Αισιοδοξία χωρίς λεφτά και μέλλον;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αισιοδοξία παίζει καταλυτικό ρόλο σε καταναλωτικές κοινωνίες και σίγουρα σε καπιταλιστικά οργανωμένα συστήματα που τη χρειάζονται ως κινητήριο μοχλό των αγορών. Ωστόσο, η μόνιμη επίκληση της από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αφενός ως κεντρική δική τους ιδεολογία περί της οργάνωσης των οικονομικών και αφετέρου ως αιτίαση στα μέτρα της κυβέρνησης είναι στο πλαίσιο του λαϊκισμού.

Η πλήρης εξαθλίωση των δημοσιονομικών την τελευταία εξαετία δεν έχει να κάνει μόνο με τις οικονομικές επιλογές των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, αλλά με την πλήρη διάλυση του κράτους, την γενικευμένη διάχυση της διαφθοράς και της ανομίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του κοινωνικού ιστού και την κατάρρευση των θεσμών. Όλα αυτά συνδυαστικά μας έφεραν σήμερα στην θέση που βρισκόμαστε. Ξεκάθαρα λόγια. Ανυπόληπτοι. Συλληφθέντες ψευδόμενοι. Απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου. Ασύδοτοι. Αιθεροβάμονες. Πολιτικοί και πολίτες. Όλοι με διαφορετικό βέβαια μερίδιο ευθύνης στο ανοσιούργημα.

Σήμερα, έχει ειπωθεί πολλές φορές άλλωστε, ότι δεν έχουμε το περιθώριο να χάνουμε ούτε μια στιγμή, ούτε μια ημέρα. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που κατέθεσε η κυβέρνηση, όπως όλα δείχνουν, θα περάσει από τις συμπληγάδες των Βρυξελλών. Ποιο είναι όμως τώρα το αιτούμενο; Να μην απαξιωθεί και αυτό από ολιγωρίες και ατελείς πραγματώσεις. Αυτό τι σημαίνει; Ότι τα μέτρα που προβλέπει πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα, προκειμένου στην μηνιαία κρίση που θα μας επιβάλλουν από εδώ και στο εξής οι ευρωπαίοι εταίροι μας να περνούμε με επιτυχία την εξέταση. Και ποια είναι αυτά τα μέτρα; Όλα. Η φορολόγηση των τσιγάρων και των ποτών, ο ειδικός φόρος στα καύσιμα, η ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού είναι απαραίτητα μέτρα, προκειμένου το Μάρτη να κριθεί εκ του αποτελέσματος πλέον αποτελεσματικό το Σύμφωνο μας από την Κομισιόν, το Εκοφίν και τη Χρηματοπιστωτική Επιτροπή. Σε διαφορετική περίπτωση, τα μέτρα που θα επιβληθούν θα είναι σκληρότερα και η χώρα μας θα έχει απομακρυνθεί λίγο περισσότερο ακόμη από την έξοδο του τούνελ της κρίσης.

Αν όλα πάνε τελικώς καλά, και οι ευρωπαίοι πεισθούν τότε θα αρχίσουν πλέον να πείθονται οι τράπεζες και οι δανειστές μας, με αποτέλεσμα οι αγορές να μας εμπιστευθούν εκ νέου. Άνευ της αποκατάστασης της φερεγγυότητας της χώρας, αισιοδοξία δεν πρόκειται να έλθει. Αν σήμερα ωστόσο κάποιοι επιμένουν ότι πρέπει να συνεχίσουμε να αισιοδοξούμε ή να πειθόμαστε στις αισιόδοξες ελεγείες κάποιων άλλων, τότε μάλλον το κακό μας θέλουν. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Πρώτα απαιτούνται θυσίες και σκληρή δουλειά και κατόπιν συγκρατημένη αισιοδοξία. Διότι, όταν λέγει ο κ. Σαμαράς ότι «τα μισά οικονομικά είναι η ψυχολογία» δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Αλλά για κάποια άλλη χώρα. Και αυτό στη θεωρία. Εδώ ποτέ δεν μας έλειψε η ψυχολογία. Ο ρεαλισμός, η νηφαλιότητα και η εντιμότητα όμως μας λείπουν ακόμη…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα "Η Χώρα"