Το πρόσωπο της χρονιάς

Σε χειμερινό θέρετρο αναπαύεται ο απελθών πρωθυπουργός. Και πολύ καλά κάνει. Αυτό ενδεχομένως θα έπρεπε να κάνει για τα τελευταία χρόνια, αφού ίσως έτσι θα είχαμε γλιτώσει την ψευτοεμπλοκή του στα δημόσια πράγματα. Προτού βέβαια φύγει, όπως λένε οι γνωστές δημοσιογραφικές πηγές, έδωσε οδηγία στον κ. Σαμαρά να μην δεχτεί Εξεταστική Επιτροπή για το Βατοπέδι. Και πολύ καλά έκανε. Διότι τώρα, ευάλωτος ων, πώς θα περισώσει τους δικούς του ή ακόμη και τον εαυτό του;

Για την πολιτική περιπέτεια Καραμανλή έχω γράψει πολλές φορές. Από πολιτική σκοπιά και όχι ασφαλώς από εμπάθεια. Κυρίως δε, διότι τον θεωρούσα από την πρώτη στιγμή άκρως υπεύθυνο για όλα τα δεινά που ταλάνισαν τον τόπο και συνένοχο στα μεγάλα σκάνδαλα και τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν. Και βέβαια, αυτήν μου την άποψη την εξέφρασα με κάθε τρόπο, ιδιωτικά στην αρχή, δημόσια στη συνέχεια. Το αποτέλεσμα γνωστό. Οι φωνασκούσες ομιλούσες κεφαλές της TV, ένιωσαν προσβεβλημένες για τον τρόπο που κάποιος βουλευτής είχε το θράσος να μιλά για την πολιτική συμπεριφορά του πρωθυπουργού της χώρας, άσχετα αν στη συνέχεια εκείνες είπαν τα τριπλά. Και βάλε.

Σήμερα, ο Καραμανλής είναι ευάλωτος. Γυμνός. Δεν έχει κανένα σύστημα γύρω του να τον προστατεύσει. Κι αν έχει, πολύ σύντομα κι αυτό το σύστημα θα έχει τη θλιβερή κατάληξη του προκατόχου του. Ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να αποδείξει ότι δεν χρωστάει τίποτε και σε κανέναν. Αν εμμείνει στην άρνηση του για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Βατοπέδι θα ομολογήσει ότι υπήρξε συνδιαλλαγή με το κατεστημένο Καραμανλή για την εκλογή του. Αν πάλι πει «ναι» και από την επιτροπή παραχθούν εντούτοις τα γνωστά συγκεχυμένα πορίσματα, χωρίς να δείξουν κανέναν πολιτικό ως υπεύθυνο της κλοπής, χωρίς να παραχθεί καμία κάθαρση, τότε και εκείνος θα έχει μπροστά του να διαχειριστεί έναν στάβλο με ακαθαρσίες και δυσωδίες. Που στο τέλος, θα τον βρωμίσει κι εκείνον.

Επέλεξα για πρόσωπο της χρονιάς τον κ. Κώστα Καραμανλή για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι μεταφυσικός και αποδεικνύει την ορθότητα της ρήσης που θέλει τον άνθρωπο να κρίνεται αν ευτύχησε ή όχι στη ζωή του από τον τρόπο που πεθαίνει. Το πολιτικό τέλος του απελθόντος πρωθυπουργού ήταν σκληρό, πλην όμως δίκαιο και ορθό για τον έκνομο, ιδιοτελή και άνευ ουσίας πολιτικό βίο που επέλεξε να πορευτεί. Το παράδειγμά του ας γίνει μάθημα στους κυβερνώντες -που ενδεχομένως να αυταπατώνται ότι η τιμωρία δεν έρχεται ποτέ-, αλλά και στους κυβερνωμένους – που ενδεχομένως να πιστεύουν ότι η ψήφος τους είναι απλή υπόθεση χωρίς συνέπειες για τους ίδιους.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"