Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Οι απεγνωσμένες ελπίδες των ανεύθυνων.

29 Δεκεμβρίου 2009

Από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αρκαδία, παρακολουθώ φέτος από μακριά (εννοώ με την ασφάλεια του μη εμπλεκομένου υπό την έννοια του μη αποφασίζοντος) τις εξελίξεις στην χώρα. Λίγο οι αγροτικές εργασίες, λίγο οι οικογενειακές στιγμές, δεν μου άφησαν και μεγάλο περιθώριο για ευρύτατες κοινωνικές συναναστροφές. Μόλις χθες, είχα την ευκαιρία να βρεθώ με πολλούς φίλους και γνωστούς και να τα πούμε λιγάκι. Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό– ομολογώ- ήταν ένα μούδιασμα. Ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί της κάθε απόχρωσης, δεν μπορούν να πάρουν ξεκάθαρα θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Το δε μούδιασμα, εναλλάσσεται με μια ευκρινή αγωνία. Αγωνία για την επόμενη ημέρα, που δεν διακρίνεις μόνο στους ελεύθερους επαγγελματίες ή τους αγρότες, αλλά ακόμη και στην τάξη των δημοσίων υπαλλήλων που μέχρι χθες ένιωθαν τη ζωή τους να κυλά χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Το μούδιασμα και την αγωνία έρχεται να συμπληρώσει και μια ψευτοελπίδα. Ή αν θέλετε απεγνωσμένη ελπίδα. Ότι τελικώς κάτι θα συμβεί. Ότι κάπως ο τροχός θα γυρίσει. Ότι τελικώς η αναμενόμενη καταστροφή δεν θα συμβεί ή ότι οι συνέπειες της κρίσης δεν θα είναι τελικώς τόσο σφοδρές. Τέλος, σε άλλους διακρίνεις την οργή. Και άλλοι πάλι, ως γνήσια τέκνα του ωχαδελφισμού, αναφωνούν «ε, και τι να κάνουμε τώρα», «ε, και τι θα μπορούσε να γίνει»…


Ένας λόγος για τον οποίο μπορώ να επαίρομαι στην προσωπική μου διαδρομή υπήρξε το υψηλό αίσθημα ευθύνης. Είπα αυτά που όφειλα να πω την κατάλληλη στιγμή. Έκανα αυτά που έκανα με εντιμότητα, χωρίς ποτέ να δώσω λαβές για ανυποληψία. Εργάστηκα με πίστη και σε κάποιος τομείς έχω κριθεί ως αποτελεσματικός. Τα λέγω αυτά, προς επίρρωση της άποψης που έχω εδώ και χρόνια διατυπώσει, ότι μεγαλύτερο και από το πρόβλημα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, ή της διαφθοράς είναι εκείνο της χολής κοινωνικής συνείδησης. Από την συνείδηση του Έλληνα πολίτη, απουσιάζει η συναίσθηση της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης. Το γεγονός αυτό εξηγείται ιστορικά, αν κάνει κάποιος μια αναδρομή στις συνθήκες γέννησης της ελληνικής αστικής τάξης. Η τελευταία ουδέποτε απέκτησε συλλογικό υποσυνείδητο. Αντίθετα, αποτέλεσε το συνονθύλευμα πολλών ετερόκλιτων ατομικοτήτων , με διαφορετικά συμφέροντα και κοινή επιδίωξη την αρπαχτή και τη ρεμούλα. Αυτή η τάξη, λοιπόν, που σήμερα πλήττεται, ήλθε η ώρα να πληρώσει την ευκολία των επιλογών της. Και κυρίως για δύο πράγματα. Κατ’ αρχήν, τις πελατειακές σχέσεις που έχτισε επί δεκαετίες με τους πολιτικούς της ταγούς. Και δεύτερον, την νοοτροπία του βολέματος που επεδίωκε κάθε φόρα με κάθε της ψήφο να ικανοποιήσει.

Αυτές τις ημέρες, που είναι αναμφίβολα δύσκολες, μόνο μια υπέρβαση θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου των εξελίξεων. Η συνειδητοποίηση από μέρους των πολιτών πόσο έφταιξαν που τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ που οδηγήθηκαν σήμερα. Δεν μιλώ για τους πολιτικούς διότι αυτοί είναι προφανώς αμετανόητοι. Δείτε για παράδειγμα την χθεσινή απόφαση της Νέας Δημοκρατίας, να μην υποστηρίξει την σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Βατοπέδι. Αν οι πολίτες δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους, τότε η συλλογική μας ευθύνη θα παραμένει έωλη, και οι μισοί θα δείχνουμε το δάχτυλο τους άλλους μισούς ως υπευθύνους. Από αυτό το σημείο θα ξεκινήσει και η αναγκαία συνειδητοποίηση ότι όλοι θα πληρώσουμε. Και σε αυτό το σημείο, κανείς δεν πρέπει να χαϊδέψει κανέναν.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ο Καραμανλής ήταν νεοφιλελεύθερος;

Με τον κ. Σαμαρά συνέβη το εξής απλό. Τον ευνόησε η συγκυρία να τον επαναφέρει ο Καραμανλής στη Νέα Δημοκρατία, με στόχο να κρατήσει ένα αντίβαρο απέναντι στην κ. Μπακογιάννη, η οποία με τη σειρά της πίστεψε ότι το παιχνίδι ήταν σικέ (ήταν, αλλά σε βάρος της), ενώ ο λαός αυτός που λησμονά γρήγορα, προτίμησε τον λιγότερο φθαρμένο σε σχέση με τους συνενόχους των τελευταίων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια. Η απουσία του κ. Σαμαρά από το προσκήνιο λειτούργησε κάπως σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία αναβαπτίστηκε και παραδόθηκε λευκός και αμόλυντος στον ελληνικό λαό για νέα Κρίση.

Είναι λευκός και αμόλυντος; Προφανώς όχι. Δεν θα εμείνω στη φιλοδοξία του να φτιάξει κόμμα, ούτε στον πατριωτικό λαϊκισμό του και τον κίβδηλο μεγαλοϊδεατισμό του, της περιόδου 90-93 που ακόμη σαν χώρα πληρώνουμε. Ούτε μπορώ ασφαλώς να συμμεριστώ τις ρηχές αναλύσεις του ενός και του άλλου, ότι δήθεν ο λαός με αυτήν του την επιλογή έστειλε στα τάρταρα την πολιτική οικογενειοκρατία αυτού του τόπου, αφού και ο κ. Σαμαράς υπήρξε ο ίδιος μεγάλος ευνοούμενος του συστήματος, χωρίς ωστόσο να έχει ακόμη αποδείξει ότι το άξιζε.

Αντίθετα. Ο κ. Σαμαράς σήμερα δεν είναι λευκός και αμόλυντος για δύο λόγους. Αφενός είχε την ατυχία να είναι μέρος της τελευταίας και πιο εξαθλιωμένης από την μεταπολίτευση και εντεύθεν κυβέρνησης της χώρας. Αφετέρου ο ίδιος δεν βοηθά καθόλου τον εαυτό του, αφού αποδεικνύει κάθε ημέρα που περνά ότι ο χρόνος και η εμπειρία δεν τον άλλαξαν καθόλου.

Έγραφα από αυτές εδώ τις σελίδες ότι το πρώτο δείγμα γραφής θα το δώσει ο κ. Σαμαράς στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ως αντιπολίτευση τα πήγε καλά. Σωστή η τοποθέτηση του σχετικά με τις δύο αντικρουόμενες σχολές σκέψεις μέσα στο οικονομικό επιτελείο, ορθή και η ανάλυση του σχετικά με την έλλειψη κινήτρων ανάπτυξης. Ως αυριανή κυβέρνηση όμως δεν έπεισε καθόλου. Κι αυτό διότι, πουθενά δεν φάνηκε στην ομιλία του ότι το έμαθε το μάθημά του. Αναλώθηκε σε συγκρίσεις ανούσιες με τις περασμένες κυβερνήσεις, ποιος παρέδωσε το έλλειμμα τόσο, ποιος αύξησε το δημόσιο χρέος περισσότερο και άλλα συναφή. Επιχείρησε να καλύψει τον Καραμανλή, για τον οποίο μάλιστα είπε ότι έκανε και γενναία αυτοκριτική, αναδεικνύοντας τον εαυτό του σε συνεχιστή του αποτυχημένου προκατόχου του.

Επίσης, καθόλου δεν έπεισαν οι προτάσεις του σε σχέση με το μέλλον. Ένα παράδειγμα μόνο. Μίλησε για την μεγάλη σημασία της απασχόλησης, δείχνοντας τον χώρο της ναυτιλίας όπου θα μπορούσε η Ελλάδα να μεγαλουργήσει, αλλά και την βιομηχανία του τουρισμού. Για το πρώτο ζήτημα δεν μας είπε τον τρόπο που σε αυτήν την διεθνή αρνητική συγκυρία, η ελληνική ναυτιλία θα μπορούσε να ανακάμψει και μάλιστα βοηθώντας τη γενικότερη ανάπτυξη του τόπου, ενώ για τον τουρισμό δεν ανέφερε ούτε μισό μέτρο. Αντίθετα, κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι κατάργησε τα δύο αρμόδια υπουργεία – Ναυτιλίας και Τουρισμού- αγνοώντας προφανώς ότι το μεν πρώτο επί Νέας Δημοκρατίας υπήρξε φυτώριο διαφθοράς το δε δεύτερο άφησε την χώρα έκθετη στη διεθνή τουριστική κοινότητα και καταχρεωμένη (τα γραφεία ΕΟΤ κλείνουν το ένα μετά το άλλο, τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης είναι απλήρωτα εδώ και χρόνια και μας διαπομπεύουν σε κάθε ευκαιρία).

Ο λόγος του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Η πρόταση του για το μέλλον στερείται συγκεκριμένων ουσιαστικών σημείων, ενώ η προσωπική του στάση εξέφρασε μια αλαζονική μη- μεταμέλεια. Ο Καραμανλής ήταν καλή αντιπολίτευση. Το πρόβλημα ήταν ότι ως κυβέρνηση συνέχισε να αντιπολιτεύεται τον εαυτό του για όσα αδυνατούσε να κάνει ο ίδιος. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια, λες κι ο ίδιος δεν κυβέρνησε ποτέ και ως εκ τούτου δεν είχε ευθύνες. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να απεγκλωβιστεί και από τον προκάτοχό του, αλλά και από τον ίδιο τον λαϊκιστή εαυτό του. Δεν επιτρέπεται σήμερα να λέει ότι η Νέα Δημοκρατία πιστεύει στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, τον οποίο αντιπαραθέτει στον ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό. Και αν θέλει να συνεχίσει να αναμασάει αυτές τις ανυπόστατες κοινοτοπίες, ας μας ξεκαθαρίσει ποιος ήταν ή είναι νεοφιλελεύθερος. Ο Καραμανλής; Η κ. Κατσέλη ή ο κ. Παπακωνσταντίνου; Άλλωστε, από τέτοια είμαστε χορτασμένοι. Φροντίζει για αυτό η κ. Παπαρήγα.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Δεν υπάρχει περιθώριο για χαλαρότητα

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για άλλες αυταπάτες. Στην Ελλάδα, οι εθνικοί μας μύθοι εξέθρεψαν ολόκληρες γενιές. Από τον αριστερίστικο φαρισαϊσμό έως την ψευτοιδεολογία της δεξιάς. Αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Σήμερα, ωστόσο, μια πρωτεύουσα αναγκαιότητα υπάρχει. Να πεισθούμε όλοι ότι δεν υπάρχει κανένας μύθος γύρω από την επερχόμενη καταστροφή. Με δυο λόγια. Και η καταστροφή και η πτώχευση είναι σενάρια που «παίζουν» δυνατά. Ούτε προσπαθεί κανείς να μας τρομάξει. Ούτε μας εκβιάζει η Ευρώπη. Ούτε κάποιοι είναι λιγότερο έξυπνοι από εμάς ώστε με τερτίπια και πονηριές να τους ξεγελάσουμε. Πάλι.


Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν θα ληφθούν. Αν εμείς δεν φροντίσουμε για αυτό, θα φροντίσουν για αυτό κάποιοι άλλοι. Το ζήτημα είναι αυτό να γίνει άμεσα προκειμένου η δημοσιονομική εξυγίανση να επιταχυνθεί. Ωστόσο, εμείς αποκλειστικά είμαστε εκείνοι που πρέπει να φροντίσουμε τις βαθύτερες γενεσιουργούς αιτίες της σημερινής κατάντιας. Και αυτές έχουν να κάνουν με την γενικευμένη ανομία, που είναι σύμφυτη με την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Με την ίδια την ψυχή του νεοέλληνα. Από τον αγρότη που δεν σκέφτεται πώς θα αυξήσει το περιθώριο κέρδους του με την χρήση νέων μεθόδων και αρκείται να ζει με την όποια επιδότηση. Από εκείνον που πουλάει στο δρόμο «μαγκιά» στους υπόλοιπους, εγκαθιστώντας αστυνομικές σειρήνες και πολύχρωμα φωτάκια. Από εκείνον που τρυπάει την εξάτμισή του, για να προκαλεί εντύπωση η κάθε του εμφάνιση. Από τον μικροφοροφυγά και τον επιβιώσαντα με τα «μαύρα» έως τον μεγαλοεπιχειρηματία που έχει μάθει να λαδώνει για δουλειές.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αποκλειστικά ούτε η δημοσιονομική εξυγίανση, ούτε τα σκάνδαλα των πολιτικών, ούτε το υδροκέφαλο κράτος και όλα τα γνωστά. Είμαστε όλοι εμείς και οι μύθοι μας.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Στο έλεος των μεγαλεργολάβων

Τα Μέσα Ενημέρωσης αυτού του τόπου μοιράζονται σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη της σημερινής κατάντιας. Οι ιδιοκτήτες τους, ανέκαθεν έβλεπαν σε αυτήν τους τη δραστηριότητα, τη δυνατότητα να αναπτύξουν άλλες επιχειρηματικές δράσεις με σημαντικές προσόδους. Λέγω απλώς το κοινότοπο: ο Τύπος υπήρξε για αυτούς πάρεργο, με το οποίο εκβίαζαν διαχρονικά κυβερνήσεις προκειμένου να πλουτίσουν από την ανάθεση μεγάλων έργων σε κατασκευαστικές ή άλλες εταιρείες που έχουν στην κατοχή τους. Το αποτέλεσμα; Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να ασκήσουν με νηφαλιότητα και φερεγγυότητα την επιχειρηματική τους δράση, να φτιάξουν δηλαδή ένα τόσο καλό προϊόν που θα τους αποδίδει κέρδη από μόνο του, αλλά αντίθετα ξεπουλήθηκαν στον έναν ή τον άλλο πολιτικό προϊστάμενο, ο οποίος και τους πλήρωνε αδρά (με κρατικές δουλειές ή κρατική διαφήμιση) για τις υπηρεσίες τους.

Η υποκρισία τόσο περισσεύει στα ελληνικά μίντια, όσο απουσιάζει και η ενημέρωση. Ο καθένας έχει τους δικούς του εκλεκτούς , ανάλογα με τις κρυφές μισθοδοσίες στις οποίες περιλαμβάνεται, τους οποίους προασπίζει με κάθε μέσο, έστω κι αν λέγονται οφθαλμοφανείς παραλογισμοί. Κορυφαίο παράδειγμα; Ο απελθών πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, του οποίου το ηγετικό του χάρισμα εκθειαζόταν μέχρι τελευταίας στιγμής, προτού απογυμνωθεί πλήρως η μικρή καρικατούρα που τόσα χρόνια με επιμέλεια κάποιοι εκδότες και δημοσιογράφοι έκρυβαν.

Η υποκρισία στα ελληνικά μίντια καλύπτει τους εκλεκτούς, ακόμη κι όταν εκείνοι πολιτικά έχουν πλέον τελειώσει. Κορυφαίο παράδειγμα; Η πρόσφατη τραγωδία των Τεμπών, με τον έναν νεκρό. Το θέμα κυριάρχησε στα δημοσιογραφικά πάνελ για μια ημέρα, ενώ το ρεπορτάζ επαναλάμβανε ξανά και ξανά ότι οι μεγάλες βροχοπτώσεις που σημειώθηκαν φέτος ήταν υπεύθυνες για την μοιραία αυτή στιγμή. Είναι έτσι; Δεν είναι; Δεν το γνωρίζω. Μου φαίνεται ωστόσο άδικο, να κατηγορούμε μόνο τον Θεό για ένα έργο αποκλειστικά ανθρώπινο. Δεν υπήρξε αστοχία στη μελέτη ή την κατασκευή; Δεν υπήρξε ανθρώπινη πλημμέλεια; Για ποιο λόγο κανείς δεν διερωτήθηκε και κανείς δεν ζήτησε περαιτέρω διερεύνηση για τις τυχόν ευθύνες τόσο των εταιρειών που ενεπλάκησαν όσο και των πολιτικών προϊσταμένων, που είχαν υπ ευθύνη τους το έργο, έστω κι αυτοί έχουν σήμερα εκλείψει;

Τα λέγω αυτά με απόλυτη γνώση και συνείδηση ότι άλλοι «ξεσκίζονται» και άλλοι κανακεύονται μέχρις αηδίας. Όταν το 2005, υφυπουργός πολιτισμού ων, κατέρρευσε το στέγαστρο της Σαντορίνης, με τον τραγικό απολογισμό του ενός νεκρού, ουδείς εξ αυτών των κυρίων και κυριών των μίντια κάθισε να ακούσει τις αιτιάσεις μου, ότι το έργο δεν ήταν στην ευθύνη του Υπουργείου Πολιτισμού και ότι άλλος φορέας είχε αναλάβει (κακώς και επί ΠΑΣΟΚ) την εκτέλεσή του. Ουδείς εξ αυτών, μίλησε τότε για βροχοπτώσεις και καιρικά φαινόμενα, αλλά όλοι ενέμειναν στις μεγάλες πολιτικές ευθύνες. Ήταν έτσι; Δεν ήταν; Σήμερα γνωρίζουμε τι συνέβη. Η έρευνα που τότε διέταξα, ολοκληρώθηκε με συγκεκριμένο πόρισμα το 2006, η οποία επιβεβαίωσε τα τεχνικά σφάλματα που οδήγησαν στην κατάρρευση. Η έκθεση εστάλη στον εισαγγελέα, πλην όμως έκτοτε δεν άκουσα τίποτε σχετικό.

Τα ελληνικά μίντια αποτελούν μέρος της κρίσης. Στο ίδιο ποσοστό με τα ελληνικά κόμματα. Το προφανές είναι ότι δεν έχουν καταλάβει ότι θα συμπαρασυρθούν στην κατρακύλα. Άλλωστε, στο τέλος, όλοι θα πληρώσουμε.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Όλοι να πληρώσουμε.

Την ίδια συντριβή που έζησε η Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές, την ίδια ακριβώς συντριβή πρέπει να αποδείξει απέναντι στον ελληνικό λαό ότι σήμερα νιώθει. Και αυτό, όχι από καμία μαζοχιστική προδιάθεση, αλλά κυρίως διότι είναι τόσο πληγωμένη η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου της χώρας, ώστε οποία δέσμευση αναλαμβάνεται ως υποσχετική για το μέλλον δεν πείθει πλέον κανέναν.

Οι πληροφορίες φέρουν τον κ. Σαμαρά να κάνει κατά την άποψή μου δύο σημαντικές αστοχίες κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Αφενός κρατά στάση ισορροπιστή απέναντι στον προκάτοχό του, τον οποίο, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, δεν μπορεί να αδειάσει. Κατά δεύτερον, επαναφέρει στη ρητορική του ολοένα και περισσότερο τη συμπαράσταση του στους μικρομεσαίους, προς χάριν των οποίων δεν θα επιτρέψει την επιβολή των όποιων μέτρων που θα θίγουν τα δικαιώματά τους.

Θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις. Η αυτοκριτική που επιβάλλεται να γίνει στο χώρο της κεντροδεξιάς δεν προτείνω να έχει τον χαρακτήρα συντριβής και μετανοίας. Η αυτοκριτική στο γήπεδο της πολιτικής δεν χρειάζεται να είναι εξομολόγηση. Αντίθετα εξυπηρετεί την οριοθέτηση των νέων στόχων και την υιοθέτηση των νέων ιδεών που δεν μπορεί να πείσει, αν πρώτα δεν αποδεχθεί κανείς με εντιμότητα και θάρρος ότι οι προηγούμενες δεν έπεισαν, δεν έκαναν το αναμενόμενο καλό στον τόπο, ότι στον αντίποδα μας εζημίωσαν. Σε τι έσφαλλε για παράδειγμα ο κοσμοπολίτης κ. Αλογοσκούφης και μετατράπηκε σε παίκτη μικροπολιτικής και διαμεσολαβητή σε ντηλς αμφιλεγόμενης σημασίας για το δημόσιο συμφέρον; Τι δεν πήγε καλά και η πειθώς που αναπτύξαμε προκειμένου να εξέλθουμε από την επιτήρηση μας οδήγησε σε αυτό το επίπεδο σήμερα ώστε να αντιμετωπίζουμε την διεθνή κατακραυγή; Τι δεν έκανε ο εκλιπών πρωθυπουργός ώστε η περασμένη πενταετία να πάει τόσο χαμένη; Αν αυτά τα ερωτήματα δεν απαντηθούν δεν θα καταφέρει ποτέ ο κ. Σαμαράς να ανοίξει νέα σελίδα στο χώρο του και θα κουβαλά πάντοτε σαν βαρίδι στις πλάτες του τον κ. Καραμανλή, έναν κακό πρωθυπουργό και μια κάκιστη διακυβέρνηση.

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τον λαϊκισμό. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά. Σίγουρα έφταιξαν οι κυβερνήσεις. Μερίδιο όμως της ευθύνης έχουν και όλοι οι Έλληνες για το σημερινό κατάντημα. Εκείνοι που έκλεψαν το κράτος (με τις φοροδιαφυγές, τις παρανομίες τους, τις καταχρήσεις τους) και εκείνοι που ανέχτηκαν για χρόνια τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης (επιβραβεύοντας με την ψήφο τους κυβερνήσεις που σμίλεψαν αυτές τις νοοτροπίες και συμπεριφορές). Σήμερα, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει πρέπει όλοι να πληρώσουμε. Είτε λεγόμαστε πολιτικοί, είτε επιχειρηματίες, είτε μικρομεσαίοι, είτε και φτωχοί. Αναλογικά βέβαια. Αλλά δυστυχώς, θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι. Οι πολιτικοί ηγέτες έχουν δύο καθήκοντα. Να είναι σκληροί με τον εαυτό τους, αλλά και αληθινοί με τους υπόλοιπους. Ο Έλληνας πολίτης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ναι μεν οι πολιτικοί του δεν υπήρξαν οι ηθικότεροι και εξυπνότεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά και εκείνος αφενός τους επέλεξε και αφετέρου κι εκείνος γαλουχήθηκε με την «ιδεολογία» της αρπαχτής και της ρεμούλας. Με απλά λόγια. Και ο Έλληνας όπου βρήκε την ευκαιρία, και βούτηξε το δάχτυλο στο μέλι, και τεμπέλιασε, και εκμεταλλεύθηκε την πολιτική αβουλία.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Ο επιμένων....επικοινωνιακά

Ουδέποτε σε περιόδους ευρύτερης ευμάρειας και πολιτικής κατίσχυσης μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, έχει ακουστεί στα ελληνικά πράγματα ο όρος «συναίνεση». Για να θυμηθούμε λίγο καλύτερα, συναίνεση πρότεινε ο άλλοτε αδύναμος κ. Παπανδρέου στον πανίσχυρο τότε κ. Καραμανλή. Στη συνέχεια αντιστράφηκαν οι όροι, και ο Καραμανλής λίγο πριν τις εκλογές και ενώ η χώρα βούλιαζε, επαιτούσε για συναίνεση στα της οικονομίας. Σήμερα, δε, η χώρα βρίσκεται σε ένα τόσο κομβικό σημείο, ώστε όλοι να γνωρίζουν καλά ότι αν συνεχιστεί η κατρακύλα θα συμπαρασύρει μαζί της όλο το πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Και έτσι υποτίθεται ότι...συμφωνούν.

Ας πάρουμε από την αρχή τα αυτονόητα. Στις δημοκρατίες, η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται. Η βουλή διαλέγεται και οι υπουργοί υλοποιούν το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Υπό τον Καραμανλή, καταγράφηκε ο εξής τραγέλαφος. Η κυβέρνηση δεν κυβερνούσε και ατερμόνως ψευτο-διαλεγόταν(νέος διάλογος για την παιδεία κοκ). Παράλληλα, σημειώθηκε και η απαίτηση από μερίδα των μίντια να μην αντιπολιτεύεται και η αντιπολίτευση με πρόσχημα την συναίνεση. Τέλος, στη Βουλή, οι κομματικές πειθαρχίες δεν αφήνουν εδώ και δεκαετίες κανένα ουσιαστικό περιθώριο για υγιή διάλογο και τα κοινοβουλευτικά «μαντριά» περιφρουρούν καλά την κατ’ επίφαση δημοκρατία που υπηρετούν πιστά.

Προκειμένου να εξέλθουμε από τη σύγχυση, πρέπει λοιπόν το υπάρχον πολιτικό σύστημα να αναλάβει δεσμεύσεις από σήμερα. Ειδάλλως ό,τι αναλαμβάνεται με υποσχετική για το μέλλον, δεν μπορεί να πείσει επαρκώς κανέναν. Μια τέτοια υποσχετική ήταν και το αποτέλεσμα της χθεσινής συνάντησης των αρχηγών των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ή την αναγκαιότητα για διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων. Αυτά τα χιλιοειπωμένα είναι που ξαναειπώθηκαν χθες. Κουβέντα για τα μεγάλα σκάνδαλα που έσπειραν στη ραχοκοκαλιά του ελληνισμού τον εθισμό στην ανομία. Άχνα για όλες τις μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς και τον τρόπο που αυτές πρέπει να διαλευκανθούν, προκειμένου να καταφέρουμε να αρχίσουμε να γράφουμε εκ νέου σε έναν άγραφο πίνακα νέες σελίδες ευνομίας και δικαιοσύνης. Ειδάλλως ο ατέρμονος κύκλος της διαφθοράς θα εξελίσσεται χωρίς σταματημό, αν δεν επέλθει κάθαρση στο πολιτικό σύστημα.

Η διαφθορά είναι ένα ζήτημα πολύ «επικοινωνιακό». Η συναίνεση για την αντιμετώπιση της διαφθοράς ακόμη περισσότερο. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή ωστόσο απέδειξαν ότι ο πύχης πρέπει να είναι εξαιρετικά μετρημένος. Η χθεσινή αποδοχή της παραίτησης του κ. Ρόβλια για τον λόγο ότι απέστειλε κάποια σημειώματα για ρουσφέτια ψηφοφόρων του ενέχει τρία βασικά προβλήματα. Πρώτον, δείχνει μια ψεύτικη ευαισθησία, διότι δεν μπορεί να μην γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου ότι τέτοια χαρτάκια πηγαινοέρχονται καθημερινά μεταξύ των πάντων. Είναι συνεπώς λαικισμός και στερείται της όποιας ουσίας. Δεύτερον, τι θα κάνει αύριο αν αποκαλυφθεί άλλο ένα τέτοιο σημείωμα άλλου υπουργού, θα τον αποκαθηλώσει και αυτόν; Τρίτον και κυριότερο, η διαφθορά για να χορέψει θέλει δύο παρτενέρ. Τι εννοώ με αυτό; Ότι δεν μπορείς να τιμωρείς μόνο τον υπουργό και όχι τον πολίτη που αιτήθηκε παράνομα ή παράτυπα ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε το ρουσφέτι. Αν αποφασίσει κάποιος να τιμωρήσει τις πελατειακές σχέσεις, οφείλει να τιμωρήσει και τον συνένοχο. Διότι καλώς ή κακώς, με ευθύνη και ημών των πολιτικών, οι πολίτες κρατούν στα χέρια τους τον άσσο της ψήφου, την οποία κραδαίνουν εκβιαστικά επί των κεφαλών των πολιτικών που εξαρτώνται από τον τάδε ή δείνα κομματάρχη ή στέλεχος.

Στον τόπο αυτό, συνηθίζουμε με τον χειρότερο τρόπο να εξευτελίζουμε τις λέξεις. Πώς μεταφράζεται λοιπόν η «συναίνεση» για το παρακμάζον πολιτικό μας σύστημα; Απλώς…ως το ευκαιριακό δεκανίκι του πολιτικά ανίσχυρου, που επιχειρεί να εξαγοράσει λίγο ακόμη χρόνο πολιτικής επιβίωσης. Και χθες οι πολιτικοί αρχηγοί απέδειξαν ότι δεν έμαθαν το μάθημά τους από την επικοινωνιστική φαυλοκρατία του κ. Καραμανλή. Η χώρα βουλιάζει και εκείνοι «επιμένουν επικοινωνιακά».


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πού είναι η ανάπτυξη;

Οι χθεσινές δηλώσεις του κ. Παπανδρέου για την οικονομία στερούνται του οποιουδήποτε κινήτρου για την ανάπτυξη. Ακόμη και ο ανασχεδιασμός του φορολογικού συστήματος, που θα μπορούσε να ιδωθεί ως κίνητρο στερείται δύο βασικών πραγμάτων. Αφενός είναι και η νέα προτεινόμενη δομή του περίπλοκη. Ένα απλούστερο σύστημα , αυτό που θα επιτρέπει στον πολίτη μόνος του να συντάσσει την φορολογική του δήλωση, είναι και πιο αποδοτικό, αλλά κυρίως πιο δίκαιο και εύκολο να ελεγχθεί. Ένα πολύ καλό παράδειγμα αποτελούν τα ακίνητα, όπου θα μπορούσε να ισχύσει ένας και μόνος φόρος, εξαρτώμενος από το συνολικό εμβαδό και τον συντελεστή δόμησης της συγκεκριμένης περιοχής. Το δεύτερο σημαντικότερο μειονέκτημα είναι ότι και αυτή η μεταρρύθμιση είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας ζωής, γεγονός που είναι αποτρεπτικό για την οποιαδήποτε ξένη επένδυση που απαιτεί εχέγγυα συνέχειας και σταθερότητας στο ζήτημα της φορολογίας. Είχα προτείνει το φορολογικό να είναι από τα θέματα που θα επιτευχθεί με αίσθηση εθνικού συμφέροντος η μέγιστη δυνατή συναίνεση, προκειμένου όλοι να δεσμευτούμε για το μέλλον. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί.

Οι χθεσινές αρχές του κ. Παπανδρέου στερούνται συγκεκριμένου περιεχομένου. Παρέμειναν ασαφείς και σε κάποια τους σημεία τραγικά λαϊκίστικες. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για νέα σώματα ράμπο για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ενώ η περίφημη περιστολή των δαπανών ανά υπουργείο κατά 10% είχε κατά κόρον ενταχθεί στις νεοκαραμανλικές δεσμεύσεις, χωρίς βέβαια ποτέ να γίνει πράξη, έστω και να καταγραφεί ως προσπάθεια. Ο τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ, κ. Αλέκος Παπαδόπουλος έχει καταθέσει μία πολύ σοβαρή άποψη σε σχέση με την εισαγωγή συγκεκριμένου λογισμικού στη διασταύρωση στοιχείων, η οποία εφαρμόζεται με εξαιρετικά επιτυχημένα αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο της φοροδιαφυγής. Εξίσου λαϊκίστικη θεωρώ και την περιστολή των αποδοχών των βουλευτών, που όσο κι αν αυτό φαντάζει σκληρό για το λαϊκό αίσθημα, δεν είναι καθόλου υψηλές. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα.

Τέλος, δεν είναι απολύτως ευθυγραμμισμένες οι προτάσεις του κ. Παπανδρέου με τις επιταγές των Βρυξελλών, οι οποίες δεν απαιτούν από την Ελλάδα μέτρα για το αύριο, αλλά μέτρα που να επανορθώνουν δραστικά για το χτες. Λέγαμε και χθες ότι, όσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε τον κ. Τρισέ, ο οποίος θα κληθεί να παίξει απέναντί μας τον ρόλο του ΔΝΤ, υπό την εποπτεία του οποίου- ελέω ευρωπαικής ένωσης- δεν θα υπαχθούμε, τόσο πιο αγόγγυστα θα πρέπει να υπομένουμε και να ακολουθούμε τις επιταγές του.

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να πειστεί για δύο πράγματα. Πρώτα και κύρια να πει μόνο αλήθειες στον ελληνικό λαό. Δεν είναι δυνατόν από τη μια να μιλά για παράδοση εθνικής κυριαρχίας και από την άλλη να μιλά με καθησυχαστικούς τόνους στον πολίτη. Δεύτερον, να ποντάρει ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις που θα υποστηρίξουν μια πολιτική που δεν θα στηριχθεί στις γνωστές ισορροπίες και στη λογική «να κερδίσουμε χρόνο». Αν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις θα το δείξει το μέλλον. Αν στοιχηματίσει στην επαγρύπνησή τους ο κ. Παπανδρέου, τότε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι αν μην τι άλλο προσπάθησε την ανατροπή. Αν δεν υπάρχουν τελικώς αυτές οι δυνάμεις, τότε και για τη χώρα θα ισχύει το γνωστό «έπαιξε και έχασε»….


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Όταν ζεις με δανεικά, περισσεύει η εθνική περηφάνια…

Είχαμε γράψει στο παρελθόν ότι το μόνο για την ώρα εκείνη ανησυχητικό για την ολίγων ημερών τότε κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ήταν η μαρξιστική οπτική που μοιράζεται η συντριπτική πλειονότητα του οικονομικού επιτελείου. Και εννοώ εκείνην την σφοδρή επιθυμία ορισμένων πολιτικών να εφαρμόσουν διάφορα σοσιαλιστικά συστήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, έστω κι αν οπουδήποτε αλλού απέτυχαν. Σήμερα δυστυχώς, η πορεία των πραγμάτων προοιωνίζεται ότι επαληθευόμαστε.

Αντί η ελληνική κοινωνία να αναζητά σήμερα τρόπους να επανακτήσει την φερεγγυότητα της στις διεθνείς αγορές και να πάρει όσα μέτρα κι αν κριθούν απαραίτητα, με τις όποιες τους συνέπειες, προκειμένου να αρχίσει να αντιμετωπίζει τα χρόνια προβλήματά της, η συζήτηση που κάνουμε σήμερα θυμίζει για πολλοστή φορά την κότα και το αβγό. «Ποιος κυβερνά την χώρα; Η κότα ή το αβγό;». Και εξηγούμαι. Πολλοί ξινίζουν τα μούτρα τους μπροστά στις νουθεσίες της ΕΕ και άλλων τεχνοκρατών διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Κλαίνε για την εθνική κυριαρχία, την οποία χάνουμε. Για το μέλλον της χώρας, που έβαλε «ξένους» στο τιμόνι. Για την ελληνική τιμή, που κάποιοι δήθεν κουτόφραγκοι συνεχίζουν να προσβάλουν.

Τρία πράγματα θέλω να ξεκαθαρίσω. Αφενός η ΕΕ δεν φιλοδοξεί να κυβερνήσει καμία απολύτως χώρα, και ιδίως ένα τέτοιο κοτέτσι, σαν την Ελλάδα. Αφετέρου μας έχουν φερθεί για την ώρα αρκετά γενναιόψυχα. Τέλος, οι διεθνείς αγορές δεν βάζουν στο μάτι τον τάδε ή τον δείνα χωρίς λόγο, αλλά έχουν κοινούς κανόνες σύμφωνα με τους οποίους οι παίκτες καλούνται κάθε φορά να παίξουν. Απλώς, όποιος παραβιάζει τους κανόνες, είτε τιμωρείται είτε κάποια στιγμή αποβάλλεται.

Στην χώρα μας συνέβη ωστόσο το εξής. Την ίδια στιγμή που πάντοτε αμφισβητούσε την ευρωπαική επιταγή, συνέχιζε να βλέπει την ευρωπαική οικογένεια κάτι σαν τον πλούσιο αδελφό που πάντα θα στέργει τον άπορο ανήλικο αδελφό του. Την ίδια ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεσήκωνε τα πλήθη με συνθήματα κατά της κοινότητας, έστελνε τους δικούς του επαίτες να της τα παίρνει χοντρά. Το ίδιο λεπτό που ο Κώστας Καραμανλής χαριεντιζόταν με τη Μόσχα, εκλιπαρούσε για καινούρια ευρωπαικά δάνεια.


Με τα πολλά και τα λίγα, φθάσαμε σήμερα αυτά που ως λαός «βγάζουμε» να μην αρκούν ούτε για να ξεπληρώσουμε τα δανεικά μας. Παράλληλα, τα κατά καιρούς ψεύδη μας και η ανυπαρξία πολιτικής βούλησης να συνετιστούμε με τους κανόνες των υπολοίπων μας έχουν φέρει σήμερα στο σημείο να είμαστε επαίτες για επιπλέον δανεικά. Αυτή είναι - με απλοικά λόγια- η έννοια του δημόσιου χρέους και του κινδύνου της χρεοκοπίας που εμφανίζεται συχνά πυκνά τελευταία στον ελληνικό ορίζοντα.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Δικό μας εθνικό ανάστημα θα αποκτήσουμε και πάλι όταν σταθούμε στα δικά μας ποδάρια. Όταν θα μπορούμε να τρώμε από αυτά που δουλεύουμε ή έστω και από αυτά και από τα δανεικά που θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε. Μέχρι εκείνην την ώρα θα πρέπει απλώς να κάνουμε τα όσα μας επιβάλλουν εκείνοι που σήμερα έχουμε ανάγκη προκειμένου να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όσοι λένε κάτι διαφορετικό, ας μας δείξουν έναν ορατό εναλλακτικό δρόμο. Έναν δρόμο που να έχει εφαρμοστεί όμως και αλλού και να μην έχει κραυγαλέα αποτύχει.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Ήταν ένα μικρό καράβι…

Που ολοένα και βούλιαζε. Οπότε οι ναύτες άρχισαν να πετάνε τους πιο όμορφους στη θάλασσα και έμεινε στο κατάστρωμα η λεγόμενη σαβούρα. Μπορεί να μην λέει αυτό ακριβώς το παιδικό τραγουδάκι, αλλά ταιριάζει γάντι στην δική μας περίσταση. Με αυτά και με άλλα (μετεμφυλιακά σύνδρομα, αριστεριστική ψυχολογία, άκρατος λαϊκισμός και οξεία αναξιοκρατία), φθάσαμε εδώ και καιρό να κυβερνούν οι μέτριοι τους μετρίους. Η χθεσινή ανερυθρίαστη παραδοχή σχεδόν των πασών μετριοπαθών δυνάμεων του τόπου αυτού, ότι η χώρα χρεοκοπεί, ούτε καμία ιδιαίτερη απήχηση βρίσκει κατά την άποψή μου στον λαό, ούτε και συνοδεύεται από εκείνη την βαθιά περισυλλογή που θα περίμενε κανείς από έλλογα όντα που αναζητούν λύσεις για τα προβλήματα της επιβίωσής τους. Αντίθετα, ο τόπος κοιμάται.

Οι αριστεροί συνεχίζουν να λένε τα δικά τους. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων ζητάει το ΚΚΕ. Για το νέο άνθρωπο που υποφέρει από ημικρανίες και πονοκεφάλους ψευτο-ενδιαφερότανε προχθές σε τηλεοπτικό πάνελ ο κ. Αλαβάνος. Το γεγονός ότι δεν έγιναν έκτροπα κατά τη θλιβερή επέτειο ερμηνεύει ο κ. Τσίπρας ως κρυφή συνεργασία ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ. Και βέβαια, από κοντά έρχεται και η Νέα Δημοκρατία, η οποία ζητεί να ισχύσει η μοριοδότηση των συμβασιούχων της τελευταίας πενταετίας, ενώ το τελευταίο έχει κριθεί ως αντισυνταγματικό από τον ΑΣΕΠ. Από κοντά, τέλος, και το γνωστό «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, που συνεχίζει να απαιτεί φιλολαϊκή πολιτική και ζεστό χρήμα, διότι «αυτό αιτείται η βάση».

Και ο λαός συνεχίζει να κάνει τα δικά του. Όλοι καταγγέλλουν. Το σύστημα. Τους πολιτικούς. Τις Βρυξέλλες. Την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό. Τους επιχειρηματίες. Τις πολυεθνικές. Και πάει λέγοντας. Κανείς δεν καταγγέλλει πρώτα και κύρια τον βασικό υπεύθυνο. Ήτοι, τον εαυτό του. Για την αργομισθία του δημοσίου που μια ζωή επεδίωκε. Για την φοροδιαφυγή που επί πολλά έτη επιχειρεί. Για τις αγροτικές επιδοτήσεις που επέλεξε να κάνει «μερσεντέ». Για τις κοινοτικές επιχορηγήσεις που πήρε για να κάνει ξενώνα και τελικώς έφτιαξε το σπίτι των παιδιών του. Για το συνταξιοδοτικό δικαίωμα που δεν θεμελίωνε, και όμως έλαβε. Για τις αποζημιώσεις που δεν δικαιούτο, και όμως εισέπραξε. Για τα πρόστιμα που σβήνει στην τροχαία. Για τις αποδείξεις που ποτέ δεν ζήτησε. Και ασφαλώς, για την ψήφο του, που χωρίς καμία συνείδηση συλλογικού συμφέροντος, αλλά μόνο προς επιδίωξη των προσωπικών του μικροοφελειών κατά συρροή, στην κάλπη «έριξε».

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να κάνει σήμερα κιόλας την υπέρβαση. Να κλείσει τα αυτιά του στην παραπάνω οχλοβοή. Να πάρει σήμερα κιόλας τα μέτρα που απαιτούνται προκειμένου η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της. Όχι με μισόλογα. Όχι με ατολμία. Όχι με ωραιοποιημένες πραγματικότητες που δεν ισχύουν. Η ευθύνη του είναι διττή. Αφενός να μην αφήσει κανέναν να τον ρίξει από το καράβι και αφετέρου να πετάξει εκείνος στη θάλασσα τη συσσωρεμένη για δεκαετίες σαβούρα. Το μικρό καράβι δεν βαστά πλέον άλλους ξερόλες, λαμόγια, ανεύθυνους, ιδιοτελείς και ανίκανους. Είτε πολιτικούς. Είτε δημοσιογράφους. Είτε δικαστές. Είτε πολίτες.

*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Η αριστερά, ο ψευδεπίγραφος διάλογος για το άσυλο και το στοίχημα της αποκέντρωσης.

Ο αριστερός ανορθολογισμός έχει εισδύσει σε όλα τα μήκη και πλάτη του δημόσιου διαλόγου. Η ιδεολογική του επικυριαρχία είναι τέτοια ώστε δύσκολα μπορεί κανείς να αρθρώσει έναν λόγο, που κάποιοι λίγοι αριστεροί θα βρουν είτε αντιλαϊκό είτε μειωμένης κοινωνικής ευαισθησίας. Ο αριστερισμός, μας έχει γίνει σαν χώρα εμμονή.

Το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου συζητείται για πολλά χρόνια, χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει κανένας λόγος να συζητείται. Είτε καταργηθεί είτε εφαρμοστεί το ισχύον νομικό πλαίσιο, το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το ίδιο. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών εξασφαλίζεται από το ελληνικό σύνταγμα για το σύνολο της επικράτειας της χώρας (οπότε γιατί να υπάρχει εξειδίκευση για τους πανεπιστημιακούς χώρους;), ενώ η ορθολογική ερμηνεία του ασύλου ως μέτρο προστασίας της διακίνησης των ιδεών εξασφαλίζεται και από επιμέρους νόμους του ελληνικού κράτους. Επίσης, υπάρχουν και άλλες συνταγματικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα η προστασία της δημόσιας ασφάλειας, που αν είχαν τεθεί σε συγκριτική ανάλυση, θα είχαν δώσει εδώ και πολλά χρόνια τις απαντήσεις, χωρίς να χρειάζεται επιπλέον κουβέντα.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι η συζήτηση που καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες είναι προφανώς ψευδεπίγραφη και εξυπηρετεί την ενοχική εμμονή των ελληνικών κυβερνήσεων να εφευρίσκουν παντού αόρατους εχθρούς, προκειμένου να μην πιάνουν ποτέ τους υπαρκτούς έκνομους. Εξίσου έωλο είναι και το επιχείρημα που θέλει αυτήν την εξειδικευμένη διάταξη να προστατεύει την διακίνηση ιδεών σε περίπτωση πολιτειακής εκτροπής. Και τούτο, διότι, αν καταλυθεί το πολίτευμα, θα ανασταλεί και η εφαρμογή του Συντάγματος. Γιατί να σεβαστεί κάποιος την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου;

Το άσυλο και άλλα παρεμφερή ζητήματα ελάσσονος σημασίας θα επιλυθούν πολύ εύκολα, μόνο όταν επιχειρηθούν οι τομές και οι ρήξεις που έχει ανάγκη και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας προκειμένου να επιβιώσει. Το υδροκέφαλο και ως εκ τούτου αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος πρέπει επιτέλους να αποκεντρωθεί, με την έννοια να επιμερίσει εξουσίες σε τρίτους. Για το χώρο των ΑΕΙ, η αποκέντρωση θα φέρει τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους. Η αυτονόμηση των πανεπιστημίων από το απαράτ του υπουργείου παιδείας θα επιβάλλει στις πρυτανικές αρχές, τους καθηγητές και τους φοιτητές (συνεπώς και στο κοινωνικό σύνολο) το χρέος να διαφυλάσσουν οι ίδιοι πλέον ως κόρη οφθαλμού το καλύτερο επίπεδο σπουδών, την απρόσκοπτη συνέχιση των μαθημάτων, την αισθητική των χώρων, κτλ. Η άμιλλα που θα αναπτυχθεί μεσοπρόθεσμα θα εξοβελίσει την όποια παθογένεια, είτε αυτό λέγεται καταλήψεις, είτε τσαμπουκάδες και καταστροφές, είτε διασπάθιση των πόρων από επιτηδείους και λαμόγια.

Το άσυλο είναι απλώς η παρωνυχίδα ενός συστήματος που γενικά νοσεί και μιας πολιτικής που αδυνατώντας επί δεκαετίες να δημιουργήσει την απαραίτητη συνεκτική πλατφόρμα δράσης, δεν μπορεί να πείσει τον πολίτη για την χρηστικότητα του ενός ή του άλλου μέτρου και το επιζήμιο κάποιου τρίτου. Όταν το κράτος αποφασίσει να επιστρέψει μέρος των εξουσιών πίσω στον πολίτη, προκειμένου όλοι να έλθουμε ενώπιον των ευθυνών μας, μόνο τότε η δημοκρατία θα αρχίσει να παράγει θετικά αποτελέσματα. Ειδάλλως πέφτουμε όλοι μας στην παγίδα του αριστερισμού. Βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε δημοκράτες, ενώ οικοδομούμε ένα σύστημα ολοκληρωτικού σταλινισμού.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Ένα μολυσμένο σφουγγάρι

Αν θέλετε να δείτε το άρθρο μου στην χθεσινή "Καθημερινή της Κυριακής" κάντε κλικ εδώ:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_06/12/2009_382230


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Άδικη που είναι η ζώη…

Διαβάζοντας τον κυριακάτικο Τύπο «έπεσα» πάνω στην άποψη γνωστού δημοσιογράφου και εκδότη, ο οποίος ανέλυσε αρκετά εμπεριστατωμένα τις ομοιότητες που παρουσιάζει η σημερινή κυβέρνηση και οι κεντρικές της επιλογές με αυτές της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή το 2004. «Σεμνά και ταπεινά» έλεγε τότε ο κ. Ρουσόπουλος, «όλα με διαφάνεια», λέει σήμερα ο κ. Πεταλωτής. Και για να θυμηθούμε όλοι καλύτερα «όλα στο φως» έλεγε και ο κ. Σημίτης. Και για να το πάμε και λίγο μακρύτερα «αμέριστη συμπαράσταση στο ΠΑΣΟΚ στη μάχη κατά της διαφθοράς», λέει και ο νεοκλεγείς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Για να καταλήξει ωστόσο, ο συγκεκριμένος εκδότης εμμέσως πλην σαφώς ότι όπως τότε, το 2004, δεν υπήρχε ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο, έτσι και σήμερα δεν υπάρχει όραμα και συγκεκριμένα εργαλεία που θα το υλοποιήσουν.

Σίγουρα, το πεδίο της διαφάνειας είναι προνομιακό για την εναρκτήρια περίοδο κάθε διακυβέρνησης. Η σημαία της ηθικής, όσο πιο ψηλά ανεβαίνει στον ιστό, τόσο πιο θελκτική είναι και για το δημόσιο αίσθημα. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή εντούτοις απέδειξαν με τον χειρότερο για τις ίδιες τρόπο, ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η σημαία, τόσο πιο γρήγορα και πιο επικίνδυνα για όσους βρίσκονται από κάτω πέφτει.

Ο σημερινός πρωθυπουργός πρέπει να αντιληφθεί τον κίνδυνο της ηθικιστικής κενολογίας γρήγορα, διότι από ότι γίνεται αντιληπτό, για εκείνον η περίοδος χάριτος έχει αδίκως γρήγορα περάσει. Το διακύβευμα σήμερα είναι η οικονομία και η ανόρθωσή της. Όσο για τη διαφθορά, με την εξυγίανση του κράτους (μέσα από την ορθολογική του οργάνωση και την συρρίκνωσή του προκειμένου να γίνει αποδοτικό και λειτουργικό) , σε συνδυασμό με την πιστή και τυφλή εφαρμογή των νόμων από όλους και για όλους, σταδιακά, βήμα- βήμα θα σμικρύνει κι αυτή, αφού δεν θα βρίσκει εύφορο έδαφος να καρποφορήσει. Το ίδιο ισχύει και για τον νεοκλεγέντα πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Το ζήτημα για εκείνον είναι αυτή τη στιγμή πώς θα εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο το δημόσιο συμφέρον και την ανάταση της ελληνικής οικονομίας. Καλή η χείρα βοηθείας που έτεινε στον κ. Πρωθυπουργό για την πάταξη της διαφθοράς, αλλά συμπλεγματική η ανάλυσή του για την οικονομία. Πρέπει ο κ Σαμαράς να αντιληφθεί άμεσα ότι δεν έχει καμία υποχρεώση και δεν έχει να κομίσει κανένα όφελος, συνεχίζοντας να υποστηρίζει (σε κυριακάτικο φύλλο μεγάλης κυκλοφορίας) τον λιγότερο επαχθή και περισσότερο αποτελεσματικό χαρακτήρα των μέτρων που προεκλογικά είχε εξαγγείλει για την ελληνική οικονομία ο κ. Καραμανλής.

Δυστυχώς για τους σημερινούς πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, ο κ. Καραμανλής φρόντισε εξερχόμενος να τους κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη. Για εκείνον, η υπομονή αρθρογράφων, δημοσιογράφων, εκδοτών και κυρίως του ελληνικού λαού, εξαντλήθηκε χρόνια μετά τα πρώτα του ατοπήματα. Για τους κκ. Παπανδρέου και Σαμαρά η υπομονή εξαντλείται… από χτες.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ας φανούν χρήσιμοι έστω και στον εαυτό τους…

Καταλαβαίνουμε την αγωνία της Αριστεράς να μην αφήσει ημέρα να περάσει χαμένη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Εκείνο όμως που ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να μάθει το πολιτικό του μάθημα. Ας θυμηθούμε μαζί. Τον περασμένο Δεκέμβρη το αστέρι του κ. Αλέξη Τσίπρα έμοιαζε να ανατέλλει ψηλά στους νεοελληνικούς ουρανούς και ορισμένοι πολλοί μιλούσαν για γροθιά στον δικομματισμό και ανάδειξη ενός νέου σημαντικού πόλου πίεσης από την λεγόμενη ανένταχτη Αριστερά. Σε όσους αρέσουν οι τούμπες και τα δύσκολα τρίβαμε τα χέρια μας, καθότι επιτέλους θα υπήρχε αναβρασμός και πίεση για αλλαγή. Την τούμπα, ωστόσο έμελε να φάει, που λέει κι ο λαός ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του που είδαν, μετά την αμφιλεγόμενη στάση ανοχής που έδειξαν στα έκτροπα των Δεκεμβριανών, τα ποσοστά τους να καταποντίζονται και στις περασμένες εκλογές ίσα που κατάφεραν να κόψουν το νήμα της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας.
Σήμερα, λοιπόν, και αφότου θα έπρεπε να έχουν σωρεύσει την πολύτιμη αυτή εμπειρία, εμμένουν στη στρατηγική που τους στέρησε ένα σημαντικό μερίδιο στη νομή της εξουσίας και τη χαρά να ανατρέψουν το «καθεστώς» συθέμελα. Διαβάζουμε από την ιστοσελίδα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο θερμός Δεκέμβρης της εξέγερσης όμως ήταν ένα συλλογικό και οργισμένο “ως εδώ” που ανέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλα τα αδιέξοδα της νεολαίας και του κόσμου της δουλειάς, που πρόβαλλε με τον πιο εκρηκτικό τρόπο την χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. O Δεκέμβρης έδειξε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους τους, ότι η απάντηση στο ερώτημα “ποιος θα πληρώσει την κρίση;” περνάει μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες». Για να εξηγηθούμε. Προσωπικά, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι υπήρξε πραγματικά εξέγερση. Και ότι οι νέοι άνθρωποι ασυνείδητα μάλλον σώρευσαν μέσα τους αδιέξοδα, τα οποία ξεχείλισαν. Αδυνατώ ωστόσο να αντιληφθώ πώς ερμηνεύουν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ το «ως εδώ» και επίσης «πώς ο Δεκέμβρης απέδειξε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους τους»; Βέβαια, θα μου πείτε, η Αριστερά είχε πάντοτε τη δική της ερμηνεία για τα πράγματα. Έτσι ερμήνευσε κατά το δοκούν και συμφέρον το μήνυμα της κοινωνίας που στις τελευταίες εκλογές (έτσι αποφαίνεται καλώς ή κακώς η κοινωνία σε οργανωμένα δημοκρατικά πολιτεύματα) έκανε στροφή στον συντηρητισμό και άφησε τον δικομματισμό σε σημαντικό βαθμό ανέγγιχτο.
Δε θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω ορθολογικά για το ότι στην Ελλάδα του κρατισμού, ο νεοφιλελευθερισμός είναι άγνωστη λέξη. Ούτε βέβαια, θα επιχειρηματολογήσω κατά της λογικής εκείνης που θέλει το 10% των Ελλήνων να ομιλούν εξ ονόματος όλων των υπολοίπων. Ούτε ασφαλώς θα αναφερθώ στο δεκανίκι που δίνει παραδοσιακά η Αριστερά του τόπου στα σκληρότερα προσωπεία της Δεξιάς. Θέλω απλώς να καταλήξω στο εξής. Αν δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι για τον τόπο, ας έχουν τουλάχιστον την ευφυΐα να αποδειχτούν χρήσιμοι για τον εαυτό τους.


*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

«Η Ελλάδα δεν αλλάζει;»

Λέγαμε μόλις χθες ότι η πορεία προς την δημοκρατία είναι στρωμένη με πολλούς ακάνθους και ότι τα βήματα προς τη νεωτερικότητα μπορούν κάθε φορά να είναι μικρά- μικρά, αποδεικνύονται ωστόσο αρκετά για μεγάλες τομές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις κυβερνήσεις Σημίτη. Απομονώνοντας τα μεγάλα και σημαντικά, όπως η ΟΝΕ ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκείνο που μέτρησε τελικά ως παρακαταθήκη είναι οι ανεπαίσθητες εκείνες αλλαγές στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα και τις χρόνιες εγγενείς του εμμονές. Αλλαγές που συνέθλιψαν σε μεγάλο βαθμό τις γνωστές θεωρίες συνωμοσίας, που για χρόνια καθόριζαν την εξωτερική πολιτική της χώρας (πχ. τα γνωστά τόξα στα βόρεια σύνορα μας που απειλούσαν να μας πνίξουν), και έκαναν τον έλληνα να πάψει να ατενίζει με φοβίες το μέλλον. Όλα αυτά δεν συνέβησαν από την μια ημέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο και θάρρος για να τα βάλει κανείς με τις εγχώριες δυνάμεις της συντήρησης.

Επανέρχομαι στο ζήτημα αυτό, διότι θεωρώ ότι είναι πολύ κρίσιμο αυτήν την στιγμή, καμία από τις προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου να μην κάνει πίσω από τις δεσμεύσεις τους για αλλαγή. Η χθεσινή αποπομπή ενός από τους γραμματείς που η νέα κυβέρνηση όρισε, αφότου ήλθαν στο φως στοιχεία που τον έφεραν να υπονοεί ότι θα αποταμιεύσει χρήματα από την νέα του δραστηριότητα, ερμηνεύτηκε από διάφορους δημοσιογραφικούς κύκλους ως η δεύτερη κατά σειρά επικοινωνιακή αποτυχία του ΠΑΣΟΚ, μετά την ανάκληση του μέτρου που αφορούσε το πάγωμα των μισθών που υπερβαίνουν στο δημόσιο τις 2000 ευρώ.

Τα πράγματα ασφαλώς δεν είναι έτσι. Ούτε είπε κανείς ότι σύστημα της ηλεκτρονικής κατάθεσης βιογραφικών εκτός κομματικής πυραμίδας είναι αλάθητο, ούτε υποστήριξε κάποιος ότι από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Η ουσία ωστόσο, παραμένει μία, ότι επιχειρήθηκε μια αλλαγή στο κατεστήμενο. Βέβαια, και οι καθυστερήσεις υπήρξαν πολλές και οι σκέψεις ότι το μέτρο προσέκρουσε πάνω στα σκληρά του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ως εκ τούτου και οι χρονοβόρες διαδικασίες, δικαίως πλέον πληθαίνουν.

Όπως και η κάθε αλλαγή θέλει μικρά μικρά βήματα για να εμπεδωθεί, έτσι και η διαφθορά ξεκινά από την ανοχή μας στο μικρό και σχετικά αμελητέο για να ανδρωθεί στη συνέχεια και να δημιουργήσει τα γνωστά σε όλους μας σκάνδαλα. Το ΠΑΣΟΚ με αυτήν την ιστορία ξεκίνησε καλά. Το θέμα ωστόσο παραμένει. Η διαλεύκανση των υποθέσεων που ακόμη βρίσκονται στο σκοτάδι, η θωράκιση των θεσμών και η αλλαγή της νομοθεσίας για το μαύρο πολιτικό χρήμα και τις υπουργικές ευθύνες, πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα. Διότι, σε λίγο δεν θα αρκεί η απόφαση της απομάκρυνσης του τάδε ή του δείνα. Το ζήτημα είναι αφενός ο πολιτικός κόσμος να επανακτήσει την αξιοπιστία του και αφετέρου το ελληνικό κράτος να σταματήσει να αιμορραγεί από τη διευρυμένη σε όλες τις βαθμίδες, κάθετα και οριζόντια, διαφθορά. Και για αυτό το στόχο φέρουν μεγάλες ευθύνες όλα τα πολιτικά κόμματα.

Στους δύο προέδρους των μεγάλων παρατάξεων πέφτει κατά κύριο λόγο το βάρος να επανορθωθεί η οπισθοδρόμηση στις λογικές και τις συμπεριφορές που οι τελευταίες κυβερνήσεις Καραμανλή έφεραν. Και εννοώ αυτό το ψευτοεπιχείρημα απαξίωσης , οπισθοδρόμησης και συντηρητισμού που όλοι φαντάζομαι έχουμε ακούσει σε συζητήσεις «Ωχ αδελφέ, δεν ξέρεις ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει;». Εκείνοι είναι που πρέπει να απαντήσουν, όχι με συνθήματα πια, αλλά με άμεσες ενέργειες.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Συμμετοχική Δημοκρατία

Θα θυμάστε ασφαλώς όλοι όταν και πριν από μια δεκαετία ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έφερε στο ελληνικό πολιτικό λεξικό μία νέα ορολογία, αυτήν της συμμετοχικής δημοκρατίας. Τότε το γνωστό σύστημα της συντήρησης, όπως ήταν αναμενόμενο, κάγχασε και τον πήρε στο ψιλό. Ο διασυρμός Παπανδρέου συνεχίστηκε και αργότερα όταν εκείνος έκανε λόγο για ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Στην πορεία βέβαια, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι όσα έλεγε τα εννοούσε και στην πράξη. Καταρχήν ανοίγοντας την εκλογή προέδρου στην κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ και κατά δεύτερον θέτοντας σήμερα, ως πρωθυπουργός πλέον, σημαντικές αποφάσεις διακυβέρνησης σε ηλεκτρονική δημόσια διαβούλευση.

Μια δεκαετία μετά έρχεται η Νέα Δημοκρατία να ανοιχτεί και εκείνη στην κοινωνία και να προσπαθήσει έστω να εκσυγχρονιστεί υιοθετώντας κάποιες νέες τεχνολογίες. Σίγουρα Η διαδικασία δεν κύλησε ομαλά. Υπήρξε πληθώρα αστοχιών. Εξίσου επιφανειακή είναι και η προσέγγιση που επιχειρεί η κεντροδεξιά παράταξη απέναντι στον πολίτη του διαδικτύου. Η υπεροχή της κεντροαριστεράς καταγράφεται με αδιαμφισβήτητο τρόπο, όχι μόνο σε ιδεολογικό πια επίπεδο αλλά και στις πιο σύγχρονες εκφράσεις των ιδεών και της επικοινωνίας. Και εννοώ ασφαλώς τα New Media.

Ο λόγος για τον οποίον επιχειρώ σήμερα την αναδρομή αυτή είναι για να θυμηθούμε όλοι μαζί ότι ο δρόμος προς την νεωτερικότητα και την πρόοδο είναι πάντοτε στρωμένος με πολλές δυσκολίες. Οι δυνάμεις της συντήρησης ορθώνουν εμπόδια μπροστά στο καινούργιο, εκμεταλλευόμενες την έμφυτη τάση του ανθρώπου, σε περιόδους κρίσης, να επιλεγεί το κακόσχημο πλην όμως βέβαιο παρόν παρά το αβέβαιο, ίσως όμως καλύτερο μέλλον. Ωστόσο αρκούν μικρά μικρά βήματα κάθε φορά προκειμένου η δημοκρατία να ξαναβρεί τις ουσιαστικές της ρίζες και η κεντρική εξουσία αργά αλλά σταθερά να εκχωρεί μέρος των δικών της υπερεξουσιών στον ενεργό πολίτη. Όλη αυτή η διαδικασία απαιτεί πολιτικούς τολμηρούς που αγνοούν το πολιτικό κόστος. Ο κ. Παπανδρέου υπήρξε τέτοιος. Ακόμη κρισιμότερο όμως είναι να αποδειχθεί τέτοιος σε μια τόσο σημαντική στιγμή για τον τόπο. Να γυρίσει την πλάτη στο οπισθοδρομικό ΠΑΣΟΚ που περιμένει οφίτσια και να προχωρήσει ταχέως και ανεμπόδιστα στην εμπέδωση της αξιοκρατίας και στην πραγμάτωση της συμμετοχικής δημοκρατίας. Από την άλλη πλευρά ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να μην χαραμίσει το μικρό αυτό βήμα που έκανε στην πρόοδο προκειμένου αυτό να αποκτήσει ουσία.

*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Η Νέα Δημοκρατία θα βγει διαφορετική.

Χθες η Νέα Δημοκρατία πραγματοποίησε ένα σημαντικό βήμα στην πορεία της. Και μάλιστα σε μια στιγμή κομβική. Προφανώς, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μόνο εκτιμήσεις υπάρχουν για το αποτέλεσμα, αλλά υπάρχει εντούτοις μια σαφέστερη εικόνα για την συμμετοχή, η οποία αγγίζει, όπως λέγεται τις 600.000 ψήφους πολιτών.

Το πρώτο λοιπόν θετικό που καταγράφεται σήμερα είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της παράταξης επιχειρήθηκε να γίνει ένας διάλογος. Υποτυπώδης και χωρίς βάθος μεν, διατύπωση κάποιων θέσεων αφετέρου. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι πρόκειται για μια πρωτόγνωρη διαδικασία, που έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της προκειμένου να φθάσει στα επιθυμητά επίπεδα.

Το δεύτερο θετικό της εκλογής είναι ότι η ευρεία συμμετοχή δεν επιτρέπει καμία απόκλιση από κανέναν σχετικά με την αναγνώριση και την αποδοχή του αποτελέσματος. Η διαδικασία νομιμοποιήθηκε από την ευρεία προσέλευση στις κάλπες.

Το τρίτο θετικό της διαδικασίας είναι ότι ξεδιπλώθηκαν πλήρως οι διαφορετικές απόψεις. Έγινε για πρώτη φορά κατανοητό ότι αυτή η παράταξη υποθάλπει στους κόλπους της εξαιρετικά διαφορετικές απόψεις και βιοθεωρίες. Προσοχή! Δεν εννοώ αυτό που είναι φυσιολογικό για τα σύγχρονα κόμματα, να συνυπάρχουν διάφορες τάσεις που επενδύουν σε άλλα μέσα προκειμένου να επιτευχθούν οι κοινοί στόχοι. Στη Νέα Δημοκρατία, αυτή η αναμέτρηση ανέδειξε εντελώς διαφορετικές θέσεις για τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο, από την οικονομία έως τα εξωτερικά θέματα. Όχι απλώς άλλα μέσα. Εντελώς διαφορετικούς στόχους!

Από αυτήν την διαδικασία η Νέα Δημοκρατία θα βγει διαφορετική. Καλύτερη ή χειρότερη θα μπορούμε να πούμε τις προσεχείς ημέρες. Θα βγει διαφορετική, διότι ο διάλογος έφερε στην επιφάνεια αγεφύρωτες διαφορές, που μόνο η προσδοκία της εξουσίας μπορεί και γεφυρώνει. Θα είναι διαφορετική, διότι οι πολίτες που συμμετείχαν και εκείνοι που δεν συμμετείχαν μοιράζονται την ευθύνη για την επιλογή τους. Θα βγει διαφορετική, διότι κανένα στέλεχος της δεν θα μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε τι πρεσβεύει ο διπλανός του, όταν η επόμενη ημέρα θα έλθει.

Με άλλα λόγια κανείς δεν θα μπορεί να «κάνει την πάπια», για να το πω λαικά. Όπως κάνουν σήμερα ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι δεν όφειλαν να γνωρίζουν ή να κρίνουν έγκαιρα την αναξιότητα του απερχόμενου προέδρου τους και μάλιστα εμμένουν να τον δικαιολογούν, σκαρφίζοντας χίλια δυο παραμύθια. Η συμπεριφορά αυτή είναι αναμενόμενη για έναν τόπο που λησμονά με ταχύτητα φωτός και που ο προηγούμενος κρίνεται με βάση την αποτυχία ή την επιτυχία του διαδόχου του. Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν υποστηρίζουν το εξής παράδοξο. Ότι αν ο Καραμανλής είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος θα κριθεί από το αν θα τα καταφέρει ο Παπανδρέου. Το ίδιο και στο κόμμα. Αν ο επόμενος καταβαραθρώσει ακόμη παραπάνω την Νέα Δημοκρατία, τότε ο Καραμανλής θα πάψει να είναι ο πλέον απαξιωμένος πρόεδρος που πέρασε ποτέ από τη Ρηγίλλης. Βέβαια, ξεχνούν είτε από επιδεξιότητα είτε από ανοησία, ότι οι διάδοχοι του – πρωθυπουργός της χώρας και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας - θα κοιμηθούν εκεί που ο Καραμανλής έστρωσε. Και το κρεβάτι που έστρωσε είναι γεμάτο αγκίθες…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Η μεγάλη ευθύνη του κ. Προβόπουλου

Στις προηγμένες δημοκρατίες υπάρχει πάντοτε η συλλογική ευθύνη και η ατομική ευθύνη. Ατομική και συλλογική ευθύνη συνυπάρχουν αρμονικά χωρίς η μία να αναιρεί την άλλη, ή όταν την αναιρεί αυτό γίνεται μετά από διεξοδική έρευνα της εκάστοτε περίπτωσης. Στην σύγχρονη νεοελληνική κατ` επίφαση δημοκρατία είθισται η διάχυση της ευθύνης να αποσιωπά τους ατομικά υπεύθυνους. Το αποτέλεσμα; Ακρωτηριασμένη δημοκρατία και ιδιοτελείς πολίτες που έχοντας απολέσει την ατομικότητα τους έχουν γίνει ιδιώτες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τους μεγάλους μύθους που έχουμε σαν έθνος δημιουργήσει (ποτέ δεν έχω καταλάβει γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμη και σήμερα μια νηφάλια καταγραφή του έργου ανδρών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής- που κατέστρεψε κάθε δυνατότητα υποδομής μιας υγιούς ανάπτυξης της χώρας- ή ο Ευάγγελος Αβέρωφ που διέκρινε τους ευπάτριδες από τους κομμουνιστές ή ο Ανδρέας Παπανδρέου που έκανε το λαϊκισμό και τον εύκολο πλουτισμό ίδιον της ελληνικής ψυχοσύνθεσης ) αποτελεί τη βάση της σημερινής δυσοίωνης προοπτικής που σαν χώρα βιώνουμε για το μέλλον μας.

Για την οικονομία έχω γράψει και πρόσφατα από αυτήν εδώ την στήλη και μάλιστα πρότεινα τα ζητήματα της χρεοκοπίας της χώρας να κληθεί να τα διαχειριστεί ενδεχομένως ο κ. Σημίτης. Την χρεοκοπία, συνεπεία της αδυναμίας δανεισμού ακόμη και στις διεθνείς αγορές, από ελεύθερους παίκτες και με δυσθεώρητα spreads, την έχω διαβλέψει εδώ και καιρό. Όχι βέβαια μόνον εγώ, αλλά και αρκετοί καλοί γνώστες των εθνικών δημοσιονομικών και των κανόνων των διεθνών αγορών. Για την προηγούμενη κυβέρνηση έχω εξίσου αναλώσει πολύ μελάνι και μάλιστα σε περιόδους που ακόμη είχε την εξουσία και θα μπορούσε να αλλάξει πράγματα. Ωστόσο, αποδείχτηκαν αμετανόητοι λαϊκιστές, ψεύτες και απατεώνες. Για την σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς ο κλοιός έχει αρχίσει να σφίγγει επικίνδυνα από τη μη δυνατότητα – όπως αποδεικνύεται- να ληφθεί μέχρι τέλους μια ορθή απόφαση, που να φανερώνει συγκεκριμένο σχέδιο πίσω από κάθε μέτρο που λαμβάνεται. Επίσης, κατώτερη των περιστάσεων αποδεικνύεται η εσφαλμένη της τακτική να επιμένει σε ψεύδη και ανακρίβειες με αποτέλεσμα να δίνει την εικόνα ακόμη μιας αναξιόπιστης διακυβέρνησης. Και αναφέρομαι ασφαλώς στην προχθεσινή δήλωση του κ. Προβόπουλου, ο οποίος επιβεβαίωσε την φήμη ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε και προεκλογικά το διψήφιο έλλειμμα.

Επανερχόμενος ωστόσο στην αρχική μου διαπίστωση, πιστεύω ακράδαντα ότι ο κ. Προβόπουλος, την ίδια στιγμή που προέβη σε αυτήν την αποκάλυψη θα έπρεπε να είχε υποβάλλει και την παραίτηση του. Με ποια υπευθυνότητα υπηρέτησε τον θεσμικό του ρόλο, πώς υπηρέτησε την κοινωνική ευθύνη που είναι συνυφασμένη με κάθε παρόμοιο υψηλό θώκο, με ποιον τρόπο υπήρξε συνεπής ως πολίτης πλέον απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, όταν έβλεπε να περνά μπροστά από τα μάτια του μια ολόκληρη προεκλογική περίοδος και μάλιστα τόσο κρίσιμη όσο η προηγούμενη, βουτηγμένη σε ψεύδη, και δεν έλεγε τίποτε; Γιατί δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό έγκαιρα και έγκυρα για τις ψεύτικες δεσμεύσεις που αναλάμβαναν και ο ένας και ο άλλος; Γιατί μας άφησε να πάμε με λάθος εντυπώσεις στις κάλπες;

Όσο ο καθένας μπορεί να διατυπώνει απόψεις δεξιά και αριστερά χωρίς να τεκμηριώνει πρώτα την δική του αξιοπιστία και φερεγγυότητα ως ομιλητή, και όσο κανείς δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να εξατομικεύσει τις ευθύνες, τότε αυτή η δημοκρατία θα συνεχίσει να είναι χωλή και η οικονομία θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Από μάντεις δεινών κατόπιν εορτής και Κασσάνδρες χωρίς την φερεγγυότητα του έγκαιρου και ως εκ τούτου έγκυρου χρησμού, χορτάσαμε. Ας εξατομικεύσουμε την ευθύνη και τότε θα βρεθούμε μπροστά σε πολλές εκπλήξεις. Πολλοί θα είναι εκείνοι που θα εκπαραθυρωθούν και από την σημερινή κεντρική πολιτική σκηνή και από την υψηλή θέση που τους έχει κρατήσει μέχρι τώρα η σύγχρονη νεοελληνική ιστορία.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δυο σκυλιά τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα…

Βρισκόμουν προχθές σε μια ενδιαφέρουσα ομήγυρη. Στην κουβέντα πάνω, μια γηραιά κυρία, κλασική μορφωμένη αστή, μου έκανε την δική της εκτίμηση σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές στη Νέα Δημοκρατία. «Πέτρο, είναι σαν να τσακώνονται δύο σκυλιά για ένα κουρέλι».

Όσο κι αν μας αρέσει εδώ στην Ελλάδα να ζούμε τον μύθο μας, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση, και το παραμύθι έχει κάποιο τέλος. Η ανερυθρίαστη υποστήριξη στον ένα ή τον άλλο υποψήφιο εκ των δύο της Νέας Δημοκρατίας, από σύσσωμα τα μίντια της χώρας, υποδηλώνει για πολλοστή φορά, ότι σε αυτόν τον τόπο τα πάντα έχουν τιμή. Και μάλιστα, οι δοσοληψίες είναι και απροκάλυπτες και προκλητικές. Ο πόλεμος του Αντώνη ενάντια στους μηχανισμούς και η νηφαλιότητα της Ντόρας, σε διαφορετικούς βαθμούς, απέχουν από κάθε ρεαλιστική προσέγγιση.

Ο κ. Σαμαράς υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένο παιδί των μηχανισμών και σήμερα σε αυτούς βασίζεται για την εκλογή του. Η κ. Μπακογιάννη δε, σε θέσεις ευθύνης που της ανατέθησαν ουδέποτε κατάφερε να συνδυάσει το ρεαλισμό και την αποτελεσματικότητα. Ο πρώτος υπήρξε ανέκαθεν αποτυχημένος στους θώκους που κάποιοι πάτρωνες του εμπιστεύθηκαν. Η δεύτερη δεν κατάφερε να επιτύχει τα προσδοκώμενα και ελέγχεται σήμερα για την φερεγγυότητα των μελλοντικών της δεσμεύσεων. Ο Αντώνης υπήρξε ο μετρ του δημοσιογραφικού «pay roll» από τα χρόνια που θήτευσε υπουργός εξωτερικών, με αποτέλεσμα κάποιοι ευνοούμενοι του να του το ξεπληρώνουν με τυφλή υποταγή σήμερα. Η Ντόρα έχει κι αυτή στο πλευρό της στρατιά συμφερόντων.

Όποιος κι αν εκλεγεί θα κληθεί να διαχειριστεί το κουρέλι. Το οποίο μάλιστα θα είναι εξαρχής και απόλυτα εξαγορασμένο. Η συνδιαλλαγή και των δύο με τους βαρόνους των μίντια είναι εξόφθαλμη. Το γεγονός αυτό, σίγουρα δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την χώρα. Ο τόπος δεν αντέχει άλλα σκυλιά που τσακώνονται και μάλιστα…σε ξένον αχυρώνα. Τον αχυρώνα της Ελλάδας.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Στον πόλεμο του ΚΚΕ απαντάς με πόλεμο….

Ακριβώς το αντίθετο εκστόμισε χθες η κ. Παπαρήγα, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση ξεκινά έναν πόλεμο ενάντια στους εργαζομένους και σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει οι τελευταίοι να απαντήσουν τα όπλα. Δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να ασχοληθεί με το ΚΚΕ, αν αυτός ο συντηρητισμός που εκπροσωπεί δεν αποδεικνυόταν εξαιρετικά επικίνδυνος για τις εξελίξεις στην χώρα.

Ας ξεκινήσουμε από την μόνιμη επίκληση του κομουνιστικού κόμματος παραμονές εκλογών. Ζητά από τον ελληνικό λαό να το ψηφίσει, όχι για να κυβερνήσει το ίδιο, αλλά για να μην κυβερνήσει κανείς. «Ψηφίστε μας, για να μην είναι ισχυροί», λένε ανερυθρίαστα. Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα ότι ένα τέτοιο κόμμα στερείται ευθύς εξαρχής την οποιαδήποτε ρεαλιστική δυνατότητα. Δεύτερο το κρατούμενο. Πρόκειται για την μόνιμη συνωμοσιολογική θεωρία της κ. Παπαρήγα ότι κάποιοι (σκοτεινά και αόριστα) μηχανεύονται το κακό της παράταξής της και ασφαλώς επιβουλεύονται το δίκιο του εργάτη! Τα γνωστά παραμύθια κατά της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού, της αγοράς κτλ κτλ. Και τελευταία παρατήρηση. Ξεκάθαρη ανακύκλωση του ψεύδους που θέλει την ιστορία να ξαναγράφεται με τη γραφή που επιλέγει ο βαθμός του αριστερισμού. Ως εκ τούτου ο Στάλιν μπορεί να είναι από λίγο σφαγέας έως μέγας απελευθερωτής του λαών ανάλογα με το πόσο κομμουνιστής είναι εκείνος που διατυπώνει απόψεις.

Μετά από όλες αυτές τις παραδοχές είναι αρκετά εύλογες οι χθεσινές διατυπώσεις της κ. Παπαρήγα σε σχέση με το ασφαλιστικό ζήτημα. Όχι μόνο δεν προσέρχεται στον διάλογο, αλλά τον εμποδίζει, «πιστή» στα βαθιά δημοκρατικά της ιδεώδη. Όχι μόνο δεν καλλιεργεί την κοινωνική συνοχή που έχει τόσο ανάγκη η χώρα αυτήν την στιγμή, αλλά βάζει πυρίτιδα στην αποθήκη. Όχι μόνο δεν μας λέει τι πρέπει επιτέλους να κάνουμε, αλλά λέει και ψέματα ότι δήθεν το σύστημα δεν καταρρέει.

Υπάρχει ένα πρόβλημα με την ελληνική αριστερά. Μπορεί να συγκεντρώνει το ακραίο της κομμάτι περί το 10%, αλλά οι πεποιθήσεις του έχουν ποτίσει σε βάθος την συνείδηση του κοινωνικού ιστού. Έτσι λοιπόν, οι πολίτες αμύνονται με συντηρητισμό απέναντι στην προοπτική των απαραίτητων αλλαγών, ενώ οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων διαγκωνίζονται σε αριστερίστικο λαικισμό. Δείτε πόσο γκρινιάζουν οι πολίτες για το χάλι της Ελλάδας, λες και δεν ήταν αυτοί που έκαναν πολυτελή αυτοκίνητα τα λεφτά των αγροτικών επιδοτήσεων επί Ανδρέα Παπανδρέου ή δεν έδειξαν τεράστια ανοχή στις κυβερνήσεις Καραμανλή, ή δεν είναι εκείνοι που φοροδιαφεύγουν ή δεν είναι εκείνοι που βάζουν μέσον για την εφορία, την πολεοδομία, την αρχαιολογία και πάει λέγοντας. Δείτε επίσης τον αγώνα που καταβάλουν πολιτικοί στο ΠΑΣΟΚ να μην ληφθούν απαραίτητα μέτρα ή στη Νέα Δημοκρατία που ξάφνου ο κ. Σαμαράς και λοιποί άλλοι παίζουν στο γήπεδο της λαϊκής δεξιάς, άσχετα που η μέχρι τώρα πορεία τους αναδεικνύει ξεκάθαρα και τυχοδιωκτισμό και ανθελληνισμό τους.

Όλοι αυτοί έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με όλους τους άλλους. Ο αριστερισμός προβάλλει πάντοτε έναν ιδανικό κόσμο που όταν αντιπαραβάλλεται με τον πραγματικό (όσα καλά ή κακά κι αν γίνονται), είναι φυσικό να κερδίζει τις εντυπώσεις. Σε αυτή όμως την κυρίαρχη ιδεολογία, όσοι αγαπούμε αυτόν τον τόπο πρέπει να φέρουμε σκληρές αντιστάσεις.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Κατά διαόλου…

Προφανώς και κάποιοι εμμένουν να μην κατανοούν την κρισιμότητα της σημερινής στιγμής. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει δεν είναι αποκλειστικά η οικονομία. Είναι κατ’ αρχήν η αποτυχία της πολιτικής και τα παράγωγά της. Χρόνιες παθογένειες που κρατούν καλά δεκαετίες και που δυστυχώς έχουν καλλιεργήσει ανηθικότητα και τεράστια απουσία κοινωνικής συνείδησης. Αυτά τα χαρακτηριστικά πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν την ανατροπή της σημερινής δυσχερέστατης συγκυρίας.


Αυτά τα δύο στοιχεία – η ανηθικότητα και η απουσία κοινωνικής συνείδησης-, σε συνδυασμό με το έλλειμμα παιδείας και την ανορθολογική συνωμοσιολογία ως μέθοδο κατανόησης του κόσμου που αυτή γεννά, είναι που φέρνουν εμπόδια σε όποια νεωτερικότητα, σε όποια προοδευτικότητα ή διάθεση αλλαγής καταφέρει να γεννηθεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δημοσιογραφική κοινότητα. Σάββατο πρωί και σε εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, ο κ. Σαμαράς ξεδίπλωνε τη στρατηγική και τη στόχευσή του για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία. Ομολογώ πολύ πιο εύγλωττα από προηγούμενες περιόδους. Μπαίνοντας στην ουσία της συζήτησης, ουδεμία ερώτηση ωστόσο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί εύστοχη. Ενώ εξαιρετικά άστοχα θεωρώ και τα επιφωνήματα θαυμασμού των δημοσιογράφων που προφανώς έχουν λησμονήσει τον ρόλο τους ως «μαντρόσκυλα της εξουσίας». Τι εννοώ; Δεν θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μαθαίναμε για το ποια στάση θα κρατήσει ο κ. Σαμαράς στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων που τώρα ανοίγει εκ νέου; Να ερωτηθεί ίσως για το αν νιώθει δικαιωμένος για τη στάση που τήρησε τότε και αν ναι, γιατί επί κυβερνήσεως Καραμανλή δεν συνέχισε να την υποστηρίζει; Τι εννοούσε όταν είπε, δείχνοντας ουσιαστικά τον εαυτό του, ότι η παράταξη χρειάζεται κάποιον που στο επόμενο σχέδιο Ανάν να ξέρει να πει «όχι»; Να ερωτηθεί επίσης για ποιους λόγους δεν αξιοποίησε την θέση του ως υπουργός οικονομικών το 1990 (σημειωτέον περίοδος από την οποία ξεκίνησε η «συνδιαλλαγή» να αποτελεί κυρίαρχη πολιτική συμπεριφορά) προκειμένου να κάνει από τότε πράξη τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που πρεσβεύει; Και επιπλέον, να ερωτηθεί ευθέως πώς μεταφράζεται αυτή η οικονομική θεωρία συγκεκριμένα για την Ελλάδα στην σημερινή πολύ δεινή συγκυρία που διάγει. Ποια είναι δηλαδή τα μέτρα που εκείνος θα έπαιρνε αν αύριο ήταν πρωθυπουργός της χώρας…Παρά ταύτα τίποτε από όλα αυτά τα ενδιαφέροντα δεν πληροφορηθήκαμε.

Δεν ξέρω ειλικρινά αυτά τα λεγόμενα συμφέροντα της χώρας τι έχουν στο μυαλό τους. Κι όταν λέγω συμφέροντα εννοώ τους μιντιάρχες, τους μεγαλεργολάβους, τους εθνικούς προμηθευτές κτλ, κτλ. Πάει η κυβέρνηση να κάνει ένα βήμα της προκοπής – το μίνιμουμ των όσων σκληρών μέτρων πρέπει να πάρει- και μιλώ για το πάγωμα των μισθών των υψηλά αμειβομένων δημοσίων υπαλλήλων και κάποιοι εξανίστανται με τις ανισότητες. Πάει η αντιπολίτευση να εκλέξει αρχηγό σε μια περίοδο που προφανώς θα χρειαστεί ρεαλισμός, νηφαλιότητα, εντιμότητα και αποθέματα αξιοπιστίας και εκείνοι είτε χαϊδεύουν τους αναξιόπιστους και αφερέγγυους είτε κανακεύουν τους επικίνδυνους.

Αν οι πολίτες ακόμη νανουρίζονται από τα ανόητα χαμόγελα των ηλιθίων της tv ή από τις οιμωγές στοργής στον αναξιοπαθούντα κάποιων άλλων εκατομμυριούχων «πρωινατζήδων», τότε αυτή η χώρα μπορεί να πάει στον διάολο.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Η άγνοια κινδύνου του πρωθυπουργού…

Η οικονομία απαιτεί σταθερότητα. Δεν ανέχεται τα πίσω μπρος. Απαιτεί, πέρα από γνώσεις και σχέδιο, ισχυρή πολιτική βούληση και …άγνοια κινδύνου. Μη σας φανεί περίεργο. Ο σημερινός πρωθυπουργός, είτε από νοοτροπία είτε από άποψη το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό το διαθέτει. Φάνηκε ξεκάθαρα όταν παραμονές εκλογών του 2007, ερωτήθηκε για το θέμα των ταυτοτήτων και χωρίς να υπεκφύγει κατά κάποιο τρόπο, είπε ξεκάθαρα ότι ήταν κατά της αναγραφής. Τότε, υπολογίζεται ότι αυτό του είχε στοιχίσει και στις μονάδες και στο προφίλ. Το ίδιο έπραξε και με τους Μάνο- Ανδριανόπουλο και βέβαια το πλήρωσε και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και στο αποτέλεσμα των εκλογών.

Αυτή την άγνοια κινδύνου ο κ. Παπανδρέου πρέπει σήμερα να την προστατεύσει από το συντηρητισμό της κοινωνίας και το λαϊκισμό των στελεχών του. Σήμερα, που είναι ισχυρός και με νωπή την λαϊκή εντολή, μπορεί να προχωρήσει με ταχύτατα βήματα στις αλλαγές που έχει ανάγκη κυρίως η οικονομία και δευτερευόντως η κοινωνία. Προχθές, δόθηκε η πρώτη μάχη στο πεδίο του παγώματος των αυξήσεων κάποιων συγκεκριμένων μισθών του δημοσίου. Ανούσιο κατ’ εμέ αν το αντιπαραβάλλει κανείς με το ποσό σε ευρώ που θα έπαιρναν παραπάνω αυτοί οι άνθρωποι αν δεν είχε ληφθεί το μέτρο. Παρά ταύτα, οι φωνές του λαικισμού και εντός ΠΑΣΟΚ, δεν άργησαν να ηχήσουν. Άλλοι έλεγαν ότι δεν μπορεί να την πληρώσει πάλι η μεσαία τάξη. Κάποιοι ότι για άλλα είχαμε δεσμευτεί προεκλογικά. Συμφωνώ και στα δύο. Ωστόσο, κάποια στιγμή βάζεις σε μια ζυγαριά τα οφέλη και τα αντίστοιχα κόστη και με αυτήν την πυξίδα κινείσαι. Υπό αυτό το πρίσμα, καλώς πράττει το οικονομικό επιτελείο και άριστα σχετικά με την απόκλιση από τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Αυτό απαιτεί η δημοσιονομική εξυγίανση και η κάθε άλλη συζήτηση για τις εντυπώσεις κλείνει εδώ.

Ακούγεται ωστόσο και κάποιο άλλο επιχείρημα, το οποίο εντούτοις θεωρώ ότι σε μια χώρα με ένα μίνιμουμ ορθού λόγου, δεν θα είχε καν αρθρωθεί. Και έρχεται από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Μεταξύ άλλων, ο τ. υπουργός εσωτερικών κ. Παυλόπουλος δήλωνε προχθές σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι τώρα αποδεικνύεται η φερεγγυότητα Καραμανλή που προεκλογικά έλεγε την αλήθεια εξαγγέλλοντας σκληρά μέτρα και η ασυνέπεια του Παπανδρέου. Την ίδια περίπου στιγμή, ο κ. Παναγιωτόπουλος από το βήμα της Βουλής έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ θα βρει τη ΝΔ απέναντι, σε αντίστοιχες αποφάσεις, όπως αυτή για το πάγωμα των μισθών, που σημειωτέον, όμως, και ο Καραμανλής το είχε εξαγγείλει σαν μέτρο!

Ας σοβαρευτούμε. Ο κ.Καραμανλής και η παρέα του- μεταξύ των οποίων σε κορυφαία θέση τοποθετώ τον κ. Παυλόπουλο, με τεράστιες προσωπικές ευθύνες στην καταστροφή της Ελλάδας από τις πυρκαγιές, της Αθήνας από τα περσινά Δεκεμβριανά, την διόγκωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, την αποτυχία της επανίδρυσης και άλλα πολλά- δεν έχασαν τις εκλογές γιατί είπαν την αλήθεια. Αλλά, διότι επί πεντέμισι χρόνια δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να ανατρέψουν την κατρακύλα της χώρας και μάλιστα την έσπρωξαν κιόλας προς τον γκρεμό. Με απλά λόγια; Ο κ. Καραμανλής προεκλογικά λειτούργησε κάπως ως αντιπολίτευση του εαυτού του. Μιλούσε για την κατάντια, αλλά δεν έδειχνε με το δάκτυλο τον εαυτό του ως υπεύθυνο για αυτήν…

Συμφωνώ απόλυτα με όσους εμμένουν στην ανάγκη ισχυρής αντιπολίτευσης. Και από αυτό θα κριθεί η επιτυχία της κυβέρνησης, η οποία είναι σήμερα εθνικό στοίχημα. Η πρόβλεψή μου, ωστόσο, δεν είναι ενθαρρυντική. Πώς να αντιπολιτευτούν με σοβαρότητα πολιτικοί που δεν μπόρεσαν μέχρι στιγμής να πολιτευτούν ή να κυβερνήσουν με νηφαλιότητα, ρεαλισμό και ειλικρίνεια; Ποιος θα κάνει αντιπολίτευση; Αυτοί που με τον λαϊκισμό ή την ανικανότητα ή την τεμπελιά ή τη διαφθορά τους κατέστρεψαν τον τόπο; Η Νέα Δημοκρατία ή θα πρέπει να ξαναγεννηθεί με νέες ιδέες και συμπεριφορές ή να αποσυντεθεί στα εξ ών συνετέθη….


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 20 Νοεμβρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Από τον ανορθολογικό αριστερισμό στο νεοκαραμανλικό χάος.

«Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει στον λαό». Ένα ενδιαφέρον σύνθημα. Βέβαια, αδυνατεί κανείς να καταλάβει τι θέλει να πει ακριβώς ο ποιητής. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά. Και γιατί να καταλάβουμε άλλωστε; Η αριστερά στην Ελλάδα διαθέτει κάτι σαν το αλάθητο του Πάπα. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν; Είσαι εξουσιαστής, παιδί της παγκοσμιοποίησης, μέρος της συνομωσίας που εξυφαίνεται παγκοσμίως ενάντια στην κ. Παπαρήγα, τον κ. Τσίπρα, τον πενηντάρη με την ντουντούκα…

Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Το πρόβλημα στην Ελλάδα, άρρηκτα συνυφασμένο με την πορεία των εξελίξεων και των πραγμάτων, είναι ότι οι αριστερές ιδεοληψίες κυριάρχησαν σε τέτοιο βαθμό ώστε ο ορθός λόγος να έχει υποχωρήσει σε παράλογα πλέον επίπεδα. Ο λόγος των αριστερών είναι κάτι σαν ευαγγέλιο και το χειρότερο, όλοι οι υπόλοιποι αναγκάζονται να διαγκωνίζονται σε πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης.

Χθες, για πολλοστή φορά διασχίζοντας κάθετα πια την πορεία έκανα δύο συγκεκριμένες διαπιστώσεις. Πρώτον, ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο προπύργιο του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Έστω κι αν δεν το ξέρει. Δεύτερον, ότι ο συντηρητισμός είναι πλέον ο εγγενής τρόπος αυτής της κοινωνίας να απαντάει στις προκλήσεις.

Το έχουμε πει εξίσου πολλές φορές. Το πρόβλημα στην Ελλάδα, δεν είναι αν θα πάμε δεξιά ή αριστερά ή στο κέντρο. Το ζήτημα είναι να πάμε ορθολογικά. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή ουδεμία πολιτική δύναμη έχει ορθώσει ανάστημα απέναντι σε ανορθολογισμούς που θέλουν το γιαούρτωμα των καθηγητών «συμβολική διαμαρτυρία» και τον ξυλοδαρμό τους «επαναστατική ενέργεια» ή το «άσυλο ιδεών», άσυλο παρανόμων και τραμπουκαδόρων.
Σε αυτήν την χρόνια παθογένεια, ο κ. Καραμανλής και η παρέα του προσέθεσαν μία τρομακτική ακόμη φθορά στη ρημαγμένη κοινωνική συνείδηση τούτου του έρημου τόπου. Μετά από την δική τους ανικανότητα. Μετά από τη δική τους βαθιά και ανυπολόγιστη διαφθορά. Μετά από τη δική τους τιποτένια αδιαφορία, τίποτε δεν μοιάζει πια σοβαρό, σημαντικό, άξιο καταδίκης και επίκρισης. Διέλυσαν την κοινωνική ηθική και διέσπασαν κάθε προοπτική κοινωνικής συνοχής και αυτό είναι το χειρότερο τους καταπίστευμα...


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Ο κ. Σημίτης στα deals της πτώχευσης.

Η Νέα Δημοκρατία έχασε στην οικονομία για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι εγκαταλείφθηκε η διακυβέρνηση στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι είδαν στα μεγάλα deals την ευκαιρία να ταΐσουν και τα δισέγγονά τους. Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει με την απουσία της απαραίτητης εκείνης ιδεολογικής πλατφόρμας, που θα έδινε συνοχή στις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έχει ανάγκη εδώ και δεκαετίες η ελληνική οικονομία. Το αποτέλεσμα; Οι αλλαγές ήταν αποσπασματικές, η αποδοχή τους μειωμένη αφού η αναγκαιότητα τους δεν έγινε ποτέ κατανοητή και τα αποτελέσματά τους ως επί το πλείστον αποδείχτηκαν αρνητικά.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζει μεγάλες ευθύνες. Η πρώτη είναι ότι ενώ γνώριζε και προεκλογικά, δεν μίλησε με αληθινά μεγέθη στον ελληνικό λαό. Τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα όσο και σήμερα και ο κ. Προβόπουλος είχε ενημερώσει τον σημερινό πρωθυπουργό. Η δεύτερη ευθύνη είναι και η σημαντικότερη. Αφενός η ολιγωρία τοποθέτησης σε καίριες θέσεις προσώπων που θα κινήσουν τις αλλαγές από κάτω προς τα επάνω στην κρατική πυραμίδα και αφετέρου η αδυναμία να ξεδιπλωθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το πού ακριβώς οδεύουμε. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς αδυναμία με αυτήν που αντιμετώπισε η Νέα Δημοκρατία και που τελικώς της στέρησε την όποια μεταρρυθμιστική δυνατότητα.

Η κατάσταση δυστυχώς είναι χειρότερη από αυτήν που τούτη τη στιγμή φαίνεται να διαμορφώνεται. Με την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα να επαναφέρει το καθεστώς χορήγησης ρευστότητας στα παλιά επίπεδα από τον Ιανουάριο και μετά, τελειώνει το πάρτι για τις ελληνικές τράπεζες. Με απλά λόγια, θα σταματήσουν να δανείζονται φθηνά και να δανείζουν ακριβά με υπερκέρδη και εξισορρόπηση των ζημιογόνων χαρτοφυλακίων. Την ίδια στιγμή, μετά βεβαιότητας προβλέπεται ότι το ελληνικό δημόσιο θα αναγκαστεί φέτος να καταφύγει στους ελεύθερους παίκτες για να δανειστεί με αποτέλεσμα να επιτύχει το δανεισμό του με τεράστια spreads.

Φέτος, θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά με τις συγκυρίες απόλυτα αρνητικές για τη χώρα μας. Όταν όλοι θα βγαίνουν από την κρίση, εμείς θα εισερχόμαστε και κανείς δεν θα είναι πρόθυμος να τείνει χείρα βοηθείας σε μια χώρα που τα τρώει χοντρά από την Ευρώπη, νομίζοντας ότι οι μαγκιές κρατούν για πάντα.

Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, πρέπει η κυβέρνηση να πάρει γενναίες αποφάσεις. Να πει όχι σε επιδοματικές πολιτικές που εμπίπτουν στη λογική του ελεήμονος κράτους. Να σταματήσει να λαϊκίζει σε υποθέσεις τύπου cosco. Να επιταχύνει την διαβούλευση και να υιοθετήσει τελικώς ένα συγκεκριμένο μοντέλο φορολογικής οργάνωσης, το οποίο θα ισορροπεί ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και τον περιορισμό του μαύρου χρήματος που αφειδώς συνεχίζει να ρέει, ενώ παράλληλα θα επιτρέψει την αναζωογόνηση της αγοράς και θα προσφέρει ένα μόνιμο πλαίσιο προκειμένου να γίνει εφικτή η προσέλκυση επενδύσεων στην χώρα. Να περικόψει δραστικά τις σπατάλες σε τομείς που ήταν εξωφρενικές, όπως η υγεία και η δημόσια διοίκηση, και να θέσει στα συγκεκριμένα υπουργεία αυστηρά χρονοδιαγράμματα και τακτικό έλεγχο για την ανταποδοτικότητα των κρατικών κονδυλίων. Τέλος, με δεδομένο το γεγονός ότι η διεθνής αξιοπιστία της χώρας μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, πρέπει να αναθέσει σε ένα πρόσωπο εγνωσμένου κύρους (έστω και με χρονική υστέρηση) θέση- κλειδί στις σκληρότερες διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες που έπονται. Αυτός ο πολιτικός μπορεί να είναι ο κ. Σημίτης.

Και το σημαντικότερο. Πρέπει ο κ. Παπανδρέου προσωπικά να αναλάβει το βάρος να δείξει στους έλληνες τον δρόμο στον οποίο έχει επιλέξει να βαδίσει. Μόνο έτσι οι πολίτες θα εξασφαλίσουν την απαραίτητη κοινωνική συνοχή που είναι απαραίτητη για μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Αν πεισθούν οι πολίτες, θα αγκαλιάσουν και θα στηρίξουν τον μόνο δρόμο σωτηρίας που θα υποδειχθεί. Από την άλλη πλευρά και τα διάφορα μιντιακά συμφέροντα θα πρέπει επιτέλους να αναλογισθούν και τα μεγέθη των δικών τους ευθυνών. Ας πάψουν να παίζουν τα παιχνίδια του ενός ή του άλλου διεκδικητή της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να αγγίζουν την ουσία της αποδεδειγμένης τους ιδιοτέλειας, τυχοδιωκτισμού και ανικανότητας. Συμφωνώ ότι μια τέτοια εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα διότι η κυβέρνηση πρέπει να νιώθει την πίεση ικανών ανθρώπων και μιας αξιόπιστης κυβερνητικής εναλλακτικής. Ωστόσο, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η μεν επίδοξη πρόεδρος είναι άκρως υπεύθυνη για την σημερινή κατάντια της χώρας, ο δε επίδοξος ναυάγησε τη χώρα σε εθνικά κρίσιμα ζητήματα στο παρελθόν, για να ναυαγήσει στη συνέχεια και τη δική του ματαιόδοξη προσπάθεια, και βέβαια ο τέως συνεχίζει να περιφέρεται δίχως κανείς να έχει αποτιμήσει επί της ουσίας την δική του μη- προσφορά. Μπροστά σε αυτήν τη μιζέρια, ας βοηθήσουν την κυβέρνηση στα καλά και ας βρεθούν αντιμέτωποι στις κακές αποφάσεις. Διότι, ναι μεν το «πάρτι τελείωσε» που λέει και η κ. Μπακογιάννη αναφερόμενη στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δυστυχώς για την ώρα το πάρτι μόλις αρχίζει στην παράταξη που αδυνατώ να περιγράψω ως Νέα Δημοκρατία, στην μετά- Καραμανλή εποχή…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται αύριο στην εφημερίδα η "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Ας ξαναπούμε από την αρχή το πρόβλημα της ΝΔ…

Έχει ένα θεμελιακό πρόβλημα η Νέα Δημοκρατία, το οποίο συνυφαίνεται άμεσα με την πορεία της προς την εξουσία. Μετεμφυλιακά, η κατίσχυση της ήταν τέτοια έναντι της αριστεράς, ώστε ουδέποτε ένιωσε την ανάγκη να συγκροτήσει ένα ενιαίο ιδεολογικά σχηματισμό, ο οποίος με τις απαραίτητες ζυμώσεις, θα κατάρτιζε μια συνεκτική πλατφόρμα πολιτικής πρότασης. Στο αντίθετο στρατόπεδο, στην αριστερά, η ήττα του εμφυλίου γέννησε την ανάγκη για ιδεολογικές κουβέντες και αναζητήσεις. Το αποτέλεσμα; Ενώ η δεξιά θα κέρδιζε από εκεί και πέρα τις εκλογικές αναμετρήσεις, σε επίπεδο ιδεών παρέμενε σε εμβρυικό στάδιο. Τέλος, δίπλα στην ιδεολογική ένδεια, προστέθηκε και η εμπέδωση μιας ενοχικής συμπεριφοράς απέναντι στην κατίσχυση των αριστερίστικων κοινωνικών ανησυχιών, με αποτέλεσμα στη ΝΔ, να ανησυχούν πάντοτε μήπως δεν είναι αρκετά ευαίσθητοι ή επαρκώς φιλολαϊκοί.

Το αποτέλεσμα; Με τον καιρό δημιουργήθηκε ένα κόμμα καθαρά αρχηγοκεντρικό, με σαθρές ολοκληρωτικές δομές, το οποίο εμπόδιζε πάντοτε την όποια ιδεολογική αναζήτηση, μεταθέτοντας την σε ένα άγνωστο μέλλον. Επιρρεπής στον προσχηματικό διάλογο, η ΝΔ παρέμεινε ενωμένη (άσχετα από τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις των στελεχών της) με στόχο την νομή της εξουσίας και την άλωση του κρατικού κορβανά. Για τους υποτιθέμενους δε, κορυφαίους της (ένα περίεργο αμάλγαμα γόνων οικογενειών, ευνοημένων υπέρμετρα αυλικών, και ανθρώπων που η μόνη τους επαγγελματική διαδρομή ήταν οι υπηρεσίες στις κομματικές νεολαίες και τα φίλια συνδικαλιστικά όργανα), η ιδεολογία υπήρξε πάντοτε περιττή πολυτέλεια και η ζύμωση άγνωστη λέξη.

Θα μου πει κάποιος: εντάξει, αλλά και το ΠΑΣΟΚ; Τα ίδια δεν είναι; Όχι. Ευτυχώς. Στο περίφημο εκείνο συνέδριο της σύγκρουσης, ο παλαιοπαπανδρεισμός και το βαθύ ΠΑΣΟΚ ήλθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εκσυγχρονισμό και την νεωτερικότητα του κ. Σημίτη και έχασαν την ιδεολογική μάχη. Έκτοτε, βέβαια, μπορεί ο εκσυγχρονισμός να κατασυκοφαντήθηκε, αφού έχασε τη μάχη της ηθικής, ωστόσο δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί μια άκρως συνεκτική πολιτική θεωρία για τα πράγματα. Για το νεοπαπανδρεισμό, οφείλουμε να δώσουμε κάποιο χρονικό περιθώριο προκειμένου να ξεδιπλώσει την στρατηγική του για το μέλλον της χώρας. Που ευχόμαστε όλοι να διαθέτει.

Δεν ξέρω αν οφείλεται σε διανοητική πενία, ιδεολογική ανεπάρκεια, ιδιοτέλεια, πνευματικό ακρωτηριασμό ή κάποια σκοτεινή σκευωρία των προυχόντων αυτού του κόμματος, η εμμονή της ΝΔ να δημιουργεί μύθους και θέσφατα. Εντάξει, είναι και ίδιον των Ελλήνων να τρέφονται και να ανατροφοδοτούν τους μύθους τους. Αλλά στην κεντροδεξιά παράταξη, η απουσία τεκμηριωμένου διαλόγου έχει φθάσει σε σημεία που να προσβάλει την νοημοσύνη.

Και εξηγούμαι. Με εξαίρεση τον κ. Ψωμιάδη και κάποια λίγα στελέχη που τοποθετήθηκαν σκληρά απέναντι στα σφάλματα και τις ανεπάρκειες, ουδείς μπήκε στον κόπο να ζητήσει αφενός κάθαρση και αφετέρου ιδεολογική ανασυγκρότηση. Παρέμειναν αντίθετα ανοικτά πολλά ερωτήματα.

Πρώτον, η μόνιμη επωδός περί «ορισμένων συμπεριφορών που πλήγωσαν την παράταξη» έρχεται να συσκοτίσει παρά να ρίξει φως στις σκοτεινές σελίδες της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης. Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι πρέπει να πληρώσουν για τις βαθιές τους τσέπες; Ποιοι παρανόμησαν; Μάλιστα, σε αυτό το «σκοτεινό» ανάθεμα, ήλθε να προστεθεί και ακόμη μια τουλάχιστον αστεία επίκληση, ότι δήθεν αυτές οι συμπεριφορές «πλήγωσαν και τον Καραμανλή»! Αν όμως ο κ. Καραμανλής είχε πραγματικά πληγωθεί δεν θα είχε τρέξει στις κάλπες, ούτε θα είχε κλείσει άρον- άρον την Βουλή, αλλά θα είχε φροντίσει να στείλει τους ανθρώπους αυτούς στη δικαιοσύνη και θα τους είχε υποδείξει παραδειγματικά την έξοδο από τον πολιτικό βίο. Και στο κάτω- κάτω της γραφής, γιατί δεν μας λέει ο απερχόμενος πρόεδρος ποιοι ήταν αυτοί που τον πλήγωσαν…Ίσως γιατί δεν θέλει να τους πληγώσει, όπως δεν το έκανε και τόσα χρόνια, που όλοι μαζί πλήγωναν τον τόπο και τον πολίτη.

Δεύτερο ερώτημα. Η μόνιμη επίκληση στις διαχρονικές ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και τα διάφορα κοινότυπα, ότι η παράταξη αυτή υπήρξε ο στυλοβάτης της δημοκρατίας στη χώρα ή ότι την έβγαλε από την υπανάπτυξη ή ότι την έβαλε στην ΕΟΚ, ή ότι ο Καραμανλής ο νεότερος είναι πανθομολογουμένως επιτυχημένος ηγέτης. Καλά όλα αυτά. Αλλά η κοινή λογική δυστυχώς τα αμφισβητεί. Από τις περίπλοκες σχέσεις της ΕΡΕ με το παλάτι, τη βασιλική οικογένεια και ως εκ τούτου και με την δημοκρατία και τους θεσμούς της, μέχρι την εξόντωση της Αθήνας ως πόλης με δομές και συγκεκριμένο σχεδιασμό, αλλά και έως την πλήρη απαξίωση του τελευταίου της προέδρου από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, δυστυχώς, η Ιστορία μάλλον επιφυλάσσει άλλα λόγια από αυτά που εγγράφουν για τους εαυτούς τους οι νεοδημοκράτες προύχοντες στα συνέδρια τους. Ίσως διότι αρέσκονται σε πανηγυρικούς και όχι σε αλήθειες. Σε χειροκροτητές και όχι σε γόνιμους ή μη αμφισβητίες.

Τρίτο ερώτημα. Το ψευτοδίλημμα κοινωνικός φιλελευθερισμός ή κάτι άλλο, τέλος, είναι εντελώς επίπλαστο, αφού επί της ουσίας δεν απαντά σε κανένα υπαρκτό πρόβλημα αυτής της κοινωνίας. Ποια η θέση του ενός ή του άλλου για τη μετανάστευση; Ποια η ρεαλιστική του στάση απέναντι στον κρατισμό; Τι θα κάνει με τις ΔΕΚΟ; Πώς θα ρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις;

Ούτε η κ. Μπακογιάννη υπήρξε ποτέ νεοφιλελεύθερη (ποτέ δεν έχει εφαρμοστεί αυτό το σύστημα στην Ελλάδα του κρατισμού και του παρεμβατισμού), ούτε ο κ. Σαμαράς είναι παιδί του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Μάλλον, κοινωνικά ανάλγητο θα τον χαρακτήριζα από τη δήλωση του για “τα όνειρα των παιδιών των stage που διαψεύδει η κυβέρνηση”. Αν είναι τα όνειρα των παιδιών μας να είναι η απασχόληση στα stage, να τον χαίρεται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό του…

Δυστυχώς, δίπλα στα απλόχερα, παγωμένα χαμόγελα της κ. Μπακογιάννη, την απουσία του όποιου πολιτικού προβληματισμού της και την μόνιμη της υπόσχεση ότι μπορεί να επαναφέρει την ΝΔ σε τροχιά εξουσίας (λες κι είναι αυτό το μόνο ζητούμενο), ήλθε να προστεθεί και η θλιμμένη φιγούρα του κ. Σαμαρά, ο οποίος, με σαφώς καλύτερα τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο από αυτόν της υποψηφίας προέδρου, έχασε την μοναδική ίσως ευκαιρία να ανασκευάσει και την δική του υστεροφημία. Δεν έκανε ούτε μίση αναφορά στον άνθρωπο που τον ανέδειξε (υπέρμετρα όπως αποδείχτηκε), κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα προσπάθησε να μας πείσει ότι είναι ο φυσικός διάδοχος πολιτικών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Βέβαια, ενώ κέρδισε σίγουρα τις εντυπώσεις σε επίπεδο πολιτικής πρότασης έναντι της κ. Μπακογιάννη, η οποία ήταν τόσο απροετοίμαστη και ρηχή ώστε να μας επιτρέπει να πιστεύουμε ότι θεώρησε πως το κόμμα θα της το παρέδιδαν αμαχητί, η κατακλείδα του κ. Σαμαρά «Επιλέξτε … ποιος μπορεί την επόμενη φορά που θα προκύψει ένα σχέδιο Ανάν να το αποκρούσει», φανερώνει την έμφυτη ροπή του ομιλητή στον λαϊκισμό, την έλλειψη ρεαλισμού και την απουσία έστω και ψηγμάτων κεντρώου λόγου.

Η ένδεια πολιτικής προοπτικής για τη μία και η απουσία πολιτικού ρεαλισμού και νηφαλιότητας του άλλου, καθιστούν και τους δύο υποψηφίους προέδρους επικίνδυνους για το μέλλον της κεντροδεξιάς. Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι ωστόσο το γεγονός ότι κανείς από τους παρευρισκομένους δεν αναθάρρησε να ρωτήσει: «Τι έκανε ο Καραμανλής και πρέπει να τον θεωρούμε μεγάλο ηγέτη;», Γιατί η κ. Μπακογιάννη δεν κατέθεσε έως τώρα το τόσο επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης και ανοικτού κόμματος που επαγγέλλεται, προκειμένου να αναστρέψει την συντριβή της παράταξης; Από πού κι ως πού είναι του κοινωνικού φιλελευθερισμού ο κ. Σαμαράς (που τον είχαμε γνωρίσει να σας θυμίσω και ως υπουργό Οικονομίας το ’91), πού μας έχει οδηγήσει η στάση του με τα Σκόπια σήμερα (που θέλει να εφαρμόσει το επιτυχημένο μοντέλο του και στο Κυπριακό!), ποιος τον έχρισε συνεχιστή της παράδοσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Αβέρωφ;

Και αυτό το συνέδριο δεν θα αφήσει τίποτε πίσω του. Όπως και το συνέδριο του ’96, το οποίο, αφότου εξέλεξε πρόεδρο τον Κώστα Καραμανλή, με τις ευλογίες του τότε προέδρου του, Αχιλλέα Καραμανλή, αποφάσισε να μην αλλάξει το καταστατικό…γιατί τότε πια δεν χρειαζόταν. Παρά τις δεσμεύσεις όλων των υποψηφίων προεκλογικά να θεσπιστεί θητεία για τον πρόεδρο, ανοικτές και ελεύθερες διαδικασίες, ξεκαθάρισμα της ιδεολογικής ταυτότητας και πάει λέγοντας…Το χειρότερο είναι ότι σήμερα η αφετηρία είναι πολύ χειρότερη και οι επίδοξοι διάδοχοι έχουν πολύ μαύρο μελάνι χυμένο στις σελίδες της προσωπικής τους ιστορίας…


* To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Οι αρχινταβατζήδες της Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα είναι πλέον γνωστό τι εννοούσε ο απερχόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας όταν μιλούσε για νταβατζήδες. Ενδυνάμωσε το υπάρχον σύστημα των εθνικών προμηθευτών . Και δίπλα σε αυτό άνδρωσε και το δικό του. Νταβατζήδες στο κράτος. Νταβατζήδες στο κόμμα. Νταβατζήδες στο Μαξίμου. Νταβατζήδες στη Ρηγίλλης. Η μέγιστη παρακαταθήκη του ανδρός.

Για τους νταβατζήδες στο κράτος δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η ετημυγορία του ελληνικού λαού είναι πολύ νωπή. Από τη μικρή διαφθορά φθάσαμε βήμα- βήμα στη μεγάλη. Σε τόσο εκτεταμένη διαφθορά μάλιστα, ώστε πλέον τίποτε δεν προκαλεί εντύπωση. Από τη συγκάλυψη των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ (ας μην ξεχνούμε ότι η ΝΔ είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό ότι θα διαλευκάνει τη σκευωρία του χρηματιστηρίου και των εξοπλισμών εις βάρος του) έως τα νεοκαραμανλικά σκάνδαλα- τους κουμπάρους, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι- και κάποια κοινά, όπως η Siemens και οι παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων... Ο τέως πρωθυπουργός παραδίδει στις επόμενες γενιές ένα κράτος σε διάλυση, μια κοινωνία διεφθαρμένη και συμβιβασμένη με την ενοχή της σε όλους τους ιστούς, ένα χρέος διπλάσιο από αυτό που παρέλαβε. Ο ίδιος. Τα Golden Boys –ταμίες. H αυλή του Μαξίμου. Νταβατζήδες στο κράτος που μοίρασαν μεταξύ τους την πίττα.

Όσο για τους νταβατζήδες στο κόμμα, για όσους από εμάς έχουμε ζήσει μέσα σε αυτόν τον οργανισμό για δεκαετίες, ποτέ δεν θυμόμαστε αυτήν την κατάντια σε πρόσωπα και ανυπαρξία μιας κάποιας ικανότητας. Από το περίφημο εκείνο ψέμα που ξεσήκωνε τα πλήθη του Καραμανλή «Το κράτος δεν κομματικοποιείται, το κόμμα δεν κρατικοποιείται» φθάσαμε σήμερα να απαριθμούμε τις επιτροπές και τα οφίτσια του ενός και του άλλου κομματικού στελέχους. Κοντά στον απερχόμενο πρόεδρο και σε απόλυτη γνώση του, όλοι αυτοί που διαφέντεψαν την παράταξη λες και ήταν δικό τους τσιφλίκι, ένας μηχανισμός να εξυπηρετήσουν την ανόητη ματαιοδοξία τους, να κάνουν τις δουλειές τους, να εξασφαλίσουν τα παιδιά και γιατί όχι τα εγγόνια τους…

Δυστυχώς, αυτή η παράταξη έφθασε να είναι το μαγαζάκι του κ. Δασκαλάκη, διευθυντή του κόμματος, ταμία και παράλληλα διορισμένου στελέχους στην ΕΡΤ, ο οποίος , μαζί και με άλλα τζιμάνια, φρόντιζε να δημιουργεί επιτροπές στις οποίες συμμετείχε προκειμένου να αυξάνει το οικογενειακό κομπόδεμα. Δυστυχώς, αυτή η παράταξη έφθασε να είναι το παραμάγαζο του κ. Δασκαλάκη, που μπορεί να αποφασίζει αν κάποιος είναι μέλος αυτού του κόμματος ή όχι, που μπορεί να αποφασίζει αντίθετα με το καταστατικό, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν. Άλλωστε και πού να λογοδοτήσει; Οι νταβατζήδες αλληλοκατανοούνται και αλληλοκαλύπτονται. Το δυστύχημα ωστόσο και το προσωπικό δράμα που ορισμένοι λίγοι βιώνουμε είναι ότι, ακόμη κι αν είχαμε κατανοήσει από νωρίς το νταβατζιλίκι, δεν μπορούσαμε ποτέ να πιστέψουμε ότι αυτοί, «δεν είναι ικανοί να διοικήσουν (όχι περίπτερο, που λέει και η ρήση) ούτε καν πορνείο»…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Ένας ψευτόμαγκας τραμπούκος για πρωθυπουργός.

Τον Καραμανλή τον μικρό , είχα καταλάβει εδώ και καιρό γιατί τον αγάπησε η ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχης, καλοφαγάς, πληθωρικός στις χειρονομίες του, τεμπελάκος αλλά καταφερτζής, μετρίων δυνατοτήτων, αλλά καλή καρδιά... Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν σε μεγάλο βαθμό στο ιδιότυπο του μέσου Έλληνα, ο οποίος αναγνώρισε τον εαυτό του ή τον αγαπημένο του γείτονα στο πρόσωπο του πρωθυπουργού της χώρας. Για πρώτη φορά ίσως στην σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ένας σαν κι αυτόν θα κατοικούσε στο Μαξίμου.

Βέβαια, δυστυχώς οι εποχές αποδείχθησαν δύσκολες και τα καλαμπούρια γρήγορα μας τέλειωσαν. Ο πρωθυπουργός αποδείχθηκε άφιλος, απρόσιτος, απομονωμένος σαν τη βασιλοπούλα του παραμυθιού στον πύργο της. Το επικοινωνιακό του χάρισμα έγινε βαρίδι από τη στιγμή που καμία ουσία δεν είχαν τα λόγια του. Η οκνηρία του θα μείνει παροιμιώδης. Η δε ανικανότητα του να κυβερνήσει ήταν τέτοια ώστε το έβαλε στα πόδια χωρίς να μείνει να δώσει ούτε μια μάχη τιμής. Έτσι λοιπόν, με τον καιρό αντιλήφθηκε ο Έλληνας ότι ένας χειρότερος από αυτόν κατοικούσε στο Μαξίμου. Και αποφάσισε όπως ήταν φυσικό, από θέση ισχύος ο μέσος Έλληνας, να τον αποκαθηλώσει.

Τις εξελίξεις για τη Νέα Δημοκρατία και το τέλμα που θα τη βύθιζε ο τέως πρόεδρος της, τις έχω προδιαγράψει εδώ και καιρό. Και έχω επαληθευθεί. Δυστυχώς. Ωστόσο, τον προχθεσινό τραμπουκισμό, αυτό το βαρύ στυλ του ψευτόμαγκα, δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι θα το άφηνε τόσο ελεύθερα να φανεί ο απερχόμενος πρόεδρος του κόμματος. Σας παραθέτω μερικά τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας του στην Κεντρική Επιτροπή. «Ο,τι κουβέντα κι να γίνει, αν δεν έχεις αρχηγό δεν δουλεύει το πράγμα. Το καταλαβαίνουμε ή δεν το καταλαβαίνουμε αυτό», έκανε ότι ρωτάει μαινόμενος, για να καταλήξει: «Και τον πρόεδρο αυτό θα τον στηρίξουμε όλοι. Και όποιος δεν τον στηρίξει θα έχει να κάνει μαζί μου!» ή πάλι η αναφορά του για το πόσο συγκινημένος και «υπερήφανος» νιώθει για το βέτο στο Βουκουρέστι και η εμμονή του σε αυτήν την μοναδική του παρακαταθήκη.

Είναι πλέον σαφές ότι ο Καραμανλής μέσα στη Νέα Δημοκρατία δεν κουβαλάει κανέναν άλλον από τον εαυτό του. Η αυλή του, όμως, άνθρωποι που γλυκάθηκαν από την εξουσία που τους παρέδωσε, ψάχνουν να βρουν περάσματα στην επόμενη ημέρα. Εξ’ου και τα υπόγεια ρεύματα που κινούνται υπέρ της υποψηφιότητας Σαμαρά. Εξ’ ου και η μνεία που έκανε ο κ. Καραμανλής στα Σκόπια και την υποτιθέμενη αδιάλλακτη, πατριωτική του στάση, προκειμένου να αφήσει να διαφανεί η ιδεολογική τους συνάφεια με τον διατελέσαντα αρχηγό της Πολιτικής Άνοιξης. Εξ ‘ ου και η απελευθέρωση όλων εκείνων των δυνάμεων της συντήρησης, που στοιχίζονταν κάποτε πίσω από τον κ. Καραμανλή και τώρα πίσω από τον κ. Σαμαρά.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Προσωπικά έχω ζήσει τις εκλογικές αναμετρήσεις της παράταξης τα τελευταία 30 χρόνια. Και μάλιστα πολύ ενεργά. Για όσους στην ιστοσελίδα μου, με ρωτούν «μα, καλά Πέτρο, τίποτε δεν σου αρέσει σε αυτήν την παράταξη;», απαντώ ξεκάθαρα. Δεν μου αρέσουν δύο πράγματα αυτής της παράταξης, που αυτή την στιγμή την ηγεμονεύουν. Τα ανδρείκελα. Και οι χειροκροτητές. Και οι δύο τσαμπουκάδες, που όταν όμως βρεθούν μπροστά στην καρπαζιά της αλήθειας, αναφωνούν σαν δευτεραγωνιστές ελληνικής ταινίας «Μη βαράς καλέ κύριε…». Ήδη τους τις έβρεξε ο ελληνικός λαός. Έπονται όμως κι άλλες καρπαζιές.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Η απάντηση στην μη- απάντηση ουσίας του κ. Σιούφα

Έπεται η δική μου απάντηση στον κ. Σιούφα και την οργανωτική επιτροπή:

ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΟΥΛΗΣ
ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ
τ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ


Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 2009


Προς κ. Δημήτρη Σιούφα
Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής
Του Έκτακτου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας


Θέμα: Έκτακτο Συνέδριο Ν.Δ.

Κύριε πρόεδρε,

Με δεδομένο το γεγονός ότι προφανώς δεν κατανοήσατε το αντικείμενο της προηγούμενης επιστολής μου.
Με δεδομένο ότι τρέφω βαθύ σεβασμό στους κανόνες, πράγμα που έχω καταδείξει με τη στάση μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Με δεδομένο ότι δεν παραχωρώ και δεν εκχωρώ σε κανέναν και καμία κεκτημένα δικαιώματα δικά μου και όσων επί σειρά ετών με τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.

Σας παραθέτω εκ νέου τα σχετικά άρθρα που τεκμηριώνουν την απόφασή μου να παραστώ στο έκτακτο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.

Στο άρθρο 6 παρ. β προβλέπεται ότι η απώλεια της ιδιότητας του μέλους προϋποθέτει απόφαση του αρμόδιου πειθαρχικού οργάνου. Στην περίπτωση μου δεν υπάρχει τέτοια απόφαση.

Στο άρθρο 12 που προβλέπει τη συγκρότηση του συνεδρίου στην παρ. 2 διευκρινίζεται ότι το έκτακτο συνέδριο συνεδριάζει νόμιμα με τη σύνθεση του αμέσως προηγούμενου τακτικού συνεδρίου. Ήμουν σύνεδρος στο προηγούμενο τακτικό συνέδριο.

Στο άρθρο 15 που προβλέπει τις αρμοδιότητες του Προέδρου του Κόμματος δεν προβλέπεται ότι ο πρόεδρος έχει πειθαρχικές αρμοδιότητες. Ήτοι, δεν μπορεί να στερήσει νόμιμα την ιδιότητα του μέλους από τον οιοδήποτε.

Στο άρθρο 33 που προβλέπει τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες των Επιτροπών Δεοντολογίας προβλέπεται ότι αυτές είναι οι μόνες αρμόδιες για την αξιολόγηση και τον πειθαρχικό έλεγχο των μελών του κόμματος. Ποτέ δεν παραπέμφθηκα. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια απόφαση εις βάρος μου.







Ανακεφαλαιώνοντας.

Το περιεχόμενο της από 20/ 10/ 09 επιστολής μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένσταση επί της συνθέσεως του συνεδρίου.

Και πολύ κακώς και εσφαλμένα την ερμηνεύσατε ως τέτοια.

Με την επιστολή μου, σας γνωστοποίησα την ειλημμένη μου απόφαση, απόλυτα τεκμηριωμένη καταστατικά, να παρίσταμαι, ως οφείλω και δύναμαι, στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.


Κύριε Σιούφα,

Από την αίθουσα του Εθνικού Κοινοβουλίου μας, γνωρίζετε καλά ότι έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες που μπήκαν σε αυτόν τον χώρο με σημαντική περιουσία και έφυγαν πάμφτωχοι. Να σας θυμίσω το πολυφορεμένο σακάκι του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και το χωράφι που πούλησε ο Αβέρωφ για να κληροδοτήσει στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μια παράταξη χωρίς χρέη.

Σήμερα, τα χρέη της ηγούμενης παράταξης είναι δυσβάσταχτα. Χρέη στη Δημοκρατία και στους θεσμούς που υπό τις ιαχές του τ. προέδρου, κατασυκοφάντησε και ποδοπάτησε. Χρέη στις προσδοκίες του τόπου που διέψευσε. Χρέη στον κοινοβουλευτισμό που δεν υπηρέτησε. Χρέη στην πολιτική ηθική, που διέρρηξε. Και δυστυχώς χρέη στην ίδια την ψυχή της παράταξης, που συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσβάλει με τη συνενοχή που επέδειξε στα κρούσματα διαφθοράς, την αναποτελεσματικότητα και την ανικανότητά της.

Το ζήτημα της αναρμοδιότητας που επικαλείσθε ανερυθρίαστα είναι ντροπή. Είναι ωστόσο απόλυτα αναμενόμενο, αν κρίνει κανείς από τον απαξιωτικό τρόπο που οι κυβερνήσεις του κ. Καραμανλή, στις οποίες από υψηλούς θώκους υπηρετήσατε, αντιμετώπισε τον κοινοβουλευτισμό, αγνόησε το διάλογο, υπονόμευσε τη δημοκρατία, διέλυσε τους θεσμούς.

Με υπεκφυγές, αοριστολογίες, δήθεν προθεσμίες επιχειρείτε για πολλοστή φορά να συγκαλύψετε την ουσία. Αυτή ήταν και η πάγια τακτική σας, άλλωστε, που στοίχισε στην παράταξη τη σημερινή της κατρακύλα. Λέγεται ότι η ψήφος είναι η Κολυμπήθρα του Σιλωάμ για έναν πολιτικό. Λάθος βέβαια, αλλά λέγεται. Για εσάς ωστόσο, ούτε καν αυτό δεν ισχύει, σε αντίθεση με αρκετούς προκατόχους σας, που προς τιμήν τους μέχρι και σήμερα αρέσκονται να δοκιμάζονται στο καμίνι της σταυροδοσίας.

Θα σας δω στο συνέδριο.

Καλή τύχη,

Πέτρος Τατούλης


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>



Αυτή είναι η απάντηση που μου απέστειλε ο κ. Σιούφας, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου της ΝΔ στην επιστολή μου με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου, με την οποία ζητούσα εγγράφως να επιβεβαιώσει το κατοχύρωμενο καταστατικά και άκρως νόμιμο δικαίωμά μου να παρίσταμαι στην συγκεκριμένη διαδικασία.

Το κείμενο της δικής μου επιστολής μπορείτε να το δείτε στο blog υπό τον τίτλο "Ποιος θέλει ελεύθερο κόμμα τη ΝΔ και ποιος τσιφλίκι;". Η απάντηση μου δημοσιεύεται επίσης. Ο καθένας όμως από εσάς ξέρει να απαντήσει με τον καλύτερο τρόπο.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Μυστική ψηφοφορία για όποια πρόταση κατατεθεί στην κεντρική επιτροπή

Ακούω αρκετούς στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ να επαναλαμβάνουν τα λάθη της Νεοδημοκρατικής παράταξης το 2004. Τότε που ο Καραμανλής και οι αυλικοί του, έδιναν νέες ατέρμονες διορίες στους εαυτούς τους να απραγούν και να ασχημονούν, λέγοντας κουνώντας τους ώμους: «Έλα μωρέ, σιγά μην γίνει ποτέ πρωθυπουργός ο Γιωργάκης…». Τελικώς, ήλθαν έτσι οι καταστάσεις που ο Καραμανλής ηττήθηκε από τον Γιωργάκη, η Νέα Δημοκρατία υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της από το υποτίθεται σπαρασσόμενο από εμφύλιες διενέξεις ΠΑΣΟΚ και βέβαια, οι τελευταίες καραμανλικές κυβερνήσεις να δρέπουν την «δόξα» των λιγότερο ικανών και των πλέον αναποτελεσματικών, αλλά και διεφθαρμένων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν κυβερνητικών σχημάτων. Δυστυχώς, αντίθετα με την μεγάλη ανοχή που έχαιρε ο Καραμανλής το 2004, για το Γιώργο Παπανδρέου, δεν ενδιαφέρει κανέναν αν υπάρχει αυτή τη στιγμή αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει κι αυτός να συναγωνιστεί κανέναν, αλλά πρέπει το συντομότερο δυνατόν να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα, βουτηγμένη στα οποία την παρέλαβε.

Από την άλλη πλευρά, συμφωνώ ακράδαντα ότι όσο ισχυρότερη αντιπολίτευση υπάρχει απέναντι σε μία κυβέρνηση, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει η κυβέρνηση αυτή να αφήσει πίσω της αξιομνημόνευτο έργο. Τι σημαίνει ωστόσο καλύτερη αντιπολίτευση; Να εκλέξουμε αρχηγό; Να αρθρώσουμε κορώνες; Λαϊκισμούς; Μήπως το επικοινωνιακό χάρισμα των λαοπρόβλητων στελεχών της; Να έχουμε μίντια- προστάτες; Τίποτε από όλα αυτά. Και η πρόσφατη ιστορία το απέδειξε. Τίποτε από όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την τραγωδία Καραμανλή όταν η λαική οργή αντιλήφθηκε την πραγματικότητα στις κανονικές της διαστάσεις και όχι μέσα από τον τεθλασμένο-διαστροφικό φακό του ρουσοπουλικού επικοινωνισμού. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι η Νέα Δημοκρατία αξίζει να παραμείνει ενωμένη αν είναι να εξεύρη μια νέα συνθήκη εμπιστοσύνης, μια νέα συμφωνία κατ’ αρχήν με τον εαυτό της. Δεν αρκούν δόγματα, τύπου «μεσαίος χώρος» ή το εντελώς ρηχό, ισορροπιστικό και λαικίστικο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» ή «κοινωνικό κέντρο» ή οτιδήποτε άλλο θα σκαρφιστούν τα διάφορα επιτελεία να ρίξουν στη μάχη. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι σε αυτήν την πλατφόρμα να δοθεί ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι τίτλος.

Το έχω ξαναγράψει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Όσο η Νέα Δημοκρατία παραμένει χωνευτήρι ετερόκλητων ιδεών με στόχο να ξανακάνουν ορισμένοι «γιούργια» στην εξουσία και το «μέλι», καλύτερο θα είναι για τον τόπο να μην επανέλθει ποτέ στο πηδάλιο της διακυβέρνησης. Και ο ελληνικός λαός πολύ δύσκολα θα πεισθεί πλέον και στις προτάσεις της, αλλά και από τα πρόσωπα που διατυπώνονται αυτές οι απόψεις. Αυτά τα πρόσωπα που εζημίωσαν τόσο τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία με τη στάση τους, ας μην επαναλάβουν το ατόπημα τυχόν προτάσεις που θα τεθούν για ψηφοφορία στην προσεχή κεντρική επιτροπή του Σαββάτου, να τις θέσουν σε αξιολόγηση με ανάταση χειρός. Εννοώ τους κκ. Σιούφα και Ζαγορίτη. Κι αυτό διότι, ως γνωστόν , φοβούνται την μυστική ψήφο, μην τυχόν και υπάρξουν ανεξέλεγκτες διαρροές. Την προηγούμενη φορά, στην κεντρική επιτροπή που διενεργήθηκε πριν από ένα έτος, έθεσαν τη δική μου πρόταση σε τέτοια σταλινική ψηφοφορία. Έτσι απέρριψαν τότε να γίνει έκτακτο συνέδριο για να συζητήσουμε ανοικτά τα προβλήματα. Σήμερα, ένα τέτοιο συνέδριο – που τότε μπορεί και να αποδεικνυόταν σωτήριο- είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ιδίως με τον τρόπο που συνεχίζουν να σκέφτονται τη διαδικασία: αρχηγοί και χειροκροτητές…


*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Το αντιπαράδειγμα Καραμανλή

To ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Από τη μια πλευρά βλέπει τον παλιό, κακό, καρεκλοκένταυρο και πεινασμένο για εξουσία και ρουσφέτια, παλαιοκομματικό εαυτό του να ανθίσταται στην ανανέωση του κ. Παπανδρέου. Από την άλλη βρίσκεται μπροστά στο απροσδιόριστου ύψους ακόμη χάλι της ελληνικής οικονομίας που του παρέδωσε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ο κ. Παπανδρέου δεν χρειάζεται να ανακαλύψει εκ νέου τον τροχό. Αρκεί να μετέλθει καλά δοκιμασμένα πρότυπα. Για παράδειγμα αυτό της Άνγκελα Μέρκελ στη Γερμανία που δεν υπέκυψε στις λαικίστικες σειρήνες του παρεμβατισμού και του κρατικού προστατευτισμού και επιβραβεύθηκε τελικώς από τους Γερμανούς εκλογείς. Την ίδια στιγμή, ο κ. Παπανδρέου έχει μπροστά και ηχηρά παραδείγματα προς αποφυγή. Αυτό του κ. Καραμανλή που από πολέμιος των συμφερόντων έγινε με την αδράνεια του δέσμιός τους, που αντί για δημοσιονομική εξυγίανση διέλυσε το ΣΔΟΕ (υποτίθεται για να δημιουργήσει κάτι άλλο, του οποίου το αδιάφθορο ελέγχεται, βλ. υπόθεση Κλαδά), υπονόμευσε κάθε θεσμό, άφησε ξέφραγο αμπέλι την φοροδιαφυγή και εκτόξευσε στα ύψη τις σπατάλες των υπουργείων των κυβερνήσεών του. Έχω την άποψη ότι ο κ. Παπανδρέου αφενός πρέπει να κλείσει τα αυτιά σε όσους του λέγουν ότι οι αλλαγές στο κόμμα πρέπει να είναι σταδιακές, διότι αν δεν αντισταθεί τώρα που είναι ισχυρός, αργότερα θα αναγκαστεί να υποκύψει και να συμβιβαστεί πλήρως. Και αφετέρου, στα περί οικονομίας, στις διάφορες διυπουργικές που θα στηθούν από εδώ και στο εξής, με τον οιοδήποτε υπουργό να διεκδικεί μερίδιο κρατικού κορβανά κραδαίνοντας στο χέρι τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ για παροχές και από την άλλη πλευρά τον κ. Παπακωνσταντίνου να απαντά ότι δεν υπάρχουν λεφτά, ο κ. Παπανδρέου πρέπει να δίνει το απόλυτο προβάδισμα στον δεύτερο. Ο ελληνικός λαός κατανοεί ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες. Αρκεί οι κυβερνώντες να μην σπαταλήσουν κι εκείνοι το όποιο πολιτικό τους κεφάλαιο διασπαθίζοντας τον εθνικό πλούτο και διογκώνοντας τις σπατάλες, χαρίζοντας φόρους και χρέη στους ισχυρούς και συγκαλύπτοντας την όποια δική τους προσωπική διαφθορά που αργά ή γρήγορα θα φθάσει στο Μαξίμου. Το αντιπαράδειγμα Καραμανλή είναι πολύ σφοδρό, εξαιρετικά νωπό, βαθιά τραγικό και οδυνηρό για να πάψει να το θυμάται ο σημερινός πρωθυπουργός. Η προσωπική ιστορία Καραμανλή μπορεί να γίνει ο καλύτερος σύμβουλος/πλοηγός για τον κ. Παπανδρέου. Κι αυτή θα είναι η ουσιαστική θετική παρακαταθήκη του πρώτου απέναντι στο έθνος. Case study προς αποφυγή…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Η αξιόπιστη (;) κ. Μπακογιάννη και ο κ. Σαμαράς του 15%.

Τρεις ειδήσεις χρήζουν κατά την άποψή μου ενδελεχούς ανάλυσης. Πρώτον, ότι το «βαθύ κράτος» ΠΑΣΟΚ (το παλαιοπασόκ με άλλα λόγια) αντιστέκεται στις σωρευτικές αλλαγές που επιχειρεί ο πρόεδρός του σε κόμμα και κυβέρνηση, γεγονός που ερμηνεύεται από διάφορους αναλυτές του Τύπου ως μήνυμα σε Ιπποκράτους, αλλά και Ρηγίλλης ότι οι ανατροπές πρέπει να είναι μικρές- μικρές για να γίνουν αποδεκτές. Δεύτερον, ότι στον σκληρό κομματικό πυρήνα έχει προβάδισμα ο κ. Σαμαράς, ενώ στο σύνολο των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας η κ. Μπακογιάννη. Τρίτον, ότι ο κ. Σαμαράς εμμένει σε μία σκληρή κομματική γλώσσα, ενώ η κ. Μπακογιάννη δηλώνει ότι αμά τη εκλογή της θα φέρει τα πάνω- κάτω στη Ρηγίλλης.

Όλες αυτές οι ειδήσεις μεταξύ τους σαφέστατα συνδέονται σε ένα κοινό ερώτημα που όλες ανεξαιρέτως θέτουν. Ως γνωστόν, τα δύο μεγάλα κόμματα μεταπολιτευτικά πορεύτηκαν με τα ίδια περίπου στεγανά, με τις ίδιες εσωστρεφείς ανασφάλειες, με παρεούλες, με αυλοκόλακες, με μονάρχες και δικτάτορες. Σήμερα, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό το μοντέλο κομματικής οργάνωσης είναι αναποτελεσματικό, συνεπεία των αναξιοκρατικών δομών που φέρουν συνήθως στο προσκήνιο τους ανίκανους αρεστούς και τους διεφθαρμένους συνένοχους. Είναι ως εκ τούτου και ζεστή φωλιά τα κόμματα για τα αυγά της διαφθοράς να πληθήνουν. Χωρίς κανόνες. Χωρίς συγκεκριμένες δομές που θα προωθούσαν στην ιεραρχία τους ικανούς και άξιους. Χωρίς κώδικα αξιών. Και τέλος, χωρίς έναν συνεκτικό δεσμό ιδεολογικό (με την έννοια του κοινού τρόπου επίτευξης ενός κοινού οράματος) παρά μόνο με το μάτι στραμμένο στην εξουσία σε κατάσταση φρενήρους βολβοστροφής, τα σημερινά κόμματα έτσι όπως τα γνωρίζαμε έχουν κάνει τον κύκλο τους. Έχουν προσφέρει στον τόπο, ό,τι είχαν και ασφαλώς έχουν πάψει να γενούν την όποια προσδοκία στον πολίτη.

Η νίκη του κ. Παπανδρέου στις πρόσφατες εκλογές σηματοδοτεί δύο συντριβές. Μία της Νέας Δημοκρατίας που αρνήθηκε να αλλάξει όταν είχε όλο το περιθώριο και απεριόριστη ανοχή. Αλλά, το σημαντικότερο και μία δεύτερη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, του παλιού και ξεχαρβαλωμένου μηχανισμού που ακόνιζε τα δόντια του για τον κρατικό κορβανά. Η νεωτερικότητα ήλθε να αντιπαλέψει με τον παρωχυμένο βυζαντινισμό και ασφαλώς ο συντηρητισμός ανθίσταται στην όποια αλλαγή. Αν όμως τώρα, τον καιρό που ο. κ. Παπανδρέου έχει νωπή την εντολή και την νίκη δεν αποφασίσει να σπάσει τα αυγά, τότε πιθανότατα δεν θα το κάνει ποτέ. Αυτό άλλωστε απέδειξε και ο προκάτοχός του -δεν είχε βέβαια ούτως ή άλλως κανέναν τέτοιο στόχο- , που μπορεί να ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά μένει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της αδράνειας, της διαφθοράς και του συντηρητισμού.

Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να αγγίζει και τη Νέα Δημοκρατία. Η κ. Μπακογιάννη έχει πιάσει τον σφυγμό όταν λέει ότι θα διαλύσει τη Ρηγίλλης. Το ερώτημα είναι αν διαθέτει την απαραίτητη δόση αξιοπιστίας για να την πιστέψουμε. Για παράδειγμα γιατί δεν προσπαθούσε να αλλάξει ό,τι περνούσε από το χέρι της όσο ήταν σε θέσεις ευθύνης; Πόσο αποτελεσματική υπήρξε στον Δήμο της Αθήνας; Πόσο άλλαξε το μοντέλο λειτουργίας του Δήμου και σε ποια κατεύθυνση; Πώς διάλεξε τους συμβούλους της στο Υπουργείο Εξωτερικών; Με ποια κριτήρια, πόσο αξιοκρατικά, πόσο ελεύθερα; Διάλεξε εκείνους που ήταν στον μηχανισμό και την παρέα της ή άνοιξε τις διαδικασίες και σε άλλους ικανούς πολίτες; Ποιες ήταν οι εισηγήσεις της στον τ. πρόεδρο να αλλάξει μυαλά και να σταματήσει να πολιτεύεται κλειστοφοβικά με διαγραφές και με έλλειμμα διαλόγου; Σε όλα αυτά λοιπόν, η κ. Μπακογιάννη δεν πείθει για την ώρα καθόλου.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σαμαράς δίνει την εντύπωση φιγούρας που ξεπετάχτηκε από άλλες εποχές. Μία εκείνο το κλασικό πλέον ανέκδοτο της βραδιάς της ήττας «Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει» (τι εννοούσε άραγε ο ποιητής;), μια η μόνιμη επωδός του ότι η «Νέα Δημοκρατία πλήγωσε τους πολίτες» (ποια ήταν αυτή δεν μας λέγει, ούτε αν βάζει μέσα και τον εαυτό του που έλειψε κραυγαλέα από όλη την προεκλογική περίοδο μην θέλοντας προφανώς να συνδέσει την προσωπική του επιτυχία με την συλλογική αποτυχία), και από την άλλη αυτή η επιμονή του στην πατριδολατρεία (λες και ο άνθρωπος που μας στοίχισε μια μεγάλη εθνική αποτυχία το ’93, σαμποτάροντας μια συμφωνία που σήμερα θα προσευχόταν η όποια κυβέρνηση να την έχει στα χέρια της, είναι περισσότερα πατριώτης από εμάς τους υπόλοιπους!), μας κάνει να κατανοούμε πλέον ότι ο κ. Σαμαράς θεωρεί ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας από εδώ και στο εξής το 15% του σκληρού κομματικού της πυρήνα. Άλλωστε, ο κ. Σαμαράς γνώριζε ανέκαθεν πώς να κάνει το μεγάλο, μικρό και το όραμα, αυταπάτη…

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίσει χωρίς φόβο με αυτόν τον βηματισμό, τότε πολύ σύντομα στη Νέα Δημοκρατία ορισμένοι που σουφρώνουν την μύτη τους όταν τους ρωτούν αν ψάχνουν τον αντι- Παπανδρέου, θα χάσουν μόνιμα το χρώμα τους.


*To άρθρο αυτό δημοιεύτηκε σήμερα στη χώρα


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>