Πιο μακριά από το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Όπως όλα δείχνουν, το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης που θα καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση θα πάρει το πράσινο φως προκειμένου να αρχίσει η εφαρμογή του. Ωστόσο, εκείνο το οποίο πρέπει να έχουμε κατά νου, όσο κι αν αυτό ενδεχομένως υποδαυλίζει την κοινωνική δυσαρέσκεια, είναι ότι εμείς δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αρκεστούμε σε ό,τι το πρόγραμμα προβλέπει. Όχι αποκλειστικά τουλάχιστον. Με απλά λόγια, αυτό το σχέδιο, που σαφέστατα δεν είναι κανένα μαγικό που θα αλλάξει άρδην την πορεία των πραγμάτων, θα πρέπει να το κρατήσουμε ως το μίνιμουμ, τη βάση των αλλαγών που πρέπει να επιχειρήσουμε. Διότι, ναι μεν το ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των Βρυξελλών και κατ’ επέκταση των διεθνών αγορών, πλην όμως σε πρώτο πλάνο τοποθετείται και η αισιοδοξία του ελληνικού λαού ότι η ανάπτυξη θα φέρει και πάλι τη δυνατότητα της ευδαιμονίας και της δημιουργίας.

Εκτιμώ ότι το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης δεν θα είναι αρκετό αν η κυβέρνηση – μπροστά στο φόβο της διόγκωσης του πολιτικού κόστους – διολισθήσει σε μια λογική συμβιβασμών και ισορροπιών. Τα μέτρα που οφείλει να πάρει σε όλους τους τομείς πρέπει να πάνε μακρύτερα και βαθύτερα. Να αγγίξουν όλα τα ζητήματα που πονάνε. Να βάλουν πυρίτιδα στα θεμέλια της νεοελληνικής νοοτροπίας.

Συγκεκριμένα. Στο πεδίο της οικονομίας, τα έκτακτα φορολογικά μέτρα δεν είναι αρκετά, κάποια μονιμότερα ωστόσο (τοποθέτηση ταμειακών μηχανών και στα ταξί κα) είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Από την πρώτη στιγμή, εδώ και δύο μήνες, από αυτήν εδώ τη στήλη έγραφα για την ανάγκη μιας ευρύτερης συναίνεσης στο ζήτημα της φορολογικής μεταρρύθμισης. Και αυτό, διότι, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκείνο το απαραίτητο ασφαλές περιβάλλον για τους δικούς μας, αλλά και τους ξένους επενδυτές. Αυτό δεν έχει συμβεί. Άλλο παράδειγμα; Η δειλή περικοπή στις δαπάνες. Πάλι από αυτές εδώ τις σελίδες είχα ζητήσει από τον κ. Γερουλάνο και τον κ. Χρυσοχοείδη να δημοσιοποιήσει ο πρώτος τα ονόματα των αργόσχολων στην κρατική τηλεόραση και τις αμοιβές τους, ο δεύτερος τα ονόματα των δημοσιογράφων που απασχολούν αστυνομικούς στις προσωπικές τους φρουρές και τον αριθμό των ένστολων. Ο κ. Χρυσοχοίδης δεν έχει απαντήσει. Ο κ. Γερουλάνος δήλωσε ότι θα σεβαστεί το νόμο περί προσωπικών δεδομένων, οπότε και δεν θα δώσει τα στοιχεία αυτά. Αν όμως δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι παίρνουν τα λεφτά μας, ποιοι υπεραμοίβονται και ποιοι αργομισθούν, τότε και το αίσθημα συγκάλυψης επιτείνεται και ο σκοπός της μείωσης της κρατικής σπατάλης δεν εξυπηρετείται. Και αν με ρωτάτε ακριβώς τι πρέπει να συμβεί; Οι αστυνομικοί να γυρίσουν στις δουλειές τους, οι δημοσιογράφοι να δώσουν εξηγήσεις για ποιους λόγους χρειάζονταν προστασία και οι αργόμισθοι της ΕΡΤ να απολυθούν. Ένα ακόμη παράδειγμα; Οι δύο επιπλέον μισθοί που παίρνουν οι υπάλληλοι της Βουλής. Το ζήτημα δεν είναι απλώς η φορολόγησή τους, αλλά η περικοπή τους. Και ακόμη παραπέρα. Η μείωση του ίδιου του αριθμού των υπαλλήλων της που διπλασιάστηκε επί προεδρίας Σιούφα, την ώρα που ακόμη εκκρεμούν οι εξηγήσεις της ρουσφετολογικής και άκρως καταχρηστικής δημόσιας στάσης του πρώην προέδρου του κοινοβουλίου.

Τα μέτρα για την ελληνική οικονομία πρέπει να υπερβούν τον αποσπασματικό τους χαρακτήρα. Το βλέμμα μας δεν μπορεί να απλώνεται μέχρι εκεί που θα μας ανεχθούν οι Βρυξέλλες. Το ζήτημα είναι η είσοδος μας σε τροχιά ανάπτυξης. Αν η κυβέρνηση πιστέψει ότι θα εφαρμόσει το ΠΣΑ και «τη γλίτωσε», τότε οι πολίτες αυτής της χώρας θα αργήσουν πολύ να ευδαιμονίσουν και πάλι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει περίπτωση να ευδαιμονίσουν, αν δεν ματώσουν πρώτα. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε αλλαγής.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"