Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Κάποιος να μας θάψει, γιατί το πτώμα σάπισε….

Πολλά ειπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες για την περίφημη επιστολή Καραμανλή στον κ. Χριστοφοράκο, τον άνθρωπο που όπως ο ίδιος και άλλα στελέχη της Siemens παραδέχτηκαν, μοίρασε περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ στα ελληνικά κόμματα, με αντάλλαγμα τις καλές σχέσεις και την ευρύτερη διαμόρφωση ενός κλίματος δουλείας.
Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούμε να πούμε ανοικτά αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο, κατά την λαϊκή ρήση. Ήτοι: το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ χρηματίστηκαν από την γερμανική εταιρεία. Τελεία και παύλα. Όπως λογικά πρέπει να τα έχουν πάρει και από άλλες εταιρείες ή επιχειρηματίες. Όπως λογικά ίσως να τα έχουν αρπάξει και άλλα κόμματα. Κάποιες περιπτώσεις τις γνωρίζουμε καλά, έστω κι αν τελικώς δεν αποδείχτηκε κάτι συγκεκριμένο. Υπόθεση Mayo και Κώστας Μητσοτάκης, καταγγελίες Πρόδρομου Εμφιετζόγλου επί Κώστα Καραμανλή και άλλες πολλές που αν κάτσουμε και σκεφτούμε λίγο περισσότερο θα ανακαλέσουμε πολύ εύκολα στην μνήμη μας.

Σήμερα, το σκάνδαλο Siemens φαίνεται να σκάει στα χέρια του νεοκαραμανλισμού. Θα μου πείτε ευλόγως. Καλά, και τι έγινε, μια επιστολή ευχαριστήρια έστειλε ο άνθρωπος, για την στήριξη που προσέφερε ο κ. Χριστοφοράκος στην εγκαθίδρυση της «Νέας Διακυβέρνησης», μπορεί και να μην σημαίνει τίποτε απολύτως. Συμφωνώ. Άλλωστε, ο Καραμανλής μας έχει αφήσει πολιτικούς χρόνους. Οι εκσυγχρονιστές του κ. Σημίτη κατασυκοφαντημένοι έχουν εκλείψει από το προσκήνιο. Ο διαχειριστής των ταμείων της Νέας Δημοκρατίας, Βαρθολομαίος, εκλιπών. Οι του ΠΑΣΟΚ εκτός πολιτικής. Οπότε, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η συζήτηση είναι πλέον για τα πηγαδάκια του καφενείου.

Ωστόσο, δεν παύει να υπάρχει στο συγκεκριμένο γεγονός μια παράμετρος που εξαρχής βγάζει άκυρη την όποια προσποίηση έστω της πολιτείας να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία. Διαβάζω από το ρεπορτάζ της κ. Αριστέας Μπουγάτσου (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία): «Η ευχαριστήρια επιστολή του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή προς τον ισχυρό -τότε- άνδρα της Siemens περιλαμβάνεται στην πολύκροτη δικογραφία του μεγάλου σκανδάλου διαφθοράς και δωροδοκιών. (…)Δικαστικά, ουδείς τόλμησε να την αξιολογήσει».

Η κατακλείδα είναι αποκαλυπτική. Η διαφθορά είναι απλωμένη σε κάθε κύτταρο του κοινωνικού ιστού. Η πολιτική διεφθαρμένη: τα δύο κόμματα τα παίρνουν για να δίνουν δουλειές σε εκλεκτούς και κάποιοι τσεπώνουν για τους ίδιους μερτικό από τις κομματικές ενισχύσεις. Η Δικαιοσύνη ελεγχόμενη: η επιστολή υπήρχε και δεν αξιολογήθηκε, οι παραπλανηθέντες υπουργοί του σκανδάλου του Βατοπεδίου και άλλα αλήστου μνήμης... Η Βουλή συντεχνία: κατά τρόπο αήθη και αντισυνταγματικό σπανίως αποφασίζουν οι βουλευτές την άρση της ασυλίας του ενός ή του άλλου συναδέλφου τους για παραβάσεις που ενήργησαν εκτός των καθηκόντων τους, έστω κι αν μιλούμε για πράγματα ανήκουστα, όπως η παράνομη είσοδος κάποιου στο γήπεδο (υπόθεση Καράογλου), αδικήματα που ενήργησε άλλος σε προηγούμενο της εκλογής του χρόνο (υπόθεση Τασούλα επί της δημαρχίας του), στρατολογικές παρατυπίες κάποιου τρίτου (υπόθεση ανυπότακτου Αιβαλιώτη).

Τη συνενοχή του τέως πρωθυπουργού την είχα διαβλέψει δια της λογικής ολόκληρα χρόνια προτού αυτά τα στοιχεία έλθουν στο φως. Τότε, οι ευπρεπείς «δεσποινίδες» των μίντια είχαν σπεύσει με οιμωγές ντροπής να υπερασπισθούν τον πρωθυπουργό, διότι δήθεν κοκκίνιζαν και στην σκέψη ενός διεφθαρμένου ηγέτη. Τότε μάλιστα έλεγα ότι η υπόθεση Siemens είναι δυναμίτης στα θεμέλια του πολιτικού κόσμου, ο οποίος έχει μέγιστη ευθύνη να αποκαλύψει τη δική του διαφθορά, προκειμένου να ανακτήσει την χαμένη προ πολλού αξιοπιστία του. Φευ! Σήμερα είναι ξεκάθαρο. Σε αυτόν τον τόπο, τίποτε δεν αποδεικνύεται τόσο δυνατό ώστε να ανατινάξει το οικοδόμημα και να γεννήσει την ελπίδα του καινούριου. Το πτώμα θα είναι εκεί, μπροστά μας, μέχρι να έλθουν κάποιοι γείτονες, που ενοχλημένοι από τη δυσοσμία, θα βάλουν την χώρα στο φέρετρο…


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Τα μαύρα ταμεία της δημοσιογραφίας…


Το σύνολο της ενημέρωσης νοσεί. Η δημοσιότητα είναι το καλύτερο φάρμακο της παθογένειας, ακόμη και όταν αναφερόμαστε σε ιδιωτικές μεταγραφές τηλεαστέρων…


Για τα θέματα της ΕΡΤ συζητούμε εδώ και πολλά χρόνια χωρίς, είναι η αλήθεια, να βγαίνει κανένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Πότε μας πλήγωναν οι συμβασιούχοι που θα έμεναν χωρίς δουλειά. Πότε αντίθετα μας εξαγρίωναν αποκαλύψεις που ήθελαν στελέχη της να είναι αργόμισθοι με παχυλότατες αμοιβές. Πότε οικτίραμε τα δισεκατομμύρια που ξόδευε ο εκάστοτε διευθυντής της σε μη ανταποδοτικές υπερπαραγωγές αμφιβόλου αποτελέσματος. Πότε πάλι, άλλοι, πιο υποψιασμένοι, κάναμε ερωτήσεις στη βουλή για τις εξωτερικές παραγωγές διαφόρων προγραμμάτων της κρατικής τηλεόρασης και το δυσανάλογο κόστος τους.

Η αλήθεια είναι ότι το κράτος, σε όποιον τομέα και αν αναφέρεται κάποιος, νοσεί εμφανέστερα από τον αντίστοιχο ιδιωτικό. Και αυτό εξηγείται στο βαθμό που δεν λειτουργεί με χρηματοοικονομικά και ως εκ τούτου ορθολογικά κριτήρια, αλλά στη σφαίρα τις μικροπολιτικής παράνοιας και της ανορθολογικής αναντιστοιχίας κόστους- οφέλους.

Στον χώρο των ΜΜΕ ωστόσο, η παθογένεια είναι συνολική. Θα μου πείτε, είναι όλοι οι δημοσιογράφοι παπαγαλάκια και διεφθαρμένοι αυλικοί της εκάστοτε εξουσίας (πολιτικής/ δικαστικής/ εκκλησιαστικής/ οικονομικής); Προφανώς, όχι. Είναι όμως διαπλεκόμενοι οι ταγοί της δημοσιογραφίας και οι υψηλά ιστάμενοι των συγκροτημάτων. Ποτέ οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ δεν είδαν τον Τύπο ως επένδυση για μπίζνες, αλλά κυρίως ως εφαλτήριο για άλλου είδους δραστηριότητες, για την εξυπηρέτηση των οποίων βόλευε ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής πίεσης, ή σωστότερα πολιτικού εκβιασμού. Άλλοι πάλι, κάνοντας χρήση της μιας ή της άλλης πολιτικής γνωριμίας, συντηρούν για χρόνια φύλλα ανύπαρκτα αποσπώντας τεράστια ποσά από την πίττα της κρατικής διαφήμισης. Από την άλλη πλευρά και οι δημοσιογράφοι που επιστρατεύτηκαν, υπηρέτησαν πιστά τον ως άνω περιγραφέντα σκοπό, πουλώντας εκδουλεύσεις στα διάφορα αφεντικά τους με τεράστια οφέλη. Με δύο και τρεις δουλειές, με παράλληλα «μαύρα» μισθολόγια σε υπουργεία ή οργανισμούς, με αργομισθίες στην ΕΡΤ. Κάπως έτσι, η συνενοχή του συστήματος κατόρθωσε να μετατρέψει τα λεγόμενα «μαντρόσκυλα» της εξουσίας σε πιστά της σκυλάκια, την ίδια ώρα που η αγορά των μίντια, σε επίπεδο επιχειρήσεων, είναι ένας βούρκος που ζέχνει. Γνωστές υποθέσεις, όπως αυτές εκδοτικών επιχειρήσεων που χρωστούν δις ευρώ σε ασφαλιστικές εισφορές στο κράτος, αλλά και άλλες άγνωστες, όπως αυτή έγκριτου εκδότη που πήρε από το χέρι πρώην υπουργό και νυν αρθρογράφο εντύπου του προκειμένου να τον προτείνει σε επικεφαλής κυβέρνησης για τη θέση του υπουργού οικονομίας!

Η αλλαγή του σκηνικού απαιτεί τερατώδη αποφασιστικότητα. Κατ’ αρχήν των ιδίων των δημοσιογράφων να βάλουν μια τάξη στον οίκο τους. Αλλά και της πολιτικής ηγεσίας του τόπου που πρέπει να καταλάβει ότι με εκδουλεύσεις και εξαρτήσεις, δημιουργείται ένας ομφάλιος λώρος που μακροπρόθεσμα τους ζημιώνει διπλά. Το παράδειγμα Καραμανλή που για χρόνια τον συντηρούσε μια στρατιά από μίντια, για να τον αποδομήσουν πλήρως λίγο καιρό πριν την κατάρρευσή του, είναι ενδεικτικό.

Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να βάλει κανόνες. Ποιοι δουλεύουν πού και με τι συνθήκες εργασίας. Ποιοι είναι εκείνοι που εργάζονται σε πολλές θέσεις, με έμφαση σε όσους απασχολούνται σε δημόσιο ή δημοτικό μέσο ενημέρωσης (πχ. ΕΡΤ, κανάλι της βουλής, κανάλι του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης, δορυφορικά προγράμματα, κρατικά ραδιόφωνα, Αθήνα 9,84 κα). Ποιες είναι οι αμοιβές τους. Ποιοι εργάζονται σε γραφεία Τύπου υπουργών.

Το ασφαλέστερο εργαλείο ελέγχου της κάθε εξουσίας είναι η δημοσιότητα. Και αυτό πρέπει να ισχύει και για τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα δεν μπορεί να καλύπτει περιπτώσεις διαφθοράς ή έστω και την υπόνοιά της. Ο υπουργός πολιτισμού πρέπει να δώσει στη δημοσιότητα τα ονόματα των εργαζομένων στην ΕΡΤ και τις αμοιβές τους. Ο υπουργός δημόσιας τάξης πρέπει επιτέλους να μας πει ποιοι δημοσιογράφοι απασχολούν αστυνομικούς στην προσωπική τους ασφάλεια και πόσους. Αλλά και οι καναλάρχες να δημοσιοποιούν τις αμοιβές ή τα ποσά που δαπανούν για μεταγραφές τηλεαστέρων. Μετά το προηγούμενο της κ. Ζαχαρέα που έλαβε παχυλή αποζημίωση από την πρώην ιδιοκτησία του «Άλφα» για να «σηκωθεί να φύγει» (όπως λεγόταν την εποχή της αποκάλυψης), δεν δικαιούμαστε να γνωρίζουμε με πόσα χρήματα θα προσληφθεί στον «Σκάι» (αν τελικώς έχει κλείσει η συμφωνία) το πρωινό δίδυμο της ΕΡΤ, για το οποίο τόσα έχουν γραφτεί περί της αστρονομικής αμοιβής που λαμβάνει από την κρατική; Και αυτό όχι από περιέργεια, αλλά επειδή κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε έστω τις διαδρομές του μαύρου χρήματος από τα υπουργεία, τα κομματικά γραφεία, τα εκδοτικά συγκροτήματα στους δέκτες μας, τα ενημερωτικά πρωινάδικα και τα δελτία των 8….

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Είναι παραμύθι ότι η Νέα Δημοκρατία τους χωράει όλους και όλα. Η ενότητα και η δημοκρατία θέλουν δουλειά για να γίνουν πράξη και να μην μείνουν κενοί βερμπαλισμοί. Για την ώρα, ωστόσο, φαίνεται ότι είναι….

Δεν ξέρω γιατί σε αυτόν τον τόπο κανένα πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και σαν να υποκύπτουν τα πάντα σε μια ρητορική έστω εντροπία, όλα όσα μας προκαλούσαν ένα σαρκαστικό μειδίαμα το περασμένο διάστημα, επανέρχονται ανερυθρίαστα και υπερηφάνως στο δημόσιο διάλογο, αλλά και τη δημόσια ζωή. Σαν να μην πέρασε μια ημέρα.

Επανήλθαν λοιπόν με σφοδρότητα τα δημοσιεύματα που θέλουν τον κ. Σαμαρά να στέλνει αυστηρά μηνύματα ενότητας στο εσωτερικό του κόμματός του και νουθεσίες ότι καμία εσωστρέφεια δεν θα γίνει αποδεκτή. Αντίθετα, ισχυρίζεται, θα εγκαθιδρυθούν δημοκρατικές διαδικασίες. Ε, λοιπόν, από αυστηρά μηνύματα χορτάσαμε. Λησμονήσαμε τον αείμνηστο νεοκαραμανλή να κουνά νευρικά τα δάκτυλα και να στέλνει απειλητικά μηνύματα σε όσους είχαν το λιγοστό θάρρος να πουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή στραβά αρμενίζαμε; Λησμονήσαμε την αμετροέπεια του περί της δήθεν εσωτερικής υπονόμευσης που δεν του επέτρεπε να κυβερνήσει τόσο μεγαλοπρεπώς την χώρα όσο θα επιθυμούσε; Λησμονήσαμε την κίβδηλή του δέσμευση για δημοκρατικές διαδικασίες και τη δήθεν πίστη του στη διαλογική διαδικασία;

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Και η ενότητα και η δημοκρατία θέλουν δουλειά. Και δεν είναι αυτονόητες. Είναι παραμύθι ότι η Νέα Δημοκρατία τους χωράει και όλους και όλα. Χωράει κρατιστές και φιλελεύθερα μυαλά; Χωράει απατεώνες και έντιμους; Χωράει ακραίους και μετριοπαθείς; Χωράει έλλογους και άνοες; Χωράει ρεαλιστές και λαϊκιστές; Η απάντηση θα ήταν καταφατική πριν από μερικά χρόνια, όταν ακόμη τα μεγάλα κόμματα γίνονταν βορά στις ορέξεις διαφόρων ετεροκλήτων δυνάμεων που ανέχονταν ο ένας την παρουσία του άλλου, με μόνο συνεκτικό δεσμό την προσδοκία της εξουσίας και της νομής της. Σήμερα, άσχετα αν ορισμένοι εμμένουν να μην το έχουν αντιληφθεί, ο κρατικός κορβανάς εξαντλείται. Πράγμα που σημαίνει ότι η κολλητική αυτή ουσία (το γνωστό «μέλι»), που κρατούσε ενωμένα τα κόμματα, τελειώνει. Οπότε, ένα ξεκαθάρισμα πρέπει να γίνει. Εκούσια ή ακούσια.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η δημοκρατία είναι και αυτή ένα δύσκολο εγχείρημα. Απαιτεί συγκεκριμένες διαδικασίες και όχι κενούς βερμπαλισμούς. Αν ο κ. Σαμαράς είχε και την παραμικρή διάθεση να απομακρυνθεί από το πρότυπο του συγκεντρωτικού ηγεμονίσκου που μέχρι τώρα βασιλεύει στην Δανιμαρκία, θα είχε φανεί ήδη. Πού; Στην ανάδειξη των ανθρώπων που τον πλαισιώνουν, στην στελέχωση των κομματικών θέσεων, στην ανάδειξη των λεγόμενων πρωτοκλασάτων. Αυτό δεν συνέβη. Αλλά ακόμη και σε θεωρητικό επίπεδο, από ότι γνωρίζω καλά, κανένα think tank δεν έχει ξεκινήσει κάποιου είδους συζήτηση για την αναδιαμόρφωση των διαδικασιών και τη θωράκιση της εσωκομματικής δημοκρατίας, ένα κάποιο πλάνο που θα συζητηθεί στο συνέδριο του Ιουλίου. Αντίθετα, έσπευσαν οι νέοι αυλικοί του κ. Σαμαρά να θέσουν ζήτημα κομματικής πειθαρχίας στο θέμα του εκλογικού νόμου και του σχεδίου «Καλλικράτης» χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει κανένας απολύτως διάλογος.

Θυμάστε που κάποτε κουνούσε απειλητικά ο Καραμανλής το δάχτυλο και οι δημοσιογράφοι των Δελτίων των 8 καμώνονταν ότι σκιαχτήκανε; Θυμάστε που πριν από μερικούς μήνες ωρυόταν από το βήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας και στα Δελτία των 8 οι ίδιοι που κάποτε θαύμαζαν το ρητορικό του χάρισμα γελούσανε; Ο πολιτικός χρόνος πλέον μικραίνει ασφυκτικά. Αν ο Καραμανλής είχε μπροστά του μερικά χρόνια, σήμερα δεν μένουν πια παρά μερικοί μήνες, προκειμένου να πείσει κανείς ότι τα όσα λέει δεν είναι επικοινωνισμοί της κακιάς ώρας.

*Το ¨αρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Κομματανθρωπάκια και κομματάρχοντες

Οι μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος θέλει ελεύθερους πολιτικούς να καταθέσουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Όχι εξαρτημένους από κομματικές πειθαρχίες, προσωπικές ιδιοτέλειες και εγωπαθείς αρχηγούς…


Πριν από τρία περίπου χρόνια – σε καιρούς ακόμη παντοδυναμίας του Καραμανλή και μεγάλης αμφισβήτησης του σημερινού πρωθυπουργού- υπήρξαμε κάποιοι που καταθέσαμε γραπτώς την αγωνία μας για το μέλλον του τόπου. Το πρόβλημα, λέγαμε τότε είναι ολιστικό. Η κρίση είναι συνολική. Κρίση οικονομική. Κρίση κοινωνική. Κρίση θεσμών και αξιών. Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι στον τόπο, τίποτε δεν πάει καλά. Τίποτε δεν λειτουργεί. Οι περισσότεροι κρίκοι της αλυσίδας είναι σκουριασμένοι και σπασμένοι. Έστω και με υστέρηση, αυτό, η συνειδητοποίηση δηλαδή, δεν μπορεί παρά να είναι ευχάριστο γεγονός.

Πριν από αρκετά χρόνια, στο περίφημο συνέδριο της Χαλκιδικής της Νέας Δημοκρατίας, είχα διατυπώσει την κάθετη αντίθεσή μου στο ζήτημα της κομματικής πειθαρχίας. Το ίδιο είχα επαναλάβει και όταν έθεσα υποψηφιότητα για τη θέση του γραμματέα του κόμματος απέναντι στον κ. Βαγγέλη Μειμαράκη. Για την ίδια ακριβώς θέση μου διαγράφηκα το 1998 για πρώτη φορά από τον Καραμανλή, αφού δεν καταψήφισα ένα νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ, με τη λογική ότι ήταν ακριβώς στα πατήματα των δικών μας απόψεων. Για τις ίδιες ακριβώς θέσεις διαγράφηκα από τον Καραμανλή για δεύτερη φορά το 2008, αφού επέμενα να εκφράζω δημόσια τις αντιθέσεις μου στο λάθος δρόμο που είχε τραβήξει.

Καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα, να ήταν η κομματική πειθαρχία το πρόβλημά μας…Κι όμως. Ο τρόπος που λειτουργεί η ελληνική Βουλή και τα κόμματα αφενός αντανακλούν τις ίδιες τις κοινωνικές λειτουργίες / αρρυθμίες, αφετέρου δε συνιστούν ακρογωνιαίους λίθους του πολιτεύματος.

Είναι η ώρα να ξανασυζητήσουμε σε αυτόν τον τόπο για την ποιότητα της δημοκρατίας που θέλουμε να υπηρετήσουμε. Πρέπει όλοι μαζί ρητά να καταδικάσουμε όλες αυτές τις πρακτικές ολοκληρωτικών αντιλήψεων που επιβάλλουν κάθε φορά στους βουλευτές μέχρι ποιου σημείου (και αν) μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους. Ο όρος της κομματικής πειθαρχίας είναι μια έννοια που δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Οι βουλευτές πρέπει να είναι ελεύθεροι άνθρωποι, που μπορούν να διατυπώνουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Αν δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι από κάθε τύπου εξαρτήσεις και να διατυπώνουν ελεύθερα τις απόψεις τους, δεν είναι χρήσιμοι για τον τόπο, παρά μόνο για τα κόμματά τους και τους συγκεντρωτικούς αρχηγούς τους. Έχω και στο παρελθόν τονίσει ότι εκτός του ζητήματος του προϋπολογισμού και της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, καμία άλλη ψηφοφορία δεν πρέπει να ξεκινά από δεδομένες αφετηρίες. Διότι, αν αυτό δεν ισχύσει σύντομα δεν θα μπορούμε να μιλούμε για κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά για μια υπό περιορισμό δημοκρατία.
Και ας μη γελιόμαστε. Εκεί έχουμε ήδη φτάσει.

Η Νέα Δημοκρατία το μάθημά της δεν το έχει μάθει. Συνεχίζει να θεωρεί τους βουλευτές κομματανθρωπάκια, που σκύβουν το κεφάλι με υποταγή στον κομματάρχοντα. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όπως αυτό της αλλαγής του εκλογικού νόμου έσπευσε μέσω του κ. Παναγιωτόπουλου να θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας. Και αυτό μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος διάλογος στα εσωτερικά όργανα του κόμματος, προκειμένου να αντιληφθούμε ότι η όποια θέση είναι απαύγασμα συλλογικής σοφίας. Στο ΠΑΣΟΚ αρχίζουν να πέφτουν στο γνωστό παραμύθι της εσωτερικής διαφωνίας που ιντριγκάρει τα μίντια και του καλού τσομπάνη που νουθετεί τα πρόβατα. Αυτό όμως δεν λέγεται ούτε δημοκρατία, ούτε βουλή, ούτε κυβέρνηση. Και το λογαριασμό τον πληρώνει τελικώς ο τόπος.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 23 Ιανουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Αγρότες Δημοσίου Δικαίου …

Οι αγρότες έχουν γίνει κάτι σαν κάστα δημοσίων υπαλλήλων. Το μισθολόγιο τους όμως έχει πλέον οριστικά αποθάνει…


Στην Ελλάδα βλέπουμε να συμβαίνει το εξής παράδοξο. Οι αγρότες έχουν γίνει κάτι σαν μια ιδιότυπη κάστα δημοσίων υπαλλήλων. Βέβαια, ζορίζονται λίγο παραπάνω για να πάρουν από το κράτος αυτά που αιτούνται. Στο τέλος, όμως οι απαιτήσεις τους ικανοποιούνται, είτε επειδή κάποιος μεγαλόσχημος πολιτικός κατάγεται – και ως εκ τούτου έλκει την πολιτική του ισχύ – από περιοχή με ισχυρή εργατιά, τύπου Θεσσαλία, είτε επειδή καμία κυβέρνηση στον κόσμο δεν μπορεί να παράγει το παραμικρό με το εθνικό δίκτυο συγκοινωνιών μπλοκαρισμένο επί μακρόν.

Για να είμαι ξεκάθαρος. Το να στήνουν μπλόκα οι αγρότες, ή όποιοι άλλοι, στους δρόμους είναι απαράδεκτο φαινόμενο. Πέρα από την παράλογη(sic) λογική της αριστεράς, που θέλει έναν συμβολισμό να κρύβεται πίσω από τον αποκλεισμό των εθνικών οδών από τους αγρότες, οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις δεν έχουν καμία απολύτως συνάφεια με τα αιτήματα της εν λόγω κοινωνικής ομάδας. Ποτέ δεν είχαν. Ούτε όταν οι εθνικές οδοί αποκλείονταν από φιλάθλους και από οργισμένους κατοίκους χωριών που θεωρούσαν ότι θίγονταν από τον «Καποδίστρια».

Στην περίπτωση αυτή, έχουμε κατάφωρη παραβίαση του νόμου. Είτε το δούμε στενά – ως παρακώλυση συγκοινωνιών- είτε ευρύτερα υπό το πρίσμα των ατομικών δικαιωμάτων. Σε κάθε περίπτωση το κράτος οφείλει να παρέμβει, προκειμένου να διορθώσει την παρανομία. Και αυτό δεν οφείλει να το κάνει με διάλογο. Διάλογο μπορεί και πρέπει να κάνει όταν πλέον η αδικία εις βάρος του κοινωνικού συνόλου θα έχει διορθωθεί και όχι όταν θα τελεί υπό το άγος του εκβιαστικού διλήμματος «Κάνε μας βιώσιμο το χωράφι, για να σου επιτρέψουμε να έχεις δρόμους ανοικτούς».

Πριν από έναν χρόνο ακριβώς η κυβέρνηση νεοκαραμανλή υπέκυψε στις ίδιες ακριβώς πιέσεις. Ήταν ωστόσο, μια κυβέρνηση στα όρια της, για την οποία η όποια περίοδος χάριτος ή ανοχής είχε οριστικά τελειώσει, με ένα υπουργικό συμβούλιο που τελούσε υπό την πίεση της διαχείρισης με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάνει κανέναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και τέλος, έναν πρωθυπουργό ελλειμματικό, που εξελίχθηκε σε βαρίδι για το κόμμα του και την χώρα. Ως εκ τούτου, τα 500 εκατομμύρια που ζήτησαν οι αγρότες τα πήραν (δεν τα έδωσε άλλωστε ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Χατζηγάκης από την τσέπη τους), άσχετα αν η αναγνώριση της παρανομίας μας από την Ευρώπη ήταν προεξοφλημένη. Όπως και η καταδίκη. Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει σήμερα ούτε ένα βήμα πίσω. Οι επιδοματικές πολιτικές σε κάθε επίπεδο πρέπει να τελειώσουν. Ούτε δίκαιες είναι, ούτε λογικές.

Το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας των ελλήνων παραγωγών παραμένει. Ο χορός των επιδοτήσεων πέθανε ή θα πεθάνει οριστικά στο προσεχές μέλλον. Οι Έλληνες αγρότες θα πρέπει να μάθουν να λειτουργούν ως επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν τα ρίσκα του επιχειρείν και όχι ως δημόσιοι υπάλληλοι που «βρέξει- χιονίσει» εξασφαλίζουν τα προς το ζην από τον κρατικό κορβανά. Ο προϋπολογισμός δεν είναι καμία Ιερή Αγελάδα που συνεχώς κατεβάζει γάλα. Κι αν κάποτε είχαμε τα περιθώρια να τον βλέπουμε έτσι, δυστυχώς σήμερα το γάλα έχει στερέψει.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Οι καμπάνες της Κωνσταντινουπόλεως…

Τις καμπάνες της Κωνσταντινούπολης, της Βασιλευούσης –όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει- χτυπούσε επί μακρόν ο σημερινός εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, επί των ημερών Καραμανλή, προκειμένου να μας προειδοποιήσει όλους για τον ολισθηρό δρόμο που είχε επιλέξει αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει την χώρα. Αυτά είπε μεταξύ άλλων σε προχθεσινό βραδινό πάνελ που εκόσμησε με την παρουσία του ο κ. Παναγιωτόπουλος, απορρίπτοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε προσωπική ευθύνη για την πενταετή νεοκαραμανλική καταστροφή που κληροδότησε στη χώρα τα σημερινά της πρωτοφανή αδιέξοδα. Μιλούσε. Προειδοποιούσε. Χτύπησε τις βαριές καμπάνες της Πόλης. Είπε ο κ. Παναγιωτόπουλος, πολιτικός εκ των κορυφαίων επιλογών της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ.

Είναι τα πράγματα έτσι; Προφανώς όχι. Πλην όμως το θολό τοπίο που διαμορφώνεται στα πολιτικά πράγματα επιτρέπει στον καθένα να αυτοχαρακτηρίζεται κατά το δοκούν και συμφέρον, να απευθύνεται ανερυθρίαστα σε (sic) ελαφρομνήμονες, να καλύπτεται πίσω από τη διάχυση των ευθυνών, προκειμένου η αχλή της απροσδιορίστου συλλογικής ευθύνης να σκεπάζει το προσωπικό ατόπημα, την όποια ανεύθυνη ατομικότητά. Άλλωστε, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει και από αυτήν εδώ τη στήλη, η διάχυση της ευθύνης είναι το μεγαλύτερο όπλο του ενόχου. Πίσω από φράσεις γενικόλογες και βαρύγδουπες που ο κ. Παναγιωτόπουλος και οι συν αυτώ ανακυκλώνει στον δημόσιο διάλογο, όπως «όλοι αυτοί που πλήγωσαν το λαό της παράταξης» ή «την αυτοκριτική μας την έχουμε γενναία κάνει» κρύβονται ονόματα και επίθετα, συγκεκριμένες συμπεριφορές και πιθανολογώ μετά βεβαιότητας ακόμη και εγκλήματα. Πράγματα που δεν λέγονται με το όνομά τους. Που ακόμη συγκαλύπτονται. Που έχουν με δική τους ευθύνη όλα παραγραφεί.

Ο κ. Παναγιωτόπουλος, όπως και οι άλλοι που σήμερα επαναλαμβάνουν ότι μίλησαν, ότι έκαναν το χρέος τους απέναντι στην παράταξη και τον τόπο, ψεύδονται ασύστολα. Κι αυτό διότι τις κρίσιμες, τις γόνιμες για διαφωνία στιγμές, τότε που υπήρχε πράγματι περιθώριο για αντιστροφή του κλίματος και περιορισμό της καταστροφής, οι καμπάνες που ισχυρίζονται ότι χτύπησαν υπήρξαν προφανώς… άηχες.

«Ασφαλώς γίνονται και λάθη – έλεγε στην εφημερίδα «Αξία» το Μάρτη του 2008, ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, κ. Παναγιωτόπουλος για να καταλήξει «παρατηρούνται καθυστερήσεις, υπάρχουν αδυναμίες και ανεπάρκειες σε ορισμένους τομείς. Αν όμως κανείς κάνει τον απολογισμό της τετραετίας της ΝΔ, θα διαπιστώσει ότι το ισοζύγιο είναι απολύτως θετικό και τα επιτεύγματα και η προσφορά προς τον τόπο υπερτερούν συντριπτικά, έναντι των όποιων μειονεκτημάτων». Την ίδια στιγμή, σε πλείστες συνεντεύξεις του, δεν έπαυε να αναμασά τη γνωστή φράση «φως σε όλα, οι ένοχοι στην φυλακή», χωρίς ωστόσο να παραδέχεται καμία εμπλοκή της ΝΔ στη διαφθορά που κατέκλυσε τον τόπο.

Για τον κ. Παναγιωτόπουλο, λοιπόν, αυτό που συνέβη την πενταετία ήταν απλώς καθυστερήσεις, αδυναμίες, ανεπάρκειες. Το δε ισοζύγιο απόλυτα θετικό. Ας πάψει λοιπόν σήμερα με τους γνωστούς νεοκαραμανλικούς βερμπαλισμούς και το πομπώδες ύφος να επιχειρεί να ανασκευάσει την αξιοπιστία του. Αυτό το εγχείρημα του ιδίου και άλλων επιτείνει την προσωπική τους ιδιοτέλεια και τα ταπεινά τους κίνητρα. Ή πάλι, επειδή δημοκρατία έχουμε, ας μας πει πόσο επιτυχημένος ήταν ως υπουργός εργασίας (ή ο κ. Μαρκόπουλος ως υπουργός τουρισμού!) για να δούμε τελικώς και κατά πόσον δικαιούται να κάνει κριτική.

Για να καταλήξω. Ο κ. Παναγιωτόπουλος, έχοντας ανακτήσει σήμερα την προσωπική του ισχύ, στο πλάι του κ. Σαμαρά και έχοντας διαγράψει από την μνήμη των μίντια τις μελανές σελίδες της απομάκρυνσης του από το υπουργείο εργασίας (επί Καραμανλή) προσπαθεί να μας πείσει ότι υπήρξε άφοβος. Και μίλησε λέει μάλιστα και με προσωπικό κόστος. Και είπε την αλήθεια λέει όταν έπρεπε, χωρίς να υπολογίσει συνέπειες. Γιατί άραγε αυτές οι συνέπειες δεν ήλθαν ποτέ; Πολύ απλά, διότι ποτέ επί της ουσίας, ουδέποτε ενόχλησε. Μέρος του κατεστημένου. Μέρος του συστήματος. Μέρος των αυλών. Και ασφαλώς, δίχως ίχνος μεταμέλειας ή διάθεση νεωτερικότητας, δεν διστάζει σήμερα πρώτος να κραδαίνει την σπάθη της κομματικής πειθαρχίας επί των κεφαλών των ολίγων εκλεγμένων δεξιών βουλευτών. Στο ζήτημα του εκλογικού νόμου «δεν υπάρχει ψήφος κατά συνείδηση, αλλά η επίσημη θέση του κόμματος», δήλωσε σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης ο κ. Παναγιωτόπουλος, προφανώς για να αποδείξει πόσο «ανοικτόμυαλα» σκέπτεται τα περί διαλόγου η νέα ηγεσία της παράταξης.

Οι καμπάνες θα ηχήσουν, αλλά για κάποιους είναι ήδη πολύ αργά. Την προσωπική τους διαδρομή την έχουν πια υπογράψει οι προηγούμενες πράξεις τους.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Πιο μακριά από το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Όπως όλα δείχνουν, το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης που θα καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση θα πάρει το πράσινο φως προκειμένου να αρχίσει η εφαρμογή του. Ωστόσο, εκείνο το οποίο πρέπει να έχουμε κατά νου, όσο κι αν αυτό ενδεχομένως υποδαυλίζει την κοινωνική δυσαρέσκεια, είναι ότι εμείς δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αρκεστούμε σε ό,τι το πρόγραμμα προβλέπει. Όχι αποκλειστικά τουλάχιστον. Με απλά λόγια, αυτό το σχέδιο, που σαφέστατα δεν είναι κανένα μαγικό που θα αλλάξει άρδην την πορεία των πραγμάτων, θα πρέπει να το κρατήσουμε ως το μίνιμουμ, τη βάση των αλλαγών που πρέπει να επιχειρήσουμε. Διότι, ναι μεν το ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των Βρυξελλών και κατ’ επέκταση των διεθνών αγορών, πλην όμως σε πρώτο πλάνο τοποθετείται και η αισιοδοξία του ελληνικού λαού ότι η ανάπτυξη θα φέρει και πάλι τη δυνατότητα της ευδαιμονίας και της δημιουργίας.

Εκτιμώ ότι το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης δεν θα είναι αρκετό αν η κυβέρνηση – μπροστά στο φόβο της διόγκωσης του πολιτικού κόστους – διολισθήσει σε μια λογική συμβιβασμών και ισορροπιών. Τα μέτρα που οφείλει να πάρει σε όλους τους τομείς πρέπει να πάνε μακρύτερα και βαθύτερα. Να αγγίξουν όλα τα ζητήματα που πονάνε. Να βάλουν πυρίτιδα στα θεμέλια της νεοελληνικής νοοτροπίας.

Συγκεκριμένα. Στο πεδίο της οικονομίας, τα έκτακτα φορολογικά μέτρα δεν είναι αρκετά, κάποια μονιμότερα ωστόσο (τοποθέτηση ταμειακών μηχανών και στα ταξί κα) είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Από την πρώτη στιγμή, εδώ και δύο μήνες, από αυτήν εδώ τη στήλη έγραφα για την ανάγκη μιας ευρύτερης συναίνεσης στο ζήτημα της φορολογικής μεταρρύθμισης. Και αυτό, διότι, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκείνο το απαραίτητο ασφαλές περιβάλλον για τους δικούς μας, αλλά και τους ξένους επενδυτές. Αυτό δεν έχει συμβεί. Άλλο παράδειγμα; Η δειλή περικοπή στις δαπάνες. Πάλι από αυτές εδώ τις σελίδες είχα ζητήσει από τον κ. Γερουλάνο και τον κ. Χρυσοχοείδη να δημοσιοποιήσει ο πρώτος τα ονόματα των αργόσχολων στην κρατική τηλεόραση και τις αμοιβές τους, ο δεύτερος τα ονόματα των δημοσιογράφων που απασχολούν αστυνομικούς στις προσωπικές τους φρουρές και τον αριθμό των ένστολων. Ο κ. Χρυσοχοίδης δεν έχει απαντήσει. Ο κ. Γερουλάνος δήλωσε ότι θα σεβαστεί το νόμο περί προσωπικών δεδομένων, οπότε και δεν θα δώσει τα στοιχεία αυτά. Αν όμως δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι παίρνουν τα λεφτά μας, ποιοι υπεραμοίβονται και ποιοι αργομισθούν, τότε και το αίσθημα συγκάλυψης επιτείνεται και ο σκοπός της μείωσης της κρατικής σπατάλης δεν εξυπηρετείται. Και αν με ρωτάτε ακριβώς τι πρέπει να συμβεί; Οι αστυνομικοί να γυρίσουν στις δουλειές τους, οι δημοσιογράφοι να δώσουν εξηγήσεις για ποιους λόγους χρειάζονταν προστασία και οι αργόμισθοι της ΕΡΤ να απολυθούν. Ένα ακόμη παράδειγμα; Οι δύο επιπλέον μισθοί που παίρνουν οι υπάλληλοι της Βουλής. Το ζήτημα δεν είναι απλώς η φορολόγησή τους, αλλά η περικοπή τους. Και ακόμη παραπέρα. Η μείωση του ίδιου του αριθμού των υπαλλήλων της που διπλασιάστηκε επί προεδρίας Σιούφα, την ώρα που ακόμη εκκρεμούν οι εξηγήσεις της ρουσφετολογικής και άκρως καταχρηστικής δημόσιας στάσης του πρώην προέδρου του κοινοβουλίου.

Τα μέτρα για την ελληνική οικονομία πρέπει να υπερβούν τον αποσπασματικό τους χαρακτήρα. Το βλέμμα μας δεν μπορεί να απλώνεται μέχρι εκεί που θα μας ανεχθούν οι Βρυξέλλες. Το ζήτημα είναι η είσοδος μας σε τροχιά ανάπτυξης. Αν η κυβέρνηση πιστέψει ότι θα εφαρμόσει το ΠΣΑ και «τη γλίτωσε», τότε οι πολίτες αυτής της χώρας θα αργήσουν πολύ να ευδαιμονίσουν και πάλι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει περίπτωση να ευδαιμονίσουν, αν δεν ματώσουν πρώτα. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε αλλαγής.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Διγλωσσία

Σίγουρα υπάρχουν θετικά, υπάρχουν και αρνητικά στην εικόνα και τις δράσεις της σημερινής κυβέρνησης. Λείπει όμως κάτι εξαιρετικά ουσιαστικό. Η υιοθέτηση μιας κοινής γλώσσας που θα απευθυνθεί στο λαϊκό αίσθημα και θα το κινητοποιήσει, σε βαθμό συγκινήσεως, προκειμένου να αντιληφθεί όχι απλώς το αδιέξοδο της χώρας, αλλά κυρίως το γεγονός ότι όλοι θα πληρώσουμε για να εξέλθουμε από την κρίση. Ότε και αν βεβαίως συμβεί αυτό.

Από την μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε τον κ. Παπανδρέου να αναφέρει στο μήνυμα του ότι η κατάσταση στην οποία παρέλαβε την χώρα ξεπερνά και την φαντασία του. Χωρίς να μπούμε στην ουσία του ζητήματος, αν δηλαδή ο εκάστοτε αρχηγός αντιπολίτευσης έχει το δικαίωμα, άμα τη αναλήψει της εξουσίας να ισχυρίζεται πλάνη σε τέτοιο βαθμό, καταλαβαίνει κανείς ότι δικαίως αναφέρουν ορισμένοι ότι «πρέπει να χυθεί αίμα», προκειμένου να βγούμε κατά το δυνατόν αλώβητοι από αυτές τις ιστορίες που μας άνοιξαν οι κυβερνήσεις νεοκαραμανλή. Ελπίζουμε βέβαια, το αίμα να είναι μεταφορά λόγου και όχι σκηνή στους δρόμους της Αθήνας.

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, καλλιεργείται η εντύπωση από πολλά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, ότι «υπάρχει ελπίδα» και μάλιστα ότι μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την κρίση προκειμένου να γίνουμε δυνατότεροι, χωρίς να ματώσουμε επί της ουσίας. Για παράδειγμα, εξαιρούν από το «μάτωμα» τους αγρότες ή τους δημοσίους υπαλλήλους ή τους χαμηλομισθωτούς. Αλλά και για τις υπόλοιπες τάξεις που θα πληγούν, αποφεύγουν επιμελώς να συγκεκριμενοποιήσουν το «πλήγμα», προκειμένου προφανώς να μην γίνουν δυσάρεστοι.

Εξαρχής γράφαμε από αυτήν εδώ την στήλη ότι η κρίση για να αντιμετωπιστεί θέλει ρεαλισμό, ειλικρίνεια και πολιτικούς παράτολμους που θα αγνοήσουν το πολιτικό κόστος. Αν τελικώς αποφασίσουμε ότι δεν θέλουμε να βουλιάξουμε, θα πληρώσουμε όλοι. Κι αυτό, όχι διότι κάποιοι μας αδίκησαν, αλλά διότι, πολίτες και πολιτικοί τόσα χρόνια μάθαμε σε έναν βίο έκλυτο, με συνείδηση χαλαρή σχετικά με την παρανομία, με ψήφο καθυποταγμένη στις προσωπικές μας ιδιοτέλειες.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πού πάει αυτή η χώρα;

Θα ήθελε να πιστεύει ο όποιος νοήμων άνθρωπος και πολίτης διαθέτων μίνιμουμ κοινωνικής συνειδήσεως ότι μετά την νεοκαραμανλική τραγωδία θα δημιουργούνταν νέες αντιλήψεις και συμπεριφορές στην πολιτική ζωή του τόπου. Με απλά λόγια, ότι το πολιτικό σύστημα θα είχε μάθει το μάθημά του και με διάθεση πρωτίστως αυτοσυντήρησης θα επιχειρούσε ένα ρετούς τουλάχιστον στην εικόνα του. Κι αυτό διότι, ο Καραμανλής, που υποδέχτηκαν ως σωτήρα το 2004, έφυγε κυριολεκτικά κυνηγημένος και βράδυ, αφήνοντας πίσω του την απαξίωση, την εξαθλίωση, τη χώρα στη χειρότερη μεταπολιτευτικά κατάσταση.

Κι όμως, το αυτονόητο δεν έχει προφανώς καμία θέση στην νεοελληνική πραγματικότητα. Εκατό ημέρες αφότου η χώρα απέκτησε νέα κυβέρνηση και η πλειοψηφία της πολιτικής πυραμίδας και του κοινωνικού ιστού μοιάζει να μην έμαθε τίποτε. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι κόντρες στο ΠΑΣΟΚ. Και κυρίως, η φημολογία για τις κόντρες, που είναι πολύ πιο παραλυτική και αδιέξοδη από την ίδια την διαφωνία. Και βέβαια, εκτός από τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που πίστεψαν ότι η χώρα θα μπορούσε να λειτουργεί στα πρότυπα μιας δεκαετίας πίσω, είναι και τα ελληνικά μίντια που αναπαράγουν ως είδηση το εύλογο και φυσιολογικό. Για παράδειγμα, ότι κάποιος υπουργός διατύπωσε διαφορετική άποψη επί ενός συγκεκριμένου ζητήματος στο υπουργικό συμβούλιο, κάποιοι το παρουσιάζουν ως «σύρραξη» στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ή άλλοι πάλι το επιγράφουν ως «Ξεκίνησαν τα όργανα». Τρελά πράγματα δηλαδή, να περιγράφεται ως αρρυθμία αυτό που αποδεικνύει σε κάθε προοδευμένη χώρα την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.

Και η τραγωδία συνεχίζεται στην αντίπερα όχθη. Οι κκ Μαρκόπουλος και Παναγιωτόπουλος έχουν αναλάβει τον βαρύ ρόλο της ανασύνταξης του νεοδημοκρατικού στρατοπέδου. Χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής, συνεχίζουν να αναμασούν τα περί φιλαλήθειας του Καραμανλή, τον οποίο μάλιστα περιγράφουν και ως ανδρείο! Κι αυτό διότι, λένε, μας περιέγραψε κατάμουτρα την τραγωδία, στην οποία ο ίδιος και η παρέα του εξανάγκασαν την χώρα να περιέλθει, προτού πηδήξει από το σκάφος πρώτος σαν σκιαγμένος ποντικός. Επίσης, συνεχίζουν να μας λένε το πόσο αφοσιωμένη είναι η Νέα Δημοκρατία και οι ίδιοι στην πάταξη της διαφθοράς. Δεν ξέρω αν και οι δυο τους δικαιούνται δια να ομιλούν (θα φανεί στο άμεσο προσεχές μέλλον), αλλά το να προσποιούνται ότι επί των ημερών τους δεν δημιουργήθηκε κανένα σκάνδαλο και να αναφέρουν απλά και αόριστα ότι όσοι πλήγωσαν την παράταξη έχουν τεθεί εκτός ή θα τεθούν προσεχώς στο περιθώριο, προσβάλει ασφαλώς την νοημοσύνη πολλών εξ ημών. Ακόμη πιο τραγική θεωρώ την ισοπεδωτική αντιπολίτευση που εδώ και μερικές ημέρες ακολουθούν. Διότι ναι μεν λένε ότι σε ό,τι είμαστε υπέρ, το ΠΑΣΟΚ θα μας βρει συμμάχους, αλλά επί του πρακτέου δεν συμφωνούν ποτέ σε κάτι.

Συμφωνώ ότι στις Δημοκρατίες μπορούν να ακούγονται όλοι. Είναι ασφαλώς αναφαίρετο δικαίωμα. Αλλά το να καταλογίζει μικροκομματικές σκοπιμότητες ο κ. Παυλόπουλος στο νομοσχέδιο για την αυτοδιοίκηση, ο άνθρωπος που έκανε ανέκδοτο την επανίδρυση και εγκαθίδρυσε την πολιτική αρπαχτή με τον εκλογικό του νόμο, μάλλον είναι τρελό. Ούτε για κοινοβουλευτικό διασυρμό με αφορμή την τροπολογία για τις γονικές παροχές μπορούν να μιλούν άνθρωποι που διέσυραν τους θεσμούς και εξευτέλισαν κάθε διαδικασία. Ούτε για ακυβερνησία μπορεί να μιλά η Νέα Δημοκρατία σχολιάζοντας τις πρώτες εκατό ημέρες του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αφού αυτοί το έκαναν ανενόχλητοι επί πεντέμισι χρόνια.

Το μέλλον θέλει σοβαρότητα. Με μπούρδες και παραφιλολογίες δεν κερδίζεται το στοίχημα. Ας έχουν όλοι δε, στο μυαλό τους, ότι για τον επόμενο που παταγωδώς θα αποτύχει στο πόστο του, δεν θα υπάρξει το περιθώριο να πηδήξει μόνος του από το σκάφος. Η ανοχή του λαού έχει τελειώσει για όλους τους. Προ πολλού.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Η Χώρα" το Σάββατο 16 ιανουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Για μια ουσιαστική αποκέντρωση

Για τους θιασώτες του, ο σημερινός πρωθυπουργός διέθετε ένα βασικό προσόν. Έχει άγνοια κινδύνου. Ως εκ τούτου, δεν φοβάται τις παράτολμες κινήσεις, που μπορεί βραχυπρόθεσμα να δημιουργήσουν προβλήματα, μακροπρόθεσμα όμως θα έχουν αμιγώς μεταρρυθμιστικά αποτελέσματα. Η αποκέντρωση του κράτους υπήρξε ανέκαθεν πάγια άποψη του κ. Παπανδρέου. Κι όταν λέμε αποκέντρωση δεν εννοούμε μόνο την τοπική αυτοδιοίκηση ως οργανωτικές δομές, αλλά τις υπηρεσίες υγείας, παιδείας, και σαφώς τα πανεπιστήμια.

Το σχέδιο «Καλλικράτης», ως το δεύτερο στάδιο του γνωστού «Καποδιστρία», είναι ασφαλώς ένα θετικότατο βήμα. Παρά τις αντιδράσεις των γνωστών «ημετέρων» που είχαν σταθεί εμπόδιο και στην πρώτη φάση του σχεδίου, η χωρά ορθώς προσανατολίζεται προς λιγότερο κρατισμό και περισσότερη αποκέντρωση. Εντούτοις, το στοίχημα για να κερδηθεί πρέπει να είναι απόλυτα ριζοσπαστικό, χωρίς φοβίες και αγκυλώσεις.

Κατ’ αρχήν, η διοικητική και η οικονομική αυτοτέλεια πρέπει να είναι ολοκληρωτική. Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι για παράδειγμα η παραγωγή μελετών και έργων, η παροχή υπηρεσιών και άλλα , προκειμένου να μην επαναληφθούν φαινόμενα σημερινά όπου δήμαρχοι και περιφερειάρχες συνωστίζονται στα γραφεία των υπουργών, αλλά και οι γνωστές παθογένειες με τους δήμους να κινδυνεύουν από οικονομική κατάρρευση, και ακόμη παραπέρα, οι δήμαρχοι να κατηγορούνται για κακοδιαχείριση και «φέσια».

Η ανάγκη για ένα νέο κύμα υποχρεωτικών συγχωνεύσεων δήμων και περιφερειών της χώρας, είναι ασφαλώς επιτακτική. Κακά τα ψέματα. Η ολοκληρωμένη προσέγγιση της πραγματικότητας γενικότερα δεν μπορεί να επιτευχθεί από το Κοινοβούλιο και από το γραφείο του πρωθυπουργού. Αυτά τα προβλήματα απαιτούν ένα εξελισσόμενο σύστημα διακυβέρνησης και κυρίως μια ισχυρή τοπική αυτοδιοίκηση.
Εξίσου σημαντική είναι κατά την άποψή μου η ουσιαστική μείωση του κρατικού συγκεντρωτισμού. Αρχικά εστιάζοντας στη φορολογική αποκέντρωση: Οι νέοι δήμοι θα μπορούν να ελέγχουν αποτελεσματικότερα τη διαδικασία βεβαίωσης και είσπραξης των τοπικών εσόδων και μακροπρόθεσμα θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν ιδίους εισπρακτικούς μηχανισμούς και να απαλλαγούν από κάθε είδους «κηδεμονίες». Κατ' αυτόν τον τρόπο, και έχοντας εξασφαλίσει νέους πόρους, μπορεί να ακολουθήσει και η μεταφορά αρμοδιοτήτων στους Δήμους σε τομείς όπως η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, η κοινωνική πρόνοια, η πυροσβεστική, οι τοπικές παρεμβάσεις στο δομημένο και φυσικό περιβάλλον, η πρωτοβάθμια υγεία και η προληπτική ιατρική.Αυτή η αποκέντρωση φορολογικών εσόδων και αρμοδιοτήτων -κάτι που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη- θα ενδυναμώσει μεν την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά θα δώσει και νέα αναπτυξιακή ώθηση στο κράτος, η δομή του οποίου θα είναι απλή -ευδιάκριτη- αποκεντρωμένη. Ως εκ τούτου, η κεντρική εξουσία (κυβέρνηση) θα έχει έναν ρόλο πραγματικά επιτελικό διατηρώντας αμιγώς τον έλεγχο σε υπουργεία-κλειδιά που διαχειρίζονται εθνικές υποθέσεις (Αμυνας, Δημ. Τάξης, Οικονομικών, Εξωτερικών).Από την άλλη πλευρά η περιφερειακή αυτοδιοίκηση θα έχει ως κύρια αποστολή την ανάπτυξη, ενώ το συμβούλιο και ο περιφερειάρχης καλώς προβλέπεται στην κυβερνητική πρόταση να είναι αιρετοί. Επιπλέον, σε δεύτερο επίπεδο, εδώ και χρόνια είναι που δεν είχε νόημα ύπαρξης η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Η ανάπτυξη απαιτεί μεγάλα γεωγραφικά σύνολα για να σχεδιαστεί σωστά, η δε παροχή υπηρεσιών πρέπει να έχει σημείο αναφοράς τους ίδιους τους πολίτες βάσει των αναγκών στις εκάστοτε τοπικές κοινωνίες.

Εν ολίγοις, απαιτείται ένα ολοκληρωμένο εθνικό επιχειρησιακό σχέδιο καθώς και υποστηρικτικοί μηχανισμοί για την εφαρμογή του. Απαιτείται, όμως, και ριζικός επαναπροσδιορισμός των σχέσεων της αυτοδιοίκησης με την κεντρική εξουσία. Η νέα αυτή μεταρρύθμιση πρέπει να σχεδιαστεί από κοινού για το συνολικό πολιτικό και διοικητικό σύστημα της χώρας.Τέλος, έχω καταθέσει εδώ και καιρό την άποψή μου, ότι πρέπει επιτέλους η πολιτική να συνειδητοποιήσει αυτό που οι πολίτες μοιάζουν να έχουν ήδη επιλέξει. Και εξηγούμαι. Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι δημότες άρχισαν δειλά δειλά να αγνοούν αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε «κομματικές γραμμές». Θεμελιώδη ρόλο στην ψήφο τους έπαιξε η εργατικότητα εκείνων που διεκδίκησαν το θώκο και όχι το αμφιλεγόμενο χρίσμα που ορισμένα δήθεν υψηλόβαθμα στελέχη έδωσαν σε κάποιους παράγοντες των τοπικών κοινωνιών με μοναδικό κριτήριο την κομματική περγαμηνή.
Τα κόμματα πρέπει να αφήσουν ελεύθερους τους πολίτες να εκλέξουν αυτούς που, κατά την άποψή τους, θα είναι καλύτεροι στη διαχείριση των καθημερινών τους προβλημάτων και να στηρίξει την τοπική αυτοδιοίκηση παρέχοντας τους απαραίτητους υποστηρικτικούς μηχανισμούς για να υλοποιήσει το έργο της. Πρέπει τώρα να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχουν κομματικά χρωματισμένες λύσεις στα προβλήματα των Ελλήνων. Μόνο έτσι θα αποδειχθεί ότι δεν λειτουργούμε παλαιοκομματικά και ότι προωθούμε την ανάπτυξη σύγχρονων μορφών οργάνωσης και λειτουργίας με κριτήρια αξιοκρατίας.

Είναι βέβαιο ότι η αποκέντρωση – με τη μορφή της επιστροφής μέρους των εξουσιών από την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία στους πολίτες πάλι- γεννά ανησυχίες. Είναι ο γνωστός φόβος της δημοκρατίας που τρέμει στην ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους. Δικαίως. Κάθε μεγάλο βήμα της ανθρωπότητας προς τη δημοκρατία προκάλεσε βραχυπρόθεσμα χάος, προτού τα πράγματα επανέλθουν στην φυσιολογική τους ροή. Ωστόσο, σε βάθος χρόνου η αποκέντρωση υπήρξε το πρώτο βήμα προς μια ουσιαστική και όχι κατ’ επίφαση, δημοκρατία. Αυτό το πολιτικό ρίσκο είναι που σήμερα πρέπει να αγνοήσει ο κ. Παπανδρέου.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ενάντια στον Συντεχνιακό Συνδικαλισμό

Υπάρχουν και ευχάριστες εκπλήξεις σε αυτόν τον έρημο τον τόπο. Εκπλήξεις που αποδεικνύουν ότι «υπάρχουν περιθώρια αντίστροφης πορείας αρκεί να απελευθερωθούν δημιουργικές δυνάμεις που θα απαιτήσουν από την πολιτική εκπροσώπηση επίμονα την κατάργηση αυτού του παρασιτικού οικοδομήματος που δημιουργήθηκε χρόνια τώρα». Δανείζομαι την αποστροφή από ανακοίνωση του Συλλόγου Προσωπικού της Alpha Bank, με τίτλο «2010, η πιο κρίσιμη χρονιά για το μέλλον μας» και ημερομηνία την 4η Ιανουαρίου. Και αναφέρω το όνομα της τράπεζας, όχι διότι επιχαίρω για κάποια επιχειρηματική επιτυχία. Αντίθετα, θέλω να επισημάνω την ανάληψη μιας πρωτοβουλίας πολιτών, οι οποίοι ρισκάρουν να σκιαγραφήσουν με ορθολογισμό και δόση αυτοκριτικής τα κακώς πεπραγμένα και να διαλύσουν παράλληλα διαφόρους μύθους που ταλανίζουν το συλλογικό μας υποσυνείδητο.

Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι «βαδίζουμε σε μια βαθιά κρίση ακριβώς τώρα που στον υπόλοιπο κόσμο εμφανίζονται σημάδια ανάκαμψης», η σχετική ανακοίνωση με έναν εξαιρετικά μεστό τρόπο ξεδιπλώνει μέσα σε λίγες μόλις σειρές τις χρόνιες παθογένειες του συστήματος. Κατ’ αρχήν, αναφέρεται στην οικονομική πολιτική των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, που εκτίναξε το έλλειμμα της χώρας, το οποίο σήμερα «βασίζεται ολοένα και περισσότερο στους κοινοτικούς πόρους και στον δανεισμό». Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ψέγει τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου, που άνδρωσαν «έναν δεύτερο δημόσιο τομέα δίπλα στο Δημόσιο καθώς πάνω από 2000 επιτροπές έχουν συσταθεί στα υπουργεία με αμοιβές μελών που είναι αδύνατον να υπολογιστούν». Τέλος, αναφέρεται και στη θεσμική εξαθλίωση που έσυραν τη χώρα οι κυβερνήσεις της και στην ατιμωρησία που εγκαθίδρυσαν με αποτέλεσμα «οι Εφορίες, οι Πολεοδομίες και οι Νομαρχίες να χαρακτηρίζονται από τους ελεγκτές ως εκτροφεία διαφθοράς». Και καταλήγει: «Αυτή λοιπόν η χρόνια ύφεση θα εκτινάξει την ανεργία σε υψηλά μεγέθη, χωρίς τη δυνατότητα του δημοσίου τομέα να κάνει επενδύσεις ή να απορροφήσει την μεγάλη προσφορά εργασίας, εξαιτίας του υπέρογκου χρέους, οι δε ιδιωτικές επενδύσεις δεν θα έχουν λόγο να υπάρξουν σε μια χώρα που δεν έχει αγορά, δεν έχει δημόσια Διοίκηση, έχει ίσως συνδικάτα που απλά παρακολουθούν και διαμαρτύρονται και πολίτες που αρνούνται να λειτουργήσουν δημιουργικά». Με δυο λόγια. Απλά και δίκαια καταμερίζονται οι ευθύνες σε πολιτικούς, πολίτες, ενώσεις εργαζομένων, προκειμένου να περιγραφεί το υπό καθεστώς χρεοκοπίας μέλλον της χώρας.

Μέχρις σε αυτό σημείο, η παραπάνω ανακοίνωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μεν ενδελεχής, πλην όμως θα της έλειπε το κρίσιμο κομμάτι της αυτοκριτικής, τόσο σημαντικό για τη διασφάλιση της φερεγγυότητας του υπογράφοντος. Είναι η αυτοκριτική άλλωστε που λείπει και από το σύνολο σχεδόν των παρεμφερών δηλώσεων, που βρίθουν οιμωγών και κατηγοριών ενάντια σε όλους τους άλλους, πλην εκείνων που τις υπογράφουν. Αντίθετα, όμως, εκείνο που κάνει εντύπωση στην παρούσα τοποθέτηση είναι ο δίκαιος καταμερισμός ευθυνών και στο συνδικαλιστικό κίνημα., που όπως αναφέρεται, «δεν είναι άμοιρο ευθυνών», και το οποίο εγκαλείται να τοποθετηθεί «σ’ αυτό το εφιαλτικό τοπίο, με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος». Το συνδικαλιστικό κίνημα, σύμφωνα με τους συγκεκριμένους εργαζομένους, δεν μπορεί να βλέπει «αδιάφορα την κατάρρευση κλάδων ή επιχειρήσεων που οδήγησαν στην ανεργία χιλιάδες πολίτες», ούτε «να λειτουργεί με όρους ομηρίας και μονολιθικότητας», ούτε «να εμφανίζονται κάποιοι ως σωτήρες και προστάτες των εργαζομένων τη στιγμή που η κοινωνία τους έχει τοποθετήσει στο περιθώριο».

Περίεργα πράγματα να τα ακούει κάποιος από συνδικαλιστές. Και για αυτόν τον λόγο έχουν και βαρύνουσα σημασία. Για τις διεκδικήσεις της κοινωνίας. Και ασφαλώς για τον τόπο. Είναι γνωστό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει εδώ και καιρό βγει εκτός πορείας. Με απλά λόγια. Συμμετέχει στη νομή της εξουσίας, κι ας δείχνει ότι είναι απέναντι. Οι συνδικαλιστές προσποιούνται ότι θέλουν να προστατέψουν τη δημόσια περιουσία, ενώ συνήθως επιδιώκουν να προστατέψουν τον εαυτό τους από τον ανταγωνισμό. Και ασφαλώς να διαιωνίζουν τη βολή τους, όπως αυτή διασφαλίζεται από τα πολλά προνόμια που ο Ανδρέας Παπανδρέου τους παρείχε αφειδώς. Τέλος, είναι γνωστό και το ζήτημα της στρεβλής εκπροσώπησης της πραγματικής βάσης των εργαζομένων. Ενδεικτική η ελλιπής εκπροσώπηση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που αν και υπερισχύουν αριθμητικά στην αγορά εργασίας, στην ΓΣΕΕ υποεκπροσωπούνται.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα νοσεί κι αυτό στον ίδιο βαθμό που πάσχει το πολιτικό σύστημα. Και τούτη η διαπίστωση έχει βαρύνουσα σημασία, διότι επηρεάζει την κοινωνική διεκδίκηση, που με τη σειρά της είναι σημαντικό κομμάτι της ίδιας της δημοκρατίας. Με αφυδατωμένη την κοινωνική διεκδίκηση και με κοινωνικά αιτήματα ανορθολογικά οικοδομημένα, ο πολίτης – εργαζόμενος παύει να διεκδικεί με αξιώσεις ένα καλύτερο μέλλον, ενώ ο συνδικαλιστής προβάλλει κυρίως ως εκπρόσωπος συντεχνιακών συμφερόντων, στην υπηρεσία του γνωστού άκρατου νεοελληνικού κορπορατισμού.

Τα προβλήματα του τόπου είναι πράγματι μεγάλα. Η ευθύνη των συλλογικών φορέων είναι κι αυτή μεγάλη. Για να αρθρώσουν όμως λόγο, πρέπει να επαναθεωρήσουν το ρόλο τους και να προσθέσουν λογική, νηφαλιότητα και λίγη κοινωνική συνείδηση. Ειδάλλως, η κρίση θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.

*To άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Αισιοδοξία χωρίς λεφτά και μέλλον;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αισιοδοξία παίζει καταλυτικό ρόλο σε καταναλωτικές κοινωνίες και σίγουρα σε καπιταλιστικά οργανωμένα συστήματα που τη χρειάζονται ως κινητήριο μοχλό των αγορών. Ωστόσο, η μόνιμη επίκληση της από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αφενός ως κεντρική δική τους ιδεολογία περί της οργάνωσης των οικονομικών και αφετέρου ως αιτίαση στα μέτρα της κυβέρνησης είναι στο πλαίσιο του λαϊκισμού.

Η πλήρης εξαθλίωση των δημοσιονομικών την τελευταία εξαετία δεν έχει να κάνει μόνο με τις οικονομικές επιλογές των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, αλλά με την πλήρη διάλυση του κράτους, την γενικευμένη διάχυση της διαφθοράς και της ανομίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του κοινωνικού ιστού και την κατάρρευση των θεσμών. Όλα αυτά συνδυαστικά μας έφεραν σήμερα στην θέση που βρισκόμαστε. Ξεκάθαρα λόγια. Ανυπόληπτοι. Συλληφθέντες ψευδόμενοι. Απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου. Ασύδοτοι. Αιθεροβάμονες. Πολιτικοί και πολίτες. Όλοι με διαφορετικό βέβαια μερίδιο ευθύνης στο ανοσιούργημα.

Σήμερα, έχει ειπωθεί πολλές φορές άλλωστε, ότι δεν έχουμε το περιθώριο να χάνουμε ούτε μια στιγμή, ούτε μια ημέρα. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που κατέθεσε η κυβέρνηση, όπως όλα δείχνουν, θα περάσει από τις συμπληγάδες των Βρυξελλών. Ποιο είναι όμως τώρα το αιτούμενο; Να μην απαξιωθεί και αυτό από ολιγωρίες και ατελείς πραγματώσεις. Αυτό τι σημαίνει; Ότι τα μέτρα που προβλέπει πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα, προκειμένου στην μηνιαία κρίση που θα μας επιβάλλουν από εδώ και στο εξής οι ευρωπαίοι εταίροι μας να περνούμε με επιτυχία την εξέταση. Και ποια είναι αυτά τα μέτρα; Όλα. Η φορολόγηση των τσιγάρων και των ποτών, ο ειδικός φόρος στα καύσιμα, η ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού είναι απαραίτητα μέτρα, προκειμένου το Μάρτη να κριθεί εκ του αποτελέσματος πλέον αποτελεσματικό το Σύμφωνο μας από την Κομισιόν, το Εκοφίν και τη Χρηματοπιστωτική Επιτροπή. Σε διαφορετική περίπτωση, τα μέτρα που θα επιβληθούν θα είναι σκληρότερα και η χώρα μας θα έχει απομακρυνθεί λίγο περισσότερο ακόμη από την έξοδο του τούνελ της κρίσης.

Αν όλα πάνε τελικώς καλά, και οι ευρωπαίοι πεισθούν τότε θα αρχίσουν πλέον να πείθονται οι τράπεζες και οι δανειστές μας, με αποτέλεσμα οι αγορές να μας εμπιστευθούν εκ νέου. Άνευ της αποκατάστασης της φερεγγυότητας της χώρας, αισιοδοξία δεν πρόκειται να έλθει. Αν σήμερα ωστόσο κάποιοι επιμένουν ότι πρέπει να συνεχίσουμε να αισιοδοξούμε ή να πειθόμαστε στις αισιόδοξες ελεγείες κάποιων άλλων, τότε μάλλον το κακό μας θέλουν. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Πρώτα απαιτούνται θυσίες και σκληρή δουλειά και κατόπιν συγκρατημένη αισιοδοξία. Διότι, όταν λέγει ο κ. Σαμαράς ότι «τα μισά οικονομικά είναι η ψυχολογία» δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Αλλά για κάποια άλλη χώρα. Και αυτό στη θεωρία. Εδώ ποτέ δεν μας έλειψε η ψυχολογία. Ο ρεαλισμός, η νηφαλιότητα και η εντιμότητα όμως μας λείπουν ακόμη…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Για ένα νέο εκλογικό σύστημα

Όταν πριν από δύο χρόνια, τον Νοέμβριο του 2007 είχε τεθεί το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου στη Βουλή, είχα πάρει θέση ενάντια σε τέτοιου είδους καιροσκοπικές συζητήσεις και είχα απαντήσει στην επιλογή Παυλόπουλου για αύξηση των εδρών- μπόνους σε 50 (από 40 που ίσχυε με τον νόμο Σκανδαλίδη) αρνητικά, θεωρώντας ότι το σύστημα πρέπει να γίνει αναλογικότερο και ως εκ τούτου πιο δημοκρατικό. Είχα δε, τονίσει ότι η ευκαιριακή αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων οδηγεί σε αδιέξοδα και σε επιπλέον υποβάθμιση του κύρους του πολιτικού συστήματος του τόπου. Χαρακτηριστικά, είχα αναφέρει ότι ο εκλογικός νόμος δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα εκλογομαγερικής, αλλά αντίθετα πρέπει να προσεγγιστεί με νηφαλιότητα και χωρίς παρωπίδες.

Σήμερα, η νέα κυβέρνηση κάνει μια πρωτοτυπία για τα ελληνικά δεδομένα. Ανοίγει ένα ζήτημα, χωρίς αυτό να την ευνοεί, τουλάχιστον κοντόφθαλμα. Και το λέγω τούτο διότι, τα εκλογικά συστήματα στην Ελλάδα, συνδέονται ιστορικά με τις επιδιώξεις και τις προσδοκίες εκείνων που είχαν τη δύναμη να τα επιβάλλουν. Εδώ λοιπόν, της πρέπουν εύσημα. Κυρίως για τον λόγο, ότι διαφαίνεται ένας μακρόπνοος και όχι πολιτικάντικος σχεδιασμός. Θα ήθελα ωστόσο να κάνω κάποιες χρήσιμες – κατά την άποψή μου- παρατηρήσεις.

Πρώτα και κύρια, η αλλαγή του εκλογικού νόμου πρέπει να είναι απόλυτα συνυφασμένη με την διοικητική μεταρρύθμιση. Οι αντιρρήσεις ορισμένων ότι θα προκύψουν βουλευτές που θα εκλέγονται από λιγότερους ψηφοφόρους από τον τελευταίο δημοτικό σύμβουλο κάμπτονται αν απαντήσουμε στο πρωτογενές ερώτημα που θέτει ο λεγόμενος Καποδίστριας 2: θέλουμε ισχυρή αυτοδιοίκηση και περιφέρειες που θα ενεργούν σαν μικρές «τοπικές κυβερνήσεις» ή επιδιώκουμε να παραμείνει η θρυλούμενη αποκέντρωση ακρωτηριασμένη και αντιπαραγωγική όπως είναι σήμερα; Από την άλλη πάλι, θέλουμε υπερβουλευτές με υπερεξουσίες και περίσσεια αλαζονεία που διαπλέκονται και συντρώγουν με τα κάθε λογής συμφέροντα ή «απλώς» αντιπροσώπους του λαού;

Σε αυτό το σημείο έρχεται η δεύτερη παρατήρησή μου. Είναι εύλογο ότι η κατάτμηση των μεγάλων περιφερειών σε μικρές θα απεξαρτήσει σε μεγάλο βαθμό την εκλογή των βουλευτών από τα μεγάλα συμφέροντα. Με άλλα λόγια, θα αποτελέσει ένα μέτρο που θα στοχεύσει κατευθείαν στη ρίζα του «κακού» και το λεγόμενο μαύρο πολιτικό χρήμα. Μάλιστα, το μέτρο αυτό, σε συνδυασμό με ένα γερό νομοθετικό ξεκαθάρισμα για την χρηματοδότηση των κομμάτων (δραστική περικοπή της ετήσιας χρηματοδότησης, κρατική χρηματοδότηση εκ παραλλήλου με ιδιωτική χρηματοδότηση αυστηρά επώνυμη και μέχρις ενός συγκεκριμένου ποσού και τέλος, δημοσίευση των ισολογισμών σε ετήσια βάση στα γνωστά πρότυπα των επιχειρήσεων) θα μπορούσε να δημιουργήσει τις βάσεις για την πάταξη της διαφθοράς στους κόλπους των ελληνικών κομμάτων.

Η τρίτη μου παρατήρηση δεν θα μπορούσε παρά να σχετίζεται με τον τρόπο επιλογής των ατόμων που θα μετέχουν στις λίστες, στο πλαίσιο της γνωστής συζήτησης που αφορά την περίφημη εσωκομματική δημοκρατία, σε συνδυασμό με την καθιέρωση μηχανισμών αξιοκρατίας και ισότητας. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνιση. Καθόλου δεν συμμερίζομαι το επιχείρημα που επιστρατεύεται από πολλούς υπέρμαχους του μεικτού συστήματος ότι δήθεν με τις λίστες θα «διευκολυνθεί η είσοδος στο Κοινοβούλιο πολιτών οι οποίοι δεν είχαν τη δυνατότητα ή τα κίνητρα να αποδυθούν σε προεκλογικό αγώνα». Το θεωρώ ψευδεπίγραφο και βαθιά αντιδημοκρατικό. Κι αυτό διότι, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα όποιος θέλει να συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας ως αντιπρόσωπος του κυρίαρχου λαού οφείλει να υποβάλλει τον εαυτό του στην κρίση του τελευταίου, διεκδικώντας την ψήφο του.

Σχετικά με τη λίστα προτίμησης τώρα. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι το πρόβλημα της ενίσχυσης των αρχηγοκεντρικών κομμάτων και ως εκ τούτου της πρωθυπουργοκεντρικής μας δημοκρατίας ισχύει και με το ισχύον σύστημα της σταυροδοσίας. Στις λίστες των κομμάτων που τίθενται για σταυροδοσία, οι υποψήφιοι βουλευτές επιλέγονται με ασαφή και προσωπικά κριτήρια. Παράλληλα, κραυγαλέο παράδειγμα μεροληψίας και φαυλοκρατίας αποτελεί η λίστα με τους βουλευτές επικρατείας, τους οποίους σημειωτέον ήθελε να αυξήσει η Νέα Δημοκρατία, σύμφωνα με την πρόταση που κατέθεσε κατά τη συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος το 2001. Στην πράξη, από την καθιέρωσή του ως σήμερα, ο θεσμός δεν απέδωσε. Σπάνιες ήταν οι περιπτώσεις εισόδου στη Βουλή, μέσω των εδρών αυτών, ανθρώπων με γνώσεις και ικανότητες τέτοιες ώστε να συμβάλλουν σε μια ουσιαστική αναβάθμιση του κοινοβουλευτικού βίου. Οι περισσότεροι βουλευτές Επικρατείας είναι κομματικά στελέχη και/ή παλαιοί βουλευτές, και η εγγραφή τους σε εκλόγιμη σειρά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας αποτέλεσμα προσωπικής εύνοιας ή πολιτικού υπολογισμού από τον εκάστοτε αρχηγό του οικείου κόμματος. Συμπεραίνει εύλογα κάποιος ότι και ο σταυρός προτίμησης είναι στην πραγματικότητα απλώς δημοκρατικοφανής, αφού η βούληση του κάθε εκλογέα είναι σε μεγάλο ποσοστό φαλκιδευμένη αφενός από τις εικόνες που χτίζουν έναντι αδρού ανταλλάγματος τα μίντια και αφετέρου από την ανεξέλεγκτη όρεξη του εκάστοτε συντάκτη της λίστας.

Αυτό το «αγκάθι» που μας κληροδοτεί η μεταπολίτευση πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως στη συζήτηση για το νέο εκλογικό σύστημα. Διότι μπορεί στη Γερμανία το μεικτό εκλογικό σύστημα να είναι επιτυχές, με δεδομένο το σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών, στην Ελλάδα όμως η εφαρμογή των ίδιων ρυθμίσεων θα οδηγούσε σε ενίσχυση της μονοκρατορίας του αρχηγού του εκάστοτε κόμματος. Προς αποφυγή αυτού του κινδύνου οι εσωκομματικές διαδικασίες θα πρέπει να διευρυνθούν προς κάθε κατεύθυνση και να υπάρξουν εκείνες οι δικλείδες ασφαλείας που θα επιβάλλουν την αξιοκρατία και τη δημοκρατία.

Κατά την άποψή μου, ακόμη επιτυχέστερο θα ήταν ένα σύστημα που θα συνδύαζε τον σταυρό προτίμησης με την «ανατρεπόμενη λίστα». Το τελευταίο αυτό σύστημα, το οποίο εφαρμόζεται σε αρκετά κράτη με αρκετή επιτυχία, προβλέπει ότι τη σειρά μεν στις λίστες ορίζουν κατ’ αρχήν τα κόμματα, αυτή είναι όμως δυνατόν να ανατραπεί από τους πολίτες με προαιρετική σταυροδοσία και με συγκεκριμένο αριθμό ψήφων.

Τέλος, προς τη σωστή κατεύθυνση θα θεωρήσω και την πρωτοβουλία να καταργηθεί εντελώς το όριο του 3%, που ισχύει σήμερα ως μίνιμουμ για την είσοδο κάποιου κόμματος στη Βουλή, προκειμένου να είναι δυνατή και η εκλογή ανεξάρτητων βουλευτών που θα επικρατήσουν στις μονοεδρικές.

Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται εκ βάθρων οικοδόμηση. Το στοίχημα είναι μεγάλο. Ας ελπίσουμε όμως ότι θα εξευρεθούν οι απαραίτητες δυνάμεις που θα σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της διαπάλης με τον νεοελληνικό συντηρητισμό και τη διαπλοκή.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ώτα ερμητικά κλειστά…

Δύο ζητήματα είναι κρίσιμα αυτή τη στιγμή. Πρώτον, από τη δημοσιονομική εξυγίανση δεν πρέπει να απουσιάζει ο στόχος της ανταγωνιστικότητας. Δεύτερον, σε περιόδους ύφεσης όπως η σημερινή κεντρικός στόχος πρέπει να είναι η μείωση των δαπανών και όχι η αύξηση των εσόδων μέσα από την επιπλέον φορολόγηση.

Η κυβέρνηση κινείται σωστά κατ’ αρχήν, διότι επέδειξε την ευφυΐα να μοιραστεί την ευθύνη. Με απλά λόγια, να «γράψει» μαζί με τους κοινοτικούς το περίφημο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Δεύτερον, διότι επιτέλους κάποιος σε αυτόν τον τόπο φαίνεται θορυβημένος. Η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι θα πρόκειται για «καταστροφή» αν απορριφθεί από τις Βρυξέλλες το Πρόγραμμα ήταν μεγαλειωδώς ειλικρινής στην κατεύθυνση της αφύπνισης.

Το ζήτημα αυτή τη στιγμή για την ελληνική κυβέρνηση δεν είναι να σταματήσει να δανείζεται, αυξάνοντας τα έσοδά της μέσα από φορολογικές επιβαρύνσεις. Το πρωταρχικό της πρόβλημα είναι να περικόψει τις δαπάνες. Πέρα από τα διαρθρωτικά μέτρα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, που έγκειται κατά κύριο λόγο στη δραστική μείωση της σπατάλης στο δημόσιο, στο σκέλος των δαπανών η αντίδραση πρέπει να είναι ταχύτατη. Το έλλειμμα, κατά τον πρώτο μάλιστα χρόνο, θα πρέπει να φτάσει το 8% του ΑΕΠ, προκειμένου να μπορέσουμε με πειστικότητα να διεκδικήσουμε την επανάκτηση της χαμένης μας αξιοπιστίας. Η συγκρότηση επιτροπών ανά υπουργείο για την περικοπή των δαπανών και η κατάρτιση μακρόπνοων προυπολογισμών κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Πλην όμως, η διαβούλευση θα πρέπει να είναι αστραπιαία, ενώ το μαχαίρι πρέπει να φτάσει πιο κοντά στο αρρωστημένο απόστημα. Πλάι στην περικοπή των επιδομάτων του δημοσίου τομέα, πρέπει να γίνει και μια συνολική πρόβλεψη για τις αποζημιώσεις από τις ΔΕΚΟ, προκειμένου να μην επαναληφθούν φαινόμενα τύπου ΟΛΠ. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Απαιτείται και η ανάληψη δύσκολων πρωτοβουλιών, όπως αυτή των απολύσεων, προκειμένου να επιτευχθεί πραγματικός εξορθολογισμός του δημοσίου τομέα. Από την άλλη πλευρά, οι νέοι φόροι πρέπει να είναι λελογισμένοι προκειμένου να καταβληθούν. Αυτό απέδειξε και το φιάσκο με τα τέλη κυκλοφορίας, φοροεισπρακτικό μέτρο που συν τοις άλλοις επέτεινε το κοινό αίσθημα των κοινωνικών ανισοτήτων.

Ο δημοσιονομικός εξορθολογισμός θα μειώσει το κόστος δανεισμού, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η οικονομική ανάκαμψη. Η κεφαλαιακή βάση των τραπεζών θα ενισχυθεί από την αναβάθμιση των τίτλων του δημοσίου, με αποτέλεσμα η χρηματοδότηση των νοιοκυριών και των επιχειρήσεων να επανέλθει σε προηγούμενα επίπεδα. Οι δημόσιες επενδύσεις θα αυξηθούν, ενώ η εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου, ανταγωνιστικού και μακράς πνοής φορολογικού συστήματος θα καταφέρει να προσελκύσει ξένες επενδύσεις, με αποτέλεσμα την ουσιαστική τόνωση της οικονομίας.

Δύο είναι τα βασικά ζητούμενα για την κυβέρνηση. Αφενός να μην κινηθεί ούτε για μια στιγμή επικοινωνιακά. Με απλά λόγια, αν κλείσει για παράδειγμα το deal με τους Κινέζους για την εξαγορά του δημοσίου χρέους μας να κινηθεί με μετριοπάθεια και να μην αποπροσανατολιστεί από τους στόχους μας. Και αφετέρου να αντισταθεί στον κορπορατισμό και τις πιέσεις των συντεχνιών. Με απλά λόγια, να κλείσει τα αυτιά. Και οι αγρότες θα θιγούν από την κρίση. Και οι ταξιτζήδες. Και οι δικηγόροι. Και οι συμβολαιογράφοι. Και όλοι. Κι αυτό διότι, όπως έχω επαναλάβει πολλάκις στο παρελθόν όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Γιατί «πέθαναν» οι ειδήσεις…

Πρόκειται για μια διαπίστωση ολοένα και περισσοτέρων δημοσιογράφων. Και ως τέτοια δεν θα μπορούσε παρά να έχει ευθεία ανάκλαση στον καταναλωτή- δέκτη. Ακόμη και για όντα – φύσει «ειδησιομανή»-, το δελτίο των 8 , αλλά ακόμη και η ανάγνωση αγαπημένων στηλών στις εφημερίδες, δεν παρουσιάζει πλέον σημαντικό ενδιαφέρον.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν το φαινόμενο. Πρώτος και κύριος η ακινησία. Ακόμη και εκείνοι που διέβλεψαν εγκαίρως τα προβλήματα, αλλά και όσοι επεδίωξαν να ανοίξουν ζητήματα που έφθαναν λίγο πιο μακριά από την διαχείριση των αυριανών καταστάσεων, προφανώς κουράστηκαν πια να επαναλαμβάνονται, όταν διαπιστώνουν καθημερινά ότι η χώρα τούτη είναι καταδικασμένη να μην αλλάξει ποτέ. Ή, αν μη τι άλλο, μπορεί να κουραστήκαμε κι εμείς οι υπόλοιποι να διαβάζουμε ορθολογικές απόψεις σε έναν κόσμο νεοελληνικό ανορθολογικά πλασμένο, όταν μάλιστα αντιλαμβανόμαστε ότι πολλοί λίγοι είναι τελικώς εκείνοι που ασχολούνται με ζητήματα που υπερβαίνουν το μήκος της μύτης τους.

Δεύτερη παρατήρηση. Οι ειδήσεις «κάθονται» κι αυτές στον καναπέ του ψυχαναλυτή ή τρέχουνε πίσω από καφετζούδες. Τι εννοώ; Ότι η είδηση παραμερίζεται από πλευράς ουσίας και όλοι αναλίσκονται στο παρασκήνιο. Κορυφαίο παράδειγμα; Ο Καραμανλής, που επί πέντε χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για σπουδαίο ηγέτη που όταν δεν μιλάει, παίζει τα δάχτυλα εκνευρισμένος στο τραπέζι, προκειμένου να μας δείξει τον εκνευρισμό του. Κι άλλο παράδειγμα; Ο σημερινός πρωθυπουργός, που πριν από πέντε χρόνια όταν μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη έπεφτε θύμα ειρωνείας, προτού ανακαλυφθεί πρόσφατα και προεκλογικά το βάθος των προτάσεών του. Αλλά και σε χαμηλότερα επίπεδα. Τα ερωτικά καβγαδάκια του οικονομικού επιτελείου μας απασχολούν ασκόπως σε καθημερινή βάση. Και άλλα πολλά.

Τρίτο, τελευταίο και σημαντικότερο. Ειδήσεις δεν υπάρχουν, διότι το σύστημα παραγωγής τους έχει αφεντικό. Και μάλιστα αφεντικό με πολιτικούς προϊσταμένους. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν τα έχει ήδη βρει με τους νταβατζήδες, τότε υπάρχουν δύο κινήσεις που μπορούν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο από τη θολούρα για τη γκριζάδα της διαπλοκής. Ο υπουργός δημόσιας Τάξης, κ. Χρυσοχοίδης να δώσει στη δημοσιότητα σήμερα κιόλας τα ονόματα των δημοσιογράφων που έχουν στην υπηρεσία τους αστυνομικούς να τους φυλάνε. Ποιοι είναι αυτοί; Πόσους αστυνομικούς απασχολούν για την προσωπική τους ασφάλεια; Με ποια αιτιολογία; Ίσως κάποιοι από αυτούς να τους δικαιούνται. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε όλοι ποιοι είναι ώστε να μην υφέρπει και η υπόνοια των προσωπικών δουλειών. Από την πλευρά του, ο υπουργός πολιτισμού, κ. Γερουλάνος, ως αρμόδιος για τα ζητήματα της κρατικής τηλεόρασης, να δώσει στη δημοσιότητα σήμερα κιόλας τα ονόματα και τις αμοιβές των υπαλλήλων στον οργανισμό.

Το σύστημα παραγωγής ειδήσεων της χώρας είναι τόσο άρρωστο όσο και το σύστημα που προσπαθεί να περιγράψει. Ως εκ τούτου δεν πείθεται πια κανείς. Η «ορθογραφία» μιας άποψης κρίνεται κατά βάση από την ανεξαρτησία του συγγραφέα της. Σήμερα, πίσω από τις γραμμές διαβάζουμε ξεκάθαρα τα ορνιθοσκαλίσματα μιας αρρωστημένης εξάρτησης.


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν…

«Η ΝΔ στη νέα χρονιά θα δείξει το νέο πρόσωπό της, θα εμπνεύσει με τις προτάσεις της, θα σταματήσει όσα πρέπει να σταματήσει, θα προωθήσει όσα πρέπει να προωθήσει, και θα κερδίσει το στοίχημα για λογαριασμό της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, για λογαριασμό της Ελλάδας μας». Αυτά είπε μεταξύ άλλων ο κ. Σαμαράς στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του και δυστυχώς το είδα με χρονική υστέρηση και ως εκ τούτου επανέρχομαι για δεύτερη συναπτή ημέρα.

Το θεώρημα Ντι Λαμπεντούζα το μετέρχομαι αρκετά συχνά προκειμένου να εξηγήσω πειστικά το γνωστό τερτίπι της εξουσίας που λέει τάχα ότι θέλει να τα αλλάξει όλα προκειμένου να μην αλλάξει τελικώς τίποτε. Τι μας είπε τελικώς ο κ. Σαμαράς; Ποια είναι αυτά που πρέπει να σταματήσει η Νέα Δημοκρατία; Ποια είναι αυτά που πρέπει να προωθήσει; Γιατί αυτή η κρυψίνοια; Τι φανερώνει αυτός ο αφαιρετικός λόγος; Μήπως ο κ. Σαμαράς επιλέγει αυτήν την κωδική επικοινωνία επειδή θεωρεί ότι γνωρίζουμε, ότι είμαστε κι εμείς συνένοχοι; Ποιο είναι το στοίχημα; Πώς θα εμπνεύσουν οι προτάσεις της;

Πολλά ερωτήματα, που δεν παίρνουν απάντηση. Για τον απλούστατο λόγο ότι μάλλον δεν έχουν απάντηση και αυτό διότι δεν χρειάζεται να έχουν απάντηση! Ο κ. Σαμαράς στο ρόλο του καλού αρχηγού της αντιπολίτευσης, επιχειρεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην σκιαγράφηση της ζοφερής πραγματικότητας, αφήνοντας όμως παράλληλα μικρές αχτίδες φωτός και αισιοδοξίας για το μέλλον να διαφαίνονται στο λόγο του. Γνωστή και δοκιμασμένη πρακτική μετρίων λογογράφων.

Η αλλαγή όμως θέλει πολιτικές και πολιτικούς. Όχι λόγους και λογογράφους.

Αν θέλουμε να είμαστε σκληροί απέναντι στον κ. Γιώργο Παπανδρέου, άσχετα που κυβερνάει για λίγο μόνο καιρό, εξίσου σκληροί πρέπει να είμαστε και απέναντι στον κ. Σαμαρά, άσχετα που είναι πρόεδρος για λίγες εβδομάδες. Και τούτο, για να είμαστε δίκαιοι. Με ξεκάθαρες κουβέντες. Ο κ. Σαμαράς μιλάει ολοένα για τη «νέα» Νέα Δημοκρατία. Τα παπαγαλάκια του στα μίντια αναφέρουν ότι η πρώτη κρίσιμη δοκιμασία για τη «νέα» Νέα Δημοκρατία ενάντια στην «παλιά» θα είναι το συνέδριο της άνοιξης. Το νέο ωστόσο, για να γεννηθεί θέλει νέα πρόσωπα και νέες ιδέες. Τίποτε προσωπικό δεν έχω ενάντια στους ανθρώπους που επέλεξε ο κ. Σαμαράς να έχει δίπλα του. Από την άλλη πλευρά εντούτοις, δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω και νέους, ενώ για τους περισσότερους από αυτούς υφέρπει και μια καχυποψία τεκμαρτής ανικανότητας ή ακόμη και διαφθοράς. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος; Ποιος από αυτούς άφησε πίσω του συγκεκριμένο έργο στις θέσεις ευθύνης που του ανατέθηκαν; Ποιοι πάλι άφησαν σε μαύρο χάλι τα υπουργεία τους; Ποιοι αποχώρησαν με την υφέρπουσα καταγγελία ότι υπήρξαν και διεφθαρμένοι; Πώς θα γεννήσει το παλιό και φθαρμένο το νέο και την αλλαγή; Πώς θα απαντήσει ο συντηρητισμός και ο φοιτητικός συνδικαλισμός στις μεγάλες προκλήσεις και την νεωτερικότητα του μέλλοντος;

Ο κ. Σαμαράς πρέπει να μάθει ένα μεγάλο μάθημα. Την μόνη θετική παρακαταθήκη του προκατόχου του. Ο επικοινωνισμός τελειώνει γρήγορα. Και ο λαός τον έχει -και αυτόν και τους εκφραστές του- σιχαθεί.

*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 6 Ιανουαρίου στην εφημερίδα "Η΄Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

«Την Ελλάδα μην τη φοβάστε»…

Ακούγοντας αυτό το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του νεοεκλεγέντος προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ: «Εμείς δεν τη φοβόμαστε, άλλοι τη φοβούνται»…Και προφανώς, εννοούμε τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει σε σχέση με το στρεβλό της και αβέβαιο μέλλον. Δεν ξέρω γιατί τέτοια λόγια ψευτοκουράγιου μου προκαλούσαν πάντοτε αποστροφή. Ίσως επειδή είναι κοινό μυστικό ότι λέμε ψέματα πρώτα και καλύτερα στον εαυτό μας. Ενδεχομένως πάλι διότι πολλοί είναι εκείνοι που τα ψέματα αυτά τα πιστεύουν από πάνω και μάλιστα αναθαρρούν. Ή μάλλον επειδή αυτά τα ψευτοπατριωτικά, με μαθηματική ακρίβεια, δεν οδηγούν σε τίποτε το ουσιαστικό. Αντίθετα, συνεχίζουν να μας αποκοιμίζουν.

Την ίδια στιγμή, διαβάζω ότι η πρώτη συζήτηση που θα έλθει στη Βουλή με πρωτοβουλία του κ. Σαμαρά θα αφορά το ζήτημα της διαφθοράς. Ερμηνεύοντας την κίνηση αυτή, πιστεύω εύλογα ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να ανασκευάσει το προφίλ της παράταξής του στον τομέα που περισσότερο επλήγη. Καλώς. Η διαφθορά όπως έχω άλλωστε επαναλάβει, είναι προνομιακός χώρος συζήτησης για την εκάστοτε αντιπολίτευση. Μόνο που σήμερα τα χρονικά περιθώρια έχουνε στενέψει. Δεν αρκούν προθέσεις. Χρειάζονται πράξεις. Δεν φτάνουν προτάσεις. Θέλουμε να αποκαλυφθούν ονόματα.

Η υπόθεση της Siemens- έχω εδώ και πολύ καιρό γράψει - είναι μια σκοτεινή υπόθεση, που θα μπορούσε να ρίξει φως σε πολλές γκρίζες πτυχές του ελληνικού πολιτικού βίου. Το ζήτημα ωστόσο, στην παρούσα φάση δεν είναι να ανοίξει άλλη μια εξεταστική επιτροπή. Το ζητούμενο είναι να διαπιστωθεί στην πράξη η ύπαρξη ισχυρής πολιτικής βούλησης. Και πώς θα γίνει αυτό; Μα, κάνοντας χρήση των μέσων που έχουμε στη διάθεσή μας και κατά κύριο λόγο να ασκήσουμε πίεση στην γερμανική εταιρεία προκειμένου να μοιραστεί μαζί μας ένα μυστικό, που εκείνη γνωρίζει και που λέγεται ότι εμείς δεν έχουμε ακόμη μάθει. Ήτοι, ονόματα και διευθύνσεις. Πώς θα ασκήσουμε πίεση; Με την απειλή κυρώσεων, οικονομικών και άλλων.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από άλλα νανουρίσματα. Αντίθετα, χρειάζεται πολιτικούς που θα μιλήσουν με αλήθειες, όσο κι αν αυτές θίγουν την κοιμισμένη μας συνείδηση.


*Αυτό το άρθρο δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ο ετήσιος θρήνος για το περιβάλλον.

Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο, η ενημέρωση βρίθει οιμωγών. Για το τέλος του κόσμου που έρχεται, για το περιβάλλον που βιάζεται, για το κακό που κάνουν στην υγεία τα εδέσματα των ημερών. Αν κανείς πίστευε στις αναλύσεις, θα είχαμε πεθάνει ίσα με 100 φορές ο καθένας, οι πάγοι θα είχαν λιώσει και συμπαρασύρει τον πλανήτη στα παγωμένα τους νερά ίσα με 1000 φορές, οι γαλοπούλες και τα μελομακάρονα θα είχαν απαγορευτεί δια λιθοβολισμού επί τη ποινή της «κοιλιοδουλείας».

Για να μιλήσουμε για το θέμα σοβαρά. Το περιβάλλον είναι σίγουρα ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί σοβαρά. Δυστυχώς στην Ελλάδα, μας ήλθε ως μόδα, και ως τέτοια – με ελαφρότητα δηλαδή- αντιμετωπίζεται. Η «πράσινη ανάπτυξη» του πρωθυπουργού βρήκε απάντηση στην «αειφορία» του κ. Σαμαρά, λες και το όλο θέμα είναι να εξευρεθεί ο περισσότερο θελκτικός όρος για τα ώτα της κοινής γνώμης.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το πρόβλημα πρέπει να ανατρέξουμε στη ρίζα του «κακού». Ακούγεται πολύ έντονα και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ότι για όλα τα δεινά φταίει η σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία με τους άκρατους και ανεξέλεγκτους ρυθμούς ανάπτυξης. Έχουν μάλιστα τεθεί επί τάπητος ακόμη και προτάσεις για περιορισμό της ανάπτυξης και για από- ανάπτυξη στο πλαίσιο μιας αναδιανεμητικής κοινωνίας.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Χωρίς να μπούμε στα βαθιά νερά της ηθικής πρέπει να θυμηθούμε ότι το μόνο πείραμα της αναδιανεμητικής κοινωνίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, το Σοβιετικό, άφησε πίσω του τις μεγαλύτερες οικολογικές πληγές και το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα της ιστορίας.

Ας σημειωθεί δε, ότι η αντιοικολογική οικονομική δραστηριότητα δεν οφείλεται στην ανάπτυξη, αλλά σημειώνεται στο στάδιο της πρωταρχικής συσσώρευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους «Δείκτες Διατήρησης του Περιβάλλοντος», οι αναπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ εμφανίζουν τα καλύτερα αποτελέσματα, ενώ οι ανελεύθερες χώρες βρίσκονται στις τελευταίες χώρες.

Έχω την αίσθηση ότι εμείς σήμερα συνεχίζουμε να μιλούμε για το περιβάλλον με την συντηρητική ορολογία του παρελθόντος. Ο συντηρητισμός, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση είναι η ανελεύθερη επιλογή. Η «ελεύθερη πολιτική για την οικολογία» είναι μια εξαιρετικά νέα ιδέα, που σημαίνει καρτ’ αρχήν την υπέρβαση της «επιστημονικής οικολογίας» και τη μετάβαση στη νέα εποχή της «πολιτικής οικολογίας». Κι αυτό, διότι, για να φτάσει μια ιδέα από τα κλειστά επιστημονικά φόρα και τα τεχνοκρατικά think tanks στην ίδια την κοινωνία πρέπει να εκφραστεί με όρους ιδεολογίας προκειμένου να γίνει συνείδηση. Την ίδια στιγμή, ένα ακόμη στοιχείο έρχεται να προστεθεί στην καινούρια αυτή ιδέα, που είναι η παγκοσμιοποίηση. Για να είμαστε ξεκάθαροι. Η παγκοσμιοποίηση ήλθε για να μείνει επειδή είναι απότοκος της τεχνολογικής έκρηξης του 20ου αιώνα. Ανατρέπει κοινωνικές σχέσεις που είχαν σμιλευτεί επί αιώνες. Τα προβλήματα της όμως – και οι όσες αναμφίβολες συνέπειές της στο περιβάλλον- δεν λύνονται, παρά μόνο με περισσότερη παγκοσμιοποίηση, και κυρίως με την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής.

Αυτά για τη θεωρία, που μπορεί να απασχολεί προηγμένες χώρες και συνεπώς όχι εμάς. Ας έλθουμε στα καθ’ ημάς. Οι παραβάσεις που σχετίζονται με το περιβάλλον και για τις οποίες καλείται η Ελλάδα να πληρώνει δυσβάσταχτα πρόστιμα στην ΕΕ είναι πολλά. Η εξήγηση είναι απλή και έχει να κάνει ασφαλώς ….με τα συμφέροντα. Ένα απλό παράδειγμα. Η χρήση πετρελαίου ντήζελ και όχι βενζίνης έχει κριθεί και ενεργειακά συμφέρουσα, αλλά και πιο φιλικά προσκείμενη στο περιβάλλον. Παρά ταύτα, στην Ελλάδα, δεν επιτρέπεται στα μεγάλα αστικά κέντρα, παρά μόνο στην περιφέρεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι δύο μεγάλες οικογένειες που μονοπωλούν την συγκεκριμένη αγορά δεν έχουν καμία διάθεση να δαπανήσουν για νέες εγκαταστάσεις σε μια τεχνολογία που είναι πιο απαιτητική από αυτήν που χρησιμοποιείται σήμερα.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευτο- λεονταρισμοί (εκείνων που δήθεν θέλουν να πιάσουν τους κερδοσκόπους), ψευτο-συναισθηματισμοί (εκείνων που βλέπουν τον κόσμο με το ανορθολογικό μάτι του αριστεριστή οραματιστή) και κυνήγι λαϊκιστικής ορολογίας.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 4 Ιανουαρίου


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Ο ετήσιος θρήνος για το περιβάλλον.

Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο, η ενημέρωση βρίθει οιμωγών. Για το τέλος του κόσμου που έρχεται, για το περιβάλλον που βιάζεται, για το κακό που κάνουν στην υγεία τα εδέσματα των ημερών. Αν κανείς πίστευε στις αναλύσεις, θα είχαμε πεθάνει ίσα με 100 φορές ο καθένας, οι πάγοι θα είχαν λιώσει και συμπαρασύρει τον πλανήτη στα παγωμένα τους νερά ίσα με 1000 φορές, οι γαλοπούλες και τα μελομακάρονα θα είχαν απαγορευτεί δια λιθοβολισμού επί τη ποινή της «κοιλιοδουλείας».

Για να μιλήσουμε για το θέμα σοβαρά. Το περιβάλλον είναι σίγουρα ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί σοβαρά. Δυστυχώς στην Ελλάδα, μας ήλθε ως μόδα, και ως τέτοια – με ελαφρότητα δηλαδή- αντιμετωπίζεται. Η «πράσινη ανάπτυξη» του πρωθυπουργού βρήκε απάντηση στην «αειφορία» του κ. Σαμαρά, λες και το όλο θέμα είναι να εξευρεθεί ο περισσότερο θελκτικός όρος για τα ώτα της κοινής γνώμης.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το πρόβλημα πρέπει να ανατρέξουμε στη ρίζα του «κακού». Ακούγεται πολύ έντονα και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ότι για όλα τα δεινά φταίει η σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία με τους άκρατους και ανεξέλεγκτους ρυθμούς ανάπτυξης. Έχουν μάλιστα τεθεί επί τάπητος ακόμη και προτάσεις για περιορισμό της ανάπτυξης και για από- ανάπτυξη στο πλαίσιο μιας αναδιανεμητικής κοινωνίας.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Χωρίς να μπούμε στα βαθιά νερά της ηθικής πρέπει να θυμηθούμε ότι το μόνο πείραμα της αναδιανεμητικής κοινωνίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, το Σοβιετικό, άφησε πίσω του τις μεγαλύτερες οικολογικές πληγές και το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα της ιστορίας.

Ας σημειωθεί δε, ότι η αντιοικολογική οικονομική δραστηριότητα δεν οφείλεται στην ανάπτυξη, αλλά σημειώνεται στο στάδιο της πρωταρχικής συσσώρευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους «Δείκτες Διατήρησης του Περιβάλλοντος», οι αναπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ εμφανίζουν τα καλύτερα αποτελέσματα, ενώ οι ανελεύθερες χώρες βρίσκονται στις τελευταίες χώρες.

Έχω την αίσθηση ότι εμείς σήμερα συνεχίζουμε να μιλούμε για το περιβάλλον με την συντηρητική ορολογία του παρελθόντος. Ο συντηρητισμός, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση είναι η ανελεύθερη επιλογή. Η «ελεύθερη πολιτική για την οικολογία» είναι μια εξαιρετικά νέα ιδέα, που σημαίνει καρτ’ αρχήν την υπέρβαση της «επιστημονικής οικολογίας» και τη μετάβαση στη νέα εποχή της «πολιτικής οικολογίας». Κι αυτό, διότι, για να φτάσει μια ιδέα από τα κλειστά επιστημονικά φόρα και τα τεχνοκρατικά think tanks στην ίδια την κοινωνία πρέπει να εκφραστεί με όρους ιδεολογίας προκειμένου να γίνει συνείδηση. Την ίδια στιγμή, ένα ακόμη στοιχείο έρχεται να προστεθεί στην καινούρια αυτή ιδέα, που είναι η παγκοσμιοποίηση. Για να είμαστε ξεκάθαροι. Η παγκοσμιοποίηση ήλθε για να μείνει επειδή είναι απότοκος της τεχνολογικής έκρηξης του 20ου αιώνα. Ανατρέπει κοινωνικές σχέσεις που είχαν σμιλευτεί επί αιώνες. Τα προβλήματα της όμως – και οι όσες αναμφίβολες συνέπειές της στο περιβάλλον- δεν λύνονται, παρά μόνο με περισσότερη παγκοσμιοποίηση, και κυρίως με την παγκοσμιοποίηση της πολιτικής.

Αυτά για τη θεωρία, που μπορεί να απασχολεί προηγμένες χώρες και συνεπώς όχι εμάς. Ας έλθουμε στα καθ’ ημάς. Οι παραβάσεις που σχετίζονται με το περιβάλλον και για τις οποίες καλείται η Ελλάδα να πληρώνει δυσβάσταχτα πρόστιμα στην ΕΕ είναι πολλά. Η εξήγηση είναι απλή και έχει να κάνει ασφαλώς ….με τα συμφέροντα. Ένα απλό παράδειγμα. Η χρήση πετρελαίου ντήζελ και όχι βενζίνης έχει κριθεί και ενεργειακά συμφέρουσα, αλλά και πιο φιλικά προσκείμενη στο περιβάλλον. Παρά ταύτα, στην Ελλάδα, δεν επιτρέπεται στα μεγάλα αστικά κέντρα, παρά μόνο στην περιφέρεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι δύο μεγάλες οικογένειες που μονοπωλούν την συγκεκριμένη αγορά δεν έχουν καμία διάθεση να δαπανήσουν για νέες εγκαταστάσεις σε μια τεχνολογία που είναι πιο απαιτητική από αυτήν που χρησιμοποιείται σήμερα.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευτο- λεονταρισμοί (εκείνων που δήθεν θέλουν να πιάσουν τους κερδοσκόπους), ψευτο-συναισθηματισμοί (εκείνων που βλέπουν τον κόσμο με το ανορθολογικό μάτι του αριστεριστή οραματιστή) και κυνήγι λαϊκιστικής ορολογίας.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Το μήνυμα των ημερών

Αν παρατηρήσει κανείς τους λόγους των πολιτικών διαχρονικά μια λέξη επανέρχεται με μεγάλη συχνότητα στο δημόσιο λόγο τους. Που δεν είναι άλλη από την «Αλλαγή». Αλλάζει τίποτε; Λίγες φορές. Στην Ελλάδα; Σπάνια. Κι αυτό διότι, συνήθως ισχύει το θεώρημα Ντι Λαμπεντούζα, που θέλει την εκάστοτε εξουσία να προσπαθεί να πείσει ότι θέλει «να τα αλλάξει όλα, ώστε να μην αλλάξει τελικά τίποτε».

Έγραφα στον πρόλογο του βιβλίου που εξέδωσα τον περασμένο χρόνο, υπό τον τίτλο «Αριστερά- Blog- Δεξιά, Ελπίδα εμείς οι ίδιοι», και θα μου επιτρέψετε να το παραθέσω, όχι τόσο ως πίστη, αλλά ως ελπίδα για το αύριο:

«…Αναπτύσσεται πια ένας άλλος κόσμος. Ορθολογικός. Ρεαλιστικός. Ανεξάρτητος. H δυνατότητα αυτοοργάνωσης και παρέμβασης που παρέχουν πλέον στους πολίτες οι νέες τεχνολογίες από το διαδίκτυο, την κινητή τηλεφωνία έως τα blogs, τα chat rooms και τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα «ντύνουν» αυτό το κίνημα με μια πρωτόγνωρη δυναμική που εκ της φύσεως της δύσκολα μπορεί να περιορισθεί. Τι εννοώ; Το μήνυμα της αλλαγής μπορεί να ταξιδέψει από ιντερνετικό σε ιντερνετικό κόμβο απεριόριστα, χωρίς καμία σημαντική υποδομή, χωρίς κανένα σημαντικό χρηματικό κεφάλαιο, χωρίς καμία απολύτως γνωριμία ή δουλεία απέναντι στους παραδοσιακούς ισχυρούς των media.

Η συλλογή λοιπόν αυτών εδώ των άρθρων, σκέψεων και παρεμβάσεων μου επιχειρεί να καταγράψει, αφενός τη διαχρονική προσωπική προσπάθεια να αλλάξω εγώ ο ίδιος, να κατανοήσω τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας και αφετέρου, να δώσω ένα δικό μου, ανοιχτό περιεχόμενο στην έννοια της αλλαγής. Προς ποια κατεύθυνση πρέπει η χώρα να κινηθεί; Ποιο είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της φιλελεύθερης πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί για την οικονομία; Ποια είναι τα βήματα εκείνα που θα μας εξασφαλίσουν μικρότερη διαφθορά; Πώς το πολιτικό σύστημα θα επανιδρυθεί. Πώς θα θωρακίσουμε τους θεσμούς προκειμένου να εξασφαλίσουμε κανόνες και νόμους που θα ισχύουν για όλους; Ποιος είναι ο ρόλος του σύγχρονου πολιτικού και πώς θα εκδημοκρατισθεί το αγκυλωμένο πολιτικό μας σύστημα; Πως θα κερδίσουμε περισσότερη δημοκρατία;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Στα είκοσι αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη φορά που εκλέχθηκα βουλευτής μέχρι σήμερα, η αλλαγή για εμένα είχε πάντοτε ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Η αλλαγή είναι η υπέρβαση. Του εαυτού μας κατ’ αρχήν, του συστήματος με την έννοια του συλλογικού μας εαυτού δευτερευόντως. Αν η υπέρβαση δεν αποτελεί αέναη διαδικασία, τότε πολύ εύκολα και ο μεγαλύτερος οραματιστής από εμάς καταλήγει σύντομα ο πιο συμβιβασμένος.

Προσωπικά, χρόνια λειτούργησα ως πολιτικός που είχε και συνεχίζει να έχει όραμα. Που όπως ο κάθε πολίτης τούτης της χώρας θέλει ένα καλύτερο παρόν κι ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Και υπερασπίστηκα με ανιδιοτέλεια την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Ωστόσο, η όποια υπέρβαση έχει κόστος. Η όποια αλλαγή έχει κόστος. Έχει τίμημα. Το τίμημα για εμένα ήταν ξανά η διαγραφή μου από την Νέα Δημοκρατία. Το τίμημα για τους πολίτες είναι ότι πρέπει να τινάξουν από πάνω τους το βόλεμα της συνήθειας, να τολμήσουν, να εμπιστευθούν το καινούριο. Να πετάξουν πίσω στην εξουσία το κοκαλάκι της συνενοχής. Τι θα κερδίσουν; Θα πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Οι κοινωνίες γεννούν το μέλλον τους και βρίσκουν τους ηγέτες που το εκφράζουν. Κανένα μεσσία δεν χρειαζόμαστε πια.

Η ελπίδα μας είμαστε εμείς. Εμείς οι ίδιοι».

Ή τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα μας είμαστε εμείς…


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Το πρόσωπο της χρονιάς

Σε χειμερινό θέρετρο αναπαύεται ο απελθών πρωθυπουργός. Και πολύ καλά κάνει. Αυτό ενδεχομένως θα έπρεπε να κάνει για τα τελευταία χρόνια, αφού ίσως έτσι θα είχαμε γλιτώσει την ψευτοεμπλοκή του στα δημόσια πράγματα. Προτού βέβαια φύγει, όπως λένε οι γνωστές δημοσιογραφικές πηγές, έδωσε οδηγία στον κ. Σαμαρά να μην δεχτεί Εξεταστική Επιτροπή για το Βατοπέδι. Και πολύ καλά έκανε. Διότι τώρα, ευάλωτος ων, πώς θα περισώσει τους δικούς του ή ακόμη και τον εαυτό του;

Για την πολιτική περιπέτεια Καραμανλή έχω γράψει πολλές φορές. Από πολιτική σκοπιά και όχι ασφαλώς από εμπάθεια. Κυρίως δε, διότι τον θεωρούσα από την πρώτη στιγμή άκρως υπεύθυνο για όλα τα δεινά που ταλάνισαν τον τόπο και συνένοχο στα μεγάλα σκάνδαλα και τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν. Και βέβαια, αυτήν μου την άποψη την εξέφρασα με κάθε τρόπο, ιδιωτικά στην αρχή, δημόσια στη συνέχεια. Το αποτέλεσμα γνωστό. Οι φωνασκούσες ομιλούσες κεφαλές της TV, ένιωσαν προσβεβλημένες για τον τρόπο που κάποιος βουλευτής είχε το θράσος να μιλά για την πολιτική συμπεριφορά του πρωθυπουργού της χώρας, άσχετα αν στη συνέχεια εκείνες είπαν τα τριπλά. Και βάλε.

Σήμερα, ο Καραμανλής είναι ευάλωτος. Γυμνός. Δεν έχει κανένα σύστημα γύρω του να τον προστατεύσει. Κι αν έχει, πολύ σύντομα κι αυτό το σύστημα θα έχει τη θλιβερή κατάληξη του προκατόχου του. Ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να αποδείξει ότι δεν χρωστάει τίποτε και σε κανέναν. Αν εμμείνει στην άρνηση του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Βατοπέδι θα ομολογήσει ότι υπήρξε συνδιαλλαγή με το κατεστημένο Καραμανλή για την εκλογή του. Αν πάλι πει «ναι» και από την επιτροπή παραχθούν εντούτοις τα γνωστά συγκεχυμένα πορίσματα, χωρίς να δείξουν κανέναν πολιτικό ως υπεύθυνο της κλοπής, χωρίς να παραχθεί καμία κάθαρση, τότε και εκείνος θα έχει μπροστά του να διαχειριστεί έναν στάβλο με ακαθαρσίες και δυσωδίες. Που στο τέλος, θα τον βρωμίσει κι εκείνον.

Επέλεξα για πρόσωπο της χρονιάς τον κ. Κώστα Καραμανλή για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι μεταφυσικός και αποδεικνύει την ορθότητα της ρήσης που θέλει τον άνθρωπο να κρίνεται αν ευτύχησε ή όχι στη ζωή του από τον τρόπο που πεθαίνει. Το πολιτικό τέλος του απελθόντος πρωθυπουργού ήταν σκληρό, πλην όμως δίκαιο και ορθό για τον έκνομο, ιδιοτελή και άνευ ουσίας πολιτικό βίο που επέλεξε να πορευτεί. Το παράδειγμά του ας γίνει μάθημα στους κυβερνώντες -που ενδεχομένως να αυταπατώνται ότι η τιμωρία δεν έρχεται ποτέ-, αλλά και στους κυβερνωμένους – που ενδεχομένως να πιστεύουν ότι η ψήφος τους είναι απλή υπόθεση χωρίς συνέπειες για τους ίδιους.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>