Η απάντηση στην μη- απάντηση ουσίας του κ. Σιούφα

Έπεται η δική μου απάντηση στον κ. Σιούφα και την οργανωτική επιτροπή:

ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΟΥΛΗΣ
ΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ
τ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ


Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 2009


Προς κ. Δημήτρη Σιούφα
Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής
Του Έκτακτου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας


Θέμα: Έκτακτο Συνέδριο Ν.Δ.

Κύριε πρόεδρε,

Με δεδομένο το γεγονός ότι προφανώς δεν κατανοήσατε το αντικείμενο της προηγούμενης επιστολής μου.
Με δεδομένο ότι τρέφω βαθύ σεβασμό στους κανόνες, πράγμα που έχω καταδείξει με τη στάση μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Με δεδομένο ότι δεν παραχωρώ και δεν εκχωρώ σε κανέναν και καμία κεκτημένα δικαιώματα δικά μου και όσων επί σειρά ετών με τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.

Σας παραθέτω εκ νέου τα σχετικά άρθρα που τεκμηριώνουν την απόφασή μου να παραστώ στο έκτακτο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.

Στο άρθρο 6 παρ. β προβλέπεται ότι η απώλεια της ιδιότητας του μέλους προϋποθέτει απόφαση του αρμόδιου πειθαρχικού οργάνου. Στην περίπτωση μου δεν υπάρχει τέτοια απόφαση.

Στο άρθρο 12 που προβλέπει τη συγκρότηση του συνεδρίου στην παρ. 2 διευκρινίζεται ότι το έκτακτο συνέδριο συνεδριάζει νόμιμα με τη σύνθεση του αμέσως προηγούμενου τακτικού συνεδρίου. Ήμουν σύνεδρος στο προηγούμενο τακτικό συνέδριο.

Στο άρθρο 15 που προβλέπει τις αρμοδιότητες του Προέδρου του Κόμματος δεν προβλέπεται ότι ο πρόεδρος έχει πειθαρχικές αρμοδιότητες. Ήτοι, δεν μπορεί να στερήσει νόμιμα την ιδιότητα του μέλους από τον οιοδήποτε.

Στο άρθρο 33 που προβλέπει τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες των Επιτροπών Δεοντολογίας προβλέπεται ότι αυτές είναι οι μόνες αρμόδιες για την αξιολόγηση και τον πειθαρχικό έλεγχο των μελών του κόμματος. Ποτέ δεν παραπέμφθηκα. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια απόφαση εις βάρος μου.







Ανακεφαλαιώνοντας.

Το περιεχόμενο της από 20/ 10/ 09 επιστολής μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένσταση επί της συνθέσεως του συνεδρίου.

Και πολύ κακώς και εσφαλμένα την ερμηνεύσατε ως τέτοια.

Με την επιστολή μου, σας γνωστοποίησα την ειλημμένη μου απόφαση, απόλυτα τεκμηριωμένη καταστατικά, να παρίσταμαι, ως οφείλω και δύναμαι, στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.


Κύριε Σιούφα,

Από την αίθουσα του Εθνικού Κοινοβουλίου μας, γνωρίζετε καλά ότι έχουν περάσει μεγάλες προσωπικότητες που μπήκαν σε αυτόν τον χώρο με σημαντική περιουσία και έφυγαν πάμφτωχοι. Να σας θυμίσω το πολυφορεμένο σακάκι του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και το χωράφι που πούλησε ο Αβέρωφ για να κληροδοτήσει στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μια παράταξη χωρίς χρέη.

Σήμερα, τα χρέη της ηγούμενης παράταξης είναι δυσβάσταχτα. Χρέη στη Δημοκρατία και στους θεσμούς που υπό τις ιαχές του τ. προέδρου, κατασυκοφάντησε και ποδοπάτησε. Χρέη στις προσδοκίες του τόπου που διέψευσε. Χρέη στον κοινοβουλευτισμό που δεν υπηρέτησε. Χρέη στην πολιτική ηθική, που διέρρηξε. Και δυστυχώς χρέη στην ίδια την ψυχή της παράταξης, που συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσβάλει με τη συνενοχή που επέδειξε στα κρούσματα διαφθοράς, την αναποτελεσματικότητα και την ανικανότητά της.

Το ζήτημα της αναρμοδιότητας που επικαλείσθε ανερυθρίαστα είναι ντροπή. Είναι ωστόσο απόλυτα αναμενόμενο, αν κρίνει κανείς από τον απαξιωτικό τρόπο που οι κυβερνήσεις του κ. Καραμανλή, στις οποίες από υψηλούς θώκους υπηρετήσατε, αντιμετώπισε τον κοινοβουλευτισμό, αγνόησε το διάλογο, υπονόμευσε τη δημοκρατία, διέλυσε τους θεσμούς.

Με υπεκφυγές, αοριστολογίες, δήθεν προθεσμίες επιχειρείτε για πολλοστή φορά να συγκαλύψετε την ουσία. Αυτή ήταν και η πάγια τακτική σας, άλλωστε, που στοίχισε στην παράταξη τη σημερινή της κατρακύλα. Λέγεται ότι η ψήφος είναι η Κολυμπήθρα του Σιλωάμ για έναν πολιτικό. Λάθος βέβαια, αλλά λέγεται. Για εσάς ωστόσο, ούτε καν αυτό δεν ισχύει, σε αντίθεση με αρκετούς προκατόχους σας, που προς τιμήν τους μέχρι και σήμερα αρέσκονται να δοκιμάζονται στο καμίνι της σταυροδοσίας.

Θα σας δω στο συνέδριο.

Καλή τύχη,

Πέτρος Τατούλης

Αυτή είναι η απάντηση που μου απέστειλε ο κ. Σιούφας, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου της ΝΔ στην επιστολή μου με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου, με την οποία ζητούσα εγγράφως να επιβεβαιώσει το κατοχύρωμενο καταστατικά και άκρως νόμιμο δικαίωμά μου να παρίσταμαι στην συγκεκριμένη διαδικασία.

Το κείμενο της δικής μου επιστολής μπορείτε να το δείτε στο blog υπό τον τίτλο "Ποιος θέλει ελεύθερο κόμμα τη ΝΔ και ποιος τσιφλίκι;". Η απάντηση μου δημοσιεύεται επίσης. Ο καθένας όμως από εσάς ξέρει να απαντήσει με τον καλύτερο τρόπο.

Μυστική ψηφοφορία για όποια πρόταση κατατεθεί στην κεντρική επιτροπή

Ακούω αρκετούς στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ να επαναλαμβάνουν τα λάθη της Νεοδημοκρατικής παράταξης το 2004. Τότε που ο Καραμανλής και οι αυλικοί του, έδιναν νέες ατέρμονες διορίες στους εαυτούς τους να απραγούν και να ασχημονούν, λέγοντας κουνώντας τους ώμους: «Έλα μωρέ, σιγά μην γίνει ποτέ πρωθυπουργός ο Γιωργάκης…». Τελικώς, ήλθαν έτσι οι καταστάσεις που ο Καραμανλής ηττήθηκε από τον Γιωργάκη, η Νέα Δημοκρατία υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της από το υποτίθεται σπαρασσόμενο από εμφύλιες διενέξεις ΠΑΣΟΚ και βέβαια, οι τελευταίες καραμανλικές κυβερνήσεις να δρέπουν την «δόξα» των λιγότερο ικανών και των πλέον αναποτελεσματικών, αλλά και διεφθαρμένων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν κυβερνητικών σχημάτων. Δυστυχώς, αντίθετα με την μεγάλη ανοχή που έχαιρε ο Καραμανλής το 2004, για το Γιώργο Παπανδρέου, δεν ενδιαφέρει κανέναν αν υπάρχει αυτή τη στιγμή αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει κι αυτός να συναγωνιστεί κανέναν, αλλά πρέπει το συντομότερο δυνατόν να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα, βουτηγμένη στα οποία την παρέλαβε.

Από την άλλη πλευρά, συμφωνώ ακράδαντα ότι όσο ισχυρότερη αντιπολίτευση υπάρχει απέναντι σε μία κυβέρνηση, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει η κυβέρνηση αυτή να αφήσει πίσω της αξιομνημόνευτο έργο. Τι σημαίνει ωστόσο καλύτερη αντιπολίτευση; Να εκλέξουμε αρχηγό; Να αρθρώσουμε κορώνες; Λαϊκισμούς; Μήπως το επικοινωνιακό χάρισμα των λαοπρόβλητων στελεχών της; Να έχουμε μίντια- προστάτες; Τίποτε από όλα αυτά. Και η πρόσφατη ιστορία το απέδειξε. Τίποτε από όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την τραγωδία Καραμανλή όταν η λαική οργή αντιλήφθηκε την πραγματικότητα στις κανονικές της διαστάσεις και όχι μέσα από τον τεθλασμένο-διαστροφικό φακό του ρουσοπουλικού επικοινωνισμού. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι η Νέα Δημοκρατία αξίζει να παραμείνει ενωμένη αν είναι να εξεύρη μια νέα συνθήκη εμπιστοσύνης, μια νέα συμφωνία κατ’ αρχήν με τον εαυτό της. Δεν αρκούν δόγματα, τύπου «μεσαίος χώρος» ή το εντελώς ρηχό, ισορροπιστικό και λαικίστικο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» ή «κοινωνικό κέντρο» ή οτιδήποτε άλλο θα σκαρφιστούν τα διάφορα επιτελεία να ρίξουν στη μάχη. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι σε αυτήν την πλατφόρμα να δοθεί ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι τίτλος.

Το έχω ξαναγράψει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Όσο η Νέα Δημοκρατία παραμένει χωνευτήρι ετερόκλητων ιδεών με στόχο να ξανακάνουν ορισμένοι «γιούργια» στην εξουσία και το «μέλι», καλύτερο θα είναι για τον τόπο να μην επανέλθει ποτέ στο πηδάλιο της διακυβέρνησης. Και ο ελληνικός λαός πολύ δύσκολα θα πεισθεί πλέον και στις προτάσεις της, αλλά και από τα πρόσωπα που διατυπώνονται αυτές οι απόψεις. Αυτά τα πρόσωπα που εζημίωσαν τόσο τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία με τη στάση τους, ας μην επαναλάβουν το ατόπημα τυχόν προτάσεις που θα τεθούν για ψηφοφορία στην προσεχή κεντρική επιτροπή του Σαββάτου, να τις θέσουν σε αξιολόγηση με ανάταση χειρός. Εννοώ τους κκ. Σιούφα και Ζαγορίτη. Κι αυτό διότι, ως γνωστόν , φοβούνται την μυστική ψήφο, μην τυχόν και υπάρξουν ανεξέλεγκτες διαρροές. Την προηγούμενη φορά, στην κεντρική επιτροπή που διενεργήθηκε πριν από ένα έτος, έθεσαν τη δική μου πρόταση σε τέτοια σταλινική ψηφοφορία. Έτσι απέρριψαν τότε να γίνει έκτακτο συνέδριο για να συζητήσουμε ανοικτά τα προβλήματα. Σήμερα, ένα τέτοιο συνέδριο – που τότε μπορεί και να αποδεικνυόταν σωτήριο- είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ιδίως με τον τρόπο που συνεχίζουν να σκέφτονται τη διαδικασία: αρχηγοί και χειροκροτητές…


*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"

Το αντιπαράδειγμα Καραμανλή

To ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Από τη μια πλευρά βλέπει τον παλιό, κακό, καρεκλοκένταυρο και πεινασμένο για εξουσία και ρουσφέτια, παλαιοκομματικό εαυτό του να ανθίσταται στην ανανέωση του κ. Παπανδρέου. Από την άλλη βρίσκεται μπροστά στο απροσδιόριστου ύψους ακόμη χάλι της ελληνικής οικονομίας που του παρέδωσε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ο κ. Παπανδρέου δεν χρειάζεται να ανακαλύψει εκ νέου τον τροχό. Αρκεί να μετέλθει καλά δοκιμασμένα πρότυπα. Για παράδειγμα αυτό της Άνγκελα Μέρκελ στη Γερμανία που δεν υπέκυψε στις λαικίστικες σειρήνες του παρεμβατισμού και του κρατικού προστατευτισμού και επιβραβεύθηκε τελικώς από τους Γερμανούς εκλογείς. Την ίδια στιγμή, ο κ. Παπανδρέου έχει μπροστά και ηχηρά παραδείγματα προς αποφυγή. Αυτό του κ. Καραμανλή που από πολέμιος των συμφερόντων έγινε με την αδράνεια του δέσμιός τους, που αντί για δημοσιονομική εξυγίανση διέλυσε το ΣΔΟΕ (υποτίθεται για να δημιουργήσει κάτι άλλο, του οποίου το αδιάφθορο ελέγχεται, βλ. υπόθεση Κλαδά), υπονόμευσε κάθε θεσμό, άφησε ξέφραγο αμπέλι την φοροδιαφυγή και εκτόξευσε στα ύψη τις σπατάλες των υπουργείων των κυβερνήσεών του. Έχω την άποψη ότι ο κ. Παπανδρέου αφενός πρέπει να κλείσει τα αυτιά σε όσους του λέγουν ότι οι αλλαγές στο κόμμα πρέπει να είναι σταδιακές, διότι αν δεν αντισταθεί τώρα που είναι ισχυρός, αργότερα θα αναγκαστεί να υποκύψει και να συμβιβαστεί πλήρως. Και αφετέρου, στα περί οικονομίας, στις διάφορες διυπουργικές που θα στηθούν από εδώ και στο εξής, με τον οιοδήποτε υπουργό να διεκδικεί μερίδιο κρατικού κορβανά κραδαίνοντας στο χέρι τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ για παροχές και από την άλλη πλευρά τον κ. Παπακωνσταντίνου να απαντά ότι δεν υπάρχουν λεφτά, ο κ. Παπανδρέου πρέπει να δίνει το απόλυτο προβάδισμα στον δεύτερο. Ο ελληνικός λαός κατανοεί ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες. Αρκεί οι κυβερνώντες να μην σπαταλήσουν κι εκείνοι το όποιο πολιτικό τους κεφάλαιο διασπαθίζοντας τον εθνικό πλούτο και διογκώνοντας τις σπατάλες, χαρίζοντας φόρους και χρέη στους ισχυρούς και συγκαλύπτοντας την όποια δική τους προσωπική διαφθορά που αργά ή γρήγορα θα φθάσει στο Μαξίμου. Το αντιπαράδειγμα Καραμανλή είναι πολύ σφοδρό, εξαιρετικά νωπό, βαθιά τραγικό και οδυνηρό για να πάψει να το θυμάται ο σημερινός πρωθυπουργός. Η προσωπική ιστορία Καραμανλή μπορεί να γίνει ο καλύτερος σύμβουλος/πλοηγός για τον κ. Παπανδρέου. Κι αυτή θα είναι η ουσιαστική θετική παρακαταθήκη του πρώτου απέναντι στο έθνος. Case study προς αποφυγή…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"

Η αξιόπιστη (;) κ. Μπακογιάννη και ο κ. Σαμαράς του 15%.

Τρεις ειδήσεις χρήζουν κατά την άποψή μου ενδελεχούς ανάλυσης. Πρώτον, ότι το «βαθύ κράτος» ΠΑΣΟΚ (το παλαιοπασόκ με άλλα λόγια) αντιστέκεται στις σωρευτικές αλλαγές που επιχειρεί ο πρόεδρός του σε κόμμα και κυβέρνηση, γεγονός που ερμηνεύεται από διάφορους αναλυτές του Τύπου ως μήνυμα σε Ιπποκράτους, αλλά και Ρηγίλλης ότι οι ανατροπές πρέπει να είναι μικρές- μικρές για να γίνουν αποδεκτές. Δεύτερον, ότι στον σκληρό κομματικό πυρήνα έχει προβάδισμα ο κ. Σαμαράς, ενώ στο σύνολο των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας η κ. Μπακογιάννη. Τρίτον, ότι ο κ. Σαμαράς εμμένει σε μία σκληρή κομματική γλώσσα, ενώ η κ. Μπακογιάννη δηλώνει ότι αμά τη εκλογή της θα φέρει τα πάνω- κάτω στη Ρηγίλλης.

Όλες αυτές οι ειδήσεις μεταξύ τους σαφέστατα συνδέονται σε ένα κοινό ερώτημα που όλες ανεξαιρέτως θέτουν. Ως γνωστόν, τα δύο μεγάλα κόμματα μεταπολιτευτικά πορεύτηκαν με τα ίδια περίπου στεγανά, με τις ίδιες εσωστρεφείς ανασφάλειες, με παρεούλες, με αυλοκόλακες, με μονάρχες και δικτάτορες. Σήμερα, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό το μοντέλο κομματικής οργάνωσης είναι αναποτελεσματικό, συνεπεία των αναξιοκρατικών δομών που φέρουν συνήθως στο προσκήνιο τους ανίκανους αρεστούς και τους διεφθαρμένους συνένοχους. Είναι ως εκ τούτου και ζεστή φωλιά τα κόμματα για τα αυγά της διαφθοράς να πληθήνουν. Χωρίς κανόνες. Χωρίς συγκεκριμένες δομές που θα προωθούσαν στην ιεραρχία τους ικανούς και άξιους. Χωρίς κώδικα αξιών. Και τέλος, χωρίς έναν συνεκτικό δεσμό ιδεολογικό (με την έννοια του κοινού τρόπου επίτευξης ενός κοινού οράματος) παρά μόνο με το μάτι στραμμένο στην εξουσία σε κατάσταση φρενήρους βολβοστροφής, τα σημερινά κόμματα έτσι όπως τα γνωρίζαμε έχουν κάνει τον κύκλο τους. Έχουν προσφέρει στον τόπο, ό,τι είχαν και ασφαλώς έχουν πάψει να γενούν την όποια προσδοκία στον πολίτη.

Η νίκη του κ. Παπανδρέου στις πρόσφατες εκλογές σηματοδοτεί δύο συντριβές. Μία της Νέας Δημοκρατίας που αρνήθηκε να αλλάξει όταν είχε όλο το περιθώριο και απεριόριστη ανοχή. Αλλά, το σημαντικότερο και μία δεύτερη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, του παλιού και ξεχαρβαλωμένου μηχανισμού που ακόνιζε τα δόντια του για τον κρατικό κορβανά. Η νεωτερικότητα ήλθε να αντιπαλέψει με τον παρωχυμένο βυζαντινισμό και ασφαλώς ο συντηρητισμός ανθίσταται στην όποια αλλαγή. Αν όμως τώρα, τον καιρό που ο. κ. Παπανδρέου έχει νωπή την εντολή και την νίκη δεν αποφασίσει να σπάσει τα αυγά, τότε πιθανότατα δεν θα το κάνει ποτέ. Αυτό άλλωστε απέδειξε και ο προκάτοχός του -δεν είχε βέβαια ούτως ή άλλως κανέναν τέτοιο στόχο- , που μπορεί να ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αλλά μένει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της αδράνειας, της διαφθοράς και του συντηρητισμού.

Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να αγγίζει και τη Νέα Δημοκρατία. Η κ. Μπακογιάννη έχει πιάσει τον σφυγμό όταν λέει ότι θα διαλύσει τη Ρηγίλλης. Το ερώτημα είναι αν διαθέτει την απαραίτητη δόση αξιοπιστίας για να την πιστέψουμε. Για παράδειγμα γιατί δεν προσπαθούσε να αλλάξει ό,τι περνούσε από το χέρι της όσο ήταν σε θέσεις ευθύνης; Πόσο αποτελεσματική υπήρξε στον Δήμο της Αθήνας; Πόσο άλλαξε το μοντέλο λειτουργίας του Δήμου και σε ποια κατεύθυνση; Πώς διάλεξε τους συμβούλους της στο Υπουργείο Εξωτερικών; Με ποια κριτήρια, πόσο αξιοκρατικά, πόσο ελεύθερα; Διάλεξε εκείνους που ήταν στον μηχανισμό και την παρέα της ή άνοιξε τις διαδικασίες και σε άλλους ικανούς πολίτες; Ποιες ήταν οι εισηγήσεις της στον τ. πρόεδρο να αλλάξει μυαλά και να σταματήσει να πολιτεύεται κλειστοφοβικά με διαγραφές και με έλλειμμα διαλόγου; Σε όλα αυτά λοιπόν, η κ. Μπακογιάννη δεν πείθει για την ώρα καθόλου.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σαμαράς δίνει την εντύπωση φιγούρας που ξεπετάχτηκε από άλλες εποχές. Μία εκείνο το κλασικό πλέον ανέκδοτο της βραδιάς της ήττας «Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν πεθαίνει» (τι εννοούσε άραγε ο ποιητής;), μια η μόνιμη επωδός του ότι η «Νέα Δημοκρατία πλήγωσε τους πολίτες» (ποια ήταν αυτή δεν μας λέγει, ούτε αν βάζει μέσα και τον εαυτό του που έλειψε κραυγαλέα από όλη την προεκλογική περίοδο μην θέλοντας προφανώς να συνδέσει την προσωπική του επιτυχία με την συλλογική αποτυχία), και από την άλλη αυτή η επιμονή του στην πατριδολατρεία (λες και ο άνθρωπος που μας στοίχισε μια μεγάλη εθνική αποτυχία το ’93, σαμποτάροντας μια συμφωνία που σήμερα θα προσευχόταν η όποια κυβέρνηση να την έχει στα χέρια της, είναι περισσότερα πατριώτης από εμάς τους υπόλοιπους!), μας κάνει να κατανοούμε πλέον ότι ο κ. Σαμαράς θεωρεί ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας από εδώ και στο εξής το 15% του σκληρού κομματικού της πυρήνα. Άλλωστε, ο κ. Σαμαράς γνώριζε ανέκαθεν πώς να κάνει το μεγάλο, μικρό και το όραμα, αυταπάτη…

Αν ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίσει χωρίς φόβο με αυτόν τον βηματισμό, τότε πολύ σύντομα στη Νέα Δημοκρατία ορισμένοι που σουφρώνουν την μύτη τους όταν τους ρωτούν αν ψάχνουν τον αντι- Παπανδρέου, θα χάσουν μόνιμα το χρώμα τους.


*To άρθρο αυτό δημοιεύτηκε σήμερα στη χώρα

Ποιος θέλει ελεύθερο κόμμα την Ν.Δ. και ποιος τσιφλίκι;

Παρακάτω παραθέτω στους φίλους συνομιλητές την επιστολή που έστειλα στον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής του Συνεδρίου της Ν.Δ. Θα ενημερώσω και για την απάντηση.

Αθήνα, 20 Οκτωβρίου 2009


Προς κ. Δημήτρη Σιούφα
Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής
Του Έκτακτου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας


Θέμα: Έκτακτο Συνέδριο Ν.Δ.


Κύριε Πρόεδρε,


Δύο ολόκληρα χρόνια μετά την κατάθεση των αγωνιών και των προβληματισμών μου σχετικά με την τύχη της κεντροδεξιάς παράταξης – και ενώπιον σας-, στο πλαίσιο της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ., έχουν έλθει δυστυχώς οι εξελίξεις ώστε να επαληθεύσουν πλήρως τις απόψεις μου. Απόψεις που κατέθεσα ανοικτά και δημόσια, χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς υστεροβουλία, δίχως να φοβηθώ για μια στιγμή τον πελέκι της διαγραφής που η απερχόμενη ηγεσία συνήθιζε να κραδαίνει επί των κεφαλών των βουλευτών της παράταξης. Δείγμα κι αυτό της παντελούς έλλειψης δημοκρατικότητας. Δείγμα της εξευτελιστικής απουσίας κάθε σεβασμού στον κοινοβουλευτισμό και το πολίτευμα. Δείγμα της παρωχημένης νοοτροπίας που διέτρεχε την ραχοκοκαλιά της συντριβείσας προηγούμενης ηγεσίας του κόμματος.

Σήμερα, όλοι ομιλούν για την επόμενη ημέρα. Όντας βέβαιος ότι υπηρέτησα τόσο πιστά την παράταξη όσο και ανιδιοτελώς πορεύτηκα στον εικοσαετή μου κοινοβουλευτικό βίο. Όντας πλέον επιβεβαιωμένος στις οδυνηρές προβλέψεις που έκανα σε ανύποπτους καιρούς. Όντας απόλυτα βέβαιος και για τους χαλεπούς καιρούς που θα ακολουθήσουν αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε κλειστοφοβικά, με παρέες και μηχανισμούς, με στεγανά στον ανοικτό και απροκάλυπτο διάλογο, με ηγεμονίσκους και δήθεν ηγετικά στελέχη,

Σας ζητώ να επιβεβαιώσετε εγγράφως το δικαίωμά μου να παρίσταμαι στο έκτακτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, αναγνωρίζοντας ότι διατηρώ στο ακέραιο την ιδιότητά μου ως μέλος του κόμματος.

Και τούτο, διότι βάσει του Άρθρου 6 του Καταστατικού της Ν.Δ., σε συνδυασμό με τα Άρθρα 22 και 23 του Κανονισμού για τη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας, η διαγραφή μου από τον τέως πρόεδρο του κόμματος είναι αυθαίρετη και αντικαταστατική. Ουδέποτε συνεκλήθη η Επιτροπή Δεοντολογίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ως όφειλε, προκειμένου να κληθώ να καταθέσω τις απόψεις μου. Και μία τελευταία σημείωση. Στο άρθρο 20, το Σύνταγμα των Ελλήνων κατοχυρώνει το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου για κάθε μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή των συμφερόντων του. Η απόφαση συνεπώς του τ. προέδρου δεν είναι απλώς αντικαταστατική. Δεν είναι απλώς αντιδημοκρατική. Δεν είναι απλώς αυθαίρετη. Είναι και βαθύτατα αντισυνταγματική.

Άλλωστε, ακόμη και στην αντικαταστατική ανακοίνωση της 10.11.2008, αναφερόταν ότι αίρονταν οι κομματικές ιδιότητες που απέρρεαν από το αξίωμά μου ως βουλευτή, όχι ότι αίρεται η ιδιότητά μου ως μέλος του κόμματος.


Κύριε Πρόεδρε,

Ο διάλογος σε τούτη τη φάση πρέπει να είναι απόλυτα ειλικρινής. Απόλυτα ανοικτός. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς φόβο για τις πικρές αλήθειες. Οι ευθύνες της συντριβής είναι υπαρκτές. Βαραίνουν κατ’ αρχήν τον τ. πρόεδρο. Κατά δεύτερον την ηγετική του ομάδα. Κατά τρίτον όλους τους βουλευτές που σιώπησαν. Ας μην στεκόμαστε με διάθεση ύστερου επικοινωνισμού μπροστά στο κάδρο της καταστροφής, προσπαθώντας να βρούμε τι καλό αφήνουμε πίσω. Ακόμη και κάποια καλά που υπήρξαν δεν τα αξιοποιήσαμε, δεν τα συνεχίσαμε, δεν τα ολοκληρώσαμε. Αν συνεχίσουμε να μιλούμε με αυτή τη διάθεση, η κοινή γνώμη θα μας ξεγράψει οριστικά από τον χάρτη του πολιτικού συστήματος, μην μπορώντας να αντέξει πλέον άλλον εμπαιγμό. Τόσο η ανικανότητα, όσο και η αναποτελεσματικότητα, αλλά κυρίως η διαφθορά διαθέτουν συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Αν συνεχίσουμε, τέλος, να μιλούμε για «κάποιες συμπεριφορές που πλήγωσαν», επιχειρώντας να διαχύσουμε τις ευθύνες και να συγκαλύψουμε για πολλοστή φορά τους ανέντιμους που συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσά μας, δεν θα προχωρήσουμε ποτέ στην δική μας αυτοκάθαρση, με αποτέλεσμα η όποια πρόταση διακυβέρνησής μας για το μέλλον να είναι εκ των προτέρων αφερέγγυα.


Πέτρος Τατούλης
Ιατρός χειρουργός – τ. Βουλευτής

Όμηροι στις μειωμένες προσδοκίες.

Όπως συνηθίζεται άλλωστε στον τόπο τούτο και η συζήτηση για τα stage είχε πολύ ένταση, λίγη δόση ορθολογισμού, μπόλικο λαϊκισμό και ολίγον από συναίσθημα. Προσωπικά θεωρώ ορθή την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να καταργήσει αυτήν την διαδικασία, η οποία με τον καιρό στερήθηκε κάθε επιμορφωτικής χροιάς, εξελισσόμενη σε χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των κομματικών δημοκόπων. Ούτε την επιλεκτική μοριοδότηση μπορεί κανείς να τεκμηριώσει, ούτε ασφαλώς τις αβυσσαλέες διακρίσεις που καταγράφονται ανάμεσα στους εργαζομένους στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Η τακτική δε αυτή των προεκλογικών διορισμών – και στα stage , αλλά ακόμη και στη Βουλή υπό τις διαταγές όπως φαίνεται του κ. Σιούφα- θα πρέπει να κάνει πολλούς να ντρέπονται. Κυρίως όμως πρέπει όλες οι προσλήψεις να μπουν στο μικροσκόπιο και αν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να ακυρωθούν. Δεν υπάρχουν ούτε μπλε, ούτε γαλάζια, ούτε κόκκινα παιδιά. Υπάρχουν μόνο νέοι που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Δυστυχώς η Νέα Δημοκρατία- κατά πως δήλωσε και όψιμα «κορυφαίο» στέλεχός της, ο κ. Σαμαράς έφτασε να θεωρεί ότι καταργώντας τα stage διαψεύδονται οι προσδοκίες εκατομμυρίων παιδιών μας! Ίσως επειδή επί των ημερών της και επί της τελευταίας υπουργίας του, οι προσδοκίες δεν θα μπορούσαν παρά να είναι ούτε καν τριτοκοσμικές…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"

Η κοινή λογική θα εκδικηθεί την πολιτική και την ενημέρωση.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν το έχει μόνο η πολιτική. Το έχει ασφαλώς και η επικοινωνία. Η ενημέρωση. Αντιγράφω από γνωστό αρθρογράφο του ημερήσιου Τύπου: «Η Ιστορία δεν θα τον τοποθετήσει (τον Κώστα Καραμανλή) στους σημαντικότερους πρωθυπουργούς που είχε η χώρα. Όμως, η δωδεκάχρονη παρουσία του στην προεδρία της Ν. Δ. και η σχεδόν εξαετής θητεία του στο αξίωμα του πρωθυπουργού, του δίνουν το δικαίωμα να παρεμβαίνει στοχευμένα στα εθνικά θέματα αλλά και σε καίρια κοινωνικά ζητήματα, όπως είναι η αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος και η μεταρρύθμιση στην παιδεία, με έναν ώριμο και, στον βαθμό του δυνατού, υπερκομματικό λόγο ο οποίος θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από όλους». Ενδιαφέρουσα άποψη. Είναι ωστόσο καθόλου ρεαλιστικά ή σοβαρά αυτά που λέγει; Γιατί δηλαδή ο κ. Καραμανλής θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ ‘οψιν όταν μιλήσει για το ασφαλιστικό ή την παιδεία ή τα εθνικά ζητήματα; Αφού δεν κατάφερε να αρθρώσει επί της ουσίας καμία σοβαρή άποψη ή να προωθήσει καμία καίρια τομή ή να εκφράσει κανένα συγκεκριμένο όραμα επί μια εξαετία στον πρωθυπουργικό θώκο, για ποιο λόγο θα έχει κάτι να πει στο αμέσως προσεχές μέλλον; Από πού δε, απορρέει η υπερκομματική του διάθεση; Από την μόνιμη άρνηση του όσο ήταν ισχυρός να έλθει σε οποιαδήποτε συνεννόηση με τον κ. Παπανδρέου ή από την αλαζονική συμπεριφορά των φίλων του που είχε επιλέξει να κυβερνά μαζί τους τη χώρα;
Το έχω πει πολλές φορές και θα το επαναλάβω ακόμη μια. Το κρισιμότερο ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι αν θα κινηθεί δεξιά ή αριστερά ή στο κέντρο, κοινωνικό ή «ακοινώνητο»… Το πρόβλημα είναι ότι αδυνατούμε να κινηθούμε ορθολογικά. Διατυπώνουμε κρίσεις στον δημόσιο διάλογο δίχως καμία ουσιαστική επιχειρηματολογία, ξεπληρώνοντας προσωπικά ή άλλα γραμμάτια. Φωνάζουμε για το ξεπούλημα του Λιμανιού, ενώ είναι ξεκάθαρο κατ’ αρχήν ότι πρόκειται για ενοικίαση (καλώς ή κακώς). Εξανιστάμεθα για την αστυνόμευση των Εξαρχίων, λες και πρόκειται για κράτος εν κράτει. Ξεχνούμε γρήγορα το παρελθόν του ενός ή του άλλου, τους βαπτίζουμε πρωτοκλασάτους και ακούμε ανερυθρίαστα να ομολογούν ότι «οι πολιτικοί σε κάθε εκλογή αναβαπτίζονται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ»…Πολιτική και ενημέρωση είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία. Κάποιος πληρώνει και κάποιος πωλείται. Η ανατροπή αυτής της ιστορίας είναι εξαιρετικά κρίσιμη και για τις δύο πλευρές, διότι κάποια στιγμή η κοινή λογική βγαίνει από την χαύνωση και εκδικείται.

*Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"

Εμείς να σοβαρευτούμε;

Δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω πώς είναι δυνατόν πρώην πανίσχυροι άνδρες της εξουσίας να το βάζουν στα πόδια. Και μάλιστα να μην νιώθουν καμία απολύτως ανάγκη να απολογηθούν για αυτό. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη στάση του πρώην υπουργού Οικονομίας, κ. Παπαθανασίου που μέχρι προ ολίγων εβδομάδων μιλούσε για έλλειμμα της τάξης των 6 μονάδων και σήμερα, που αποκαλύπτεται ότι είναι ακριβώς το διπλάσιο μας καλεί να σοβαρευτούμε κιόλας! Πρώτη παρατήρηση. Θα μπορούσε να πει ο σκληροπυρηνικός δεξιός «Ε, κι εμείς παραλάβαμε από το Σημίτη έλλειμμα υποτίθεται 1,7% και τελικά με την απογραφή το έλλειμμα έφθασε στο 7,4». Υπάρχουν σε αυτό το επιχείρημα δύο στοιχεία που συνιστούν μια μεγάλη ειδοποιό διαφορά. Κατ’ αρχήν το ΠΑΣΟΚ, είχε αντιδράσει με πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα στις αιτιάσεις του κ. Αλογοσκούφη. Για παράδειγμα, είχαν μιλήσει τότε για παραποιήσεις στοιχείων και συγκεκριμένα για διαφορετικό υπολογισμό στις αμυντικές δαπάνες, πράγμα για το οποίο δικαιώθηκε αργότερα ο κ. Σημίτης όταν επανήλθαμε το 2007 με την έξοδο από την επιτήρηση σε αυτόν τον τρόπο υπολογισμού. Κατά δεύτερον, σήμερα δεν έχει γίνει απογραφή.

Ακόμη μια παρατήρηση. Ουδείς στη Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή φαίνεται να ασχολείται με αυτήν την βαρύτατη κατηγορία, λες και από τη στιγμή που απώλεσαν την εξουσία δεν έχουν να δώσουν κανέναν λογαριασμό για τα πεπραγμένα τους. Αντίθετα, συνεχίζουν να πιπιλάνε την καραμέλα ότι κάποια στιγμή η δική τους αλήθεια θα δικαιωθεί. Είτε ο κ. Καραμανλής και οι φίλοι του συνεχίζουν να μας εμπαίζουν ή είναι πολύ κουρασμένοι και θέλουν να φύγουν έστω και τρέχοντας. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, δύσκολα καταλαβαίνει κανείς και την ανοχή του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην Τράπεζα της Ελλάδας και κυρίως τον κ. Προβόπουλο, ο οποίος ανεκάλυψε κι αυτός ελαφρώς όψιμα και κατόπιν εορτής περιέργως …τον τροχό.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η χώρα

Η ψυχή βγαίνει, το χούι δεν φεύγει…

Σε αυτήν την παράταξη, κάποιοι από όσους πέρασαν από θέσεις ευθύνης έχουν προφανώς ψυχολογικά προβλήματα. Παράλληλα εμμένουν να απευθύνονται σε όλους εμάς, λες και διαθέτουμε μνήμη κώνωπος. Δύο τινά συνέβησαν προχθές το βράδυ. Πρώτον. Παρακολουθώντας την εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου άκουσα με κατάπληξη τον κ. Δένδια, σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν ο πρώην υπουργός θα ψηφίσει για νέο αρχηγό με κριτήριο της εξεύρεση ενός «αντι- Παπανδρέου», το στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας να απαντά με ένα ύφος διόλου κολακευτικό για τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας. Λες και δεν είναι ο κ. Παπανδρέου αυτός που νίκησε κατά κράτος το δήθεν ισχυρό χαρτί της κεντροδεξιάς, τον κ. Καραμανλή. Την ίδια στιγμή, από τη δική του πλευρά, ο κ. Σαμαράς, ως πρωταγωνιστής των ημερών και διεκδικητής του νεοδημοκρατικού θρόνου, μας πληροφόρησε ότι οι ενέργειες του το 1993, οπότε έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δηλαδή, είχαν ως στόχο να αποτρέψουν την ευόδωση μιας εθνικής προδοσίας.

Για να θυμηθούμε ωστόσο λίγο καλύτερα. Ο τ. πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ενθυμούμαι καλά ότι ήταν Κωστάκης, πριν γίνει Κώστας, για να εκπέσει σήμερα και πάλι στο Κωστάκης και πολύ σύντομα να ξεπέσει στην ανωνυμία όσων η κοινή γνώμη προσπαθεί να λησμονήσει για το α-έργο και το δυς- έργο τους. Ο Γιωργάκης, όπως συνεχίζουν να αποκαλούν ορισμένοι κοντόφθαλμοι τον κ. Παπανδρέου, στη συνείδηση του Έλληνα έχει γίνει εδώ και καιρό Γιώργος, και λίγο έξυπνα να κινηθεί με γνώμονα την διεθνή εμπειρία και τους ειδικούς, πολύ φοβούμαι/ χαίρομαι ότι θα γίνει και Γεώργιος. Ας θυμηθούμε και λίγο παλαιότερα. Ο κ. Σαμαράς προφανώς αναφέρεται στο πακέτο Πινέιρο, που τότε ως υπουργός Εξωτερικών απέρριψε (επειδή ήταν τάχα πιο πατριώτης από εμάς τους λίγους που επισημαίναμε το θετικό αποτέλεσμα της εξεύρεσης λύσης μεταξύ των Σκοπίων και της χώρας μας). Σήμερα ωστόσο η ηγεσία της παράταξης στην οποία επανεντάχθηκε θα προσευχόταν στον Κύριο να ξαναεπιτύχει μια τέτοια διαπραγμάτευση.

Τα λέγω όλα αυτά με πολιτικά και καθόλου προσωπικά κριτήρια. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει κι αυτή ονοματεπώνυμο. Διότι αλλιώς οι ευθύνες αμβλύνονται διαχεόμενες υπό το καινούριο δόγμα του νεοκαραμανλισμού και των υποψηφίων διαδόχων του. Ένα νεότευκτο ευφυολόγημα που απλώς παραδέχεται με υποτιθέμενη συντριβή ότι «υπήρξαν συμπεριφορές που πλήγωσαν»…Ποιες συμπεριφορές και ποια άτομα είναι δύο ερωτήματα που για εκείνους δεν χρειάζεται να απαντηθούν ποτέ… Η ψυχή βγαίνει, το χούι δεν φεύγει ποτέ…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"

Η παράταξη του βέρτιγκο…

Εκεί ζουν προφανώς οι δήθεν κορυφαίοι της Νέας Δημοκρατίας. Εμμένω να ασχολούμαι με τις καταθέσεις ιδεών του ενός και του άλλου για έναν απλούστατο λόγο. Γίνεται κατανοητό ότι ακόμη και σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν τα αίτια της συντριβής του κ. Καραμανλή, της παρέας του και της ηγετικής τους ομάδας. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να συμμεριστεί την άποψη υποψήφιου προέδρου ότι παρήχθη έργο, το οποίο όμως…δεν μπόρεσε να επικοινωνηθεί καλά! Και το λέγει αυτό για την κυβέρνηση που επί χρόνια έκανε την επικοινωνία μοναδική της πολιτική. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να καταλάβει κάποιους έτερους παρεμβασιούχους (προσωρινούς ειδήμονες της παρέμβασης) που εμμένουν να αναρωτιούνται «πώς η κεντροδεξιά στην Ελλάδα υπέστη μία μεγάλη ήττα, ενώ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης οι... ιδέες μας επικρατούν». Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς σοβαρά εκείνους που τώρα, κατόπιν εορτής ρητορεύουν «πως δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια με απονευρωμένη αστυνομία και ανοχή στην παραβατικότητα». Όταν εκείνοι οι ίδιοι σιωπούσαν εκκωφαντικά επάνω στους θώκους τους μπροστά στην αδιάντροπη πολιτική αμηχανία που οδήγησε στον διεθνή διασυρμό της χώρας και την οικονομική καταστροφή εκατοντάδων συμπολιτών μας κατά τα γνωστά «Δεκεμβριανά». Πώς μπορεί να δει κανείς με νηφαλιότητα την ατζέντα εκείνων που επί πεντέμισι χρόνια στάθηκαν δίπλα στον Καραμανλή, χωρίς να έχουν το θάρρος να προτείνουν καμία αλλαγή, δίχως να παράγουν τίποτε το ουσιαστικό στις δικές τους θέσεις ευθύνης, χωρίς ουδεμία διάθεση να προασπίσουν από τότε την ηθική της παράταξης και αυτήν την παρακαταθήκη της στη χώρα; Τέλος, πώς να μη γελάσει κανείς με τον ψευτο-πατριωτισμό που δήθεν μας πουλούν κάποιοι άλλοι, όταν πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια «ζαλώσανε» στην πλάτη μας ένα βάρος που συνεχίζει να ανακόπτει τον βηματισμό της χώρας στο διεθνές περιβάλλον;

Ωραία η αυλή της Αλίκης, αλλά τα θαύματα κρατούν τρεις μόλις ημέρες και μετά τελειώνουν. Το δικό τους «θαύμα» τελείωσε προ καιρού και ας συνεχίζουν να βαυκαλίζονται περί του κορυφαίου τους ρόλου…

Κι αυτοί συνεχίζουν να φαντάζονται…

Προφανώς για τους Νεοδημοκράτες βουλευτές και κομματάρχες, τους παροικούντες στην πλατεία Κολωνακίου, η πολιτική συνεχίζει να είναι ένα ευχάριστο ερωτικό καβγαδάκι. Είδαμε τις τελευταίες ημέρες να έχουν επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο τηλεοπτικών εμφανίσεων, προκειμένου να επικρίνουν με σφοδρότητα τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Με αυτόν τον τρόπο φαντάζομαι ότι φαντάζονται ότι η κοινή γνώμη φαντάζεται ότι η Νέα Δημοκρατία διαφεύγει από το φάντασμα της εσωστρέφειας και της κοινωνικής απομόνωσης! Φευ, η κοινωνία έχει άλλη άποψη και εκνευρίζεται μπροστά σε αυτόν τον εγωκεντρισμό που θέτει το κομματικό συμφέρον πάνω από αυτό της πατρίδας και την προσωπική ιδιοτέλεια πάνω από τα απτά καθημερινά τους προβλήματα. Βέβαια, από αυτόν τον διαγκωνισμό δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι υποψήφιοι, αλλά και οι επίδοξοι υποψήφιοι (εννοώ αυτούς που μεταφέρουν στα διάφορα παπαγαλάκια ότι το θέμα της συμμετοχής τους στη διαδικασία είναι ακόμη ανοικτό), οι οποίοι μάλιστα «κατεβάζουν» ήδη και τις δικές τους πλατφόρμες, προκειμένου να πλασαριστούν καλά στην ιεραρχία του κόμματος την επόμενη ημέρα. Οι διαφορές στις διάφορες πλατφόρμες δεν είναι πολλές, όπως επίσης λίγες είναι και οι διαφορές στις προσωπικές σταδιοδρομίες. Μια μόνο κουβέντα και αυτή αυστηρά πολιτική. Ουδείς από τους προαναφερόμενους δεν μπορεί να μιλά ούτε για ανοικτό κόμμα, ούτε για πάταξη των μηχανισμών, ούτε για αξιοκρατική οργάνωση…Αφού αυτοί ανελίχθησαν, εγκολπωμένοι στη λογική της παρέας, όπου καμία αξιοκρατία ποτέ δεν εφαρμόσθηκε….

Ο περίγελος

Με δυο λόγια. Η παντελής απουσία διαλόγου για τα αίτια που οδήγησαν όχι απλώς στην εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά στην ιδεολογική της συντριβή, έχει δημιουργήσει μία αίσθηση περίγελου στην κοινή γνώμη για τα τεκταινόμενα στην πρώην φιλελεύθερη, πρώην κεντροδεξιά, πρώην έντιμη παράταξη. Ακούω με ενδιαφέρον ότι οι τρεις υποψήφιοι κατέβασαν πλατφόρμες, ότι οι διαδικασίες εκλογής θα είναι ανοικτές, ότι δήθεν κάποιοι πιστεύουν ανέκαθεν στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και κάποιοι άλλοι σε κάτι άλλο. Τα μαθήματα του παρελθόντος δεν έγιναν σε κανέναν τους μαθήματα. Δεν έμαθαν για παράδειγμα κανείς τους ότι όταν κάτι δεν έχει από πίσω του ισχυρή ιδεολογική ατζέντα, ενιαία και συνεκτική, όποιος όρος κι αν ακουστεί για λίγο εύηχος σε πολύ λίγο καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Όπως ακριβώς έγινε με τον μεσαίο χώρο που εμπνεύσθηκε ο κ. Λούλης για λογαριασμό του κ. Καραμανλή. Παρατήρηση δεύτερη. Όλες αυτές τις ιδεολογίες, για ποιο λόγο κανείς τους δεν εφάρμοσε κατά τις κυβερνητικές θέσεις που υπηρέτησε; Γιατί δεν επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα ανοικτό κόμμα όπως αυτό για το σήμερα δεσμεύονται; Γιατί τόσα χρόνια πορεύτηκαν με μηχανισμούς και τώρα ξάφνου υποκρίνονται ότι δεν διαθέτουν; Η απάντηση ανήκει σε εσάς. Όπως επίσης και η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα. Δεν έμαθε κανείς από τα παθήματα Καραμανλή (case study προς αποφυγή) ότι το να περνιέσαι για μεσσίας έχει επώδυνη πτώση; Νομίζω ότι κανείς Έλληνας και κανείς Νεοδημοκράτης δεν αισθάνεται έξυπνος όταν ο κ. Σαμαράς του λέει ότι «μαζί θα σώσουμε την παράταξη»…Ε, όχι!

Κι όμως, οι απόντες έχουν δίκιο….

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είμαι από εκείνους που εύχονται ολόψυχα στο ΠΑΣΟΚ να επιτύχει στους στόχους που έθεσε. Μάλιστα, ήδη αναγνωρίζω ότι ο προοδευτισμός και η κοσμοπολίτικη νοοτροπία του σημερινού πρωθυπουργού κατάφερε μόλις σε δυο εβδομάδες να κάνει πράγματα που ο Κώστας Καραμανλής υποσχόταν από το 2000 ως αντιπολίτευση και επί πεντέμισι χρόνια ως πρωθυπουργός, κι όμως δεν έπραξε ποτέ. Κι εννοώ, εκείνο το περίφημο «Το κράτος δεν κομματικοποιείται» του κ. Καραμανλή, που ήλθε όμως ο κ. Παπανδρέου να το θέσει σε εφαρμογή και μάλιστα χωρίς να διατυμπανίζει και τόσο ηχηρά τις καλές του προθέσεις… Συνεχίζω να επαναλαμβάνω ότι το μήνυμα δεν έχει ληφθεί. Και όχι ότι δεν το ανέμενα, αλλά το θερμό, μανιώδες χειροκρότημα ορισμένων βουλευτών κατά την δειλή είσοδο του απερχόμενου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κατά την είσοδό του στη Βουλή, καταδεικνύει ότι οι χειροκροτητές δεν έχουν μάθει ακόμη το μάθημά τους: αφενός τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους, ειδάλλως οι επικοινωνισμοί τελειώνουν γρήγορα, και αφετέρου χωρίς αυτοκριτική πρόοδος δεν υπάρχει. Άλλωστε, χειροκροτητές αναζητούν και στη Νέα Δημοκρατία με τον τρόπο που προγραμματίζουν τις διαδικασίες. Κατά τα φαινόμενα θα πάνε σε έκτακτο συνέδριο για να υπερψηφίσουν την εκλογή προέδρου από τη βάση και στη συνέχεια θα τον εκλέξουν μέσα σε κλίμα πανηγυρικού, νομίζοντας ότι έτσι βρίσκονται ξανά ένα βήμα πιο κοντά στην εξουσία. Λες και η υπόθεση της διακυβέρνησης της χώρας είναι «γιούργια». Λες και δεν το πληρώσαμε πολύ ακριβά και ως παράταξη και ως τόπος την περασμένη περίοδο…Κριτική ουδεμία, αυτοκριτική ουδεμία, διάλογος ασφαλώς ουδείς… Βέβαια, το μήνυμα δεν έχει ληφθεί και από τους έτερους αποτυχόντες των τελευταίων εκλογών. Που είναι τα μίντια. Όλοι εκείνοι οι καλοπληρωμένοι δημοσιογραφίσκοι με τις μέτριες δυνατότητες και τη χουλιγκανική στάση απέναντι στην πολιτική και την ζωή, που δεν κατάλαβαν ότι ο ελληνικός λαός τιμώρησε το δικό τους δημιούργημα (τον «Ηγέτη» Καραμανλή), αλλά και τους ίδιους. Το διεφθαρμένο σύστημα ενημέρωσης που για χρόνια συντηρούσε το μύθο του ισχυρού πρωθυπουργού (άσχετα αν ο Καραμανλής ήταν από την πρώτη στιγμή ο ίδιος) και που εκτέθηκε ανεπανόρθωτα όταν το φτιασιδωμένο κουκλοθέατρο κατέρρεε. Και τώρα, πάλι το ίδιο σφάλμα κάνουν. Στέκονται χωρίς καμία κριτική διάθεση απέναντι στους υποψηφίους ηγέτες της Νέας Δημοκρατίας, αρνούνται να συζητήσουν επί της ουσίας για τις πραγματικές τους ικανότητες και ασφαλώς ουδείς κάνει καμία αποτίμηση της μέχρι τώρα μακρόχρονης διαδρομής τους. Την ίδια στιγμή, διαγκωνίζονται να πάρουν θέση κοντά στην νέα εξουσία, ξεχνώντας ακόμη και τις λυσσαλέες τους, προ μηνός, αντιδράσεις στην προοπτική ανέλιξης του Παπανδρέου στο τιμόνι της χώρας. Διάβαζα κάπου έναν πολιτικό συντάκτη να σχολιάζει τη γνωστή γαλλική φράση «Οι απόντες έχουν άδικο», με στόχο να προτρέψει τους Νεοδημοκράτες να συμμετάσχουν στις διαδικασίες. Εκείνο το οποίο δεν έχει γίνει κατανοητό είναι ότι η πλειοψηφία των πολιτών διαλέγει σήμερα να είναι απούσα από το γκρίζο παρελθόν, μπας και η απουσία της δώσει μια ευκαιρία παραπάνω σε ένα φωτεινότερο μέλλον….Παρουσία στο μέλλον….

Τι σημαίνει ηθικό πλεονέκτημα;

«Κρέμασμα στο Σύνταγμα» ήταν η απάντηση του κ. Καραμανλή όταν ερωτήθηκε το 2004 στην υποθετική (τότε) ερώτηση τι θα έκανε αν κάποια στελέχη του ήταν έρμαια της διαφθοράς. Από το γραφείο μου βλέπω καλά στην Πλατεία. Κανέναν δεν κρέμασε. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός «κρέμασε» με την πρόσφατη ψήφο του την χειρότερη ομολογουμένως κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Η ιστορία της πολιτικής διαφθοράς έχει βαθιές ρίζες στη χώρα. Και ασφαλώς δεν είναι υπόθεση του ενός ή του άλλου αποκλειστικά να την λύσει. Έχει απλώσει τα πλατιά της πλοκάμια στον κοινωνικό ιστό και έχει διαβρώσει τις αξίες της αλληλεγγύης και του κοινού «καλού»…

Δυστυχώς, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς κυριάρχησε διαχρονικά ο ηθικισμός και όχι η πολιτική βούληση για ρεαλιστική και νηφάλια αντιμετώπιση του ζητήματος.

Έγραφα πριν από δύο ακριβώς χρόνια:
«Διευρυμένο κράτος σημαίνει περισσότερο κρατικό χρήμα προς διαχείριση, άρα και περισσότερη εξουσία, άρα και περισσότεροι πειρασμοί για τους έχοντες ελαφρά συνείδηση. Οπότε η μείωση του κράτους (ουσιαστικό περιεχόμενο της εξαγγελίας περί Επανίδρυσής του) θα επέλυε το πρόβλημα; Μάλλον όχι, αφού και σε κράτη , όπως τα σκανδιναβικά, όπου η παρουσία του κράτους είναι έντονη, δεν καταγράφονται τα φαινόμενα παρακμής που παρατηρούνται στη χώρα μας. Κατά συνέπεια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες προς εξέταση. Μήπως λείπουν σε εμάς οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Και όμως, ελεγκτικές διαδικασίες και όργανα έχουμε αρκετά, ίσως περισσότερα από όσα χρειάζονται σε ορισμένους τομείς. Οι θεσμοί αυτοί εντούτοις αποδεικνύονται αδύναμοι και τυπολατρικοί. Έχουν εκφυλιστεί σε απλή γραφειοκρατία, στραγγαλίζουν την οικονομία, χωρίς να εξασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον. Και παραπέρα: Μήπως λείπουν από εμάς οι Νόμοι; Αντίθετα, Νόμοι υπάρχουν πολλοί. Το ζήτημα είναι αν εφαρμόζονται και όταν δεν, να επέρχονται οι επαπειλούμενες κυρώσεις.
Όταν λοιπόν η ανάγνωση του προβλήματος ξεφύγει από την ηθικολογία και γίνει πολιτική, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τις βαθύτερες αιτίες του. Τα σημερινά πολιτικά κόμματα, όπως λειτουργούν, δεν αποβλέπουν στην οργάνωση της πολιτείας σύμφωνα με μια πολιτική ιδεολογία, αλλά διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας. Καθώς στερούνται οραμάτων, στηρίζουν τη δύναμή τους σε μια σχέση κομματικής πατρωνίας με τους πολίτες, τους οποίους αντιμετωπίζουν ως οπαδούς-ψηφοφόρους. Τα πολιτικά γραφεία έχουν μετατραπεί σε γραφεία εξυπηρέτησης πολιτών, ενώ ταυτοχρόνως η ανυποληψία των ίδιων των πολιτικών έχει φθάσει στο μέγιστο. Το υγιές τμήμα της κοινωνίας και το μέλλον της –οι νέοι- απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την πολιτική. Η κοινωνία των πολιτών αποδυναμώνεται και τα κόμματα δεν ανανεώνονται, ανήμπορα να ακολουθήσουν μια εποχή που αλλάζει με τρομακτική ταχύτητα. Αντί της κοινωνίας των πολιτών, ζούμε σήμερα την κοινωνία των «κολλητών»….»
Αυτά τα λίγα για την ιστορία και για να γίνουν αντιληπτά τέσσερα πράγματα. Πρώτον, όταν κάτι δεν λέγεται εγκαίρως, τότε κακώς λέγεται κατόπιν εορτής. Επίσης, εμείς οι πολιτικοί οφείλουμε να καταθέτουμε τις προτάσεις μας στον δημόσιο διάλογο, και όχι στα καφενεία της βουλής ή στα κλειστά κομματικά όργανα. Την ίδια στιγμή, η ηθικιστική ρητορεία δεν έχει καμία έννοια αν δεν υπηρετείται στο έπακρο από μια διαυγή και ξεκάθαρη προσωπική διαδρομή. Τέλος, σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να πληρώνουμε το αντίτιμο της ρηξικέλευθης στάσης μας, προκειμένου να μην κατηγορηθούμε βάσιμα για ιδιοτέλεια και προσωπικές στρατηγικές.
Αν αυτές οι τέσσερις συνιστώσες δεν συντρέχουν, τότε οι ατζέντες είναι ανούσιες και οι πολιτικοί καιροσκόποι. Κάποτε ίσως να είχαν ελπίδες. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εκείνο το οποίο ορισμένοι στη Νέα Δημοκρατία επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται είναι ότι το μήνυμα του κ. Παπανδρέου «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το έστειλε κατ’ αρχήν στους δικούς του….

Πού είναι το μέλλον;

Υπάρχει μια κοινή συνισταμένη στις δηλώσεις εκείνων που προαλείφονται για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Κανείς τους δεν μιλά για το μέλλον με τη βεβαιότητα εκείνου που έχει να καταθέσει μια καινούρια πρόταση, μια νέα πολιτική συνθήκη με τον ελληνικό λαό, μια συγκεκριμένη πλατφόρμα αλλαγής. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να κάνουμε μια τίμια διευκρίνιση. Όταν ο σημερινός πρωθυπουργός αναλάμβανε τα ηνία του ΠΑΣΟΚ, πρόταση νέας διακυβέρνησης διέθετε. Απλώς τότε, το σύστημα από άγνοια και καλοπληρωμένη χειραγώγηση επέμενε να λοιδορεί τις νέες έννοιες που εισήγαγε ο Παπανδρέου στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας: πράσινη ανάπτυξη, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, συμμετοχική δημοκρατία. Συν τοις άλλοις, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέθετε στο χαρτοφυλάκιο του την εκσυγχρονιστική παρακαταθήκη που μπορεί να αμαυρώθηκε από μελανές συμπεριφορές, διέθετε ωστόσο από πίσω της μια ισχυρή ιδεολογική πλατφόρμα. Τίποτε από όλα αυτά τα θετικά δεν ισχύουν στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Κανείς αφενός από τους διαδόχους δεν διαθέτει ατζέντα και αφετέρου ο νεοκαραμανλισμός –το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς να πει- δεν ταυτίστηκε με τίποτε συγκεκριμένο πέραν του επικοινωνισμού. Στον αντίποδα, τόσο οι επίδοξοι πρόεδροι, όσο και αρκετά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας κάνουν έκκληση για ενότητα και προβάλουν έναν και μοναδικό στόχο: ενότητα, εκλογή αρχηγού, ταχεία επάνοδος στην εξουσία….Εκείνο που εμμένουν να μην αντιλαμβάνονται είναι ότι για το καλό του λαού και της χώρας, αν δεν έχουν σοβαρή πρόθεση να αλλάξουν, ας μην ξαναγυρίσουν ποτέ στην εξουσία…

Και στο βάθος…δαχτυλίδι;

Υπάρχουν κάποια ύποπτα στερεότυπα, τα οποία επανέρχονται στο δημόσιο διάλογο που αφορά την επόμενη ημέρα στην Νέα Δημοκρατία και που δυστυχώς γεννούν την ανησυχία ότι το μήνυμα για ακόμη μια φορά δεν ελήφθη. Εμμονή πρώτη: η ταχύτατη εκλογή νέου προέδρου υπηρετεί τη λαϊκή επιθυμία που θέλει τη Νέα Δημοκρατία να ανταποκρίνεται άμεσα στον νέο της θεσμικό ρόλο, αυτόν της αντιπολίτευσης! Εμμονή δεύτερη: σεβασμός στο Καταστατικό, το οποίο, όπως συνηθίζεται να λέγεται είναι το Ευαγγέλιο του κόμματος! Δύο πολύ απλές και λογικές παρατηρήσεις.

Η Νέα Δημοκρατία, όπως ευρέως πλέον διατυπώνεται και από πολλά στελέχη της (ετεροχρονισμένα, άσκοπα και ιδιοτελώς βέβαια πλέον), παρέδωσε τη χώρα στην ακυβερνησία αρκετούς μήνες (για να μην πω χρόνια) προτού καταρρεύσει και παραδώσει άρον- άρον την εξουσία. Συνεπώς, μπορεί να αφήσει τον τόπο να περιμένει για λίγο προκειμένου να μετεξελιχθεί και να αποδειχθεί μια χρήσιμη αντιπολίτευση. Ειδάλλως, θα αποδειχθεί τόσο «χρήσιμη» ως αντιπολίτευση όσο «χρήσιμη» αποδείχτηκε ως κυβέρνηση!

Όσο για τη δεύτερη εμμονή, όσοι τώρα με ευλάβεια εμμένουν στις διατάξεις του καταστατικού, ας θυμηθούν πόσες φορές τα τελευταία χρόνια ο κ. Καραμανλής, με την ανοχή των γραμματέων του κόμματος και των κορυφαίων υπουργών του καταστρατήγησε τη θεμελιωδέστερη καταστατική διάταξη που ορίζει ως βασική αρχή της παράταξης την αξιοκρατία και τη δημοκρατία (άρθρο 2).

Υπάρχει θέση και είναι ξεκάθαρη. Μεταβατικός πρόεδρος θα οριστεί λόγω θεσμικής θέσης ο κ. Σιούφας και στη συνέχεια η Νέα Δημοκρατία θα οδηγηθεί σε ένα εφ’ όλης συζήτησης συνέδριο και εκλογή προέδρου από μια εμπλουτισμένη από εγγραφή νέων μελών βάση. Εκεί ας ξαναθυμηθούμε τα περί αξιοκρατίας και ας συζητήσουμε σοβαρότατα την προσωπική διαδρομή και την πολιτική παρακαταθήκη των διαφόρων προαλειφόμενων για την αρχηγία. Είμαι βέβαιος ότι εκεί πολλοί θα σιωπήσουν, όπως σιώπησαν και τα χρόνια της κατρακύλας…


Δημοσίευση στην εφημερίδα "Η Χώρα"

Οι όψιμοι εγγυητές της ενότητας…

Θυμούμαι πολύ καλά τον κ. Μειμαράκη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, ακριβώς πριν από έναν χρόνο. Με τη δική μου παρέμβαση, χωρίς ιδιοτέλεια και κακές προθέσεις, διακυβεύοντας την θέση μου, επιχείρησα να μιλήσω ανοικτά για τα προβλήματα που όλοι μας εν κρυπτώ συζητούσαμε: για το στίγμα της διαφθοράς και των σκανδάλων που για πρώτη φορά μας κολλούσε, για την τρομακτική υστέρηση στις μεταρρυθμίσεις, για την ανυπαρξία πολιτικής πλατφόρμας που θα έδινε την απαραίτητη θεωρητική βάση στις αλλαγές που θα δρομολογούσαμε. Λίγα λεπτά μετά, ο υπουργός άμυνας τότε, κ. Μειμαράκης έπαιρνε τον λόγο υποτίθεται για να με βάλει στη θέση μου. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, όλα πήγαιναν καλά, η οικονομία μας δεν είχε να φοβάται τίποτε, τα σκάνδαλα ήταν συνωμοσίες κάποιου αόρατου χεριού και οι δικές μου προθέσεις σκοτεινές και ανέντιμες. Να υπενθυμίσω για να ολοκληρωθεί το κάδρο ότι ο κ. Μειμαράκης είχε λίγο πριν την κεντρική επιτροπή καταφερθεί ενάντια στον πανίσχυρο τότε κ. Ρουσόπουλο, αλλά γρήγορα επανήλθε στην τάξη μετά από μια σύντομη συνάντηση με τον κ. Καραμανλή. Και προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι η «απάντησή» του σε εμένα ήθελε απλώς να χαϊδέψει αυτιά που ενόχλησα και προφανώς να ζητήσει και έμπρακτα συγνώμη για το θράσος του να διαπιστώσει κακώς κείμενα…Ανθρώπινο. Πρέπει ωστόσο σήμερα όλοι να αντιληφθούμε , όσοι δεν κερδίσαμε ποτέ τίποτε παραπάνω από την παράταξη από όσα αφειδώς της προσφέραμε ότι εκείνοι που αποτέλεσαν μέρος του προβλήματος και έσυραν την Νέα Δημοκρατία σε αυτόν τον εκλογικό διασυρμό, δεν μπορούν να επαίρονται ως εγγυητές της ενότητας της. Χειροκροτητές και τυχοδιώκτες μπορεί να είναι πρόσκαιρα ευχάριστοι, δεν είναι όμως καθόλου χρήσιμοι….


*Δημοσίευση στην εφημερίδα "Η χώρα"

To πρόβλημα δεν είναι ένας ακόμη «Μεσσίας»….

Το κρίσιμο πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι η πολιτική εκπνοή του απερχόμενου προέδρου της ούτε η ταχύτατη εξεύρεση νέου. Το ζήτημα είναι βαθιά ιδεολογικό και πολιτικό. Αν κάνουμε για πολλοστή φορά το λάθος να αναζητήσουμε τη σωτηρία σε δήθεν μεσσίες, θα ανακαλύψουμε ότι το πηγάδι έχει κι άλλο βαθύτερο πάτο. Το ζήτημα μπορεί να λυθεί με τον διορισμό ενός προσωρινού, μεταβατικού προέδρου, ο οποίος θεσμικά δικαιολογείται να είναι ο κ. Σιούφας. Κατόπιν, θα οριστούν ανοικτές, νέες διαδικασίες για ένα συνέδριο εφ’ όλης της ύλης, με συγκεκριμένη, διευρυμένη ατζέντα και ευρεία ουσιαστική συμμετοχή. Άλλωστε, το ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση εξόδου από την κρίση, αλλά η αντιμετώπιση της κρίσης. Η πρώτη προσέγγιση είναι ρηχή και ευνοεί τους τυχοδιώκτες, η δεύτερη είναι πιο επίπονη, αλλά κομίζει μακροχρόνια οφέλη….

*Δημοσίευση στην Εφημερίδα "Η Χώρα"

Ο Καραμανλής δεν είναι εγγυητής της συνοχής και της προόδου

Ο πρωτεργάτης της ήττας κ. Κώστας Καραμανλής δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να δρομολογήσει την επιτυχή μετεξέλιξη της παράταξης.
Παραιτηθείς ων, ο κ. Καραμανλής πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του στη Βουλή κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης στον κ. Σιούφα, ο οποίος θα ενεργεί ως προσωρινά προεδρεύων του κόμματος.
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, ο κ. Καραμανλής οφείλει να απέχει πλήρως της διαδικασίας του συνεδρίου προκειμένου από την πρώτη στιγμή να νοηματοδοτηθεί η νέα ιδεολογική πλατφόρμα της παράταξης που θα δώσει την απαραίτητη συνοχή στην πολιτική μας πρόταση για το μέλλον.
Ο κ. Σιούφας θα πρέπει να οριστεί ως προεδρεύων της οργανωτικής επιτροπής του Συνεδρίου για να διασφαλιστεί η ελεύθερη, ανοιχτή και προοδευτική του περάτωση.

Εκ βαθέων Νο2

Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό δεν μου έκανε καρδιά να ανοίξω τον υπολογιστή. Και εννοώ τις ελληνικές σελίδες. Η στασιμότητα και η σαφής έλλειψη ελπίδας και νέας προοπτικής είχαν αγγίξει και έναν χώρο σαν το διαδίκτυο που συνήθως σφίζει από ζωή και φρασκάδα. Από την άλλη πλευρά, ένιωθα σε μεγάλο βαθμό ότι ό,τι ήταν να πω, το είπα. Σε όλους τους τόνους. Σε όλες τις κατευθύνσεις. Και έτσι ανέμενα. Περίμενα στην ουσία την απάντηση των πολιτών. Τη στάση τους απέναντι στην κατρακύλα. Κι αυτό διότι οι πολιτικές εξελίξεις είχαν επιβεβαιώσει όσα είχα προβλέψει χωρίς ιδιοτέλεια και με ίδιον ρίσκο, έγκαιρα, σε ανύποπτους χρόνους, όταν τίποτε δεν προμήνυε τη θύελλα που θα ακολουθούσε. Και η απάντηση δόθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο. Υπάρχουν δυνάμεις της κοινωνίας που έχουν απελευθερωθεί πλέον από το κομματικό παίγνιο. Υπάρχουν προοδευτικές δυνάμεις σε αυτόν τον τόπο.

Κάπως έτσι, αρχίζω να ξαναγράφω.

Τη στάση μου στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:
http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=330&Itemid=1