Πού πάει αυτή η χώρα;

Θα ήθελε να πιστεύει ο όποιος νοήμων άνθρωπος και πολίτης διαθέτων μίνιμουμ κοινωνικής συνειδήσεως ότι μετά την νεοκαραμανλική τραγωδία θα δημιουργούνταν νέες αντιλήψεις και συμπεριφορές στην πολιτική ζωή του τόπου. Με απλά λόγια, ότι το πολιτικό σύστημα θα είχε μάθει το μάθημά του και με διάθεση πρωτίστως αυτοσυντήρησης θα επιχειρούσε ένα ρετούς τουλάχιστον στην εικόνα του. Κι αυτό διότι, ο Καραμανλής, που υποδέχτηκαν ως σωτήρα το 2004, έφυγε κυριολεκτικά κυνηγημένος και βράδυ, αφήνοντας πίσω του την απαξίωση, την εξαθλίωση, τη χώρα στη χειρότερη μεταπολιτευτικά κατάσταση.

Κι όμως, το αυτονόητο δεν έχει προφανώς καμία θέση στην νεοελληνική πραγματικότητα. Εκατό ημέρες αφότου η χώρα απέκτησε νέα κυβέρνηση και η πλειοψηφία της πολιτικής πυραμίδας και του κοινωνικού ιστού μοιάζει να μην έμαθε τίποτε. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι κόντρες στο ΠΑΣΟΚ. Και κυρίως, η φημολογία για τις κόντρες, που είναι πολύ πιο παραλυτική και αδιέξοδη από την ίδια την διαφωνία. Και βέβαια, εκτός από τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που πίστεψαν ότι η χώρα θα μπορούσε να λειτουργεί στα πρότυπα μιας δεκαετίας πίσω, είναι και τα ελληνικά μίντια που αναπαράγουν ως είδηση το εύλογο και φυσιολογικό. Για παράδειγμα, ότι κάποιος υπουργός διατύπωσε διαφορετική άποψη επί ενός συγκεκριμένου ζητήματος στο υπουργικό συμβούλιο, κάποιοι το παρουσιάζουν ως «σύρραξη» στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ή άλλοι πάλι το επιγράφουν ως «Ξεκίνησαν τα όργανα». Τρελά πράγματα δηλαδή, να περιγράφεται ως αρρυθμία αυτό που αποδεικνύει σε κάθε προοδευμένη χώρα την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας.

Και η τραγωδία συνεχίζεται στην αντίπερα όχθη. Οι κκ Μαρκόπουλος και Παναγιωτόπουλος έχουν αναλάβει τον βαρύ ρόλο της ανασύνταξης του νεοδημοκρατικού στρατοπέδου. Χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής, συνεχίζουν να αναμασούν τα περί φιλαλήθειας του Καραμανλή, τον οποίο μάλιστα περιγράφουν και ως ανδρείο! Κι αυτό διότι, λένε, μας περιέγραψε κατάμουτρα την τραγωδία, στην οποία ο ίδιος και η παρέα του εξανάγκασαν την χώρα να περιέλθει, προτού πηδήξει από το σκάφος πρώτος σαν σκιαγμένος ποντικός. Επίσης, συνεχίζουν να μας λένε το πόσο αφοσιωμένη είναι η Νέα Δημοκρατία και οι ίδιοι στην πάταξη της διαφθοράς. Δεν ξέρω αν και οι δυο τους δικαιούνται δια να ομιλούν (θα φανεί στο άμεσο προσεχές μέλλον), αλλά το να προσποιούνται ότι επί των ημερών τους δεν δημιουργήθηκε κανένα σκάνδαλο και να αναφέρουν απλά και αόριστα ότι όσοι πλήγωσαν την παράταξη έχουν τεθεί εκτός ή θα τεθούν προσεχώς στο περιθώριο, προσβάλει ασφαλώς την νοημοσύνη πολλών εξ ημών. Ακόμη πιο τραγική θεωρώ την ισοπεδωτική αντιπολίτευση που εδώ και μερικές ημέρες ακολουθούν. Διότι ναι μεν λένε ότι σε ό,τι είμαστε υπέρ, το ΠΑΣΟΚ θα μας βρει συμμάχους, αλλά επί του πρακτέου δεν συμφωνούν ποτέ σε κάτι.

Συμφωνώ ότι στις Δημοκρατίες μπορούν να ακούγονται όλοι. Είναι ασφαλώς αναφαίρετο δικαίωμα. Αλλά το να καταλογίζει μικροκομματικές σκοπιμότητες ο κ. Παυλόπουλος στο νομοσχέδιο για την αυτοδιοίκηση, ο άνθρωπος που έκανε ανέκδοτο την επανίδρυση και εγκαθίδρυσε την πολιτική αρπαχτή με τον εκλογικό του νόμο, μάλλον είναι τρελό. Ούτε για κοινοβουλευτικό διασυρμό με αφορμή την τροπολογία για τις γονικές παροχές μπορούν να μιλούν άνθρωποι που διέσυραν τους θεσμούς και εξευτέλισαν κάθε διαδικασία. Ούτε για ακυβερνησία μπορεί να μιλά η Νέα Δημοκρατία σχολιάζοντας τις πρώτες εκατό ημέρες του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αφού αυτοί το έκαναν ανενόχλητοι επί πεντέμισι χρόνια.

Το μέλλον θέλει σοβαρότητα. Με μπούρδες και παραφιλολογίες δεν κερδίζεται το στοίχημα. Ας έχουν όλοι δε, στο μυαλό τους, ότι για τον επόμενο που παταγωδώς θα αποτύχει στο πόστο του, δεν θα υπάρξει το περιθώριο να πηδήξει μόνος του από το σκάφος. Η ανοχή του λαού έχει τελειώσει για όλους τους. Προ πολλού.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Η Χώρα" το Σάββατο 16 ιανουαρίου