Διαψεύσαμε τις προσδοκίες των πολιτών: Eίμαστε υπόλογοι

*όπως δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Ημερησία" (το άρθρο είχε γραφτεί πριν τις εξαγγελίες των νέων μέτρων του κ. υπουργού Οικονομίας)

«Μέσα» πηγαίναμε καλά μέχρι την ώρα που ήλθε η κρίση από «έξω». Τότε ήταν που αποφασίσαμε να πηγαίνουμε «έξω» καλά, έστω κι αν «μέσα» τα πράγματα χειροτερεύουν επικίνδυνα. Ο «εισαγόμενος πληθωρισμός» και η άνοδος των επιτοκίων στάθηκαν ικανοί να καταποντίσουν την επίφαση της ισχυρής οικονομίας που την τελευταία τετραετία βιώσαμε ως προσωπικό στοίχημα των δύο τελευταίων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Και αναφέρομαι σε επίφαση ευμάρειας με δεδομένο ότι οι ουσιαστικές αναδιαρθρώσεις που θα διόρθωναν τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας (κλειστά επαγγέλματα, απελευθέρωση ωραρίου, συρρίκνωση του κράτους / επανίδρυση και μείωση των δαπανών/ σπατάλης, εξυγίανση ΔΕΚΟ, πάταξη της ευρωβόρας διαφθοράς, αύξηση των επενδύσεων) έμειναν πίσω, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους, της ατολμίας και της νωθρότητας ορισμένων κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Για να είμαι ξεκάθαρος: ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας (στο οποίο έχουν ανατεθεί θώκοι και εξουσίες) έκανε πίσω μπροστά στις δεσμεύσεις που είχαμε όλοι αναλάβει στις αρχές του 2004, είτε λόγω διανοητικής/ διαχειριστικής ανεπάρκειας είτε προς εξυπηρέτηση ίδιων οφελών. Και τούτο ασφαλώς μας αφήνει όλους έκθετους, όσο μερίδιο ευθύνης κι αν μας αναλογεί.

- Το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει για δεκαετίες τώρα η χώρα είναι αυστηρά πολιτικό ζήτημα και βαρύνει άτολμες και ανεπαρκείς κυβερνήσεις.
- Η διεθνής κρίση την οποία ορισμένοι επικαλούνται δεν δικαιολογεί τις εξαιρετικά κακές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας για παράδειγμα στον ιδιαίτερα κρίσιμο τομέα των δημόσιων δαπανών.
- Πέρα από τις όποιες επικοινωνιακές τακτικές (στις οποίες αρέσκονται διάφοροι περί του πρωθυπουργικού γραφείου επιτελείς) η κρίση αγγίζει πλέον εμφανώς την καθημερινότητα του Έλληνα, που δίνει την δική του μάχη επιβίωσης. Το κλίμα είναι εξαιρετικά απαισιόδοξο για το αύριο, αφού οι ελπίδες που είχε εναποθέσει ο ελληνικός λαός στη Νέα Διακυβέρνηση λιγοστεύουν ώρα με την ώρα.
- Το πρόβλημα είναι η οικονομία (αυτή είναι που θα κρίνει και το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα κατά το αμερικανικό κλισέ της εποχής Κλίντον «It ‘s the economy, stupid!») και όλα τα υπόλοιπα περί ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας που κρατά «όμηρο» τον πρωθυπουργό και τα διάφορα σκοτεινά κέντρα που επιβουλεύονται τις αγαθές του προθέσεις είναι δυστυχώς παραμύθια των διαφόρων «χαλιμάδων» των media και του επικοινωνιακού επιτελείου.

Ο κρατικός Προϋπολογισμός(Π/Υ) του τρέχοντος έτους υπήρξε ζήτημα κορυφαίου πολιτικού ενδιαφέροντος ακόμη και πριν από την κατάρτισή του. Η κρισιμότητα της ορθής σύνταξής του και της πιστής εκτέλεσής του, ήταν ο εθνικός λόγος εξαιρετικής σημασίας που οδήγησε την κυβέρνηση να ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής πριν από ένα χρόνο περίπου.

Στη σύντομη παρέμβασή μου κατά τη συζήτησή του στη Βουλή τον περασμένο Δεκέμβριο είχα σταθεί σε δύο ζητήματα μείζονος σημασίας: στο τερατώδες δημόσιο χρέος και στις δαπάνες κρατικής λειτουργίας και κοινωνικής προστασίας. Τότε, για πολλοστή φορά είχα κατηγορηθεί ότι έσπευδα να χαλάσω τον Πανηγυρικό, σήμερα δυστυχώς επαληθεύομαι.

Σχετικά με το πρώτο θέμα είχα εκφράσει την έντονη ανησυχία μου για την επικίνδυνη διόγκωση του κρατικού χρέους και το δυσβάσταχτο κόστος εξυπηρέτησής του. Συγκεκριμένα, ο συζητούμενος τότε Π/Υ προέβλεπε αύξηση του Δ/Χ κατά €12 δις. περίπου και διαμόρφωσή του στο τέλος του τρέχοντος έτους στα €250 δις. Θα ξεπερνούσε δηλαδή στα τέλη της χρονιάς κατά πέντε δις. ευρώ το ΑΕΠ ολόκληρης της χρονιάς, ή αλλιώς σε πολύ απλά ελληνικά θα ήταν κατά πέντε δις. μεγαλύτερο από την αξία της συνολικής εγχώριας παραγωγής του έτους 2008. Από την άλλη πλευρά το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους αυτού κατά τόκους μόνο προβλεπόταν να αυξηθεί φέτος κατά €750 εκατ. και να φθάσει τα €10,5 δις. Αν όλα πήγαιναν καλά, στο τέλος του έτους θα αναλογούσαν €25.000 δημόσιου χρέους σε κάθε Έλληνα ή σε μια τετραμελή οικογένεια €100.000! Και βέβαια, όλα αυτά κατά παρέκκλιση των δικών μας δεσμεύσεων του 2004 ότι θα μειώναμε τις δημόσιες σπατάλες κατά 10 δις ετησίως. Αν οι υποσχέσεις είχαν βγει αληθινές, ο κάθε Έλληνας θα χρωστούσε 1000 ευρώ το χρόνο λιγότερα, και μετά από τέσσερα χρόνια θα όφειλε όχι 16.700 € (ποσό που του αναλογούσε το 2003), αλλά 12.700€. Δεν θέλει εξαιρετικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς ότι πέσαμε έξω κατά πολύ, αφού η κατά κεφαλήν αναλογία του δημόσιου χρέους ουσιαστικά επί των ημερών μας διπλασιάστηκε. Και το χειρότερο: η εκτέλεση αυτού του προϋπολογισμού κρέμεται κατά παραδοχή των αρμοδίων από μια λεπτή κλωστή. Ήδη το Δ/Χ έσπασε το φράγμα της πρόβλεψης του Π/Υ (€250 δις) και άγγιξε τα €252 δις, δύο δις ευρώ περισσότερα από εκείνα που υπολογίζαμε για το τέλος του έτους.
Το δεύτερο σημείο εκείνης της ομιλίας μου ήταν οι δαπάνες κρατικής λειτουργίας ή με απλά λόγια η κρατική σπατάλη. Οι δαπάνες αυτές, ως ποσοστό του ΑΕΠ, (παρά τις δικές μας εξαγγελίες και την «ανυποχώρητη» πολιτική βούληση) παραμένουν καθηλωμένες στα επίπεδα του 2004(19,4% περίπου), ενώ η προβλεπόμενη αύξησή τους κατά 7,3% στον τρέχοντα προϋπολογισμό, μοιάζει ήδη ανέφικτος στόχος, λόγω των τεράστιων υπερβάσεων.

Έχω επαναλάβει πολλές φορές ότι μόνο αν καταφέρουμε να μειώσουμε δραστικά αυτές τις δαπάνες, θα μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε και να ανασάνουμε οικονομικά. Στο σκέλος των κρατικών εσόδων δε φαίνεται να υπάρχουν σημαντικά περιθώρια. Η φορολόγηση του συνεπούς φορολογουμένου έχει εξαντλήσει τα όριά της, ενώ η σύλληψη της φοροδιαφυγής μοιάζει κυνήγι μαγισσών με τη Φορολογική Διοίκηση που διαθέτουμε, συνεπεία της επανίδρυσης του κράτους που έμεινε στο σύρταρι. Αυτές τις υποσχέσεις μας το υγιές κομμάτι της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης τις θυμάται ακόμη, όπως επίσης και οι Έλληνες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους. Αυτό το υγιές κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει να θυμάται τις δεσμεύσεις και να αισθάνεται υπόλογο απέναντι στον Έλληνα, του οποίου τις προσδοκίες διέψευσε. Αν τώρα κάποιοι… ξέχασαν, τότε πρέπει να πάψουν να χαμογελούν αυτάρεσκα στους υψηλούς τους θρόνους και να αντιληφθούν ότι άλλα χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν. Ο Έλληνας βαρέθηκε να ακούει για κάποιους πολιτικούς που δεν μετρούν το πολιτικό κόστος, που τα βάζουν με τη διαφθορά και τα οργανωμένα συμφέροντα, που περιορίζονται ωστόσο από διάφορους… «υπονομευτές» εντός και εκτός κόμματος. Πρέπει επιτέλους αυτούς τους πολιτικούς να τους δει. Η τακτική του «μέσα» και του «έξω» είναι παλιά και δοκιμασμένη. Το θέμα είναι ότι ο Έλληνας βαρέθηκε να πληρώνει το λογαριασμό. Ή σωστότερα, δεν έχει άλλα να πληρώσει. Όσο για εμάς, το θέμα είναι ότι πρέπει να προασπίσουμε την ακεραιότητα μας απέναντι σε εκείνους που είτε έχουν ασθενή μνήμη είτε δεν έχουν συνείδηση.