Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Παρών.

*Η ομιλία μου στον προυπολογισμό που συζητείται στη Βουλή.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Ας ξαναθυμηθούμε κάτι που έχουμε ξεχάσει. Ή δε μας ενδιαφέρει καθόλου να θυμόμαστε. Ο προϋπολογισμός δεν είναι ένα απλό τεχνικό κείμενο. Και η συζήτηση του δεν είναι ασφαλώς μια καλή ευκαιρία για χειροκρότημα….. Ο προϋπολογισμός… δηλαδή η διαχείριση από το κράτος των χρημάτων που εισπράττει από τους φορολογούμενους, είναι η πεμπτουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αφού συνιστά τελικά, τη λογοδοσία προς τον λαό από τους εκλεγμένους από τον ίδιο ηγέτες της χώρας. Αυτή η «δημοκρατική» πεμπτουσία… με δική μας ευθύνη …έχει σήμερα ευτελιστεί. Προϋπολογισμοί με τεχνάσματα. Δημιουργικές λογιστικές. Απογραφές. Και πλέον προϋπολογισμοί που ψηφίζονται για να …εκτροχιασθούν. Όπως ο φετεινός.

Η σαφής τάση αποδυνάμωσης της ελληνικής οικονομίας όπως την βιώνουμε σήμερα είναι η οδυνηρή συνέπεια. Τα πραγματικά αίτια κρύβονται στις χρόνιες στρεβλώσεις, που καμία κυβέρνηση δεν ήθελε ή δεν κατάφερε να διορθώσει. Τα προβλήματα παραμένουν τα ίδια. Μεγιστοποιημένα ασφαλώς σήμερα από την αδιαμφισβήτητη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, της οποίας ωστόσο οι αρνητικές επιπτώσεις θα εξαρτηθούν κατά βάση αφενός από την κατάσταση της κάθε εθνικής οικονομίας και αφετέρου από την αποτελεσματικότητα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής.

Γνωρίζουμε καλά ότι η κατάρτιση ενός νέου Π/Υ βασίζεται στην εκτίμηση για την εκτέλεση του Π/Υ που προηγείται. Όσο πιο στέρεη η βάση, τόσο πιο σταθερό και αξιόπιστο το οικοδόμημα του νέου Π/Υ. Οι εκτιμήσεις για την εκτέλεση του Π/Υ του τ.ε., αν ληφθούν υπόψη τα διαθέσιμα απολογιστικά στοιχεία, φαίνονται νομίζω αδικαιολόγητα αισιόδοξες. Για να γίνω συγκεκριμένος. Φαίνεται αισιόδοξη η εκτίμηση για ετήσια αύξηση των καθαρών εσόδων του Τ/Π κατά 10,1%, όταν η αύξηση του εννεαμήνου ήταν μόλις 4,1%!. Εκτιμήσεις για άλλα κρίσιμα μεγέθη του Π/Υ του τ.ε. δείχνουν σημαντικές και συνάμα ανησυχητικές αποκλίσεις. Για παράδειγμα, το έλλειμμα της Κεντρικής Κυβέρνησης εκτιμάται ότι θα υπερβεί τον αρχικό στόχο κατά €2,5 δις περίπου. Η δαπάνη για πληρωμή τόκων του Δ/Χ εκτιμάται ότι θα τον υπερβεί κατά €800 εκατ. Το Δ/Χ εκτιμάται ότι θα υπερβεί τον αρχικό στόχο κατά €9,3δις, σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 8,3%.

Σε περιόδους μεγάλης αβεβαιότητας, όπως η τρέχουσα, έχω την άποψη ότι οι αισιόδοξες εκτιμήσεις πρέπει να αποφεύγονται επιμελώς, αφού τυχόν διάψευσή τους πλήττει το κύρος και την αξιοπιστία των δημοσιονομικών αρχών της χώρας. Στην τρέχουσα συγκυρία δοκιμάζεται σκληρά η αξιοπιστία του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος και συνακόλουθα η αξιοπιστία των εποπτικών αρχών του κράτους. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στην ικανότητα του κράτους να διαχειριστεί αποτελεσματικά την κρίση πρέπει να προστατευθεί ως κόρη οφθαλμού. Ωστόσο, ακόμη και αν επαληθευτούν οι αισιόδοξες εκτιμήσεις, η κατάσταση των οικονομικών του κράτους εξακολουθεί να είναι κρίσιμη.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Επί της ουσίας. Θα σταθώ εν τάχει σε δύο ζητήματα: το δημόσιο χρέος και τις κρατικές δαπάνες. Έλεγα πέρυσι από το ίδιο αυτό βήμα. Ήλθε η στιγμή να χρησιμοποιήσουμε για την αντιμετώπισή του δημοσίου χρέους την πιο κοφτερή λεπίδα του ΤΠ., εκείνη των δαπανών. Έχω εδραία την πεποίθηση ότι αν δεν περικόψουμε τις κρατικές δαπάνες, θα αναπαράγονται και θα διευρύνονται τα ελλείμματα, θα διογκώνεται το Δ/Χ και θα γίνεται ολοένα και επαχθέστερη η εξυπηρέτησή του εις βάρος των πολιτικών κοινωνικής προστασίας και ανάπτυξης.
Ενδεικτική είναι η μείωση των δημόσιων επενδυτικών δαπανών κατά €850 εκατ. και ο περιορισμός τους στο 3,4% του ΑΕΠ από 5,1% το 2004 και 5,4% το 2000. Τη μείωση αυτή στην παρούσα οικονομική συγκυρία και δεδομένου ότι το ΕΣΠΑ μπαίνει στο τρίτο έτος εφαρμογής του αδυνατώ να την κατανοήσω!

Για τις δαπάνες κοινωνικής προστασίας τώρα. Η αποτελεσματικότερη διαχείριση των υφιστάμενων δαπανών μπορεί να δώσει καλύτερο αποτέλεσμα και οι επιπλέον πόροι ακόμη μεγαλύτερο. Και βέβαια, αυτό το ζήτημα έχει απόλυτη συνάφεια με μια ακόμη δική μας δέσμευση: την επανίδρυση του κράτους, η οποία όμως προχωράει με βραδείς ρυθμούς, την ίδια στιγμή που ο νόμος για τον έλεγχο της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος και την πάταξη της διαφθοράς που ψηφίσαμε το 2006 παραμένει ανενεργός στο συρτάρι των αρμοδίων.

Κυρίες και Κύριοι,


Η θλιβερή διαπίστωση ότι η Ελλάς είναι μια διεφθαρμένη χώρα ανεπαρκών πολιτικών έκανε το γύρο του κόσμου από τα διάφορα ειδησιογραφικά πρακτορεία. Η κρίση της Ελλάδας ανέφερε τις προάλλες ο Εκόνομιστ είναι βαθύτατα πολιτική. Η έκρηξη της κοινωνικής οργής όπως τη βιώσαμε τις προηγούμενες ημέρες, σήκωσε το χαλί. Το χαλί κάτω από το οποίο κρύβαμε για χρόνια τα σκουπίδια μας. Δείτε τα θέματα διαφθοράς. Κανένα σκάνδαλο δεν διαλευκάνθηκε. Κανένας υψηλά ιστάμενος δεν κατέληξε στη φυλακή. Μόνο κάποιοι λίγοι έχασαν τους υπουργικούς τους θώκους και αυτό όχι με παραδειγματική υπόδειξη της εξόδου, αλλά με θερμές ευχαριστίες …για τη συνεισφορά και το έργο τους. Ωστόσο, η διαφθορά συνεχίζει να αδειάζει τα ταμεία του κράτους και την τσέπη του έλληνα φορολογούμενου, αλλά και να αποτρέπει κάθε ξένη επένδυση.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,
Η μείωση των αμυντικών δαπανών ήταν για χρόνια ζητούμενο των δήθεν φιλολαϊκών πολιτικών. Αυτό θα ήταν πράγματι μια θαρραλέα πολιτική πρωτοβουλία, αν είχαμε προηγούμενα φροντίσει να εξυγιάνουμε τον τόσο εύφορο για διαπλοκή τομέα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Δυστυχώς δεν το πράξαμε. Δεν εξασφαλίσαμε αδιάβλητο πλαίσιο στις προμήθειες των στρατιωτικών εξοπλισμών. Αντίθετα, αφήσαμε τους μεσάζοντες και τους μεταπράτες να συνεχίζουν να πλουτίζουν εις βάρος του ελληνικού λαού. Αντίθετα, δώσαμε το ελεύθερο σε ορισμένους από εμάς να ενεργούν ακόμη και ως λομπίστες αυτών των οπλεμπόρων.

Κυρίες και κύριοι,

με τη σημερινή μου τοποθέτηση δεν αποκαλύπτω ασφαλώς κάτι που δεν γνωρίζετε κι εσείς, και ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας και η διεθνής κοινότητα και οι οικονομικοί αναλυτές και ασφαλώς ο ελληνικός λαός που νιώθει την οικονομική δυσπραγία στην δυστυχή του καθημερινότητά. Θέλω όμως να τονίσω το εξής: οι εκτροχιασμένοι εκ των προτέρων προϋπολογισμοί δυναμιτίζουν συθέμελα το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Μας απαξιώνουν ακόμα περισσότερο στα μάτια των εντολέων μας, των ελλήνων πολιτών. Επιβαρύνουν το ήδη εξαιρετικά φορτισμένο από κοινωνική ένταση κλίμα διάχυτης απαισιοδοξίας για το μέλλον. Συνθλίβουν κάθε προσδοκία μεταρρύθμισης και αλλαγής.

Κύριοι συνάδελφοι,

Η ανασύνταξη του προϋπολογισμού στο σκέλος των εσόδων και στο σκέλος των δαπανών είναι απαραίτητη. Η λήψη ουσιαστικών μέτρων για την πάταξη της διαφθοράς είναι επιβεβλημένη. Ο εξορθολογισμός των αμυντικών δαπανών είναι αναγκαίος χωρίς όμως να αφεθεί η χώρα ανοχύρωτη. Η αύξηση των δημοσίων δαπανών για τη στήριξη των εισοδημάτων που συρρικνώνονται -όπως λαϊκίστικα προτείνει το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα- είναι ακόμη μια προσπάθεια προσανατολισμένη στην ψηφοθηρία και όχι στην εξυγίανση των δημοσιονομικών του κράτους. Ο συγκεκριμένος προϋπολογισμός είναι και ανεδαφικός και αντιλαϊκός. Όχι επειδή δίνει λίγα, αλλά διότι δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά τους Έλληνες να ζήσουν καλύτερα. Εκ των πραγμάτων, συμμέτοχος σε αυτό το σχέδιο δεν μπορώ να είμαι. Εκ των πραγμάτων θα παραμείνω παρών….


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

H διάλυση του κράτους και η σκούπα

*όπως δημοσιεύθηκε στη Real News , Κυριακή 14 Δεκεμβρίου


Το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό. Η ελληνική κοινωνία είναι εξοργισμένη, θλιμμένη, απογοητευμένη. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή από αστυνομικό στα Εξάρχεια πυροδότησε μια σειρά αντιδράσεων που σιγοβράζουν εδώ και καιρό στην ψυχή του Έλληνα. Από πού πηγάζει αυτή η οργή; Από τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Από τη διαπιστωμένη πλέον διαφθορά των πολιτικών όλων των αποχρώσεων. Από την οικονομική κρίση, απόρροια των χρόνιων στρεβλώσεων της αδύναμης ελληνικής οικονομίας. Από την τεκμαρτή διάλυση του κράτους.
Με απλά λόγια. Ο Έλληνας καλείται -με τηλεοπτικά σπότ μάλιστα!- να αποκτήσει φορολογική συνείδηση, την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες νομιμοποιούντται πλήρως να φτιάχνουν οφ σορ, καθότι «το νόμιμο είναι και ηθικό». Ο έλληνας βλέπει κάποιους να πλουτίζουν και να αποκτούν περιουσίες την ίδια στιγμή που τον μαστίζει η οικονομική κρίση. Ο έλληνας βλέπει πολιτικούς να είναι ακόμη όχι απλώς εκτός φυλακής αλλά και εντός πολιτικής, την ίδια στιγμή που έχουν αναμειχθεί σε σκάνδαλα δισεκατομμυρίων. Ο έλληνας βλέπει τη δικαιοσύνη να του δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο, όταν άλλους ισχυρούς μεγαλοκαναλάρχες, πολιτικούς και επιχειρηματίες τους χαϊδεύει μαλακά το κεφάλι.

Ο έλληνας βλέπει διαχρονικά δειλούς πολιτικούς ανεύθυνους και τυχοδιώκτες. Όλων των κομματικών αποχρώσεων. Ο κ. Καραμανλής και η ηγετική του ομάδα απέδειξε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να χειρισθεί καμία κατάσταση, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει και καμία ευθύνη για την όποια αστοχία. Η μη ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, αλλά και ευθυνών, έχει προκαλέσει την οργή των ελλήνων πολιτών, που νιώθουν πλέον μένος για την πολιτεία που προληπτικά δεν φρόντισε να αποτρέψει τη δολοφονία του 15χρονου, αλλά και κατασταλτικά δεν υπερασπίστηκε τις περιουσίες τους. Την ίδια στιγμή η χώρα είναι ανοχύρωτη. Όχι απέναντι σε κάποιο μυστικό σχέδιο εξόντωσης της ίδιας και της κυβέρνησης, αλλά είναι ανήμπορη και ανοχύρωτη απέναντι στην ίδια τη διάλυση του κράτους.

Για αυτήν τη διάλυση του κράτους, για αυτό το σάπιο σύστημα εξουσίας, φταίει ασφαλώς η κυβέρνηση. Δεν φταίει όμως μόνο η κυβέρνηση. Φταίει και η αξιωματική αντιπολίτευση που για χρόνια είδε την εξουσία ως τρόπο να αλώσει το κράτος και τον κορβανά του. Φταίει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση που προσπαθεί και πάλι να ανέλθει στην εξουσία με τα ίδια χιλιοδοκιμασμένα πρόσωπα, με τα ίδια αποτυχημένα πρόσωπα, με τις ίδιες χρεοκοπημένες πολιτικές. Ο κ. Παπανδρέου έχει γίνει ένας καλός ρήτορας. Του πήρε μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι ωστόσο από τώρα ασυνεπής. Είχα πριν από πολλούς μήνες επισημάνει ότι πρέπει να υιοθετήσουμε το τεκμήριο πολιτικής ενοχής: οι πολιτικοί που φέρονται αναμεμειγμένοι σε σκάνδαλα πρέπει ν α παραιτούνται προτού αποφανθεί η δικαιοσύνη. Προκειμένου η δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη το έργο της, χωρίς να δεσμεύεται από το βαρύ τους όνομα. Άκουσα λοιπόν τον κ. Παπανδρέου να το υιοθετεί από το βήμα της βουλής. Ασφαλώς και αυτό είναι μια καλή πρωτοβουλία. Με μια διαφορά. Ο κ. Παπανδρέου είναι αυτή τη στιγμή πρόεδρος του κόμματος του. Οπότε αν ήθελε να τον πιστέψουμε, θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει από αυτήν τη στιγμή. Δεν υπάρχει ωστόσο, καμία ουσιαστική βούληση κάθαρσης, από την στιγμή που δεν υπάρχει ήδη αυτοκάθαρση! Ή θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ του 2008 είναι tabula rasa; Είναι άγραφος πίνακας; Όχι. Το ΠΑΣΟΚ σέρνει πολλά ακόμη από τα γνωστά του βαρίδια και μάλιστα στην πρώτη γραμμή.

Η προσφυγή στις κάλπες δεν είναι ασφαλώς λύση. Δεν μπορεί κανείς να σύρει τους έλληνες σε μια τόσο κρίσιμη απόφαση με διλήμματα χάους. Πρέπει με νηφαλιότητα να εξετάσουμε κατά πόσον ο καθένας εννοεί αυτά που λέει προκειμένου να μην ξαναπέσουμε θύματα κάποιου δήθεν επικοινωνιακού χαρίσματος. Έστω κι αν έχει αποκτηθεί με πολύ κόπο.

Πρέπει ωστόσο άμεσα να τεθεί στο τραπέζι του διαλόγου η ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης, αλλά και της ηγεσίας της αστυνομίας. Δεν μπορούν οι κρίσεις των δικαστών να γίνονται με κομματικά κρίτηρια και δεν μπορούν να αποστρατεύονται ικανοί αξιωματικοί όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή η ανάταξη της κεντροδεξιάς, με την έννοια της μόνης ικανής δύναμης να παράσχει στη βάση του φιλελευθερισμού και του ρεαλισμού αξιόπιστες λύσεις για τον τόπο, είναι επιβεβλημένη.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι η εκάστοτε εξουσία χρησιμοποιεί ακόμη το αξίωμα Λαμπεντούζα, προκειμένου να πείσει ότι θέλει να τα «αλλάξει όλα στην προσπάθεια της να μην αλλάξει τελικώς τίποτε». Τυχαία όμως γεγονότα , σαν αυτό που συνέβη πριν από μια εβδομάδα στα Εξάρχεια, μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Αποκαλύπτουν τα σκουπίδια που για χρόνια συσσωρεύαμε κάτω από το χαλί. Μένει κάποιοι να πιάσουν τη σκούπα.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Τα παραμύθια της διαδοχής


Δείτε την συνέντευξή μου στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος της Μακεδονίας" στη διεύθυνση:



ps. Συνεχίζετε πολλοί να με ρωτάτε πώς αισθάνομαι μερικές ημέρες μετά τη διαγραφή. Αισθάνομαι πολύ καλά. Δεν έφυγα εγώ από τη Νέα Δημοκρατία, ούτε είμαι εγώ ο υπεύθυνος για την σημερινή εικόνα. Άλλωστε, τα όσα είχα κατά καιρούς επισημάνει ως λάθη στον πρωθυπουργό (από την περίοδο του υπουργείου πολιτισμού έως σήμερα) δυστυχώς επαληθεύονται. Ήμουν και είμαι απόλυτα δεσμευμένος στις αρχές της κεντροδεξιάς και στις αξίες της Νέας Δημοκρατίας, όπως τις εξέφρασε ο Καραμανλής το 2004. Δεν εξέθεσα εγώ την παράταξη, ούτε οι Έλληνες που μας εμπιστεύθηκαν να πάμε τον τόπο μπροστά. Δεν κρίθηκα ανεπαρκής στο έργο μου. Δεν υπηρέτησα με ιδιοτέλεια το κόμμα μου και τον τόπο. Αντίθετα, προσπάθησα έγκαιρα να συμβάλω προκειμένου να αποτρέψουμε την σημερινή κατάσταση. Είπα δημόσια αυτά που άλλοι έλεγαν ιδιωτικά. Και το είπα ΕΓΚΑΙΡΑ και ως εκ τούτου έντιμα, όταν είχαμε ακόμη χρόνο και όχι όψιμα και ανέντιμα. Το κόστος της ειλικρίνειας μου και της αγωνίας μου για την παράταξη ήταν αυτό, η διαγραφή μου. Δεν θα πάψω όμως ποτέ να μιλώ ως κομμάτι αυτού του χώρου που με ανέδειξε και ως εκ τούτου έχω χρέος να το προφυλάξω.
Η πολιτική φίλοι μου είναι περίεργη υπόθεση. Θυμάται πολύ και ξεχνά γρήγορα. Στην πολιτική πάντως εγώ προσωπικά θα μείνω με τους δικούς μου όρους. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς δεσμεύσεις. Χωρίς γραμμάτια. Αλλιώς θα φύγω. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα έχω δώσει νωρίτερα τη σκληρότερη μάχη της ζωής μου.







Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Κάποιες πρώτες απαντήσεις.

Δείτε εδώ κάποιες πρώτες απαντήσεις και τοποθετήσεις μετά τη διαγραφή μου. Μέσα στις προσεχείς ημέρες, θα φροντίσω να απαντήσω σε όσα περισσότερα δικά σας σχόλια μπορώ.
http://www.citypress.gr/freesunday/PDF/19/01.pdf
http://www.citypress.gr/freesunday/index.html

http://press-gr.blogspot.com/2008/11/blog-post_8981.html

http://83.149.104.2/~protothema/downloads/195soma.pdf

ps. περιμένω σήμερα τις ερωτήσεις σας για την αυριανή εκπομπή με τον Νικόλα Μπαρδάκη του neolaia.gr και του xstv.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Μόνη ελπίδα οι Έλληνες

Η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύπλευρη κρίση. Κρίση θεσμών και αξιών. Κρίση οικονομική. Κρίση ηθική. Κρίση εμπιστοσύνης. Κρίση που φέρει την υπογραφή όλων των τελευταίων κυβερνήσεων της χώρας. Κρίση για την οποία σήμερα φέρει προσωπική ευθύνη ο Κώστας Καραμανλής. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε προσωπικό και πολιτικό αδιέξοδο. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να οδηγήσει και τη χώρα σε αδιέξοδο. Στις Δημοκρατίες άλλωστε δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Σήμερα έχει έλθει η ώρα να φωνάξουμε με θάρρος τα όσα κατ’ ιδίαν συζητάμε. Αρκετά με τις σιωπηλές πλειοψηφίες! Αρκετά με τις διεφθαρμένες κλειστές ομάδες εξουσίας! Ήλθε η ώρα να βρούμε πρώτοι εμείς την τόλμη να απομονώσουμε όλα εκείνα τα νοσηρά στοιχεία που παρεισέφρησαν στους κυβερνητικούς θώκους και αλώνουν καθημερινά με τις συμπεριφορές τους τον δημιουργικό και παραγωγικό χώρο της κεντροδεξιάς. Εμείς, που είχαμε την τόλμη να κατονομάσουμε συγκεκριμένα εκείνους που μπήκαν στην πολιτική όχι γιατί πίστεψαν στις ιδέες και το όραμα της παράταξης αλλά για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη. Εμείς, που είχαμε το θάρρος να προτείνουμε κριτήρια αποτελεσματικότητας κυβερνητικού έργου, προκειμένου οι πολίτες να αποφασίζουν βάσει στοιχείων και όχι καλών ή κακών δημοσίων σχέσεων του εκάστοτε πολιτικού με καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των μίντια. Εμείς, που προτιμήσαμε να αποδειχτούμε αληθινοί, έστω κι αν προσωρινά ενοχλήσαμε τις αυλές, τις κλίκες και τις παρέες.

Πριν από πέντε χρόνια, ο Κώστας Καραμανλής ενέπνευσε στον τόπο την ελπίδα και ο Έλληνας άρχιζε να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Έκτοτε, τα συνθήματα παρέμειναν ως τέτοια και η απογοήτευση διάχυτη διαβρώνει τις πλέον παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Η σημαία κατά της διαφθοράς γρήγορα υπεστάλη. Η επανίδρυση του κράτους έμεινε κενό γράμμα. Οι μεταρρυθμίσεις άργησαν χαρακτηριστικά. Η καθημερινότητα του Έλληνα από ημέρα σε ημέρα γινόταν ακόμη πιο δύσκολη. Η οικονομία δεν αποτίναξε ποτέ τις χρόνιες στρεβλώσεις της.

Με τη σημερινή του πράξη ο πρωθυπουργός αποκαλύπτεται ως συνένοχος. Συνένοχος στη διαφθορά. Συνένοχος στην ανικανότητα. Συνένοχος στην αναποτελεσματικότητα. Με τη σημερινή του πράξη ο πρωθυπουργός πήρε θέση. Ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, διάλεξε τη διαφθορά από τη διαφάνεια. Επέλεξε το νοσηρό δρόμο της συγκάλυψης από το «όλα στο φως». Ένας πρωθυπουργός σε ομηρία και εγκλωβισμένος σε προσωπικά αδιέξοδα είναι επικίνδυνος για τη χώρα.

Είμαι ωστόσο απόλυτα βέβαιος ότι η βάση του κόμματος, ο ουσιαστικός του πυρήνας συνεχίζει να είναι υγιής, να θυμάται τις δεσμεύσεις, να μένει σταθερός στις αξίες και τις ιδέες που υποσχεθήκαμε να υπηρετήσουμε. Δεν αποκοπήκαμε εμείς από αυτά που ονειρευτήκαμε, πιστέψαμε και αγωνιστήκαμε. Η σημερινή ηγεσία είναι εκείνη που παρέκκλινε και πρόδωσε αυτές τις αξίες.

Ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλους κληρονόμους και πρίγκιπες της πολιτικής. Οι πολίτες θέλουν καθαρές θέσεις και όχι να ψάχνουν να τις ανακαλύψουν στους χειμαρρώδεις λόγους του νεολαικισμού ένθεν κακείθεν. Οι πολίτες θέλουν αλλαγές στη ζωή τους και όχι μεγαλόπνοα συνθήματα που η μόνη αλλαγή που θα εξασφαλίσουν είναι η παχυλή και πλούσια ζωή των διαφόρων κομματικοδίαιτων του δημόσιου βίου. Οι πολίτες δεν θέλουν άλλα διλήμματα: δεξιά ή αριστερά. Η μόνη επιλογή είναι μπροστά ή πίσω.
Σε αυτό το κομβικό σημείο για τη χώρα «δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Καμία κομματική σφραγίδα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις αγωνίες των πολιτών. Κανένα σκοτεινό σχέδιο δεν υπάρχει πίσω από την εμμονή κάποιων από εμάς να λέμε την αλήθεια άφοβα και χωρίς να υπολογίζουμε προσωπικά κόστη. Καμία σκοτεινή συνωμοσία δεν εξυφαίνεται εις βάρος της χώρας.

Το χρέος μας είναι τεράστιο. Και το γνωρίζουμε όλοι εμείς που γινόμαστε αποδέκτες της αγωνίας του έλληνα πολίτη στην καθημερινή επαφή μας μαζί του. Ο Ελληνικός λαός δεν χρειάζεται ανθρώπους που αποφασίζουν γι αυτόν χωρίς αυτόν πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που απαξιώνουν τις διαδικασίες της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» (για να θυμηθούμε τις κατηγορίες που εξαπολύαμε τότε) καταλήξαμε στο «σύστημα Καραμανλή» με τους κουμπάρους και τους υπερέμπιστους Υπουργούς . Η ανεξαρτησία από το σάπιο αυτό σύστημα εξουσίας είναι πλέον μονόδρομος. Πρέπει εμείς να πείσουμε με την ηχηρή μας παρέμβαση ότι μια άλλη πολιτική είναι εφικτή και ότι αυτή η άλλη πολιτική μπορεί να ανατρέψει την κρίση που ενέσκηψε στη χώρα με αποκλειστική ευθύνη του Πρωθυπουργού.

Το χρέος μας είναι τεράστιο. Η επιστροφή στην γνωστή πασοκική πολιτεία δεν είναι λύση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης, αλλά φορέας του παλιού, του αναποτελεσματικού και του διεφθαρμένου. Ο λαϊκισμός δεν έχει θέση στο μέλλον.

Η κεντροδεξιά πρέπει να ξαναβρεί τις χαμένες της ρίζες. Ο μεσαίος χώρος πρέπει να ανακαλύψει και πάλι τρόπο να εκφρασθεί. Οι νηφάλιοι πολίτες πρέπει να ανακτήσουν την αισιοδοξία τους και να οδηγήσουν τη χώρα μπροστά.

Αντί λοιπόν να αναρωτιούνται διάφοροι εντεταλμένοι της ενημέρωσης «ποιος κρύβεται πίσω από τον Τατούλη» , ας αναρωτηθούν καλύτερα «Γιατί κ. Καραμανλή παραδίδετε την εξουσία;» Ας διοχετεύσουν εκεί τη μεγάλη τους (καλοπληρωμένη) φαντασία προκειμένου να ανακαλύψουν ξένους δακτύλους και ξένα κέντρα. Αν υπάρχουν Εφιάλτες τότε εκείνοι κατοικούν στην αντίπερα όχθη. Οι επικοινωνισμοί τελείωσαν. Αρχίζει η πραγματική πολιτική.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Διαψεύσαμε τις ελπίδες...

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που παραχώρησα στο Έθνος, εδώ:

http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=284&Itemid=156


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Μετά την κρίση, τι;

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ 2Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

Αγαπητοί φίλες και φίλοι,


To γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ προφανώς θέλει τόλμη. Ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αγαπημένη λέξη, αγαπημένη έννοια. Περισσότερο θα έλεγα σαν τον Βελζεβούλ τον αντιμετώπιζαν οι δυνάμεις της συντήρησης, της άγνοιας και των φοβικών αγκυλώσεων του τόπου. Ακόμη περισσότερη τόλμη θέλει σήμερα, με δεδομένες τις διεθνείς συγκυρίες. Τις συγκυρίες μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης, στα κύματα της οποίας πολλοί είδαν το τέλος του φιλελευθερισμού, το τέλος του καπιταλισμού και άλλα τέτοια συναφή. Είναι σαν το τέλος της ιστορίας του πάλαι ποτέ μέντορα των φιλελεύθερων ιδεών, Φράνσις Φουκουγιάμα, που ωστόσο δεν ήλθε ποτέ. Αντίθετα μετά από λίγο καιρό, ήλθε το τέλος αυτής ακριβώς της θεωρίας. Όπως γίνεται με κάθετι καταστροφολογικό…

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο διατηρώ και μία ισχυρή ακτίδα αισιοδοξίας. Πιστεύω ακράδαντα ότι μέσα από αυτή τη σύγχυση θα ξεκαθαρίσουν πολλά. Πολιτικές απενοχοποιούνται. Κάποιες άλλες απομυθοποιούνται. Και γενικά οι μάσκες… πέφτουν.

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις ύστερες θριαμβολογίες των οπαδών της κοινωνικά ευαίσθητης Αριστεράς, των δεξιών και αριστερών δήθεν κοινωνιστών και βαθιά λαικιστών. Περιχαρείς ισχυρίζονται ότι δικαιώνονται οι ισχυρισμοί τους. Καταρρέει ο δαίμονας του φιλελευθερισμού και του καπιταλιστικού συστήματος. Βλέποντας χώρες όπως τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Μ. Βρετανία να προβαίνουν σε μερική κρατικοποίηση μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων, τους είναι αρκετό για να πιστέψουν ότι ο κόσμος μπαίνει πλέον σε άλλη τροχιά. Ότι αρχίζει πια να ακολουθεί τις αρχές των «ανθρώπινων» σοσιαλιστικών καθεστώτων. Τους αρκεί που ο κόσμος μπαίνει δήθεν σε άλλη τροχιά, άσχετα βέβαια αν δεν ξέρουν καθόλου πού πρέπει να πάει.

Δεν έχω καμία διάθεση, φίλες και φίλοι, να μπω στην οποιαδήποτε αντιπαράθεση για παρωχημένους ισχυρισμούς και πολιτικά συστήματα. Η ίδια η ιστορία έχει δώσει τις απαντήσεις. Τα σοσιαλιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν συνολικά πριν από 20 περίπου χρόνια, υπό το βάρος ενός ιδεολογικού μοντέλου που κατέληγε σε μεγάλο φαγοπότι των λίγων και εκλεκτών της εξουσίας. Διότι αυτό συνεπάγεται ο κρατικός παρεμβατισμός.

Ως εκ τούτου δεν ανησυχώ. Αντίθετα είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα αυτό το μοντέλο να αναβιώσει. Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες είναι σταθερά προσανατολισμένες στην οικονομία της αγοράς, της ανάπτυξης και του υγιούς ανταγωνισμού. Δεν θα ισχυριστώ βέβαια, ότι δεν υπήρξαν κακοί χειρισμοί. Πολλοί κακοί χειρισμοί, που ξεκίνησαν ωστόσο από μια νεοσυντηρητική αμερικανική κυβέρνηση που κατάφερε να μετατρέψει τα πλεονάσματα σε ελλείμματα και να καταποντίσει τα δημοσιονομικά της ισχυρής αμερικανικής οικονομίας του Κλίντον, εφαρμόζοντας ασύδοτες πολιτικές σκληρού κρατισμού.



Φίλες και φίλοι,
Στα καθ ημάς τώρα, η διεθνής κρίση είναι σίγουρα μείζον ζήτημα. Ακόμη πιο κρίσιμα ωστόσο είναι τα χρόνια νοσήματα της ελληνικής οικονομίας. Εκείνοι οι δεκάδες μικροί προστατευτισμοί που προσθέτουν κόστος στα προϊόντα και μαύρο χρήμα στην αγορά. Τα κλειστά επαγγέλματα, το απελεύθερο ωράριο, η απαγόρευση της συγκριτικής διαφήμισης, οι φόροι υπέρ τρίτων, τα τεράστια ελλείμματα του Δημοσίου, οι ανεξέλεγκτες κρατικές σπατάλες, ο ευνουχισμός της επιτροπής ανταγωνισμού και των ανεξάρτητων αρχών και πόσα άλλα παραδείγματα, που είμαι βέβαιος ότι θα αναλυθούν στην πορεία από τους εκλεκτούς ομιλητές του συνεδρίου σας. Ποιος φταίει λοιπόν; Η διεθνής κρίση και ο φιλελευθερισμός, λένε οι ευαίσθητοι του λαικισμού. Τι προτείνουν; Επιστροφή στο κράτος. Εδώ έχουμε να απαντήσουμε δύο απλά πράγματα. Πώς φταίει κάτι, το οποίο δεν ίσχυσε ποτέ; ( φιλελεύθερες πολιτικές στην Ελλάδα της πολιτικής ατολμίας και των συντεχνιών ουδέποτε εφαρμόστηκαν). Όσο για την επιστροφή του κράτους (το οποίο άπαντες χαρακτηρίζουμε θνησιγενές) έχουμε να τους πληροφορήσουμε ότι αυτό το κράτος δεν έφυγε ποτέ... Αντίθετα διογκώθηκε και η κατάστασή του επιδεινώθηκε.

.
Θα ξεκινήσω από την ελληνική σοσιαλδημοκρατία, που … πρόσφατα αναθάρρησε. Ξεχνώντας τις ολέθριες συνέπειες του κρατικού παρεμβατισμού, των επιδοματικών πολιτικών και επιχορηγήσεων, την αναλγησία και την αρρωστημένη γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης άρχισε να παραδίδει μαθήματα οικονομίας, που πολύ μικρή σχέση έχουν με την διεθνή πραγματικότητα και την οικονομία των αγορών. Οι ενστάσεις μου για την αναβίωση της πασοκικής πολιτείας είναι δεδομένες. Μιας πολιτείας που επέφερε καίριο πλήγμα στη χώρα με τον υδροκεφαλισμό της δημόσιας διοίκησης, με την εξαφάνιση παντός είδους ελέγχου στα δημόσια πεπραγμένα, με τη νοοτροπία του «βολέματος», με την κορύφωση της ρουσφετολογίας, των επιχορηγήσεων και της επιδοματικής πολιτικής, με τη δημιουργία πολλών ειδών από φέουδα που μεσουράνησαν επί δεκαετίες και που ακόμα και σήμερα οι πολίτες αποπληρώνουν την κυριαρχία τους. Και που σήμερα, δυστυχώς δεν έχει εναλλακτικές προτάσεις να καταθέσει στον δημόσιο διάλογο, παλινδρομώντας ανάμεσα στην παρακαταθήκη του εκσυγχρονισμού και τον παλαιοπασοκισμό του λαικισμού.

Ταυτόχρονα ωστόσο και η σημερινή πραγματικότητα δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Και η δική μας πολιτεία, η «νεοδημοκρατική πολιτεία» αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των εξαγγελιών μας. Ο μανδύας του λαϊκισμού δεν αποτινάσσεται εύκολα. Λαϊκισμός που ουδεμία σχέση έχει με την προοδευτικό κεντροδεξιό χώρο, στον οποίο εμείς ανήκουμε. Αυτόν τον χώρο που έχει σοβαρές προτάσεις για ριζικές μεταρρυθμίσεις και έχει αποτάξει κάθε ίχνος κρατισμού, συντηρητισμού και εσωστρέφειας.

Πριν από τέσσερα και πλέον χρόνια, μιλήσαμε για μεταρρυθμίσεις, για δομικές αλλαγές, για επανίδρυση του κράτους. Σωστά μιλήσαμε. Καιρός όμως είναι να κάνουμε κι έναν πρόχειρο απολογισμό. Αν και ο Έλληνας πολίτης τον έχει κάνει νωρίτερα από εμάς και με πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο. Κάνει τον απολογισμό του κάθε φορά που παρακαλά τον εκάστοτε βουλευτή ακόμα και για ένα ράντζο στο διάδρομο του νοσοκομείου. Κάθε φορά που θέλει μία άδεια οικοδομής και καταβάλει «γρηγορόσημο». Κάθε φορά που καλείται να πληρώσει δυσβάσταχτους για η ρηχή του τσέπη φόρους, όταν κάποιοι άλλοι φοροδιαφεύγουν ή …απαλλάσσονται λόγω υψηλών γνωριμιών και δύναμης. Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά ακόμα παραδείγματα. Είναι παραδείγματα που αντλώ από την δική μου καθημερινότητα, όταν έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με χιλιάδες πολίτες που αναζητούν απεγνωσμένα ένα δεκανίκι να στηρίξουν τα προβλήματα και τις αγωνίες τους.

Και βέβαια, οι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας είναι τραγικές. Η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα έχει χαθεί. Και δικαιολογημένα εξελίσσεται σε πλήρη απαξίωση και περιφρόνηση. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Αφού στην ανακύκλωση αυτής της μετριότητας, της ανάλγητης γραφειοκρατίας και κακοδιοίκησης, προστίθενται τα σκάνδαλα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Το είχα δηλώσει επανειλημμένα, φίλες και φίλοι. Δεν με χαροποιεί το γεγονός ότι επιβεβαιώνομαι. Είχα πει ευθαρσώς τότε με το σκάνδαλο της Siemens ότι σε κάθε κρίση πρέπει να επέρχεται η κάθαρση, να αποδίδονται ευθύνες, να επιβάλλονται κυρώσεις. Να οδηγηθούν οι ποινικά υπεύθυνοι στην φυλακή και οι πολιτικά υπεύθυνοι να υποστούν τη δημόσια κατακραυγή και την ατιμωτική τους έξοδο από τον πολιτικό στίβο. Πως αλλιώς θα πείσουμε τον πολίτη ότι σεβόμαστε τους θεσμούς και ότι πρώτοι εμείς εφαρμόζουμε τους νόμους; Δυστυχώς υπερίσχυσαν τα ευχολόγια και οι ηθικολογίες.

Και κάτι επιπλέον. Ακόμα και μέσα στον ιερό χώρο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι πολιτικές συντεχνίες. Και το λέω ξεκάθαρα. Μιλώ για τις συντεχνίες στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ σπάνια έως καθόλου δεν ευδοκιμεί η άρση της βουλευτικής ασυλίας ακόμα και για τις απλές παραβάσεις του ποινικού κώδικα με τις ευλογίες όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Ότι εμείς οι βουλευτές είμαστε υπεράνω του νόμου; Και από πότε εμείς γίναμε οι αδιάφθοροι και οι ηθικοί της ελληνικής δημοκρατίας; Από πότε εμείς είμαστε υπεράνω πάσης υποψίας;

Ο Έλληνας όμως έχει αντίληψη και έχει πλέον κουραστεί. Έχει απηυδήσει. Δεν έχει ανάγκη ούτε από ηθικοδιδάσκαλους, ούτε από ηθικολογίες, ούτε από ευχολόγια. Διότι αυτά αποτελούν το νόσημα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Η σφαίρα της δημόσιας ζωής περιστρέφεται γύρω από τον αστερισμό της ηθικής, χωρίς κανείς να ξέρει πού, πάνω σε ποιο πολιτικό πρόσωπο θα κάτσει η μπίλια του επόμενου σκανδάλου. Και το χειρότερο. Για όλα μας τα προβλήματα … προσφεύγουμε στη δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη δεν αποσείει ωστόσο, τις πολιτικές ευθύνες. Ο λαός δεν εκλέγει δικαστές για να τον κυβερνήσουν. Εκλέγει πολιτικούς. Και αυτοί οφείλουν να αναλαμβάνουν τις πολιτικές ευθύνες. Επανέρχομαι στην ανάγκη της άμεσης εφαρμογής του τεκμηρίου πολιτικής ενοχής: οι πολιτικοί, όταν δημιουργηθούν σκιές και υποψίες για το όνομά τους, οφείλουν να απομακρύνονται. Κι αυτό για να κάνει η δικαιοσύνη απερίσπαστη το έργο της, χωρίς τη βαριά σκιά της εξουσίας και των ηχηρών ονομάτων. Την ίδια στιγμή, ο μη ανεξάρτητος από το θεσμικό του πλαίσιο θεσμός της δικαιοσύνης, μόνο δικαιοσύνη δεν είναι σε θέση να απονέμει. Ακόμη κι οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι όλο και κάποιος «Σαρτζετάκης» θα βρίσκεται πάντα, που θα ανθίσταται και θα επιθυμεί μία άλλη «διαχείριση» των πραγμάτων, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ολιγωρήσουμε. Πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε στην ουσιαστική ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης αρχής γενομένης από τις κρίσεις των δικαστών.

Φίλες και φίλοι.,


Μιλάω από την πλευρά της προοδευτικής κεντροδεξιάς παράταξης, την οποία απολύτως συνειδητά σέβομαι και υπηρετώ στην ουσία της. Με ενώνει ωστόσο μαζί σας η κοινή μας πίστη στην φιλελεύθερη ιδεολογία και η έγνοια μας για τον τόπο. Τι φταίει που δεν πάμε μπροστά; Τι φταίει που οι αναγκαίες αλλαγές καθυστερούν μερικές δεκαετίες; Δεν πείθουμε φίλες και φίλοι. Δεν πείσαμε τον Έλληνα και την Ελληνίδα ούτε για την καλή μας πρόθεση (αυτή αμφισβητείται λόγω των ηθικών ολισθημάτων) ούτε και για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων. Και αυτό διότι, έλειψε η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ των μεταρρυθμίσεων, ένα συγκροτημένο πλάνο , όπου με σαφήνεια και ακρίβεια θα περιγράφεται το πού ακριβώς θέλουμε να πάμε σαν χώρα. Και το σημαντικότερο ο τρόπος που θα μας οδηγήσει στην πραγμάτωση του οράματος.

Ιδεολογική πενία λοιπόν. Σε συνδυασμό με μεγάλη άγνοια, ανικανότητα και ανεπάρκεια .. Και ασφαλώς ιδεολογική τρομοκρατία και υστερία. Κάποιοι , ΛΙΓΟΙ, έχουν καταφέρει να κάνουν τον φιλελευθερισμό απαγορευμένη λέξη. Η κεντροδεξιά τα τελευταία χρόνια έχει αποβάλει από το λεξιλόγιό της κάθε αναφορά στην έννοια «φιλελευθερισμός». Υπό την πίεση των ακραίων στοιχείων και του λαϊκισμού βρίσκεται σε χαρακτηριστική αδυναμία να διατυπώσει ένα συγκροτημένο πολιτικό όραμα. Έτσι αρκείται σε μία ανούσια φιλολογία περί μεταρρυθμίσεων. Και αυτή η φιλολογία δεν ξεπερνά το επίπεδο των ευχολογίων.
Το χειρότερο όμως είναι ότι εγκλωβίζεται από την αριστερή φρασεολογία και τον λαϊκισμό των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Σαν να έχει στερέψει από ιδέες και από οράματα. Σαν να μην συνειδητοποιεί τις κατακλυσμιαίες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής των αναπτυγμένων χωρών. Κι ενώ δαιμονοποιούμε τον βασικό κορμό της φιλελεύθερης ιδεολογίας, εφαρμόζουμε ή συζητάμε να εφαρμόσουμε τον απότοκο αυτής της ιδεολογίας

Και εδώ έρχεται ο δικός μας κρίσιμος ρόλος. Πρέπει να εξηγήσουμε με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και θάρρος τα αποτελέσματα του φιλελευθερισμού στην καθημερινότητα του έλληνα πολίτη. Να αναδείξουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο, που τόσο έχει συκοφαντηθεί. Να περιγράψουμε (προκειμένου μετά να υλοποιήσουμε) με αδρές γραμμές το κοινωνικό πρόσωπο της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Το πρόσωπο αυτό που απελευθερώνει τις αγορές από το κράτος, την επαχθή φορολόγηση και την ανάλγητη γραφειοκρατία. Το κοινωνικό πρόσωπο που επικεντρώνεται στην παραγωγική αφύπνιση των μεσαίων στρωμάτων και στην ανταγωνιστικότητα των μεσαίων επιχειρήσεων, της μεσαίας τάξης που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και τον βασικό μοχλό της ανάπτυξής της, αυτής που εμείς σήμερα με τις πολιτικές επιλογές μας συνθλίβουμε αργά και σταθερά γιατί είναι η μόνη που έχει απομείνει για να συντηρήσει το Μεγάλο Κράτος. Το κοινωνικό μας πρόσωπο που εξασφαλίζει καλύτερη παιδεία καλύτερη υγεία, καλύτερο ασφαλιστικό σύστημα μέσα από τον συνεχή έλεγχο της αποδοτικότητας των κοινωνικών δαπανών και όχι μέσα από την ανεξέλεγκτη αύξηση τους και την απομύζηση της ιερής αγελάδας του κρατικού κορβανά. Το κοινωνικό μας πρόσωπο που σέβεται τους θεσμούς, μέσα από την εγγύηση της ανεξαρτησίας τους και την ισχυροποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών. Το κοινωνικό μας πρόσωπο που εγγυάται την υγιή αγορά, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την αναπτυξιακή δυναμική της κοινωνίας αποκαθιστώντας τη στέρεα σχέση της ανταγωνιστικότητας με τη δημοκρατία. Το κοινωνικό πρόσωπο του φιλελευθερισμού που βάζει φραγμούς στις μονοπωλιακές πρακτικές και τα ολιγοπώλια του ιδιωτικού τομέα. Εν ολίγοις δηλαδή, το κοινωνικό πρόσωπο του φιλελευθερισμού που σέβεται τον πολίτη και που έχει τη δύναμη να προστατεύσει την αγορά και την κοινωνία από τους ονομαζόμενους «5 – 6 νταβατζήδες» που θεώρησαν ότι αυτοί είναι η Ελλάδα. Ε, η Ελλάδα δεν είναι αυτή. Είναι όλοι οι Έλληνες, είναι όλες εκείνες οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Οι νέοι που με κέφι και αγώνα προσπαθούν να φτιάξουν το μέλλον τους. Όσο για τους διαβόητους νταβατζήδες νομίζω ότι κι εκείνοι έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις τους. Εμπιστεύθηκαν πολιτικούς για να διαπλεχθούν, και τώρα που οι πολιτικοί έγιναν οι ίδιοι επιχειρηματίες οι όροι στο αλισβερίσι έχουν αντιστραφεί.

Φίλες και Φίλοι,

Ο χώρος της κεντροδεξιάς, ως παραδοσιακός εκφραστής των φιλελεύθερων απόψεων της πολιτικής σκηνής, έχει τρωθεί: από τις σταλινικές, ανελεύθερες δομές της κομματικής οργάνωσης και τη διείσδυση ατόμων με ιδιοτελείς και τυχοδιωκτικούς σκοπούς στο ανώτατο κομματικό δυναμικό έως τις άτολμες πολιτικές που στέκονται στο προσωπικό κόστος και όχι το συλλογικό όφελος εις βάρος της προόδου και της ευημερίας των Ελλήνων. Πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να αντιμετωπίσουμε τα λάθη. Να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας. Να ξαναβρούμε τον χαμένο, ακρωτηριασμένο φιλελεύθερο εαυτό μας.

Όποιες από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν αντιληφθούν …
Πρώτον: τη δυναμική του Φιλελευθερισμού ως μόνη επιλογή ευημερίας και προόδου, Δεύτερον: την ανάγκη της Φιλαλήθειας και του ανοίγματος ενός ειλικρινούς διαλόγου με τους πολίτες προκειμένου να πεισθούν για την αναγκαιότητα και την ιδεολογία των αλλαγών,
Και τέλος: το μονόδρομο της Φιλοτιμίας ως θεμέλιο της νέας συνθήκης εμπιστοσύνης που πρέπει να συνομολογήσουμε με τους Έλληνες….θα μείνουν στην ιστορία ως μια ακόμη οδυνηρή παρένθεση και η πολιτεία τους ένα ακόμη τρένο για τον τόπο που χάθηκε.

Φίλες και φίλοι.

Πράγματι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ας μην κακοποιούμε κατά το συμφέρον αυτή την άποψη. Τι σημαίνει αυτό; Διέξοδος δεν είναι ούτε εικοτολογίες εκλογών ούτε τηλεοπτικοί ανασχηματισμοί του συρμού. Η κεντροδεξιά , δηλαδή με απλά λόγια όλοι οι φιλελεύθεροι Έλληνες οι ελεύθεροι πολίτες, οι αποδεσμευμένοι από παρωχυμένα κομματικά στεγανά, που νοιάζονται για την ευημερία των οικογενειών τους και το μέλλον του τόπου. Αυτή είναι η κεντροδεξιά που πρέπει να βρούμε τον τρόπο να την εκφράσουμε και πάλι. Αν όχι…. τότε το νερό βρίσκει πάντα τον τρόπο να διασχίσει τα διαβρωμένα χώματα…


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;

Η διεθνής οικονομική κρίση είναι αναμφισβήτητα υπαρκτή. Ωστόσο τρεις μεγάλοι κίνδυνοι αυτή τη στιγμή είναι άμεσοι και ορατοί. Κατ’ αρχήν, να προσπαθήσουμε να λύσουμε λάθος πρόβλημα, μην έχοντας κατανοήσει ορθά τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτά τα αποτελέσματα. Δεύτερον, να καταληφθούμε από ιδεοληψίες και να μιλήσουμε για το τέλος εποχής του φιλελεύθερου μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας. Και τρίτον, στα καθ’ ημάς, να φορτώσουμε στη διεθνή συγκυρία όλα τα δεινά της ελληνικής οικονομίας, που προϋπάρχουν ασφαλώς κατά δεκαετίες πριν των πρόσφατων εξελίξεων.

Διεθνής Κρίση και ΗΠΑ

Πολλοί είναι εκείνοι που επιχαίρουν για την «Επιστροφή του Κράτους», ως σανίδα σωτηρίας για την διεθνή οικονομία που απειλείται από την μαινόμενη κρίση!
Ας δούμε λοιπόν ψύχραιμα κάποιες χρήσιμες παραμέτρους.
- Τις τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ μετατράπηκαν από πιστώτρια σε χρεώστρια χώρα, όπερ σημαίνει ότι δαπανούν σε προϊόντα και υπηρεσίες παραπάνω από όσα παράγουν.
- Kατά τη δεύτερη ωστόσο τετραετία Clinton, έγιναν σοβαρές προσπάθειες και το δημοσιονομικό έλλειμμα μετατράπηκε σε πλεόνασμα. Όμως από το 2000 και μετά αυτό το πλεόνασμα μετατράπηκε σε αυξανόμενο έλλειμμα, με αποτέλεσμα έκτοτε το δημόσιο χρέος να διογκώνεται με μη διατηρήσιμους ρυθμούς.
- Με αυτό το αρνητικό δεδομένο η κεντρική τράπεζα αντί να αυξήσει τα επιτόκια και η κυβέρνηση είτε να περικόψει τις δαπάνες είτε να αυξήσει τους φόρους, η τελευταία αύξησε ανορθολογικά τις δημόσιες δαπάνες με παράλληλη μείωση των φόρων, ενώ την ίδια στιγμή η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα κράτησε τα επιτόκια σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα για να μην επιβραδυνθεί η οικονομική δραστηριότητα.
- Η περίφημη φούσκα των ακινήτων υπήρξε δημιούργημα της παρέμβασης του πολιτικού συστήματος στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ, που εκδηλώθηκε μέσω των δύο απόλυτα ελεγχόμενων από την κυβέρνηση ημικρατικών οργανισμών, Fannie Mae και Freddie Mac, που κατέχουν ή έχουν εγγυηθεί σχεδόν τέσσερα τρισεκατομμύρια δολάρια των χρεών των νοικοκυριών στις ΗΠΑ.

Ποια είναι λοιπόν τα συμπεράσματα από αυτές τις παραμέτρους.
Πρώτον: Με βάση τα πιο πάνω, την ευθύνη για την κρίση φέρουν οι δημοσιονομικές και οι νομισματικές πολιτικές που ακολούθησαν οι ΗΠΑ, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια, αλλά και οι αρμόδιες ελεγκτικές αρχές οι οποίες απέτυχαν παταγωδώς στον κρίσιμο ρόλο τους. Επομένως μόνο η ελεύθερη αγορά δεν ευθύνεται για την κρίση (όπως διάφοροι διατρανώνουν) άλλα η νεοσυντηρητική πολιτική και οικονομική ηγεσία των ΗΠΑ.

Δεύτερον: Το πρόβλημα εντάθηκε σαφώς μέσα από την κρατική παρέμβαση στη λειτουργία απόλυτα ελεγχόμενων από την κυβέρνηση ημικρατικών οργανισμών.


Πολλοί είναι ωστόσο εκείνοι που θριαμβολογούν ότι «το κράτος επιστρέφει». Αρχής γενομένης από το περίφημο σχέδιο Πόλσον για τη διάσωση των επενδυτικών τραπεζών στις ΗΠΑ. Ο συλλογισμός αυτός ενέχει αναμφίβολα εγγενείς αδυναμίες. Πώς επιστρέφει ο κρατισμός, αφού με βάση τα παραπάνω συμπεράσματα το πιθανότερο είναι ότι δεν έφυγε ποτέ (αντίθετα οι όποιες στρεβλώσεις είχαν την ευλογία του κράτους); Γιατί κάποιοι νιώθουν δικαιωμένοι με το σχέδιο Πόλσον, το οποίο αποφάσισε να αποσπάσει 700 εκατομμύρια δολάρια από τις τσέπες των απλών φορολογουμένων και να τα καταθέσει στους τζογαδόρους των παραγώγων; Ποια είναι η αριστερή ηθική, σύμφωνα με την οποία όλοι πρέπει να χρηματοδοτούν δια των φόρων τις ατυχείς ή τυχοδιωκτικές επιλογές των ολίγων και πλουσίων;

Οι απαντήσεις είναι απλώς προϊόν κοινής λογικής.

Διεθνής Κρίση και Ελλάδα

Στην Ελλάδα τώρα, πριν λίγες μέρες, μέσα στη δίνη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, πτυχές της οποίας επιχείρησα να περιγράψω συνοπτικά παραπάνω, κατατέθηκε στη Βουλή το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2009. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι το έργο των συντακτών του ήταν εξαιρετικά δύσκολο με δεδομένη την αβεβαιότητα που προκαλεί η διεθνής συγκυρία. Η θύελλα αυτή, σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις, θα επηρεάσει αναπόδραστα την πραγματική οικονομία και συνακόλουθα τις επιδόσεις όλων των επιμέρους εθνικών οικονομιών. Οι αρνητικές επιπτώσεις θα εξαρτηθούν κατά βάση από την κατάσταση της κάθε εθνικής οικονομίας και από την αποτελεσματικότητα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Ας δούμε με ψυχραιμία ποια είναι αυτή η κατάσταση και πόσο αποτελεσματική ήταν μέχρι τώρα.

Ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί το βασικό εργαλείο άσκησης της οικονομικής πολιτικής. Η κατάρτιση δε ενός νέου προϋπολογισμού βασίζεται κυρίως στην εκτίμηση για την εκτέλεση εκείνου που προηγείται, εκείνου που ήδη τρέχει. Όσο πιο στέρεα η βάση, τόσο πιο σταθερό και αξιόπιστο το οικοδόμημα του νέου.

Οι εκτιμήσεις λοιπόν για την εκτέλεση του προϋπολογισμού του τρέχοντος έτους, αν ληφθούν υπόψη τα διαθέσιμα απολογιστικά στοιχεία, φαίνονται υπερβολικά, αν όχι παράλογα, αισιόδοξες. Ενδεικτικά σημειώνω: Δεν είναι υπερβολικά αισιόδοξη η εκτίμηση για ετήσια αύξηση των καθαρών εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού κατά 10,9%, όταν η αύξηση του πρώτου εξαμήνου ήταν μόλις 4,3%; Δεν είναι υπερβολικά αισιόδοξη η εκτίμηση για ετήσια αύξηση των εσόδων του ΠΔΕ κατά 1,2%, όταν το πρώτο εξάμηνο παρατηρείται μείωση των εσόδων αυτών κατά 12,1%; Και άλλες όμως εκτιμήσεις για κρίσιμα μεγέθη του τρέχοντος προϋπολογισμού δείχνουν σημαντικές και συνάμα ανησυχητικές αποκλίσεις. Για παράδειγμα, η δαπάνη για πληρωμή τόκων του Δημόσιου χρέους εκτιμάται ότι θα υπερβεί τον αρχικό στόχο κατά €800 εκατ. και θα φθάσει τα €11,3 δις έναντι €9,8 δις το 2007 (αύξηση15,4% !!). Την ίδια στιγμή, το Δημόσιο χρέος εκτιμάται ότι θα υπερβεί τον αρχικό στόχο κατά €6,8 δις και θα ξεπεράσει στο τέλος του έτους τα €257,1 δις έναντι €239,6 δις στο τέλος του 2007 (αύξηση 7,3% !!).

Γι’αυτό το λόγο και δη σε περιόδους μεγάλης αβεβαιότητας, όπως αυτή που βιώνουμε, θεωρώ ότι οι αισιόδοξες εκτιμήσεις πρέπει να αποφεύγονται, αφού τυχόν η διάψευσή τους πλήττει το κύρος και την αξιοπιστία των δημοσιονομικών αρχών της χώρας. Στην τρέχουσα συγκυρία δοκιμάζεται σκληρά η αξιοπιστία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και συνακόλουθα η αξιοπιστία των εποπτικών αρχών του κράτους. Ως εκ τούτου, η εμπιστοσύνη των πολιτών στην ικανότητα του κράτους να διαχειριστεί την κρίση πρέπει να προστατευθεί ως κόρη οφθαλμού.

Ωστόσο, ακόμη και αν επαληθευτούν οι παραπάνω αισιόδοξες εκτιμήσεις, η κατάσταση των οικονομικών του κράτους εξακολουθεί να είναι κρίσιμη. Το δημόσιο χρέος, παρά τις δεσμεύσεις και παρά τη μείωση που εμφανίζει ως ποσοστό του ΑΕΠ, εξακολουθεί να διογκώνεται επικίνδυνα ως απόλυτο μέγεθος. Οι δαπάνες κρατικής λειτουργίας διογκώνονται ανησυχητικά, παρά τις αυστηρές συστάσεις του πρωθυπουργού για πάταξη της σπατάλης και φειδωλή διαχείριση. Μάλιστα, οι δαπάνες αυτές εκτιμάται ότι θα είναι φέτος κατά 13,1 δις μεγαλύτερες από το ολυμπιακό έτος 2004 και κατά €17,8 δις από το προολυμπιακό έτος 2003, παρά την πρωθυπουργική δέσμευση για μείωσή τους κατά €10 δις το χρόνο.

Οι παραπάνω επισημάνσεις λοιπόν δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για την εκτέλεση του τρέχοντος προϋπολογισμού, ο οποίος αποτελεί τη βάση για την κατάρτιση του προϋπολογισμού του επόμενου έτους. Στο βαθμό που θα υπάρξουν σημαντικές αποκλίσεις, θα διαβρωθεί αναπόφευκτα η βάση κατάρτισης και του επόμενου.

Επιπρόσθετα ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει περαιτέρω μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της Κ/Κ κατά 1,1% του ΑΕΠ. Δυστυχώς, η μείωση αυτή για μία ακόμη φορά θα προέλθει κατά βάση από αύξηση των φορολογικών εσόδων και δευτερευόντως από μείωση των επενδυτικών δαπανών, ενώ αρνητική θα είναι και η συμβολή των δαπανών λειτουργίας του κράτους. Το δημόσιο χρέος προβλέπεται να αυξηθεί κατά €10 δις και να διαμορφωθεί στα €267,1 δις στο τέλος του 2009, ενώ οι τόκοι του θα προσεγγίσουν τα €12 δις το επόμενο έτος (δηλαδή, €1 δις το μήνα!).

Έχω κατ’ επανάληψη τονίσει ότι το κλειδί για τη μόνιμη εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών βρίσκεται στις δαπάνες λειτουργίας του κράτους. Αυτό επιβεβαιώνει και η διεθνής εμπειρία, όπως αποκαλύπτουν σχετικά συγκριτικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας. Πολλές χώρες, όπως η Σουηδία , η Φινλανδία, η Ιρλανδία, το Βέλγιο και άλλες, κατάφεραν να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά τους περιορίζοντας τις κρατικές δαπάνες έως και 15 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Έχω εδραία την πεποίθηση ότι αν δεν περικόψουμε τις κρατικές δαπάνες, θα αναπαράγονται και θα διευρύνονται τα ελλείμματα, θα διογκώνεται το δημόσιο χρέος και θα γίνεται ολοένα και επαχθέστερη η εξυπηρέτησή του εις βάρος των πολιτικών κοινωνικής προστασίας και ανάπτυξης. Όταν το 2009 ξοδέψουμε πάνω από το ένα πέμπτο των συνολικών φορολογικών εσόδων για την πληρωμή των τόκων του δημοσίου χρέους, τα περιθώρια για χρηματοδότηση των πολιτικών κοινωνικής συνοχής και ανάπτυξης στενεύουν δραστικά. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα μεγέθη του νέου προϋπολογισμού. Μειώνονται οι δημόσιες επενδυτικές δαπάνες κατά €950 εκατ. και περιορίζονται στο 3,2% του ΑΕΠ από 5,1% το 2004 και 5,4% το 2000. Οι δαπάνες ασφάλισης, περίθαλψης και κοινωνικής προστασίας αυξάνονται κατά 11%, ενώ αν αφαιρεθεί το ποσό που προορίζεται για το Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών ο ρυθμός αύξησής τους περιορίζεται στο 4,8%. Είναι λοιπόν εμφανές ότι η αύξηση δαπανών σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμεί με βελτίωση του επιδιωκόμενου αποτελέσματος. Μόνο η αποτελεσματικότερη διαχείριση των υφιστάμενων δαπανών μπορεί να δώσει καλύτερο αποτέλεσμα και οι επιπλέον πόροι ακόμη μεγαλύτερο.
Συμπεραίνοντας, η αποτελεσματικότερη και χρηστή διαχείριση των πόρων είναι το πρώτο βήμα, το οποίο δυστυχώς ακόμα δεν έχει ευοδωθεί. Η επανίδρυση του κράτους προχωρά με βραδείς ρυθμούς, ενώ ο νόμος για τον έλεγχο της δημοσιονομικής διαχείρισης και την πάταξη της διαφθοράς που ψηφίσαμε το 2006, παραμένει ανενεργός στο συρτάρι των αρμοδίων.
Το επόμενο χρονικά - αλλά παράλληλο - βήμα είναι ο δραστικός περιορισμός της κρατικής σπατάλης και της φοροδιαφυγής. Έτσι θα δημιουργήσουμε ικανά πρωτογενή πλεονάσματα που θα επιτρέψουν την τιθάσευση του αδηφάγου δημοσίου χρέους και τη μείωσή του ως απόλυτο μέγεθος και όχι απλώς ως ποσοστό του ΑΕΠ. Μόνο έτσι θα απαλλάξουμε τους Έλληνες από το άχθος εξυπηρέτησής του, που φέρουν καρτερικά τα τελευταία 30 χρόνια.

Εν είδει επιλόγου: Τα τρία «Φ»

Η διεθνής οικονομία δεν χρειάζεται μεσσίες. Και πολύ περισσότερο όταν αναζητούνται στηρίγματα στα πήλινα πόδια άρρωστων – βυθισμένων σε χρόνια κρίση - κρατών. Από την κρίση, μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμα μαθήματα και να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένα βήματα:

- Να εγγυηθούμε τη διαφάνεια των χρηματοπιστωτικών προϊόντων, προκειμένου οι αγοραστές να γνωρίζουν εκ των προτέρων τους κινδύνους.
- Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι κίνδυνοι που αναλαμβάνουν πιστωτικά ιδρύματα θα επιβαρύνουν μόνο τους μετόχους και τα στελέχη του. Δεν μπορούν τέτοιες υψηλού ρίσκου επιλογές να επιβαρύνουν τους πολίτες φορολογούμενους.
- Να κάνουμε σαφές ότι η πτώχευση ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος δεν συνεπάγεται την κρατικοποίηση του, αλλά την εξαγορά του από άλλο. Σε διαφορετική περίπτωση θα ισχύει η παράλογη και άδικη ιδιωτικοποίηση των κερδών και αντίστοιχη κοινωνικοποίηση των ζημιών.

Έτσι ακριβώς και η ελληνική οικονομία δεν χρειάζεται μεσσίες. Ούτε ασφαλώς και μπορεί να θωρακιστεί απέναντι στις διεθνείς κρίσεις, αν πρώτα δεν θωρακιστεί απέναντι στις δικές της εγγενείς αδυναμίες, στις δικές της στρεβλώσεις, στον δικό της κάκιστο εαυτό.
Σε αυτή την προσπάθεια, θεωρώ ότι πρέπει να διακηρύξουμε την προσήλωση μας σε τρεις αρχές, τρία «Φ», που δεξιοί και αριστεροί «αριστεροί» (με την έννοια των δήθεν κοινωνικά ευαίσθητων και οπαδών του άκρατου λαϊκισμού) έχουν στερήσει από το λεξιλόγιο και την πρακτική του πολιτικού βίου της χώρας.
Προσήλωση λοιπόν:
Στον Φιλελευθερισμό και την πάταξη των εγχώριων στρεβλώσεων (κλειστά επαγγέλματα, συντεχνίες, ωράριο, κτλ).
Στη Φιλαλήθεια και το θάρρος να πούμε στους Έλληνες τα πράγματα με το όνομά τους .
Στη Φιλοτιμία να εργαστούμε προς όφελος του πολίτη - και όχι των πέντε έξι επιχειρηματιών που χρόνια εξυπηρετεί το σύστημα - προς όφελος του τόπου και όχι του δικού μας πλουτισμού.

Καλό είναι να κρατούμε κατά νου ότι οι κρίσεις στην οικονομία δεν προσφέρονται για επικοινωνισμούς. Κι αυτό διότι η διάσταση ανάμεσα στην επικοινωνία και την πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού: το βράδυ γίνομαστε δέκτες της επικοινωνίας στα δελτία, το πρωί η ζοφερή καθημερινότητα του καθενός μας παραμένει τραγικά ίδια. Η πραγματική οικονομία εκδικείται με τον χειρότερο τρόπο, όσους προσπαθούν να βάλουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Άλλωστε κάτω από το δικό μας χαλί δεν χωρά πλέον ούτε λίγη στάχτη. Διότι αν ο Αμερικανός εξανίσταται που πρέπει να δώσει χρήματα για να σώσει τη Λήμαν, πώς να νιώθει ο Έλληνας που για χρόνια αιμοδοτεί από τη δική του φτωχική τσέπη έναν τερατωδώς πολυέξοδο δημόσιο τομέα , αξιωματούχους του κράτους και κομματικά στελέχη με παχυλούς μισθούς, τυχοδιώκτες της πολιτικής που πλουτίζουν σε ένα βράδυ, και χρόνια άρρωστους οργανισμούς – από την Ολυμπιακή έως τον ΟΣΕ…
Κι αν επιχαίρουν ορισμένοι με την δήθεν επιστροφή του κράτους (που δεν έφυγε ποτέ), όλοι εκείνοι οι δήθεν κοινωνικά ευαίσθητοι, προφανώς αρέσκονται να σπαταλούν ανερυθρίαστα τον ταπεινό οβολό του πολίτη. Κι αυτό πρέπει με θάρρος και κοιτώντας στα μάτια τον Έλληνα να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, χωρίς επικοινωνιακά φτιασίδια, χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος από πιθανώς εσφαλμένους χειρισμούς, ακόμη και ημέτερους…



Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΝΘΗΚΗ

* Ομιλία στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας την 26.9.2008


Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, Φίλες και Φίλοι,

Θα μπορούσα εύκολα να αναγνώσω και σήμερα την ομιλία που προ εξαμήνου εκφώνησα από αυτό εδώ το βήμα. Θα το έκανα, αν πίστευα ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διεξόδου από το τέλμα. Αν πίστευα ότι αυτή εδώ η κρίση θα αποτελέσει το χρυσόβουλο της εκχώρησης στις καλένδες της ιστορίας της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Αν πίστευα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Θα το έκανα, τέλος, αν η αγωνία μου για την παράταξη μας δεν ήταν τόσο μεγάλη.

Ερχόμαστε να συζητήσουμε σήμερα εν μέσω μιας κρίσης, της οποίας την κορύφωση είμαι βέβαιος ότι δεν έχουμε ακόμη δει. Κρίσης πολιτικής, κρίσης ηθικής, κρίσης οικονομικής, κρίσης εμπιστοσύνης του λαού προς την παράταξή μας, αλλά και απέναντι στο σύνολο του πολιτικού κόσμου.

Η κρίση αυτή ωστόσο, δεν ήρθε από το πουθενά. Τα σημάδια υπήρχαν. Ήταν εξαιρετικά ορατά. Σε εσάς απευθύνθηκα. Μόνο με εσάς θα μπορούσα να μοιραστώ την αγωνία μου τόσο για το μέλλον της παράταξης όσο και για το μέλλον του τόπου. Μίλησα τότε για την καθημερινότητα του Έλληνα που γίνεται ημέρα με την ημέρα πιο δύσκολη. Έκανα λόγο για την απουσία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων, που θα ανατρέπει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Σημείωσα με ένταση ότι ποτέ δε σταθήκαμε με θάρρος μπροστά στον πολίτη προκειμένου να του εξηγήσουμε τι έχει να χάσει και τι να κερδίσει από κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία: κόστος και όφελος έμειναν πάντα αμπαρωμένα στα υπουργικά γραφεία. Τέλος, υπενθύμισα σε κάθε δυνατό τόνο ότι με τη σημαία της διαφάνειας εκλεγήκαμε και αυτήν θα οφείλαμε να υπηρετήσουμε με κάθε τρόπο. Δε δίστασα να μιλήσω για τους λίγους και γνωστούς, αυτούς που με όχημα το κόμμα έκαναν φέουδο της παρέας το κράτος, εκείνους τους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες που παρεισέφρησαν στο κόμμα, χωρίς ποτέ να ανήκουν σε αυτό, με μόνο ενδιαφέρον τη διαιώνιση του δικού τους θώκου. Σας είπα ότι ο μόνος εχθρός είναι ο δικός μας κακός εαυτός. Απάντησα σε όσους εθελοτυφλούσαν οκνηρά ότι δε θα συνεχίζαμε επί μακρόν να παίζουμε μόνοι στην πολιτική αρένα. Προέβλεψα επιδείνωση της κατάστασης και περίοδο αστάθειας. Ζήτησα διορθωτικές κινήσεις, προκειμένου να μην φθάσουμε στο σημερινό σημείο, με τον αντίπαλο προ των πυλών.

Εσείς θα κρίνετε σήμερα αν επαληθεύθηκα.

Αντί ωστόσο, να διορθώσουν κάποιοι τη μουσική, προτίμησαν να πυροβολήσουν τον πιανίστα. Αυτή είναι άλλωστε η επικοινωνιακή τακτική , που πασιφανώς σήμερα έχει πλέον ναυαγήσει. Αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική, που αφού βέβαια απέδωσε πολλά ατομικά ιδιοτελή οφέλη στους εμπνευστές της, τελικώς οδήγησε στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Αυτή είναι η επικοινωνιακή τακτική, που αφαίρεσε από την πολιτική την ουσία της, που είναι οι λύσεις των προβλημάτων του τόπου, και τη συρρίκνωσε σε ασκήσεις επικοινωνίας. Μόνο που στο τέλος της ημέρας τα πραγματικά προβλήματα εκδικούνται. Η εικόνα δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα.

Τότε μίλησα με αλήθειες. Και μίλησα αυστηρά πολιτικά. Μου απάντησαν παραπολιτικά. Με χλεύη και φραστικές απρέπειες. Με χαρακτήρισαν αντάρτη. Λες και θα όφειλα να καταθέτω ακόμη πιστοποιητικά κομματικής συνείδησης, 30 χρόνια μετά. Τριάντα χρόνια αφότου υπηρετώ τούτην εδώ την παράταξη με απόλυτη αυστηρότητα και μεγάλη συνέπεια Είκοσι χρόνια αφότου δίνω επιτυχώς τη μάχη του σταυρού στην Αρκαδία, αφήνοντας χιλιόμετρα πίσω το μισό υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια χωρίς ποτέ να αναζητήσω δεκανίκι στους δικούς μας κομματικούς μηχανισμούς. Ανακύκλωσαν την γνωστή ιστορία ότι θα ρίξω την κυβέρνηση, επιλέγοντας να μην με ακούν όταν προς κάθε κατεύθυνση δήλωνα ότι δεν θα ήμουν ΠΟΤΕ εγώ εκείνος που θα ακολουθούσα παρεμφερείς τακτικές. Απείλησαν με διαγραφές και κυρώσεις, διότι προτίμησαν την κινδυνολογία και όχι την ουσία. Εφηύραν θεωρίες συνωμοσίας, παράκεντρων και σχεδίων αποσταθεροποίησης. Δεν δίστασαν να πουν ότι τα είπα αυτά διότι έχασα τον υπουργικό θώκο. Λες κι αν ήθελα να τον είχα κρατήσει, δεν γνώριζα ότι θα έπρεπε να έχω πορευτεί σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από εκείνην που πολιτεύτηκα.

Μίλησαν τέλος, κύριε πρόεδρε, για πικρίες και άλλες συναφείς συναισθηματικές καταστάσεις (παρένθεση εδώ). Όλοι έχουμε πικραθεί. Πράγματι, πικράθηκα όταν κανείς δε μίλησε για τις ατελείωτες ώρες δουλειάς στο υπουργείο πολιτισμού. Και εσείς είστε σε θέση να το γνωρίζετε καλά αυτό. Πράγματι, πικράθηκα όταν δεν αντιδράσατε στις δηλώσεις του διαδόχου σας υπουργού όταν διατράνωνε ότι παρέλαβε «τίποτε». Λησμονώντας προφανώς ότι από εσάς παρέλαβε. Κύριε Πρόεδρε, όλοι πικραίνονται. Μηδενός εξαιρουμένου. Κι εσείς πικραμένος και χολωμένος ήσαστε όταν λίγο μετά τον ανασχηματισμό του 93, ο τότε πρωθυπουργός δεν σας συμπεριέλαβε στο υπουργικό σχήμα. Πλην όμως στην πολιτική τέτοιου είδους πικρίες κρατούν λίγο. Στην πολιτική, οι έμπειροι δεν λειτουργούν με συναισθηματισμούς. Τα συναισθήματα μας δεν αφορούν κανέναν.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Τότε, λοιπόν πριν από 6 μήνες μίλησα αυστηρά πολιτικά. Δεν εισακούσθηκα. Το γεγονός όμως ότι επέλεξα να πω μπροστά σας, όλα εκείνα για τα οποία η κοινωνία, αλλά και η παράταξη μας τότε σιγοψυθίριζε και σήμερα βέβαια βροντοφωνάζει, δεν δίνει τη δυνατότητα σε κανέναν να ισχυρισθεί ότι δεν γνώριζε, ότι δεν είχε ακούσει. Κανείς μας δεν έχει άλλοθι ότι δεν άκουσε, δεν είδε, δεν γνωρίζει. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τη φυλακισμένη στον πύργο βασιλοπούλα.

Οι συνιστώσες της κρίσης είναι δεδομένες. Οι προτάσεις μου – όπως τις έχω κατ’ επανάληψη καταγράψει- είναι συγκεκριμένες.

Οι μεταρρυθμίσεις αργούν. Η πραγματική πολιτική έχει μείνει πίσω, όπως πολύ σωστά είπατε προημερών κ. Πρόεδρε. Ποιοι είναι ωστόσο εκείνοι που παρεμποδίζουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια ; Eίστε μήπως εσείς, και όλοι εμείς τα στελέχη της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης; Είμαστε εμείς που επί πολλά χρόνια αγωνιστήκαμε για να σπάσουν τα «φέουδα»; Είμαστε εμείς που για δεκαετίες βρεθήκαμε απέναντι σε γραφειοκρατικά κυκλώματα, σε προσωπικά συμφέροντα, στην πατρωνεία, στις πελατειακές σχέσεις; Ή μήπως είναι ένας ανύπαρκτος φαντασιακός εχθρός, από αυτούς που μας αρέσει να εφευρίσκουμε όταν οι καταστάσεις βαίνουν εις βάρος μας; Ασφαλώς και όχι, φίλες και φίλοι. Άλλο είναι το βαθύτερο πρόβλημα, που θα συνεχίζει να καθιστά ανέφικτη την επιστροφή στην πραγματική πολιτική. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την παντελή απουσία ιδεολογίας μεταρρυθμίσεων. Τι εννοώ; Δεν έχουμε μιλήσει με ειλικρίνεια στον Έλληνα. Δεν έχουμε εξηγήσει επαρκώς τους λόγους για τους οποίους όλα αυτά τα μέτρα πρέπει να προωθηθούν. Και ακόμη παραπέρα και σημαντικότερα. Δεν έχουμε εξηγήσει στον ελληνικό λαό το ευρύτερο σχέδιο της παράταξης μας για τον τόπο. Και τούτο, διότι πάει καιρός που δεν συζητήσαμε τις βασικές αρχές, τις θεμελιώδεις συνισταμένες αυτοπροσδιορισμού μας. Προς επίρρωση του ισχυρισμού μου, δείτε την αντίδραση του κ. Πουπάκη και της ΔΑΚΕ στην πρόσφατη υπόθεση της Ολυμπιακής και τις διατυπώσεις του που ουδεμία σχέση έχουν με τη φιλοσοφία της παράταξης μας.

Πρέπει ΤΩΡΑ να συζητήσουμε τι κόμμα είμαστε. Για να καταφέρουμε να πορευτούμε στο μέλλον. Και για να προλάβω τις γνωστές απαντήσεις περί δεδομένης κυβερνητικής πρακτικής, ας μη συγχέουμε την κυβερνητική πρακτική με τις θέσεις ενός κόμματος. Δεν μιλώ για μέτρα. Μιλώ για εκείνα τα μέτρα-θέσεις που για να έχουν συνοχή χρειάζονται ένα ιδεολογικό καμβά που θα τα σηματοδοτεί και θα προσανατολίζει το έργο. Αυτός ο καμβάς λείπει διαχρονικά από τον χώρο της κεντροδεξιάς. Εξ ου και η αγωνία ορισμένων στην πρώτη διακυβέρνηση μην τυχόν και επαναληφθεί η ιστορία της δεξιάς παρένθεσης. Αγωνία που άφησε πίσω το έργο, μας έκανε διστακτικούς και δειλούς. Αναπληρώνεται βραχυχρόνια με επικοινωνιακού τύπου ευρήματα, όπως ήταν ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» ή ο «μεσαίος χώρος», ή το «κοινωνικό κέντρο» αλλά αυτά δεν απαντούν στα βασικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Δεν απαντούν καν στα δευτερεύοντα. Πρόκειται για όρους που δεν μπορούν να σταθούν στην διαδικασία της πολιτικής. Πρέπει να γίνουν πολιτική και για να γίνουν πολιτική πρέπει να υπάρξει ιδεολογική ζύμωση. Αν αυτά τα καίρια ερωτήματα δεν απαντηθούν οποιαδήποτε έκκληση για επιστροφή στην πραγματική πολιτική, θα παραμείνει δυστυχώς …ακόμη ένας ευσεβής πόθος...

Και βέβαια σε σύγχρονες- προοδευτικές πολιτικές δεν θα προχωρήσουμε ποτέ αν δεν ασχοληθούμε κατ’ αρχήν με εμάς τους ίδιους. Πώς θα εκσυγχρονίσουμε τη χώρα, πώς θα επανιδρύσουμε το κράτος, αν εμείς μείνουμε σε παρωχημένες δομές, σε αρτηριοσκληρώσεις και ολοκληρωτικές – σταλινικού τύπου- λογικές. Πρέπει να δώσουμε απαντήσεις: θέλουμε ένα ελεύθερο κόμμα, δημοκρατικό, σύγχρονο, στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαικών κομμάτων; Με απλά λόγια. Είναι αυτό που αναφέρω ως την δική μας επανίδρυση, προαπαιτούμενο για όποια άλλη επανίδρυση. Προτάσεις που κατέθεσα και προ ετών, όταν διεκδίκησα τη θέση του Γραμματέα της Κ.Ε. Και σήμερα βέβαια είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.

Κύριε Πρόεδρε,

Για τις βαθύτερες ουσίες της κρίσης που σήμερα βιώνουμε. Τον ιδεολογικό καμβά που θα νοηματοδοτεί και θα σηματοδοτεί το έργο μας. Τον εκσυγχρονισμό και την διαδικασία επανίδρυσης της παράταξης μας. Την επιστροφή στις πάγιες αρχές μας, όπως αυτές ορίστηκαν από εμάς το 2004. Το ρόλο και τη διάσταση που η ηθική θα διαδραματίσει εφεξής στην πολιτική διαδικασία. Τους τρόπους ουσιαστικής αντιμετώπισης (και όχι σε επίπεδο ηθικιστικής ρητορείας) της διαφθοράς ως κοινωνικό φαινόμενο , αλλά και ως πολιτική – σε όλο το φάσμα των κομμάτων- πραγματικότητα. Τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής που δεν θα εξαντλείται σε αφορισμούς αλλά στην ανάδειξη του νέου οράματος με καινοτόμα σχέδια για την ανασύνταξη της Ελληνικής κοινωνίας και την αναδιάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας.

Όλα αυτά πρέπει ΤΩΡΑ να συζητηθούν κύριε πρόεδρε. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Ούτε για την παράταξη. Ούτε για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, μηδενός εξαιρουμένου. Ούτε και για τον τόπο ασφαλώς. Πρέπει να συζητηθούν σε έναν διάλογο ανοικτό. Χωρίς στεγανά. Χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς προηγούμενες συμφωνίες. Ελεύθερα. Δημοκρατικά. Βαθιά πολιτικά.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια Νέα Συνθήκη με την κοινωνία.

Κύριε Πρόεδρε, πρέπει όλοι να συναισθανθούμε την μεγάλη μας ευθύνη. Να βάλουμε το χέρι επί τον τύπο των ήλων. Να καταδείξουμε εμπράκτως ότι ένα και μόνο πολιτικό κεφάλαιο δεν είναι για ξόδεμα: αυτό της παράταξης. Ζητάω από εσάς προσωπικά να αναλάβετε την πρωτοβουλία και να οδηγήσετε ΑΜΕΣΑ την παράταξη σε έκτακτο συνέδριο. Προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Προκειμένου να διαδραματίσουμε ρόλο καταλύτη εξελίξεων στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Προκειμένου να κάνουμε ΕΜΕΙΣ την πολιτική ανατροπή . Μια πολιτική ανατροπή όμως ουσίας που θα σηματοδοτεί όχι το ξαναμοίρασμα της τράπουλας , αλλά το αναγεννημένο, το καινούριο που ο τόπος έχει τόση ανάγκη.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,

Η παράταξη μας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Η παράταξη μας δεν είναι οι κάποιοι λίγοι. Είμαστε εμείς, οι πολλοί. Εμείς που δεν δεχόμαστε να γίνουμε συνένοχοι σε ιδιοτελείς ενέργειες και συμπεριφορές, εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης κομματικής αλληλεγγύης. Εμείς που θα απομονώσουμε τους λίγους επίορκους και θα σταματήσουμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Εμείς που – ως κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας – θα βρούμε την τόλμη και το θάρρος να την πείσουμε για τις δύσκολες μεταρρυθμιστικές πολιτικές που έχει ανάγκη ο τόπος. Εμείς που μπορούμε να την πείσουμε , διότι δεν ξεχάσαμε τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε απέναντι στον ελληνικό λαό το 2004.

Η αδράνεια δεν είναι επιλογή. Τα επικοινωνιακά κολπάκια δεν είναι επιλογή. Τα σκουπίδια κάτω από το χαλί δεν είναι επιλογή. Οι μεγάλες ρητορείες δεν είναι επιλογή. Η μόνη μας επιλογή είναι ν’ ανοίξουμε τα παράθυρα να φωτιστεί το σπίτι, να διώξουμε τις αράχνες και τα ποντίκια που ροκανίζουν το δημόσιο πλούτο και να ρίξουμε το βάρος μας στα προβλήματα του Έλληνα και του τόπου.

Μπορούμε να το πετύχουμε. Όλοι εμείς, το υγιές τμήμα της παράταξης. Όλοι εμείς, το υγιές τμήμα της κοινωνίας. Όλοι εμείς, που μας εμπνέουν τα ίδια πιστεύω, που μας ενώνουν οι κοινοί στόχοι. Όλοι εμείς με όσα στελέχη του κόμματος μας που διαθέτουμε πολιτικό κεφάλαιο αξόδευτο, για να επενδύσει στις πλάτες μας ο τόπος.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό κόμμα με μεγάλη ιστορία. Είναι ο εκφραστής της σύγχρονης, φιλελεύθερης, δημοκρατικής Ελλάδας. Κριτήριο για τα λόγια και τις πράξεις μας πρέπει να είναι οι δημοκρατικές αρχές, η νομιμότητα και το ήθος. Προτεραιότητές μας πρέπει να είναι η πολιτική κάθαρση, η οικονομία, η παιδεία. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κάποιους λίγους να μας συμπαρασύρουν στον προσωπικό τους κατήφορο. Θα τους αφήσουμε πίσω και εμείς θα τραβήξουμε μπροστά. Η παράταξη αυτή ανήκει σε όλους.. Όλοι είμαστε εγγυητές της ενότητας. Ο καθένας μας ξεχωριστά. Και όλοι μας ισοδύναμα.

Κύριε Πρόεδρε,

Οδηγήστε την παράταξη σε συνέδριο στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αποσαφηνίστε ότι οι συνεχιζόμενες εκλογολογίες ουδεμία βάση έχουν, παρά περισσότερο φθείρουν την παράταξη και βυθίζουν τη χώρα σε τέλμα. Επιστρέψτε στην ουσία των όσων δεσμεύσεων αναλάβατε απέναντι στον ελληνικό λαό το 2004.

Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Για την παράταξη. Για τον τόπο. Για εσάς ατομικά. Διότι αν ο κ. Σημίτης (ο οποίος μάλιστα ουδέποτε ταυτίστηκε με το ΠΑΣΟΚ, μάλλον ως βαρίδι το έσερνε πίσω του,) κρίθηκε τελικώς από την ευρύτερη πασοκική πολιτεία και όχι από την προσωπική τη δική του διαδρομή, και έχασε πώς θα κριθεί λοιπόν ένας πρωθυπουργός σαν κι εσάς του οποίου το προφίλ και το όνομα είναι απόλυτα συνυφασμένα με την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη και την πορεία της την τελευταία δεκαετία…

Κυρίες και κύριοι,,

Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ο καθένας το πολιτικό του κεφάλαιο μπορεί να το ξοδεύει όπως θέλει. Και θα κριθεί ασφαλώς. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να σπαταλήσει έστω και λίγο από το πολιτικό κεφάλαιο της παράταξης. Και εμείς οφείλουμε αυτό να το διασφαλίσουμε. Με όποιο κόστος. Με όποια απώλεια.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ-ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Επανέρχομαι προκειμένου να ενημερώσω για τις εξελίξεις στην πρωτοβουλία - που εκκίνησε από εσάς - σχετικά με τη Δημοσιοποίηση και περαιτέρω χρήση των Δημοσίων Δεδομένων. Πράγματι, η σχετική οδηγία έχει κυρωθεί, πλην όμως ουδέποτε έχει ουσιαστικά εφαρμοσθεί. Στην πραγματικότητα, τα εγχειρήματα της εφαρμογής της σήμερα είναι στην ΑΝΤΙΘΕΤΗ κατεύθυνση από αυτήν που το κοινοτικό δίκαιο υποδεικνύει. H δημιουργία portals από τα υπουργεία και τους δήμους, απέχει μακράν της φιλοσοφίας της εν λόγω κοινοτικής οδηγίας. Αν θέλετε να ενημερωθείτε περαιτέρω, δείτε το Δελτίο Τύπου που ανάρτησα στην προσωπική μου ιστοσελίδα.

http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=272&Itemid=1


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Θυμόμαστε όλοι καλά ότι είναι πάγια τακτική των κομμάτων στην Ελλάδα να μη συζητούν σε βάθος όταν έχουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Αν εξαιρέσει κανείς το 1996, οπότε η σύγκρουση μεταξύ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του παλαιοπασοκισμού της 3ης Σεπτεμβρίου, επέτρεψε στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία να χαράξει νέα ιδεολογική ρότα, καμία ανάλογη προσπάθεια δεν επιχειρήθηκε από κανέναν άλλο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματός του καταθέτοντας κάποια συγκεκριμένη ατζέντα, κάποια ιδεολογική πλατφόρμα προς συζήτηση, εκείνες τις βασικές συνιστάμενες που θα χρησίμευαν ως πυξίδα όταν θα καλούταν να διαχειριστεί την τύχη της χώρας και να την οδηγήσει στο μέλλον.

Αρκεί να εντρυφήσει κανείς στις ομιλίες εκείνης της εποχής, για να καταλάβει το αυτονόητο. Το 2004 ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά, ως ο μοναδικός φορέας του υψηλού και ηχηρού ονόματος του ιδρυτή του κινήματος. Ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του επέτρεψαν να κόψει πρώτος το νήμα σε έναν αγώνα που ο διεκδικητής του τίτλου έτρεχε μόνος του. Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση ότι επιβραβεύθηκαν με κάποιο τρόπο οι προοδευτικές απόψεις που είχε ο τελευταίος κατ’ επανάληψη στο παρελθόν εκφράσει(από τις σχέσεις της εκκλησίας με το κράτος έως την ελληνοτουρκική προσέγγιση). Ούτε και πιθανόν επιτυχίες στο υπουργικό του χαρτοφυλάκιο. Ούτε ασφαλώς και το όραμα που δεν είχε (ή αν είχε δεν ομολόγησε ποτέ) για την χώρα.

Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη το 2004 με μια και μόνο ατζέντα: Να κερδίσει τις εκλογές. Να κερδίσει τις θέσεις εξουσίας που κινδύνευαν να χάσουν οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος. Να κερδίσει το έπαθλο του Κράτους.

Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη ως ο πιο ικανός για την διακυβέρνηση της χώρας. Εξελέγη ως φέρων το όνομα που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον φέροντα το έτερο όνομα της ελληνικής μεταπολίτευσης.

Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη προασπιζόμενος το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του κόμματός του, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου υπήρξε και ο ίδιος, αλλά ως κατ’ όνομα διάδοχος του παλαιοπασοκισμού του κινήματος.

Τέσσερα χρόνια μετά

Ο κ. Παπανδρέου του 2008 διαθέτει την ίδια ακριβώς ατζέντα, όπως αυτή καθορίστηκε από τη σημερινή συνέντευξη του στη Θεσσαλονίκη: Πώς θα κερδίσει τις εκλογές. Εξ ου και η αριστερίστικη ρητορεία. Εξ ου και ο καταγγελτικός λόγος. Εξ ου και η λαϊκίστικη προσέγγιση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος. Εξ ου και η παντελής έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων που θα βγάλουν τον τόπο από τα σημερινά αδιέξοδα.

Ο κ. Παπανδρέου του 2008 θεωρεί ότι το δόγμα που για δεκαετίες όριζε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα «πρώτα χάνει η κυβέρνηση, και μετά κερδίζει η αντιπολίτευση», ήλθε επιτέλους να ισχύσει και στην δική του περίπτωση. Κι αυτό διότι, όπως επισημαίνει παραδοσιακά φιλοσοσιαλιστική εφημερίδα «Το ΠΑΣΟΚ έπειτα από πολύ καιρό, ξαναμπαίνει στο πολιτικό... ζάπινγκ της ευρύτερης κοινής γνώμης, που είχε χάσει, όχι γιατί έκανε μέχρι στιγμής κάτι εξαιρετικό, αλλά γιατί …ο κόσμος χάνει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση»*.

Ο κ. Παπανδρέου του 2008 είναι σαφές ότι θεωρεί εαυτόν έναν ακόμη πρίγκιπα. Λες κι η Ιστορία του χρωστάει. Λες και η Ελλάς έχει ακόμη να πληρώνει πολλά στο ταμείο της οικογενειοκρατίας και του φαβοριτισμού που μονοπώλησε μεταπολιτευτικά την κεντρική πολιτική σκηνή.


Τα λάθος προβλήματα του ΠΑΣΟΚ: Από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ του «Αλαβάνου»

Πάει καιρός που στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαγκωνίζονται όλοι σε πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης. «Δέσμευσή μας, η ανθρώπινη κοινωνία, που διασφαλίζει την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό στον πολίτη, τον σεβασμό στον μόχθο του. Που συμβάλλει στην ανάπτυξη, που δίνει ευκαιρίες, που δημιουργεί θέσεις εργασίας, που σέβεται τα δικαιώματά του στην υγεία, στην παιδεία, σε ένα σωστό ασφαλιστικό σύστημα. Ο συνταξιούχος, ο νέος, ο επιχειρηματίας, ο εργαζόμενος χρειάζονται σεβασμό και αξιοπρέπεια. Και αυτό εμείς δεσμευόμαστε να κάνουμε», δήλωνε ανήμερα 3ης Σεπτεμβρίου ο κ. Παπανδρέου και αυτά επανέλαβε με διαφορετικά και με ίδια λόγια και σήμερα.


Παρέλειψε ωστόσο ο κ. Παπανδρέου να μας πει πώς θα επιτύχει στα μεγάλα του οράματα. Διότι μπορεί σε επίπεδο ιδεών να έχει καταθέσει επανειλημμένως τον προοδευτισμό του, πλην όμως από το παλιό, το διεφθαρμένο και το άκρως συντηρητικό, τίποτε νέο και ελπιδοφόρο δεν μπορεί να γεννηθεί. Το τοπίο στο όραμα του κ. Παπανδρέου είναι βαθύτατα θολό. Πώς θα βρει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ παραπάνω για την παιδεία ο κ. Παπανδρέου από την πρώτη ημέρα; Πώς θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας; Θα επανακρατικοποιήσει τον ΟΤΕ ίσως (!); Ποια είναι η μεταρρύθμιση που προτείνει για το ασφαλιστικό, προκειμένου να κάνει πράξη τη βαθύτατή του μέριμνα για τους συνταξιούχους; Τι θα μας πει σήμερα για το περιβόητο άρθρο 16; Τι μας λέει σήμερα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το άσυλο, τη δημόσια εκπαίδευση; Τι μας λέει για τις κοινωνικές δαπάνες και το κράτος πρόνοιας; Τι μας λέει για την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τις ΔΕΚΟ; Τι μας λέει για το οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθήσει η χώρα και πού το είδε να εφαρμόζεται με επιτυχία, σε ποια εξελιγμένη δυτική κοινωνία; Πώς θα έλθει η ανάπτυξη; Πότε θα ξεκινήσει να εφαρμόζει ο ίδιος κατ’ αρχήν όλες αυτές τις εξαιρετικά λαμπρές ιδέες του για δημοσιοποίηση όλων των δημοσίων δεδομένων στους πολίτες; Δεν έχει δεσμευτεί στο παρελθόν ότι θα δημιουργήσει έναν κόμβο, όπου θα δημοσιοποιούνται όλα τα οικονομικά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η διαφάνεια; Πώς θα περικόψει τις δημόσιες δαπάνες –όπως δήλωσε σήμερα-, προκειμένου να προβεί σε φοροελαφρύνσεις του μέσου Έλληνα που υποφέρει;


Ο κ. Παπανδρέου- παρά τους ευαγείς του στόχους- εγκλωβίστηκε στην εύκολη ψευδοαριστερή ρητορεία (τόσο ξένη προς το δικό του προσωπικό παρελθόν), την ίδια στιγμή που συνέτεινε στην βαθιά ποινικοποίηση του εκσυγχρονισμού (αν και άρρηκτα συνυφασμένος με την δική του προσωπική διαδρομή). Το αποτέλεσμα; Να προσπαθεί κι εκείνος να δώσει λάθος λύσεις σε λάθος προβλήματα! Ας πάρουμε ενδεικτικά τις κοινωνικές δαπάνες, στις οποίες ενέμεινε σήμερα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε προκλητικά λαϊκίστικο βαθμό. Το έχω επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δίνουμε λιγότερα από ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζομαστε τα κονδύλια αυτά είναι αποδεδειγμένα ανορθολογικός, με αποτέλεσμα ο τελικός παραλήπτης να μην είναι ο Έλληνας πολίτης, αλλά η χαβούζα της ελληνικής γραφειοκρατίας και αδιαφάνειας.


Ο κ. Παπανδρέου απέδειξε σήμερα ότι αρνείται να συνειδητοποιήσει τους λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε εκτός εξουσίας το 2004 και έκτοτε δεν κατορθώνει να βρει το βηματισμό του. Αρνείται να αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε ως δεξιό (όπως ορισμένοι του παλαιοπασοκικού μπλοκ εμμένουν να χαρακτηρίζουν τον εκσυγχρονισμό του κ. Σημίτη). Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε ούτε ως αριστερό. Ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε επειδή το όραμα του για τη χώρα είτε απουσίαζε είτε ήταν θολό. Ο κ. Παπανδρέου αρνείται να αντιληφθεί ότι η χώρα δεν χρειάζεται και δεύτερο Αλαβάνο , διότι αν ήταν έτσι γιατί να μην ψηφίσει καλύτερα τον πρώτο και αυθεντικό; Ότι η χώρα δεν κυβερνιέται με επικοινωνισμούς και αυτό πλέον αποδεικνύεται από την οδυνηρή εξέλιξη των πραγμάτων και την κακή τύχη που επιφυλάσσει μέλλον και ιστορία στους λάτρεις των επικοινωνιακών «μαγικών»…

Τα λάθος φαντάσματα του ΠΑΣΟΚ : Από τον ορθολογισμό στη συνωμοσιολογία

Εκτός από λάθος προβλήματα, ο κ. Παπανδρέου εφευρίσκει και λάθος , ή μάλλον σωστότερα ανύπαρκτους εχθρούς. Είναι γνωστή και δοκιμασμένη η τακτική: όταν κάπου αποτύχεις, δημιούργησε έναν φανταστικό εχθρό, ρίξε πάνω του το φταίξιμο και μετά προσπάθησε να βγεις ο ίδιος «λάδι». Τι μας λέει για πολλοστή φορά ο κ.Παπανδρέου; Ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να βρίσκεται εκτός εξουσίας, διότι βρίσκει απέναντί του τα συμφέροντα , τα οποία ωστόσο θα αντιπαλέψει με όλες του τις δυνάμεις, και ταυτοχρόνως ουδέποτε θα ταυτιστεί/ συνδιαλλαγεί με αυτά.

Προτού τρομάξουμε και κρυφτούμε σε καμιά καταπακτή, ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Η μετάλλαξη στην περιρρέουσα πολιτική κουλτούρα, με όλα εκείνα τα πολιτικά αποτελέσματα που καταγράφουμε όλοι μας σήμερα, είναι εξαιρετικά πρόδηλη. H διαχειριστική ανεπάρκεια των σημερινών ηγεσιών μετατοπίζει τον ιδεολογικό άξονα της ελληνικής κοινωνίας στις απλοϊκές, λαϊκίστικες πεποιθήσεις του παρελθόντος. Φθάσαμε έτσι να μιλούμε για πολλά. Για εξωθεσμικά κέντρα που επιβουλεύονται το μέλλον της κυβέρνησης. Για «δούρειους ίππους» των Αμερικανών και έτερων «φονιάδων των Λαών». Για πέντε έξι «νταβατζήδες» που υφαρπάζουν τον πλούτο του Έλληνα. Για κάτι σκοτεινούς τύπους στο διαδίκτυο που συστήνουν απειλητικά παράκεντρα για υπουργούς και κυβέρνηση. Και τώρα, για κάτι ορκισμένα «συμφέροντα» που δεν αφήνουν το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει και τον κ. Παπανδρέου να αποκαλύψει την ατζέντα του.

Η συνωμοσιολογική διάθεση των παραπάνω έχει κριθεί και η ανακύκλωση τους δεν προκαλεί πλέον παρά μόνο ειρωνικά μειδιάματα. Σε διαφορετική περίπτωση κάποιος φαντάζομαι θα μας είχε ενημερώσει για το πού βρίσκονται οι έρευνες περί εξωθεσμικών κέντρων και ακόμη περισσότερο κάποιον «νταβατζή» θα είχαμε δει να διαβαίνει τις πόρτες της δικαιοσύνης. Τα «συμφέροντα» του 2008 και οι «νταβατζήδες» του 2004 είναι οι δύο όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος, ενός νομίσματος όμως που ξοδεύεται πολύ γρήγορα….

Το λάθος ΠΑΣΟΚ: από το «παλιό» στο «νέο» χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε.

Το ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου φάνηκε και σήμερα ότι δεν κατόρθωσε να εξηγήσει στον Έλληνα πολίτη τι ακριβώς είναι. Παλινδρομεί ανάμεσα στην διεύρυνση του εκσυγχρονισμού, για να καταλήξει συνέχεια του «παλαιοπασοκισμού».Ο κ. Παπανδρέου επικαλείται το «Νέο ΠΑΣΟΚ». Και μάλιστα προβαίνει σε τέτοιου είδους τεκμηριώσεις έχοντας στο πλευρό του όλους εκείνους που κάποτε απεχθάνονταν τις παλιές του απόψεις, έτοιμοι και σήμερα να κλαδέψουν κάθε του προοδευτικό βήμα. Η δυναμική της αυλής του υπαγορεύει και την πολιτική του.

Το «Νέο ΠΑΣΟΚ» του κ. Παπανδρέου είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ. Με περισσότερες ίντριγκες, πολύ διχασμό, αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις, ένδεια πολιτικής συνοχής, απουσία νέων ιδεών, καινοτόμων μυαλών. Συνεχίζει ωστόσο και υπάρχει το συνεκτικό στοιχείο: η ελπίδα ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΟΔΑ στην Ελλάδα που γυρίζει είναι μία και κάποια στιγμή θα «κλειδώσει» εκ νέου το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εξ ου και οι φωνές κοπάσανε. Εξ ου και τα συντροφικά μαχαίρια μπήκαν για λίγο στα θηκάρια. Είναι πολλά τα λεφτά της εξουσίας. Η δίψα των μηχανισμών για τη διαχείριση του κράτους, και τις απολαβές που επιφυλάσσει, υποκαθιστά κάθε άλλη ιδεολογική ζύμωση, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος ατόμων με διαφορετικές ιδέες , προτεραιότητες, κώδικες ηθικής. Και αυτό ονομάζεται ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου.


Εν είδει επιλόγου

«Ο κόσμος ζητάει ένα σοβαρό ΠΑΣΟΚ που θα του πει πέντε σωστά πράγματα χωρίς ‘ψεύτικα χάδια’. Που θα καταλάβει ότι είναι δίκαια, μπορούν να γίνουν, θα καλυτερεύσουν τη ζωή του και θα υλοποιηθούν από ένα ικανό και μη διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Ζητάει ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες, χωρίς λαϊκίστικες υπερβολές»* έγραφε η ίδια φίλα προσκείμενη στην σοσιαλδημοκρατία εφημερίδα, αγνοώντας ωστόσο επιδεικτικά ότι αν όλα τούτα συμβούν, τότε σαφέστατα το κόμμα δεν θα λέγεται ΠΑΣΟΚ...

Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλους κληρονόμους και πρίγκιπες της πολιτικής. Οι πολίτες θέλουν καθαρές θέσεις και όχι να ψάχνουν να τις ανακαλύψουν στους χειμαρρώδεις λόγους του νεολαικισμού ένθεν κακείθεν. Οι πολίτες θέλουν αλλαγές στη ζωή τους και όχι μεγαλόπνοα συνθήματα που η μόνη αλλαγή που θα εξασφαλίσουν είναι η παχυλή και πλούσια ζωή των διαφόρων κομματικοδίαιτων του δημόσιου βίου. Οι πολίτες δεν θέλουν άλλα διλήμματα: δεξιά ή αριστερά. Η μόνη επιλογή είναι μπροστά ή πίσω. Και σε αυτό το κομβικό σημείο τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Στις δημοκρατίες, όπου «δεν υπάρχουν αδιέξοδα», καμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΟΔΑ δεν είναι και η μοναδική.


…………………………………………..

* «Έθνος», 11 Σεπτεμβρίου 2008, Από τον Παναγιώτη Παναγιώτου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Η πολύτιμη διεθνής εμπειρία (απαντώντας στα επίμονα ερωτήματά σας).

Από την εκδότρια κ. Ζαχαρέα στα κόμματα «εστιατόρια» και την δήθεν «ομηρία» της κυβέρνησης


Από την υπερηθικοποίηση της πολιτικής και το δόγμα «σεμνά και ταπεινά» που θα όφειλαν να ακολουθούν πιστά τα στελέχη της νέας διακυβέρνησης, έχουμε φθάσει σήμερα – τέσσερα χρόνια μετά- σε σχετικισμό. Ο καταλογισμός ενός κρούσματος διαφθοράς / υπόνοιας διαφθοράς κρίνεται όχι από αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά από τις επιπτώσεις του στην εκάστοτε (ισχυρή ή ισχνή) κυβερνητική πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή από το δόγμα «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, αλλά πρέπει να φαίνεται και τίμια» φθάνουμε πλέον ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού όχι απλώς να αμφισβητεί το φαίνεσθαι, αλλά κυρίως… το είναι.

Με την πρόσφατη παρέμβαση του, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε για πολλοστή φορά να καλλιεργήσει ένα ακόμη κακόγουστο κουτσομπολιό, δημιουργώντας μια ακόμη τηλεοπτική φαρσοκωμωδία, δίχως ίχνος πολιτικής ουσίας ή αν έχει πολιτική ουσία αυτή είναι η δημιουργία συνθηκών για εκλογές (ή για απειλή εκλογών πράγμα που είναι συνταγματικά τουλάχιστον ανεπίτρεπτο).

Θα αναφερθώ σε ορισμένες περιπτώσεις (των οποίων τη σοβαρότητα εσείς μετ’ επιτάσεως μου υποδείξατε) εκ παραλλήλου με αντίστοιχες περιπτώσεις από την διεθνή πολιτική σκηνή. Ως εκ τούτου, οι λύσεις και οι συμπεριφορές που θα προτείνω ελπίζω να ξεφύγουν από τη συνήθη αντιμετώπιση που βρίσκουν οι απόψεις μου από τους διάφορους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους δημοσιογράφους των media και τους υπερόπτες «μάγους» της επικοινωνίας. Με άλλα λόγια, θα αναφερθώ στην διεθνή εμπειρία, για να μιλήσουμε επιτέλους και λίγο πολιτικά…

Διεθνής εμπειρία και κ. Μάρα Ζαχαρέα


Στο ζήτημα της κ. Μάρας Ζαχαρέα, στο οποίο βλέπω ότι αρκετοί εμμένετε. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στις προηγούμενες εκλογές, για δεύτερη φορά, ο κ. Ρουσόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας (διορισμένος δηλαδή από τον πρωθυπουργό) και μετεκλογικά, συνεχίζοντας να απολαμβάνει την πλήρη στήριξη του προέδρου, αναλαμβάνει τη νευραλγική θέση του υπουργού επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου, αρμόδιος για να εποπτεύει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μάλιστα, το momentum θεωρείται εξαιρετικά κρίσιμο, αφού την ίδια περίοδο έχουν προκηρυχθεί οι ραδιοφωνικές άδειες λειτουργίας αλλά και οι ψηφιακές συχνότητες. Παράλληλα, η σύζυγος του υπουργού, συνεχίζει την εξαιρετικά επιτυχημένη σταδιοδρομία της, εξασφαλίζοντας μια ιδιαιτέρως καλή μεταγραφή στον όμιλο Alter, ως συμπαρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, ως ραδιοφωνική παραγωγός στον ρ/σ Real FM και τέλος έχει ξεκινήσει ίδια επιχειρηματική δραστηριότητα, ως συνεκδότρια free press περιοδικών και στο προσεχές μέλλον συνιδιοκτήτρια τηλεοπτικού καναλιού και ραδιοφώνου στο διαδίκτυο.

Τίποτε μεμπτό δεν θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει στις δύο αυτές επαγγελματικές παρουσίες, αν τις δει κανείς ξεχωριστά. Όταν όμως συνδέονται, πιστεύω ακράδαντα ότι δημιουργούν ένα άνευ προηγουμένου ηθικό ασυμβίβαστο. Επ’ αυτού η διεθνής εμπειρία είναι πολύτιμη για τη χώρα, η οποία ναι μεν γέννησε την Δημοκρατία, σήμερα όμως υπηρετεί προφανώς άλλες αρχές. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι ενδεικτικό. Πρόκειται για τις κυρίες Κριστίν Οκράν και Μπεατρίς Σενμπέργκ, κορυφαίες δημοσιογράφους της Γαλλικής τηλεόρασης, οι οποίες ωστόσο παραιτήθηκαν από την θέση τους όταν οι σύζυγοί τους (Μπερνάρ Κουσνέρ υπουργός εξωτερικών και Ζαν Λουί Μπορλό υπουργός οικονομικών) ανέλαβαν τα καθήκοντα τους ως υπουργοί της νέας κυβέρνησης. Η Μπεατρίς Σενμπέργκ μάλιστα, σε ένδειξη επαγγελματικής ευθιξίας, είχε παραιτηθεί από την θέση της ήδη από την αρχή της προεκλογικής περιόδου, ξεκαθαρίζοντας ότι ακόμη κι αν εκείνη κρατήσει την αμεροληψία της, δύσκολα θα γινόταν πιστευτή από τους συμπατριώτες της. Η κ. Σενμπέργκ, βέβαια, φαίνεται ότι έχει σε κάποια υπόληψη την αντίληψη των Γάλλων πολιτών. Τον ίδιο σεβασμό στην αντίληψη των Ελλήνων πολιτών οφείλει να επιδείξει, αν όχι η κ. Ζαχαρέα, ο κ. Ρουσόπουλος, αν όχι ο κ. Ρουσόπουλος, τότε σίγουρα ο κ. Πρωθυπουργός.


Θα ήταν όμως φαλλοκρατικό να ζητήσω, όπως κάποιοι από εσάς, να αφήσει η κ. Ζαχαρέα την εργασία της ή να πάψει να φροντίζει τα προς το ζην της οικογένειας της. Άλλωστε, κατά δήλωση των ιδίων, η αξιοσημείωτη ευμάρεια της οικογένειας οφείλεται κατά κύριο λόγο στην δική της επαγγελματική επιτυχία. Αν λοιπόν αυτή είναι η άποψη του ζεύγους, τότε ο κ. Ρουσόπουλος είναι εκείνος που για να προστατεύσει και το δικό του όνομα και εκείνο της συζύγου του πρέπει να αποχωρήσει από τη θέση αυτή, με δεδομένο μάλιστα ότι υπήρξε και εκ των βασικών εμπνευστών του περίφημου «βασικού μετόχου». Όσο εκείνος διατηρεί αυτή τη θέση, η σύζυγός του δεν μπορεί να θεωρείται αμερόληπτη δημοσιογράφος, πολλώ μάλλον να είναι εκδότρια και συνιδιοκτήτρια media, όπως φέρεται να είναι. Ακόμη περισσότερο δεν μπορεί ως σύζυγος του να διεκδικήσει στο μέλλον έστω κι ένα κομματάκι από την πίττα (που εκείνος διανέμει) της εξαιρετικά πλούσιας κρατικής διαφήμισης. Η υπόθεση είναι κλασική περίπτωση αυτού που διεθνώς αποκαλείται «σύγκρουση καθηκόντων» και εκθέτει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και το κόμμα της ΝΔ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αν λοιπόν δεν ενεργήσει ο ίδιος ο κ. Ρουσόπουλος προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε ο πρωθυπουργός οφείλει να τον «παραιτήσει» από τη συγκεκριμένη θέση. Η συνύπαρξη αυτή «δημιουργεί λάθος πρότυπα και προσβάλλει τους Έλληνες πολίτες»…*


Διεθνής Εμπειρία και κόμματα «εστιατόρια»

Η διεθνής εμπειρία και πρακτική είναι αυτή που μπορεί να μας βοηθήσει να ξεδιαλύνουμε κι άλλες παρεξηγήσεις. Το έχω επαναλάβει και στο παρελθόν προς τεκμηρίωση της πάγιας άποψής μου για εφαρμογή του κριτηρίου «πολιτικής ενοχής» (αυτό σημαίνει ότι, οι πολιτικοί , λόγω δεσπόζουσας θέσης, πρέπει να παραιτούνται από θέσεις εξουσίας όταν προκύπτουν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής, για να εξισώνονται με τους κοινούς θνητούς και να διευκολύνουν τη διαλεύκανση της υπόθεσης). Ας δούμε το παράδειγμα του Βρετανού υπουργού Εργασίας, Πίτερ Χέιν, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλου σκανδάλου γύρω από τη χρηματοδότηση του Εργατικού Κόμματος, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι «Θα ελεγχθώ, θα παραιτηθώ για να “καθαρίσω” όνομά μου, και τότε θα επιστρέψω» . Ο κ. Χέιν δεν περίμενε να αποφανθεί η δικαιοσύνη για να πράξει τα δέοντα, ούτε ασφαλώς πέρασε από κανενός το μυαλό ότι απλώς θα κατέθετε την κομματική του ταυτότητα και θα παρέμενε ανεξάρτητος βουλευτής( για να θυμηθούμε τα δικά μας περί ανεξαρτητοποίησης…). Την ίδια στιγμή, προφανώς και το Εργατικό Κόμμα δεν θεωρεί εαυτό «εστιατόριο» κατά την ατυχή έκφραση της υπουργού Εξωτερικών, κ. Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία αντιτάχθηκε προ ημερών στην εφαρμογή του τεκμηρίου πολιτικής ενοχής δηλώνοντας ότι τα κόμματα δεν είναι εστιατόρια, όπου έρχεται και φεύγει κανείς ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αντίθετα, θα έλεγα ότι το κάθε υγιές και σύγχρονο κόμμα οφείλει να απομακρύνει όσα τυχόν από τα στελέχη του θεωρήσουν το κόμμα «εστιατόριο» στη λογική του «ήλθον, έφαγον και απήλθον». Το τεκμήριο πολιτικής ενοχής πρέπει να αρχίσει να εφαρμόζεται και στη χώρα μας, ειδάλλως πολύ σύντομα θα απωλέσει το σύνολο του πολιτικού κόσμου όλην του την αξιοπιστία.



Διεθνής εμπειρία και κομματική πειθαρχία

Πολύτιμη είναι η διεθνής εμπειρία και στο πολυθρύλητο πλέον ζήτημα της κομματικής πειθαρχίας. Θα υπενθυμίσω μόνο ότι η Σιδηρά Κυρία της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ σε καιρούς παντοδυναμίας και μεγάλης λαοφιλίας της είχε «χάσει» στη Βουλή περί τα 32 νομοσχέδια, ορισμένα εκ των οποίων ήταν εξαιρετικά κρίσιμα για την εξέλιξη της κυβερνητικής της πολιτικής. Μάλιστα, κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτή η καταψήφιση των νομοσχεδίων από μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της θα επέφερε τη διαγραφή των στελεχών αυτών ή άλλες εις βάρος τους κυρώσεις. Προφανώς και η Θάτσερ δεν ένιωσε «όμηρος» αυτής της συμπεριφοράς των στελεχών της, ούτε ασφαλώς οδήγησε τη χώρα της σε εκλογές με αυτήν την δικαιολογία. Και ακόμη παραπέρα. Προφανώς και δεν επέτρεψε σε υπουργούς της να εκτοξεύουν απειλές ένθεν κακείθεν και να προδιαγράφουν εξελίξεις τόσο σημαντικές όπως η προκήρυξη εκλογών**. Ουδείς εξ ημών (όσο υψηλούς θώκους κι αν κατέχει, από όποια πολιτική οικογένεια και αν προέρχεται) μπορεί να απειλεί συναδέλφους κοινοβουλευτικούς, κραδαίνοντας επί των κεφαλών τους την σπάθη της προσφυγής στην κάλπη. Κανείς δεν είναι όμηρος κανενός. Το κόμμα δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Οι εκβιασμοί και τα διλήμματα δεν στέκουν για πολύ στις Δημοκρατίες. Σταθερότητα χωρίς πρόοδο εξυπηρετεί μονάχα εκείνους που ωφελούνται από τη διαιώνιση μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Έστω κι αν οι λαοί δυστυχούν…***


Ανακεφαλαιώνοντας:


Φίλοι bloggers, η σύγκριση των πολιτικών ηθών στον τόπο μας με τα παραδείγματα από άλλες προηγμένες δημοκρατίες δείχνει πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις νοσηρότητες που μας τραβάνε προς τα πίσω και να προχωρήσουμε μπροστά. Η κοινωνία παρακολουθεί ανήσυχη τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς, την έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τον αυταρχισμό. Συμμερίζομαι τον θυμό σας. Η αγωνία σας είναι και δικιά μου και μάλιστα μεγαλύτερη, γιατί η δική μου ευθύνη είναι μεγαλύτερη. Πιστεύω στην πολιτική, πιστεύω στις κοινωνικές διεργασίες, πιστεύω στις δυνατότητες αυτού του τόπου. Γνωρίζω ότι δεν είμαι μόνος. Σε όλα τα κόμματα υπάρχει ένα υγιές κομμάτι που αντιστέκεται και στη Νέα Δημοκρατία επίσης.

Αρκετά με τις σιωπηλές πλειοψηφίες! Ήλθε η ώρα να βρούμε πρώτοι εμείς την τόλμη να απομονώσουμε όλα εκείνα τα νοσηρά στοιχεία που παρείσφρησαν στο κόμμα και αλώνουν καθημερινά με τις συμπεριφορές τους το οικοδόμημα. Να βρούμε την τόλμη να κατονομάσουμε συγκεκριμένα τους λίγους εκείνους που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και σήμερα υπερηφανεύονται δεξιά και αριστερά για τα βαθιά τους πλούτη, χρεώνοντας τα –πού αλλού- στις συζύγους τους και στις ευγενείς καταβολές τους (πολλοί είμαστε εκείνοι που τους θυμόμαστε επαίτες μιας όποιας θεσούλας)! Να βρούμε την τόλμη να αντικρούσουμε όσους δε διστάζουν να κάνουν συνένοχο ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό στην προκλητική στάση ζωής τους!**** Να βρούμε την τόλμη να μιλήσουμε με ξεκάθαρα λόγια για αυτούς που πορεύονται στον δημόσιο βίο με μόνη περγαμηνή την δράση τους στα κόμματα και στις κομματικές νεολαίες, τις στενές σχέσεις με υπουργούς, δίχως μισό ένσημο και με λιγοστές σπουδές περιφέρονται ως καταξιωμένοι τεχνοκράτες! Διότι, η βάση του κόμματος, ο ουσιαστικός του πυρήνας συνεχίζει να είναι υγιής, να θυμάται τις δεσμεύσεις, να μένει σταθερός στις αξίες και τις ιδέες που υποσχεθήκαμε να υπηρετήσουμε.

Ωστόσο, η κατάσταση είναι δύσκολη. Όσοι κερδίζουν από την πολιτική, έχοντας χάσει και τα τελευταία υπολείμματα προσωπικής αξιοπρέπειας και πολιτικής ευθιξίας, πολεμούν (υπέρ εστιών αλλά όχι υπέρ βωμών...), υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο. Και ακολουθώντας τα διδάγματα του Μέττερνιχ και του Γκαίμπελς, προσπαθούν να σπιλώσουν ή να διακωμωδήσουν όσους αντιστέκονται. Δεν θα μας κάμψουν. Έχουμε την κοινωνία με το μέρος μας.

Η Ιστορία θα μας κρίνει όλους.


…………………………………………………..

Σημειώσεις:

*Το Φεβρουάριο του 2003, ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. κ. Θοδωρής Ρουσόπουλος δήλωνε: «Η διαφθορά που συνοδεύει την κυβέρνηση Σημίτη οδηγεί τον τόπο σε αδιέξοδα, προβάλλει λάθος πρότυπα και προσβάλλει τους Ελληνες πολίτες».

**Μολονότι η αγγλική συνταγματική νομοθεσία δεν διέθετε ούτε διαθέτει το άρθρο 84 του ελληνικού συντάγματος το οποίο με τη σοφία του κάνει διάκριση μεταξύ προτάσεως δυσπιστίας και προτάσεως εμπιστοσύνης, όπου για την πρώτη (καταψήφιση, άρα πτώση της κυβέρνησης) απαιτείται πλειοψηφία 151 βουλευτών, δηλαδή του απόλυτου αριθμού των βουλευτών, ενώ για την πρόταση ανανέωσης εμπιστοσύνης απαιτεί την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών που δεν μπορεί να είναι μικρότερη των 120 κατά τη διατύπωση του συντάγματος, των 2/5 δηλαδή του κοινοβουλίου.


***Στην τελευταία Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, η κ. Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε : «Αν ένας βουλευτής της Ν.Δ. καταψηφίσει ένα νομοσχέδιο… ο Κώστας Καραμανλής και η κυβέρνηση δεν θα γίνουν όμηρος κανενός. Θα πάμε σε εκλογές».

****Στην εκπομπή του Alpha Radio “Kάτι Τρέχει», απαντώντας σε σχόλια ακροατών για τον προκλητικό και πολυέξοδο τρόπο ζωής που ακολουθεί, ο κ. Γιώργος Βουλγαράκης δήλωνε: «Δεν κρύφτηκα ποτέ από κανέναν. Αν κανείς απολαμβάνει ένα επίπεδο ζωής που το δικαιολογεί η συγκρότηση του, η περιουσία του, αυτό είναι θέμα δικό του. Πάντα ζούσα έτσι. (…) Για να με κρατά ο πρωθυπουργός στην κυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια, κάτι παραπάνω προσφέρω».


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Προς μια Ουσιαστική "Ακοματίκ" Αυτοδιοίκηση

Αν θέλετε να δείτε την παρέμβαση μου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, εδώ:

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=24260248


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Διαψεύσαμε τις προσδοκίες των πολιτών: Eίμαστε υπόλογοι

*όπως δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Ημερησία" (το άρθρο είχε γραφτεί πριν τις εξαγγελίες των νέων μέτρων του κ. υπουργού Οικονομίας)

«Μέσα» πηγαίναμε καλά μέχρι την ώρα που ήλθε η κρίση από «έξω». Τότε ήταν που αποφασίσαμε να πηγαίνουμε «έξω» καλά, έστω κι αν «μέσα» τα πράγματα χειροτερεύουν επικίνδυνα. Ο «εισαγόμενος πληθωρισμός» και η άνοδος των επιτοκίων στάθηκαν ικανοί να καταποντίσουν την επίφαση της ισχυρής οικονομίας που την τελευταία τετραετία βιώσαμε ως προσωπικό στοίχημα των δύο τελευταίων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Και αναφέρομαι σε επίφαση ευμάρειας με δεδομένο ότι οι ουσιαστικές αναδιαρθρώσεις που θα διόρθωναν τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας (κλειστά επαγγέλματα, απελευθέρωση ωραρίου, συρρίκνωση του κράτους / επανίδρυση και μείωση των δαπανών/ σπατάλης, εξυγίανση ΔΕΚΟ, πάταξη της ευρωβόρας διαφθοράς, αύξηση των επενδύσεων) έμειναν πίσω, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους, της ατολμίας και της νωθρότητας ορισμένων κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Για να είμαι ξεκάθαρος: ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας (στο οποίο έχουν ανατεθεί θώκοι και εξουσίες) έκανε πίσω μπροστά στις δεσμεύσεις που είχαμε όλοι αναλάβει στις αρχές του 2004, είτε λόγω διανοητικής/ διαχειριστικής ανεπάρκειας είτε προς εξυπηρέτηση ίδιων οφελών. Και τούτο ασφαλώς μας αφήνει όλους έκθετους, όσο μερίδιο ευθύνης κι αν μας αναλογεί.

- Το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει για δεκαετίες τώρα η χώρα είναι αυστηρά πολιτικό ζήτημα και βαρύνει άτολμες και ανεπαρκείς κυβερνήσεις.
- Η διεθνής κρίση την οποία ορισμένοι επικαλούνται δεν δικαιολογεί τις εξαιρετικά κακές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας για παράδειγμα στον ιδιαίτερα κρίσιμο τομέα των δημόσιων δαπανών.
- Πέρα από τις όποιες επικοινωνιακές τακτικές (στις οποίες αρέσκονται διάφοροι περί του πρωθυπουργικού γραφείου επιτελείς) η κρίση αγγίζει πλέον εμφανώς την καθημερινότητα του Έλληνα, που δίνει την δική του μάχη επιβίωσης. Το κλίμα είναι εξαιρετικά απαισιόδοξο για το αύριο, αφού οι ελπίδες που είχε εναποθέσει ο ελληνικός λαός στη Νέα Διακυβέρνηση λιγοστεύουν ώρα με την ώρα.
- Το πρόβλημα είναι η οικονομία (αυτή είναι που θα κρίνει και το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα κατά το αμερικανικό κλισέ της εποχής Κλίντον «It ‘s the economy, stupid!») και όλα τα υπόλοιπα περί ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας που κρατά «όμηρο» τον πρωθυπουργό και τα διάφορα σκοτεινά κέντρα που επιβουλεύονται τις αγαθές του προθέσεις είναι δυστυχώς παραμύθια των διαφόρων «χαλιμάδων» των media και του επικοινωνιακού επιτελείου.

Ο κρατικός Προϋπολογισμός(Π/Υ) του τρέχοντος έτους υπήρξε ζήτημα κορυφαίου πολιτικού ενδιαφέροντος ακόμη και πριν από την κατάρτισή του. Η κρισιμότητα της ορθής σύνταξής του και της πιστής εκτέλεσής του, ήταν ο εθνικός λόγος εξαιρετικής σημασίας που οδήγησε την κυβέρνηση να ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής πριν από ένα χρόνο περίπου.

Στη σύντομη παρέμβασή μου κατά τη συζήτησή του στη Βουλή τον περασμένο Δεκέμβριο είχα σταθεί σε δύο ζητήματα μείζονος σημασίας: στο τερατώδες δημόσιο χρέος και στις δαπάνες κρατικής λειτουργίας και κοινωνικής προστασίας. Τότε, για πολλοστή φορά είχα κατηγορηθεί ότι έσπευδα να χαλάσω τον Πανηγυρικό, σήμερα δυστυχώς επαληθεύομαι.

Σχετικά με το πρώτο θέμα είχα εκφράσει την έντονη ανησυχία μου για την επικίνδυνη διόγκωση του κρατικού χρέους και το δυσβάσταχτο κόστος εξυπηρέτησής του. Συγκεκριμένα, ο συζητούμενος τότε Π/Υ προέβλεπε αύξηση του Δ/Χ κατά €12 δις. περίπου και διαμόρφωσή του στο τέλος του τρέχοντος έτους στα €250 δις. Θα ξεπερνούσε δηλαδή στα τέλη της χρονιάς κατά πέντε δις. ευρώ το ΑΕΠ ολόκληρης της χρονιάς, ή αλλιώς σε πολύ απλά ελληνικά θα ήταν κατά πέντε δις. μεγαλύτερο από την αξία της συνολικής εγχώριας παραγωγής του έτους 2008. Από την άλλη πλευρά το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους αυτού κατά τόκους μόνο προβλεπόταν να αυξηθεί φέτος κατά €750 εκατ. και να φθάσει τα €10,5 δις. Αν όλα πήγαιναν καλά, στο τέλος του έτους θα αναλογούσαν €25.000 δημόσιου χρέους σε κάθε Έλληνα ή σε μια τετραμελή οικογένεια €100.000! Και βέβαια, όλα αυτά κατά παρέκκλιση των δικών μας δεσμεύσεων του 2004 ότι θα μειώναμε τις δημόσιες σπατάλες κατά 10 δις ετησίως. Αν οι υποσχέσεις είχαν βγει αληθινές, ο κάθε Έλληνας θα χρωστούσε 1000 ευρώ το χρόνο λιγότερα, και μετά από τέσσερα χρόνια θα όφειλε όχι 16.700 € (ποσό που του αναλογούσε το 2003), αλλά 12.700€. Δεν θέλει εξαιρετικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς ότι πέσαμε έξω κατά πολύ, αφού η κατά κεφαλήν αναλογία του δημόσιου χρέους ουσιαστικά επί των ημερών μας διπλασιάστηκε. Και το χειρότερο: η εκτέλεση αυτού του προϋπολογισμού κρέμεται κατά παραδοχή των αρμοδίων από μια λεπτή κλωστή. Ήδη το Δ/Χ έσπασε το φράγμα της πρόβλεψης του Π/Υ (€250 δις) και άγγιξε τα €252 δις, δύο δις ευρώ περισσότερα από εκείνα που υπολογίζαμε για το τέλος του έτους.
Το δεύτερο σημείο εκείνης της ομιλίας μου ήταν οι δαπάνες κρατικής λειτουργίας ή με απλά λόγια η κρατική σπατάλη. Οι δαπάνες αυτές, ως ποσοστό του ΑΕΠ, (παρά τις δικές μας εξαγγελίες και την «ανυποχώρητη» πολιτική βούληση) παραμένουν καθηλωμένες στα επίπεδα του 2004(19,4% περίπου), ενώ η προβλεπόμενη αύξησή τους κατά 7,3% στον τρέχοντα προϋπολογισμό, μοιάζει ήδη ανέφικτος στόχος, λόγω των τεράστιων υπερβάσεων.

Έχω επαναλάβει πολλές φορές ότι μόνο αν καταφέρουμε να μειώσουμε δραστικά αυτές τις δαπάνες, θα μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε και να ανασάνουμε οικονομικά. Στο σκέλος των κρατικών εσόδων δε φαίνεται να υπάρχουν σημαντικά περιθώρια. Η φορολόγηση του συνεπούς φορολογουμένου έχει εξαντλήσει τα όριά της, ενώ η σύλληψη της φοροδιαφυγής μοιάζει κυνήγι μαγισσών με τη Φορολογική Διοίκηση που διαθέτουμε, συνεπεία της επανίδρυσης του κράτους που έμεινε στο σύρταρι. Αυτές τις υποσχέσεις μας το υγιές κομμάτι της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης τις θυμάται ακόμη, όπως επίσης και οι Έλληνες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους. Αυτό το υγιές κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει να θυμάται τις δεσμεύσεις και να αισθάνεται υπόλογο απέναντι στον Έλληνα, του οποίου τις προσδοκίες διέψευσε. Αν τώρα κάποιοι… ξέχασαν, τότε πρέπει να πάψουν να χαμογελούν αυτάρεσκα στους υψηλούς τους θρόνους και να αντιληφθούν ότι άλλα χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν. Ο Έλληνας βαρέθηκε να ακούει για κάποιους πολιτικούς που δεν μετρούν το πολιτικό κόστος, που τα βάζουν με τη διαφθορά και τα οργανωμένα συμφέροντα, που περιορίζονται ωστόσο από διάφορους… «υπονομευτές» εντός και εκτός κόμματος. Πρέπει επιτέλους αυτούς τους πολιτικούς να τους δει. Η τακτική του «μέσα» και του «έξω» είναι παλιά και δοκιμασμένη. Το θέμα είναι ότι ο Έλληνας βαρέθηκε να πληρώνει το λογαριασμό. Ή σωστότερα, δεν έχει άλλα να πληρώσει. Όσο για εμάς, το θέμα είναι ότι πρέπει να προασπίσουμε την ακεραιότητα μας απέναντι σε εκείνους που είτε έχουν ασθενή μνήμη είτε δεν έχουν συνείδηση.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Στον ψυχίατρο...

Ένας ακόμη ευχάριστος ιντερνετικός διάλογος, στο κρεβάτι του ψυχιάτρου Δόκτορος SeenG.

http://drseeng.blogspot.com/2008/07/blog-post_31.html

Ευχαριστώ θερμά για το σκίτσο, ήταν εξαιρετικό.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Περί πολιτισμού...

Η επικαιρότητα προσφέρει καθημερινά μια μαύρη εικόνα για τον πολιτισμό: Μουσεία με ωράριο που διώχνει τους επισκέπτες, αρχαιολογικοί χώροι όπου ανθεί το παραεμπόριο χαρτιού τουαλέτας(!), ποιοτικά καλλιτεχνικά σχήματα που διαλύονται, πολιτιστικοί οργανισμοί που φυτοζωούν. Υποβάθμιση του πολιτισμού στο ΕΣΠΑ, κίνδυνος για απώλεια κοινοτικών πόρων στο Γ’ ΚΠΣ, δημόσιες επενδύσεις στο μισό του 2005, Ειδικός Λογαριασμός που θα χαθεί στη μαύρη τρύπα των κρατικών εξόδων. Και το χειρότερο: Ο τομέας-σύμβολο ποιότητας έχασε τη λάμψη του, έγινε συνώνυμος της απραξίας και της κακοδιαχείρισης.
Πρέπει βέβαια να διαχωρίσουμε τον πολιτισμό από την κρατική πολιτική για τον πολιτισμό. Δεν ταυτίζονται. Ευτυχώς. Ο ελληνικός πολιτισμός εξακολουθεί να εξελίσσεται, αλλά αυτό δεν μειώνει την ευθύνη του κράτους. ...

H συνέχεια του άρθρου μου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, εδώ:
http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=263&Itemid=1


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Αν οι πολιτικοί επιστρέψουν στην πολιτική, ποιους θα βρουν εκεί;

Διάβασα κάτι πολύ ενδιαφέρον σχετικά με το ρόλο των mainstream media. Από τον Πάσχο Μανδραβέλη, "Καθολική Επιστροφή στην Πολιτική". Δείτε το, στο http://www.medium.gr/articles/121741718369370.shtml


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Διάλογοι μεταξύ μας και το Προεδρικό Μήνυμα

Ο Παναγιώτης Βριώνης (του Rec- on, και social media consultant στο ΠΑΣΟΚ) έγραψε χθες στο Blog του ένα σχόλιο, στο οποίο απάντησα.

Δείτε το διάλογο:

Η επιστροφή Κουκοδήμου δεν είναι αιτία για την αποχώρηση Τατούλη;
Ο Πέτρος Τατούλης έχει επιδείξει (ειδικά τους τελευταίους μήνες) ένα εξαιρετικό ζήλο και τόλμη καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα κάθε φορά που βλέπει ακόμη και την δική του παράταξη να καλύπτει και να συγκαλύπτει. Η συνέχεια εδώhttp://rec-on.blogspot.com/

Φίλε Παναγιώτη, θα μακρηγορήσω λίγο αν μου το επιτρέπεις.
Το πρόβλημα στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από έναν Τατούλη και έναν Κουκοδήμο. Και ούτε προκύπτει ασφαλώς ότι «η υπόθεση Κουκοδήμου είναι σύμβολο κουκουλώματος της κυβερνητικής διαφθοράς». Η συνέχεια εδώ http://rec-on.blogspot.com/2008/07/blog-post_24.html#comment-form


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>