Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Είναι παραμύθι ότι η Νέα Δημοκρατία τους χωράει όλους και όλα. Η ενότητα και η δημοκρατία θέλουν δουλειά για να γίνουν πράξη και να μην μείνουν κενοί βερμπαλισμοί. Για την ώρα, ωστόσο, φαίνεται ότι είναι….

Δεν ξέρω γιατί σε αυτόν τον τόπο κανένα πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και σαν να υποκύπτουν τα πάντα σε μια ρητορική έστω εντροπία, όλα όσα μας προκαλούσαν ένα σαρκαστικό μειδίαμα το περασμένο διάστημα, επανέρχονται ανερυθρίαστα και υπερηφάνως στο δημόσιο διάλογο, αλλά και τη δημόσια ζωή. Σαν να μην πέρασε μια ημέρα.

Επανήλθαν λοιπόν με σφοδρότητα τα δημοσιεύματα που θέλουν τον κ. Σαμαρά να στέλνει αυστηρά μηνύματα ενότητας στο εσωτερικό του κόμματός του και νουθεσίες ότι καμία εσωστρέφεια δεν θα γίνει αποδεκτή. Αντίθετα, ισχυρίζεται, θα εγκαθιδρυθούν δημοκρατικές διαδικασίες. Ε, λοιπόν, από αυστηρά μηνύματα χορτάσαμε. Λησμονήσαμε τον αείμνηστο νεοκαραμανλή να κουνά νευρικά τα δάκτυλα και να στέλνει απειλητικά μηνύματα σε όσους είχαν το λιγοστό θάρρος να πουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή στραβά αρμενίζαμε; Λησμονήσαμε την αμετροέπεια του περί της δήθεν εσωτερικής υπονόμευσης που δεν του επέτρεπε να κυβερνήσει τόσο μεγαλοπρεπώς την χώρα όσο θα επιθυμούσε; Λησμονήσαμε την κίβδηλή του δέσμευση για δημοκρατικές διαδικασίες και τη δήθεν πίστη του στη διαλογική διαδικασία;

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Και η ενότητα και η δημοκρατία θέλουν δουλειά. Και δεν είναι αυτονόητες. Είναι παραμύθι ότι η Νέα Δημοκρατία τους χωράει και όλους και όλα. Χωράει κρατιστές και φιλελεύθερα μυαλά; Χωράει απατεώνες και έντιμους; Χωράει ακραίους και μετριοπαθείς; Χωράει έλλογους και άνοες; Χωράει ρεαλιστές και λαϊκιστές; Η απάντηση θα ήταν καταφατική πριν από μερικά χρόνια, όταν ακόμη τα μεγάλα κόμματα γίνονταν βορά στις ορέξεις διαφόρων ετεροκλήτων δυνάμεων που ανέχονταν ο ένας την παρουσία του άλλου, με μόνο συνεκτικό δεσμό την προσδοκία της εξουσίας και της νομής της. Σήμερα, άσχετα αν ορισμένοι εμμένουν να μην το έχουν αντιληφθεί, ο κρατικός κορβανάς εξαντλείται. Πράγμα που σημαίνει ότι η κολλητική αυτή ουσία (το γνωστό «μέλι»), που κρατούσε ενωμένα τα κόμματα, τελειώνει. Οπότε, ένα ξεκαθάρισμα πρέπει να γίνει. Εκούσια ή ακούσια.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η δημοκρατία είναι και αυτή ένα δύσκολο εγχείρημα. Απαιτεί συγκεκριμένες διαδικασίες και όχι κενούς βερμπαλισμούς. Αν ο κ. Σαμαράς είχε και την παραμικρή διάθεση να απομακρυνθεί από το πρότυπο του συγκεντρωτικού ηγεμονίσκου που μέχρι τώρα βασιλεύει στην Δανιμαρκία, θα είχε φανεί ήδη. Πού; Στην ανάδειξη των ανθρώπων που τον πλαισιώνουν, στην στελέχωση των κομματικών θέσεων, στην ανάδειξη των λεγόμενων πρωτοκλασάτων. Αυτό δεν συνέβη. Αλλά ακόμη και σε θεωρητικό επίπεδο, από ότι γνωρίζω καλά, κανένα think tank δεν έχει ξεκινήσει κάποιου είδους συζήτηση για την αναδιαμόρφωση των διαδικασιών και τη θωράκιση της εσωκομματικής δημοκρατίας, ένα κάποιο πλάνο που θα συζητηθεί στο συνέδριο του Ιουλίου. Αντίθετα, έσπευσαν οι νέοι αυλικοί του κ. Σαμαρά να θέσουν ζήτημα κομματικής πειθαρχίας στο θέμα του εκλογικού νόμου και του σχεδίου «Καλλικράτης» χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει κανένας απολύτως διάλογος.

Θυμάστε που κάποτε κουνούσε απειλητικά ο Καραμανλής το δάχτυλο και οι δημοσιογράφοι των Δελτίων των 8 καμώνονταν ότι σκιαχτήκανε; Θυμάστε που πριν από μερικούς μήνες ωρυόταν από το βήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας και στα Δελτία των 8 οι ίδιοι που κάποτε θαύμαζαν το ρητορικό του χάρισμα γελούσανε; Ο πολιτικός χρόνος πλέον μικραίνει ασφυκτικά. Αν ο Καραμανλής είχε μπροστά του μερικά χρόνια, σήμερα δεν μένουν πια παρά μερικοί μήνες, προκειμένου να πείσει κανείς ότι τα όσα λέει δεν είναι επικοινωνισμοί της κακιάς ώρας.

*Το ¨αρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"