"Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Θέλω να κουραστείς μαζί μου. Για κάθε τι ωραίο. Για καθετί που μας γερνάει. Για καθετί που το' χουν έτοιμο. Για να κουράσουν τους άλλους. Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει. Και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει." Π.Νερούντα
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Η απάντηση στην μη- απάντηση ουσίας του κ. Σιούφα
ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΟΥΛΗΣ
ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ
τ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ
Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 2009
Προς κ. Δημήτρη Σιούφα
Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής
Του Έκτακτου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας
Θέμα: Έκτακτο Συνέδριο Ν.Δ.
Κύριε πρόεδρε,
Με δεδομένο το γεγονός ότι προφανώς δεν κατανοήσατε το αντικείμενο της προηγούμενης επιστολής μου.
Με δεδομένο ότι τρέφω βαθύ σεβασμό στους κανόνες, πράγμα που έχω καταδείξει με τη στάση μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Με δεδομένο ότι δεν παραχωρώ και δεν εκχωρώ σε κανέναν και καμία κεκτημένα δικαιώματα δικά μου και όσων επί σειρά ετών με τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.
Σας παραθέτω εκ νέου τα σχετικά άρθρα που τεκμηριώνουν την απόφασή μου να παραστώ στο έκτακτο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.
Στο άρθρο 6 παρ. β προβλέπεται ότι η απώλεια της ιδιότητας του μέλους προϋποθέτει απόφαση του αρμόδιου πειθαρχικού οργάνου. Στην περίπτωση μου δεν υπάρχει τέτοια απόφαση.
Στο άρθρο 12 που προβλέπει τη συγκρότηση του συνεδρίου στην παρ. 2 διευκρινίζεται ότι το έκτακτο συνέδριο συνεδριάζει νόμιμα με τη σύνθεση του αμέσως προηγούμενου τακτικού συνεδρίου. Ήμουν σύνεδρος στο προηγούμενο τακτικό συνέδριο.
Στο άρθρο 15 που προβλέπει τις αρμοδιότητες του Προέδρου του Κόμματος δεν προβλέπεται ότι ο πρόεδρος έχει πειθαρχικές αρμοδιότητες. Ήτοι, δεν μπορεί να στερήσει νόμιμα την ιδιότητα του μέλους από τον οιοδήποτε.
Στο άρθρο 33 που προβλέπει τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες των Επιτροπών Δεοντολογίας προβλέπεται ότι αυτές είναι οι μόνες αρμόδιες για την αξιολόγηση και τον πειθαρχικό έλεγχο των μελών του κόμματος. Ποτέ δεν παραπέμφθηκα. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια απόφαση εις βάρος μου.
Ανακεφαλαιώνοντας.
Το περιεχόμενο της από 20/ 10/ 09 επιστολής μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένσταση επί της συνθέσεως του συνεδρίου.
Και πολύ κακώς και εσφαλμένα την ερμηνεύσατε ως τέτοια.
Με την επιστολή μου, σας γνωστοποίησα την ειλημμένη μου απόφαση, απόλυτα τεκμηριωμένη καταστατικά, να παρίσταμαι, ως οφείλω και δύναμαι, στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.
Κύριε Σιούφα,
Από την αίθουσα του Εθνικού Κοινοβουλίου μας, γνωρίζετε καλά ότι έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες που μπήκαν σε αυτόν τον χώρο με σημαντική περιουσία και έφυγαν πάμφτωχοι. Να σας θυμίσω το πολυφορεμένο σακάκι του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και το χωράφι που πούλησε ο Αβέρωφ για να κληροδοτήσει στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μια παράταξη χωρίς χρέη.
Σήμερα, τα χρέη της ηγούμενης παράταξης είναι δυσβάσταχτα. Χρέη στη Δημοκρατία και στους θεσμούς που υπό τις ιαχές του τ. προέδρου, κατασυκοφάντησε και ποδοπάτησε. Χρέη στις προσδοκίες του τόπου που διέψευσε. Χρέη στον κοινοβουλευτισμό που δεν υπηρέτησε. Χρέη στην πολιτική ηθική, που διέρρηξε. Και δυστυχώς χρέη στην ίδια την ψυχή της παράταξης, που συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσβάλει με τη συνενοχή που επέδειξε στα κρούσματα διαφθοράς, την αναποτελεσματικότητα και την ανικανότητά της.
Το ζήτημα της αναρμοδιότητας που επικαλείσθε ανερυθρίαστα είναι ντροπή. Είναι ωστόσο απόλυτα αναμενόμενο, αν κρίνει κανείς από τον απαξιωτικό τρόπο που οι κυβερνήσεις του κ. Καραμανλή, στις οποίες από υψηλούς θώκους υπηρετήσατε, αντιμετώπισε τον κοινοβουλευτισμό, αγνόησε το διάλογο, υπονόμευσε τη δημοκρατία, διέλυσε τους θεσμούς.
Με υπεκφυγές, αοριστολογίες, δήθεν προθεσμίες επιχειρείτε για πολλοστή φορά να συγκαλύψετε την ουσία. Αυτή ήταν και η πάγια τακτική σας, άλλωστε, που στοίχισε στην παράταξη τη σημερινή της κατρακύλα. Λέγεται ότι η ψήφος είναι η Κολυμπήθρα του Σιλωάμ για έναν πολιτικό. Λάθος βέβαια, αλλά λέγεται. Για εσάς ωστόσο, ούτε καν αυτό δεν ισχύει, σε αντίθεση με αρκετούς προκατόχους σας, που προς τιμήν τους μέχρι και σήμερα αρέσκονται να δοκιμάζονται στο καμίνι της σταυροδοσίας.
Θα σας δω στο συνέδριο.
Καλή τύχη,
Πέτρος Τατούλης
Αυτή είναι η απάντηση που μου απέστειλε ο κ. Σιούφας, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου της ΝΔ στην επιστολή μου με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου, με την οποία ζητούσα εγγράφως να επιβεβαιώσει το κατοχύρωμενο καταστατικά και άκρως νόμιμο δικαίωμά μου να παρίσταμαι στην συγκεκριμένη διαδικασία.
Το κείμενο της δικής μου επιστολής μπορείτε να το δείτε στο blog υπό τον τίτλο "Ποιος θέλει ελεύθερο κόμμα τη ΝΔ και ποιος τσιφλίκι;". Η απάντηση μου δημοσιεύεται επίσης. Ο καθένας όμως από εσάς ξέρει να απαντήσει με τον καλύτερο τρόπο.
Μυστική ψηφοφορία για όποια πρόταση κατατεθεί στην κεντρική επιτροπή
Από την άλλη πλευρά, συμφωνώ ακράδαντα ότι όσο ισχυρότερη αντιπολίτευση υπάρχει απέναντι σε μία κυβέρνηση, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει η κυβέρνηση αυτή να αφήσει πίσω της αξιομνημόνευτο έργο. Τι σημαίνει ωστόσο καλύτερη αντιπολίτευση; Να εκλέξουμε αρχηγό; Να αρθρώσουμε κορώνες; Λαϊκισμούς; Μήπως το επικοινωνιακό χάρισμα των λαοπρόβλητων στελεχών της; Να έχουμε μίντια- προστάτες; Τίποτε από όλα αυτά. Και η πρόσφατη ιστορία το απέδειξε. Τίποτε από όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την τραγωδία Καραμανλή όταν η λαική οργή αντιλήφθηκε την πραγματικότητα στις κανονικές της διαστάσεις και όχι μέσα από τον τεθλασμένο-διαστροφικό φακό του ρουσοπουλικού επικοινωνισμού. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι η Νέα Δημοκρατία αξίζει να παραμείνει ενωμένη αν είναι να εξεύρη μια νέα συνθήκη εμπιστοσύνης, μια νέα συμφωνία κατ’ αρχήν με τον εαυτό της. Δεν αρκούν δόγματα, τύπου «μεσαίος χώρος» ή το εντελώς ρηχό, ισορροπιστικό και λαικίστικο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» ή «κοινωνικό κέντρο» ή οτιδήποτε άλλο θα σκαρφιστούν τα διάφορα επιτελεία να ρίξουν στη μάχη. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι σε αυτήν την πλατφόρμα να δοθεί ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι τίτλος.
Το έχω ξαναγράψει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Όσο η Νέα Δημοκρατία παραμένει χωνευτήρι ετερόκλητων ιδεών με στόχο να ξανακάνουν ορισμένοι «γιούργια» στην εξουσία και το «μέλι», καλύτερο θα είναι για τον τόπο να μην επανέλθει ποτέ στο πηδάλιο της διακυβέρνησης. Και ο ελληνικός λαός πολύ δύσκολα θα πεισθεί πλέον και στις προτάσεις της, αλλά και από τα πρόσωπα που διατυπώνονται αυτές οι απόψεις. Αυτά τα πρόσωπα που εζημίωσαν τόσο τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία με τη στάση τους, ας μην επαναλάβουν το ατόπημα τυχόν προτάσεις που θα τεθούν για ψηφοφορία στην προσεχή κεντρική επιτροπή του Σαββάτου, να τις θέσουν σε αξιολόγηση με ανάταση χειρός. Εννοώ τους κκ. Σιούφα και Ζαγορίτη. Κι αυτό διότι, ως γνωστόν , φοβούνται την μυστική ψήφο, μην τυχόν και υπάρξουν ανεξέλεγκτες διαρροές. Την προηγούμενη φορά, στην κεντρική επιτροπή που διενεργήθηκε πριν από ένα έτος, έθεσαν τη δική μου πρόταση σε τέτοια σταλινική ψηφοφορία. Έτσι απέρριψαν τότε να γίνει έκτακτο συνέδριο για να συζητήσουμε ανοικτά τα προβλήματα. Σήμερα, ένα τέτοιο συνέδριο – που τότε μπορεί και να αποδεικνυόταν σωτήριο- είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ιδίως με τον τρόπο που συνεχίζουν να σκέφτονται τη διαδικασία: αρχηγοί και χειροκροτητές…
*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009
Το αντιπαράδειγμα Καραμανλή
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
Η αξιόπιστη (;) κ. Μπακογιάννη και ο κ. Σαμαράς του 15%.
Όλες αυτές οι ειδήσεις μεταξύ τους σαφέστατα συνδέονται σε ένα κοινό ερώτημα που όλες ανεξαιρέτως θέτουν. Ως γνωστόν, τα δύο μεγάλα κόμματα μεταπολιτευτικά πορεύτηκαν με τα ίδια περίπου στεγανά, με τις ίδιες εσωστρεφείς ανασφάλειες, με παρεούλες, με αυλοκόλακες, με μονάρχες και δικτάτορες. Σήμερα, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό το μοντέλο κομματικής οργάνωσης είναι αναποτελεσματικό, συνεπεία των αναξιοκρατικών δομών που φέρουν συνήθως στο προσκήνιο τους ανίκανους αρεστούς και τους διεφθαρμένους συνένοχους. Είναι ως εκ τούτου και ζεστή φωλιά τα κόμματα για τα αυγά της διαφθοράς να πληθήνουν. Χωρίς κανόνες. Χωρίς συγκεκριμένες δομές που θα προωθούσαν στην ιεραρχία τους ικανούς και άξιους. Χωρίς κώδικα αξιών. Και τέλος, χωρίς έναν συνεκτικό δεσμό ιδεολογικό (με την έννοια του κοινού τρόπου επίτευξης ενός κοινού οράματος) παρά μόνο με το μάτι στραμμένο στην εξουσία σε κατάσταση φρενήρους βολβοστροφής, τα σημερινά κόμματα έτσι όπως τα γνωρίζαμε έχουν κάνει τον κύκλο τους. Έχουν προσφέρει στον τόπο, ό,τι είχαν και ασφαλώς έχουν πάψει να γενούν την όποια προσδοκία στον πολίτη.
Η νίκη του κ. Παπανδρέου στις πρόσφατες εκλογές σηματοδοτεί δύο συντριβές. Μία της Νέας Δημοκρατίας που αρνήθηκε να αλλάξει όταν είχε όλο το περιθώριο και απεριόριστη ανοχή. Αλλά, το σημαντικότερο και μία δεύτερη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, του παλιού και ξεχαρβαλωμένου μηχανισμού που ακόνιζε τα δόντια του για τον κρατικό κορβανά. Η νεωτερικότητα ήλθε να αντιπαλέψει με τον παρωχυμένο βυζαντινισμό και ασφαλώς ο συντηρητισμός ανθίσταται στην όποια αλλαγή. Αν όμως τώρα, τον καιρό που ο. κ. Παπανδρέου έχει νωπή την εντολή και την νίκη δεν αποφασίσει να σπάσει τα αυγά, τότε πιθανότατα δεν θα το κάνει ποτέ. Αυτό άλλωστε απέδειξε και ο προκάτοχός του -δεν είχε βέβαια ούτως ή άλλως κανέναν τέτοιο στόχο- , που μπορεί να ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά μένει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της αδράνειας, της διαφθοράς και του συντηρητισμού.
Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να αγγίζει και τη Νέα Δημοκρατία. Η κ. Μπακογιάννη έχει πιάσει τον σφυγμό όταν λέει ότι θα διαλύσει τη Ρηγίλλης. Το ερώτημα είναι αν διαθέτει την απαραίτητη δόση αξιοπιστίας για να την πιστέψουμε. Για παράδειγμα γιατί δεν προσπαθούσε να αλλάξει ό,τι περνούσε από το χέρι της όσο ήταν σε θέσεις ευθύνης; Πόσο αποτελεσματική υπήρξε στον Δήμο της Αθήνας; Πόσο άλλαξε το μοντέλο λειτουργίας του Δήμου και σε ποια κατεύθυνση; Πώς διάλεξε τους συμβούλους της στο Υπουργείο Εξωτερικών; Με ποια κριτήρια, πόσο αξιοκρατικά, πόσο ελεύθερα; Διάλεξε εκείνους που ήταν στον μηχανισμό και την παρέα της ή άνοιξε τις διαδικασίες και σε άλλους ικανούς πολίτες; Ποιες ήταν οι εισηγήσεις της στον τ. πρόεδρο να αλλάξει μυαλά και να σταματήσει να πολιτεύεται κλειστοφοβικά με διαγραφές και με έλλειμμα διαλόγου; Σε όλα αυτά λοιπόν, η κ. Μπακογιάννη δεν πείθει για την ώρα καθόλου.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σαμαράς δίνει την εντύπωση φιγούρας που ξεπετάχτηκε από άλλες εποχές. Μία εκείνο το κλασικό πλέον ανέκδοτο της βραδιάς της ήττας «Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει» (τι εννοούσε άραγε ο ποιητής;), μια η μόνιμη επωδός του ότι η «Νέα Δημοκρατία πλήγωσε τους πολίτες» (ποια ήταν αυτή δεν μας λέγει, ούτε αν βάζει μέσα και τον εαυτό του που έλειψε κραυγαλέα από όλη την προεκλογική περίοδο μην θέλοντας προφανώς να συνδέσει την προσωπική του επιτυχία με την συλλογική αποτυχία), και από την άλλη αυτή η επιμονή του στην πατριδολατρεία (λες και ο άνθρωπος που μας στοίχισε μια μεγάλη εθνική αποτυχία το ’93, σαμποτάροντας μια συμφωνία που σήμερα θα προσευχόταν η όποια κυβέρνηση να την έχει στα χέρια της, είναι περισσότερα πατριώτης από εμάς τους υπόλοιπους!), μας κάνει να κατανοούμε πλέον ότι ο κ. Σαμαράς θεωρεί ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας από εδώ και στο εξής το 15% του σκληρού κομματικού της πυρήνα. Άλλωστε, ο κ. Σαμαράς γνώριζε ανέκαθεν πώς να κάνει το μεγάλο, μικρό και το όραμα, αυταπάτη…
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίσει χωρίς φόβο με αυτόν τον βηματισμό, τότε πολύ σύντομα στη Νέα Δημοκρατία ορισμένοι που σουφρώνουν την μύτη τους όταν τους ρωτούν αν ψάχνουν τον αντι- Παπανδρέου, θα χάσουν μόνιμα το χρώμα τους.
*To άρθρο αυτό δημοιεύτηκε σήμερα στη χώρα
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Ποιος θέλει ελεύθερο κόμμα την Ν.Δ. και ποιος τσιφλίκι;
Αθήνα, 20 Οκτωβρίου 2009
Προς κ. Δημήτρη Σιούφα
Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής
Του Έκτακτου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας
Θέμα: Έκτακτο Συνέδριο Ν.Δ.
Κύριε Πρόεδρε,
Δύο ολόκληρα χρόνια μετά την κατάθεση των αγωνιών και των προβληματισμών μου σχετικά με την τύχη της κεντροδεξιάς παράταξης – και ενώπιον σας-, στο πλαίσιο της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ., έχουν έλθει δυστυχώς οι εξελίξεις ώστε να επαληθεύσουν πλήρως τις απόψεις μου. Απόψεις που κατέθεσα ανοικτά και δημόσια, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς υστεροβουλία, δίχως να φοβηθώ για μια στιγμή τον πελέκι της διαγραφής που η απερχόμενη ηγεσία συνήθιζε να κραδαίνει επί των κεφαλών των βουλευτών της παράταξης. Δείγμα κι αυτό της παντελούς έλλειψης δημοκρατικότητας. Δείγμα της εξευτελιστικής απουσίας κάθε σεβασμού στον κοινοβουλευτισμό και το πολίτευμα. Δείγμα της παρωχημένης νοοτροπίας που διέτρεχε την ραχοκοκαλιά της συντριβείσας προηγούμενης ηγεσίας του κόμματος.
Σήμερα, όλοι ομιλούν για την επόμενη ημέρα. Όντας βέβαιος ότι υπηρέτησα τόσο πιστά την παράταξη όσο και ανιδιοτελώς πορεύτηκα στον εικοσαετή μου κοινοβουλευτικό βίο. Όντας πλέον επιβεβαιωμένος στις οδυνηρές προβλέψεις που έκανα σε ανύποπτους καιρούς. Όντας απόλυτα βέβαιος και για τους χαλεπούς καιρούς που θα ακολουθήσουν αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε κλειστοφοβικά, με παρέες και μηχανισμούς, με στεγανά στον ανοικτό και απροκάλυπτο διάλογο, με ηγεμονίσκους και δήθεν ηγετικά στελέχη,
Σας ζητώ να επιβεβαιώσετε εγγράφως το δικαίωμά μου να παρίσταμαι στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, αναγνωρίζοντας ότι διατηρώ στο ακέραιο την ιδιότητά μου ως μέλος του κόμματος.
Και τούτο, διότι βάσει του Άρθρου 6 του Καταστατικού της Ν.Δ., σε συνδυασμό με τα Άρθρα 22 και 23 του Κανονισμού για τη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας, η διαγραφή μου από τον τέως πρόεδρο του κόμματος είναι αυθαίρετη και αντικαταστατική. Ουδέποτε συνεκλήθη η Επιτροπή Δεοντολογίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ως όφειλε, προκειμένου να κληθώ να καταθέσω τις απόψεις μου. Και μία τελευταία σημείωση. Στο άρθρο 20, το Σύνταγμα των Ελλήνων κατοχυρώνει το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου για κάθε μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή των συμφερόντων του. Η απόφαση συνεπώς του τ. προέδρου δεν είναι απλώς αντικαταστατική. Δεν είναι απλώς αντιδημοκρατική. Δεν είναι απλώς αυθαίρετη. Είναι και βαθύτατα αντισυνταγματική.
Άλλωστε, ακόμη και στην αντικαταστατική ανακοίνωση της 10.11.2008, αναφερόταν ότι αίρονταν οι κομματικές ιδιότητες που απέρρεαν από το αξίωμά μου ως βουλευτή, όχι ότι αίρεται η ιδιότητά μου ως μέλος του κόμματος.
Κύριε Πρόεδρε,
Ο διάλογος σε τούτη τη φάση πρέπει να είναι απόλυτα ειλικρινής. Απόλυτα ανοικτός. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς φόβο για τις πικρές αλήθειες. Οι ευθύνες της συντριβής είναι υπαρκτές. Βαραίνουν κατ’ αρχήν τον τ. πρόεδρο. Κατά δεύτερον την ηγετική του ομάδα. Κατά τρίτον όλους τους βουλευτές που σιώπησαν. Ας μην στεκόμαστε με διάθεση ύστερου επικοινωνισμού μπροστά στο κάδρο της καταστροφής, προσπαθώντας να βρούμε τι καλό αφήνουμε πίσω. Ακόμη και κάποια καλά που υπήρξαν δεν τα αξιοποιήσαμε, δεν τα συνεχίσαμε, δεν τα ολοκληρώσαμε. Αν συνεχίσουμε να μιλούμε με αυτή τη διάθεση, η κοινή γνώμη θα μας ξεγράψει οριστικά από τον χάρτη του πολιτικού συστήματος, μην μπορώντας να αντέξει πλέον άλλον εμπαιγμό. Τόσο η ανικανότητα, όσο και η αναποτελεσματικότητα, αλλά κυρίως η διαφθορά διαθέτουν συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Αν συνεχίσουμε, τέλος, να μιλούμε για «κάποιες συμπεριφορές που πλήγωσαν», επιχειρώντας να διαχύσουμε τις ευθύνες και να συγκαλύψουμε για πολλοστή φορά τους ανέντιμους που συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσά μας, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ στην δική μας αυτοκάθαρση, με αποτέλεσμα η όποια πρόταση διακυβέρνησής μας για το μέλλον να είναι εκ των προτέρων αφερέγγυα.
Πέτρος Τατούλης
Ιατρός χειρουργός – τ. Βουλευτής
Όμηροι στις μειωμένες προσδοκίες.
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"
Η κοινή λογική θα εκδικηθεί την πολιτική και την ενημέρωση.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το επαναλάβω ακόμη μια. Το κρισιμότερο ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι αν θα κινηθεί δεξιά ή αριστερά ή στο κέντρο, κοινωνικό ή «ακοινώνητο»… Το πρόβλημα είναι ότι αδυνατούμε να κινηθούμε ορθολογικά. Διατυπώνουμε κρίσεις στον δημόσιο διάλογο δίχως καμία ουσιαστική επιχειρηματολογία, ξεπληρώνοντας προσωπικά ή άλλα γραμμάτια. Φωνάζουμε για το ξεπούλημα του Λιμανιού, ενώ είναι ξεκάθαρο κατ’ αρχήν ότι πρόκειται για ενοικίαση (καλώς ή κακώς). Εξανιστάμεθα για την αστυνόμευση των Εξαρχίων, λες και πρόκειται για κράτος εν κράτει. Ξεχνούμε γρήγορα το παρελθόν του ενός ή του άλλου, τους βαπτίζουμε πρωτοκλασάτους και ακούμε ανερυθρίαστα να ομολογούν ότι «οι πολιτικοί σε κάθε εκλογή αναβαπτίζονται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ»…Πολιτική και ενημέρωση είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία. Κάποιος πληρώνει και κάποιος πωλείται. Η ανατροπή αυτής της ιστορίας είναι εξαιρετικά κρίσιμη και για τις δύο πλευρές, διότι κάποια στιγμή η κοινή λογική βγαίνει από την χαύνωση και εκδικείται.
*Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"
Εμείς να σοβαρευτούμε;
Ακόμη μια παρατήρηση. Ουδείς στη Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή φαίνεται να ασχολείται με αυτήν την βαρύτατη κατηγορία, λες και από τη στιγμή που απώλεσαν την εξουσία δεν έχουν να δώσουν κανέναν λογαριασμό για τα πεπραγμένα τους. Αντίθετα, συνεχίζουν να πιπιλάνε την καραμέλα ότι κάποια στιγμή η δική τους αλήθεια θα δικαιωθεί. Είτε ο κ. Καραμανλής και οι φίλοι του συνεχίζουν να μας εμπαίζουν ή είναι πολύ κουρασμένοι και θέλουν να φύγουν έστω και τρέχοντας. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, δύσκολα καταλαβαίνει κανείς και την ανοχή του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην Τράπεζα της Ελλάδας και κυρίως τον κ. Προβόπουλο, ο οποίος ανεκάλυψε κι αυτός ελαφρώς όψιμα και κατόπιν εορτής περιέργως …τον τροχό.
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η χώρα
Η ψυχή βγαίνει, το χούι δεν φεύγει…
Για να θυμηθούμε ωστόσο λίγο καλύτερα. Ο τ. πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ενθυμούμαι καλά ότι ήταν Κωστάκης, πριν γίνει Κώστας, για να εκπέσει σήμερα και πάλι στο Κωστάκης και πολύ σύντομα να ξεπέσει στην ανωνυμία όσων η κοινή γνώμη προσπαθεί να λησμονήσει για το α-έργο και το δυς- έργο τους. Ο Γιωργάκης, όπως συνεχίζουν να αποκαλούν ορισμένοι κοντόφθαλμοι τον κ. Παπανδρέου, στη συνείδηση του Έλληνα έχει γίνει εδώ και καιρό Γιώργος, και λίγο έξυπνα να κινηθεί με γνώμονα την διεθνή εμπειρία και τους ειδικούς, πολύ φοβούμαι/ χαίρομαι ότι θα γίνει και Γεώργιος. Ας θυμηθούμε και λίγο παλαιότερα. Ο κ. Σαμαράς προφανώς αναφέρεται στο πακέτο Πινέιρο, που τότε ως υπουργός Εξωτερικών απέρριψε (επειδή ήταν τάχα πιο πατριώτης από εμάς τους λίγους που επισημαίναμε το θετικό αποτέλεσμα της εξεύρεσης λύσης μεταξύ των Σκοπίων και της χώρας μας). Σήμερα ωστόσο η ηγεσία της παράταξης στην οποία επανεντάχθηκε θα προσευχόταν στον Κύριο να ξαναεπιτύχει μια τέτοια διαπραγμάτευση.
Τα λέγω όλα αυτά με πολιτικά και καθόλου προσωπικά κριτήρια. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει κι αυτή ονοματεπώνυμο. Διότι αλλιώς οι ευθύνες αμβλύνονται διαχεόμενες υπό το καινούριο δόγμα του νεοκαραμανλισμού και των υποψηφίων διαδόχων του. Ένα νεότευκτο ευφυολόγημα που απλώς παραδέχεται με υποτιθέμενη συντριβή ότι «υπήρξαν συμπεριφορές που πλήγωσαν»…Ποιες συμπεριφορές και ποια άτομα είναι δύο ερωτήματα που για εκείνους δεν χρειάζεται να απαντηθούν ποτέ… Η ψυχή βγαίνει, το χούι δεν φεύγει ποτέ…
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009
Η παράταξη του βέρτιγκο…
Ωραία η αυλή της Αλίκης, αλλά τα θαύματα κρατούν τρεις μόλις ημέρες και μετά τελειώνουν. Το δικό τους «θαύμα» τελείωσε προ καιρού και ας συνεχίζουν να βαυκαλίζονται περί του κορυφαίου τους ρόλου…
Κι αυτοί συνεχίζουν να φαντάζονται…
Ο περίγελος
Κι όμως, οι απόντες έχουν δίκιο….
Τι σημαίνει ηθικό πλεονέκτημα;
Η ιστορία της πολιτικής διαφθοράς έχει βαθιές ρίζες στη χώρα. Και ασφαλώς δεν είναι υπόθεση του ενός ή του άλλου αποκλειστικά να την λύσει. Έχει απλώσει τα πλατιά της πλοκάμια στον κοινωνικό ιστό και έχει διαβρώσει τις αξίες της αλληλεγγύης και του κοινού «καλού»…
Δυστυχώς, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς κυριάρχησε διαχρονικά ο ηθικισμός και όχι η πολιτική βούληση για ρεαλιστική και νηφάλια αντιμετώπιση του ζητήματος.
Έγραφα πριν από δύο ακριβώς χρόνια:
«Διευρυμένο κράτος σημαίνει περισσότερο κρατικό χρήμα προς διαχείριση, άρα και περισσότερη εξουσία, άρα και περισσότεροι πειρασμοί για τους έχοντες ελαφρά συνείδηση. Οπότε η μείωση του κράτους (ουσιαστικό περιεχόμενο της εξαγγελίας περί Επανίδρυσής του) θα επέλυε το πρόβλημα; Μάλλον όχι, αφού και σε κράτη , όπως τα σκανδιναβικά, όπου η παρουσία του κράτους είναι έντονη, δεν καταγράφονται τα φαινόμενα παρακμής που παρατηρούνται στη χώρα μας. Κατά συνέπεια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες προς εξέταση. Μήπως λείπουν σε εμάς οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Και όμως, ελεγκτικές διαδικασίες και όργανα έχουμε αρκετά, ίσως περισσότερα από όσα χρειάζονται σε ορισμένους τομείς. Οι θεσμοί αυτοί εντούτοις αποδεικνύονται αδύναμοι και τυπολατρικοί. Έχουν εκφυλιστεί σε απλή γραφειοκρατία, στραγγαλίζουν την οικονομία, χωρίς να εξασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον. Και παραπέρα: Μήπως λείπουν από εμάς οι Νόμοι; Αντίθετα, Νόμοι υπάρχουν πολλοί. Το ζήτημα είναι αν εφαρμόζονται και όταν δεν, να επέρχονται οι επαπειλούμενες κυρώσεις.
Όταν λοιπόν η ανάγνωση του προβλήματος ξεφύγει από την ηθικολογία και γίνει πολιτική, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τις βαθύτερες αιτίες του. Τα σημερινά πολιτικά κόμματα, όπως λειτουργούν, δεν αποβλέπουν στην οργάνωση της πολιτείας σύμφωνα με μια πολιτική ιδεολογία, αλλά διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας. Καθώς στερούνται οραμάτων, στηρίζουν τη δύναμή τους σε μια σχέση κομματικής πατρωνίας με τους πολίτες, τους οποίους αντιμετωπίζουν ως οπαδούς-ψηφοφόρους. Τα πολιτικά γραφεία έχουν μετατραπεί σε γραφεία εξυπηρέτησης πολιτών, ενώ ταυτοχρόνως η ανυποληψία των ίδιων των πολιτικών έχει φθάσει στο μέγιστο. Το υγιές τμήμα της κοινωνίας και το μέλλον της –οι νέοι- απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την πολιτική. Η κοινωνία των πολιτών αποδυναμώνεται και τα κόμματα δεν ανανεώνονται, ανήμπορα να ακολουθήσουν μια εποχή που αλλάζει με τρομακτική ταχύτητα. Αντί της κοινωνίας των πολιτών, ζούμε σήμερα την κοινωνία των «κολλητών»….»
Αυτά τα λίγα για την ιστορία και για να γίνουν αντιληπτά τέσσερα πράγματα. Πρώτον, όταν κάτι δεν λέγεται εγκαίρως, τότε κακώς λέγεται κατόπιν εορτής. Επίσης, εμείς οι πολιτικοί οφείλουμε να καταθέτουμε τις προτάσεις μας στον δημόσιο διάλογο, και όχι στα καφενεία της βουλής ή στα κλειστά κομματικά όργανα. Την ίδια στιγμή, η ηθικιστική ρητορεία δεν έχει καμία έννοια αν δεν υπηρετείται στο έπακρο από μια διαυγή και ξεκάθαρη προσωπική διαδρομή. Τέλος, σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να πληρώνουμε το αντίτιμο της ρηξικέλευθης στάσης μας, προκειμένου να μην κατηγορηθούμε βάσιμα για ιδιοτέλεια και προσωπικές στρατηγικές.
Αν αυτές οι τέσσερις συνιστώσες δεν συντρέχουν, τότε οι ατζέντες είναι ανούσιες και οι πολιτικοί καιροσκόποι. Κάποτε ίσως να είχαν ελπίδες. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εκείνο το οποίο ορισμένοι στη Νέα Δημοκρατία επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται είναι ότι το μήνυμα του κ. Παπανδρέου «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το έστειλε κατ’ αρχήν στους δικούς του….
Πού είναι το μέλλον;
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Και στο βάθος…δαχτυλίδι;
Η Νέα Δημοκρατία, όπως ευρέως πλέον διατυπώνεται και από πολλά στελέχη της (ετεροχρονισμένα, άσκοπα και ιδιοτελώς βέβαια πλέον), παρέδωσε τη χώρα στην ακυβερνησία αρκετούς μήνες (για να μην πω χρόνια) προτού καταρρεύσει και παραδώσει άρον- άρον την εξουσία. Συνεπώς, μπορεί να αφήσει τον τόπο να περιμένει για λίγο προκειμένου να μετεξελιχθεί και να αποδειχθεί μια χρήσιμη αντιπολίτευση. Ειδάλλως, θα αποδειχθεί τόσο «χρήσιμη» ως αντιπολίτευση όσο «χρήσιμη» αποδείχτηκε ως κυβέρνηση!
Όσο για τη δεύτερη εμμονή, όσοι τώρα με ευλάβεια εμμένουν στις διατάξεις του καταστατικού, ας θυμηθούν πόσες φορές τα τελευταία χρόνια ο κ. Καραμανλής, με την ανοχή των γραμματέων του κόμματος και των κορυφαίων υπουργών του καταστρατήγησε τη θεμελιωδέστερη καταστατική διάταξη που ορίζει ως βασική αρχή της παράταξης την αξιοκρατία και τη δημοκρατία (άρθρο 2).
Υπάρχει θέση και είναι ξεκάθαρη. Μεταβατικός πρόεδρος θα οριστεί λόγω θεσμικής θέσης ο κ. Σιούφας και στη συνέχεια η Νέα Δημοκρατία θα οδηγηθεί σε ένα εφ’ όλης συζήτησης συνέδριο και εκλογή προέδρου από μια εμπλουτισμένη από εγγραφή νέων μελών βάση. Εκεί ας ξαναθυμηθούμε τα περί αξιοκρατίας και ας συζητήσουμε σοβαρότατα την προσωπική διαδρομή και την πολιτική παρακαταθήκη των διαφόρων προαλειφόμενων για την αρχηγία. Είμαι βέβαιος ότι εκεί πολλοί θα σιωπήσουν, όπως σιώπησαν και τα χρόνια της κατρακύλας…
Δημοσίευση στην εφημερίδα "Η Χώρα"
Οι όψιμοι εγγυητές της ενότητας…
*Δημοσίευση στην εφημερίδα "Η χώρα"
To πρόβλημα δεν είναι ένας ακόμη «Μεσσίας»….
*Δημοσίευση στην Εφημερίδα "Η Χώρα"
Ο Καραμανλής δεν είναι εγγυητής της συνοχής και της προόδου
Παραιτηθείς ων, ο κ. Καραμανλής πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του στη Βουλή κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης στον κ. Σιούφα, ο οποίος θα ενεργεί ως προσωρινά προεδρεύων του κόμματος.
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, ο κ. Καραμανλής οφείλει να απέχει πλήρως της διαδικασίας του συνεδρίου προκειμένου από την πρώτη στιγμή να νοηματοδοτηθεί η νέα ιδεολογική πλατφόρμα της παράταξης που θα δώσει την απαραίτητη συνοχή στην πολιτική μας πρόταση για το μέλλον.
Ο κ. Σιούφας θα πρέπει να οριστεί ως προεδρεύων της οργανωτικής επιτροπής του Συνεδρίου για να διασφαλιστεί η ελεύθερη, ανοιχτή και προοδευτική του περάτωση.
Εκ βαθέων Νο2
Κάπως έτσι, αρχίζω να ξαναγράφω.
Τη στάση μου στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:
http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=330&Itemid=1