Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Το φιλότιμο των ολίγων και η αφιλοτιμία των πολλών…

O κ. Παπανδρέου τις τελευταίες ημέρες παίζει ξεκάθαρα στο δικό του γήπεδο. Κοσμοπολίτης, καλλιεργημένος, μαθημένος στις διεθνείς συναναστροφές και τα fora, κινείται με χαρακτηριστική άνεση στην υφήλιο προκειμένου να διατρανώσει τα ελληνικά δίκια. Κι αυτό είναι μια πρώτη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο σήμερα και το παρελθόν της εσωστρέφειας, του ψευτοτσαμπουκά και της κλειστοφοβίας. Η πρώτη αποτίμηση της διεθνούς καμπάνιας του κ. πρωθυπουργού είναι αναμφίβολα θετική. Διατηρήσαμε μια αξιοπρεπή στάση και αρχίσαμε να πείθουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι αυτή τη φορά να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να αλλάξουμε. Και αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα προς την ανάκτηση της χαμένης μας αξιοπιστίας.

Τα δύσκολα ωστόσο ξεκινούν τώρα. Ο κ. Παπανδρέου έχει να αντιμετωπίσει με την επιστροφή του την εφαρμογή των επώδυνων μέτρων, την κοινωνική κατακραυγή, την δρομολόγηση όλων εκείνων των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα για να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά, και κυρίως την καθεστηκυία νοοτροπία του νεοέλληνα που αντιλαμβάνεται μεν την κρισιμότητα των στιγμών αρκεί να μην πληρώσει ο ίδιος μέρος της νύφης, αλλά και το λαϊκισμό που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του α-πολιτικού μας μη- πολιτισμού.

Το κράτος χρειάζεται συμμάζεμα. Σε αυτήν την κατεύθυνση δεν αρκούν προφανώς οι περικοπές των επιδομάτων και των μισθών των υπαλλήλων. Αυτό είναι ένα μέτρο ξεκάθαρα εισπρακτικού χαρακτήρα, που εξυπηρετεί στην προσωρινή επίτευξη των δημοσιονομικών μας στόχων. Με απλά λόγια, λεφτά για να καλυφθούν μαύρες τρύπες και να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Η σπατάλη πρέπει να συμμαζευτεί, να ελεγχθεί επιτέλους η ανταποδοτικότητα των κονδυλίων ανά τομέα, να αξιοποιηθεί η περιουσία του δημοσίου. Το δεύτερο μεγάλο στοίχημα είναι οι ΔΕΚΟ και το τρίτο ζητούμενο η αποκέντρωση είτε μιλούμε για ΟΤΑ είτε για την περίθαλψη είτε για την παιδεία. Τέλος, η προσέλκυση επενδύσεων δεν είναι υπόθεση μερικών ταξιδιών στο εξωτερικό. Αν δεν δημιουργηθεί ένα μόνιμο και φορολογικά ευνοϊκό πλαίσιο, που να διέπει τις ξένες επενδύσεις, τότε όλα θα αποδεικνύονται αποσπασματικά και επικοινωνιακά τρίκ.

Ο κ. Παπανδρέου για την ώρα ευνοείται. Και από τη στάση της αντιπολίτευσης που εμμένει στο λαικισμό και από την στάση του παλαιου- ΠΑΣΟΚ που νομίζει ότι διανύουμε ακόμη τις εποχές που έφτανε κανείς να δηλώσει κοινωνικά ευαίσθητος για να είναι κιόλας. Το πρόβλημα θα αρχίσει σε λίγο που ο ελληνικός λαός θα αρχίσει να νιώθει στην τσέπη του τις αλλαγές , χωρίς εντούτοις να έχει πεισθεί ότι δεν θα είναι ο μόνος που πληρώσει τα σπασμένα του λογαριασμού που του κληροδότησαν και οι περασμένες γενιές αλλά και οι κυβερνήσεις της τριακονταετίας. Διότι καλό το φιλότιμο – που όπως είπε και ο πρόεδρος Ομπάμα είναι ξεκάθαρα λέξη ελληνικής προελεύσεως χωρίς αντίστοιχη ακριβή της μετάφραση σε άλλες γλώσσες-, αρκεί να το μοιραζόμαστε όλοι. Ειδάλλως, αν είναι υπόθεση λίγων, τότε κι αυτοί κάποια στιγμή επαναστατούν, λησμονούν το κοινό όφελος και κάπου εκεί χάνεται οριστικά το διακύβευμα της κοινωνικής συνοχής, χωρίς την οποία καμία αλλαγή δεν είναι εφικτή…


"Η Χώρα", Σάββατο 13 Μαρτίου 2010


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Κοντή μνήμη, σύντομο μέλλον…

Στο πρωινό του «Mega Channel», με τίτλο «Mega Σαββατοκύριακο», την Κυριακή το πρωί, άκουσα κάποια στιγμή τον δημοσιογράφο κ. Μανώλη Αναγνωστάκη να λέει αγανακτισμένος ότι σύμφωνα με την δική του αντίληψη οι Έλληνες πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν την κατάσταση, αφού τόσα χρόνια δεν βρέθηκε ένας να πει την αλήθεια, να προειδοποιήσει τον τόπο για τον στραβό γιαλό που αρμένιζε. Και καταλήγοντας τόνισε ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας.

Πριν από δυόμισι χρόνια, λίγο μετά τη διαγραφή μου από τη Ν.Δ., καλεσμένος σε αυτήν την ίδια εκπομπή, μετάνιωσα ιδιαίτερα για την παρουσία μου εκεί. Ήταν λίγες ημέρες μετά τη διαγραφή μου από τη ΝΔ και ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος τη μόνη ερώτηση που επέμενε να μου θέτει ήταν γιατί τα όσα έλεγα εκείνη την περίοδο, δεν τα έλεγα και όσο ήμουν υπουργός. Τίποτε άλλο. Ούτε γιατί κατηγορείς τον Καραμανλή ως συνένοχο, ούτε γιατί λες ότι η χώρα οδηγείται σε οικονομική καταστροφή, ούτε τι εννοούσα λέγοντας για την κάθετη και οριζόντια διάχυση της διαφθοράς σε όλα τα μήκη και πλάτη της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ούτε τι μέτρα πρότεινα για την κάθαρση των μεγάλων σκανδάλων του τόπου…Με απλά λόγια, ο κ. Αναγνωστάκης επέμενε να με ρωτά γιατί όσα είπα χτες, δεν τα είπα προχτές! Δεν θα μπω στη διαδικασία αυτή εκ νέου, διότι τις απόψεις μου τις εκφράζω με ειλικρίνεια και τις στηρίζω απόλυτα και με τις ενέργειές μου, τα τελευταία τριάντα χρόνια του δημόσιου βίου μου. Αλλού είναι το ζήτημα.

Ο κ. Αναγνωστάκης και πολλοί άλλοι προβεβλημένοι συνάδελφοί του δεν νομιμοποιείται να εξανίσταται με την θνησιγενή πολιτική μας εκπροσώπηση. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό προσωπικό του τόπου είναι μέτριο. Κι αυτό στη συντριπτική του πλειοψηφία. Πλην όμως και οι εκπρόσωποι των μίντια είναι εξίσου μέτριοι. Κι αν δεν είναι μέτριοι, τότε βολεύονται με χίλια δυο οφέλη να συντηρούν την πολιτική μετριοκρατία. Δεν αρέσκονται στις ανεξάρτητες φωνές. Παντού ψάχνουν να αλιεύσουν την μικροπολιτική αντιπαράθεση προκειμένου να εξασφαλίσουν κι εκείνοι μερίδιο από την αχανή δεξαμενή ακροατών που αρέσκονται στο λαικισμό και στα διάφορα ερωτικά καβγαδάκια. Δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν απόψεις. Δεν θέλουν να προσφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Με δυο λόγια, προσφέρουν αδρά πληρωμένες υπηρεσίες σε όσους θέλουν να διαιωνίσουν το σύστημα. Όχι να το ανατρέψουν ή έστω να το βελτιώσουν.

Θυμάμαι πολλούς που στις ένδοξες ημέρες του νεοκαραμανλισμού κώφευαν για τα δεινά που ήταν ήδη καθ’ οδόν. Υπό το βάρος της τσέπης τους, γονυκλινείς κατέθεταν τα σέβη τους στην καταστροφική εξουσία, πανίσχυροι στα τηλεπαραθύρια. Οι ίδιοι αυτοί έρχονται σήμερα κατόπιν εορτής και προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουν θέση στο κάδρο των ευθυνών. Επικίνδυνη θρασυδειλία.

Λαοί με κοντή μνήμη, έχουν και σύντομο μέλλον. Για όσους δε, πιστεύουν στη γνωστή ρήση ότι οι χώρες δεν αυτοκτονούν (κατά το περίφημο «τα μεγάλα κόμματα δεν αυτοκτονούν»), η ιστορία έχει αποδείξει ότι ενίοτε κι αυτό συμβαίνει. Και σε αυτήν την περίπτωση, δεν φταίει η Κασσάνδρα, αλλά οι Τρώες που δεν την άκουσαν. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα η Κασσάνδρα δεν κατάλαβε έγκαιρα ότι οι Τρώες είχαν νωρίτερα ξεπουληθεί από μόνοι τους στους ίδιους τους εχθρούς τους…


*Η Χώρα, 2 Μαρτίου 2010


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Τι τρέχει με την εθνική μας κυριαρχία;

Η εθνική κυριαρχία είναι στενά συνυφασμένη με την έννοια της εθνικής επικράτειας. Στην πράξη σημαίνει το δικαίωμα ενός λαού στην δυνατότητα να αποφασίζει μόνος του για το μέλλον του τόπου του και παράλληλα να περιορίζει τις έξωθεν παρεμβάσεις στο βαθμό που ο ίδιος κάθε φορά επιθυμεί. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ήταν μια απόφαση μερικής παραχώρησης. Ανταλλάξαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας με την προσδοκία ότι θα αποτελούσαμε μέρος μια ολότητας που με μεγαλύτερη ασφάλεια και ταχύτητα θα εγγυούταν την ευημερία των πολιτών της.

Κάπου εκεί στράβωσε το πράγμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρήκε πάτημα στον εγγενή μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων και υποσχόμενος την έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ, λεηλάτησε τους κοινοτικούς πόρους, χωρίς ωστόσο να κάνει ποτέ πράξη την απειλή του. Αυτό ήταν και το πρώτο τρένο προς την ανάπτυξη που χάσαμε. Ταυτόχρονα, η ελληνική κοινωνία άρχισε να συντηρητικοποιείται επικίνδυνα. Διάφορες δυνάμεις του λαϊκισμού επένδυσαν στη στροφή αυτή της κοινωνίας και καλλιέργησαν τις έμφυτες φοβίες της. Τα διάφορα μουσουλμανικά τόξα που απειλούσαν τα βόρεια σύνορα μας, η αντιπαράθεση με τα Σκόπια, η περίεργη στάση που κρατήσαμε απέναντι στον «φίλο», πλην όμως στυγνό εγκληματία Μιλόσεβιτς έκαναν την ελληνική κοινωνία εσωστρεφή, μας αποδυνάμωσαν στην διεθνή σκακιέρα ως γραφικούς και αιθεροβάμονες, είχαν ως αποτέλεσμα – τέλος – να μπούμε σε μια ιστορία εξοπλιστικών προγραμμάτων χωρίς τέλος.

Από τη μια πλευρά οι παπανδρεικοί ψευτοτσαμπουκάδες. Από την άλλη το μπουγιουρντί που αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε με τους ψευτοπατριωτισμούς των λαϊκιστών. Κάπου εκεί στράβωσε για τα καλά το πράγμα.

Στο στραβό κλίμα ήλθε να προστεθεί προοδευτικά και η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προχωρήσει απρόσκοπτα σε αυτό που ονομάζουμε πολιτική ενοποίηση ή σωστότερα ενοποίηση πολιτικών. Η οικονομική ενοποίηση έμεινε στο επίπεδο της νομισματικής ενοποίησης. Ο ευρωπαϊκός στρατός έμεινε στα χαρτιά και πάει λέγοντας. Την ίδια ώρα και η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου δεν κατάφερε να συνοδευτεί από παγκοσμιοποίηση της πολιτικής, με αποτέλεσμα οι αγορές να προωθούν προς ίδιον συμφέρον τα οφέλη του καπιταλισμού και οι κυβερνήσεις να μην μπορούν να ελέγξουν τις όποιες αρνητικές του συνέπειες. Με απλά λόγια. Η μεγιστοποίηση του κοινού οφέλους από την παγκοσμιοποίηση δεν έγινε εφικτή εξαιτίας της μη παγκοσμιοποίησης της πολιτικής.

Σήμερα, γίνεται πολύς λόγος για την απεμπόληση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Κι αυτό διότι η σημερινή μας κατάσταση επιβάλλει στους εταίρους μας να παρέμβουν δραστικά, προκειμένου να μας βάλουν στον ίσιο δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Με το ζόρι σήμερα, αφού δεν το κάναμε μόνοι μας στο παρελθόν. Ξεκάθαρα λόγια. Η ίδια η ένταξή μας στην ΕΕ σήμαινε αυτόματα την οικειοθελή παραχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Μέχρις στιγμής αυτό ενοχλούσε φαινομενικά μόνο την Αριστερά, αφού η Ευρώπη ήταν για εμάς κάτι σαν τον μπάρμπα στην Κορώνη. Τώρα που ο μπάρμπας έσφιξε το ζωνάρι και μας ρωτάει να του πούμε πού πήγαν τα λεφτά που μας δάνεισε ή χάρισε, τον θεωρούμε ενοχλητικό και τον υβρίζουμε. Κατά τη συνήθη τακτική του «φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης». Όσο περισσότερο δε, φωνάζουμε τόσες περισσότερες ανοησίες σκαρφιζόμαστε. Πώς αλλιώς να κρίνει κανείς το επιχείρημα ότι φταίνε – λέει- για τη σημερινή μας κατάντια οι Ευρωπαίοι που δεν εγγυήθηκαν τα σύνορα μας με αποτέλεσμα να πρέπει να επενδύουμε τερατώδη ποσά σε εξοπλισμούς. Δηλαδή αν τα είχαν εγγυηθεί θα γινόμασταν Ελβετία η Βέλγιο; Μάλλον όχι, αφού οι γεωπολιτικές ισορροπίες δεν εγγυώνται με ασφάλεια την ευόδωση αυτού του σεναρίου. Αντίθετα, εμείς επιλέξαμε να σπαταλάμε τεράστια ποσά σε οπλικά συστήματα, τα οποία και ακριβά αγοράζουμε, και με αδιαφανείς διαδικασίες επιλέγουμε, και ενδιάμεσους- μεταπράτες αδρά πληρώνουμε, και «σαπάκια» προμηθευόμαστε, και τελικώς στρατό ισχυρό δεν διαθέτουμε.

Μήπως και γι’ αυτό μας φταίει η Ευρώπη;


*Η Χώρα, 1 Μαρτίου 2010


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>

Ποια έρευνα και ποια καινοτομία;

Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στο χθεσινό άρθρο του κ. Δημήτρη Κωνσταντάρα (εφημερίδα "Η Χώρα" με τίτλο «Χρειαζόμαστε γνώση του εαυτού μας και όχι αμερικανόφερτη καινοτομία» (μπορείτε να το δείτε εδώ http://www.konstandaras.gr/corpsite/display/dsp_Entity.asp?en_id=2086) . Ο έγκριτος συνάδελφος σχολιάζει επί της ουσίας την ηχηρή παρουσία δεκάδων πολιτικών σε μια εκδήλωση της Microsoft Hellas, με την ευκαιρία της «Ημέρας Καινοτομίας». Μεταξύ άλλων, ο κ. Κωνσταντάρας αναφέρεται στη δήλωση της υπουργού Παιδείας, κ. Διαμαντοπούλου, η οποία τόνισε ότι «χρειαζόμαστε δημιουργούς και όχι καταναλωτές καινοτομίας» και καταλήγει στον επίλογό του: «Καλή και η τεχνογνωσία και η καινοτομία της Microsoft και τη συγχαίρουμε για τα επιτεύγματά της αλλά πριν την στηρίξουμε, καλό θα ήταν να στρέψουμε το βλέμμα μας στα σχολειά μας, τα Πανεπιστήμιά μας, την παιδεία μας, τα παιδιά μας. Στον εαυτό μας δηλαδή…»

Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακά αποφεύγουμε να κοιτούμε αυτό που μας δυσαρεστεί. Και ο εαυτός μας δεν είναι ευχάριστο θέαμα. Παραδοσιακά καχύποπτοι και οπισθοδρομικοί, δύσκολα στη χώρα αυτή αγκαλιάζουμε την όποια νεωτερικότητα. Αυτό συμβαίνει και με την τεχνολογία. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ηλεκτρονική διακυβέρνηση του κ. Παπανδρέου και την ηλεκτρονική διαβούλευση, για να αντιληφθούμε ότι τέτοιες προτάσεις αντιμετωπίστηκαν με πολύ σκεπτικισμό, ακόμη και ειρωνεία. Άλλο παράδειγμα; Το λεγόμενο ηλεκτρονικό βιβλίο και τα αρνητικά σχόλια που είχε δημιουργήσει η εικόνα του κ. Παπανδρέου να το κρατά ανά χείρας στη Βουλή. Ακόμη παραπέρα; Τα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον πάτο της δικτύωσης στην Ευρώπη των 25. Στην έρευνα δε, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Δισεκατομμύρια έχουν χαθεί στο δρόμο από κάποιο υπουργείο σε κάποιο πανεπιστήμιο. Η δημιουργικότητα που επαγγέλλεται η κ. υπουργός παιδείας θέλει εύφορο περιβάλλον για να ανθίσει. Και αυτό δεν υπάρχει. Στο χώρο του πολιτισμού, για παράδειγμα, στον οποίο υπηρέτησα, οι κρατικοδίαιτοι «δημιουργοί» αφαιρούν κάθε δικαίωμα σε εξωσυστημικούς φερέλπιδες να προσπαθήσουν. Και αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει παντού.

Θα ήθελα ωστόσο, να κάνω μια υπόμνηση, προκειμένου να τεκμηριώσω την βαθιά μου πίστη ότι η ελληνική πολιτική είναι κατ’ αρχήν η ίδια βαθιά νυχτωμένη. Και δεν αναφέρομαι στα τελευταία αστεία γεγονότα της απαγόρευσης Σανίδα για τα blogs και την άτοπη συζήτηση περί του περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης στο διαδίκτυο. Ούτε και μπορεί κάποιος να απαντήσει στα σοβαρά στους διάφορους κουτόφραγκους που εμπαίζουν τον κ. Παπανδρέου ως «αμερικανάκι».

Συγκεκριμένα, το 2007 , ο τότε υπουργός οικονομίας, κ. Αλογοσκούφης, υπέγραψε συμφωνία με την Microsoft για την προμήθεια προϊόντων και υπηρεσιών της προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Θα μου πείτε ίσως, τι κακό έχει αυτό; Πρώτον, δημιουργεί μονοπωλιακές καταστάσεις. Και δεύτερον, είναι γνωστό τοις πάσι ότι υπάρχουν λύσεις φθηνότερες, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα μπορούσε να τεθεί επί τάπητος μήπως είναι και καλύτερες. Προς επίρρωση του ισχυρισμού, την ίδια ώρα που εμείς υπογράφαμε τη συμφωνία, άλλες χώρες (μεταξύ των οποίων η Νορβηγία και η Ιαπωνία) κατήγγελλαν τις δικές τους συμβάσεις, αναζητώντας άλλες οικονομικότερες και καλύτερες λύσεις.

«Ελπίζω ότι η Microsoft δεν υπέπεσε στο ολίσθημα να στείλει κανένα …δωράκι στους ομιλητές», έκλεινε το σημείωμά του ο κ. Κωνσταντάρας. Και γιατί να στείλει; Τι παραπάνω θα μπορούσε να μας ζητήσει; Για ευχαριστίες, προφανώς ευχαρίστησε τους προηγούμενους…


Οι ιδέες πεθαίνουν όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι για αυτές.
Δες τώρα περισσότερες ιδέες ... >>>