Το μήνυμα των ημερών

Αν παρατηρήσει κανείς τους λόγους των πολιτικών διαχρονικά μια λέξη επανέρχεται με μεγάλη συχνότητα στο δημόσιο λόγο τους. Που δεν είναι άλλη από την «Αλλαγή». Αλλάζει τίποτε; Λίγες φορές. Στην Ελλάδα; Σπάνια. Κι αυτό διότι, συνήθως ισχύει το θεώρημα Ντι Λαμπεντούζα, που θέλει την εκάστοτε εξουσία να προσπαθεί να πείσει ότι θέλει «να τα αλλάξει όλα, ώστε να μην αλλάξει τελικά τίποτε».

Έγραφα στον πρόλογο του βιβλίου που εξέδωσα τον περασμένο χρόνο, υπό τον τίτλο «Αριστερά- Blog- Δεξιά, Ελπίδα εμείς οι ίδιοι», και θα μου επιτρέψετε να το παραθέσω, όχι τόσο ως πίστη, αλλά ως ελπίδα για το αύριο:

«…Αναπτύσσεται πια ένας άλλος κόσμος. Ορθολογικός. Ρεαλιστικός. Ανεξάρτητος. H δυνατότητα αυτοοργάνωσης και παρέμβασης που παρέχουν πλέον στους πολίτες οι νέες τεχνολογίες από το διαδίκτυο, την κινητή τηλεφωνία έως τα blogs, τα chat rooms και τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα «ντύνουν» αυτό το κίνημα με μια πρωτόγνωρη δυναμική που εκ της φύσεως της δύσκολα μπορεί να περιορισθεί. Τι εννοώ; Το μήνυμα της αλλαγής μπορεί να ταξιδέψει από ιντερνετικό σε ιντερνετικό κόμβο απεριόριστα, χωρίς καμία σημαντική υποδομή, χωρίς κανένα σημαντικό χρηματικό κεφάλαιο, χωρίς καμία απολύτως γνωριμία ή δουλεία απέναντι στους παραδοσιακούς ισχυρούς των media.

Η συλλογή λοιπόν αυτών εδώ των άρθρων, σκέψεων και παρεμβάσεων μου επιχειρεί να καταγράψει, αφενός τη διαχρονική προσωπική προσπάθεια να αλλάξω εγώ ο ίδιος, να κατανοήσω τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας και αφετέρου, να δώσω ένα δικό μου, ανοιχτό περιεχόμενο στην έννοια της αλλαγής. Προς ποια κατεύθυνση πρέπει η χώρα να κινηθεί; Ποιο είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της φιλελεύθερης πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί για την οικονομία; Ποια είναι τα βήματα εκείνα που θα μας εξασφαλίσουν μικρότερη διαφθορά; Πώς το πολιτικό σύστημα θα επανιδρυθεί. Πώς θα θωρακίσουμε τους θεσμούς προκειμένου να εξασφαλίσουμε κανόνες και νόμους που θα ισχύουν για όλους; Ποιος είναι ο ρόλος του σύγχρονου πολιτικού και πώς θα εκδημοκρατισθεί το αγκυλωμένο πολιτικό μας σύστημα; Πως θα κερδίσουμε περισσότερη δημοκρατία;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Στα είκοσι αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη φορά που εκλέχθηκα βουλευτής μέχρι σήμερα, η αλλαγή για εμένα είχε πάντοτε ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Η αλλαγή είναι η υπέρβαση. Του εαυτού μας κατ’ αρχήν, του συστήματος με την έννοια του συλλογικού μας εαυτού δευτερευόντως. Αν η υπέρβαση δεν αποτελεί αέναη διαδικασία, τότε πολύ εύκολα και ο μεγαλύτερος οραματιστής από εμάς καταλήγει σύντομα ο πιο συμβιβασμένος.

Προσωπικά, χρόνια λειτούργησα ως πολιτικός που είχε και συνεχίζει να έχει όραμα. Που όπως ο κάθε πολίτης τούτης της χώρας θέλει ένα καλύτερο παρόν κι ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Και υπερασπίστηκα με ανιδιοτέλεια την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Ωστόσο, η όποια υπέρβαση έχει κόστος. Η όποια αλλαγή έχει κόστος. Έχει τίμημα. Το τίμημα για εμένα ήταν ξανά η διαγραφή μου από την Νέα Δημοκρατία. Το τίμημα για τους πολίτες είναι ότι πρέπει να τινάξουν από πάνω τους το βόλεμα της συνήθειας, να τολμήσουν, να εμπιστευθούν το καινούριο. Να πετάξουν πίσω στην εξουσία το κοκαλάκι της συνενοχής. Τι θα κερδίσουν; Θα πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Οι κοινωνίες γεννούν το μέλλον τους και βρίσκουν τους ηγέτες που το εκφράζουν. Κανένα μεσσία δεν χρειαζόμαστε πια.

Η ελπίδα μας είμαστε εμείς. Εμείς οι ίδιοι».

Ή τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα μας είμαστε εμείς…