Πρόκειται για μία ακόμη πολιτική ορολογία που αποδείχθηκε ήδη επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Ο πρωθυπουργός της χώρας ζητεί συναίνεση για να ξεπερασθούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Αυτό ζητούσε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από πέντε χρόνια, όταν αισθανόταν αδύναμος, πελαγωμένος στα μεγάλα εσωκομματικά ζητήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι σημαίνει συναίνεση για το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τους "προπάτορές" του; Μα, ασφαλώς το ευκαιριακό δεκανίκι του πολιτικά αδύναμου, ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο πολιτικής επιβίωσης.
Η συναίνεση έρχεται και αυτή να προστεθεί σε μια πλειάδα άλλων όρων πολιτικής συμπεριφοράς που ευτελίστηκαν, όταν αποκαλύφθηκε η γύμνια ουσίας που έκρυβαν από την πρώτη στιγμή. Αλλαγή, εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις, επανίδρυση…
Ωστόσο, η συναίνεση όταν αυτή μεταφέρεται ως αίτημα στο χώρο της κοινωνίας αναδεικνύεται σε σημαντικό όπλο παρέμβασης. Με αυτό το στόχο άνοιξε πρόσφατα ένας διάλογος στο διαδίκτυο. Ένας εξαιρετικά γόνιμος διάλογος που φιλοξενεί εδώ και έξι μήνες ο διαδικτυακός κόμβος «Πολιτών συμμαχία». Παρακολούθησα από την πρώτη στιγμή της γέννησής της αυτήν την πρωτοβουλία και ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν ο φίλος και πρώην βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, Παρασκευάς Παρασκευόπουλος (εκ των δημιουργών και χειριστών του blog http://www.politonsymaxia.gr/ ) μου πρότεινε να καταθέτω κι εγώ την δική μου προσωπική οπτική σε αυτήν την διαλεκτική διαδικασία.
Ο διάλογος προϋποθέτει θέσεις. Όσες περισσότερες άρσεις και αντιθέσεις έρχονται να προστεθούν στο εποικοδόμημα, τόσης μεγαλύτερης ουσίας αποτελέσματα καταγράφονται. Ο διάλογος προϋποθέτει καλή πίστη και όχι υστεροβουλία. Μακριά από μικροκομματικά στεγανά και ιδιοτελείς κορώνες, μπορεί να καταλήξει σε μικρές και γιατί όχι μεγάλες συναινέσεις.
Στην τοποθέτηση του φίλου Νίκου Κοτζιά, προέδρου του ΙΣΤΑΜΕ, ήλθα να καταθέσω την δική μου οπτική στα περί συναίνεσης. Την δική μου θέση ήλθε να συμπληρώσει ο πολιτικός αναλυτής Ζαχαρίας Ζούπης και έπεται συνέχεια. Σας καλώ λοιπόν όλους να συνδράμετε, μακριά από μεσσιανικές σκοταδιστικές αντιλήψεις, προκειμένου η σαθρή μεταοθωμανική μας δημοκρατία να περάσει επιτέλους στο επόμενο στάδιο και να βοηθήσει τη χώρα να πορευτεί στο μέλλον με περισσότερες εγγυήσεις για ευημερία και πρόοδο.
Συναίνεση- Εκλογές και το κόστος της Δημοκρατίας, του Νίκου Κοτζιά
http://www.politonsymaxia.gr/?p=657
Συναίνεση, το ευκαιριακό δεκανίκι της πολιτικής μας επιβίωσης, του Πέτρου Τατούλη
http://www.politonsymaxia.gr/?p=680
Περί «Συναίνεσης», του Ζαχαρία Ζούπη
http://www.politonsymaxia.gr/?p=683
K. Τατούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜολονότι σε διαφορετικό πολιτικό χώρο (Πρώην συντονιστής Δ.Ο. ΠΑΣΟΚ Ορεστιάδας) εκτιμώ τον βουλευτή Πέτρο Τατούλη, όχι μόνο για τις θαρραλέες σε πολλά ζητήματα θέσεις του, αλλά προπάντων για την τόλμη του να απαντά και να συζητά με τους πολίτες στο διαδίκτυο, όπου καταθέτει τις απόψεις του καθαρά στην κρίση όλων μας.
Άκουσα πολλές φορές τον πρωθυπουργό και διάφορα στελέχη της Ν.Δ. να εγκαλούν την αντιπολίτευση και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ, γιατί είναι λένε αρνητικό σε όλα και δεν συναινεί στα «μεταρρυθμιστικά» σχέδια της κυβέρνησης, με τα οποία τάχα μου και με σοβαρότητα περισσή θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα, που η ίδια δημιούργησε , αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που σύντομα θα χτυπήσει την πόρτα της Ελλάδας.
Δεν έχω ακούσει όμως και δεν έχω διαβάσει πουθενά (όποιος γνωρίζει ή έχει καταλάβει κάτι παραπάνω, ας βοηθήσει παρακαλώ), ποιο είναι το περιεχόμενο της πολιτικής , για την οποία ζητά η κυβέρνηση τη συναίνεση της αντιπολίτευσης σε θέματα οικονομίας , παιδείας , υγείας, κοινωνικής αλληλεγγύης, φτώχειας, ανεργίας, ασφάλισης , ασφάλειας, κ.λ.π. . Ακόμα και το περίφημο επικαιροποιημένο πρόγραμμα σύγκλισης γράφτηκε, ότι πρώτα το έμαθαν στις Βρυξέλλες και μετά το διάβασαν στο Διαδίκτυο και στα αγγλικά τα επιτελεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Κι όμως ο κ. Καραμανλής τους κατηγορεί επειδή δεν συμφωνούν με τις αποφάσεις του. Αυτή η απροσδιορίστου στόχου πολιτική και κοινωνική συναίνεση χρησιμοποιείται συχνά τελευταία για την αγορά πολιτικού χρόνου από την κυβέρνηση και η επίκλησή της λειτουργεί σαν κρυψώνας της πολιτικής της γύμνιας στην προσπάθειά τους να γαντζωθούν στην εξουσία μέρα με τη μέρα , βδομάδα με τη βδομάδα περιμένοντας κάποιο θαύμα που θα αποτρέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία της Ν.Δ. προς το εκλογικό ναυάγιο.
Μια σοβαρή κυβέρνηση διατυπώνει πρώτα τις δικές της προτάσεις προς τις άλλες πολιτικές δυνάμεις , εξηγεί στον Ελληνικό λαό ποιους στόχους θέτει και με ποια εργαλεία θα τους πετύχει και ζητά απ’ αυτές να καταθέσουν τις δικές τους . Όπου υπάρχει συμφωνία προχωρά άμεσα στην εφαρμογή τους , όπου υπάρχουν διαφορές την ευθύνη των αποφάσεων για τα πρακτέα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου η κυβέρνηση γιατί αυτή είναι η δουλειά της και γι αυτές κρίνεται αργότερα από τον Ελληνικό λαό. Η αντιπολίτευση επίσης κρίνεται και γι’ αυτά που συμφώνησε και γι’ αυτά στα οποία δεν έδωσε τη συναίνεσή της. Είναι κωμικό η κυβέρνηση να επικαλείται την απροθυμία της αντιπολίτευσης να συναινέσει σε αποφάσεις που πρόκειται να πάρει και δεν τις ξέρει ακόμα ούτε η ίδια και να τη χρησιμοποιεί σαν άλλοθι και αιτία για το κυβερνητικό «κενό» που παρατηρείται !!!
Η συναίνεση εκτιμώ ότι δεν είναι μια λευκή επιταγή, όπου θα κληθούν όλοι να βάλουν την υπογραφή τους. Φοβούμαι ότι χρησιμοποιείται, όπως το επισημαίνετε κι εσείς, σαν ένα όχι πρωτότυπο επικοινωνιακό τέχνασμα και μια ακόμα λέξη όπως πολλές άλλες βαρύγδουπες (επανίδρυση, μηδενική ανοχή, μεταρρύθμιση, καινοτομία, αταλάντευτη πορεία, σταθερότητα, αξιοκρατία, διαφάνεια κ.λ.π) χαραμίζεται σαν περίβλημα για εξαγγελίες χωρίς περιεχόμενο...
Συναίνεση για τον Καραμανλή σημαίνει κατ'αρχήν ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ να διαχειριστεί τα προβλήματα του Έλληνα και της κοινωνίας.Και θα ήταν πιο τίμιο και ανδρείο να μην δημιουργεί τείχη προστασίας εκμεταλλευόμενος την παγκόσμια οικονομική κρίση.Ο υποκριτισμός του τον χαρακτηρίζει ως πρωθυπουργό και ως άνθρωπο.Αυτό φάνηκε από τη στάση του απέναντι σε ορθώς σκεπτόμενους και διαφωνούντες βουλευτές του.(Η περίπτωση Τατούλη ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την υποκριτική του Καραμανλή!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚε Καραμανλή δεν μασάμε (όπως έλεγε και η Γιαννάκου!!!)
ΚΑΝΕΝΑΣ=ΚΑΤΑΛΛΉΛΟΤΕΡΟΣ
Αγαπητέ κύριε Τατούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσβλέποντας κι εμείς προς τη δημόσια θέα, που επιχειρούν να αναδείξουν οι περιγραφές σας, αναρωτιόμαστε, κατά πόσο η σαφής περιγραφή και κριτική προσέγγιση των πεπραγμένων που μας καταδυναστεύουν, ενδέχεται να λειτουργεί τελικώς ως άλλη μια επιβεβαίωση εκείνου, που προφανώς αποστρεφόμαστε και αγωνιζόμαστε να αναμορφώσουμε.
Το μόνο σαφές δημόσιο εγχείρημα, γιατί να αναλίσκεται απλώς στο να περιγράφει τον δεδομένο και παρακμάζοντα κόσμο μας, υποδεικνύοντας συλλογικές συμπεριφορές διαφυγής μας από αυτόν;
«Προφανώς διότι ένας από τους κινητήριους μοχλούς της λειτουργίας του άδικου κόσμου που μας περιέχει, είναι και η ασάφεια», σκεφτόμαστε αμέσως.
Ωστόσο, πώς είναι δυνατόν, αρθρώνοντας τη σαφήνεια μέσα στην ήδη συνειδητοποιημένη από μας και κατάδηλη περιρρέουσα ασάφεια, να περιμένουμε να μη λειτουργεί τελικώς ο λόγος μας, ως άλλη μια μικρομονάδα ασάφειας, που τελικώς δεν καταφέρνει τίποτα παραπάνω, από το να ανασυνθέτει παρομοίως με οποιονδήποτε άλλον σαφή ή ασαφή λόγο, το ήδη δεδομένο και ασαφές δημόσιο ‘όλον’;
Το ζητούμενο δεν μοιάζει να αφορά, στο πώς θα αρθρώνουμε, απλά και καθημερινά, μια ‘άλλη’ γλώσσα που να συνιστά και ‘άλλη’ μορφή πολιτισμού; Το ζητούμενο δλδ δεν είναι να ζούμε πολιτισμένα, αρθρώνοντας όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε τη γλώσσα που συνιστά από μόνη της πολιτισμό; Είναι δυνατόν μιλώντας στην απολίτιστη γλώσσα τους, να κάνεις κάποιους να ενστερνιστούν τις αξίες μιας γλώσσας που δεν μιλούν; Μάλλον όχι! Ωστόσο μπορείς να τους δείξεις ένα δέντρο, κι ας μη ξέρουν ακόμα να το ξεχωρίσουν ‘ως δέντρο’ από την έννοια με την οποία το αντιλαμβάνονται. Το μέγα ζητούμενο είναι να υπάρξει αυτό το ‘δέντρο της ελευθερίας’. Ακόμα και στην ελάχιστη δημόσια μορφή του. Και επειδή οι άνθρωποι, συνήθως αναζητούν γύρω τους ένα αντικείμενο, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν μέσω αυτού, την έννοια του ‘νοήματος’, ίσως αν τους δοθεί ένα ‘ελεύθερο αντικείμενο’, ν’ αρχίσουν σιγά-σιγά να προσεγγίζουν και την έννοια της ελευθερίας μέσα τους.
Μόνο τα έργα μετράνε στο χώρο του όποιου εφικτού. Είτε αναφερόμαστε στο ήδη υπάρχον στους διάφορους ‘τόπους’, είτε αναφερόμαστε στο φαντασιακό είτε στο νοητό-ιδεατό εφικτό, τα έργα, είναι εκείνα που αποδεικνύουν μόνο την ύπαρξή τους, αδιαφορώντας προς το εφικτό για τον καθένα μας πλαίσιο, μέσα στο οποίο δυνάμεθα να τα εντάξουμε, προκειμένου να τα αναγνωρίσουμε.
Ακούμε για το τεράστιο πρόβλημα παιδείας που υπάρχει, εξ αιτίας του οποίου οι άνθρωποι, μη συνειδητοποιώντας τα δικαιώματά τους, δεν μπορούν και να τα διαφυλάξουν μέσω της έννομης και δημοκρατικής δράσης τους, αφήνοντας τον τόπο λεία στα διάφορα κοινωνικοπολιτικά καρτέλ. Ωστόσο, η βαθειά κρίση μας, δεν οφείλεται μόνο στην ευκολία με την οποία οι αμόρφωτοι και ανίκανοι να υιοθετούν και να διαδίδουν τις ‘μεγάλες ιδέες’ παρασύρονται, αλλά και στην ευκολία με την οποία οι μορφωμένοι και οι ικανοί στο να υιοθετούν και να διαδίδουν τις ‘μεγάλες ιδέες’, όπως π.χ. εσείς οι πολιτικοί, μπορούν και παρασύρουν τους αδαείς. Η αήθεια, δεν είναι προνόμιο των απαίδευτων, αλλά μάλλον των πεπαιδευμένων.
Θα είχαμε επομένως περισσότερες ελπίδες, απ’ όσες διαφαίνεται πως έχουμε, ώστε να εντείνουμε ακόμα περισσότερο τις προσπάθειές μας για κοινωνική συναίνεση, αν βλέπαμε έστω και ένα πολιτικό κώμα, που να διαφέρει από τα υπόλοιπα ως προς την κοινή αποστροφή που επιδεικνύουν όλα τους απέναντι σε κάτι ‘διάφορο’ από αυτό το χάλι που αδιάκοπα και μετά μανίας ανασυνθέτουν εδώ και δεκαετίες. Αν βλέπαμε έστω και έναν τραπεζικό οργανισμό, που να ‘διαφέρει’ εμπράκτως από τους υπόλοιπους, ως προς το πώς εννοεί την έννοια της ‘ανθρωπιάς’ και της συναίνεσης. Αλλιώς, υπό ποια έννοια καλούμαστε, εμείς, ισχνοί, ρακένδυτοι, πειναλέοι, και σχεδόν αμόρφωτοι να συνεισφέρουμε από κοινού με τους υπερτραφείς από γνώσεις, τακτικές και χοληστερίνη κοινωνικοπολιτικούς ταγούς μας, στο να βγούμε από την ‘κρίση’;
Απ’ την άλλη, των όποιων από μας οι λόγοι, ενώ είναι προφανές πως τοποθετούνται αφ’ εαυτών τους, σε ένα σημείο – έναν ελεύθερο τόπο - πέραν του ασφυκτικού δημοσίου χώρου που περιγράφουμε, ενώ δλδ, τοποθετούμε δικαίως τους εαυτούς μας, στην πλευρά της ελευθερίας, ωστόσο, δεν γράφουμε για το ‘εδώ’, δεν αρθρώνουμε τον ‘εδώ’ δημόσιο και ελεύθερο χώρο, παρά μόνον, από ‘εδώ’, περιγράφουμε το ‘εκεί’, ενώ γνωρίζουμε καλά πως αυτό το ‘εκεί’, δεν είναι παρά μια μαύρη χοάνη κάθε έννοιας, κάθε δράσης και κάθε προαίρεσης. Όλοι έχουν λόγους να κρίνουν το σύστημα και να καταθέτουν προτάσεις για τη βελτίωσή του. Ποιος απ’ όλους όμως θα μας καλέσει να δούμε από κοντά το ελεύθερο ‘εδώ’ του, προκειμένου να καταλάβουμε δια ζώσης τι σημαίνει ποιότητα δημοκρατίας και ελευθερίας;
Προς το δικό τους ελεύθερο δημόσιο δεδομένο, πότε θα στραφούν οι απανταχού ελεύθεροι, προκειμένου να μιλήσουμε και να ακούσουμε πλέον και για κάτι πέραν των περιγραφών αυτού του δημόσιου αγοραίου αίσχους, το οποίο όχι μόνο επικάθεται, αλλά έχει αναπτύξει και βαθιές ρίζες, στην οικονομία, την πολιτική, τη δικαιοσύνη, αλλά και στην παιδεία, την τέχνη και τη διανόηση;
Φυσικά και το όποιο δημόσιο, αποτελεί πραγματικότητα. Φυσικά και η κάθε δημόσια προσπάθεια, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει το δικαίωμα να αρθρώνεται, ούτως ή άλλως, παράλληλα με όλες τις υπόλοιπες. Απλώς έχουμε την αίσθηση πως όσο και αν οι αναρίθμητες περιγραφές μας είναι αληθείς, εξακολουθεί να εκλείπει ως αντικείμενο των περιγραφών μας, το τοπίο της ελεύθερης δημόσιας σφαίρας, το οποίο και απουσιάζει παντελώς από τη διάσταση του δημόσιου βίου μας.
Είναι δυνατόν το ‘δημόσιο ελεύθερο αντικείμενο - αγαθό’ να προκύπτει από περιγραφές ενός άλλου, ανελεύθερου ‘αντικειμένου-αγαθού’, όπως είναι αυτό του τρέχοντος δημόσιου βίου; Δεν πρέπει να μας δειχτεί, έστω και ένα ζωντανό ‘ελεύθερο αντικείμενο-αγαθό’ προς επίρρωση των όποιων κοινών προσπαθειών μας;
Είναι, σαν όλοι να μας λένε τι ωραία που ξέρουν και ζωγραφίζουν, όλοι να μας λένε ‘πώς’ πρέπει να ζωγραφίσουμε από δω και πέρα κι εμείς, αν θέλουμε να φιλοτεχνήσουμε το πορτρέτο της εξόδου μας από την ηθική, πολιτική και οικονομική κρίση, αλλά κανείς να μη μας δείχνει να δούμε έστω και ένα πρωτόλειο σκίτσο που να έχει κάνει ο ίδιος, το οποίο να αποπνέει έστω και μια ελάχιστη 'αύρα' ελευθερίας. Είναι σα να προσπαθούμε απο κοινού να βιώσουμε εικαστική εμπειρία για ένα αντικείμενο, μέσω των όσων λέμε, όταν περιγράφουμε ένα εντελώς διαφορετικό από το ζητούμενο αντικείμενο. Στην προσπάθεια δε της συναίνεσής μας, μοιάζουμε μάλλον σαν κι εκείνους τους δύο, που ο ένας προσπαθεί να αρμέξει τον τράγο και ο άλλος κρατά από κάτω το κόσκινο προκειμένου να μαζέψει μέσα σε αυτό, το γάλα. Για να θυμηθούμε και τον γέρο- Καντ.
Αν έχουμε ωστόσο, ως προσωπογράφοι, την ανάλογη ικανότητα ενός Ραφαήλ, όχι μόνο στο να αποτυπώνουμε στον καμβά, το ‘βάθος του βλέμματος’ ενός οποιουδήποτε προσώπου, αλλά και να προσδίδουμε στα πρόσωπα που ζωγραφίζουμε, ιδιότητες που δεν διαθέτουν ως φυσικά πρόσωπα, όπως π.χ. να μπορούμε να κάνουμε τον κακόσχημο και κρετίνο, να φαίνεται βαθυστόχαστος και όμορφος, σε τι θα ωφελούσε αυτό το δημόσιο βίο μας, αν καλούμασταν π.χ. να φιλοτεχνήσουμε τα πορτρέτα των μεγαλοπολιτικών μας , των μεγαλοτραπεζιτών μας κ.λ.π.; Μήπως και εμπνεόντουσαν από τα πορτρέτα που θα τους κάναμε, την ποιότητα ενός βλέμματος, με το οποίο δεν δύνανται οι ίδιοι ποτέ τους να ‘δουν’ τα πράγματα; Ενδεχομένως ναι… ενδεχομένως όμως και όχι…
Αν νομίζετε ωστόσο εσείς, αγαπητέ κύριε Τατούλη, πως είναι δυνατό κάτι τέτοιο, εμείς, μπορούμε να καταθέσουμε ανωνύμως, μαζί και με άλλους καθώς φανταζόμαστε συμπολίτες μας, ως συνεισφορά μας στην κοινή προσπάθεια απεγκλωβισμού μας από την κρίση, το όποιο ζωγραφικό ταλέντο μας, ώστε να φιλοτεχνηθούν οι προσωπογραφίες όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ταγών μας, με τέτοιο τρόπο, που και μόνον η θέαση των ζωγραφισμένων προσώπων τους από τους ίδιους, να συμβάλλει κάπως στο να εξανθρωπιστούν και τα πραγματικά πρόσωπά τους, και αναλόγως, οι όποιες δράσεις τους. Ας κάνουμε επίθεση πολιτισμού και αγάπης σε εκείνους που κοιτάνε να μας γεμίζουν μόνο με θλίψη και απόγνωση.
Αν μπορεί να παραχθεί πολιτισμός μ’ ένα μολύβι ή λίγες μπογιές πάνω σε ένα κομμάτι ξύλου, γιατί να μην μπορεί να παραχθεί και εκτός αυτού, με τόσα και τόσα μέσα που διαθέτουμε;
...Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να προσβλέπουμε σε μια ελευθερία από ταλέντο, και όχι σε μια ελευθερία από καθήκον.
Ο Καντ (αν και συνδέει την ελευθερία με το καθήκον) αναγνωρίζει την έννοια του ταλέντου στις τέχνες. Είναι η ικανότητα να παράγει κανείς ένα αντικείμενο (το έργο τέχνης) που ενώ μοιάζει να έχει παραχθεί βάσει κάποιου μυστικού κανόνα, ωστόσο, αυτός ο υποτιθέμενος κανόνας (αν δεν έχουμε το τάλαντο) δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην παραγωγή ανάλογων αντικειμένων. Είναι ουσιαστικά ένας 'μη κανόνας' όσον αφορά την φύση, αφού σε τίποτα καλλιτεχνικό δεν μπορεί να μας οδηγήσει ο ίδιος.
Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει και με την ηθική και τους νόμους; Παρά τους τόσους νόμους, γραφτούς ή άγραφους, παρά τους τόσους θεσμούς, το πιο απλό και σύνηθες πλέον δεν είναι, τηρώντας τους κάποιος χωρίς το ανάλογο τάλαντο, να παραμένει τόσο ανήθικος όσο και εν τέλει παράνομος (αν και επιφανειακά νόμιμος);
Πιστεύουμε πως γνωρίζετε εξ ιδίων κύριε Τατούλη, πως θα μπορούσε κανείς να πει για τον εαυτό του, "έχω ταλέντο στην ελευθερία" ή "έχω ταλέντο στην ηθική" που είναι το ίδιο.
Και θα μπορούσε να το πει αυτός, που δεν χρειάζεται να θυμάται όλους εκείνους τους λογικούς περιορισμούς που θέτει το ίδιο το πνεύμα στον εαυτό του, προκειμένου να αυτοπραγματωθεί σε ελεύθερο πνεύμα, από καθήκον, αλλά που δρα ηθικά και ελεύθερα, όπως κανείς τραγουδά ή ζωγραφίζει, από πηγαία κλίση. Που έχει δηλαδή το τάλαντο για ηθική και ελεύθερη ζωή.
Ας δωθεί λοιπόν η δυνατότητα, σε όλους τους απανταχού ταλαντούχους για ελευθερία, να δημιουργήσουν ο καθένας εκεί που δύναται, τα ελεύθερα έργα τους. Από έλλειωη ελεύθερων έργων είναι που πάσχουμε, όχι από έλλειψη αγαθών προθέσεων.
Πιστεύουμε πως ακόμα και μέσα στις άθλιες φυλακές μας, υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι (κρατούμενοι ή δεσμοφύλακες) που διδάσκουν τους άλλους με τη ζωή και το έργο τους. Πόσο μάλλον 'εδώ', έξω απ' αυτές...
Σας ευχαριστούμε.
Αγαπητέ κ. Τατούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναμφίβολα " Συναίνεση σημαίνει διάλογος"
Οι πολιτικοί μας όμως θεωρούν την πολιτική σκηνή σαν χώρο όπου έχουν την ευκαιρία να αμμίλονται στην ρητορική τέχνη μόνο και μόνο για την τέχνη, ή το συνηθέστερο να παίζουν έργα ρεπερτορίου οπως π.χ ¨Συναίνεση" δίκην θλιβερών καμποτίνων, στις αλάνες των χωριών της Δύσης την εποχή του μεσαίωνα.
Βέβαια υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις ίσα ισα για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα μιά απο τις οποίες -χωρίς πρόθεση κολακείας- είσαστε σείς.
Δυστυχώς γιά αυτούς, ο κόσμος τους έχει καταλάβει γιαυτό δίνει ποσοστό προτίμισης 35% στον "κανένα".
Ξαίρω ότι δεν είμαστε πολλοί -αν και θάπρεπε- αυτοί που σας στηρίζουν αλλά είμαστε η μαγιά.