Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Όταν οι Πυγμαίοι σηκώνουν ανάστημα ;

Αν και τα μηνύματα ήταν δυσοίωνα από την αρχή – ας μην ξεχνούμε τις προσωπικές ιστορίες του καθενός που σέρνονται πίσω του σα βαρίδια-, ο κ. Σαμαράς απέδειξε στην πράξη ότι δύσκολα θα κινηθεί με συνέπεια, αποφασιστικότητα, νηφαλιότητα και ρεαλισμό ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης του τόπου. Η αρχή έγινε με την καταψήφιση του πακέτου των νέων μέτρων στην οικονομία. Όχι για λόγους ουσίας ή με στόχο να εφαρμοσθεί κάποια αντιπρόταση, αλλά ξεκάθαρα για να αποφύγει η Νέα Δημοκρατία το κομμάτι της δικής της ευθύνης που θα προκύψει από τον επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Η μη ανάληψη των ευθυνών υπό το άγος του πολιτικού κόστους ισοδυναμεί με ανευθυνότητα.

Στη λογική αυτή κινείται αναμφισβήτητα και η απόφαση των γαλάζιων πρωτοκλασάτων να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό επί της αρχής, ούτε και τον νέο αυτοδιοικητικό χάρτη του «Καλλικράτη». Δικαίωμα τους ; Μάλλον όχι. Κι αυτό διότι, οι αλλαγές που προτείνει το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου εργασίας δεν πάνε και πολύ μακρύτερα από τον νόμο Πετραλιά, πράγμα που γεννά τη βεβαιότητα ότι σύντομα θα υπάρξουν κι άλλες ρυθμίσεις, αφού οι συγκεκριμένες δεν πρόκειται να σώζουν επί πολύ το χρεοκοπημένο σύστημα. Ακόμη χειρότερα, στον τομέα της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας περπατά στις καταστροφικές ατραπούς του προκατόχου του. Ποιος δεν θυμάται τον κ. Καραμανλή από βουνά και λόγγους, σε μπλόκα και πανηγύρια να επιτίθεται στον «Καποδίστρια» και μάλιστα να υπόσχεται ότι όταν εκείνος θα γινόταν κυβέρνηση θα τον καταργούσε; Όταν ωστόσο ήλθε η ημέρα που έγινε πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν τον κατάργησε, αλλά επεσήμανε την ανάγκη και της εμβάθυνσης της μεταρρύθμισης με τον λεγόμενο «Καποδίστρια II». Μεταρρύθμιση, που όπως και οι υπόλοιπες έμεινε στα χαρτιά και τις προεκλογικές ομιλίες στις πλατείες.

Η διακυβέρνηση Καραμανλή είχε συγκλονιστικές συνέπειες για τον τόπο, αφού εξαθλίωσε και έφερε στα όρια του ένα σύστημα που νοσούσε επί δεκαετίες. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία για τον ανερυθρίαστο βερμπαλισμό του και τον επαίσχυντο επικοινωνισμό του. Ο ίδιος αποδείχτηκε το σημαντικότερο βαρίδι της παράταξης στην οποία προέδρευσε. Και αυτό δεν το λέγω σήμερα, αλλά το είχα διαγνώσει έγκαιρα όταν όλοι – δημοσιογράφοι και συμφέροντα- επέμεναν να τον πλασάρουν σαν δυνατό χαρτί…

Το αντι-πρότυπο Καραμανλή πρέπει να είναι πλοηγός για τον σημερινό πρόεδρο του κόμματος. Για την ώρα, ωστόσο, ο τελευταίος έχει επιλέξει να αντιπολιτεύεται με στόχο την εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Μεγαλοστομεί χωρίς ουσία περί καθάρσεως της παράταξης από τα λεγόμενα βαρίδια, την ίδια ώρα που καλύπτει το μεγαλύτερο βαρίδι, τον ίδιο τον προκάτοχό του. Διατυμπανίζει την πίστη του στην εσωκομματική αξιοκρατία – όπως η σύσταση της επιτροπής αξιολόγησης των βουλευτών που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα- όταν ο ίδιος επέλεξε συνεργάτες με αμφισβητούμενο πρότερο έντιμο πολιτικό βίο και αναποτελεσματική κυβερνητική θητεία.

Μια από τις αγαπημένες εκφράσεις των λογογράφων του κ. Σαμαρά είναι το ξεσηκωτικό (;) «Οι Έλληνες να σηκώσουμε ανάστημα». Ξεχνά εντούτοις, ότι το ηθικό, πνευματικό και διανοητικό ανάστημα της παράταξης του έχει σήμερα πριονισμένα πόδια. Και τι ανάστημα να σηκώσει ο πυγμαίος;

"Η Χώρα", 22/05/10


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Αγοράζοντας λίγο χρόνο ζωής

Την Ελλάδα αυτή τη στιγμή θα μπορούσε κανείς να την δει ως θανατοποινίτη που προσπαθεί να κερδίσει λίγο χρόνο ζωής μήπως και τελικώς αποδείξει με κάποιον τρόπο, όχι την αθωότητά του, αλλά ότι αξίζει ελαφρύτερη ποινή. Αυτόν τον επιπλέον χρόνο ζωής ήλθε να μας προσφέρει το δάνειο του μηχανισμού στήριξης. Την ελπίδα της σωτηρίας και όχι την ίδια τη σωτηρία. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τη σωτηρία μας θα πρέπει να την εξασφαλίσουμε μόνοι.

Το πακέτο δεν περιλαμβάνει μόνο μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα. Τα κρισιμότερα είναι τα υπόλοιπα. Εκείνα που αφορούν τις μεγάλες αλλαγές που θα πρέπει να συμβούν την επόμενη τριετία προκειμένου να πούμε ότι πιάσαμε το σωσίβιο που μας πέταξαν. Από την εξυγίανση των ΔΕΚΟ (βλ. ΟΣΕ) έως το ασφαλιστικό, τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, τη μηχανοργάνωση των νοσοκομείων. Από την συνεπή μας στάση να αλλάξουμε τα πράγματα θα κριθεί εν τέλει αν το σωσίβιο θα μας βγάλει στη στεριά. Ή αν θα ξεφουσκώσει στα ανοιχτά, αφήνοντας μας μόνους και αβοήθητους.

Και αυτά όμως δεν θα αποδειχτούν αρκετά, αν δεν προχωρήσουμε στη δομική ανατροπή του συστήματος. Δεν εννοώ κάποια επανάσταση. Ούτε ασφαλώς συντάσσομαι με τις βαρύγδουπες κενολογίες της ελληνικής Αριστεράς. Τι εννοώ; Την επαναδιαπραγμάτευση της νεοελληνικής δημοκρατίας, προκειμένου να αποθεραπευθεί από τις χθεσινές χρόνιες παθογένειες και να επανακαθορίσει το ρόλο της ως εγγυήτρια δύναμη της ανάπτυξης της χώρας και της ευδαιμονίας των πολιτών της. Δύο είναι τα κρίσιμα εμπόδια σε αυτό το εγχείρημα. Πρώτον, ότι θα αναγκαστούμε να προχωρήσουμε με πίεση και άγχος σε θεσμικές αλλαγές που απαιτούν νηφαλιότητα, διάλογο και κοινωνική συνοχή. Υπό το άγος της επιβίωσης, κινδυνεύουμε να πέσουμε στην παγίδα είτε των επικοινωνισμών είτε των ημιμέτρων. Το δεύτερο ανάχωμα έχει να κάνει με εκείνους που θα δρομολογήσουν την υλοποίηση των αλλαγών που εν πολλοίς ταυτίζονται με εκείνους που με τη στάση τους (πράξη, ανοχή ή αποχή) υπονόμευσαν επί δεκαετίες το κύρος των θεσμών και τη δυναμική των μεταρρυθμίσεων. Με απλά λόγια. Από την μία η πίεση του χρόνου και από την άλλη τα φθαρμένα υλικά που φιγουράρουν σε κάθε κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας (πολιτικό προσωπικό, επιχειρηματικός κόσμος, πνευματική ελίτ, δημοσιογράφοι κτλ) δεν δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για ουσιαστικές αλλαγές. Αντίθετα επιτείνουν την απαισιοδοξία για την επόμενη ημέρα.

Το ΔΝΤ, πέραν της οικονομικής βοήθειας, μας έστησε μπροστά σε έναν καθρέφτη προκειμένου να εξαναγκαστούμε να δούμε την πραγματικότητα που για χρόνια παραμόρφωνε η διόπτρα του λαϊκισμού και της αμάθειας. Κάποιοι συνεχίζουν να μην θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Και μάλλον όχι άδικα. Το αναιτιολόγητο «όχι» του κ. Σαμαρά, συνεπικουρούμενο από το απόκοσμο «όχι» του πρώην πρωθυπουργού από τα ορεινά έδρανα της Βουλής είναι μια τέτοια έκφραση θρασυδειλίας. Με απλά λόγια; Μας πέταξαν ένα σωσίβιο. Κάποιοι το φόρεσαν και κολυμπούν προς τη στεριά. Κάποιοι άλλοι το φόρεσαν και πάνε πίσω στο πλοίο που βουλιάζει (περίπτωση Νέας Δημοκρατίας). Και τέλος, κάποιοι τρίτοι, που θεωρούν εαυτοίς δεινούς κολυμβητές, πέταξαν το σωσίβιο μακριά και κολυμπούν ασθμαίνοντας γύρω από τον εαυτό τους (περίπτωση ελληνικής Αριστεράς). Μένει να δούμε τι θα κάνουν οι πολίτες και ποιο ένστικτο τελικώς θα κυριαρχήσει. Της επιβίωσης ή της αυτοκαταστροφής…

*H Χώρα, 15/05/10


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Το αίμα και η κάθαρση

Τα δραματικά γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε και οι τρεις νεκροί άνθρωποι που άφησαν πίσω τους ήταν μια εξέλιξη προδιαγεγραμμένη εδώ και καιρό. Βήμα – βήμα η μικρή διαφθορά έφερε στη χώρα την μεγάλη. Η ανοχή στη μικρή παρατυπία έφερε μαζί της και τη συνενοχή της κοινωνίας στο βανδαλισμό, ακόμη και την τρομοκρατία! Η ασύδοτη διόγκωση του κράτους και η κατασπατάληση του κορβανά στο βωμό των πελατειακών σχέσεων οδήγησε στην κατάλυση του ίδιου του κράτους και στην καταστρατήγηση του θεμελιακού λίθου του πολιτεύματος, του Συντάγματος της χώρας.

Κι όμως πολλοί ήταν εκείνοι που εξεπλάγησαν. Ή προσποιήθηκαν τους έκπληκτους με αυτή την έκβαση. Κάποιοι θυμήθηκαν το Σύνταγμα. Κάποιοι άλλοι αυτοπαρουσιάσθηκαν ως εγγυητές της ομαλότητας. Κάποιοι τέλος, ήπιαν νερό στο όνομα της νεοελληνικής δημοκρατίας.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλοι μοιραζόμαστε ευθύνες για την σημερινή κατάντια. Οι πολιτικοί που αποδείχθηκαν πυγμαίοι. Οι πολίτες που τους ψήφισαν, επειδή προφανώς τους έμοιαζαν. Οι πολιτικοί και οι μίζες τους. Οι πολίτες και οι μικρές ή μεγάλες παρανομίες τους. Οι συνδικαλιστές. Οι επιχειρηματίες και οι κρατικοδίαιτη λογική τους. Οι δημοσιογράφοι που αποδείχτηκαν πιστά σκυλάκια της εξουσίας.

Υπάρχει ωστόσο, μια ειδοποιός διαφορά. Για την σημερινή κατάλυση του κράτους και για την κατ’ επίφαση δημοκρατία που έχει δημιουργηθεί στη χώρα ευθύνεται κατ’ αρχήν ο πολιτικός κόσμος. Ο ίδιος αυτός κόσμος που σήμερα καλείται να μας βγάλει από το αδιέξοδο είναι εν πολλοίς εκείνος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που κατέλυσε το Σύνταγμα με την σκανδαλώδη ατιμωρησία που επεφύλαξε για τον εαυτό του και τα μεγάλα του ανομήματα. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που εξέθρεψε επί δεκαετίες την κοινωνική ανωμαλία, συνθλίβοντας κάθε προοπτική κοινωνικής συνοχής. Ο ίδιος αυτός πολιτικός κόσμος είναι που ανέτρεψε τις πιο θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, την ισονομία και την τήρηση του νόμου.

Ακούστηκε επισταμένως αυτές τις ημέρες ότι οι στιγμές απαιτούν σοβαρότητα, εθνική ομοψυχία και αποφυγή λαϊκισμού. Ως λαϊκισμό δε, αξιολογούν το λαϊκό αίτημα να εξευρεθούν οι ένοχοι και να αποδοθούν αναλογικά οι ευθύνες. Αυτό δεν είναι σωστό. Για να πιάσουν τόπο οι θυσίες πρέπει να ανοίξει μια καινούρια σελίδα. Όχι μόνο στην δημοσιονομική εικόνα της χώρας. Αλλά μια νέα ημέρα στο πολιτικό σύστημα. Αυτή δε θα συμβεί ούτε με τα φθαρμένα υλικά της προηγούμενης περιόδου. Ούτε με το διεφθαρμένο και ανίκανο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού. Η νέα κοινωνική συνθήκη που θα απαιτηθεί για να πραγματωθούν οι αλλαγές δεν θα αποδειχτεί εφικτή, αν πρώτα δεν επέλθει η κάθαρση. Ειδάλλως, ο φαύλος κύκλος θα επαναλαμβάνεται. Θα αρκεί ένα τυχαίο γεγονός, κύημα της διάλυσης και της συνολικής παρακμής, ώστε να θεωρηθεί ότι το αίμα θα φέρει την κάθαρση. Και αυτό θα σημάνει την αυτοκαταστροφή.

*H Χώρα, 8/05/10


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>