Τι τρέχει με την εθνική μας κυριαρχία;

Η εθνική κυριαρχία είναι στενά συνυφασμένη με την έννοια της εθνικής επικράτειας. Στην πράξη σημαίνει το δικαίωμα ενός λαού στην δυνατότητα να αποφασίζει μόνος του για το μέλλον του τόπου του και παράλληλα να περιορίζει τις έξωθεν παρεμβάσεις στο βαθμό που ο ίδιος κάθε φορά επιθυμεί. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ήταν μια απόφαση μερικής παραχώρησης. Ανταλλάξαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας με την προσδοκία ότι θα αποτελούσαμε μέρος μια ολότητας που με μεγαλύτερη ασφάλεια και ταχύτητα θα εγγυούταν την ευημερία των πολιτών της.

Κάπου εκεί στράβωσε το πράγμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρήκε πάτημα στον εγγενή μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων και υποσχόμενος την έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ, λεηλάτησε τους κοινοτικούς πόρους, χωρίς ωστόσο να κάνει ποτέ πράξη την απειλή του. Αυτό ήταν και το πρώτο τρένο προς την ανάπτυξη που χάσαμε. Ταυτόχρονα, η ελληνική κοινωνία άρχισε να συντηρητικοποιείται επικίνδυνα. Διάφορες δυνάμεις του λαϊκισμού επένδυσαν στη στροφή αυτή της κοινωνίας και καλλιέργησαν τις έμφυτες φοβίες της. Τα διάφορα μουσουλμανικά τόξα που απειλούσαν τα βόρεια σύνορα μας, η αντιπαράθεση με τα Σκόπια, η περίεργη στάση που κρατήσαμε απέναντι στον «φίλο», πλην όμως στυγνό εγκληματία Μιλόσεβιτς έκαναν την ελληνική κοινωνία εσωστρεφή, μας αποδυνάμωσαν στην διεθνή σκακιέρα ως γραφικούς και αιθεροβάμονες, είχαν ως αποτέλεσμα – τέλος – να μπούμε σε μια ιστορία εξοπλιστικών προγραμμάτων χωρίς τέλος.

Από τη μια πλευρά οι παπανδρεικοί ψευτοτσαμπουκάδες. Από την άλλη το μπουγιουρντί που αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε με τους ψευτοπατριωτισμούς των λαϊκιστών. Κάπου εκεί στράβωσε για τα καλά το πράγμα.

Στο στραβό κλίμα ήλθε να προστεθεί προοδευτικά και η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προχωρήσει απρόσκοπτα σε αυτό που ονομάζουμε πολιτική ενοποίηση ή σωστότερα ενοποίηση πολιτικών. Η οικονομική ενοποίηση έμεινε στο επίπεδο της νομισματικής ενοποίησης. Ο ευρωπαϊκός στρατός έμεινε στα χαρτιά και πάει λέγοντας. Την ίδια ώρα και η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου δεν κατάφερε να συνοδευτεί από παγκοσμιοποίηση της πολιτικής, με αποτέλεσμα οι αγορές να προωθούν προς ίδιον συμφέρον τα οφέλη του καπιταλισμού και οι κυβερνήσεις να μην μπορούν να ελέγξουν τις όποιες αρνητικές του συνέπειες. Με απλά λόγια. Η μεγιστοποίηση του κοινού οφέλους από την παγκοσμιοποίηση δεν έγινε εφικτή εξαιτίας της μη παγκοσμιοποίησης της πολιτικής.

Σήμερα, γίνεται πολύς λόγος για την απεμπόληση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Κι αυτό διότι η σημερινή μας κατάσταση επιβάλλει στους εταίρους μας να παρέμβουν δραστικά, προκειμένου να μας βάλουν στον ίσιο δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Με το ζόρι σήμερα, αφού δεν το κάναμε μόνοι μας στο παρελθόν. Ξεκάθαρα λόγια. Η ίδια η ένταξή μας στην ΕΕ σήμαινε αυτόματα την οικειοθελή παραχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Μέχρις στιγμής αυτό ενοχλούσε φαινομενικά μόνο την Αριστερά, αφού η Ευρώπη ήταν για εμάς κάτι σαν τον μπάρμπα στην Κορώνη. Τώρα που ο μπάρμπας έσφιξε το ζωνάρι και μας ρωτάει να του πούμε πού πήγαν τα λεφτά που μας δάνεισε ή χάρισε, τον θεωρούμε ενοχλητικό και τον υβρίζουμε. Κατά τη συνήθη τακτική του «φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης». Όσο περισσότερο δε, φωνάζουμε τόσες περισσότερες ανοησίες σκαρφιζόμαστε. Πώς αλλιώς να κρίνει κανείς το επιχείρημα ότι φταίνε – λέει- για τη σημερινή μας κατάντια οι Ευρωπαίοι που δεν εγγυήθηκαν τα σύνορα μας με αποτέλεσμα να πρέπει να επενδύουμε τερατώδη ποσά σε εξοπλισμούς. Δηλαδή αν τα είχαν εγγυηθεί θα γινόμασταν Ελβετία η Βέλγιο; Μάλλον όχι, αφού οι γεωπολιτικές ισορροπίες δεν εγγυώνται με ασφάλεια την ευόδωση αυτού του σεναρίου. Αντίθετα, εμείς επιλέξαμε να σπαταλάμε τεράστια ποσά σε οπλικά συστήματα, τα οποία και ακριβά αγοράζουμε, και με αδιαφανείς διαδικασίες επιλέγουμε, και ενδιάμεσους- μεταπράτες αδρά πληρώνουμε, και «σαπάκια» προμηθευόμαστε, και τελικώς στρατό ισχυρό δεν διαθέτουμε.

Μήπως και γι’ αυτό μας φταίει η Ευρώπη;


*Η Χώρα, 1 Μαρτίου 2010