Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Μέρος Α΄: Υπόθεση Siemens, το "άνοιγμα" του πολιτικού παιχνιδιού





Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση είχαμε με τους συναδέλφους Ανδρέα Λοβέρδο και Γιάννη Δραγασάκη στη στρογγυλή τράπεζα που διοργάνωσε η εφημερίδα "Ημερησία" και συντόνισε ο δημοσιογράφος Βασίλης Σκουρής. Η ατζέντα είχε να κάνει με την Siemens και γενικότερα με το πολιτικό σύστημα. Το κείμενο της συζήτησης μπορείτε να το διαβάσετε, εδώ.












ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:



Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση από την ανάγνωση του Σαββατοκυριακάτικου Τύπου. Πολλοί συνάδελφοι εκλήθησαν να σχολιάσουν το σκάνδαλο και επίσης τις προοπτικές. Ενέμειναν εντούτοις εκτός θέματος, προτείνοντας στην πλειοψηφία τους είτε την αλλαγή στο καθεστώς χρηματοδότησης των κομμάτων ή την τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Συμφωνώ και στα δύο, ήμουν άλλωστε από τους πρώτους που τα είχαν επισημάνει μήνες πριν. Φοβούμαι όμως ότι χάνουμε την ουσία και αυτή τη φορά δεν θα κατηγορηθούμε απλώς για έλλειμμα λογικής, αλλά για προσπάθεια συγκάλυψης. Το ζήτημα είναι απλό: ναι μεν να δούμε τι θα κάνουμε στο μέλλον για την εξυγίναση του συστήματος, χωρίς να αμελούμε παράλληλα την απόδοση ευθυνών σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Ας μη γελιόμαστε: είναι εμφανές πλέον ότι πέρα από τα χρήματα που κατέληξαν στα ταμεία κομμάτων, συγκεκριμένα ποσά κατέληξαν και στις τσέπες υπουργών και πολιτικών. Αν συνεχίσουμε την επιχείρηση αποπροσανατολισμού, η πλάστιγγα θα γέρνει ολοένα και περισσότερο εις βάρος του πολιτικού κόσμου.






ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:



"για νέο κόμμα": Να θυμίσω καταρχήν ότι πολλές φορές ορισμένοι είδαν την «ανάγκη» ενός τρίτου πόλου και τον προπαγάνδισαν. Εφτιαξαν το κόμμα, για να κατεβάσουν τις μαρκίζες λίγους μήνες μετά. Αυτό που μπορώ, ωστόσο, με βεβαιότητα να πω είναι ότι σήμερα τα πράγματα αλλάζουν. Η έννοια του ασύμμετρου ανταγωνισμού έχει εισδύσει και στην πολιτική. Τι σημαίνει ασύμμετρος ανταγωνισμός; Οτι το παιχνίδι «ανοίγει» και σε άλλους παίκτες. Ετσι, όπως το Google κατόρθωσε μέσα σε πέντε χρόνια να εξελιχθεί σε αυτοκρατορία, χωρίς να δαπανήσει ούτε μισό δολάριο σε διαφήμιση, αντίστοιχα και ο Μπάρακ Ομπάμα κέρδισε την παραδοσιακά ισχυρή Κλίντον βασίζοντας την εκστρατεία του στον οβολό του μέσου Αμερικανού και με σύνθημα: «Ανεξαρτησία από ένα σάπιο σύστημα».
Και εδώ οι εξελίξεις θα είναι ίδιες. Μόνο με ριζικές αλλαγές η διαφθορά που κοστίζει εκατομμύρια ευρώ στον Ελληνα θα ξεριζωθεί. Στην υπόθεση της Siemens δεν πρέπει κανείς να φοβηθεί «βαριά» ονόματα, μονοπώλια πολιτικών οικογενειών, επιχειρηματικά συμφέροντα. Το πολιτικό παιχνίδι έχει «ανοίξει» και οι πολίτες δεν θα ανεχτούν ψευτοδιλήμματα. Θα προτιμήσουν να δυναμιτίσουν τα θεμέλια του συστήματος για να ρίξουν καινούργιες γέφυρες. Η πολυδιαφημισμένη έννοια του «Κέντρου» αποκτά σήμερα μεγαλύτερη δυναμική από ποτέ, αφού παραδοσιακά αποτελεί τη δύναμη που ισορροπεί τα άκρα. Και σήμερα η επιταγή της ισορροπίας είναι ισχυρότερη από ποτέ.






"για τη δικαιοσύνη": Αυτό ήταν ατόπημα και το έχω επαναλάβει. Δεν αρκεί πλέον να λέμε «ότι έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη» και ότι έχουμε εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Αυτό πρέπει να αποδειχθεί. Πιστεύω ότι η ουσιαστική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης θα επέλθει μόνο μέσα από τον απογαλακτισμό της από μικροκομματικά κέντρα εξουσίας. Ας το πάρουμε απόφαση. Το σκάνδαλο της Siemens είναι τόσο μεγάλο ώστε όλοι μας ανεξαιρέτως -όσο υψηλά ιστάμενοι κι αν είναι ορισμένοι- είμαστε ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο.






"για τον πρωθυπουργό": Με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού πιστεύω ότι πρέπει να δοθούν στη δημοσιότητα όλες οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί με τη Siemens από το 1990 έως και σήμερα, τα ονόματα των υπουργών που έχουν υπογράψει τις συμφωνίες αυτές και τους φακέλους των διαγωνισμών, προκειμένου να γίνει ξεκάθαρο αν υπήρξαν υπερτιμολογήσεις και κατά συνεπαγωγή ενδιάμεσες προμήθειες. Μόνο με συγκεκριμένα αποτελέσματα το πολιτικό σύστημα θα πάρει παράταση χρόνου και οι πολιτικοί παράταση ζωής.






"για τις πρόωρες εκλογές": Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο ακόμη και σαν σκέψη. Πιστεύω ότι όσοι υποστηρίζουν ή υπαινίσσονται τέτοιες εξελίξεις εμπαίζουν τον Ελληνα που γνωρίζει πολύ καλά ότι εκλογές ενδεχομένως θα σήμαιναν συσκότιση της υπόθεσης, παραγραφή αδικημάτων, θα μπορούσα να πω ότι θα εξέφραζε μια πραξικοπηματική λογική. Ξέρετε, δεν μπορούμε κάθε φορά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα σαν κοινωνία, να καταφεύγουμε σε τέτοιους επικοινωνισμούς. Κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι εκλογές. Κανέναν δεν φοβίζουν οι εκλογές με λίστα. Κανέναν δεν δελεάζουν οι «ανασχηματισμολογίες». Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε όσους διακινούν τέτοια σενάρια ότι μπορεί να εκτεθούν ανεπανόρθωτα, καθότι μπορεί να κατηγορηθούν για ιδιοτέλεια. Η κυβέρνηση, όπως έχω επαναλάβει, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε άλλο, κανέναν Τατούλη, κανένα στέλεχος, αρκεί να είναι συνεπής στις δεσμεύσεις της. Το μόνο που έχει να φοβηθεί είναι η υπομονή του Ελληνα που εξαντλείται από τη δύσκολη καθημερινότητα ως τη διαφθορά σε όλες τις βαθμίδες.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Ο γελωτοποιός του Βασιλιά

Διάβασα χθες ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του κ. Νίκου Γεωργιάδη, με τίτλο «Ο Γελωτοποιός του Βασιλιά». Βρήκα το θέμα όμορφο και είπα να γράψω και τη δική μου εκδοχή.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://zougla.gr/news.php?id=3440


Ο γελωτοποιός του Βασιλιά

Πρώτη – Παραμυθική Εκδοχή

Στις αυλές των φεουδαρχών του μεσαίωνα υπήρχε ενίοτε ο «τρελός του βασιλιά». Είναι γελωτοποιός: δουλειά του είναι να κάνει τον άρχοντα να γελά αλλά ταυτόχρονα είναι ο μόνος που μπορεί να πει πικρές αλήθειες. Είναι ο μόνος που μπορεί να κρίνει τις πράξεις του άρχοντα. Ο μόνος που μπορεί να αναδείξει τις ενοχλητικές πραγματικότητες του βασιλείου.

Ο τρελός αυτός ( αγγλιστί fool ή jester, γαλλιστί bouffon), είτε εμφανίζεται στα τρίστρατα των πόλεων, είτε στις αυλές των μεγιστάνων, είναι ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς τύπους του Μεσαίωνα - όσο και ο κληρικός, ο μοναχός, ο ιππότης. Η μορφή του, εξαιρετικά οικεία χάρη σε μια παραδοσιακή φορεσιά - την κουκούλα με τα γαϊδουρινά αυτιά, το παρωδικό σκήπτρο ή ποιμαντικό ραβδί, που έχει στην άκρη του ένα κεφάλι γυναίκας ή τρελού, και το παρδαλό ρούχο του από το οποίο κρέμονται κουδούνια - ,είναι ταυτόχρονα αινιγματική και αμφίσημη. Από τη μια ενσαρκώνει τη μωρία, δηλαδή μαζί τη χαζομάρα, την άγνοια και την παλαβομάρα. Από την άλλη, αποκαλύπτεται ένας τολμηρός σοφός που ξεμασκαρεύει το ψέμα, την υποκρισία και την απάτη των κάθε λογής ισχυρών, λέγοντας μεγαλόφωνα όσα ο "λαός" ψιθυρίζει μέσα του.

Δεύτερη- Παραβολική Εκδοχή

Κάποτε ένας βασιλιάς είχε κάποιον γελωτοποιό για να τον διασκεδάζει. Μια μέρα ο γελωτοποιός έκανε τον βασιλιά να διασκεδάσει τόσο πολύ, που για να τον αμείψει του έδωσε ένα χρυσό ραβδί, λέγοντας του: «Πάρε το αυτό και μόνο αν βρεις ποτέ κανένα πιο τρελό από σένα δος του το». Πέρασαν από τότε μερικά χρόνια και ο βασιλιάς αρρώστησε βαριά, έως θανάτου. Λέγει τότε στο γελωτοποιό: «Αγαπητέ μου φεύγω για το μεγάλο ταξίδι». Ο γελωτοποιός, κάνοντας ίσως πως δεν κατάλαβε, τον ρώτησε: «Και πότε βασιλιά μου θα γυρίσεις με το καλό;». Ο βασιλιάς αναστέναξε: «Το ταξίδι αυτό δεν έχει γυρισμό»! Ο γελωτοποιός φανερά ξαφνιασμένος: «Πω, πω, πολύ μεγάλο ταξίδι! Φαντάζομαι τι ετοιμασίες θα έχεις κάνει»! Ο βασιλιάς με βαθιά λύπη είπε: «Δυστυχώς, για όλα τα άλλα εφρόντισα στη ζωή μου, αλλά για το ταξίδι μου αυτό, δεν έκανα καμιά προετοιμασία». Τότε ο γελωτοποιός, δίνοντας πίσω το χρυσό ραβδί, του είπε: «Πάρτο πίσω βασιλιά μου, γιατί δεν βρήκα μέχρι τώρα πιο τρελό άνθρωπο από σένα!...».

Επίλογος

Σε αυτόν τον τόπο τρελούς του Βασιλιά πολλούς δεν έχουμε. Αντίθετα έχουμε πολλούς τζουτζέδες – διανοούμενους. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ύφος βλοσυρό και άκρως σοβαρό, αναμασούν την ημιμάθεια τους, έχουν στην τσέπη τους πάντα τη μεζούρα της ηθικής. Με αυτήν μετρούν το μπόι τους και ανάλογα εξηγούν τον κόσμο. Γνωρίζουν τα πάντα, έχουν κάνει και ψυχαναλυτές. Είναι λένε αριστεροί. Και ως εκ τούτου θρηνούν διαρκώς για την ανθρωπότητα, μίζεροι, μεμψίμοιροι. Λένε ότι ο Λάιος ο Βοιωτός εκ Θήβας έχει κάνει και Αρκάς. Μεταμοντέρνοι συλλογισμοί έχουν διαβρώσει τη σκέψη τους. Έχουν πάρει διαζύγιο από τον Ορθό Λόγο. Κουνούν το δάκτυλο επιδεικτικά και έχουν χριστεί (από ποιόν άραγε;) Κριτές και Σταυροφόροι της Αλήθειας. Μηδενιστές και Αλαζόνες υπηρετούν αφέντες, μικρούς ή μεγάλους. Το τίμημα του σαρκίου μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με τη συγκυρία. Προκαλούν φόβο και θλίψη. Με σοβαρό ύφος περνιούνται ότι λένε αλήθειες. Κάνουν τα πάντα εκτός από αυτό.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Χωροταξικός Σχεδιασμός, Κομματική Πειθαρχία & Υπό Περιορισμό Δημοκρατία

Οι διαφωνίες μου σχετικά με το πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού που υπερψηφίσθηκε χθες το βράδυ από τη Βουλή, είναι από την πρώτη στιγμή γνωστές. Πλην όμως για να προκαταλάβω τις γνωστές αντιδράσεις πολλών από εσάς που δικαίως αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να διαφωνεί και κατόπιν να ψηφίζει, θέλω να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Ξέρετε, όπως εγώ γίνομαι αποδέκτης πολλές φορές των δικών σας προβληματισμών και προβλημάτων, αντίστοιχα ζητήματα αντιμετωπίζουμε συχνά πυκνά όλοι. Οπότε, όποια συνδρομή και άποψη καλοδεχούμενα.



α)σε όλα τα νομοσχέδια ή ρυθμιστικά πλαίσια που κατατίθενται στη βουλή, τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε αντίθετη περίπτωση, το κόμμα λαμβάνει διοικητικά μέτρα εις βάρος του βουλευτή που δεν συμμορφώνεται, που συνήθως δεν είναι άλλο από τη διαγραφή και την συνεπακόλουθη προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός του.



β)η ιστορία έχει δείξει ότι συχνά το πολιτικό σύστημα σε περιόδους μεγάλης κρίσης, όπως αυτή που αναμφισβήτητα διανύουμε, αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους, συμπεριφορές λίγο πιο ελεύθερες από το επιτρεπόμενο (ως εκ τούτου μιλώ για υπό περιορισμό Δημοκρατία), προκειμένου να αποπροσανατολίσει από τα ουσιαστικά προβλήματα.



γ)οι σύγχρονες επικοινωνιακές τακτικές αρέσκονται στα "ερωτικά" καβγαδάκια. Ως εκ τούτου, η πολιτική γραμμή και οι εφαρμοστές της (πληρωμένα παπαγαλάκια του τύπου) αναζητούν με αγωνία τέτοιες αφορμές προκειμένου να εξαθλιώσουν τον δημόσιο διάλογο.



Αυτά είναι πάνω κάτω τα δεδομένα. Έκρινα ότι δε θα έπρεπε να βγάλω κανέναν από τη δύσκολη θέση να απολογηθεί/κριθεί για τα κακώς κείμενα oλόκληρου του πολιτικού συστήματος, όπως αυτά αναδεικνύονται ελέω Siemens. Είναι βέβαιο ότι το μέλλον είναι μακρύ και οι ανατροπές σύμφυτες με την εντροπεία του σύμπαντος...





"...Είναι η ώρα να ξανασυζητήσουμε σε αυτόν τον τόπο και σε αυτήν εδώ την αίθουσα για την ποιότητα της δημοκρατίας που θέλουμε να υπηρετήσουμε. Πρέπει όλοι μαζί ρητά να καταδικάσουμε όλες αυτές τις πρακτικές ολοκληρωτικών αντιλήψεων που επιβάλλουν κάθε φορά στους βουλευτές μέχρι ποιοι σημείου (και αν) μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους. Ο όρος της κομματικής πειθαρχίας είναι μια έννοια που δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, που μπορούμε να διατυπώνουμε ελεύθερα τις απόψεις μας. Και αυτό δεν μπορεί κάθε φορά να ερμηνεύεται από διάφορους κύκλους ως επιχείρηση υπονόμευσης της παράταξης και του κύρους των θεσμών.. Και ανακεφαλαιώνω. Πέραν του ζητήματος του προϋπολογισμού και της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, καμία άλλη ψηφοφορία δεν πρέπει να ξεκινά από δεδομένες αφετηρίες. Διότι, αν αυτό δεν ισχύσει σύντομα δεν θα μπορούμε να μιλούμε για κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά για μια υπό περιορισμό δημοκρατία. Και ας μη γελιόμαστε. Σε μια τέτοια δημοκρατία πλησιάζουμε, αν κρίνουμε από τις απόψεις που με κατάπληξη ακούσαμε τελευταία, ότι δήθεν «όλοι εμείς κρινόμαστε από την συνεισφορά μας στην κυβέρνηση και το κόμμα»! Λες και εκλεγόμαστε για να υπηρετούμε/ εξυπηρετούμε εμάς τους ιδίους και όχι τον Τόπο! Ενδιαφέρουσα άποψη πράγματι! Πλην όμως άκρως επικίνδυνη, ιδιοτελής και ωφελιμιστική!

...Επίσης, όλοι μιλούμε για συναίνεση. Το γεγονός ότι κάποιοι βουλευτές από διαφορετικά κόμματα κατέληξαν σε ένα κοινό αίτημα, όχι κατ’ ανάγκην με βάση την ίδια συλλογιστική, ασφαλώς και θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι δεν είναι ούτε αξιόποινη πράξη ούτε και επικριτέα ενέργεια. Πώς είναι δυνατόν να μιλούμε για συναίνεση, όταν δεν υπάρχουν τέτοιες πρωτοβουλίες; Πώς εννοούμε εμείς τη συναίνεση; Συναίνεση με τον εαυτό μας; Ας το πάρουμε απόφαση. Η ελληνική κοινωνία θέλει ριζικές λύσεις στα προβλήματα της. Ούτε οι λύσεις ούτε τα προβλήματα έχουν χρώματα, όπως συχνά αναφέρει ο κ. πρωθυπουργός. Και οι συμπεριφορές μας πρέπει να είναι πλέον υπερκομματικές".




Όλο το κείμενο της ομιλίας μου, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=253&Itemid=1


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Εξοπλιστικά Προγράμματα&Αντισταθμιστικά Ωφέλη


Σε μια περίοδο που η καθημερινότητα του Έλληνα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, όπως επίσης και η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, θεώρησα σκόπιμο, στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών μου καθηκόντων να καταθέσω ερώτηση προς τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, προκειμένου να ενημερωθούμε για ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα: τι έχει απογίνει με τα αντισταθμιστικά ωφέλη των περασμένων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Και αυτό βέβαια, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, την παραμονή της νέας ιλιγγιώδους ύψους εξοπλιστικής δαπάνης της χώρας.


Το κείμενο της ερώτησης μπορείτε να το δείτε, εδώ


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

H ενηλικίωση των μουσείων μας

Αν θέλετε να δείτε την παρέμβασή μου σχετικά με την πολιτική που ακολουθούμε για τα Μουσεία στη χώρα, διαβάστε σχετικό μου άρθρο στον σημερινό Ελεύθερο Τύπο (19/06/08).

"Αυτή τη φορά θα απογοητεύσω όσους τρέφονται από τη διαφωνία και σκοπίμως συγχέουν τη δημόσια έκφραση πολιτικών απόψεων με αντάρτικο. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω επί της αρχής με την πρόσφατη πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού για λειτουργική αυτονομία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης.

Ομιλώ μετά λόγου γνώσεως. Στο σχέδιο νόμου για το νέο Οργανισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, που είχαμε συντάξει το 2005 κατά την εκεί θητεία μου, προβλεπόταν ...στο άρθρο 33 η μετατροπή 5 αρχαιολογικών μουσείων μας σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Καθώς το Νέο Μουσείο Ακρόπολης ήταν τότε υπό κατασκευή, ξεκινήσαμε από τα μεγάλα μουσεία στα οποία, μολονότι λειτουργούν ως ειδικές περιφερειακές υπηρεσίες, τα προβλήματα παραμένουν: το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, τα Αρχαιολογικά Μουσεία Θεσσαλονίκης και Ηρακλείου και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης. Το σχέδιο νόμου παρέπεμπε σε προεδρικά διατάγματα, αλλά ρητά προέβλεπε ανοιχτό διαγωνισμό για την επιλογή διευθυντή, καθώς και τις ιδιότητες των μελών του Ειδικού Συμβουλίου Επιλογής, διότι θέλαμε να κατοχυρώσουμε την ανεξαρτησία της διαδικασίας από πολιτικά ή συντεχνιακά «καπελώματα».

Θέτω στη διάθεση του Υπουργού Πολιτισμού τα δύο πρώτα, έτοιμα σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων, ένα για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και ένα δεύτερο για το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, για να χρησιμοποιήσει, αν το επιθυμεί, τη δουλειά που έχει ήδη γίνει. Θέτω επίσης στη διάθεσή του ένα επίσης έτοιμο σχέδιο νόμου για τον Οργανισμό της Εθνικής Πινακοθήκης, με το οποίο η Εθνική Πινακοθήκη θα μετατρεπόταν σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, από δημοσίου δικαίου που είναι σήμερα.

Εφόσον τώρα ανακινείται η συζήτηση για τα θέματα αυτά, κρίνω σκόπιμο να δημοσιοποιήσω μια εμπειρία μου από τη διερεύνηση που είχε προηγηθεί της σύνταξης των νομικών κειμένων, για να γίνει αντιληπτή η υπάρχουσα διοικητική κατάσταση στη «βαρειά βιομηχανία» της χώρας μας. Εθεσα τότε ένα ερώτημα, την απάντηση στο οποίο και το τελευταίο ψιλικατζίδικο δίνει αμέσως: συνολικά έσοδα, συνολικό κόστος. Υπενθυμίζω ότι τα μεγάλα μουσεία μας είναι υπηρεσίες που απασχολούν εκατοντάδες άτομα και έχουν αυξημένα λειτουργικά έξοδα.

Το σκέλος των άμεσων εσόδων ήταν εύκολο να υπολογισθεί: μηδέν! Και ας μη θεωρηθεί ότι οφείλεται σε παντελή απουσία επισκεπτών. Ακόμη και το πρώτο σε επισκεψιμότητα μουσείο μας, το Εθνικό Αρχαιολογικό, έχει και αυτό μηδενικά έσοδα, καθώς οι εισπράξεις από τα εισιτήρια, το πωλητήριο και το αναψυκτήριο πηγαίνουν κατευθείαν στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων (ΤΑΠΑ) και στον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού (ΟΠΕΠ), με ρυθμίσεις που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω. Το σκέλος των εξόδων ήταν τόσο χαοτικό που δεν έμαθα ποτέ ένα συνολικό αριθμό. Οι μόνιμοι υπάλληλοι πληρώνονται κατευθείαν από τον Τακτικό Προϋπολογισμό του Υπουργείου, κάποιοι έκτακτοι από ειδικές χρηματοδοτήσεις ή από το ΤΑΠΑ, κάποιοι άλλοι από κοινοτικούς πόρους, κάποια λειτουργικά έξοδα από διάφορες πηγές, νόμιμες μεν, λαβυρινθώδεις δε, κάποια έργα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, κάποια άλλα από κοινοτικούς πόρους, κάποια τρίτα από δωρεές.

Αν είχα χρόνο να φέρω το εγχείρημα μέχρι τέλους, θα εύρισκα το μίτο της Αριάδνης, αλλά ήδη ήταν σαφές ότι η λογική του συνολικού κόστους και επομένως του συνολικού προϋπολογισμού και ισολογισμού ήταν απούσα, όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσια υπηρεσία. Επιμέρους προϋπολογισμοί ναι. Πόσο κοστίζει κατ’ έτος η λειτουργία και η ανάπτυξη ενός μεγάλου αρχαιολογικού μουσείου μας, όχι. Η δυστοκία αυτή υπάρχει, όπως είναι φυσικό, και στις αποφάσεις. Όλα εξαρτώνται από το κεντρικό Υπουργείο και ο Διευθυντής του μουσείου μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες μόνο ρισκάροντας την υπηρεσιακή του δίωξη! Και βέβαια, θεωρώ περιττό να μιλήσω για τη γραφειοκρατία, η οποία μπορεί να αποθαρρύνει και τον πιο ενθουσιώδη υπάλληλο, και τον πιο ένθερμο χορηγό.

Η αυτονομία των μουσείων μας, ιδιαίτερα των μεγάλων, είναι μονόδρομος. Θα πρέπει βέβαια πάντοτε να χρηματοδοτούνται και να στηρίζονται από το κράτος, αλλά όχι να εξαρτώνται 100% από αυτό. Η εξάρτηση σημαίνει συνεχή και άμεσο έλεγχο από τη μία πλευρά, διάχυση ευθύνης για το αποτέλεσμα από την άλλη.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Επιστολή στον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ

Σε μια εποχή που η "συναίνεση" έχει γίνει του συρμού, από κοινού με δύο ακόμη συναδέλφους - τον Σπύρο Κουβέλη του ΠΑΣΟΚ και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη του ΣΥΡΙΖΑ- επιχειρούμε να δώσουμε λίγη ουσία στον όρο, και μάλιστα σε ένα ζήτημα που θεωρούμε εξαιρετικά κρίσιμο μακροπρόθεσμα. Απευθυνθήκαμε στον αρμόδιο υπουργό, ζητώντας του να μην φέρει στη Βουλή ένα τόσο σημαντικό νομοσχέδιο που θα "βάλει τάξη" στον χωροταξικό σχεδιασμό της χώρας, από τη στιγμή που δεν έχει επιτύχει ουσιαστική συναίνεση.


"...δεν πρέπει ασφαλώς να παραβλέπουμε ότι ένα τόσο σημαντικό για το μέλλον της χώρας κείμενο, το οποίο φιλοδοξεί αφενός να βάλει «τάξη στο χώρο» -όπως πολύ σωστά αναφέρετε κι εσείς- , και αφετέρου να χαράξει την κατεύθυνση της χώρας για τα επόμενα 15 χρόνια, δεν θα καταφέρει να διασφαλίσει την εφαρμογή του, παρά μόνο αν επιτύχει την διευρυμένη συναίνεση τόσο της κοινωνίας όσο και των φορέων. Πιστεύουμε δε, ότι η έγκρισή του από το κοινοβούλιο, αποκλειστικά και μόνο χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία, θα ακυρώσει δυστυχώς στην πράξη το σκοπό του εγχειρήματος και θα υπονομεύσει ουσιαστικά το πνεύμα του..."


Για να προκαταλάβω κι εκείνους που το μόνο που τους απασχολεί είναι η στάση μου στην σχετική ψηφοφορία, ας σταθούμε επιτέλους στην καρδιά του ζητήματος: Θα επιλύσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο τα χρόνια προβλήματα; Θα αποκτήσει η χώρα σύγχρονο χωροταξικό σχεδιασμό; Θα μπει τέλος στην συνεχιζόμενη παρανομία; Τι θα κάνουμε με την υποχρέωσή μας να επανορθώσουμε τις περιβαλλοντικές βλάβες του παρελθόντος; Ας επικεντρωθούμε σε αυτά τα θέματα, διότι η συνεχής ενασχόληση με το πρόσωπο και όχι την άποψη μόνο αποπροσανατολιστική και υποβολιμαία μπορεί να θεωρηθεί. Άλλωστε, στο κομμάτι που με αφορά, πάντοτε ήμουν κι εγώ της άποψης του Βρετανού συγγραφέα ότι "οι εξηγήσεις είναι περιττές: οι εχθροί σου δεν τις πιστεύουν και οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται"...



Δείτε το κείμενο της επιστολής...



Αθήνα, 12 Ιουνίου 2008

Προς: κ. Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ
κ. Γεώργιο Σουφλιά


Θέμα : Συζήτηση για το Εθνικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού στην Ολομέλεια της Βουλής


Κύριε Υπουργέ,

Η συζήτηση που έλαβε χώρα στις κοινές συνεδριάσεις των αρμόδιων επιτροπών Οικονομικών και Προστασίας του Περιβάλλοντος της Βουλής για το Εθνικό Πλαίσιο Χωροταξίας ανέδειξε με ξεκάθαρο τρόπο μια απόλυτη αναγκαιότητα: η θεσμοθέτηση του πλαισίου πρέπει να αποτελέσει τον κεντρικό αναπτυξιακό χάρτη της Ελλάδας για τα επόμενα 15 χρόνια.

Σε αυτό το σημείο δε, οφείλουμε δύο παρατηρήσεις, ενδεικτικές της κρισιμότητας και της δυσκολίας ασφαλώς του θέματος. Πρώτα και κύρια, είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν διαθέτει χωροταξικό σχεδιασμό, ενώ για την πλειοψηφία των εταίρων μας η σχετική νομοθεσία μετρά ήδη πέντε δεκαετίες ζωής. Δεύτερον, ο χωροταξικός σχεδιασμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε καμία περίπτωση μονοσήμαντα, ως ένα σχέδιο παραγωγής και υποδομών, αλλά ως διαρκής αναζήτηση της καλύτερης κατανομή των ανθρώπων σε συνάρτηση με τους φυσικούς πόρους και τις οικονομικές δραστηριότητες. Αυτό επιτάσσει η διεθνής εμπειρία.

Η συζήτηση ωστόσο που προηγήθηκε μέχρις στιγμής στις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής, κατέδειξε ότι σε πλήθος ζωτικής σημασίας ζητημάτων γεννώνται ερωτήματα, που δεν απαντώνται από το παρόν νομοσχέδιο. Ζητήματα κρίσιμα που αφορούν το αναπτυξιακό μοντέλο που θα ακολουθήσει εφεξής η χώρα, την προστασία του περιβάλλοντος/ επανόρθωση των βλαβών του παρελθόντος, και τέλος την αειφόρο ή μη λογική του εγχειρήματος. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι καταγράφεται μια έλλειψη σαφούς στρατηγικής, ξεκάθαρης φιλοσοφίας και σύγχρονου οράματος.

Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τις γενικότερες ελλείψεις σε όλο το Σχέδιο προβλέψεων κόστους και καθορισμού αυστηρών χρονοδιαγραμμάτων (πχ στο θέμα της απεξάρτησης από το λιθάνθρακα και το λιγνίτη, αλλά και στο μείζον ζήτημα της εκτός σχεδίου δόμησης). Επίσης, ελλείπει η καταγραφή του τρόπου με τον οποίο θα επιτευχθεί η επιθυμητή συνέργια και ισορροπία μεταξύ αναπτυξιακού και χωροταξικού σχεδιασμού (επί παραδείγματι πώς θα διαχωριστεί ο ρόλος και οι μηχανισμοί εφαρμογής ΕΣΠΑ και ΓΠΧΣ). Ουδεμία σχεδόν πρόβλεψη υπάρχει για το πολιτιστικό περιβάλλον, δεν αποσαφηνίζεται το μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης που θα ακολουθήσουμε, ενώ τα μέτρα προστασίας για το περιβάλλον φαίνεται να μην έχουν στηριχθεί στη βάση αναλογιστικών μελετών. Και πολλά άλλα ακόμη ερωτήματα.

Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι σημαντικοί κοινωνικοί και επιστημονικοί φορείς έχουν επανειλημμένα εκφράσει τις επιφυλάξεις τους σχετικά με τη στρατηγική κατεύθυνση και τις επιμέρους προβλέψεις του Εθνικού αλλά και των Ειδικών Πλαισίων Χωροταξικού Σχεδιασμού.

Κύριε υπουργέ,

δεν πρέπει ασφαλώς να παραβλέπουμε ότι ένα τόσο σημαντικό για το μέλλον της χώρας κείμενο, το οποίο φιλοδοξεί αφενός να βάλει «τάξη στο χώρο» -όπως πολύ σωστά αναφέρετε κι εσείς- , και αφετέρου να χαράξει την κατεύθυνση της χώρας για τα επόμενα 15 χρόνια, δεν θα καταφέρει να διασφαλίσει την εφαρμογή του, παρά μόνο αν επιτύχει την διευρυμένη συναίνεση τόσο της κοινωνίας όσο και των φορέων. Πιστεύουμε δε, ότι η έγκρισή του από το κοινοβούλιο, αποκλειστικά και μόνο χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία, θα ακυρώσει δυστυχώς στην πράξη το σκοπό του εγχειρήματος και θα υπονομεύσει ουσιαστικά το πνεύμα του.

Ως εκ τούτων, σας καλούμε να μην θέσετε – βεβιασμένα, λίγες ημέρες μόλις πριν το τέλος των εργασιών της Βουλής- σε συζήτηση προς έγκριση στην Ολομέλεια το αναθεωρημένο Σχέδιο Εθνικού Πλαισίου Χωροταξίας, το οποίο θα προκύψει κατόπιν των τροποποιήσεων που αναλάβατε να διενεργήσετε μετά την επεξεργασία του στις Επιτροπές. Σας καλούμε να θέσετε το αναθεωρημένο Σχέδιο σε νέα, ανοιχτή, ουσιαστική και δημόσια διαβούλευση ώστε να έλθει στη Βουλή έχοντας πραγματικά εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση που θα επιτρέψει την εφαρμογή του στην πράξη. Διότι, αν αυτός ο νόμος δεν μπορεί να δώσει σαφείς απαντήσεις ίσως είναι καλύτερα να μην δημιουργήσουμε ένα ακόμη ακρωτηριασμένο νομοθέτημα, το οποίο είτε δεν θα εφαρμοστεί ποτέ είτε θα δώσει περισσότερα νομιμοποιητικά ερείσματα για τους παραβάτες. Οι παραλείψεις του πολύ φοβούμαστε ότι θα ανοίξουν κι άλλα παραθυράκια, σε ένα σύστημα που ήδη πάσχει.

Ευχαριστούμε για την αμέριστη προσοχή σας.


Με εκτίμηση,


Οι Βουλευτές

Πέτρος Τατούλης Σπύρος Κουβέλης Μιχάλης Παπαγιαννάκης
Βουλευτής Ν.Δ. Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Μετά την αυτοδυναμία, τι;


Ποια είναι η βιώσιμη λύση για το πολιτικό σύστημα που διέρχεται κρίση; Τι γίνεται μετά το τέλος της αυτοδυναμίας; Ποιο το μέλλον των πολιτικών κομμάτων; Κάποιες πρώτες σκέψεις κατέθεσα μεταξύ άλλων συναδέλφων στην "Ημερησία" του περασμένου Σαββατοκύριακου, τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ...



και αναλυτικότερα εδώ...




Και εδώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την ακρίβεια και τις πολιτικές μας επιλογές (συνέντευξη που παραχώρησα στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος" της περασμένης Κυριακής)...




PS 1ον) συγνώμη για την απουσία των τελευταίων ημερών και για τις απαντήσεις στα σχόλια σας που έχω καθυστερήσει αρκετά, αλλά έχω πολύ άρρωστο τον πατέρα μου και ήμουν στο χωριό.

2ον) ξέρω ότι θα μου την "πέσετε" αρκετοί σε σχέση με αυτά που αναφέρω για το ναυάγιο της "Μεγάλης Κεντροαριστεράς", αλλά θα εκτιμούσα η συζήτηση να γίνει στη βάση ενός εποικοδομητικού διαλόγου και όχι με τις πλάτες του μηδενιστικού εκκοματισμού. Ας ξεκαθαρισθεί ότι εδώ όλοι καταθέτουμε απόψεις.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Καμία εξαίρεση!

Επανέρχομαι στο θέμα της διαφθοράς, αν και θεωρούσα ότι έχω τοποθετηθεί διεξοδικά, για τρεις λόγους. Κατ’ αρχήν, στο πλαίσιο του διαλόγου που έχουμε ανοίξει, οφείλω να απαντήσω για να μην θεωρηθεί ότι υπεκφεύγω χάριν σκοπιμοτήτων ή άλλων σχέσεων. Δεύτερον, θεωρώ ότι το ζήτημα της Siemens είναι κορυφαίο για την πολιτική ζωή του τόπου. Τρίτο, παρατηρώ μια «άμπωτη» στην ενημέρωση, για ανεξήγητες λογικά αιτίες. Τελευταίο, η ίδια η πραγματικότητα επιβάλει πλέον σε όλους εμάς να καταλήξουμε κάπου σχετικά με την συμπεριφορά που θα αξιώνουμε από τους πολιτικούς μας. Το τεκμήριο πολιτικής ενοχής (που βλέπω ότι έχουμε ξεκινήσει να το συζητάμε τουλάχιστον μεταξύ μας) είναι πλέον επιβεβλημένο, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς εξυπηρετήσεις, χωρίς εκπτώσεις. Οπότε, ας πάρει το διαδίκτυο τα ηνία.

Το ελληνικό «θαύμα»…

Προφανώς, στην Ελλάδα οι Έλληνες έχουμε βρει τα μυστικά κλειδιά του Παραδείσου! Διότι, πώς αλλιώς παρά Παράδεισο θα μπορούσε να περιγράψει κανείς μια χώρα, όπου όλες οι κυβερνήσεις διατρανώνουν υψηλότατο ηθικό ανάστημα («Όλα τα στοιχεία στη δικαιοσύνη». «Όλα στο φως» κοκ) και όπου η Δικαιοσύνη διαχρονικά δεν έχει εξεύρει/ καταλογίσει ευθύνες σε όποια υπόθεση φάνηκε να συγκλονίζει προς στιγμήν την αξιοπιστία, τη φερεγγυότητα και την εντιμότητα του συστήματος;

Τι κρίμα όμως που τις εικόνες αυτές του δικού μας παραδείσου δεν μπορούμε να τις μοιραστούμε με άλλους! Όπως για παράδειγμα ... τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι καταγράφουν χειροτέρευση των δεικτών διαφάνειας στη χώρα μας, κατατάσσοντας την ουραγό στην Ευρώπη των 15 και πίσω από χώρες με πολύ πιο πρόσφατη δημοκρατία.

Βέβαια, και απέναντι σε αυτούς υπάρχει έτοιμη απάντηση των διαφόρων θαυματοποιών/ επικοινωνιολόγων: ξένος δάκτυλος, υπονομευτές, σκοτεινά κέντρα, ασύμμετρες απειλές κοκ.

Τα θαύματα όμως κρατούν δυστυχώς μόλις τρεις μέρες και οι θαυματοποιοί/ επικοινωνιολόγοι αποδεικνύονται μικροί «παπατζήδες»…


…που κράτησε τρεις μέρες.

Το «θαύμα» τελειώνει λοιπόν. Έγραφε μεταξύ άλλων η Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, με αφορμή την υπόθεση Siemens: «Οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την υπόθεση και κρίνουν πράξεις και παραλείψεις των αρχών. Αυτή τη φορά, μάλιστα, είναι ιδιαιτέρως αυστηροί, επειδή έχουν κουραστεί από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για κάθαρση. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα σκάνδαλο με πολλές διεθνείς πτυχές. Οι συνήθεις πρακτικές του πολιτικού μας συστήματος, να σκεπάζει οτιδήποτε μπορεί να το φέρει σε δύσκολη θέση, δεν μπορούν να αποδώσουν. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί σχηματισμοί πρέπει να ψάξουν για τα σάπια μήλα και να προχωρήσουν σε αυτοκάθαρση. Διαφορετικά, θα απαξιωθούν και θα το αξίζουν...»

Την ιδιομορφία της υπόθεσης Siemens την έχω επισημάνει από την πρώτη στιγμή. «Με την εμπλοκή της χώρας μας στην σκανδαλώδη υπόθεση δωροδοκιών της Siemens υπονομεύεται η αξιοπιστία της στο παγκόσμιο στερέωμα. Ως εκ τούτου, η αποκάλυψη της αλήθειας είναι ζήτημα τιμής για τον πολιτικό κόσμο της χώρας και για τη φερεγγυότητα όλων μας. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε. Θέλουμε. Μπορούμε; Διαθέτουμε τα εργαλεία; Έχουμε θεσμούς άξιους να καταστείλουν τα φαινόμενα διαφθοράς; Και ακόμη παραπέρα: διαθέτουμε θεσμούς που θα προλάβουν τα επόμενα, που με μαθηματική ακρίβεια είναι ante portas;», έγραφα τον περασμένο Φεβρουάριο στην Ελευθεροτυπία (http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=108&Itemid=138), για να καταλήξω «Ας το χωνέψουμε όλοι μας καλά. Η υπόθεση Siemens δεν είναι ένα ακόμη σκάνδαλο, που με βάση την εμπειρία θα αναλωθεί στα τηλεπαράθυρα και θα γίνει χαρτοπόλεμος, μαζί του και οι όποιες ευθύνες προσώπων. Μια τέτοια τυχόν αποκάλυψη θα δυναμιτίσει αναμφίβολα σε μεγαλύτερο βαθμό τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος που ήδη παραπαίει. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Σε αυτήν την κρίση πρέπει επιτέλους να έλθει η κάθαρση. Αν δεν έλθει, τότε η διαφθορά που το σύστημα γεννάει και αναπαράγει, θα καταβροχθίσει και το ίδιο. Και το χειρότερο, θα βυθίσει την χώρα, που αβοήθητη θα μείνει στο ράφι…».


Χωρίς αναβολή η (αυτό)κάθαρση.

Έγραφα λοιπόν, τότε ότι σε αυτήν την κρίση πρέπει να επέλθει η κάθαρση. Όσο δυνατός κι αν είναι ο κλυδωνισμός που θα υποστούν τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αποθέματα τόλμης και σκληρής αυτοκριτικής , το τοπίο δεν θα ξεκαθαρίσει. Εμμένω λοιπόν στην πάγια θέση μου περί απομάκρυνσης όλων εκείνων που φέρονται εμπλεκόμενοι στην υπόθεση. Μόνοι τους πρέπει να παραιτηθούν προκειμένου να κριθούν από τη Δικαιοσύνη χωρίς τη βαριά σκιά του πολιτικού τους ονόματος, στη λογική του τεκμηρίου της πολιτικής ενοχής. Και στη συνέχεια, εφόσον δικαιωθούν, να επανέλθουν. Κι αυτό διότι, ναι μεν ποινικά είναι αθώοι μέχρι να αποδειχτεί κάτι διαφορετικό, πολιτικά όμως είναι ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Είναι ένοχοι διότι θεώρησαν ότι οι πολιτικοί μπορούν να έχουν «φίλους» ή «κοινωνικούς γνωστούς» που κάνουν «διευκολύνσεις». Όπως πολιτικά ένοχοι υπήρξαν και στο παρελθόν όσοι «συνελήφθησαν» να ψεύδονται ενώπιον του ελληνικού λαού για «διαμεσολαβήσεις» ανάμεσα σε δημοσιογράφους και κρατικούς αξιωματούχους ή κατηγορήθηκαν για «διαμεσολαβήσεις» με τη δικαιοσύνη. Όπως πολιτικά ένοχοι είναι και όσοι ενήργησαν ως λομπίστες εμπόρων όπλων ή όποιων άλλων μεγαλοσυμφερόντων. Σκοπιμότητα, ιδιοτέλεια, διανοητική ανεπάρκεια, πολιτική αφέλεια; Λίγο ενδιαφέρει. Το ζητούμενο είναι οι σκιές που απλώνονται πάνω από τον δημόσιο βίο να ξεκαθαρίσουν.

Το ζήτημα επί τω προκειμένω (και για την ώρα) δεν είναι ποινικό. Είναι πολιτικό. Είναι ζήτημα πολιτικής ευθύνης και πολιτικού πολιτισμού. Μένει σε εμάς να αποφασίσουμε ποια πολιτική ηθική επιλέγουμε: μια χαλαρή/ συμψηφιστική/ συμβιβασμένη, που κινείται με κλισέ του στυλ «παντού τα ίδια γίνονται», ή με συνωμοσίες του ύφους «άλλοι ‘μασήσανε’ τα πολλά». Ή μια ηθική απόλυτη/ έντιμη/καθαρή, όπου ο πολιτικός θα επιλέγει το δρόμο της παραίτησης, προκειμένου να καθαρίσει το όνομά του και στη συνέχεια αφού συμβεί αυτό να επανακάμπτει; Η πρώτη είναι προσβλητική για όλους μας. Η δεύτερη είναι μονόδρομος στο σημείο που έχουμε φτάσει.

Άλλωστε, αν πράγματι ισχύουν τα περί διαδοχής στην κεντροδεξιά και τα περί ακήρυχτου, υπόγειου και ύπουλου πολέμου ανάμεσα στους επίδοξους διαδόχους (όπως διακινείται το σενάριο τις τελευταίες ημέρες), τότε η αυτόβουλη αποχώρηση επιβάλλεται και από τις προσωπικές/ οικογενειακές στρατηγικές και φιλοδοξίες.

Μια ακόμη επισήμανση.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μία ακόμη επισήμανση. Έχω εκφράσει πλειστάκις τις αντιρρήσεις μου σχετικά με την παραπομπή όλων των μεγάλων ζητημάτων στη δικαιοσύνη από τη μια πλευρά και την εμμονή μας στην πολιτική αδράνεια από την άλλη. Άλλωστε, σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνω ότι «η χώρα κυβερνάται από εκείνους που ο ελληνικός λαός εξέλεξε, και όχι από τη Δικαιοσύνη». Ας αποδεχτούμε ωστόσο, για την οικονομία της συζήτησης ότι όσοι υποστηρίζουν «να αφεθούμε στα χέρια της Δικαιοσύνης χωρίς να ενεργούμε εμείς οι ίδιοι» ότι έχουν δίκιο. Σε αυτό όμως το σημείο ανακύπτει αβίαστα ένα ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν, την ίδια στιγμή που έχουμε αναγάγει τη δικαστική έρευνα σε πανάκεια, να σπεύδουμε να προ(κατά)λάβουμε και τα πορίσματά της; Και εξηγούμαι.
-Ο υπουργός δικαιοσύνης δηλώνει (την ώρα που ‘τρέχει’ η έρευνα) ότι «δεν υπάρχουν υποψίες ή σκιές υποψιών για πολιτικούς» που να εμπλέκονται στην υπόθεση της Siemens.
-Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία εμπλοκή στην εν λόγω διαπλοκή.
-Και τέλος, στο ίδιο επίπεδο κινείται και ο γραμματέας της ΝΔ, αναφέροντας ότι «το κόμμα δεν έχει καμιά εμπλοκή με την υπόθεση».
Και το ερώτημα διττό: Αν λοιπόν, οι αρμόδιοι γνωρίζουν, προς τι η δικαστική έρευνα; Και αν πάλι δεν γνωρίζουν, προς τι η σπουδή να προεξοφλήσουν την έκβαση της διαδικασίας;


Επίλογος

Για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι βέβαιος ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά επικοινωνιακά ατοπήματα, στην προσπάθεια να κατευναστεί η κοινή γνώμη και να διασωθεί η αξιοπιστία του συστήματος. Πρέπει ωστόσο να έχουμε κατά νου ότι τα περιθώρια υπομονής του ελληνικού λαού εξαντλούνται και ότι οι πολίτες έχουν πάψει προ πολλού να μας εμπιστεύονται. Με τέτοιες επικοινωνιακές αστοχίες, ούτε τη δικαιοσύνη δείχνουμε να εμπιστευόμαστε (αντίθετα δημιουργούμε περί του αντιθέτου υπόνοιες), ούτε το σύστημα διασώζουμε, ούτε βέβαια και τον προσωπικό του πολιτικό βίο ο καθένας μας διασφαλίζει. Και κάτι τελευταίο: είτε αποδοθούν συγκεκριμένες ευθύνες στην υπόθεση siemens είτε όχι, o ελληνικός λαός έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση θα μας εμπιστευθεί εκ νέου (έστω κι αν αριθμητικά είμαστε κατά τι λιγότεροι). Στην δεύτερη περίπτωση όμως, αργά ή γρήγορα θα δρομολογηθεί και το τέλος του δικομματισμού, όπως μέχρι σήμερα τον έχουμε γνωρίσει, και λίγο θα νοιάζουν πλέον εκλογολογίες, διαδοχολογίες και ανασχηματολογίες.... Η διαλεύκανση της υπόθεσης της Siemens είναι θέμα επιβίωσης για όλο το σύστημα και για τον καθένα ξεχωριστά. Και αυτό δεν πρέπει καθόλου να το ξεχνούμε.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Είπαμε, η υποκρισία περισσεύει…

Επανέρχομαι σε ένα από τα προσφιλή μου θέματα, αυτό του λαϊκισμού, με αφορμή τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για την απόφαση του υφυπουργού Αθλητισμού, κ. Γιάννη Ιωαννίδη να μεταβούν με ναυλωμένα τσάρτερ στην Αυστρία αντιπροσωπείες Ελλήνων βουλευτών.

Δε θα εστιάσω στην ουσία της υπόθεσης, κατά πόσον προκλητική είναι η ενέργεια αυτή απέναντι στο δημόσιο αίσθημα ούτε θα επιβεβαιώσω κι εγώ ότι είναι μια συνηθέστατη πρακτική που ακολουθείται(αυτό άλλωστε δεν «νομιμοποιεί» την ενέργεια), ούτε θα πω κι εγώ ότι επρόκειτο για δαπάνη της ΟΠΑΠ ΑΕ, η οποία έχει κέρδη από την όλη ιστορία.

Θα μείνω σε δυο μόνο πράγματα. Κατ’ αρχήν, στην υποκρισία του ΠΑΣΟΚ που προσποιείται κατόπιν εορτής ότι ουδέν είδε και ότι ουδέν γνωρίζει. Και δεύτερο και πιο κύριο, στις επιθέσεις λάσπης που δέχεται ο υφυπουργός. Διότι, το να ρίχνουμε λάσπη και να απαξιώνουμε τους πάντες, συνδέοντας ζητήματα που άπτονται της πολιτικής τους κρίσης με την προσωπική τους ηθική (!) είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Όπως άλλωστε έχω τονίσει πολλές φορές στο παρελθόν, η διάχυση ευθυνών και η ρήψη λάσπης σε όλες τις κατευθύνσεις είναι η καλύτερη προστασία για τους πραγματικά υπεύθυνους. Με απλά λόγια. Ο κ. Ιωαννίδης είναι όπως αποδεικνύει η πορεία του ένας έντιμος άνθρωπος και πολιτικός. Μπορούμε όλοι να αξιολογήσουμε την πολιτική του αυτή πρωτοβουλία είτε θετικά είτε αρνητικά, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι λαϊκισμοί του χειρίστου είδους, που εκπορεύονται ένθεν κακείθεν. Ας μη γελιόμαστε. Η Ελλάδα είναι μικρός τόπος και οι βίοι του καθενός είναι λίγο-πολύ γνωστοί. Ας μην συγχέουμε λοιπόν, την ήρα και το στάρι...


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Βαρόμετρο της Public Issue για την Καθημερινή & τον ΣΚΑΙ- SOS

Έχω κατ’ επανάληψη τονίσει την κρίσιμη καμπή στην οποία ευρίσκεται το πολιτικό σύστημα. Και έρχεται το βαρόμετρο της Public Issue για να επιβεβαιώσει δύο πολύ βασικά πράγματα, τα οποία απομονώνω εδώ.

Κατ’ αρχήν η διάχυτη απογοήτευση (που εκφράζεται με τα υψηλά ποσοστά του «κανένας») του ελληνικού λαού οδηγεί στη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία είναι πλέον επιρρεπής στο λαϊκισμό (καταδεικνύεται από τα υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ). Τα αποτελέσματα αυτής της στροφής είναι πολύ επικίνδυνα, όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα, αλλά για την χώρα.

Δεύτερον. Καταγράφεται διογκούμενη αύξηση της κεντροαριστεράς, άσχετα αν μένουν ορισμένοι στην πρώτη ανάγνωση της αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί πλέον να κωφεύει στα μηνύματα ανησυχίας που της στέλνει η κοινωνία. Ο ελληνικός λαός απαιτεί πλέον αποτελεσματικότητα. Αν θέλει η κεντροδεξιά να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, επ’ ωφελία του τόπου και των πολιτών, οφείλει τώρα να αφυπνιστεί και να πάψει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου στους θώκους της εξουσίας. Οι εποχές αλλάζουν, είτε το θέλουμε είτε όχι.



ps. βλέπε αναλυτικά στην "Καθημερινή"

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_10/06/2008_273365


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ανθρωποκεντρικά Ταμεία Αρωγής


Η νέα καταστροφή που έπληξε τη βορειοδυτική Πελοπόννησο ξεσπίτωσε τους ανθρώπους που μόλις είχαν αρχίσει να συνέρχονται από τις φωτιές του περασμένου καλοκαιριού. Αυτή τη φορά το κράτος κινήθηκε πιο γρήγορα, αλλά ακολουθείται η παλιά συνταγή της βιαστικής επιδοματικής πολιτικής.

Ο τέλειος τρόπος να βοηθά ένα κράτος στην ανακούφιση αυτών που έχουν πληγεί από μια μαζική καταστροφή δεν έχει βρεθεί ακόμη. Ωστόσο, είναι καλό να μαθαίνει κανείς από τα λάθη του, αλλά και από τα επιτυχημένα παραδείγματα των άλλων. Πριν από λίγες μέρες, δόθηκε στη δημοσιότητα ο απολογισμός ενός από τα Ταμεία που είχαν συσταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη στήριξη των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Πρόκειται για το Ταμείο των Επιζώντων, που είχε συσταθεί για να βοηθήσει αυτούς που είχαν χάσει τους οικείους τους ή είχαν τραυματιστεί οι ίδιοι από την πτώση της πτήσης 77 των Αμερικανικών Αερογραμμών στο Πεντάγωνο. Δεν ήταν το μεγαλύτερο Ταμείο σε οικονομικούς πόρους, αλλά αυτή τη στιγμή θεωρείται το πιο αποτελεσματικό και επιτυχημένο διεθνώς. Ποιό ήταν το μυστικό του;....

Το Ταμείο συγκέντρωσε 24 εκατομμύρια δολλάρια από 12.000 δωρητές, με ποσά που κυμαίνονταν από 1,47 δολλάρια που έδωσαν κάποιοι μικροί μαθητές από το χαρτζηλίκι τους μέχρι 5 εκατομμύρια δολλάρια, δωρεά εταιρείας. Βοήθησε 1051 άτομα σε 517 οικογένειες και αυτό που εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως είναι ότι, εκτός από την οικονομική βοήθεια, το Ταμείο προσέφερε προσωπική στήριξη στους πληγέντες, με μικρά εξατομικευμένα προγράμματα που ελάμβαναν υπόψη τις ιδιαίτερες και μακροπρόθεσμες ανάγκες της κάθε οικογένειας: πιο προσεγμένη ιατρική περίθαλψη, την ανόρθωση μιας μικρής επιχείρησης, τις σπουδές των παιδιών, την εύρεση μιας θέσης εργασίας. Οι κοινωνικοί λειτουργοί και τα άλλα στελέχη του Ταμείου προσέγγισαν προσωπικά τους πληγωμένους στην ψυχή και στο σώμα ανθρώπους, σε μια περίοδο που ένοιωθαν ιδιαίτερα αδύναμοι και ευάλωτοι.

Από την αρχή, το Ταμείο έθεσε σαν στόχο του όχι μια απλή επιδοματική πολιτική, αλλά μια ξεκάθαρα πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Πέτυχαν. Το Ταμείο έκλεισε πριν από ένα μήνα, αλλά κατά τον απολογισμό του προέκυψε ότι το 71% αυτών που είχαν δοσοληψίες μαζί του είπαν ότι η ζωή τους θα ήταν χειρότερη χωρίς αυτό, ενώ τα τρία τέταρτα από αυτούς που βοηθήθηκαν από το μεγαλύτερο « Ταμείο Αποζημίωσης των Θυμάτων», το οποίο διένειμε 12 δις δολλάρια, είπαν ότι προτιμούσαν την ολιστική προσέγγιση του μικρότερου Ταμείου από το να πάρουν απλώς κάποια χρήματα στο χέρι.

«Εκείνη την εποχή», γράφει ο πρόεδρός του Ντάνιελ Μάγιερς, «δεν υπήρχε μηχανισμός για τη δημιουργία ενός τέτοιου ταμείου. Δεν γνωρίζαμε πόσους ανθρώπους θα καλούμασταν να εξυπηρετήσουμε ή ποιές θα ήταν οι συναισθηματικές και οικονομικές τους ανάγκες. Αυτό που γνωρίζαμε ήταν ότι πιστεύαμε στην ανάγκη ενός επιτόπιου Ταμείου, που θα ακολουθούσε ένα πρότυπο διαχείρισης επιμέρους περιπτώσεων». Και προφανώς δεν εννοούσε εκείνες τις θλιβερές εικόνες των ατελείωτων ουρών των πληγέντων από τις πυρκαγιές συμπολιτών μας που στοιβάζονταν μπροστά στις τράπεζες για το επίδομα των 3000 ευρώ.
Γνωρίζω το μέγεθος της καταστροφής εκ των έσω. Η πατρίδα μου η Αρκαδία επλήγη από τις φωτιές και ταρακουνήθηκε τώρα και από το σεισμό. Οι άνθρωποι νοιώθουν μόνοι και αδύναμοι. Χρειάζονται ένα κράτος πιο αποτελεσματικό αλλά και πιο ανθρώπινο, πιο κοντινό τους. Αν μπόρεσαν να το πετύχουν οι Αμερικανοί, μπορούμε κι εμείς. Αρκεί να κατανοήσουμε τον πόνο των συμπολιτών μας, που πρώτα είδαν τις φωτιές να τους κυκλώνουν και μόλις κατάφεραν κάπως να ξεχάσουν, ένοιωσαν τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους.


Ps. Σε σχέση με τις επιδοματικές πολιτικές, θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε πάλι. Τρεις μόλις μήνες απέχει το φθινόπωρο, και τότε μετά βεβαιότητας θα τεθεί εκ νέου το θέμα της επιδότησης του πετρελαίου. Μόνο μια παρατήρηση, αφορμή για συζήτηση. Οι υψηλές τιμές ενός προϊόντος αντανακλούν συν τοις άλλοις και τη σπανιότητα του. Η πολιτεία – αλλά και καταναλωτές- οφείλουν να καταλάβουν ότι σταδιακά πρέπει να αρχίσουν να σκέπτονται την υποκατάστασή του από άλλα προϊόντα. Το να δώσει μια κυβέρνηση (εν είδει ελεημοσύνης) επίδομα θέρμανσης (με όλα τα συμπαρομαρτούντα που είδαμε πέρυσι), προφανώς δεν είναι η λύση, αλλά μια μετάθεση της επίλυσης στο μέλλον. Προτείνω από τώρα να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε την χορήγηση επιδοτήσεων σε άλλη κατεύθυνση (εξοικονόμηση ενέργειας) που μακροπρόθεσμα θα ανακουφίσει όλους τους πολίτες οριστικά και ουσιαστικά, όπως η χρηματοδότηση για αλλαγή καυστήρων, οι μονώσεις κατοικιών κα. Διότι, αν το πετρέλαιο συνεχίσει να ανεβαίνει, τι θα κάνουμε το χειμώνα που έρχεται; Ή τον μεθεπόμενο;


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Περί Παιδείας...

"Το πρόβλημα είναι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και η βελτίωση του. Οι υπόλοιπες συζητήσεις με τις παρούσες συνθήκες (συνταγματική απαγόρευση, πολλά δομικά προβλήματα του συστήματος) γίνονται για ψυχολογικούς λόγους".

Κάποιες πρώτες απόψεις για τα πανεπιστήμια, μιλώντας σήμερα στην εκπομπή «ραδιο-φονικά» με τους Γιώργο Κύρτσο και Κάτια Μακρή...

«Σαφέστατα θα πρέπει να συμμετέχουν και οι φοιτητές στην πανεπιστημιακή κοινότητα και στα δρώμενα της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά είναι αυτονόητο όμως ότι η λειτουργία του νόμου, η υπεράσπιση του νόμου και η λειτουργία των ίδιων των ιδρυμάτων αποτελούν τον σημαντικότερο παράγοντα για την ίδια τους την ανανέωση και την ίδια τους την αναγέννηση.
Πρέπει να γίνει μια θεσμική υπέρβαση. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο έντονος κομματισμός που διέκρινε τον τόπο μας και την κοινωνία μας όλες αυτές τις δεκαετίες πλέον είναι άκαιρος, ατελέσφορος και δεν συμβάλλει ουσιαστικά στο ζητούμενο και το ζητούμενο είναι πως μπορεί να γίνει πράξη η πολιτική που κατά καιρούς εγκαινιάζεται συνεχώς ότι η Παιδεία θα πρέπει να αποτελεί το πρώτο μέλημα μας. Ασφαλώς όμως οι φοιτητές θα πρέπει να έχουν συμμετοχή και στο πρόγραμμα των σπουδών τους και βέβαια σε όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον πολιτισμό και τις κοινωνικές δράσεις ενός σύγχρονου πανεπιστημίου που πρέπει να είναι κατά τα πρότυπα του Campus».

Ποιοι προκαλούν τα επεισόδια;

«Έχουν να κάνουν με μεγάλες παθογένειες της ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας. Η μια παθογένεια είναι η κομματική τοποθέτηση των φοιτητών, οι κομματικές παρατάξεις, οι σπουδαστικές κομματικές παρατάξεις οι οποίες δεν συμβάλλουν στην επίτευξη αυτού του ανοιχτού και εποικοδομητικού και δημιουργικού διαλόγου που πρέπει να έχει μια πανεπιστημιακή κοινότητα. Από την άλλη μεριά φταίει το θεσμικό πλαίσιο και πρωτίστως θεωρώ ότι πάντοτε οι ευθύνες είναι σε πολιτικό επίπεδο γιατί ποτέ δεν έχουμε αποφασίσει σε αυτό τον τόπο ποιο θα πρέπει να είναι το πολιτικό μοντέλο για την αναβάθμιση της Παιδείας μας».

Για την συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

«Αυτό δεν αποτελεί το πρώτο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στο θέμα της Παιδείας. Το μεγάλο ζήτημα που πρέπει να αποτελεί το κυρίαρχο θέμα της ατζέντας για την Παιδεία είναι το πως θα αναβαθμιστούν οι σπουδές στην Ελλάδα. Το πώς θα δρομολογήσουμε ένα τέτοιο επίπεδο σπουδών στην Ελλάδα ώστε πραγματικά η χώρα μας να είναι μια σύγχρονη χώρα. Αυτό θέλει δύο προϋποθέσεις, θέλει ωριμότητα, καθαρότητα στη σκέψη, πίστη σε αυτό το όραμα που έχεις για την Παιδεία γιατί αν δεν το πιστεύεις δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις τίποτα, και θέλει οικονομική χρηματοδότηση. Αν δεν χρηματοδοτηθεί η Παιδεία, αν δεν καταλάβουμε όλοι μας ότι το μέλλον μας είναι η χρηματοδότηση της Παιδείας, δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσουμε τέτοιες πολιτικές δράσεις που θα αναβαθμίσουν την Παιδεία».
Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι πως θα βελτιώσουμε τη δημόσια Παιδεία , ιδιαίτερα το δημόσιο πανεπιστήμιο. Από την άλλη θεωρώ ότι η κουβέντα που γίνεται για τη δημιουργία μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων και αυτό θα πρέπει να είναι ένα κομμάτι στην ατζέντα μας, κυρίως όμως για ψυχολογικούς λόγους παρά επί της ουσίας, γνωρίζοντας ότι αυτά τα μη κρατικά πανεπιστήμια σε όλες τις σύγχρονες χώρες δεν έχουν πάνω από το 4% των φοιτητών.
«Είμαστε μια χώρα που έχει 23 πανεπιστήμια. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα πως θα πάμε, πως θα δημιουργηθεί ένας ανταγωνισμός στο πανεπιστήμιο; Εμείς πεπεισμένος ότι πρέπει να υπάρχει αυτονομία στα πανεπιστήμια από το επίπεδο σπουδών μέχρι την τελευταία τους οργανωτική πολιτιστική υπόσταση, γιατί αν δεν δημιουργήσουμε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον, είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν μπορούμε να πετύχουμε σε αυτό τον τόπο».

Για την υπόθεση Κεφαλογιάννη:Ζητήσατε την παραίτηση Κεφαλογιάννη, εμμένετε σε αυτή σας την πρόταση;

«Θεώρησα καλό ότι είναι ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα και παρέθεσα όλα αυτά τα αντικειμενικά στοιχεία που ισχυροποιούν την πολιτική μου θέση. Σέβομαι τον κ. Κεφαλογιάννη, όπως και όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, ιδιαίτερα δε τους συναδέλφους και είπα την δική μου πολιτική άποψη έχοντας κατά νου όμως ότι μια ευνομούμενη κοινωνία δεν μπορεί να έχει έναν διπλό, τριπλό, τετραπλό τρόπο συμπεριφοράς. Η συμπεριφορά στα πολιτικά θέματα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αυτό νομίζω ότι το στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις».


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Διεθνής Ημέρα Περιβάλλοντος, όπως λέμε τηλεοπτικός θρήνος, πολιτικά μηνύματα και μπόλικη….επαναστατική γυμναστική!

Ημέρα Περιβάλλοντος η σημερινή και μέσα στα πολυσέλιδα αφιερώματα των εφημερίδων, των πολιτικών μηνυμάτων και των διαφόρων πρωτοβουλιών μία μόνο αλήθεια βρήκα προσωπικά. Σήμερα είναι ακόμη μια ημέρα! Όσο για την ημέρα περιβάλλοντος; Δεν το νομίζω.

Για να μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Πολύ κουβέντα για το τίποτε. Φταίνε οι πολιτικές μας; Κυρίως. Οι πολίτες; Κι αυτοί. Η διεθνής πραγματικότητα; Όχι.

Και πιο συγκεκριμένα; Φταίει το γεγονός ότι παρά την δήθεν ευαισθησία μας δεν έχουμε ακόμη υπουργείο περιβάλλοντος και μένουμε ακόμη κολλημένοι στα «δημόσια» έργα; Κυρίως. Φταίνε οι πολίτες που περίμεναν το μέτρο για την υποκατάσταση της πλαστικής σακούλας από την πάνινη οικολογική, λες και δεν μπορούσαν να πράξουν προς αυτήν την κατεύθυνση μόνοι τους; Κι αυτοί. Φταίει η παγκοσμιοποίηση και η ανάπτυξη; Θα το δούμε παρακάτω.

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου.

Α)Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι η καλύτερη. Στην πραγματικότητα είναι άσχημη. Για πολλοστή φορά όμως θεωρώ ότι προσπαθούμε να λύσουμε το λάθος πρόβλημα. Και μάλιστα με λάθος τρόπους.

Β) Στην Ελλάδα παρά τα όσα ευαγγελιζόμαστε, δεν έχουμε οικολογική συνείδηση. Ή έχουμε και είναι του συρμού.

Γ) Τα όποια προβλήματά της παγκοσμιοποίησης – και οι όσες αναμφίβολες συνέπειες της στο περιβάλλον- , δε λύνονται παρά μόνο με περισσότερη παγκοσμιοποίηση. Και κυρίως με την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής. Την ίδια στιγμή, η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει αποδειχθεί ότι είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει τους πόρους εκείνους που απαιτούνται για την ευόδωση των περιβαλλοντικών επιλογών. Τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα καταγράφονται στις χώρες του λιγότερο αναπτυγμένου κόσμου, ενώ ότι το μόνο πείραμα της αναδιανεμητικής κοινωνίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, το Σοβιετικό, άφησε πίσω του τις μεγαλύτερες οικολογικές πληγές στη γη.


Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα εν τάχει να επικεντρωθώ σε ορισμένα από τα ζητήματα που επιζητούν άμεση επίλυση.

1ον) Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεγαλύτεροι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί της χώρας, ο ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου και ο ΑΗΣ Καρδιάς, ...είναι πανευρωπαϊκοί πρωταθλητές ρύπανσης. Παράλληλα, παρατηρείται μεγάλη καθυστέρηση στη χώρα μας σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τα στοιχεία των εκθέσεων είναι ακόμη ένα σήμα κινδύνου για την καταστροφή του περιβάλλοντος στην Ελλάδα.
Χωρίς να έχουμε ισχυρή βιομηχανία, καταλήγουμε να είμαστε πρωταθλητές της ατμοσφαιρικής ρύπανσης εξαιτίας της αδυναμίας χάραξης ολοκληρωμένης στρατηγικής προστασίας του περιβάλλοντος.
Η ΔΕΗ βρίσκεται σε αρκετά δύσκολη οικονομική θέση και δεν έχει τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει τον άμεσο εκσυγχρονισμό παραγωγικών μονάδων της και τη στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η υπερβολική εξάρτηση από το εισαγόμενο πετρέλαιο συμπληρώνει την αρνητική για την Ελλάδα εικόνα.
Και στο θέμα αυτό δεν μας επιτρέπεται πλέον να εφησυχάσουμε με ημίμετρα. Η Ελλάδα συνεχίζει να εξαρτάται σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό από τα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα. Όταν λοιπόν εμείς, δεν αμφισβητούμε τον μελλοντικά κυρίαρχο ρόλο τους, αλλά επιλέγουμε να εισάγουμε ένα επιπλέον ρυπογόνο καύσιμο, τον λιθάνθρακα, δίνοντας του μάλιστα ένα μερίδιο της τάξης του 21%στην ηλεκτροπαραγωγή, πώς είναι δυνατόν να μειωθούν οι εκπομπές και η ενεργειακή εξάρτηση. Σε αυτό το κρίσιμο και επίκαιρο σημείο δηλώνω δημόσια την κάθετη αντίθεσή μου.

2ον) Σήμερα βλέπουμε τα αδιέξοδα της πολιτικής των χωματερών, οι οποίες μόνο επί τω ευγενέστερω ονομάζονται χώροι υγειονομικής ταφής (ΧΥΤΑ). Η ταφή των απορριμμάτων σε χωματερές παρουσιάζεται ως η μόνη και καθολική διαχειριστική μέθοδος της χώρας, με καύση των απορριμμάτων σε ανοιχτές χωματερές - έχοντας μεν το μικρότερο κόστος διαχείρισης αλλά τη μεγαλύτερη ρύπανση του αέρα και του εδάφους (μόλυνση της ποιότητας των υδάτινων πόρων με βαρέα μέταλλα). Ούτε όμως και η ανακύκλωση και κομποστοποίηση ως τεχνολογία επεξεργασίας απορριμμάτων έχει λειτουργήσει σωστά στη χώρα μας. Και επιπλέον δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι πανάκεια. Έχουν κόστη, καταναλώνουν πολύτιμη ηλεκτρική ενέργεια, ρυπαίνουν τον περιβάλλοντα χώρο, ενώ το προϊόν της κομποστοποίησης έχει πρόβλημα διάθεσης, ειδικά όταν η διαδικασία της κομποστοποίησης είναι μέτρια από τεχνολογικής άποψης. Η ειρωνεία με τη διαχείριση των αποβλήτων είναι ότι τα σκουπίδια – κατά γενική και τεκμηριωμένη επιστημονικώς μαρτυρία- αποτελούν πηγή ενέργειας, και μάλιστα Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, εάν και εφόσον αξιοποιηθούν με σύγχρονες μεθόδους και τεχνολογίες. Αυτό συμβαίνει στα περισσότερα κράτη- Μέλη της ΕΕ. Οι μονάδες λειτουργούν ακόμη και μέσα στα κέντρα των Μεγαλουπόλεων, δίχως να προκαλείται κοινωνική αντίδραση. Η Ελλάδα σήμερα είναι ουραγός. Κατέχει την τελευταία θέση και αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα.
3ον) Και στο ζήτημα όμως της ενεργειακής πολιτικής είμαστε δυστυχώς πίσω. Η υιοθέτηση των ήπιων εναλλακτικών μορφών ενέργειας γίνεται με αργά βήματα, με αποτέλεσμα οι ίδιες οι εξελίξεις να μας ξεπερνούν. Για του λόγου το αληθές, την ίδια στιγμή που η χρήση του φυσικού αερίου εξιδανικεύεται στην Ελλάδα και γίνονται προσπάθειες για την περαιτέρω διείσδυση του στο ενεργειακό ισοζύγιο, στη Γερμανία επί παραδείγματι παρουσιάζονται οι πρώτες εκθέσεις που θεωρούν ρεαλιστική την υποκατάσταση του φυσικού αερίου από το βιοαέριο και άλλες ΑΠΕ έως το 2020. Και καταλήγω: όχι άνθρακας, όχι πετρέλαιο και όχι αποκλειστικά φυσικό αέριο.

Για να κατανοήσουμε ωστόσο καλύτερα το πρόβλημα πρέπει να ανατρέξουμε στη ρίζα του «κακού». Ακούγεται πολύ έντονα και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ότι για όλα τα δεινά φταίει η σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία με τους άκρατους και ανεξέλεγκτους ρυθμούς ανάπτυξης. Έχουν τεθεί επί τάπητος ακόμη και προτάσεις για περιορισμό της ανάπτυξης και δη για από-ανάπτυξη (εγκατάλειψη των περιβαλλοντικά ακατάλληλων μορφών παραγωγής) στο πλαίσιο μιας αναδιανεμητικής κοινωνίας.

Ας είμαστε ρεαλιστές: το μόνο πείραμα της αναδιανεμητικής κοινωνίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, το Σοβιετικό, άφησε πίσω απέραντες μολυσμένες εκτάσεις, και το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα της ιστορίας.
Στη Δύση αντιλαμβανόμαστε το οικολογικό πρόβλημα και γίνονται σοβαρές προσπάθειες περιορισμού του. Αργά, αλλά σταθερά εγκαταλείπουμε τις περιβαλλοντικά ακατάλληλες μορφές παραγωγής. Αυτό ωστόσο δεν μπορούμε να το ζητήσουμε προφανώς από τις χώρες που τώρα χτίζουν τη δική τους ανάπτυξη, τη δική τους έξοδο από την φτώχεια και την ανέχεια.

Γιατί όμως η από- ανάπτυξη δεν είναι λύση; Ο συλλογισμός μου είναι απλός. Για να ξεφύγουμε από τη λογική των ορυκτών καυσίμων πρέπει άλλες μορφές εναλλακτικές να γίνουν οικονομικά συμφέρουσες. Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να τελειοποιηθούν και για να τελειοποιηθούν χρειάζεται έρευνα, δηλαδή πολλά χρήματα. Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε ανάπτυξη και όχι απο-ανάπτυξη.
Εξάλλου η αντιοικολογική οικονομική δραστηριότητα καταγράφεται στο στάδιο της πρωταρχικής συσσώρευσης (πχ. Ινδία ) και όχι αργότερα, που οι πληθυσμοί, αφού ικανοποιούν τις πρώτες ζωτικές ανάγκες, μετά στοχεύουν στην πραγματική ευημερία, κομμάτι της οποίας είναι το ανθρώπινο περιβάλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους «Δείκτες Διατήρησης του Περιβάλλοντος» (Environmental Sustainability Index) οι ανεπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ εμφανίζουν τα καλύτερα αποτελέσματα ενώ οι ανελεύθερες χώρες (Β. Κορέα, Ταϊβάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν) βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις.

Είναι λοιπόν καιρός, και αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι, να προσεγγίσουμε την κατάσταση ρεαλιστικά. Χωρίς σκοταδισμούς, χωρίς δαιμονοποιήσεις, χωρίς στερεότυπα. Το ζητούμενο είναι να αποστραφούμε του συντηρητισμού που μας κράτησε πίσω για μια μακρά κρίσιμη χρονική περίοδο. Και όπως έχω επαναλάβει πλειστάκις, ο συντηρητισμός, δεν έχει χρώματα, δεν είναι ούτε μπλε, ούτε πράσινος, ούτε κόκκινος. Είναι η φιλοσοφία εκείνη που επιλέγει την δύναμη της αδράνειας απέναντι στη δύναμη της ώθησης. Βραχυπρόθεσμα, αυτή η πορεία βολεύει, διότι οι αλλαγές πάντοτε απαιτούν τόλμη, που λίγοι διαθέτουν.


Ο συντηρητισμός με δυο λόγια είναι η ανελεύθερη επιλογή. Εμείς πρέπει επιτέλους να επιδείξουμε την ωριμότητα που απαιτείται και να προχωρήσουμε με γοργά βήματα στη χάραξη μιας «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ».

Ενδελεχώς περιγράφει το φαινόμενο ο Πάσχος Μανδραβέλης. Πρόκειται για μια εξαιρετικά νέα ιδέα βασισμένη σε μια παλαιότερη που εδώ και χρόνια κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Σημαίνει κατ’ αρχήν την υπέρβαση της λεγόμενης «επιστημονικής οικολογίας» και τη μετάβαση στην νέα εποχή της «πολιτικής οικολογίας». Κι αυτό, διότι για να φθάσει μια ιδέα από τα κλειστά επιστημονικά φόρα και τα τεχνοκρατικά think tanks στην ίδια την κοινωνία πρέπει να εκφραστεί με όρους ιδεολογίας, προκειμένου να γίνει συνείδηση.
Η «πολιτική οικολογία» δεν γεννιέται ούτε από την Αριστερά, ούτε από τη Δεξιά. Αναδύεται αναζητώντας τις δικές της ρίζες, βασιζόμενη σε ένα σύνολο ιδεών οι οποίες συνθέτουν διαφορετικές κουλτούρες, που συχνά δύσκολα αρθρώνονται. Σε αυτό εδώ ακριβώς το σημείο ένα νέο στοιχείο έρχεται σήμερα να προστεθεί ως καταλύτης. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα αντιμετωπίσουμε το μέλλον του πλανήτη με ιδέες που έρχονται από δεξιά ή από αριστερά. Το ζητούμενο είναι να κινηθούμε απλώς ορθολογικά. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος στα καθ ημάς, οι Έλληνες οφείλουμε στην αναπτυξιακή μας πολιτική μια παράλληλη πολιτική προστασίας για το περιβάλλον. Και αυτό, γιατί το περιβάλλον είναι το πλέον δυνατό αναπτυξιακό χαρτί της χώρας μας σε ένα περιβάλλον που είναι (το θέλουμε ή όχι) παγκοσμιοποιημένο.
Την ίδια στιγμή, η παγκοσμιοποίηση ήρθε για να μείνει επειδή είναι απότοκος της τεχνολογικής έκρηξης του 20ού αιώνα. Ανατρέπει κοινωνικές σχέσεις που είχαν σμιλευτεί επί αιώνες. Τα προβλήματά της όμως – και οι όσες αναμφίβολες συνέπειες της στο περιβάλλον- , δε λύνονται παρά μόνο με περισσότερη παγκοσμιοποίηση. Και κυρίως με την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής. Χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, πρέπει κι εμείς να γίνουμε μέτοχοι μιας «παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης πολιτικής για την οικολογία».
Και εδώ, θα αναφέρω ένα παράδειγμα, μια συντονισμένη δράση που πρέπει να αναπτυχθεί. Αυτή τη φορά προκειμένου να αποτρέψει οδυνηρές ενδεχομένως καταστάσεις. Αυτή την περίοδο ακόμη και η Διεθνής Επιτροπή Ενέργειας (ΙΕΑ) προτείνει στην ετήσια έκθεσή της την ανέγερση 200 νέων πυρηνικών σταθμών τα επόμενα 25 χρόνια για να επιλυθούν τα τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη. Ενώ το πρόσφατο ατύχημα που έγινε σε αντιδραστήρα της Σουηδίας το καλοκαίρι ξεχάστηκε, το διεθνές πολιτικό κλίμα είναι ευνοϊκό. Ποιος θέλει εξάρτηση από τα πετρέλαια του Κόλπου μεσούσης της αντιτρομοκρατικής υστερίας; Το διεθνές πυρηνικό λόμπι βρίσκεται σε κατάσταση ευφορίας. Συνάπτει συμμαχίες και κλείνει συνεργασίες: * Μόνο στις ΗΠΑ οι 19 σταθμοί που θα κατασκευαστούν συνοδεύτηκαν με επιχορηγήσεις 13 δισ. δολαρίων, φοροαπαλλαγές και άλλες ελαφρύνεις στην πυρηνική βιομηχανία που πρόσφερε ο Τζορτζ Μπους.* Σήμερα λειτουργούν ήδη 435 αντιδραστήρες σε 31 χώρες. Αλλες 28 βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής και άλλες 222 στο στάδιο του σχεδιασμού.* Μεταξύ αυτών υπάρχουν πολλές πυρηνικές μονάδες, κυρίως στην Ευρώπη (Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία) που δεν πληρούν τους βασικούς όρους ασφαλείας.

Προσωπικά, έχω την άποψη ότι πρέπει άμεσα να συγκροτήσουμε ένα κίνημα – βρίσκοντας συμμάχους και σε άλλες γειτονικές μας χώρες – προκειμένου να αποτρέψουμε αυτό το ενδεχόμενο σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τη λεκάνη της Μεσογείου. Εμείς, δεν πρέπει να έχουμε σύντομη μνήμη…
Στην Ελλάδα, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Πράγματι, αρχίζει να γίνεται συνείδηση ότι τα όσα περιγράφονται στις πολυσέλιδες επιστημονικές έρευνες σε σχέση με το περιβάλλον επηρεάζουν την καθημερινότητά μας. Η κοινωνία των πολιτών αρχίζει ως εκ τούτου να κινητοποιείται. Μένει σε εμάς τους πολιτικούς – μπλε, πράσινους, κόκκινους , κίτρινους – να αποβάλουμε το συντηρητισμό μας και να ανοίξουμε έναν ουσιαστικό διάλογο, γνωρίζοντας καλά ότι στα θέματα περιβαλλοντικής προστασίας τίποτε απολύτως δεν μας χωρίζει.
Στο διάλογο πρέπει να προσέλθουν όλοι. Ακόμη και εκείνοι που μας έχουν συνηθίσει στην λεγόμενη επαναστατική γυμναστική, που στην ουσία της όμως είναι απλώς αποχή. Με ορθολογισμό και νηφαλιότητα – έχοντας πλήρη συνείδηση του διεθνούς περιβάλλοντος- θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τις παράλληλες τροχιές που μπορούν να διαγράψουν αφενός η πολιτική ανάπτυξης και αφετέρου η περιβαλλοντική πολιτική. Ας μην μας διαφεύγει ότι στην Ελλάδα, η εφαρμογή επί παραδείγματι σύγχρονων υποδομών διαχείρισης αποβλήτων μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση του ΑΕΠ 1 έως 1,5%. Οι ήπιες εναλλακτικές μορφές ενέργειας αποτελούν μια μεγάλη επενδυτική πρόκληση και η σωστή τους αξιοποίηση είναι δυνατόν να συνεισφέρει στο ΑΕΠ αύξηση 2 έως 3 %.
Και τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι για την αποκατάσταση των ζημιογόνων πολιτικών μας για το περιβάλλον θα χρειαστεί αργά ή γρήγορα να προβούμε σε δαπάνες της τάξης του 3 έως 5% του ΑΕΠ. Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η εξορθολογισμένη ανάπτυξη θα φέρει μεγαλύτερη ευημερία, και τότε μόνο οι κοινωνικές παροχές θα είναι και ουσιαστικές.
Τα οικολογικά προβλήματα δεν λύνονται με το πάγωμα της ζωής. Αντιθέτως , η ανάπτυξη δημιουργεί το οικονομικό πλεόνασμα που απαιτείται και για την ορθή διαχείριση του περιβάλλοντος. Αυτό είναι το περιεχόμενο της «ελεύθερης πολιτικής για την οικολογία». Αυτό είναι το στοίχημα για τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Αυτή είναι η νέα οικολογική συνείδηση.
Τα υπόλοιπα γεμίζουν με λίγο ακόμη τηλεοπτικό θρήνο τα βράδια μας μπροστά στην tv…


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Σύνταγμα - Λάστιχο;

Διάβασα το ομότιτλο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή της Κυριακής.

http://www.medium.gr/articles/121235216656879.shtml

"Η ελαστικοποίηση του Συντάγματος δεν πρόκειται να περάσει. Η χώρα έχει πολλές δημοκρατικές αντιστάσεις σε κάθε τέτοιο τυχοδιωκτισμό. Αλλά αυτή καθαυτή η συζήτηση περί ελαστικοποίησης του Συντάγματος προσβάλλει το δημοκρατικό πολίτευμα. Βάζει νάρκες στη νομιμότητα, που ούτως ή άλλως λείπει αλλά τη χρειάζεται αυτός ο τόπος", Π. Μανδραβέλης.

Προσυπογράφω. Εξαιρετική αφορμή για ουσιαστική συζήτηση.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Η υποκρισία σε αυτόν τον τόπο περισσεύει….


Η ιστορία νομίζω ότι είναι γνωστή, αλλά την παραθέτω για χάριν γούστου…

Ο διορισμός

«Τιμώντας τη μακρά πολιτική προσφορά και την κοινοβουλευτική εμπειρία του, ειδικός σύμβουλος παρά τω πρωθυπουργώ αναλαμβάνει ο κ. Ιωάννης Κεφαλογιάννης», Θεόδωρος Ρουσόπουλος, Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, 14/02/06 (ανακοίνωση ανασχηματισμού)

Η εξουσία/ Οι υποδείξεις

«Συνέβαλαν σ' αυτό και οι δηλώσεις, ...σε δημοσιογραφικά “πηγαδάκια”, του πρωθυπουργικού συμβούλου Γιάννη Κεφαλογιάννη ότι “ο Γ. Σουφλιάς πρέπει να παραιτηθεί”», Ελευθεροτυπία, 18/12/06 (αναφερόμενος στην θέση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ για τον ΟΤΕ)

«Από τη στιγμή που ο Τατούλης ακολουθεί αυτό το δρόμο, εγώ θα τον είχα διαγράψει. Να καταθέσει την έδρα του στη ΝΔ και μετά να λέει ό,τι θέλει. Αυτό είναι μια ανέντιμη συμπεριφορά, που βλάπτει την παράταξη και την κυβέρνηση. Να παραιτηθεί τώρα», Ιω. Κεφαλογιάννης, Πρωθυπουργικός Σύμβουλος, 22/04/08 (σχολιάζοντας τις δηλώσεις Τατούλη περί διαφθοράς στην Κεντρική Επιτροπή της Ν.Δ.)

Η υπόθεση
«Στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου παραπέμπεται να δικαστεί στις 22 Σεπτεμβρίου, με απευθείας κλήση, ο πρώην βουλευτής της Ν.Δ. κ. Γιάννης Κεφαλογιάννης. Εναντίον του ασκήθηκε ποινική δίωξη για δύο πλημμελήματα. «Πρόκληση σε τέλεση πλημμελήματος» και «απόπειρα υπόθαλψης εγκληματία», που αφορούν σε πιέσεις που φέρεται ότι είχε ασκήσει σε αστυνομικούς, προκειμένου να μην καταθέσουν σε βάρος κατηγορουμένου για καλλιέργεια 1.500 δενδρυλλίων χασίς, ο οποίος είχε συλληφθεί το 2005», Ελεύθερος Τύπος, 31/05/08

Η δήλωση

«Στην μακρά μου παρουσία στο δημόσιο βίο υπερασπίστηκα το Σύνταγμα και τους Νόμους με τον πολιτικό μου λόγο και το πολιτικό μου έργο. Η προσπάθεια σπίλωσής μου, με βάση ουσιαστικά αστήρικτες κατηγορίες, θα καταρρεύσει ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης και οι υπαίτιοι της σκευωρίας αυτής θα κληθούν να λογοδοτήσουν. Όσοι από πολιτικά κίνητρα πιστεύουν ότι θα με πλήξουν απλώς τους υπενθυμίζω την παροιμία: Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται», Ιωάννης Κεφαλογιάννης, Ειδικός Σύμβουλος Πρωθυπουργού, 30/05/08 (απαντώντας στις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν από τη δικαιοσύνη).

Η επίσημη κάλυψη

«Δεν πρέπει να σπεύδει κανείς να βγάζει συμπεράσματα για έναν άνθρωπο ο οποίος σε ολόκληρη την πολιτική σταδιοδρομία του σεβάστηκε το Σύνταγμα και τους νόμους. Λόγω της μακράς εμπειρίας του στην πολιτική, από το 2006 είναι άτυπος και άμισθος σύμβουλος του πρωθυπουργού. Από πού να παραιτηθεί λοιπόν;», Ευάγγελος Αντώναρος, Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Τύπου, 30/05/08

Οι ανεπίσημες…διαρροές

«Ο κ. Καραμανλής, όπως αναφέρουν στελέχη που γνωρίζουν, είναι έξαλλος λόγω της υπόθεσης. Όχι τόσο για την παραπομπή σε δίωξη, καθώς όπως λένε η υπόθεση θα κριθεί στο δικαστήριο, όσο για το ηθικό σκέλος. Η ενόχληση του Πρωθυπουργού είναι για το γεγονός ότι το έμαθε καθυστερημένα, τόσο αυτός όσο και οι συνεργάτες του», Ημερησία, 31/ 05/08


«Με βάση αυτές κυβερνητικά στελέχη προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν το ζήτημα, ενώ σημείωναν ότι αφενός ο συγκεκριμένος καλλιεργητής είχε δικαστεί και καταδικαστεί και αφετέρου ότι η παρέμβαση του κ. Κεφαλογιάννη έγινε από ανθρώπινο ενδιαφέρον και ύστερα από αίτημα του συγγενικού περιβάλλοντός του. Κομματικά στελέχη, μάλιστα, λένε ότι λόγω της πορείας και της προσφοράς του κ. Κεφαλογιάννη ο πρωθυπουργός “δεν θα συμβάλλει στον διασυρμό του, τον οποίο πιθανόν επιθυμούν πολιτικοί και εσωκομματικοί του αντίπαλοι”. Ωστόσο οι ίδιοι κομματικοί παράγοντες σημειώνουν ότι “ο κ. Καραμανλής θα τον καλύψει μέχρι ένα ορισμένο σημείο”», Το Βήμα, 31/05/08


O επίλογος/ Τα ερωτηματικά


Ασφαλώς και δεν μπορεί κανείς να προεξοφλήσει πού θα οδηγήσει αυτή η υπόθεση και πράγματι η δικαιοσύνη είναι εκείνη που πρέπει να αποφανθεί. Τα ερωτήματα ωστόσο για το είδος της Δημοκρατίας που έχουμε επιλέξει ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα είναι πολλά. Θέλουμε μια Δημοκρατία δύο μέτρων και δυο σταθμών, όπου ο έχων πολιτικό μέσο θα αντιμετωπίζεται διαφορετικά από την μη έχοντα «μπάρμπα στην Κορώνη»; Θέλουμε μια Δημοκρατία όπου ο «μπάρμπας στην Κορώνη» θα παρεμβαίνει σε δικαστικές υποθέσεις, έστω και από «ανθρώπινο ενδιαφέρον»; Θέλουμε μια Δημοκρατία, που αξιολογεί τους πολίτες της, όχι με βάση το δημόσιο βίο τους, αλλά με βάση τα πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης που καλούνται να καταθέσουν κάθε τόσο στους Καισαρίσκους της κάθε παράταξης; Θέλουμε μια σύγχρονη Δημοκρατία, όπου οι νόμοι εφαρμόζονται για όλους εξίσου, ή μια κατ’ επίφαση Δημοκρατία όπου οι νόμοι ισχύουν για τους ανίσχυρους και τους εκτός συστήματος;

Ναι, η δικαιοσύνη πρέπει να αποφανθεί. Μέχρι τότε όμως, τι γίνεται; Θεωρώ ότι είναι πλέον ώρα να ισχύσει το τεκμήριο πολιτικής ενοχής. Όπως συμβαίνει σε όλον τον πολιτισμένο πολιτικά κόσμο της Δύσης. Ο πολιτικός / δημόσιος λειτουργός πρέπει να είναι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Και μέχρι τότε πρέπει να παραιτείται ή να απομακρύνεται από τα αξιώματά του. Κι αυτό διότι η Δικαιοσύνη πρέπει να προστατεύεται από το ηχηρό του όνομα και τις αναμφίλεκτες υψηλές του διασυνδέσεις.

Όποια άλλη λογική, διαφορετική από την παραπάνω, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να γελοιοποιεί περαιτέρω το πολιτικό μας σύστημα, να διογκώνει το αίσθημα μοναξιάς / αδικίας/ ανισότητας των πολιτών στη δύσκολη καθημερινότητα τους και να εκθέτει όλους εμάς τους πολιτικούς ανεπανόρθωτα.

…Και ασφαλώς, η πολιτική αντίδραση σε κάθε τέτοια περίπτωση πρέπει να είναι σαφής, ρητή, ξεκάθαρη και ανυποχώρητη. Διαρροές του συναισθηματικού μας κόσμου (τύπου οργή, θλίψη, αμηχανία κτλ) δεν πείθουν κανέναν και μας καθιστούν συνένοχους στο πρόβλημα. Μόνο έτσι θα ισχύσει επί της ουσίας "μηδενική ανοχή"...


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>