Οι καμπάνες της Κωνσταντινουπόλεως…

Τις καμπάνες της Κωνσταντινούπολης, της Βασιλευούσης –όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει- χτυπούσε επί μακρόν ο σημερινός εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, επί των ημερών Καραμανλή, προκειμένου να μας προειδοποιήσει όλους για τον ολισθηρό δρόμο που είχε επιλέξει αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει την χώρα. Αυτά είπε μεταξύ άλλων σε προχθεσινό βραδινό πάνελ που εκόσμησε με την παρουσία του ο κ. Παναγιωτόπουλος, απορρίπτοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε προσωπική ευθύνη για την πενταετή νεοκαραμανλική καταστροφή που κληροδότησε στη χώρα τα σημερινά της πρωτοφανή αδιέξοδα. Μιλούσε. Προειδοποιούσε. Χτύπησε τις βαριές καμπάνες της Πόλης. Είπε ο κ. Παναγιωτόπουλος, πολιτικός εκ των κορυφαίων επιλογών της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ.

Είναι τα πράγματα έτσι; Προφανώς όχι. Πλην όμως το θολό τοπίο που διαμορφώνεται στα πολιτικά πράγματα επιτρέπει στον καθένα να αυτοχαρακτηρίζεται κατά το δοκούν και συμφέρον, να απευθύνεται ανερυθρίαστα σε (sic) ελαφρομνήμονες, να καλύπτεται πίσω από τη διάχυση των ευθυνών, προκειμένου η αχλή της απροσδιορίστου συλλογικής ευθύνης να σκεπάζει το προσωπικό ατόπημα, την όποια ανεύθυνη ατομικότητά. Άλλωστε, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει και από αυτήν εδώ τη στήλη, η διάχυση της ευθύνης είναι το μεγαλύτερο όπλο του ενόχου. Πίσω από φράσεις γενικόλογες και βαρύγδουπες που ο κ. Παναγιωτόπουλος και οι συν αυτώ ανακυκλώνει στον δημόσιο διάλογο, όπως «όλοι αυτοί που πλήγωσαν το λαό της παράταξης» ή «την αυτοκριτική μας την έχουμε γενναία κάνει» κρύβονται ονόματα και επίθετα, συγκεκριμένες συμπεριφορές και πιθανολογώ μετά βεβαιότητας ακόμη και εγκλήματα. Πράγματα που δεν λέγονται με το όνομά τους. Που ακόμη συγκαλύπτονται. Που έχουν με δική τους ευθύνη όλα παραγραφεί.

Ο κ. Παναγιωτόπουλος, όπως και οι άλλοι που σήμερα επαναλαμβάνουν ότι μίλησαν, ότι έκαναν το χρέος τους απέναντι στην παράταξη και τον τόπο, ψεύδονται ασύστολα. Κι αυτό διότι τις κρίσιμες, τις γόνιμες για διαφωνία στιγμές, τότε που υπήρχε πράγματι περιθώριο για αντιστροφή του κλίματος και περιορισμό της καταστροφής, οι καμπάνες που ισχυρίζονται ότι χτύπησαν υπήρξαν προφανώς… άηχες.

«Ασφαλώς γίνονται και λάθη – έλεγε στην εφημερίδα «Αξία» το Μάρτη του 2008, ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, κ. Παναγιωτόπουλος για να καταλήξει «παρατηρούνται καθυστερήσεις, υπάρχουν αδυναμίες και ανεπάρκειες σε ορισμένους τομείς. Αν όμως κανείς κάνει τον απολογισμό της τετραετίας της ΝΔ, θα διαπιστώσει ότι το ισοζύγιο είναι απολύτως θετικό και τα επιτεύγματα και η προσφορά προς τον τόπο υπερτερούν συντριπτικά, έναντι των όποιων μειονεκτημάτων». Την ίδια στιγμή, σε πλείστες συνεντεύξεις του, δεν έπαυε να αναμασά τη γνωστή φράση «φως σε όλα, οι ένοχοι στην φυλακή», χωρίς ωστόσο να παραδέχεται καμία εμπλοκή της ΝΔ στη διαφθορά που κατέκλυσε τον τόπο.

Για τον κ. Παναγιωτόπουλο, λοιπόν, αυτό που συνέβη την πενταετία ήταν απλώς καθυστερήσεις, αδυναμίες, ανεπάρκειες. Το δε ισοζύγιο απόλυτα θετικό. Ας πάψει λοιπόν σήμερα με τους γνωστούς νεοκαραμανλικούς βερμπαλισμούς και το πομπώδες ύφος να επιχειρεί να ανασκευάσει την αξιοπιστία του. Αυτό το εγχείρημα του ιδίου και άλλων επιτείνει την προσωπική τους ιδιοτέλεια και τα ταπεινά τους κίνητρα. Ή πάλι, επειδή δημοκρατία έχουμε, ας μας πει πόσο επιτυχημένος ήταν ως υπουργός εργασίας (ή ο κ. Μαρκόπουλος ως υπουργός τουρισμού!) για να δούμε τελικώς και κατά πόσον δικαιούται να κάνει κριτική.

Για να καταλήξω. Ο κ. Παναγιωτόπουλος, έχοντας ανακτήσει σήμερα την προσωπική του ισχύ, στο πλάι του κ. Σαμαρά και έχοντας διαγράψει από την μνήμη των μίντια τις μελανές σελίδες της απομάκρυνσης του από το υπουργείο εργασίας (επί Καραμανλή) προσπαθεί να μας πείσει ότι υπήρξε άφοβος. Και μίλησε λέει μάλιστα και με προσωπικό κόστος. Και είπε την αλήθεια λέει όταν έπρεπε, χωρίς να υπολογίσει συνέπειες. Γιατί άραγε αυτές οι συνέπειες δεν ήλθαν ποτέ; Πολύ απλά, διότι ποτέ επί της ουσίας, ουδέποτε ενόχλησε. Μέρος του κατεστημένου. Μέρος του συστήματος. Μέρος των αυλών. Και ασφαλώς, δίχως ίχνος μεταμέλειας ή διάθεση νεωτερικότητας, δεν διστάζει σήμερα πρώτος να κραδαίνει την σπάθη της κομματικής πειθαρχίας επί των κεφαλών των ολίγων εκλεγμένων δεξιών βουλευτών. Στο ζήτημα του εκλογικού νόμου «δεν υπάρχει ψήφος κατά συνείδηση, αλλά η επίσημη θέση του κόμματος», δήλωσε σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης ο κ. Παναγιωτόπουλος, προφανώς για να αποδείξει πόσο «ανοικτόμυαλα» σκέπτεται τα περί διαλόγου η νέα ηγεσία της παράταξης.

Οι καμπάνες θα ηχήσουν, αλλά για κάποιους είναι ήδη πολύ αργά. Την προσωπική τους διαδρομή την έχουν πια υπογράψει οι προηγούμενες πράξεις τους.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"