Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Τώρα μας φταιν οι Γερμανοί…

Τελικώς πάλι εξευρέθη ο τρόπος να αισθανθούμε λίγο καλύτερα. Και εξηγούμαι. Μετά από τον Τρισέ, τον Αλμούνια, τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, το ΔΝΤ και τους άλλους, άρχισε να μας φταιν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και ο ξένος Τύπος που τις τελευταίες ημέρες έχει επιδοθεί σε ένα πανηγύρι αρνητικών δημοσιευμάτων για την χώρα μας. Η συνταγή αυτή δεν είναι καινοφανής, αλλά καλά δοκιμασμένη. Ανέκαθεν η συνωμοσιολογία έδινε τη θέση της στον ρεαλισμό προκειμένου να σκεπαστούν καλά εθνικές και ατομικές ανεπάρκειες, οι γνωστές πλέον σε όλους παθογένειες του συστήματος.

Δεν λέω ότι θεωρώ αυτήν την επίθεση δίκαιη. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κακόγουστη και χυδαία. Το προτεταμένο δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου, όπως απεικονίζεται στο εξώφυλλο της γερμανικής έκδοσης του «Focus» δεν διαθέτει ούτε χιούμορ ούτε πολιτικό πολιτισμό. Άλλωστε, η ελληνική περίπτωση είναι αλήθεια ότι αποτύπωσε αδρά την ενδογενή αδυναμία της Ευρωζώνης να αντιμετωπίσει τις κρίσεις, ελλείψει επί της ουσίας της πολιτικής ενοποίησης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όχι όμως και το αντίστροφο. Η αδυναμία της Ευρώπης δεν είναι αυτή που εξέθρεψε την ελληνική περίπτωση. Αυτό το κάναμε μόνοι μας. Να σημειώσω επίσης ότι η έλλειψη πολιτικής ενοποίησης δεν αφορά μόνο την ΕΕ. Έχω πολλές φορές γράψει από αυτήν εδώ τη στήλη ότι τα αρνητικά της καπιταλιστικής οργάνωσης του κεφαλαίου και της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, δεν διορθώνονται με αναπόληση της εσωστρέφειας, αλλά με περισσότερη παγκοσμιοποίηση της πολιτικής.

Είναι λάθος η ελληνική περίπτωση να συνδέεται με κάποιες άλλες. Τα γνωστά ως PIGS της Ευρώπης (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) έχουμε λίγα πράγματα κοινά να μοιραστούμε. Κατά συνέπεια δεν δικαιούμαστε και ίση μεταχείριση. Υπάρχουν πολλά στερεότυπα που ανακυκλώνονται τις τελευταίες ημέρες, τα οποία κρύβουν αλήθειες και ψέματα. Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες ένταξης μας στην Ευρωζώνη δεν ήταν οι ιδανικές και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πτώση μας σε ανταγωνιστικότητα. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης παρέμεινε ατελής. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι στρεβλώσεις γέννησαν τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν σήμερα το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Σωστά όλα αυτά, αλλά τι σχέση έχουν με εμάς; Απολύτως καμία. Απλώς οι γνωστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι με το γνωστό υψηλό εθνικό φρόνημα τα ενθυμήθηκαν προκειμένου να νομιμοποίησουν – όσο είναι δυνατό βέβαια- την σημερινή μας κατάντια.

Οι Ευρωπαίοι έχουν δίκιο. Έφτασε πια ο κόμπος στο χτένι. Για πολλά χρόνια τους κοροϊδεύουμε σαν κοινοί απατεώνες. Σπαταλήσαμε άπειρα λεφτά σε ρουσφέτια και προσωπικούς πλουτισμούς χωρίς ποτέ να καταφέρουμε να κάνουμε και την πιο μικρή διαρθρωτική αλλαγή. Τι κι αν υποσχόμασταν ότι όλα αυτά θα άλλαζαν, οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας βάθαιναν ημέρα με την ημέρα περισσότερο. Και απατεώνες λοιπόν είμαστε. Και διεφθαρμένους πολιτικούς διαθέτουμε. Και πολίτες με χαλαρή συνείδηση. Και επιχειρηματίες μιζαδόρους. Και διαπλεκόμενο Τύπο. Όσο εμμένουμε να υποστηρίζουμε ότι «έλα μωρέ αυτά συμβαίνουν παντού» ή να πιστεύουμε ότι κάποιοι συνεχίζουν να μας οφείλουν ακόμη ή ότι η τακτική «δώσε και σε εμένα καλέ μπάρμπα» θα συνεχίσει να μας κρατά στη ζωή, την πατήσαμε. Ο λαικισμός δεν έχει καμία θέση στην αντιμετώπιση της κρίσης. Η μετάθεση ευθυνών μας γελοιοποιεί παρααπάνω. Και όσο αυτό εμμένουμε να μην το κατανοούμε, ολοένα και θα ανακαλύπτουμε ότι ο πάτος του βαρελιού δεν έχει τέλος.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ακόμη ένας νόμος για τη διαφθορά;

Στη σωστή κατεύθυνση κινείται το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο προβλέπει δρακόντεια μέτρα με στόχο την πάταξη της διαφθοράς. Εξαιρετικά σημαντική είναι και η πρόβλεψη των ποινών στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις διαφθοράς δημόσιοι λειτουργοί. Συμπεριλαμβανομένων και των υπουργών. Με αυτόν τον τρόπο κλείνει – έστω και προσωρινά- το ζήτημα της κατάργησης του επαίσχυντου νόμου περί ευθύνης υπουργών, αφού ρυθμίζεται το θέμα, έστω και χωρίς την απαιτούμενη συνταγματική αναθεώρηση.

«Με βάση τη διεθνή εμπειρία, το ζήτημα της διαφθοράς αντιμετωπίζεται με τρεις τρόπους. Η πρώτη επιλογή είναι η εύκολη και η βολική: οι σύγχρονοι Χατμάνοι της πολιτικής και της δημόσιας προβολής αποκηρύσσουν το φαινόμενο και με ηθικιστικές ρητορίες παραδίδουν στην πυρά τους εκάστοτε ενόχους. Η δεύτερη είναι η κατασταλτική, που προτάσσει τους διωκτικούς μηχανισμούς και κρύβεται πίσω από τη Δικαιοσύνη . Η τελευταία επιλογή είναι και η ορθολογικότερη, αφού χωρίς να αποκλείει τις δύο παραπάνω μεθόδους, επιχειρεί να ελαχιστοποιήσει τις ίδιες τις ευκαιρίες για διαφθορά.
Με απλά λόγια. Διευρυμένο κράτος σημαίνει περισσότερο κρατικό χρήμα προς διαχείριση, άρα και περισσότερη εξουσία, άρα και περισσότεροι πειρασμοί για τους έχοντες ελαφρά συνείδηση. Οπότε η μείωση του κράτους (ουσιαστικό περιεχόμενο της εξαγγελίας περί Επανίδρυσής του) θα επέλυε το πρόβλημα; Μάλλον όχι, αφού και σε κράτη , όπως τα σκανδιναβικά, όπου η παρουσία του κράτους είναι έντονη, δεν καταγράφονται τα φαινόμενα παρακμής που παρατηρούνται στη χώρα μας. Κατά συνέπεια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες προς εξέταση. Μήπως λείπουν σε εμάς οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Και όμως, ελεγκτικές διαδικασίες και όργανα έχουμε αρκετά, ίσως περισσότερα από όσα χρειάζονται σε ορισμένους τομείς. Οι θεσμοί αυτοί εντούτοις αποδεικνύονται αδύναμοι και τυπολατρικοί. Έχουν εκφυλιστεί σε απλή γραφειοκρατία, στραγγαλίζουν την οικονομία, χωρίς να εξασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον. Και παραπέρα: Μήπως λείπουν από εμάς οι Νόμοι; Αντίθετα, Νόμοι υπάρχουν πολλοί. Το ζήτημα είναι αν εφαρμόζονται και όταν δεν, να επέρχονται οι επαπειλούμενες κυρώσεις». (ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 13.01.08, «Κατ’ επίφαση Δημοκρατία»)
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, ότι ευπρόσδεκτος μεν ο νέος νόμος, αλλά με κάποιες επιφυλάξεις. Μένει να δούμε κατ’ αρχήν αν θα εφαρμοσθεί. Και μάλιστα αν θα εφαρμοσθεί το ίδιο για όλους. Αυτό θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από την ύπαρξη ή όχι ισχυρής πολιτικής βούλησης. Πολιτικής βούλησης που θα δυναμώσει τους θεσμούς, θα εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, θα επιβάλει την ισονομία σε μια κοινωνία που έχει μάθει να επιβιώνει με το «νόμο του ισχυρού και του κολλητού». Πολιτικής βούλησης που θα χτυπήσει παράλληλα την ρίζα του κακού, που είναι το αδηφάγο κράτος και οι σχέσεις πολιτικής πατρωνίας ανάμεσα στους πολιτικούς και τους πολίτες, οι οποίες με τη σειρά τους επιβάλλουν τον νόμο της συνένοχης σιωπής στην κοινωνία.

Τέλος, θέλω να αναφερθώ και σε ένα ζήτημα ακόμη. Εδώ και μια πενταετία μιλώ για την κάθαρση που πρέπει να επέλθει προκειμένου να κλείσει εδώ ο φαύλος κύκλος των σκανδάλων και της διαφθοράς. Δεν μπορούμε να συζητούμε για το μέλλον, λες και δεν υπάρχει παρελθόν. Είχα πει ότι κάποιοι πρέπει να οδηγηθούν στη φυλακή. Είχα προτείνει να ακολουθήσουμε την διαδρομή του χρήματος προκειμένου να τους εξεύρουμε. Οι εξεταστικές επιτροπές δεν οδηγούν σε κανένα αποτέλεσμα, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη. Όπως επίσης στερούνται αξιοπιστίας όσοι σήμερα βγαίνουν και μιλούν για πράγματα, που όταν υπήρχε ακόμη χρόνος να επιλυθούν, σιωπούσαν εκκωφαντικά. Το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία, αν πρώτα δεν τιμωρηθούν οι πολιτικοί που εζημίωσαν την χώρα, αλλά και οι επιχειρηματίες και οι δημοσιογράφοι που τους συνόδεψαν με αδρά ανταλλάγματα στους δρόμους της διαπλοκής. Μετά, να τιμωρηθούν κι οι πολίτες που νόμισαν ότι δυο καλές γνωριμίες θα τους καθιστούσαν μια ζωή προύχοντες. Η αλήθεια είναι ότι στα επίπεδα διαφθοράς η χώρα μας έχει τα «πρωτεία» στην Ευρώπη. Απόψεις που διατυπώνονται τελευταίως ότι δήθεν «έχουμε τόσους κακούς πολιτικούς όσους διαθέτουν και οι ευρωπαίοι εταίροι μας» ή ότι «δεν είμαστε δα και περισσότερο διεφθαρμένοι από τους υπόλοιπους», είναι ισοπεδωτικές και έχουν στόχο την συγκάλυψη. Μπορεί να χαϊδεύουν αυτιά, αλλά για πολλοστή φορά οι εκφραστές τους δεν αποδεικνύονται καθόλου χρήσιμοι για την χώρα.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 23 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Ο πρύτανης “έδειξε” το σωστό δρόμο

Ένα εξαιρετικά εύστοχο άρθρο του καλού φίλου Δημήτρη Κωνσταντάρα
(Η Χώρα, 23/02)

Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου κ. Μουτζούρης, αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία και να “δείξει το δρόμο” και στους άλλους πρυτάνεις ώστε να μπει σε κάποια τάξη και τα καθεστώς λειτουργίας των ελληνικών Πανεπιστημίων και να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή να συζητάμε σοβαρά για το λεγόμενο “Πανεπιστημιακό Άσυλο”.

Θεωρώντας ότι έπειτα από τρεις ημέρες έκνομης δραστηριότητας και αφού απειλήθηκε και η ζωή του νυχτοφύλακα.. αφού τον ειδοποίησαν ότι οι ...άγνωστοι που βρίσκονταν μέσα, έσπαγαν πόρτες, έκαναν διαρρήξεις γραφείων και είχαν κάψει ένα αυτοκίνητο, κάλεσε την αστυνομία.

Μπράβο του κι ας άργησε. Όπως είπε και ο ίδιος, η απειλή εναντίον του νυχτοφύλακα , ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, έπειτα από τρεις ημέρες έκνομης δραστηριότητας μέσα στην Πολυτεχνειούπολη,

«Δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψουμε άπραγοι να απειλείται η ζωή ενός ανθρώπου” είπε σε δηλώσεις του. “ Αποφασίσαμε να ζητήσουμε την προστασία του εισαγγελέα. Το Πολυτεχνείο έπειτα από μια μακρά περίοδο ηρεμίας, βρέθηκε ξαφνικά εδώ και τρεις ημέρες να αντιμετωπίζει ξανά έκνομες δραστηριότητες με διαρρήξεις διαφόρων γραφείων και κλοπές ηλεκτρονικού υλικού στην Πολυτεχνειούπολη, ενώ την προηγούμενη ημέρα άγνωστοι κουκουλοφόροι πυρπόλησαν το αυτοκίνητο ενός φοιτητή. Έτσι τη νύχτα του Σαββάτου, όταν μας ειδοποίησαν ότι κάποιοι συνέχιζαν τις φθορές και έσπαγαν πόρτες στη διάρκεια κάποιου πάρτι σε μια σχολή, εγώ και οι αντιπρυτάνεις βρισκόμασταν σε διαρκή επικοινωνία».

Η αστυνομική επέμβαση ούτε ιδιαίτερα βίαιη υπήρξε, ούτε ιδιαίτερα αποτελεσματική, έβαλε όμως μια τάξη στην περιοχή αφού γύρω στις 3 τα ξημερώματα της Κυριακής, μοτοσυκλετιστές της ομάδας Δέλτα μπήκαν στην Πολυτεχνειούπολη και συνέλαβαν 30 νεαρούς, εκ των οποίων οι 5 ήταν φοιτητές και οι 8 αλλοδαποί.

Ωστόσο, οι αστυνομικοί δεν εισήλθαν στο κτίριο της σχολής Χημικών Μηχανικών όπου τελείωνε κάποιο... πάρτι και υπήρχαν καταγγελίες για φθορές, καθώς είχαν εντολές να μην προκαλέσουν μεγαλύτερη ένταση.

Δεν έχει καμία σημασία ότι όλοι οι νεαροί που προσήχθησαν, αφέθηκαν ελεύθεροι λίγες ώρες αργότερα καθώς, όπως ανακοινώθηκε, δεν προέκυψαν στοιχεία εις βάρος τους για φθορές ή άλλες παράνομες πράξεις. Σημασία έχει ότι ο πρύτανης έκανε αυτό που έπρεπε.

Και η απόφαση του πρύτανη και των συνεργατών του δεν ελήφθη για τις φθορές και τις ζημιές αλλά για την απειλή εις βάρος της ζωής του νυχτοφύλακα, προηγήθηκε μάλιστα και ενημέρωση της Υπουργού Παιδείας ότι “επίκειται άρση του ασύλου”.
Το τελευταίο καλό και ευχάριστο ήταν ότι η κ. Διαμαντοπούλου, η οποία μόλις πριν από λίγες ημέρες είχε υπενθυμίσει στους πρυτάνεις ότι και οι ίδιοι έχουν ευθύνες για όσα συμβαίνουν στα ΑΕΙ εν ονόματι του ασύλου, απάντησε ότι η πρυτανεία του ιδρύματος έχει την αρμοδιότητα να αποφασίσει την άρση του και εξέφρασε την ικανοποίησή της για την τήρηση του νόμου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τι τι ΔΕΝ έγινε αλλά θα προτιμήσω να μην το κάνω. Θα μείνω μόνο στα θετικά. Γιατί όταν το νερό μπει στο αυλάκι, θα κυλίσει. Δεν υπάρχει πιθανότητα να εμποδιστεί. Και ο κύριος Μουτζούρης, φρόντισε να πάρει τη σωστή απόφαση.

Για όλα τ΄ άλλα, τις ελλείψεις και τις παραλείψεις και τη δυσλειτουργία και τα προβλήματα, θα τα πούμε κάποια άλλη φορά.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες…

Με αυτήν την φράση υποδεχόταν ο ρωμαϊκός στρατός τις επιθέσεις που εξαπέλυε εναντίον τους ο Αστερίξ, ο οποίος, αν και μικρόσωμος, με ένα μαγικό φίλτρο έπαιρνε δυνάμεις υπερφυσικού ήρωα. Με λίγα μαγικά και την οξύνοια του κατόρθωνε τελικώς ο πονηρός Γαλάτης να κατατροπώνει τον πανίσχυρο εχθρό. Στη Νέα Δημοκρατία επιχειρούν να μας πείσουν ότι έχουν βρει το μαγικό φίλτρο της ρωμαϊκής επαρχίας του εν λόγω κόμιξ.

Στην τοποθέτηση που έκανε την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας διαγιγνώσκει κανείς πολλούς από εκείνους τους εθνικούς μας μύθους που για χρόνια χάιδευαν τα αυτιά των νεοελλήνων και κοίμιζαν αντίστοιχα τις συνειδήσεις τους. Την ίδια ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει αποδεχτεί τον βαρύνοντα ρόλο των κυβερνήσεων Καραμανλή στην καταστροφική πορεία που χάραξε η χώρα την τελευταία πενταετία, ο κ. Σαμαράς επιλέγει να απενοχοποιήσει τον προκάτοχό του. Με άκρως επιλεκτικό μνημονικό, θυμήθηκε το «ΠΑΣΟΚ της αλλαγής» και των μεγάλων δανείων, τη «δημιουργική λογιστική» του κ. Σημίτη, τους όρους βάσει των οποίων η χώρα μπήκε στην Ευρωζώνη και τη σημερινή «ολιγωρία» του κ. Παπανδρέου να λάβει άμεσα τα μέτρα που απαιτούνται για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Παράλληλα, στήριξε απόλυτα τον απελθόντα πρωθυπουργό. Στήριξε ακόμη και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, για την οικονομική πολιτική της οποίας ο ίδιος είχε τότε εκφραστεί με τους πλέον απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, νομιμοποιώντας και την δική του πολιτική πρωτοβουλία να αποχωρήσει και να δημιουργήσει κόμμα.

Τα λογικά άλματα και τα παράλογα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε τότε να κάνει τομές στην χώρα. Ο ελληνικός λαός δεν ήταν έτοιμος. Εμφορούμενος ακόμη από την ιδέα του εύκολου πλουτισμού και του άκρατου λαικισμού της παπανδρεικής ρητορείας, εύκολα έπεσε στην παγίδα του ψευτοπατριωτικού λαϊκισμού και του ψευτοκοινωνικού φιλελευθερισμού του κ. Σαμαρά. Το αποτέλεσμα ήταν να αποπέμψει κακήν κακώς και προώρως για την χώρα τον κ. Μητσοτάκη. Βέβαια, την ίδια τύχη είχε λίγο αργότερα και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, αφού, όπως έχουμε επαναλάβει πολλάκις, ο λαϊκισμός έχει κοντά ποδάρια. Στη συνέχεια, ο τόπος είχε την ευτυχία να αναλάβει την διακυβέρνησή της ο κ. Σημίτης, ο οποίος με μικρές – μικρές αλλαγές άρχισε να μεταστρέφει τον άξονα της νεοελλάδας επί το ορθολογικότερον. Απελευθέρωσε την χώρα από τα δεσμά της κλειστοφοβίας, την έκανε πιο εξωστρεφή, δημιούργησε τις βάσεις της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, διέλυσε πολλούς από τους μύθους που στοίχειωναν τις προοπτικές μας προς το μέλλον. Και επιλέγω να μιλήσω για τις μικρές αλλαγές, διότι κάτι τέτοιες είναι που θέτουν τις βάσεις μιας «αναίμακτης» αλλαγής, που ήταν ανέκαθεν και το ζητούμενο για τον τόπο. Παράλληλα, μας έβαλε στην ευρωζώνη που είναι η μόνη αιτία, χάρη στην οποία αυτή τη στιγμή δεν έχουμε πτωχεύσει επισήμως σαν χώρα.

Για τη λαίλαπα Καραμανλή δεν θέλω να πω τίποτε περαιτέρω. Σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή, βγαίνουν ένας ένας και παραδέχονται την μεγάλη ζημία που έκαναν στον τόπο. Οι μόνοι που επιμένουν να μας γεμίζουν με παραμύθια είναι ο κ. Σαμαράς και οι νέοι του εκλεκτοί. Τα ερείσματα της Νέας Δημοκρατίας στον ελληνικό λαό λιγοστεύουν ημέρα με την ημέρα. Ιδίως όταν ενεός ο λαός παρακολουθεί τους όρθιους βουλευτές να χειροκροτούν τον κ. Καραμανλή και τον τελευταίο να χαμογελά χωρίς εμφανή λόγο στα τελευταία έδρανα του κοινοβουλίου όπου σήμερα κάθεται.
Δυστυχώς, σήμερα, οι Ρωμαίοι έχουν πια μάθει για τα καλά την ελληνική κουτοπονηριά και δεν θα ανεχτούν μύγα στο σπαθί τους. Οι Γαλάτες θα παραμείνουν οι μικρόσωμοι μεγαλομανείς, κουτοπόνηροι και καλοί παραμυθάδες του γνωστού κόμιξ. Διότι στην Ελλάδα, τα μαγικά φίλτρα μας τελειώσανε και κανείς πλέον δεν αγοράζει την τρέλα που πουλάμε...

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Η κοινωνία στα οδοφράγματα

Οι επόμενες ημέρες που έρχονται είναι αναμφισβήτητα κρίσιμες. Οι ξένοι εμπειρογνώμονες που θα επισκεφθούν τη χώρα προκειμένου να διαπιστώσουν εκ του σύνεγγυς τη βιωσιμότητα που εξασφαλίζουν στον τοπο τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση θα μας επιβάλλουν κάτα πάσα βεβαιότητα και άλλα συμπηρωματικά. Το αισιόδοξο της ιστορίας είναι ότι μια ολοένα και διογκούμενη πλειοψηφία πολιτών του ελληνικού λαού σιγά- σιγά αντιλαμβάνονται ότι δεν γίνεται αλλιώς. Οι ίδιοι ωστόσο αυτοί πολίτες δεβ θεωρούν ότι η κυβέρνηση θα καταφέρει στο τέλος να ανακόψει την πορεία του τόπου στην καταστροφή και την φτώχεια. Το απαισιόδοξο της ιστορίας είναι ότι πολιτικά κόμματα και κοινωνικοί φορείς ακόμη αρνούνται να δουν την κρισιμότητα της στιγμής. Πάρτε για παράδειγμα τη στάση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία κορυφώνει την στείρα αντιπαράθεση και φορτώνει τη σημερινή κρίση στο ΠΑΣΟΚ της τελευταίας εικοσαετίας, λησμονώντας προφανώς τις μέγιστες ευθύνες των δύο τελευταίων κυβερνήσεων νεοκαραμανλή. Δείτε και την αριστερά, η οποία συνεχίζει να ευαγγελίζεται ότι ένας άλλος κόσμος ιδανικός είναι εφικτός, χωρίς εντούτοις να μας λέει ποτέ πώς θα τον επιτύχει. Πάρτε και τις συντεχνίες που με τη γνωστή αυτοκαταστροφική συνταγή του συνδικαλιστικού κορπορατισμού θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να; ξεζουμίζουν περαιτέρω τον κρατικό ΄κορβανά - κατά τη συνήθη τους πρακτική τις τελευταίες δεκαετίες, εκβιάζοντας και απειλώντας το λοιπό κοινωνικό σύνολο. Βέβαια,δεν παύουν να ξεχωρίζουν και λιγοστές περιπτώσεις πολιτών με συνείδηση, που μίλησαν έγκαιρα για τα μεγάλα ζητήματα του τόπου. Είναι όμως λίγοι και συνήθως περνιούνται για γραφικοί. Η δε φωνή τους σπάνια βρίσκει εύφορους διαύλους προκειμένου να ακουστεί στην κοινωνία. Σήμερα, οι δύο αυτές κοινωνικές ομάδες ήδη παρατάσσονται στα "οδοφράγματα" των δρόμων. Οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι προ των πυλών. Και μάλιστα θα είναι βίαιες με δεδομένο πλέον ότι το διακύβευμα είναι ξεκάθαρα η ατομική επιβίωση. Οι συλλογικοί στόχοι που θα προσέφεραν μια κάποια εκτόνωση έχουν πάψει πλέον να υφίστανται, αφού εξέλιπε το όραμα. Ήδη μετά τις εκλογές του 2007 αρθρογραφούσα και σε εφημερίδες και στην προσωπική μου ιστοσελίδα για την προδιαγεγραμμένη έκτοτε πορεία που σήμερα βιώνουμε. Τότε οι περισσότεροι κώφευαν και χρέωναν στην φωνή μου ιδιοτέλεια. Τώρα, ο εχθρός είναι προ των πυλών. Αυτός ο εχθρός δεν είναι ούτε ο Τρισε, ούτε ο Αλμούνια, ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι, ούτε οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, ούτε το ΔΝΤ. Είναι οι πολιτικοί και πολίτες που για χρόνια κώφευαν στην υποβόσκουσα κρίση. Σήμερα, όλοι τηρούν μια στάση αναμονής. Ένα στραβοπάτημα ακόμη θα σβήσει και την τελευταία ελπίδα ανάκαμψης. Και τότε η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό δεν είναι κινδυνολογία. Είναι ακόμη μια ασφαλής πρόβλεψη.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 22 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τέλος εποχής για την συναίνεση

Ήταν θέμα χρόνου να βγει η αλήθεια στην επιφάνεια. Όπως και να το κάνουμε, έτσι γίνεται πάντα, αφού η αλήθεια είναι πιο βαριά από το ψέμα, αργά ή γρήγορα έρχεται τελικώς στον αφρό. Την ίδια ώρα που οι ξένοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά με την «ελληνική τραγωδία», ή που μας καταγγέλλουν ως «κράτος – απατεώνα» ή που μας ζητούν επίμονα να πάει επιτέλους κάποιος στην φυλακή για τις λογιστικές αλχημείες και τις απάτες που στήσαμε για τόσα χρόνια εις βάρος τους, στη βουλή ξεκίνησε – θα μου επιτρέψετε την λέξη- το ξεκατίνιασμα.
«Θα απολογηθείτε για τις πράξεις και τις παραλείψεις σας. Θα πείτε τον Χριστό, Μανώλη» άνοιγε, νωρίς το πρωί στην αίθουσα της Ολομέλειας, τον κύκλο των φραστικών επιθέσεων ο κ. Μαν. Κεφαλογιάννης. «Αιδώς Αργείοι. Ντροπή φαρισαίοι υποκριτές της Ν. Δ. Ντροπή για την κατάντια στην οποία οδηγήσατε τη χώρα», αντέδρασε αμέσως ο κ. Χρ. Παπουτσής. Για πρακτικές εκ μέρους των κυβερνήσεων της Ν. Δ. που «αγγίζουν τα όρια της εθνικής μειοδοσίας» μίλησε ο κ. Ε. Κουτμερίδης.
Στην Ελλάδα, η έννοια της ευθύνης είναι σχετική. Σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχήν, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε σαν λαός τον νόμο και την τάξη. Οι πολιτικοί και οι ισχυροί τους φίλοι (ή εργοδότες) έχουν διαχρονικά επιφυλάξει για τον εαυτό τους την περίφημη ατιμωρησία. Όχι απλώς σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των πολιτικών τους πράξεων, αλλά και για αδικήματα που εμπίπτουν στον κοινό ποινικό νόμο. Η ροπή προς την παράβαση του νόμου είναι ωστόσο διάχυτη σε όλα τα μήκη και πλάτη του κοινωνικού ιστού. Από τον τρόπο με τον οποίο καθημερινά παραβιάζουμε τον ΚΟΚ, έως το κλείσιμο κάθε τόσο της εθνικής οδού από κοινωνικές ομάδες που θεωρούν δικαίωμά τους να παραβιάζουν τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων προκειμένου να μας πείσουν για την ορθότητα των διεκδικήσεών τους.
Η σχετικοποίηση της ευθύνης έρχεται να συμπληρωθεί από το περίφημο τρικ της διάχυσης των ευθυνών. Ποτέ δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένος στην Ελλάδα. Η ευθύνη είτε πέφτει στους ώμους του «γνωστού- άγνωστου» , από τους έξαλλους εκείνους παραβάτες που τα σπάνε στους δρόμους έως τους περίφημους φοροφυγάδες, είτε διαχέεται σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Το αποτέλεσμα; Η διάχυση των ευθυνών κρύβει τους πραγματικούς ενόχους. Πρόσφατο παράδειγμα, η στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι σε όλα εκείνα τα στελέχη της που συνήργησαν στα μεγάλα σκάνδαλα της εποχής Καραμανλή. Ο νέος επικοινωνισμός της Ρηγίλλης τους έβαλε όλους σε ένα σακί και απ’ έξω έγραψε «αυτοί που πρόδωσαν την παράταξη»! Ποιοι είναι αυτοί, πώς θα τιμωρηθούν, τι έκαναν ακριβώς βρε αδελφέ; Ουδείς είναι διατεθειμένος να πει.
Κάπως έτσι πάνε να παίξουν και σήμερα με την οικονομία. Το ΠΑΣΟΚ ζητεί εξεταστική επιτροπή για να δούμε επιτέλους ποιος παραποίησε τα στοιχεία. Από την πλευρά της η Νέα Δημοκρατία απαντά ότι για τη σημερινή κατάντια φταίνε οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Τα πράγματα είναι απλά. Αν αποδεχθεί κανείς ότι η λογιστική αριθμητική του κ Σημίτη ευσταθεί ως καταγγελία εις βάρος των κυβερνήσεών του, τότε με την ίδια βεβαιότητα θα πρέπει να δεχτεί ότι τότε οι Βρυξέλλες έκαναν τα στραβά μάτια προφανώς επειδή ο τέως πρωθυπουργός είχε αφήσει τη χώρα με πολύ καλύτερες από τις σημερινές προοπτικές. Αντίθετα, το κατάντημα που κληροδότησαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή προφανώς θεωρείται πλέον δυσβάσταχτο για το ευρωπαικό οικοδόμημα. Η ευθύνη έχει όνομα και βαραίνει συγκεκριμένα πρόσωπα. Κάποιοι έξ αυτών κάθονται στα πίσω έδρανα του κοινοβουλίου και χασκογελούν. Κάποιοι άλλοι κοιμούνται ήρεμα, αφού κανείς μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να ανοίξει τους λογαριασμούς που κρύβουν από πίσω τα μαύρα ταμεία τους. Ο κ. Σαμαράς όσο περισσότερο υπερασπίζει τις κυβερνήσεις Καραμανλή τόσο πιο κοντά φέρνει την εξόφληση της δικής του πολιτικής επιταγής.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 19 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Τα παραμυθάκια των συνδικαλιστών…

«Εμείς θα συνεχίσουμε μέχρι ο κάθε Τρισέ και Αλμούνια αντιληφθούν ότι εδώ είναι Ελλάδα και δεν περνούν αυτά». Τάδε έφη προχθές σε βραδινή υψηλότατης τηλεθέασης εκπομπή, συνδικαλιστής των αγροτών, για να συνεχίσει: «Εμείς παλεύουμε για όλον τον κόσμο. Πουλάμε φθηνά και θέλουμε και οι συμπολίτες μας να αγοράζουν φθηνά. Αγωνιζόμαστε για όλους». Είναι γνωστό πλέον και αποδεδειγμένο ότι ο ελληνικός συνδικαλισμός προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να κρατήσει την χώρα πίσω. Με ευθύνη των πολιτικών θα μου πείτε. Και έτσι είναι. Στην προσπάθεια της η πολιτική να ελέγξει τις πελατειακές σχέσεις που γεννούσαν επί έτη οι διορισμοί στο δημόσιο εις το διηνεκές, ποδηγέτησε και τις συνδικαλιστικές ενώσεις, προκειμένου να μην ξεφεύγει ούτε κουκί. Ωστόσο, τα πράγματα έχουν φθάσει εδώ και καιρό σε αδιέξοδο.

Ήταν αναμενόμενο ότι τα νέα μέτρα της κυβέρνησης θα προκαλούσαν αντιδράσεις. Μέσα σε λίγες μόλις ημέρες όλοι είχαν εξαγγείλει τις απεργίες τους και ασφαλώς απειλούσαν με πορείες, διαμαρτυρίες και άλλα συναφή. Τι κι αν οι περισσότερες κρίνονται καταχρηστικές εν ευθέτω χρόνω; Καμία σημασία δεν έχει για μια χώρα που «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή του φοιτητή ή του αγρότη ή του υπαλλήλου και πάει λέγοντας. Κανένα απολύτως νόημα δεν έχει για έναν τόπο, όπου έχει κριθεί ότι «δεν υπάρχει θεσμός, αλλά μόνον ο λαός».


Χωρίς νόμους και θεσμούς λοιπόν, φθάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Ούτε όμως και τώρα, στο σημείο μηδέν που η χώρα βρίσκεται, μοιάζουν ορισμένοι να θορυβούνται. Κανείς δεν είπε ότι τα μέτρα αυτά θα είναι ευχάριστα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις και δίκαια. Κι αυτό διότι , όταν καλείται κάποιος να πάρει αποφάσεις εν θερμώ και υπό πίεση, σίγουρα θα κάνει και σφάλματα. Θα κόψει επιδόματα που δεν θα έπρεπε κι αυτό διότι όταν θα έπρεπε να το κάνει λελογισμένα και μελετημένα, απλώς δεν το έκανε. Και τότε, πέρα από τον πολιτικό χρόνο, που ορισμένοι ανεύθυνοι θεωρούσαν ότι είχαν στη διάθεσή τους, με αποτέλεσμα να αναβάλουν ολοένα τα απαραίτητα μέτρα, πάλι κάποιοι θερμοκέφαλοι και τραμπούκοι έκλειναν τους δρόμους με το έτσι θέλω και …εδώ είμαστε.

Ωστόσο, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καλώς ή κακώς βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Πολλοί στρέφουν τα φώτα στη στάση που θα κρατήσει το «κράτος – απατεώνας» -έτσι μας αποκαλούν-, αφού από αυτήν θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και το μέλλον της ευρωζώνης. Δεν νομίζω ότι βοηθούμε τον εαυτό μας, όταν διατυμπανίζουμε σε κάθε κατεύθυνση ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Δεν λέω ότι οι τεχνοκράτες της ΕΕ είναι άγιοι, αλλά σε αυτούς προστρέχουμε στην ανάγκη. Από αυτούς ζούμε, έστω και με δανεικά. Τώρα. Όσον αφορά αυτά τα παραμυθάκια των συνδικαλιστών, ότι δήθεν παλεύουν για τα δίκια των Ελλήνων, ας τα αφήσουν στην άκρη. Διότι και τα 70 εκατομμύρια που πήραν πέρυσι με τσαμπουκά από τον κ. Χατζηγάκη, οι συμπολίτες τους τα πλήρωσαν. Όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

«Να φύγουμε προς τα εμπρός…»

Αντιγράφω από δημοσίευμα της χθεσινής «Ελευθεροτυπίας»: «Την έσφαξε με το γάντι (την κ. Μπακογιάννη) ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου της Ν.Δ., Δημήτρης Αβραμόπουλος, για άλλο θέμα όμως. Στο αίτημά της να συζητηθούν τα αίτια της ήττας μαζί με την παρουσία και την απουσία του καθενός που φωτογραφίζει τον Σαμαρά, της απάντησε εμμέσως αρνητικά. “Εθελοτυφλεί όποιος από εμάς δεν έχει καταλάβει γιατί οδηγηθήκαμε στο ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό που έλαβε αυτή η παράταξη”, δήλωσε ο Αβραμόπουλος (ΝΕΤ). “Το κάθε στέλεχος βέβαια μπορεί να θέσει το θέμα, αλλά είναι ανάγκη να φύγουμε προς τα εμπρός” πρόσθεσε, στέλνοντας το μήνυμα ότι τα αίτια της ήττας δεν θα αποτελέσουν ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα του προσυνεδριακού διαλόγου».

Μάλιστα. Οπότε- αν καταλάβαμε καλά- η Νέα Δημοκρατία θα οδεύσει προς το συνέδριο χωρίς να έχει την παραμικρή συναίσθηση του χρέους της απέναντι στον ελληνικό λαό να συζητήσει τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά και όχι απλώς συνετρίβη η ίδια στις περασμένες εκλογές, αλλά κυρίως οδήγησε τον τόπο στο χείλος του γκρεμού. Έχω εδώ και καιρό επισημάνει ότι εκεί στη Ρηγίλλης, μάλλον μας θεωρούν ηλιθίους και αμνήμονες. Το συνέδριο, όταν εξαγγέλθηκε, προβλήθηκε ως ο χώρος, όπου θα συζητείτο εκτενώς το αίτιο της ήττας. Προφανώς, είτε θεωρούν μερικές εβδομάδες μετά ότι όλα έχουν συζητηθεί επαρκώς ή ότι δεν χρειάζεται να τεθούν καν στο τραπέζι. Και γιατί άλλωστε; Για να ξαναθυμηθεί ο ελληνικός λαός τα αίσχη και να αηδιάσει;

Δεν ξέρω αν οι λεγόμενοι κορυφαίοι της Νέας Δημοκρατίας αναλίσκονται σε κενολογίες και αλληλοκαρφώματα. Πάντως για την ώρα, ο πολιτικός λόγος δεν συνάδει με την πολιτική πράξη. Στην ίδια εκπομπή, ο κ. Αβραμόπουλος διατράνωνε την πρόθεση του κόμματός του να καταπολεμήσει το μαύρο χρήμα και να εγκαθιδρύσει διαφάνεια στα οικονομικά του. Συμφωνούμε απολύτως. Θα είχε ωστόσο ενδιαφέρον και οι δύο πρώην αρχηγοί πολιτικών κομμάτων (Πολιτική Άνοιξη και ΚΕΠ) να μας ενημερώσουν για την πολιτική επιχορηγήσεων που είχαν προβλέψει στους δικούς τους φορείς. Επιπλέον, να μας πουν τον τρόπο που θα καθαρίσουν αυτόν τον κόπρο από τις ακαθαρσίες που για τόσα χρόνια η διαπλοκή εντός του στοίβαζε. Τέλος, να ξεκαθαρίσουν αν θεωρούν τον κ. Καραμανλή επιτυχημένο, την εντιμότητά του ακλόνητη και το έργο του αδιαπραγμάτευτο.

Η φυγή προς τα εμπρός προϋποθέτει μια πολύ βασική συνισταμένη. Ο βατήρας πρέπει να είναι σταθερός. Ούτε σάπιος. Ούτε ασταθής. Ούτε σπασμένος. Ειδάλλως, ο δρομέας στον πρώτο κιόλας διασκελισμό κινδυνεύει να χάσει την ισορροπία του και να πέσει. Ας τον επιδιορθώσουν λοιπόν πρώτα και κατόπιν ας αρχίσουν να τρέχουν. Εκτός κι αν φαντασιώνονται ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν στο Σύνταγμα και ότι οι Έλληνες πολίτες θα τους ψηφίσουν …δια βοής. Με τον ίδιο τρόπο που κι εκείνοι αποφάσισαν να εκλέξουν (παραβιάζοντας τις καταστατικές διαδικασίες που προβλέπουν μυστική ψηφοφορία) νέο γενικό γραμματέα στο κόμμα. Στο όνομα της ενότητας καταναλίσκουν τα εναπομείναντα ψιχία δημοκρατικότητας και σοβαρότητας.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 17 Φεβρουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Ποιο είναι το μικρό κόμμα που τα πήρε από τη Siemens;

Προσπάθησα να ανακαλύψω έστω και μια αράδα σε εφημερίδα. Έστω κι έναν λόγο στα δελτία ειδήσεων. Μια αποστροφή. Φευ! Οι προσπάθειες μου απέβησαν άκαρπες. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, σε φιλική συζήτηση που είχα κατ’ ιδίαν με πολιτικό που συμμετέχει στην περιβόητη επιτροπή διερεύνησης του σκανδάλου της Siemens με πληροφόρησε ότι όταν τέθηκε το ερώτημα στον κ. Τέλογλου «ποιο είναι το μικρό κόμμα που τα πήρε από τη Siemens», εκείνος με έναν μορφασμό απάντησε ότι όλα τα στοιχεία είναι μέσα στην δικογραφία και ότι αν τα δουν με προσοχή θα το ανακαλύψουν μόνοι τους. Πάντως, ο πολιτικός περίγυρος αντιλήφθηκε ότι ο δημοσιογράφος γνώριζε.

Δεν πιστεύω ότι από τέτοιους είδους εξεταστικές επιτροπές βγαίνει ποτέ ένα θετικό αποτέλεσμα. Ή βασικά το όποιο αποτέλεσμα. Άλλωστε, το λέει και η γνωστή ρήση «αν δεις ένα φίδι, μη φτιάχνεις μια επιτροπή που θα μελετά το ζήτημα των φιδιών, σκότωσε το φίδι…». Ο τρόπος με τον οποίο οι επιτροπές αυτές λειτουργούν είναι ευθύς εξαρχής λάθος. Και εξηγούμαι. Αν ο κ. Σαμαράς πίστευε πράγματι σε αυτό που διοχετεύεται στον Τύπο ως οξεία υπόδειξη στους συμμετέχοντες από πλευράς Νέας Δημοκρατίας να μην διστάσουν να φέρουν το οποιοδήποτε στοιχείο στο φως, θα είχε φροντίσει να διασφαλίσει κατ’ αρχήν την φερεγγυότητα των συμμετεχόντων και το αδιάβλητο των διαδικασιών. Προς θεού! Δεν λέω ότι όσοι μετέχουν, έχουν κάποια υστεροβουλία συγκάλυψης, αλλά ο τρόπος επιλογής τους δεν επιτρέπει εκ των προτέρων να αποδείξουν την εντιμότητά τους. Τι πιο ασφαλές και αδιάβλητο από την τυχαία επιλογή των συμμετεχόντων δια κλήρου; Με αυτόν τον τρόπο, η γυναίκα του Καίσαρα όχι μόνο θα είναι , αλλά θα φαίνεται κιόλας τίμια, αφού δεν θα περνά από κανενός το μυαλό ότι η υπόδειξη του ενός ή του άλλου έγινε υπό το βάρος κάποιας άνωθεν εντολής για συγκάλυψη.

Το ψάρι, λέει ο λαός, βρωμάει από το κεφάλι. Όταν ο κ. Σαμαράς ομνύει στην εντιμότητα και ακεραιότητα του προκατόχου του, και προεξοφλεί μάλιστα ότι δεν πρόκειται να δεχτεί κανένα στοιχείο που να τον εμπλέκει με τα μαύρα ταμεία της Siemens , τότε τι ακριβώς περιμένουμε να βγει και από αυτήν την επιτροπή; Αφού το πόρισμα είναι προαποφασισμένο. Όχι σήμερα, αλλά από παλιά. Από τότε που η ελληνική δικαιοσύνη δεν τόλμησε να αγγίξει την επιστολή Καραμανλή στον Χριστοφοράκο, κατά τον ίδιο τρόπο που τα μίντια αποφάσισαν χθες να μην πουν κουβέντα για το ζήτημα που άνοιξε με την κατάθεσή του στην επιτροπή ο δημοσιογράφος. Διότι τα πράγματα είναι προφανώς απλά: τα δύο μεγάλα κόμματα και ένα μικρό (φημολογείται μάλιστα ότι είναι και της κεντροδεξιάς) της περιόδου 93-96 τα άρπαξαν. Τα υπόλοιπα είναι κους κους για καφενείο.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Αδιάβαστοι πολιτικοί…

Θυμάστε εκείνα τα περιβόητα «γεγονότα» που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα – ή από υπολογιστή σε υπολογιστή- σχετικά με διάφορα ζητήματα, όπως ότι η ελληνική γλώσσα έχασε για μια ψήφο το δικαίωμα να θεωρηθεί επίσημη γλώσσα των Ηνωμένων Πολιτειών ή ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, υπό τον πηχυαίο τίτλο «Απίστευτο!» με χαρτονόμισμα της FYROM που απεικόνιζε τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης; Όλα αυτά που διακινούνται στο διαδίκτυο και βέβαια, δεν είναι τίποτε άλλο από ανυπόστατα ψεύδη. Κάποιοι φίλοι που κάνουν μεταξύ τους πλάκα κρύβονται συνήθως πίσω από αυτές τις ιστορίες που προκαλούν γέλια.

Δεν είναι λίγες ωστόσο, οι φορές που αυτά τα ψέματα περνούν ως κανονικές ειδήσεις στις σελίδες των εφημερίδων και ακόμη χειρότερα, χρησιμεύουν ως επιχειρήματα στον δημόσιο διάλογο. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο πιο εύκολα πιστευτό γίνεται. Και οι πολιτικοί και οι σύμβουλοί τους – ως γνωστόν – αρέσκονται στον εύκολο εντυπωσιασμό, ακόμη κι αν πρόκειται περί χυδαίου ψεύδους.

Πλειάδα περιπτώσεων υπάρχει. Θυμάστε όταν ο τότε υπουργό Παιδείας , κ. Στυλιανίδης, ο οποίος πριν από δύο χρόνια σε ομιλία που έδωσε σε επιχειρηματίες, εκθείασε την ελληνική γλώσσα, λέγοντας ότι: «Ακόμα και σήμερα στην ηλεκτρονική εποχή η ελληνική γλώσσα αποτελεί το βασικό εργαλείο. Ο πρόεδρος της εταιρείας ηλεκτρονικών υπολογιστών Apple Τζον Σκάλι έφτιαξε το Hellenic Quest, ένα πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής που άρχισε να διανέμει το CNN (...). Το ενδιαφέρον αυτό προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων της πληροφορικής και των υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως "νοηματική" γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν "σημειολογικές"». Το παραπάνω μύθευμα το αντέγραψαν τα σαΐνια του υπουργού από το διαδίκτυο, όπου διακινείται από τα τέλη του 90 και στερείται της όποιας βασιμότητας. Ούτε πρόγραμμα «Hellenic Quest» υπήρξε ποτέ, αλλά ούτε και ο Σκάλι πρόεδρος της Apple. Όσο για τη διάκριση μεταξύ νοηματικών και σημειολογικών, ουδείς εχέφρων μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει.

Κάπως έτσι φαίνεται ότι παρασύρθηκε και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, μιλώντας για το μεταναστευτικό. Στην προχθεσινή του ομιλία στη Βουλή, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το κυβερνητικό νομοσχέδιο προωθεί την χαλαρότερη έναντι των μεταναστών ρύθμιση που ισχύει σε όλη την Ευρώπη. Προέβη μάλιστα σε συγκεκριμένη ανάλυση άλλων νομοθετημάτων, όπως της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας. Και πού είναι το πρόβλημα; Ότι τα συγκριτικά στοιχεία που εμμένει να παραθέτει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι «απλώς»… λάθος, κατά την διαπίστωση και του διευθυντή Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού & της Ξενοφοβίας ΕΝΩΣΗ-ΚΕΜΟ/i-RED, κ. Μίλτου Παύλου (Ελευθεροτυπία, 2/12/09).

Θα μου πείτε τώρα: Καλά σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει μια τόσο ρηχή αντιμετώπιση; Και απαντώ: είναι απολύτως φυσιολογικό, για μια χώρα, όπου τα πολιτικά επιτελεία λειτουργούν με κώδικες επικοινωνιακού εντυπωσιασμού και όχι ουσίας. Άλλωστε, ο κ. Σαμαράς επέτυχε αυτό που ήθελε. Να θεωρηθεί το κυβερνητικό νομοσχέδιο το πιο χαλαρό της Ευρώπης. Έστω κι αν δεν είναι…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Συναίνεση για τα δελτία των 8…

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις η Ρηγίλλης κάνει καλά που συναινεί. Ένας στους δύο πολίτες κρίνει ώριμη την στάση του κ. Σαμαρά και των συν αυτώ και αυτό καταγράφηκε και σε όλα τα χθεσινά ρεπορτάζ. Την έντονη μου αμφισβήτηση για τις δημοσκοπήσεις την έχω εκφράσει πλειστάκις στο παρελθόν. Κυρίως δε στο κομμάτι που αφορά την ποιότητα των ερωτήσεων και ως εκ τούτου και το κύρος των απαντήσεων. Τι εννοώ; Μα, ότι η δημοσκόπηση αποτύπωσε μεν το αυτονόητο, αλλά όχι και την αλήθεια. Και εξηγούμαι. Κανένας πολίτης αυτή τη στιγμή, δεδομένης της χείριστης συγκυρίας, δεν θα έλεγε εύκολα ότι η αντιπολίτευση πρέπει να εμμένει σε μία μόνιμη άρνηση στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Το προφανές λοιπόν είναι ότι χρειαζόμαστε συναίνεση για έξοδο από την κρίση. Το έτερο προφανέστερο είναι ότι οι κακές αναμνήσεις των κυβερνήσεων Καραμανλή είναι τόσο νωπές και οι συνέπειες τους τόσο ενοχλητικές όσο περνούν οι ημέρες, ώστε θα ισοδυναμούσε με αυτοχειρία η επιλογή του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας να κοντραριστεί στα άκρα. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η δημοσκόπηση κατέγραψε το λογικό και προφανές.

Αυτό εντούτοις, που η δημοσκόπηση δεν κατέγραψε είναι το αληθές της ερώτησης. Εννοώ ότι θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε τι έχει να πει η κοινή γνώμη για το αν πείθεται ή όχι στην εκπεφρασμένη πρόθεση του κ. Σαμαρά για συναίνεση προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Διότι, κατά τη γνωστή ρήση, με τα λόγια χτίζονται ανώγια. Εκτιμώ ότι πρόκειται για μια τέτοια περίπτωση. Στην εξειδίκευση των μέτρων (και αυτών και άλλων επαχθέστερων που αναγκαστικά θα κληθούμε να αποφασίσουμε, αν θέλουμε πράγματι να εξέλθουμε από την χρόνια κρίση), ούτε ο κ. Σαμαράς θα συναινέσει, ούτε και η πλειοψηφία των πολιτών. Ο πρώτος το ξεκαθάρισε: «θα συμφωνούμε σε όσα τόσο καιρό δεν διαφωνήσαμε», διεμήνυσαν οι συνεργάτες του. Οι πολίτες από την πλευρά τους συμφωνούν σε όλα αρκεί να μην αφορούν τους ίδιους. Όταν τα μέτρα έρχονται να περικόψουν δικά τους κεκτημένα, τότε οι κινητοποιήσεις είναι η πρώτη αυθόρμητη απάντηση.

Η συναίνεση, άλλωστε, είναι μια ακόμη από εκείνες τις έννοιες που ξαφνικά θεοποιήσαμε. Για επικοινωνιακούς λόγους. Λες και ξάφνου, από την στιγμή που θα επιτευχθεί, θα επιλύσει από μόνη της όλα μας τα προβλήματα. Δυστυχώς, οι δημοκρατίες δεν λειτουργούν έτσι. Η κυβέρνηση αποφασίζει, η βουλή διαβουλεύεται και η αντιπολίτευση …αντιπολιτεύεται. Στις ώριμες κοινωνίες τώρα, ο λαός συναισθάνεται τις ευθύνες του και κάνει παραχωρήσεις. Σε άλλες πάλι ανώριμες κοινωνίες, τα βήματα προς την πρόοδο και την αλλαγή πρέπει να γίνονται δια πυρός και σιδήρου, με το Σύνταγμα καθημερινά κλειστό και τις εθνικές οδούς αποκλεισμένες. Αυτά όλα, σε ποια δημοσκόπηση καταγράφονται;

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δοκιμασία ωριμότητας

Η εποχή της κατανάλωσης που εδώ και χρόνια ζούμε είναι η βασική υπαίτια που έχουμε χάσει την προσαρμοστικότητά μας. Ακόμη περισσότερο, ο εύκολος πλουτισμός και το μεγάλο κράτος που εξέθρεψε γενιές ολόκληρες νεοελλήνων είχαν ως αποτέλεσμα πολλά πράγματα να μας φαίνονται δεδομένα. Ένα σπίτι, ένα εξοχικό, ένα καλό αυτοκίνητο και πάει λέγοντας έως τα σκάφη και τα σαλέ, ανάλογα με την οικονομική τάξη στην οποία αναφέρεται κάποιος. Βάλε και τον υπερπροστατευτισμό της ελληνικής οικογένειας «κάποια δουλίτσα να βρει το παιδί, να βολευτεί», όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα του παζλ.

Σε αυτήν την πραγματικότητα, όλοι έχουν ένα μερίδιο ευθύνης. Διότι ναι μεν οι πολιτικοί βολεύτηκαν με την ποταπή αυτή δοσοληψία και την αρρωστημένη σχέση εξάρτησης, αλλά εξίσου νοσηρή είναι και η απαίτηση των πολιτών που θεωρούν ότι ο βουλευτής εκλέγεται για να ανταποδώσει κάποια στιγμή τη χάρη. Σήμερα, ήλθε η ώρα να εγκαταλειφθούν τα αυτονόητα. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, οι αναπροσαρμογές και οι αλλαγές είναι μέρος της ζωής. Αλλάζεις δουλειά τέσσερις με πέντε φορές μίνιμουμ, πολλές φορές αναγκάζεσαι να αλλάξεις και πόλη, ή ακόμη και χώρα. Οι επιχειρηματίες καλούν τους εργαζομένους να παγώσουν τις αποδοχές τους, να εργαστούν παραπάνω χωρίς να πληρωθούν υπερωρίες, να βοηθήσουν όλοι σε μια στιγμή δύσκολη, προκειμένου να διασωθούν και άπαντες.

Εδώ μέχρι τώρα τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Οι γονείς προσέγγιζαν τα διάφορα πολιτικά γραφεία, όχι για μια οποιαδήποτε δουλειά, αλλά για κάτι «σταθερό» στο δημόσιο. Έστω κι αν πρόκειται για μια σύμβαση μερικών μηνών. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο αντιδρούσαν σε διάφορες αλλαγές δεδομένων από την απλούστερη (πχ. μεταφορά της έδρας ενός υπουργείου σε άλλο κτίριο) έως και την πιο σύνθετη (πχ ασφαλιστικό). Μάλιστα, σε διάφορες περιπτώσεις ζητούσαν επιπλέον επιδόματα, διότι το κράτος δεν είχε δικαίωμα να τους αλλάξει συνθήκες ζωής, τον οικογενειακό τους προγραμματισμό. Συνήθως, είχαν δίπλα τους και την εκάστοτε αντιπολίτευση, που έδινε την γραμμή για να μην γίνει ούτε μισό βήμα πίσω. Ο κ. Παπανδρέου, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έλεγε όχι στην αύξηση των ορίων ηλικίας, σήμερα ο κ. Σαμαράς λέει δώστε λεφτά στους αγρότες, έστω κι αν αυτά δεν υπάρχουν.

Σήμερα, τα πράγματα αναγκαστικά θα αλλάξουν. Και επιδόματα κόβονται και μισθοί μειώνονται. Και όλοι θα κάνουν αναπροσαρμογές και παραχωρήσεις. Όσοι δε, καλούν σε κινητοποιήσεις, προφανώς δεν έχουν καταλάβει το μήνυμα των καιρών. Ή θα αλλάξουμε όλοι ή θα βουλιάξουμε πάλι όλοι. Το ΚΚΕ πράγματι είναι εδώ και χρόνια σταθερό στις απόψεις του. Μόνο που η σταθερότητα είναι ακινησία και το καράβι έχει προσκρούσει σε ύφαλο.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 8 Φεβρουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ο Καλός Σαμαρείτης έχει και λεφτά…

Σε τακτά χρονικά διαστήματα, στην Ελλάδα εμφανίζεται και από ένας λατρεμένος όρος. Οι μεταρρυθμίσεις, οι τομές, οι επανιδρύσεις, και πιο παλιά τα ρετιρέ, η κοινωνική συνοχή σήμερα. Με το βλέμμα στραμμένο στο φορολογικό νομοσχέδιο, τις λεπτομέρειες του οποίου θα μάθουμε την επόμενη εβδομάδα, μας έγινε κοινή συνείδηση πλέον αυτό που ακούμε να επαναλαμβάνεται δια στόματος του κ. πρωθυπουργού τις τελευταίες ημέρες ότι ο νόμος αυτό θα αποτελέσει άσκηση πολιτικής αναδιανομής υπέρ των ασθενεστέρων. Μας λέει δηλαδή με απλά λόγια ότι θα φορολογηθούν οι έχοντες και κατέχοντες και από τον πλούτο που θα προκύψει θα ωφεληθούν οι οικονομικά ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Έχω επαναλάβει πολλάκις ότι οι φοροεπιδρομές εκείνη την ώρα που επιβάλλονται αποδίδουν. Σε μέσο χρόνο ωστόσο, έχουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Δημιουργούν αντανακλαστικά μείωση στην κατανάλωση και ωθούν έτι περαιτέρω στην παρανομία. Αυτό πρακτικά σημαίνει μείωση εσόδων. Την ίδια στιγμή, πράξεις όπως η φορολόγηση των μερισμάτων ή των οφ σορ εταιρειών οδηγούν σε μείωση της ανταγωνιστικότητας και συνεπαγωγικά της ανάπτυξης. Οπότε, ναι μεν θα μειωθεί προφανώς βραχυπρόθεσμα το έλλειμμα, μαζί όμως θα μειωθεί και η καταναλωτική κίνηση και θα αυξηθεί και η ανεργία, ενώ οι επενδύσεις θα έχουν έναν ακόμη καλό λόγο να παγώσουν.

Υπάρχουν κάποια ερωτήματα στα οποία το φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν απαντά. Πρώτον, επιλέγει να τιμωρήσει αυτούς που δηλώνουν τα εισοδήματά τους, είτε επειδή αυτό θέλουν είτε επειδή δεν έχουν τρόπο να τα κρύψουν. Δεύτερον, χρίζονται «έχοντες» οι πολίτες που κερδίζουν δύο ή τρεις χιλιάδες ευρώ το μήνα, που – κατά την ταπεινή μου άποψη- δεν είναι, αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι στον ιδιωτικό τομέα συνήθως έχεις δουλέψει πάρα πολύ για να φθάσεις σε αυτό το σημείο μισθοδοσίας. Τρίτον, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ότι το ένα τρίτο των φορολογουμένων φοροδιαφεύγει. Τέταρτο, δεν εξετάζει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η αγορά κινείται καλώς ή κακώς με μαύρα λεφτά, για τα οποία θα πρέπει να υπάρξει ένα θελκτικό πακέτο προκειμένου να επαναπατριστούν και να κρατηθούν εδώ. Πέμπτο, τα λεγόμενα μαύρα, δεν αφορούν μόνο τις προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού, αλλά άπαντες τους Έλληνες, από τους γιατρούς έως τους υδραυλικούς και τους μεγαλοκαναλάρχες έως τους ψυκτικούς και τους ηλεκτρολόγους. Έκτο, ο φόρος χρήσης ακίνητης περιουσίας είναι κατά την άποψή μου άδικος, και θα μπορούσε να επιβληθεί ως φόρος στην υπεραξία από την μεταβίβαση ή την πώληση. Έβδομο, σε σχέση με τον ΦΠΑ έχω εκφράσει πολλές φορές την άποψή μου ότι είναι ο πιο άδικος φόρος που υπάρχει και θα έπρεπε να μειωθεί σε είδη πρώτης ανάγκης και να αυξηθεί αντίστοιχα σε είδη πολυτελείας.

Ο κ. Παπανδρέου είναι κατά βάθος ένας καλός σοσιαλιστής. Αλλά με φόρους κοινωνική πολιτική δεν γίνεται. Η ανάπτυξη είναι που φέρνει την ευημερία και διασφαλίζει – από κοινού με την ευνομία της πολιτείας- ένα ευχάριστο και δημιουργικό περιβάλλον για τον κάθε πολίτη. Διότι όπως είχε πει και η Θάτσερ, ο καλός Σαμαρείτης «δεν είχε μόνο καλές προθέσεις, είχε και λεφτά». Αν δεν περιοριστούν οι δαπάνες και δεν κοπεί από το κεφάλι η σπατάλη του δημοσίου τομέα, λεφτά δεν θα υπάρξουν. Ούτε για την σφυρηλάτηση της κοινωνικής συνοχής. Ούτε για καμιά αναδιανομή πλούτου. Οι μεγαλοστομίες είναι δυστυχώς όνειρα σοσιαλιστικής νυκτός…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα" στις 6 Φεβρουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Συναινεί σε όσα δεν διαφωνεί….

Αυτό είναι τελικώς το resume της πολιτικής στάσης του κ. Σαμαρά απέναντι στα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση για την ανάταξη της οικονομίας. Να θυμίσω ότι λίγο μετά τη συνάντηση των δύο ανδρών, τα μίντια της χώρας είχαν καλωσορίσει ως πρωτόγνωρη και θεαματική την απόφαση του κ. Σαμαρά να στηρίξει την κυβερνητική πρωτοβουλία σε αυτήν την κρίσιμη για τον τόπο περίοδο. Λεγόταν δε, ότι επρόκειτο για δείγμα πολιτικού πολιτισμού, που τόσο εξέλιπε από τον δημόσιο βίο. Φευ! Η χαρά που ξεφύγαμε δήθεν από τον μίζερο επαρχιωτισμό μας και τον φοβικό πολιτικαντισμό μας, δεν διήρκεσε παρά μερικές ώρες. Διστακτικά, βέβαια, την εξέλιξη την είχα προβλέψει. Ο κ. Σαμαράς συμφώνησε ότι θα συναινέσει στη γενική παραδοχή ότι θα χρειαστούν επώδυνα μέτρα. Μετά την ανακοίνωση και συγκεκριμενοποίηση των μέτρων ωστόσο, κύκλοι της Νέας Δημοκρατίας δήλωναν ότι σε όσα συμφωνεί ο κ. Σαμαράς θα συναινεί, στα δε υπόλοιπα, απλώς θα διαφωνεί! Τι μας είπε λοιπόν το καινούριο; Τίποτε απολύτως.

Έχω επαναλάβει ότι εκεί στη Νέα Δημοκρατία ή τα έχουν χάσει ή μας δουλεύουν απροκάλυπτα. Ακόμη και σε αυτήν την σοβαρότατη συγκυρία, αδυνατούν να συμπεριφερθούν με σοβαρότητα. Στο φορολογικό, λέγεται , ότι ο κ. Σαμαράς θα διαφωνήσει. Στον εκλογικό νόμο διαφωνεί επίσης. Το σχέδιο της διοικητικής αποκέντρωσης δεν τον βρίσκει σύμφωνο, παρά το γεγονός ότι το είχε καταθέσει στα χαρτιά και η Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν ευρήκε ποτέ το θάρρος να το περάσει. Αντίθετα, με καμάρι και ο ίδιος και οι άνθρωποί του διατρανώνουν ότι οι ίδιοι πριν από έναν χρόνο είχαν σταθεί στο πλευρό του έλληνα αγρότη, πράγμα που δεν κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Λησμονούν εντούτοις να ομολογήσουν ότι τα 500 εκ του πακέτου Χατζηγάκη δεν υπήρχαν και ότι αργότερα βρεθήκαμε εκτεθειμένοι όταν μας τα ζητούσε πίσω ως παράνομες επιδοτήσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα μέτρα του κ. Παπανδρέου είναι σε γενικές γραμμές στη σωστή κατεύθυνση. Πρέπει ωστόσο να κινηθεί άμεσα και στην κατεύθυνση των διαρθρωτικών αλλαγών που έχουν να κάνουν με τις γενικότερες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, την αποκέντρωση, την εξυγίανση των θεσμών. Στον τομέα της οικονομίας, μείζονος σημασίας είναι η περικοπή των δαπανών (με δραστικά μέτρα και όχι απλώς με μειώσεις των επιδομάτων), η ορθολογική οργάνωση του δημοσίου τομέα, η κατάργηση οργανισμών, το πάγωμα των προσλήψεων, και άλλα που έχουμε τονίσει πλείστες φορές.

Στα της συναινέσεως, προβλέπω ότι η κυβέρνηση, αν τα καταφέρει, θα αναγκαστεί να προχωρήσει μόνη της. Διότι, προβλέπω ότι ο κ. Σαμαράς και οι υπόλοιποι θα συμφωνήσουν σε ό,τι τόσο καιρό δεν διαφωνούν…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 5 Φεβρουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Δημιουργική Καταστροφή.

Έχει δίκιο ο κ. Παπανδρέου όταν αναφέρει συχνά –πυκνά ότι η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία για μεγάλη δημιουργικότητα και ανάπτυξη. Αυτό συμβαίνει άλλωστε, εν γένει, με τις κρίσεις, όπως έχει αποδείξει η ιστορία. Υπάρχουν ωστόσο και κρίσεις καταστροφικές. Και αυτό ίσχυσε σε περιπτώσεις που οι δυνάμεις της αδράνειας επικράτησαν της προόδου και της νεωτερικότητας. Στην Ελλάδα διαχρονικά εντασσόμαστε στη δεύτερη κατηγορία, κυρίως εξαιτίας της χωλής ταυτότητας που κληροδότησε στην νεοελληνική αστική τάξη η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το ’80. Ο εύκολος πλουτισμός, οι πελατειακές σχέσεις και ο συντεχνιακός κορπορατισμός, σταδιακά αφυδάτωσαν τον νεοέλληνα από τη δημιουργικότητά του και το ελληνικό κράτος από την παραγωγικότητα, την ευνομία και τη δημοκρατικότητά του.

Μετά και το διάγγελμα του πρωθυπουργού για την οικονομία, αν αναγάγαμε την κατάσταση στην ιατρική πραγματικότητα, είναι λες και μπαίνει στο χειρουργείο ένας ασθενής με μεταστατικό καρκίνο και ο χειρουργός αποφασίζει να ασχοληθεί με μια κύστη κόκκυγος, που παρεπιμπτόντως είδε ότι υπάρχει. Δεν λέμε, θα ανακουφιστεί προχείρως ο ασθενής, εν τέλει όμως θα πεθάνει.

Δύο είναι οι βασικές μου διαφωνίες. Αφενός ότι τα μέτρα αφορούν κυρίως τα έσοδα και δευτερευόντως τις δαπάνες και αφετέρου ότι λείπει εκείνος ο κεντρικός πλοηγός, το ξεκάθαρο ιδεολογικό υπόβαθρο που θα έδινε ένα σαφές σχέδιο για το πού θέλουμε να πάει η χώρα. Κι αυτό διότι, βραχυπρόθεσμα οι φόροι θα φέρουν έσοδα, σε μικρό όμως χρονικό διάστημα θα ακρωτηριάσουν περαιτέρω την καταναλωτική δύναμη και θα δημιουργήσουν ενδεχομένως αντανακλαστικά παραβατικότητας. Από την άλλη πλευρά, η φορολόγηση των μερισμάτων και των οφ σορ εταιρειών δεν βοηθά έναν άλλο κρίσιμο τομέα, που είναι η προσέλκυση των επενδύσεων στην χώρα και η τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν έχει ακόμη γίνει καμία προσπάθεια στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης των ελεγκτικών μηχανισμών που διέλυσε η Νέα Δημοκρατία.

Όσον αφορά το έλλειμμα ιδεολογικής ταυτότητας που στερεί από τα μέτρα τον χαρακτήρα των ευρύτερων τομών και μεταρρυθμίσεων, ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου πολλές από τις προτάσεις του τις συνέδεσε με το ζητούμενο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Καλώς, αλλά ίσως αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν είναι της παρούσης. Διότι κοινωνική πολιτική με δανεικά (και μάλιστα με τους σημερινούς όρους ) ουδείς μπορεί να κάνει.

Τα μέτρα του κ. Παπανδρέου μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμα, αν γίνει εφικτή η εφαρμογή τους. Δεν είναι όμως καθόλου αρκετά. Πολύ άμεσα πρέπει να προχωρήσουν άλλα ζητήματα, με κορυφαίο τι μέλλει γενέσθαι με τις 51 ΔΕΚΟ, οι οποίες έχουν ετήσιο έλλειμμα 2 δις, την ώρα που οι επενδύσεις τους δεν ξεπερνούν το 1,5 δις. Άλλο ένα άμεσο μέτρο είναι η αποκέντρωση του δημοσίου τομέα, ως κεντρικό μήνυμα της επανίδρυσής του. Δεν είναι δυνατόν να προσλαμβάνονται υπάλληλοι στην περιφέρεια, επειδή οι υπεράριθμοι της Αθήνας δεν επιθυμούν να μετακινηθούν. Επίσης, στα ζητήματα των θεσμών, πρέπει άμεσα να προχωρήσει το νομοσχέδιο που θα εξασφαλίζει την αυτοτέλεια της δικαιοσύνης (οικονομική και διοικητική) και την αύξηση των εξόδων δίκης προκειμένου να αποφορτιστεί ο μηχανισμός απονομής της και να καταπολεμηθεί η δικομανία των Ελλήνων. Στα της φορολογίας των επιχειρήσεων προτείνω ένα καθεστώς, παρόμοιο με αυτό της Κύπρου προκειμένου να τονωθεί η επιχειρηματικότητα και οι ξένες επενδύσεις.

Ο καθένας θα μπορούσε να πει το μακρύ και το κοντό του. Από κανενός ωστόσο το μυαλό δεν πρέπει να διαφεύγει ότι η κρίση της χώρας είναι συνολική. Οικονομική. Κοινωνική. Κρίση θεσμών και αξιών. Κρίση πολιτικής αξιοπιστίας. Η κατάσταση δεν θα σωθεί από τις περικοπές μερικών επιδομάτων. Και αυτές βέβαια, πρέπει να γίνουν, αλλά προς θεού να μην μείνουμε σε αυτό. Η χώρα δυστυχώς χρειάζεται γκρέμισμα και φτιάξιμο από την αρχή.

Την ίδια ώρα που ο ασθενής πεθαίνει, ο γιατρός του λέει ότι δεν του κάνει τη θεραπεία, επειδή θα πονέσει. Αυτό δεν είναι ευθανασία;


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πάλι κάποιοι άλλοι μας φταίνε.

Ο κ. Σημίτης είχε ένα καλό κι ένα κακό. Δούλευε πολύ. Μιλούσε λίγο και όχι φωναχτά. Και τα δύο για την πολιτική είναι κακά στοιχεία. Ως εκ τούτου, ο μόνος πολιτικός της μεταπολίτευσης που προσπάθησε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας κατασυκοφαντήθηκε και σήμερα δεν μπορεί να προσφέρει τα όσα πολλά δύναται.

Ο κ. Παπανδρέου, από την πλευρά του, αναδείχθηκε από το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του. Έχοντας από πολύ νωρίς διαρρήξει δεσμούς με τον παλαιοπαπανδρεϊσμό και τον φιλολαϊκό λαϊκισμό του, έχτισε ένα προφίλ μετριοπαθούς, σύγχρονου και πολιτισμένου πολιτικού, το οποίο ήλθε να συμπληρώσει με τον καλύτερο τρόπο η ευφυΐα του να έχει μεριμνήσει εκ των προτέρων να συγκεντρώσει γύρω του ένα επιτελείο ανθρώπων της δουλειάς, των επιχειρήσεων και όχι χαραμοφάιδες των κομμάτων. Τώρα, αν αυτοί θα τα καταφέρουν ή όχι είναι άλλου Παπά ευαγγέλιο.

Ο κ. Καραμανλής υπήρξε μια δυστυχής παρένθεση. Για την παράταξη του και κυρίως για τον τόπο. Ανεπαρκής σε κάθε επίπεδο, ακόμη και η επικοινωνιακή του υπεροχή υπήρξε κατασκεύασμα του συστήματος που εξέθρεψε γύρω του και το οποίο βέβαια εξαργύρωσε αδρά την στήριξή του. Πέντε χρόνια αποδείχθηκαν αρκετά προκειμένου η χώρα να μην κάνει ούτε μισό βήμα εμπρός και αντίθετα να πισωγυρίζει ολοένα. Με τη συνταγή των πυροτεχνημάτων αποπροσανατόλιζε κάθε σοβαρή προσέγγιση, μέχρι τη στιγμή που βέβαια τα προβλήματα ξεχείλισαν σαν χείμαρρος από τα χαλί, κάτω από το οποίο για χρόνια τα έκρυβαν.

Σήμερα, ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς πρέπει να διαλέξουν παρακαταθήκη. Τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής δεν είναι δυστυχώς στην κατεύθυνση της μετριοπάθειας, του ρεαλισμού και της φιλαληθείας. Ο νεοεκλεγείς αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δέχτηκε τις προάλλες να υπερασπισθεί την ακεραιότητα του νεοκαραμανλή, λέγοντας μάλιστα ότι ουδείς αμφισβητεί την ακεραιότητα του και την προσφορά του στον τόπο και την παράταξη! Στη Βουλή προχθές ανέχτηκε τους βουλευτές του (μεταξύ των οποίων και ο ελεγχόμενος για τα χρέη που κληροδότησε στον ΕΟΤ η υπουργία του, κ Μαρκόπουλος) να σαρκάζουν τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος αναφερόταν στην κάκιστη κατάσταση της χώρας. Τέλος, έχει ήδη δώσει δείγματα βερμπαλιστή με την μεγαλοστομία που τον διακρίνει σχετικά με τα εθνικά ζητήματα, αλλά και την ολοένα διακηρυσσόμενη πίστη του στην αξιοκρατία και τη δημοκρατία, που βέβαια ουδόλως εφαρμόζει στα πλαίσια της προεδρίας του.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Παπανδρέου, ρέπει κι αυτός στον εύκολο δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του πρωθυπουργός. Οι προχθεσινές αναφορές του στην οικονομία και συγκεκριμένα η αποστροφή του ««Η χώρα μας δέχεται επίθεση. Είναι χρέος μας να ακυρώσουμε στην πράξη όλες τις προσπάθειες που γίνονται να σπρώξουν την Ελλάδα στον γκρεμό» ήταν κατώτερη και του εαυτού του, αλλά και της κρισιμότητας των στιγμών. Η δραματουργία και η κινδυνολαγνεία μπορεί να είναι ευχάριστες για το δημόσιο αίσθημα, στην πράξη όμως δεν είναι καθόλου χρήσιμες. Η αλήθεια είναι μία και οδυνηρή. Ο μόνος που μας σπρώχνει στον γκρεμό είναι οι κακοί πολιτικοί που εκλέγονται από μία ασυνειδητοποίητη και ελεγχόμενη πελατειακά μάζα ψηφοφόρων. Είναι η εξαθλίωση των θεσμών και η μη εφαρμογή των νόμων. Δεν μας φταίει κανένας Αλμούνια και Τρισέ. Καμία αγορά δεν μηχανεύεται το κακό μας. Η αγορά είναι τυφλή. Στην οικονομία δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Και ο κ. Παπανδρέου πρέπει να καταλάβει σήμερα ότι έχει μεγάλο χρέος να πει κατ’ αρχήν την αλήθεια.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 3 Φεβρουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Μετά τα γιοφύρια, θα μας κάνουν και παιδιά!

Ο κ. Σαμαράς, αφού τα πάει τόσο καλά στην διαφύλαξη των αρχών της αξιοπρέπειας και της αξιοκρατίας στο κόμμα που προεδρεύει και αφού είδε ότι το κράτος τα έχει καταφέρει πολύ καλά στα του οίκου του, βρίσκει «επαναστατική» την ιδέα για δημιουργία υπουργείου οικογένειας…



Εκεί στη Νέα Δημοκρατία μάλλον μας δουλεύουν. Την ίδια στιγμή που καλούν την κυβέρνηση να σοβαρευτεί και να ασχοληθεί με τα προβλήματα του τόπου – που εκείνοι βέβαια επιβάρυναν όσα χρόνια έμειναν στην εξουσία-, οι ίδιοι – ακόμη και σε επίπεδο ηγεσίας- υιοθετούν έναν οξύ λόγο κενό περιεχομένου. Εξαιρετικά διαφωτιστική προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν η ομιλία του κ. Σαμαρά, ο οποίος απευθυνόμενος στις γυναίκες της Νέας Δημοκρατίας, δήλωσε ότι το αίτημα για τη δημιουργία ενός υπουργείου οικογένειας είναι εξαιρετικά επαναστατικό.

Ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω. Αφού μας προεξόφλησαν την πρόθεσή τους να επανακάμψει το κράτος στην Ελλάδα προκειμένου να αντιπαρατεθεί στον αδίστακτο καπιταλιστικό νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος ευθύνεται για την κατάντια της διεθνούς και συνεπαγωγικά της ελληνικής οικονομίας, αποφάσισαν ότι το κράτος πρέπει να καθοδηγήσει σαν καλός Πατερούλης και την νεοελληνική οικογένεια. Και βέβαια, πέρα από τον διαρκή φόβο της υπογεννητικότητας που φωλιάζει στις νεοσυντηρητικές συντροφιές, ο κ. Σαμαράς προσδιόρισε έτι περαιτέρω τι ακριβώς εννοεί: «στον χώρο των ιδεών πρέπει να επαναφέρουμε πρότυπα και αρχές Αξιοπρέπειας και Αξιοκρατίας: Στις προσωπικές σχέσεις, στην πολιτική ζωή, στην κοινωνία - παντού!». Τι σημαίνει αξιοκρατία στις προσωπικές σχέσεις; Ουδείς ξέρει.

Προφανώς, ο κ. Σαμαράς εκμεταλλεύεται το προφανές. Σε καταστάσεις υψηλής αβεβαιότητας, όπου η οικονομική κρίση βαθαίνει τις κοινωνικές ανισότητες, οι κοινωνίες κατά κανόνα συντηρητικοποιούνται. Οι πολίτες προτιμούν το άσχημο, πλην όμως βέβαιο, μέλλον, αντί να πρέπει να αντιμετωπίσουν την προσδοκία ενός καλύτερου, αλλά αβέβαιου αύριο. Από την άλλη πλευρά, μπροστά στον κίνδυνο της εσφαλμένης απόφασης, προτιμούν να εναποθέτουν την τύχη τους στα χέρια κάποιου πατερούλη, του οποίου η διαφθορά και η ανικανότητα αν και αποδεδειγμένη, βολεύει ως απορριμματοδοχείο ευθυνών. Αυτή είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία. Φοβική. Ευθυνόφοβη. Βαθιά κομμουνιστική στην κατεύθυνση της ψευτοκοινωνικής ευαισθησίας, αλλά και της ολοκληρωτικής νοοτροπίας.

Η Νέα Δημοκρατία έχει μπροστά της ένα συνέδριο. Σε αυτό το συνέδριο δεν μπορεί να πάει με ορολογία και ιδέες τόσο αναχρονιστικές όσο και η πλειοψηφία των στελεχών της. Ούτε στον κρατισμό είναι οι λύσεις, διότι αυτή η ιδεολογία είναι που μας οδήγησε στο σημείο μηδέν που βρισκόμαστε σήμερα. Ούτε σε άλλες επαναστατικές ιδέες, όπως το υπουργείο οικογένειας. Αλλού πρέπει ο κ. Σαμαράς να εφαρμόσει τις αρχές της αξιοπρέπειας και της αξιοκρατίας. Ξεκινώντας από το ίδιο κόμμα στο οποίο σήμερα προεδρεύει και σταματώντας επιτέλους αυτό το παραμύθι του καλού καγαθού Καραμανλή, που άρχισαν εκ νέου να μας πλάθουν. Η οικονομική τραγωδία, που βούλιαξαν τη χώρα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κανέναν μαυρογυαλούρο να τάζει γιοφύρια. Αν αρχίσουν να τάζουν ακόμη και παιδιά….


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ο φαύλος κύκλος του δανεισμού και το κοινωνικό χάος.


Αν καταφέρουμε να ξαναδανειστούμε προκειμένου να επιβιώσουμε και φέτος, αυτό μάλλον θα γίνει με υψηλότατα και πάλι επιτόκια. Αυτό θα σημάνει φαύλο κύκλο για το έλλειμμα και μπούμερανγκ για τη δημοσιονομική εξυγίανση. Τα μέτρα που θα ληφθούν σήμερα πρέπει να είναι ακόμη πιο σκληρά, αρκεί να γίνει αντιληπτό ότι σε αυτήν την κρίση θα πληρώσουμε όλοι ανεξαιρέτως…



Πριν από μερικές ημέρες, απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι και η κυβέρνησή του «από τα λάθη του παρελθόντος διδάσκεται». Εύχομαι αυτό να έχει κατά νου στις κινήσεις που ετοιμάζεται να κάνει στην οικονομία. Και το λέγω αυτό διότι έχει αποδειχθεί ότι όσο καθυστερούν τα μέτρα τόσο πιο επώδυνα είναι αυτά που τελικώς θα ληφθούν. Ή μάλλον, αυτά που θα μας επιβληθούν.

Αδίκως πανηγυρίζουν ορισμένοι επειδή επέτυχε το ελληνικό δημόσιο να δανειστεί. Ομοίως αδίκως, επικρίνουν και άλλοι τους όρους του δανεισμού. Κι αυτό γιατί ναι μεν δανειστήκαμε εξαιρετικά ακριβά, αλλά προφανώς τα υψηλά επιτόκια ήταν το μόνο κίνητρο για τις ξένες τράπεζες προκειμένου να δανείσουν εκ νέου το αφερέγγυο κράτος μας. Ο χρόνος που έχουμε ωστόσο μπροστά μας είναι εξαιρετικά μετρημένος. Σε λιγότερο από έναν μήνα θα ξαναβγούμε στην πιάτσα για να ζητήσουμε εκ νέου λεφτά και τότε η αξιολόγηση μας θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τα μέτρα που θα έχουμε ήδη λάβει, στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής μας εξυγίανσης. Ας μην ξεχνούμε ότι για να ζήσουμε φέτος θα χρειαστούμε περί τα 53,2 δις και έχουμε δανειστεί μόνο τα 13,6 δις ευρώ. Θα καταφέρουμε να δανειστούμε εκ νέου; Ή αν συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με αυτά τα επιτόκια, τι αντίκτυπο θα προκληθεί στην πορεία της ελληνικής οικονομίας;

Το κόστος δανεισμού μας, το υψηλότερο ανάμεσα στα κράτη της ευρωζώνης, είναι δυνατόν να τινάξει στον αέρα το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης που παρουσίασε η ελληνική κυβέρνηση. Κι αυτό διότι, θα στραγγίσει την ελληνική οικονομία και θα αποτρέψει την όποια επένδυση, την ίδια στιγμή που το έλλειμμα θα συνεχίσει να αυξάνεται λόγω τόκων, ακόμη κι αν τα μέτρα αρχίσουν να αποδίδουν. Με απλά λόγια, ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο πολύ δύσκολα θα εξέλθουμε. Υπάρχει τρόπος να αποσοβήσουμε το βύθισμα σε μεγαλύτερη κρίση;

Πιστεύω πως ναι, αρκεί ο κ. Παπανδρέου να έχει κατανοήσει σωστά τα λάθη του παρελθόντος. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους αγρότες είναι μια πρώτη, μικρή κατάθεση υπευθυνότητας. Ωστόσο, πρέπει με ταχύτατα βήματα να οριστικοποιηθεί μια σειρά μέτρων και να συγκεκριμενοποιηθούν οι εξαγγελίες και κυρίως τα αποτελέσματά τους. Πόσα χρήματα θα μαζέψει το ελληνικό δημόσιο από την αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα; Τι ποσό θα μπει στα ταμεία από τον περιορισμό των επιδομάτων; Από την κατάργηση οργανισμών που είχαν εξελιχθεί σε τροφεία αργομίσθων; Μήπως πρέπει εξαρχής να προχωρήσουμε παραπέρα και αντί να περικόψουμε επιδόματα, να επανεξετάσουμε και τις ανάγκες συγκεκριμένων οργανισμών, όπως για παράδειγμα η Βουλή που ο κ. Σιούφας τελευταίος την γέμισε σε τέτοιο βαθμό από υπαλλήλους που δεν ξέρουν στην κυριολεξία πού να καθίσουν;

Την ίδια στάση που κράτησε απέναντι στους αγρότες, ο κ. Παπανδρέου πρέπει να κρατήσει απέναντι σε όλους εκείνους που ετοιμάζονται να κατέβουν στους δρόμους (εφοριακοί, οδηγοί ταξί, δημόσιοι υπάλληλοι κα). Ωστόσο, το καλύτερο θα ήταν να πείσει παράλληλα τους πολίτες ότι η χώρα πραγματικά αλλάζει σελίδα. Κι αυτό θα συνέβαινε μόνο αν η ανοχή στην παρανομία γινόταν μηδενική απέναντι σε όλους. Διότι δεν είναι δυνατόν κάποιοι να σουλατσάρουν σαν κύριοι αν και εκκρεμούν εις βάρος τους τρομακτικές καταδίκες (από φορολογικές παραβάσεις έως πολεοδομικές παρανομίες ή ακόμη και απάτες του κοινού ποινικού δικαίου), και από την άλλη πλευρά να ζητείται από τον ελληνικό λαό να «ματώσει». Η ανισονομία και η ατιμωρησία των πολιτικών και των ισχυρών του τόπου πυροδοτούν το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας. Η αντιπαράθεση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων είναι βέβαιη, με τα πιθανολογούμενα αποτελέσματα να κλιμακώνονται από έκρηξη κοινωνικής οργής στους δρόμους έως και απευκταίες ημιεμφυλιακές καταστάσεις.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" το Σάββατο 30 Ιανουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Να πληρωθούν τα πρόστιμα.

Δεκάδες υποθέσεις είναι γνωστές για τερατώδεις φορολογικές εκκρεμότητες επιχειρηματιών εις βάρος του ελληνικού δημοσίου. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει πολιτικός δάκτυλος και πρέπει να εξευρεθεί.

Τον περασμένο Μάρτιο (18 /03/09) με ερώτηση που κατέθεσα προς τον τότε υπουργό κ. Παπαθανασίου στην Βουλή σχετικά με μία σειρά αποφάσεων των αρμόδιων υπηρεσιών που ακύρωναν τερατώδη πρόστιμα εις βάρος επιχειρήσεων για φορολογικές παραβάσεις, επιχείρησα να θορυβήσω την προηγούμενη κυβέρνηση σχετικά με τα έσοδα που διαφεύγουν λόγω των κακών εισπρακτικών μηχανισμών. Και όχι μόνο αυτών βεβαίως, διότι, από ένα επίπεδο και πάνω μπορεί κανείς να πιθανολογήσει μετά βεβαιότητας ότι χρειάζεται και πολιτικός δάκτυλος ή και καθοδήγηση για να «χαριστούν» τέτοια πόσα. Η χθεσινή αποκάλυψη για την περίφημη Ακρόπολις Χρηματιστηριακή και για την ανείσπρακτη οφειλή της τάξης των 5,5 δις, έρχεται να προστεθεί σε μια πλειάδα υποθέσεων, που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε, αλλά πάντοτε επιλέγουμε να εκθέτουμε κατόπιν εορτής για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Για παράδειγμα ποιος δεν γνωρίζει στο πανελλήνιο απάτες του κοινού ποινικού δικαίου πρώην μεγαλοεπιχειρηματία ασφαλειών, ή τα εικονικά τιμολόγια τηλεοπτικού σταθμού, ή τα τεράστια εκατομμύρια που χρωστάει στο ΙΚΑ μεγαλοκαναλάρχης και άλλα πολλά παραδείγματα.

Σημείωνα τότε μεταξύ άλλων ότι πρωταρχικό μέλημα των αρμοδίων ελεγκτικών υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομικών είναι η επίβλεψη για την ορθή εφαρμογή των νόμων κατά τη διενέργεια διαχειριστικών ελέγχων σε ΝΠΔΔ καθώς και κατά τη διενέργεια φορολογικών ελέγχων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα. Ο λόγος είναι αφενός να μην βεβαιώνονται φόροι παράνομα στον ελεγχόμενο και αφετέρου να μην υφίσταται οικονομική ζημία το Ελληνικό Δημόσιο από φόρους που του αναλογούν.
Εάν παρά ταύτα μετά τον φορολογικό έλεγχο υπάρξουν στοιχεία ή καταγγελίες ότι ο έλεγχος δεν έγινε σωστά, δύναται να διαταχθεί επανέλεγχος είτε από τον ίδιο τον ελεγχόμενο, είτε από την αρμόδια ελεγκτική υπηρεσία, είτε από τον αρμόδιο Οικονομικό Επιθεωρητή, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η αδικία είτε εις βάρος του ελεγχόμενου είτε εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου. Ως εκ τούτου γίνεται αντιληπτό ότι η διενέργεια επανελέγχου με σκοπό την αδικαιολόγητη διαγραφή η μείωση της φορολογικής οφειλής που βεβαιώθηκε είναι καταφανώς παράνομη. Και αυτό γιατί, όχι μόνο καταστρατηγείται η φορολογική νομοθεσία αλλά επιπρόσθετα στερείται το Ελληνικό Δημόσιο πηγής σημαντικότατων εσόδων εκατομμυρίων ευρώ, την στιγμή που το οικονομικό αδιέξοδο πλήττει κατά κύριο λόγο τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, μισθωτούς και συνταξιούχους της ελληνικής κοινωνίας.

Με απλά λόγια. Υπάρχουν φορολογικές υποθέσεις που θα έφερναν στο ελληνικό δημόσιο περί τα 50 εκ. ευρώ. Εν συνεχεία, ωστόσο, μετά από αίτηση για επανεξέταση των ελεγχομένων, οι αρμόδιες υπηρεσίες, διέγραψαν τα τερατώδη χρέη ή καταλόγισαν μηδαμινά ποσά της τάξης των λίγων χιλιάδων ευρώ, αντί για εκατομμύρια που ήταν η πρώτη απόφαση. Περιέργως και χωρίς τεκμηρίωση.

Η απάντηση του υπουργείου οικονομίας τότε έλεγε μεταξύ άλλων ότι όλα αυτά καλύπτονται από φορολογικό απόρρητο, οπότε δεν θα μπορούσε να δοθεί απάντηση στο ερώτημά μου. Στη σημερινή οικονομική συγκυρία, αφενός η μείωση των δαπανών και αφετέρου η δημιουργία αποτελεσματικών και αδιάφθορων εισπρακτικών μηχανισμών είναι υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα. Πάνω από όλα όμως απαιτείται πολιτικό θάρρος. Να ανοίξουν όλες οι υποθέσεις, να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα και ασφαλώς να εισπραχθούν τα χρήματα. Ειδάλλως, η όποια αποκάλυψη είναι απλώς παραπολιτική που δεν κομίζει στον τάδε ή τον δείνα παρά μικροκομματικά οφέλη. Για τον τόπο, μηδέν εις το πηλίκο.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>