Ο φερόμενος ως «κουρασμένος» πρωθυπουργός μιας κουρασμένης χώρας.

Ο πρωθυπουργός της χώρας φέρεται σε ιδιωτική του συνομιλία με δημοσιογράφο να προέβη σε μια ενδελεχή εξομολόγηση. «Είμαι κουρασμένος», φέρεται να είπε ο κ. Καραμανλής, για να καταλήξει «Αν χάσω στις εκλογές, τότε θα φύγω».

Κατ’ αρχήν μια εύλογη απορία. Στην περίπτωση δηλαδή που κερδίσει, θα ξεκουραστεί και θα μείνει;

Ακολούθησε η αναμενόμενη διάψευση της δημοσιογραφικής πληροφορίας από την πλευρά της κυβέρνησης. «Ο πρωθυπουργός είναι πολύ νέος για να σκέφτεται να συνταξιοδοτηθεί».

Και ακόμη μια εύλογη απορία εδώ. Υπάρχει δηλαδή η σκέψη ή το θέσφατο ότι πρέπει να κλείσει το έτος συνταξιοδότησης για να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία; Ή ακόμη, το ζητούμενο είναι πότε σκέφτεται εκείνος να αποχωρήσει ή οι εντολείς του, ήτοι ο ελληνικός λαός και τα μέλη του κόμματος στο οποίο προεδρεύει;

Εδώ και πολύ καιρό, πέντε χρόνια τώρα, ο επικοινωνισμός έχει αντικαταστήσει με ολέθρια αποτελέσματα για την πορεία της χώρας την ουσία της πολιτικής. Χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα, χωρίς την απαραίτητη ιδεολογία που θα στήριζε ως χαλί το εγχείρημα των μεταρρυθμίσεων, οι λάτρεις της επικοινωνιολαγνείας με κολπάκια και τερτίπια θεώρησαν ότι θα επιμήκυναν την πολιτική τους ζωή, εις βάρος του συλλογικού και ατομικού μέλλοντος των Ελλήνων και των Ελληνίδων πολιτών. Πρόκειται για αποκύημα μιας νοσηρής φαντασίας. Ένας πρωθυπουργός, με τη φήμη του ικανού και του κατάλληλου, ο οποίος ενημερώνει μέσα από έναν καλοστημένο δίαυλο δημοσιογραφικής παραπολιτικής, σε τακτά χρονικά διαστήματα τον ελληνικό λαό, αλλά ακόμη και τους ίδιους τους βουλευτές ή και υπουργούς του, για την εκείνη τη χρονική στιγμή συναισθηματική του κατάσταση. «Οργισμένος» για το τάδε σκάνδαλο, «εκνευρισμένος» με τη δείνα δήλωση, «προβληματισμένος» με κάποιο άλλο αδιέξοδο. Και όλη η χώρα να προσπαθεί να αναλύει κάθε φορά τι σημαίνει που ο κ. Καραμανλής χτυπά νευρικά τα δάκτυλα του στο τραπέζι ή σφίγγει τα χείλη του σε αποδοκιμασία.

Η τελευταία ωστόσο αυτή διαρροή, που κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει πώς θα εξυπηρετήσει τον κ. Καραμανλή και την πολιτική του υστεροφημία (διότι περί αυτής πρόκειται), ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ο πρωθυπουργός της χώρας φέρεται να δήλωσε «κουρασμένος», για να διαψευσθεί ευλόγως η δημοσιογραφική πληροφορία λίγο αργότερα…Για να συγκινήσει κάποιους; Για να κάνει κάποιους άλλους να αισθανθούν τύψεις για την ψυχολογική καταπόνηση που του έχουν προξενήσει; Για να προλειάνει το έδαφος της εξόδου του; Για να προσθέσει κάποιο ιδιότυπο δίλημμα στους πολίτες που συνεχίζουν να τον αγαπούν, δεν μπορούν ωστόσο να δεχτούν και τα αδιέξοδα στα οποία η πρωθυπουργική διακυβέρνηση έχει βυθίσει τον τόπο; «Άγνωσται αι βουλαί»των συμβουλατόρων…

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρόκειται για εξαιρετικά αήθη πολιτική συμπεριφορά – επί της ουσίας απολιτίκ επιλογή της συμπεριφοράς της αδράνειας- που αναδεικνύει με τον τραγικότερο τρόπο έναν «ανοίκειο» πρωθυπουργό.

Καλώ λοιπόν τον κ. Καραμανλή να αναλογιστεί το μέγεθος της τεράστιας ευθύνης που του αναλογεί, να σεβαστεί τους Έλληνες πολίτες που του εμπιστεύθηκαν τα όνειρα τους, να τιμήσει τους θεσμούς που επί των ημερών του εξαχρειώθηκαν και είτε να πάψει να πολιτεύεται με μόνα όπλα τέτοιες ιλαρές διαρροές, είτε να παραιτηθεί εκ του θώκου του σήμερα κιόλας. Ο τόπος είναι πολύ κουρασμένος από τις ανίκανες, αναποτελεσματικές και διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες της μεταπολίτευσης για να υφίσταται έναν «κουρασμένο» σύμφωνα με τις διαρροές πρωθυπουργό. Ο τόπος είναι πολύ κουρασμένος για επικοινωνισμούς, διαρροές, διαψεύσεις και κακόγουστες παραπολιτικές.

Όσο για την επόμενη ημέρα, εκείνοι που προσχεδιάζουν τις εξελίξεις, έχοντας κατά νου τον παραδοσιακό και παλαιοκομματικό τρόπο της διαχείρισης και νομής της εξουσίας ανάμεσα στους λίγους και ισχυρούς του συστήματος, ενδέχεται να βρουν απέναντι τους ένα κοινωνικό και πολιτικό τοπίο που μεταβάλλεται με εντυπωσιακές ταχύτητες. Η διάλυση της συνοχής του κοινωνικού ιστού προβάλει πλέον πασίδηλα ως αίτιο και αιτιατό συνάμα της σημερινής έκνομης και εκτροχιασμένης κατάστασης που οι πολίτες αυτής της χώρας βιώνουμε ως καθημερινότητα. Η συνισταμένη αυτή κάνει τις πάγιες τακτικές του πολιτικού παιγνίου να φαίνονται κοντόφθαλμες και ανατρέψιμες ανά πάσα στιγμή από κάποιο τυχαίο κατά πάσα βεβαιότητα γεγονός. Το πρόβλημα της παλαιοκομματικής / παλαιοπολιτικής αυτής στρατηγικής είναι ότι έχει χάσει κάθε πρωτοβουλία κινήσεων. Απαντά με χρονική υστέρηση στις προκλήσεις. Και ως εκ τούτου απαντά λάθος. Μόλις πιστέψει ότι έλυσε κάποιο πρόβλημα, η ίδια η κοινωνία έχει ήδη αλλάξει το πρόβλημα. Ακολουθεί ασθμαίνουσα τις εξελίξεις, αλλά αυτές βρίσκονται πάντα στο επόμενο κεφάλαιο.

Κλείνοντας, για να μην κατηγορηθώ ως ανάλγητος. Το προσωπικό δράμα ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα ψυχολογικά ζητήματα και προσωπικά αδιέξοδα ή αλλιώς ενός ανθρώπου αισθηματία (με την έννοια ότι απευθύνεται στο συναίσθημα του συνομιλητή του), δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Και εμένα ασφαλώς, που έχω και την ιδιότητα του γιατρού. Πλην όμως, το ατομικό και συλλογικό μας μέλλον ως πολίτες αυτού εδώ του τόπου είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το εναποθέτουμε σε συναισθηματισμούς, σε ψυχικά φορτισμένα διλήμματα, σε διαρροές, σε διαψεύσεις και εν τέλει σε επικίνδυνους διαρρέοντες….