Η Νέα Ελλάδα μπορεί να ξεκινήσει την επόμενη ημέρα των εκλογών.
Οι επερχόμενες εκλογές είναι οι πλέον πρωτόγνωρες για τη χώρα. Ταυτόχρονα οι πλέον αδιάφορες, αλλά και ενδιαφέρουσες. Η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, η απομάκρυνση των κομμάτων από τις διαχρονικές αρχές και αξίες τους, η άνευ όρων παράδοση του πολιτικού κόσμου στο λαϊκισμό, το έλλειμμα εμπιστοσύνης και φερεγγυότητας των πολιτικών και των θεσμών έχουν ως συνέπεια να καταγραφεί στις επερχόμενες εκλογές είτε η παλλαϊκή οργή (ενδυναμώνοντας τα ακραία κόμματα) ή το πρόκριμα της πολιτικής σταθερότητας (με φορείς τα γνωστά κόμματα εξουσίας).
Είναι αυτές λοιπόν οι εκλογές αδιάφορες , διότι όποια κι αν είναι η έκβαση δεν μπορεί να προσδώσει ουσία στο αποτέλεσμα. Είναι ωστόσο ενδιαφέρουσες, διότι θα λειτουργήσουν ως απαρχή πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών με στόχο την πλήρωση του ελλείμματος εκπροσώπησης του αστικού κόσμου της χώρας.
Ο αστικός κόσμος δεν είναι αυτός που κάποιοι υπονοούν σκιαγραφώντας την πνευματική, πολιτική , επιχειρηματική ελίτ του τόπου. Αυτή η ελίτ άλλωστε δεν είναι που σιώπησε; Παραδόθηκε και αλλοτριώθηκε από το νεοφεουδαρχικό μοντέλο κομματοκρατίας και διαφθοράς, απεμπολώντας τελικά την αστική της συνείδηση;
Ο αστικός κόσμος της χώρας μας, λοιπόν, δεν είναι οι λίγοι. Αντίθετα, ο αστικός κόσμος της χώρας είναι όλοι εκείνοι που συνιστούν την μεγάλη βάση της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα και έχουν ως κοινό γνώρισμα την κοινή τους βούληση για τη δημιουργία μιας οργανωμένης και ιεραρχημένης έννομης κοινωνίας που προστατεύει την ατομική ελευθερία και εξασφαλίζει την ευδαιμονία όλων των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα σέβεται τους νόμους, τις κοινωνικές αρχές, σέβεται το δημόσιο χρήμα και την περιουσία των άλλων, θέλει να προστατεύσει το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον και ζει με αξιοπρέπεια και εγκράτεια το βίο του. Από τον εργάτη ως τον αγρότη, από τον επιχειρηματία ως τον εργαζόμενο, από τον πένητα ως τον πλούσιο, όσοι υποτάσσουν το ιδιωτικό συμφέρον στο δημόσιο συμφέρον αποτελούν τον αστικό κορμό της χώρας, ο οποίος είναι και ο πραγματικά φιλοπατριωτικός της άξονας.
Ο αστικός αυτός κόσμος αντιλαμβάνεται σήμερα ότι η θυσία της «αστικής συνείδησης» -ως έκφραση της πίστης στο λεγόμενο «κοινωνικό συμβόλαιο»- στο βωμό της ιδιοτέλειας, του εύκολου και παράνομου πλουτισμού, της κομματικής πελατείας και του συνδικαλιστικού κορπορατισμού ήταν ο λάθος δρόμος που μετά από 40 χρόνια οδήγησε τη χώρα στην οικονομική , πολιτική και κοινωνική της χρεοκοπία.
Αυτόν τον δρόμο δεν τον υπέδειξε η κοινωνία. Αντίθετα, τα λεγόμενα αστικά κόμματα προοδευτικά προέκριναν την «ηθική του συμφέροντος» των ηγετών τους και της παρέας τους, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, κρατώντας παράλληλα κοιμισμένο τον αστικό κόσμο σε μια πλάνη ευμάρειας με τα δεσμά της συνενοχής.
Ένα κόκαλο για την κοινωνία. Η μερίδα του λέοντος για τους διεφθαρμένους του συστήματος (πολιτικούς, δικαστές, αξιωματούχους, επιχειρηματίες, καναλάρχες). Η ομερτά και σήμερα καλά κρατεί. Η παρουσία εισαγγελέων που διερεύνησαν σκοτεινές υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς και έβγαλαν «λάδι» τους πολιτικούς ενόχους σε τάξεις κομμάτων θα γεννούσε ειρωνικό μειδίαμα, αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο κρίσιμη για τη χώρα.
Οι επερχόμενες εκλογές πραγματοποιούνται με όρους και ρητορική λιντσαρίσματος, που επιβάλλεται από αδιαφανή συμφέροντα που υποκινούν το χάος και αναδεικνύουν την αδυναμία εκπροσώπησης του αστικού κόσμου από το πολιτικό δυναμικό.
Κι αυτό διότι: Πρώτον, οι ηγεσίες των λεγόμενων αστικών κομμάτων ακόμη και σήμερα αδυνατούν να εξεύρουν ένα μίνιμουμ συμφωνηθέντος προεκλογικού προγράμματος.
Δεύτερον, το έλλειμμα δυναμισμού και ικανοτήτων των ηγεσιών των αστικών πολιτικών κομμάτων έχει οδηγήσει στην αποιδελογικοποίηση της πολιτικής τους.
Στην πραγματικότητα οι ηγέτες των αστικών κομμάτων δίδαξαν τους πολίτες να προσαρμόζουν τις αξίες τους στις επιλογές που τους προσέφεραν διαμορφώνοντας μονόδρομους, την ίδια ώρα που μετέτρεψαν την ασφάλεια των πολιτών από ύψιστη υποχρέωση του κράτους σε επισφαλές διακύβευμα.
Είναι ωστόσο ώρα να αποφασίσουμε πού θέλουμε να πάμε.
Στην ελεύθερη αγορά, η καινοτόμα επιχειρηματική πρωτοβουλία παρεισφρέει εκεί που καταγράφεται ένα κενό. Μικρό ή μεγάλο. Το ίδιο συμβαίνει στην πραγματικότητα και στην πολιτική. Οι εκλογές αυτές θα είναι οι πρώτες εκλογές που δεν είναι εκλογές παροχών, ενδεχομένως να καταγραφούν ως εκλογές οργής, ανοίγουν εντούτοις ένα παράθυρο στην επόμενη ημέρα μετεξέλιξης του πολιτικού μας συστήματος. Σε αυτήν την επόμενη ημέρα, ο αστικός κόσμος οφείλει να μην κιοτέψει.
Να μη δειλιάσει μπροστά σε επίπλαστους φόβους και διληματικούς αγχωτισμούς. Να μην παρασυρθεί σε συναισθηματισμούς και άλλες οργίλες εκφράσεις. Να μην παραιτηθεί. Να μην συμβιβαστεί. Σαφώς υπάρχουν ευθύνες που βαραίνουν στις πλάτες του αστικού κόσμου. Στις πλάτες όλων μας. Η συνειδητοποίηση αυτών των ευθυνών δεν μπορεί παρά να είναι η απαρχή της αναγέννησης της αστικής μας συνείδησης προς την αναζήτηση του δρόμου της πολιτικής της αποτύπωσης.
Η πολιτική βέβαια δεν είναι παιχνίδι, είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά.
Οι τεντιμποϊσμοί μιας παρέας ανάγωγων στη ρητορική και θυμωμένων πολιτικών που οδηγούν την χώρα στο διχασμό και εξοστρακίζουν την αστική τάξη δεν είναι πολίτική.
Η δαιμονοποίηση μιας ολόκληρης τάξης που διαχειρίζεται τους πόρους ανάπτυξης της χώρας δεν οδηγεί σε έξοδο από την κρίση.
Η θωράκιση της διαφθοράς, με όρους ομερτάς και επιβράβευσης των μεθόδων στα πρόσωπα σύμβολα που καθόρισαν την συμφωνία της σιωπής για 40 χρόνια μεταπολίτευσης, δεν προσδίδει ελπίδα.
Έχουμε όμως σαν Έλληνες την ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές να κατανοήσουμε το μονοπάτι του παρελθόντος στο οποίο μας οδηγούν οι ηγέτες μας, προσπαθώντας να ανασυνθέσουν σκηνές του, και να ξαναζωντανέψουν περασμένες εποχές. Έχουμε μια ευκαιρία να διαμορφώσουμε την ανώτερη δύναμη της θέλησης του Ελληνικού λαού με την οποία σε κάθε αμφίρροπη φάση της ιστορίας μας ανατρέψαμε την επικείμενη καταστροφή και γράψαμε καινούργια ιστορία.
Η Νέα Ελλάδα μπορεί να ξεκινήσει την επόμενη ημέρα των εκλογών, όχι όμως από τους νικητές η τους ηττημένους της απέλπιδος προσπάθειας επιβίωσης του διεφθαρμένου κατεστημένου της χώρας.
Οι επερχόμενες εκλογές είναι οι πλέον πρωτόγνωρες για τη χώρα. Ταυτόχρονα οι πλέον αδιάφορες, αλλά και ενδιαφέρουσες. Η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, η απομάκρυνση των κομμάτων από τις διαχρονικές αρχές και αξίες τους, η άνευ όρων παράδοση του πολιτικού κόσμου στο λαϊκισμό, το έλλειμμα εμπιστοσύνης και φερεγγυότητας των πολιτικών και των θεσμών έχουν ως συνέπεια να καταγραφεί στις επερχόμενες εκλογές είτε η παλλαϊκή οργή (ενδυναμώνοντας τα ακραία κόμματα) ή το πρόκριμα της πολιτικής σταθερότητας (με φορείς τα γνωστά κόμματα εξουσίας).
Είναι αυτές λοιπόν οι εκλογές αδιάφορες , διότι όποια κι αν είναι η έκβαση δεν μπορεί να προσδώσει ουσία στο αποτέλεσμα. Είναι ωστόσο ενδιαφέρουσες, διότι θα λειτουργήσουν ως απαρχή πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών με στόχο την πλήρωση του ελλείμματος εκπροσώπησης του αστικού κόσμου της χώρας.
Ο αστικός κόσμος δεν είναι αυτός που κάποιοι υπονοούν σκιαγραφώντας την πνευματική, πολιτική , επιχειρηματική ελίτ του τόπου. Αυτή η ελίτ άλλωστε δεν είναι που σιώπησε; Παραδόθηκε και αλλοτριώθηκε από το νεοφεουδαρχικό μοντέλο κομματοκρατίας και διαφθοράς, απεμπολώντας τελικά την αστική της συνείδηση;
Ο αστικός κόσμος της χώρας μας, λοιπόν, δεν είναι οι λίγοι. Αντίθετα, ο αστικός κόσμος της χώρας είναι όλοι εκείνοι που συνιστούν την μεγάλη βάση της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα και έχουν ως κοινό γνώρισμα την κοινή τους βούληση για τη δημιουργία μιας οργανωμένης και ιεραρχημένης έννομης κοινωνίας που προστατεύει την ατομική ελευθερία και εξασφαλίζει την ευδαιμονία όλων των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα σέβεται τους νόμους, τις κοινωνικές αρχές, σέβεται το δημόσιο χρήμα και την περιουσία των άλλων, θέλει να προστατεύσει το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον και ζει με αξιοπρέπεια και εγκράτεια το βίο του. Από τον εργάτη ως τον αγρότη, από τον επιχειρηματία ως τον εργαζόμενο, από τον πένητα ως τον πλούσιο, όσοι υποτάσσουν το ιδιωτικό συμφέρον στο δημόσιο συμφέρον αποτελούν τον αστικό κορμό της χώρας, ο οποίος είναι και ο πραγματικά φιλοπατριωτικός της άξονας.
Ο αστικός αυτός κόσμος αντιλαμβάνεται σήμερα ότι η θυσία της «αστικής συνείδησης» -ως έκφραση της πίστης στο λεγόμενο «κοινωνικό συμβόλαιο»- στο βωμό της ιδιοτέλειας, του εύκολου και παράνομου πλουτισμού, της κομματικής πελατείας και του συνδικαλιστικού κορπορατισμού ήταν ο λάθος δρόμος που μετά από 40 χρόνια οδήγησε τη χώρα στην οικονομική , πολιτική και κοινωνική της χρεοκοπία.
Αυτόν τον δρόμο δεν τον υπέδειξε η κοινωνία. Αντίθετα, τα λεγόμενα αστικά κόμματα προοδευτικά προέκριναν την «ηθική του συμφέροντος» των ηγετών τους και της παρέας τους, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, κρατώντας παράλληλα κοιμισμένο τον αστικό κόσμο σε μια πλάνη ευμάρειας με τα δεσμά της συνενοχής.
Ένα κόκαλο για την κοινωνία. Η μερίδα του λέοντος για τους διεφθαρμένους του συστήματος (πολιτικούς, δικαστές, αξιωματούχους, επιχειρηματίες, καναλάρχες). Η ομερτά και σήμερα καλά κρατεί. Η παρουσία εισαγγελέων που διερεύνησαν σκοτεινές υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς και έβγαλαν «λάδι» τους πολιτικούς ενόχους σε τάξεις κομμάτων θα γεννούσε ειρωνικό μειδίαμα, αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο κρίσιμη για τη χώρα.
Οι επερχόμενες εκλογές πραγματοποιούνται με όρους και ρητορική λιντσαρίσματος, που επιβάλλεται από αδιαφανή συμφέροντα που υποκινούν το χάος και αναδεικνύουν την αδυναμία εκπροσώπησης του αστικού κόσμου από το πολιτικό δυναμικό.
Κι αυτό διότι: Πρώτον, οι ηγεσίες των λεγόμενων αστικών κομμάτων ακόμη και σήμερα αδυνατούν να εξεύρουν ένα μίνιμουμ συμφωνηθέντος προεκλογικού προγράμματος.
Δεύτερον, το έλλειμμα δυναμισμού και ικανοτήτων των ηγεσιών των αστικών πολιτικών κομμάτων έχει οδηγήσει στην αποιδελογικοποίηση της πολιτικής τους.
Στην πραγματικότητα οι ηγέτες των αστικών κομμάτων δίδαξαν τους πολίτες να προσαρμόζουν τις αξίες τους στις επιλογές που τους προσέφεραν διαμορφώνοντας μονόδρομους, την ίδια ώρα που μετέτρεψαν την ασφάλεια των πολιτών από ύψιστη υποχρέωση του κράτους σε επισφαλές διακύβευμα.
Είναι ωστόσο ώρα να αποφασίσουμε πού θέλουμε να πάμε.
Στην ελεύθερη αγορά, η καινοτόμα επιχειρηματική πρωτοβουλία παρεισφρέει εκεί που καταγράφεται ένα κενό. Μικρό ή μεγάλο. Το ίδιο συμβαίνει στην πραγματικότητα και στην πολιτική. Οι εκλογές αυτές θα είναι οι πρώτες εκλογές που δεν είναι εκλογές παροχών, ενδεχομένως να καταγραφούν ως εκλογές οργής, ανοίγουν εντούτοις ένα παράθυρο στην επόμενη ημέρα μετεξέλιξης του πολιτικού μας συστήματος. Σε αυτήν την επόμενη ημέρα, ο αστικός κόσμος οφείλει να μην κιοτέψει.
Να μη δειλιάσει μπροστά σε επίπλαστους φόβους και διληματικούς αγχωτισμούς. Να μην παρασυρθεί σε συναισθηματισμούς και άλλες οργίλες εκφράσεις. Να μην παραιτηθεί. Να μην συμβιβαστεί. Σαφώς υπάρχουν ευθύνες που βαραίνουν στις πλάτες του αστικού κόσμου. Στις πλάτες όλων μας. Η συνειδητοποίηση αυτών των ευθυνών δεν μπορεί παρά να είναι η απαρχή της αναγέννησης της αστικής μας συνείδησης προς την αναζήτηση του δρόμου της πολιτικής της αποτύπωσης.
Η πολιτική βέβαια δεν είναι παιχνίδι, είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά.
Οι τεντιμποϊσμοί μιας παρέας ανάγωγων στη ρητορική και θυμωμένων πολιτικών που οδηγούν την χώρα στο διχασμό και εξοστρακίζουν την αστική τάξη δεν είναι πολίτική.
Η δαιμονοποίηση μιας ολόκληρης τάξης που διαχειρίζεται τους πόρους ανάπτυξης της χώρας δεν οδηγεί σε έξοδο από την κρίση.
Η θωράκιση της διαφθοράς, με όρους ομερτάς και επιβράβευσης των μεθόδων στα πρόσωπα σύμβολα που καθόρισαν την συμφωνία της σιωπής για 40 χρόνια μεταπολίτευσης, δεν προσδίδει ελπίδα.
Έχουμε όμως σαν Έλληνες την ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές να κατανοήσουμε το μονοπάτι του παρελθόντος στο οποίο μας οδηγούν οι ηγέτες μας, προσπαθώντας να ανασυνθέσουν σκηνές του, και να ξαναζωντανέψουν περασμένες εποχές. Έχουμε μια ευκαιρία να διαμορφώσουμε την ανώτερη δύναμη της θέλησης του Ελληνικού λαού με την οποία σε κάθε αμφίρροπη φάση της ιστορίας μας ανατρέψαμε την επικείμενη καταστροφή και γράψαμε καινούργια ιστορία.
Η Νέα Ελλάδα μπορεί να ξεκινήσει την επόμενη ημέρα των εκλογών, όχι όμως από τους νικητές η τους ηττημένους της απέλπιδος προσπάθειας επιβίωσης του διεφθαρμένου κατεστημένου της χώρας.