Περί πολιτισμού...

Η επικαιρότητα προσφέρει καθημερινά μια μαύρη εικόνα για τον πολιτισμό: Μουσεία με ωράριο που διώχνει τους επισκέπτες, αρχαιολογικοί χώροι όπου ανθεί το παραεμπόριο χαρτιού τουαλέτας(!), ποιοτικά καλλιτεχνικά σχήματα που διαλύονται, πολιτιστικοί οργανισμοί που φυτοζωούν. Υποβάθμιση του πολιτισμού στο ΕΣΠΑ, κίνδυνος για απώλεια κοινοτικών πόρων στο Γ’ ΚΠΣ, δημόσιες επενδύσεις στο μισό του 2005, Ειδικός Λογαριασμός που θα χαθεί στη μαύρη τρύπα των κρατικών εξόδων. Και το χειρότερο: Ο τομέας-σύμβολο ποιότητας έχασε τη λάμψη του, έγινε συνώνυμος της απραξίας και της κακοδιαχείρισης.
Πρέπει βέβαια να διαχωρίσουμε τον πολιτισμό από την κρατική πολιτική για τον πολιτισμό. Δεν ταυτίζονται. Ευτυχώς. Ο ελληνικός πολιτισμός εξακολουθεί να εξελίσσεται, αλλά αυτό δεν μειώνει την ευθύνη του κράτους. ...

H συνέχεια του άρθρου μου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, εδώ:
http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=263&Itemid=1

Αν οι πολιτικοί επιστρέψουν στην πολιτική, ποιους θα βρουν εκεί;

Διάβασα κάτι πολύ ενδιαφέρον σχετικά με το ρόλο των mainstream media. Από τον Πάσχο Μανδραβέλη, "Καθολική Επιστροφή στην Πολιτική". Δείτε το, στο http://www.medium.gr/articles/121741718369370.shtml

Διάλογοι μεταξύ μας και το Προεδρικό Μήνυμα

Ο Παναγιώτης Βριώνης (του Rec- on, και social media consultant στο ΠΑΣΟΚ) έγραψε χθες στο Blog του ένα σχόλιο, στο οποίο απάντησα.

Δείτε το διάλογο:

Η επιστροφή Κουκοδήμου δεν είναι αιτία για την αποχώρηση Τατούλη;
Ο Πέτρος Τατούλης έχει επιδείξει (ειδικά τους τελευταίους μήνες) ένα εξαιρετικό ζήλο και τόλμη καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα κάθε φορά που βλέπει ακόμη και την δική του παράταξη να καλύπτει και να συγκαλύπτει. Η συνέχεια εδώhttp://rec-on.blogspot.com/

Φίλε Παναγιώτη, θα μακρηγορήσω λίγο αν μου το επιτρέπεις.
Το πρόβλημα στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από έναν Τατούλη και έναν Κουκοδήμο. Και ούτε προκύπτει ασφαλώς ότι «η υπόθεση Κουκοδήμου είναι σύμβολο κουκουλώματος της κυβερνητικής διαφθοράς». Η συνέχεια εδώ http://rec-on.blogspot.com/2008/07/blog-post_24.html#comment-form

Η συνάντηση στο Μουσείο

Για την συνάντηση που είχαμε ορισμένοι την περασμένη Τετάρτη στον Κήπο του Μουσείου είχα προεξοφλήσει ότι εγώ προσωπικά δεν θα γράψω τίποτε. Κι αυτό διότι, γνωρίζω καλά ότι πρέπει κατ' αρχήν να αρχίσουμε να εμπιστεύομαστε ο ένας τον άλλον, χωρίς την (δικαιολογημένη εν πολλοίς) καχυποψία ότι κάτι από όλα αυτά συμβαίνει για επικοινωνιακούς λόγους.

Σε δύο μόνο πράγματα θα ήθελα να μείνω. Κατ' αρχήν ότι οι συναντήσεις μας από το Σεπτέμβρη θα πραγματοποιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η ατζέντα θα είναι πιο "στενή", προκειμένου να διευκολύνεται ο διάλογος. Οι προσκλήσεις θα είναι αμφίδρομες, αφού ο καθένας θα μπορεί να καλεί με τη σειρά του από το δικό του Blog (όπου προσκαλούμαι θα είναι χαρά μου να είμαι εκεί).

Το δεύτερο θέμα, στο οποίο συμφωνήσαμε είναι το αυτονόητο, ότι οι συζητήσεις μας θα πρέπει να καταλήγουν σε κάποιο δια ταύτα, προκειμένου να μην ατονίσει η πρωτοβουλία και να συνοδευτεί από ανάληψη κάποιας συγκεκριμένης δράσης. Η πρώτη από αυτές που φαίνεται να δρομολογείται έχει να κάνει με την πρόταση που είχε καταθέσει από το nylon.gr ο Νίκος Δρανδάκης σχετικά με τα δημόσια δεδομένα (http://www.nylon.gr/politics/public-data-2/). Έχω τοποθετηθεί και στο παρελθόν ξεκάθαρα για την ανάγκη δημιουργίας μίας βάσης δεδομένων, όπου όλοι εμείς θα μπορούμε να έχουμε πρόσβαση και να αναζητούμε όλα εκείνα τα στοιχεία που μας αφορούν: από τους νόμους έως οικονομικά στοιχεία για το πώς κατανέμονται και πώς αξιοποιούνται τα χρήματα του έλληνα φορολογούμενου, από την πορεία του δημόσιου χρέους, τα πάντα. Για να προλάβω τις αντιδράσεις: κανείς δεν είπε να δίδονται στη δημοσιότητα απόρρητα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια της χώρας. Αν και αυτό το τελευταίο πρέπει να επανεξετασθεί. Και τούτο διότι με αφορμή μια πρόσφατη ερώτηση που έκανα στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών μου καθηκόντων για τα εξοπλιστικά προγράμματα και τα αντισταθμιστικά οφέλη (την είχα αναρτήσει παλαιότερα http://tatoulis.blogspot.com/2008/06/blog-post_20.html) έλαβα την απάντηση από το Υπουργείο ότι ο φάκελος είναι "βαρύς", αλλά και ότι πρόκειται για απόρρητα στοιχεία. Με καλούσαν μάλιστα να περάσω από το υπουργείο να ενημερωθώ. Μου φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να ενημερωθεί όχι για τα απόρρητα (;) των αναθέσεων των εξοπλιστικών προγραμμάτων, αλλά ούτε καν για το αν οι εταιρείες αυτές μας έχουν ανταποδώσει τα οφέλη που θα έπρεπε βάσει των υπογεγραμμένων συμφωνιών. Αυτό ήταν το τελευταίο, από μια σειρά ενεργειών που είχαν την ίδια ατυχή έκβαση. Προηγούμενα είχα επανειλημμένα τονίσει την ανάγκη δημιουργίας κάτι αντίστοιχου με το περίφημο ρολόι της Νέας Υόρκης, το οποίο καθημερινά ενημερώνει τους πολίτες για αυτό το κρίσιμο μέγεθος της "πραγματικής" οικονομίας, που για εμάς βέβαια εδώ στην Ελλάδα είναι κάτι πολύ αφηρημένο (πόσοι ξέρουμε για παράδειγμα ότι επιβαρυνόμαστε ο καθένας ξεχωριστά με 25.000€ ετησίως, την ίδια στιγμή που οι Αμερικανοί θεωρούν το μισό σχεδόν αυτού του ποσού μέγγενη που στραγγαλίζει τα νοικοκυριά τους;). Πιστεύω ακράδαντα ότι η "κοινότητα" των δημοσίων δεδομένων συνιστά μια πρωτοβουλία εξαιρετικά ουσιαστική, που πρέπει να τύχει της θερμής υποστήριξης μας. Σε πολιτικό επίπεδο, ήδη έχω ξεκινήσει τις διεργασίες, προκειμένου η ενέργεια αυτή να τύχει διακομματικής/ υπερκομματικής υποστήριξης.

Θα σας κρατώ ενήμερους και θα χαρώ πολύ με την κατάθεση δικών σας σκέψεων που θα μπορούσαν να προσθέσουν σκέψεις και να "χτίσουν" πάνω στην αρχική αυτή πρωτοβουλία.

O "κακοσυστημένος" κ. Ξαρχάκος

«Η απουσία πολιτικής για τον πολιτισμό συνάδει με το περιεχόμενο του πολιτικού πολιτισμού που επικρατεί στη χώρα. Βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικές πρακτικές που διακρίνονται για την υψηλή τους περιφρόνηση προς την κοινωνία και τους συντελεστές εκείνους που δεν προσφέρονται για πολιτική συναλλαγή ή δεν προσπορίζουν πολιτικό όφελος. Η χώρα, από την άποψη του πολιτικού πολιτισμού, θυμίζει σατραπεία, για να μην πω ότι το κράτος δίνει την εντύπωση χώρου που προσφέρεται για λαφυραγώγηση. Είμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα κράτος που έχει εκτραπεί του προορισμού του, που κατέχει αντί να υπηρετεί την κοινωνία. Πέραν όμως της διαπλοκής και της διαφθοράς, η απουσία ενός πολιτικού πολιτισμού που να προσιδιάζει στην ιστορία αυτού του τόπου -και θα έλεγα στο σημερινό του πολιτισμικό επίπεδο- αποτελεί το μείζον πρόβλημα».
Σταύρος Ξαρχάκος

Στην εποχή της πολιτισμικής ομογενοποίησης και της κατανάλωσης των τραγουδιών σε μια σαιζόν, η καλή έντεχνη ελληνική μουσική συγκινεί εξίσου όλες τις γενιές και αποτελεί κομμάτι της συλλογικής μας ταυτότητας. Θεωρούμε το Σταύρο Ξαρχάκο ως ένα μεγάλο κεφάλαιο για το μουσικό μας πολιτισμό και εμπιστευόμαστε την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής (ΚΟΕΜ). Γι’ αυτό, ανανεώσαμε τον Ιούλιο του 2005 την προγραμματική σύμβαση του Υπουργείου Πολιτισμού με την ορχήστρα, ευελπιστώντας ότι η διοίκηση έχει συνέχεια και ότι οι διάδοχοί μας θα τιμήσουν τη συμφωνία. Είναι άκρως λυπηρό ότι η ορχήστρα αφέθηκε στη συνέχεια στην τύχη της, ενώ η νοσηρή ατμόσφαιρα των τελευταίων μηνών δημιουργεί θλιβερούς συνειρμούς για τις πολιτικές προτεραιότητες στον πολιτισμό.

ps. δανείστηκα τον τίτλο από ευφυή παραπομπή που διάβασα σε άρθρο της κ. Όλγας Σελλά, το οποίο μπορείτε να δείτε- μεταξύ άλλων- παρακάτω.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/07/2008_277802

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=93401712,6502960

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=44464

Ανεξαρτησία από το Σάπιο Σύστημα Εξουσίας

Με αυτό το σύνθημα (που δανείστηκα από τον Ομπάμα) θέλησα να δείξω ότι μια άλλη πολιτική είναι εφικτή. Αρκεί να το αντιληφθούμε οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου.

Αν θέλετε να δείτε τη συνέντευξη μου στη δημοσιογράφο κ. Μαρίνα Μάνη στον Ελεύθερο Τύπο, μπείτε στην διεύθυνση:
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=43422

Υπόθεση Siemens: Αν θέλαμε πράγματι να βρούμε μια άκρη…

"Composition VII", το πιο περίπλοκο έργο του ζωγράφου (Kandinsky 1913)

Τα έχω πει και γράψει επανειλημμένως. Εδώ και πολύ καιρό, σε ανύποπτους χρόνους. Οι τελευταίες εξελίξεις με ωθούν ωστόσο να επανέλθω και να καταγράψω τόσο τις σκέψεις μου περί διαπλοκής, όσο και 6 ΒΗΜΑΤΑ για το ξακαθάρισμα της υπόθεσης Siemens.

Θα θυμάστε ασφαλώς όλοι την περίφημη υπόθεση Πάχτα. Εκείνην την «επαίσχυντη» τροπολογία που ο τότε υφυπουργός επιχείρησε να περάσει εν μία νυκτί (εν μουλωχτώ είπαν) από τη Βουλή, προκειμένου να «διευκολύνει» έναν επιχειρηματία. Εκείνην την νύχτα η απαίτηση της αντιπολίτευσης για την αποπομπή Πάχτα ακούστηκε δεκάδες φορές στην αίθουσα της Ολομέλειας. Όπερ και εγένετο και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο τηλεοπτικού ειδησιογραφικού δελτίου! Θα θυμάστε επίσης όλοι ότι η υπόθεση Πάχτα ήταν και το ύστατο/ηχηρό χαστούκι της ελληνικής κοινωνίας στην Πασοκική (sic) Πολιτεία. Είχαν προηγηθεί κι άλλα, το Χρηματιστήριο, οι εξοπλισμοί, ο εκσυγχρονισμός του κράτους που δεν προχωρούσε με τα γοργά βήματα που έπρεπε, η σκληρή καθημερινότητα του ‘Έλληνα και τα διογκούμενα οικονομικά προβλήματα.

Είχα τότε επισημάνει ότι τα ίδια προβλήματα που χάρισαν την ήττα στο ΠΑΣΟΚ το 2004, θα αποτελούσαν τη μαγιά για μια ήττα της Νέας Δημοκρατίας σε κάποιες άλλες εκλογές του μέλλοντος. Στην περίπτωση που τα πράγματα δεν πήγαιναν βέβαια καλά. Κι εννοούσα ασφαλώς κάτι που είχε από πολλούς διαφύγει: το ίδιο κατεστημένο που έβρισκε μπροστά του το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο θα βρίσκαμε κι εμείς σε όποια προσπάθεια Διαφάνειας/ Επανίδρυσης/ Μεταρρύθμισης. Με απλά λόγια. Ζητούσαμε την αποπομπή του μισού υπουργικού συμβουλίου της τότε κυβέρνησης για τις «διευκολύνσεις» Πάχτα ή τις «δημιουργικές λογιστικές» Παπαντωνίου, το «ξεπούλημα των ασημικών της οικογένειας» (ΔΕΚΟ); Για τα ίδια ακριβώς θα εγκαλούμασταν κι εμείς ως κυβέρνηση. Λέγαμε ότι η «γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται έντιμη;» Και η δική μας λοιπόν θα έπρεπε να είναι, αλλά και να φαίνεται. Σε αυτά ακριβώς θα έπρεπε ΝΑ είμαστε απόλυτα συνεπείς, ειδάλλως θα αντιμετωπίζαμε την οργή του δις διαψευσμένου πολίτη.

Έχω πλείστες φορές επισημάνει ότι στην πορεία των πραγμάτων αντιληφθήκαμε πολύ γρήγορα ότι η υπόθεση της διαφθοράς της χώρας ήταν πολύ βαθιά, με πολλά πλοκάμια και πολύ περισσότερο από τσιφλίκι «πέντε νταβατζήδων». Ήταν διάχυτη σε όλα τα πλάτη και μήκη του συστήματος, ένθεν κακείθεν των πολιτικών κομμάτων, θεσμών και φορέων. Και βέβαια, το κόστος της τόσο στην οικονομία όσο και στη συνολική εικόνα της χώρας τεράστιο.

Οι τελευταίες εξελίξεις είναι απλώς οι κορυφαίες υποθέσεις που προκάλεσαν το λαϊκό αίσθημα και ήλθαν να επιτείνουν το σκιερό κλίμα της αρνητικής καθημερινότητας του ‘Έλληνα, που πρέπει να καταφύγει στο πολιτικό γραφείο για να κάνει τη δουλειά του, να «μιζώσει» στην πολεοδομία, να «φακελώσει» για ένα ράντζο στο νοσοκομείο.

Είχα ωστόσο από την πρώτη στιγμή επισημάνει ότι το σκάνδαλο της Siemens διαθέτει μια ειδοποιό διαφορά έναντι όλων των υπολοίπων που έχουν πλήξει κατά καιρούς τη χώρα. Έχει διεθνείς προεκτάσεις –γεγονός που κάνει δύσκολη τη συγκάλυψη- και εμπλέκει ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου του τόπου. Από εκείνη την πρώτη στιγμή είχα επίσης τονίσει ότι σε αυτήν την κρίση πρέπει να επέλθει πλήρης κάθαρση, ειδάλλως θα δυναμιτίσει τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος που ήδη – συνεπεία μεγάλης παθογένειας- παραπαίει.

Είναι σαφές ότι σε αυτήν την κρίση, το σύνολο του πολιτικού κόσμου, οφείλει να δώσει πλήρεις εξηγήσεις στους πολίτες, από τη στιγμή που πλήττεται η αξιοπιστία όλων μας.

Είναι πάγια άποψή μου ότι υποθέσεις σαν κι αυτές δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά από τη Δικαιοσύνη. Ο τόπος εκλέγει εμάς και όχι δικαστές τόσο για την εκπροσώπηση του όσο και για τη διακυβέρνηση της χώρας. Πέραν της προσδοκίας για σύσταση εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής, θεωρώ ότι πρέπει ΑΜΕΣΑ να προχωρήσουμε στη λήψη διοικητικών μέτρων, που και τις προθέσεις μας για κάθαρση θα τεκμηριώσουν ουσιαστικά και το πολιτικό σκηνικό θα «καθαρίσουν» αποτελεσματικότερα.

Συγκεκριμένα, πρέπει να σκληρύνουμε τη στάση μας απέναντι στην εταιρεία Siemens, συμπεριφορά που πρέπει να υιοθετήσουμε απαρέγκλιτα και στο εσωτερικό των παρατάξεών μας . Μόνο έτσι οι δεσμεύσεις μας για «κάθαρση», «άπλετο φως» και πάταξη της διαπλοκής θα αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο και πειστική άρθρωση. Και βέβαια, θα αντιμετωπίσουμε ορθολογικά μια κατάσταση, χωρίς συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις περί «ξένων κέντρων» και «προσπαθειών υπονόμευσης της χώρας» που γυρίζουν τη χώρα πίσω πολλές δεκαετίες και αφαιρούν από το προφίλ σύγχρονης δημοκρατίας που έχουμε οικοδομήσει.

-Πρώτα και κύρια, από τη στιγμή που έχει παραδεχτεί η Siemens ότι έχει δαπανήσει περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ σε δωροδοκίες στην Ελλάδα, οφείλουμε να απαιτήσουμε την καταβολή ισόποσης αποζημίωσης στο ελληνικό δημόσιο. Και τούτο στη λογική ότι προφανώς η Siemens έχει ήδη προσθέσει τα ποσά των δωροδοκιών στις συμβάσεις που έχει υπογράψει με το ελληνικό δημόσιο. Έχει δηλαδή προβεί σε υπερτιμολογήσεις, προκειμένου να κάνει απόσβεση των δαπανών για τους μεσάζοντες/ δωροδοκούμενους. Σε διαφορετική περίπτωση, οφείλουμε να την αποκλείσουμε εκ προοιμίου από κάθε μελλοντικό διαγωνισμό του ελληνικού δημοσίου.

-Επιπροσθέτως, το ελληνικό δημόσιο οφείλει να διαφυλάξει την εικόνα του στη διεθνή σκηνή. Δεν είναι δυνατόν υψηλόβαθμα στελέχη μιας πολυεθνικής να λένε μέσες άκρες «ας μην κοροϊδευόμαστε! Όλοι γνωρίζουμε πώς γίνονται οι δουλειές στη χώρα σας», κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα…Προτείνω λοιπόν να επιβληθεί στη Siemens επιπρόσθετο πρόστιμο (πολλαπλάσιο του αρχικού ποσού των 100 εκατομμυρίων ευρώ) προκειμένου να συνετιστεί και η ίδια, αλλά και άλλες ενδεχομένως εταιρείες που κινούνται αναλόγως στη χώρα μας. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνει σαφές ότι το ελληνικό δημόσιο είναι ένας χώρος υγιούς ανταγωνισμού και διαφανών διαδικασιών. Στη διαφορετική περίπτωση, η Siemens πρέπει να αποκλειστεί εκ προοιμίου από κάθε μελλοντικό διαγωνισμό του ελληνικού δημοσίου.

-Μετά το πέρας της δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης, οπότε και θα έχουμε στα χέρια μας το τελικό πόρισμα για το ποσό στο οποίο ανήλθαν οι δωροδοκίες, τα πρόστιμα θα πρέπει να επαναπροσδιορισθούν.

-Επίσης, με την ίδια επαπειλούμενη κύρωση (αυτή της μη συμμετοχής σε κανέναν διαγωνισμό του ελληνικού δημοσίου) οφείλουμε να καλέσουμε τη Siemens να μας παραδώσει όλα τα ονόματα των εμπλεκομένων Ελλήνων πολιτικών. Αυτή η κίνηση είναι σαφές ότι θα διευκολύνει εξαιρετικά και το έργο της Δικαιοσύνης.

-Σε επίπεδο πολιτικών πρωτοβουλιών, θεωρώ ότι ένδειξη μεγάλης αποφασιστικότητας εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, θα είναι η εφαρμογή του τεκμηρίου πολιτικής ενοχής, το οποίο εφαρμόζεται πιστά κατ’ έθιμον στο μεγαλύτερο μέρος του Δυτικού αναπτυγμένου κόσμου. Οι πολιτικοί εις βάρος των οποίων υπάρχουν έστω και αμυδρές υπόνοιες διαφθοράς πρέπει να απομακρύνονται (ιδία βουλήση ή δι’ αποπομπής) προκειμένου η δικαιοσύνη να μπορεί να προχωρεί στο έργο της, χωρίς τη βαριά σκιά ονομάτων και υψηλών γνωριμιών. Στη συνέχεια, και εφόσον αποδειχθούν αθώοι, να επιστρέφουν, έχοντας καθαρίσει το όνομά τους. Κι αυτό διότι πρέπει να διακρίνουμε και μεταξύ πολιτικών και ποινικών ευθυνών, αφ’ ης στιγμής που είμαστε πολιτικοί και όχι δικαστές. Ως εκ τούτου αιτιάσεις περί «διευκολύνσεων», «φίλα προσκείμενων επιχειρηματιών», σχέσεις μεσολάβησης και «διαπροσωπικές» σχέσεις, αλλά και συμπεριφορές πολιτικών προσωπικοτήτων που «συλλαμβάνονται» να ψεύδονται απέναντι στον ελληνικό λαό, δεν πρέπει να γίνονται σε καμία περίπτωση αποδεκτές. Πρέπει να αποκηρύσσονται και οι πολιτικά ένοχοι να απομακρύνονται από τον δημόσιο βίο.

Ακόμη όμως και με την εφαρμογή του τεκμηρίου, το πολιτικό σύστημα δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μόνο του σε πλήρη αποθεραπεία. Ως εκ τούτου, θεωρώ απαραίτητη την ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου ή άλλως Ειδικού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο θα ενέχει ρόλο «ΘΕΣΜΟΦΎΛΑΚΑ» στα κρούσματα διαφθοράς. Είναι η ώρα να αντλήσουμε χρήσιμα παραδείγματα της διεθνούς εμπειρίας και να μιμηθούμε το βρετανικό παράδειγμα που οδηγεί ακόμη και πρωθυπουργούς σε πολύωρες καταθέσεις. (βλ. Τόνι Μπλερ). Σε συνδυασμό με την ουσιαστική ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης από μικροκομματικά φέουδα εξουσίας (διαφάνεια στις προαγωγές/ μεταθέσεις, αξιοκρατία, α-πολιτικοποίηση) , θα αποτελέσει δικλείδα ασφαλείας για την ορθή λειτουργία του συστήματος.

Ας θυμηθούμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκείνους τους πρώτους μήνες του 2004. Η κοινωνία προσδοκούσε και εμείς υποσχεθήκαμε. Πρέπει τώρα να απομακρύνουμε όσους λησμόνησαν τις υποσχέσεις. Όσους διέψευσαν τις προσδοκίες. Όσους δεν φαίνονται (κι ας αποδειχθούν τελικώς) τίμιοι και καθαροί. Μερικές φορές αρκεί ένας «Πάχτας» στην κορυφή του Πύργου για να χαθεί η ισορροπία κι ας έχουν μπει κι άλλα μεγαλύτερα και πιο φθαρμένα τούβλα με λάθος σειρά από κάτω.

Μόνο με ριζικές αλλαγές η διαφθορά που κοστίζει εκατομμύρια ευρώ στον έλληνα θα ξεριζωθεί. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε υπεύθυνοι να λύσουμε το πρόβλημα. Οι υπόλοιπες μεγάλες κουβέντες περί «νέου ανένδοτου», περί «πολιτικής εκτροπής», περί «πολιτικής τρομοκρατίας» ή «πολιτικής δίωξης» δεν μπορούν παρά να ενταχθούν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί ανέκδοτου…

Με το Νίκο και την Μπέττυ- Περί Ομπάμα, ταμείων και οικογενειών

Συναντηθήκαμε στο γραφείο μου την περασμένη εβδομάδα για μια συζήτηση που ξεκίνησε από διάφορα θέματα για να καταλήξει στην υπόσχεση για μια επόμενη κουβέντα με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και επίκαιρη θεματολογία: "Μετά το πολιτικό σύστημα, Τι;".



Η γνωριμία μας ξεκίνησε εδώ και χρόνια, από τότε που άρχισα να διαβάζω στο http://www.nylon.gr/ την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θεματολογία του Νίκου. Στη συνέχεια, πριν από λίγες μόλις εβδομάδες, διαπίστωσα ότι τα παιδιά είχαν κάνει ένα βήμα παραπέρα με ένα νέο Podcast, που μπορεί κανείς να δει στο http://www.publicbrainlab.com/. Εξαιρετική προσπάθεια, που βελτιώνεται ολοένα και περισσότερο.



Η συζήτηση ήταν πολύ ευχάριστη και ο χρόνος κύλησε γρήγορα, ανάμεσα σε θέματα όπως το φαινόμενο Ομπάμα στις ΗΠΑ, τα πολλά ταμεία των κομμάτων, τους επιχειρηματίες των media που χρησιμοποιούν για άλλους σκοπούς τα Μέσα, περί οικογενειοκρατίας, και η διερεύνηση των δυνατοτήτων για νέες "οριζόντιες συμμαχίες" στην πολιτική ζωή του τόπου.



Τη συζήτηση με το Νίκο και τη Μπέττυ μπορείτε να την ακούσετε εδώ (είναι χωρισμένη σε δύο αποσπάσματα):

http://www.publicbrainlab.com/2008/06/petros-tatoulis/

http://www.publicbrainlab.com/2008/06/pbl6-petros-tatoulis-partb/