Μετά την κρίση, τι;

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ 2Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ

Αγαπητοί φίλες και φίλοι,


To γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ προφανώς θέλει τόλμη. Ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αγαπημένη λέξη, αγαπημένη έννοια. Περισσότερο θα έλεγα σαν τον Βελζεβούλ τον αντιμετώπιζαν οι δυνάμεις της συντήρησης, της άγνοιας και των φοβικών αγκυλώσεων του τόπου. Ακόμη περισσότερη τόλμη θέλει σήμερα, με δεδομένες τις διεθνείς συγκυρίες. Τις συγκυρίες μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης, στα κύματα της οποίας πολλοί είδαν το τέλος του φιλελευθερισμού, το τέλος του καπιταλισμού και άλλα τέτοια συναφή. Είναι σαν το τέλος της ιστορίας του πάλαι ποτέ μέντορα των φιλελεύθερων ιδεών, Φράνσις Φουκουγιάμα, που ωστόσο δεν ήλθε ποτέ. Αντίθετα μετά από λίγο καιρό, ήλθε το τέλος αυτής ακριβώς της θεωρίας. Όπως γίνεται με κάθετι καταστροφολογικό…

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο διατηρώ και μία ισχυρή ακτίδα αισιοδοξίας. Πιστεύω ακράδαντα ότι μέσα από αυτή τη σύγχυση θα ξεκαθαρίσουν πολλά. Πολιτικές απενοχοποιούνται. Κάποιες άλλες απομυθοποιούνται. Και γενικά οι μάσκες… πέφτουν.

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις ύστερες θριαμβολογίες των οπαδών της κοινωνικά ευαίσθητης Αριστεράς, των δεξιών και αριστερών δήθεν κοινωνιστών και βαθιά λαικιστών. Περιχαρείς ισχυρίζονται ότι δικαιώνονται οι ισχυρισμοί τους. Καταρρέει ο δαίμονας του φιλελευθερισμού και του καπιταλιστικού συστήματος. Βλέποντας χώρες όπως τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Μ. Βρετανία να προβαίνουν σε μερική κρατικοποίηση μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων, τους είναι αρκετό για να πιστέψουν ότι ο κόσμος μπαίνει πλέον σε άλλη τροχιά. Ότι αρχίζει πια να ακολουθεί τις αρχές των «ανθρώπινων» σοσιαλιστικών καθεστώτων. Τους αρκεί που ο κόσμος μπαίνει δήθεν σε άλλη τροχιά, άσχετα βέβαια αν δεν ξέρουν καθόλου πού πρέπει να πάει.

Δεν έχω καμία διάθεση, φίλες και φίλοι, να μπω στην οποιαδήποτε αντιπαράθεση για παρωχημένους ισχυρισμούς και πολιτικά συστήματα. Η ίδια η ιστορία έχει δώσει τις απαντήσεις. Τα σοσιαλιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν συνολικά πριν από 20 περίπου χρόνια, υπό το βάρος ενός ιδεολογικού μοντέλου που κατέληγε σε μεγάλο φαγοπότι των λίγων και εκλεκτών της εξουσίας. Διότι αυτό συνεπάγεται ο κρατικός παρεμβατισμός.

Ως εκ τούτου δεν ανησυχώ. Αντίθετα είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα αυτό το μοντέλο να αναβιώσει. Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες είναι σταθερά προσανατολισμένες στην οικονομία της αγοράς, της ανάπτυξης και του υγιούς ανταγωνισμού. Δεν θα ισχυριστώ βέβαια, ότι δεν υπήρξαν κακοί χειρισμοί. Πολλοί κακοί χειρισμοί, που ξεκίνησαν ωστόσο από μια νεοσυντηρητική αμερικανική κυβέρνηση που κατάφερε να μετατρέψει τα πλεονάσματα σε ελλείμματα και να καταποντίσει τα δημοσιονομικά της ισχυρής αμερικανικής οικονομίας του Κλίντον, εφαρμόζοντας ασύδοτες πολιτικές σκληρού κρατισμού.



Φίλες και φίλοι,
Στα καθ ημάς τώρα, η διεθνής κρίση είναι σίγουρα μείζον ζήτημα. Ακόμη πιο κρίσιμα ωστόσο είναι τα χρόνια νοσήματα της ελληνικής οικονομίας. Εκείνοι οι δεκάδες μικροί προστατευτισμοί που προσθέτουν κόστος στα προϊόντα και μαύρο χρήμα στην αγορά. Τα κλειστά επαγγέλματα, το απελεύθερο ωράριο, η απαγόρευση της συγκριτικής διαφήμισης, οι φόροι υπέρ τρίτων, τα τεράστια ελλείμματα του Δημοσίου, οι ανεξέλεγκτες κρατικές σπατάλες, ο ευνουχισμός της επιτροπής ανταγωνισμού και των ανεξάρτητων αρχών και πόσα άλλα παραδείγματα, που είμαι βέβαιος ότι θα αναλυθούν στην πορεία από τους εκλεκτούς ομιλητές του συνεδρίου σας. Ποιος φταίει λοιπόν; Η διεθνής κρίση και ο φιλελευθερισμός, λένε οι ευαίσθητοι του λαικισμού. Τι προτείνουν; Επιστροφή στο κράτος. Εδώ έχουμε να απαντήσουμε δύο απλά πράγματα. Πώς φταίει κάτι, το οποίο δεν ίσχυσε ποτέ; ( φιλελεύθερες πολιτικές στην Ελλάδα της πολιτικής ατολμίας και των συντεχνιών ουδέποτε εφαρμόστηκαν). Όσο για την επιστροφή του κράτους (το οποίο άπαντες χαρακτηρίζουμε θνησιγενές) έχουμε να τους πληροφορήσουμε ότι αυτό το κράτος δεν έφυγε ποτέ... Αντίθετα διογκώθηκε και η κατάστασή του επιδεινώθηκε.

.
Θα ξεκινήσω από την ελληνική σοσιαλδημοκρατία, που … πρόσφατα αναθάρρησε. Ξεχνώντας τις ολέθριες συνέπειες του κρατικού παρεμβατισμού, των επιδοματικών πολιτικών και επιχορηγήσεων, την αναλγησία και την αρρωστημένη γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης άρχισε να παραδίδει μαθήματα οικονομίας, που πολύ μικρή σχέση έχουν με την διεθνή πραγματικότητα και την οικονομία των αγορών. Οι ενστάσεις μου για την αναβίωση της πασοκικής πολιτείας είναι δεδομένες. Μιας πολιτείας που επέφερε καίριο πλήγμα στη χώρα με τον υδροκεφαλισμό της δημόσιας διοίκησης, με την εξαφάνιση παντός είδους ελέγχου στα δημόσια πεπραγμένα, με τη νοοτροπία του «βολέματος», με την κορύφωση της ρουσφετολογίας, των επιχορηγήσεων και της επιδοματικής πολιτικής, με τη δημιουργία πολλών ειδών από φέουδα που μεσουράνησαν επί δεκαετίες και που ακόμα και σήμερα οι πολίτες αποπληρώνουν την κυριαρχία τους. Και που σήμερα, δυστυχώς δεν έχει εναλλακτικές προτάσεις να καταθέσει στον δημόσιο διάλογο, παλινδρομώντας ανάμεσα στην παρακαταθήκη του εκσυγχρονισμού και τον παλαιοπασοκισμό του λαικισμού.

Ταυτόχρονα ωστόσο και η σημερινή πραγματικότητα δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Και η δική μας πολιτεία, η «νεοδημοκρατική πολιτεία» αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των εξαγγελιών μας. Ο μανδύας του λαϊκισμού δεν αποτινάσσεται εύκολα. Λαϊκισμός που ουδεμία σχέση έχει με την προοδευτικό κεντροδεξιό χώρο, στον οποίο εμείς ανήκουμε. Αυτόν τον χώρο που έχει σοβαρές προτάσεις για ριζικές μεταρρυθμίσεις και έχει αποτάξει κάθε ίχνος κρατισμού, συντηρητισμού και εσωστρέφειας.

Πριν από τέσσερα και πλέον χρόνια, μιλήσαμε για μεταρρυθμίσεις, για δομικές αλλαγές, για επανίδρυση του κράτους. Σωστά μιλήσαμε. Καιρός όμως είναι να κάνουμε κι έναν πρόχειρο απολογισμό. Αν και ο Έλληνας πολίτης τον έχει κάνει νωρίτερα από εμάς και με πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο. Κάνει τον απολογισμό του κάθε φορά που παρακαλά τον εκάστοτε βουλευτή ακόμα και για ένα ράντζο στο διάδρομο του νοσοκομείου. Κάθε φορά που θέλει μία άδεια οικοδομής και καταβάλει «γρηγορόσημο». Κάθε φορά που καλείται να πληρώσει δυσβάσταχτους για η ρηχή του τσέπη φόρους, όταν κάποιοι άλλοι φοροδιαφεύγουν ή …απαλλάσσονται λόγω υψηλών γνωριμιών και δύναμης. Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά ακόμα παραδείγματα. Είναι παραδείγματα που αντλώ από την δική μου καθημερινότητα, όταν έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με χιλιάδες πολίτες που αναζητούν απεγνωσμένα ένα δεκανίκι να στηρίξουν τα προβλήματα και τις αγωνίες τους.

Και βέβαια, οι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας είναι τραγικές. Η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα έχει χαθεί. Και δικαιολογημένα εξελίσσεται σε πλήρη απαξίωση και περιφρόνηση. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Αφού στην ανακύκλωση αυτής της μετριότητας, της ανάλγητης γραφειοκρατίας και κακοδιοίκησης, προστίθενται τα σκάνδαλα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Το είχα δηλώσει επανειλημμένα, φίλες και φίλοι. Δεν με χαροποιεί το γεγονός ότι επιβεβαιώνομαι. Είχα πει ευθαρσώς τότε με το σκάνδαλο της Siemens ότι σε κάθε κρίση πρέπει να επέρχεται η κάθαρση, να αποδίδονται ευθύνες, να επιβάλλονται κυρώσεις. Να οδηγηθούν οι ποινικά υπεύθυνοι στην φυλακή και οι πολιτικά υπεύθυνοι να υποστούν τη δημόσια κατακραυγή και την ατιμωτική τους έξοδο από τον πολιτικό στίβο. Πως αλλιώς θα πείσουμε τον πολίτη ότι σεβόμαστε τους θεσμούς και ότι πρώτοι εμείς εφαρμόζουμε τους νόμους; Δυστυχώς υπερίσχυσαν τα ευχολόγια και οι ηθικολογίες.

Και κάτι επιπλέον. Ακόμα και μέσα στον ιερό χώρο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι πολιτικές συντεχνίες. Και το λέω ξεκάθαρα. Μιλώ για τις συντεχνίες στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ σπάνια έως καθόλου δεν ευδοκιμεί η άρση της βουλευτικής ασυλίας ακόμα και για τις απλές παραβάσεις του ποινικού κώδικα με τις ευλογίες όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Ότι εμείς οι βουλευτές είμαστε υπεράνω του νόμου; Και από πότε εμείς γίναμε οι αδιάφθοροι και οι ηθικοί της ελληνικής δημοκρατίας; Από πότε εμείς είμαστε υπεράνω πάσης υποψίας;

Ο Έλληνας όμως έχει αντίληψη και έχει πλέον κουραστεί. Έχει απηυδήσει. Δεν έχει ανάγκη ούτε από ηθικοδιδάσκαλους, ούτε από ηθικολογίες, ούτε από ευχολόγια. Διότι αυτά αποτελούν το νόσημα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Η σφαίρα της δημόσιας ζωής περιστρέφεται γύρω από τον αστερισμό της ηθικής, χωρίς κανείς να ξέρει πού, πάνω σε ποιο πολιτικό πρόσωπο θα κάτσει η μπίλια του επόμενου σκανδάλου. Και το χειρότερο. Για όλα μας τα προβλήματα … προσφεύγουμε στη δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη δεν αποσείει ωστόσο, τις πολιτικές ευθύνες. Ο λαός δεν εκλέγει δικαστές για να τον κυβερνήσουν. Εκλέγει πολιτικούς. Και αυτοί οφείλουν να αναλαμβάνουν τις πολιτικές ευθύνες. Επανέρχομαι στην ανάγκη της άμεσης εφαρμογής του τεκμηρίου πολιτικής ενοχής: οι πολιτικοί, όταν δημιουργηθούν σκιές και υποψίες για το όνομά τους, οφείλουν να απομακρύνονται. Κι αυτό για να κάνει η δικαιοσύνη απερίσπαστη το έργο της, χωρίς τη βαριά σκιά της εξουσίας και των ηχηρών ονομάτων. Την ίδια στιγμή, ο μη ανεξάρτητος από το θεσμικό του πλαίσιο θεσμός της δικαιοσύνης, μόνο δικαιοσύνη δεν είναι σε θέση να απονέμει. Ακόμη κι οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι όλο και κάποιος «Σαρτζετάκης» θα βρίσκεται πάντα, που θα ανθίσταται και θα επιθυμεί μία άλλη «διαχείριση» των πραγμάτων, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ολιγωρήσουμε. Πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε στην ουσιαστική ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης αρχής γενομένης από τις κρίσεις των δικαστών.

Φίλες και φίλοι.,


Μιλάω από την πλευρά της προοδευτικής κεντροδεξιάς παράταξης, την οποία απολύτως συνειδητά σέβομαι και υπηρετώ στην ουσία της. Με ενώνει ωστόσο μαζί σας η κοινή μας πίστη στην φιλελεύθερη ιδεολογία και η έγνοια μας για τον τόπο. Τι φταίει που δεν πάμε μπροστά; Τι φταίει που οι αναγκαίες αλλαγές καθυστερούν μερικές δεκαετίες; Δεν πείθουμε φίλες και φίλοι. Δεν πείσαμε τον Έλληνα και την Ελληνίδα ούτε για την καλή μας πρόθεση (αυτή αμφισβητείται λόγω των ηθικών ολισθημάτων) ούτε και για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων. Και αυτό διότι, έλειψε η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ των μεταρρυθμίσεων, ένα συγκροτημένο πλάνο , όπου με σαφήνεια και ακρίβεια θα περιγράφεται το πού ακριβώς θέλουμε να πάμε σαν χώρα. Και το σημαντικότερο ο τρόπος που θα μας οδηγήσει στην πραγμάτωση του οράματος.

Ιδεολογική πενία λοιπόν. Σε συνδυασμό με μεγάλη άγνοια, ανικανότητα και ανεπάρκεια .. Και ασφαλώς ιδεολογική τρομοκρατία και υστερία. Κάποιοι , ΛΙΓΟΙ, έχουν καταφέρει να κάνουν τον φιλελευθερισμό απαγορευμένη λέξη. Η κεντροδεξιά τα τελευταία χρόνια έχει αποβάλει από το λεξιλόγιό της κάθε αναφορά στην έννοια «φιλελευθερισμός». Υπό την πίεση των ακραίων στοιχείων και του λαϊκισμού βρίσκεται σε χαρακτηριστική αδυναμία να διατυπώσει ένα συγκροτημένο πολιτικό όραμα. Έτσι αρκείται σε μία ανούσια φιλολογία περί μεταρρυθμίσεων. Και αυτή η φιλολογία δεν ξεπερνά το επίπεδο των ευχολογίων.
Το χειρότερο όμως είναι ότι εγκλωβίζεται από την αριστερή φρασεολογία και τον λαϊκισμό των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Σαν να έχει στερέψει από ιδέες και από οράματα. Σαν να μην συνειδητοποιεί τις κατακλυσμιαίες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής των αναπτυγμένων χωρών. Κι ενώ δαιμονοποιούμε τον βασικό κορμό της φιλελεύθερης ιδεολογίας, εφαρμόζουμε ή συζητάμε να εφαρμόσουμε τον απότοκο αυτής της ιδεολογίας

Και εδώ έρχεται ο δικός μας κρίσιμος ρόλος. Πρέπει να εξηγήσουμε με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και θάρρος τα αποτελέσματα του φιλελευθερισμού στην καθημερινότητα του έλληνα πολίτη. Να αναδείξουμε το κοινωνικό μας πρόσωπο, που τόσο έχει συκοφαντηθεί. Να περιγράψουμε (προκειμένου μετά να υλοποιήσουμε) με αδρές γραμμές το κοινωνικό πρόσωπο της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Το πρόσωπο αυτό που απελευθερώνει τις αγορές από το κράτος, την επαχθή φορολόγηση και την ανάλγητη γραφειοκρατία. Το κοινωνικό πρόσωπο που επικεντρώνεται στην παραγωγική αφύπνιση των μεσαίων στρωμάτων και στην ανταγωνιστικότητα των μεσαίων επιχειρήσεων, της μεσαίας τάξης που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και τον βασικό μοχλό της ανάπτυξής της, αυτής που εμείς σήμερα με τις πολιτικές επιλογές μας συνθλίβουμε αργά και σταθερά γιατί είναι η μόνη που έχει απομείνει για να συντηρήσει το Μεγάλο Κράτος. Το κοινωνικό μας πρόσωπο που εξασφαλίζει καλύτερη παιδεία καλύτερη υγεία, καλύτερο ασφαλιστικό σύστημα μέσα από τον συνεχή έλεγχο της αποδοτικότητας των κοινωνικών δαπανών και όχι μέσα από την ανεξέλεγκτη αύξηση τους και την απομύζηση της ιερής αγελάδας του κρατικού κορβανά. Το κοινωνικό μας πρόσωπο που σέβεται τους θεσμούς, μέσα από την εγγύηση της ανεξαρτησίας τους και την ισχυροποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών. Το κοινωνικό μας πρόσωπο που εγγυάται την υγιή αγορά, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την αναπτυξιακή δυναμική της κοινωνίας αποκαθιστώντας τη στέρεα σχέση της ανταγωνιστικότητας με τη δημοκρατία. Το κοινωνικό πρόσωπο του φιλελευθερισμού που βάζει φραγμούς στις μονοπωλιακές πρακτικές και τα ολιγοπώλια του ιδιωτικού τομέα. Εν ολίγοις δηλαδή, το κοινωνικό πρόσωπο του φιλελευθερισμού που σέβεται τον πολίτη και που έχει τη δύναμη να προστατεύσει την αγορά και την κοινωνία από τους ονομαζόμενους «5 – 6 νταβατζήδες» που θεώρησαν ότι αυτοί είναι η Ελλάδα. Ε, η Ελλάδα δεν είναι αυτή. Είναι όλοι οι Έλληνες, είναι όλες εκείνες οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Οι νέοι που με κέφι και αγώνα προσπαθούν να φτιάξουν το μέλλον τους. Όσο για τους διαβόητους νταβατζήδες νομίζω ότι κι εκείνοι έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις τους. Εμπιστεύθηκαν πολιτικούς για να διαπλεχθούν, και τώρα που οι πολιτικοί έγιναν οι ίδιοι επιχειρηματίες οι όροι στο αλισβερίσι έχουν αντιστραφεί.

Φίλες και Φίλοι,

Ο χώρος της κεντροδεξιάς, ως παραδοσιακός εκφραστής των φιλελεύθερων απόψεων της πολιτικής σκηνής, έχει τρωθεί: από τις σταλινικές, ανελεύθερες δομές της κομματικής οργάνωσης και τη διείσδυση ατόμων με ιδιοτελείς και τυχοδιωκτικούς σκοπούς στο ανώτατο κομματικό δυναμικό έως τις άτολμες πολιτικές που στέκονται στο προσωπικό κόστος και όχι το συλλογικό όφελος εις βάρος της προόδου και της ευημερίας των Ελλήνων. Πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να αντιμετωπίσουμε τα λάθη. Να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας. Να ξαναβρούμε τον χαμένο, ακρωτηριασμένο φιλελεύθερο εαυτό μας.

Όποιες από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν αντιληφθούν …
Πρώτον: τη δυναμική του Φιλελευθερισμού ως μόνη επιλογή ευημερίας και προόδου, Δεύτερον: την ανάγκη της Φιλαλήθειας και του ανοίγματος ενός ειλικρινούς διαλόγου με τους πολίτες προκειμένου να πεισθούν για την αναγκαιότητα και την ιδεολογία των αλλαγών,
Και τέλος: το μονόδρομο της Φιλοτιμίας ως θεμέλιο της νέας συνθήκης εμπιστοσύνης που πρέπει να συνομολογήσουμε με τους Έλληνες….θα μείνουν στην ιστορία ως μια ακόμη οδυνηρή παρένθεση και η πολιτεία τους ένα ακόμη τρένο για τον τόπο που χάθηκε.

Φίλες και φίλοι.

Πράγματι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ας μην κακοποιούμε κατά το συμφέρον αυτή την άποψη. Τι σημαίνει αυτό; Διέξοδος δεν είναι ούτε εικοτολογίες εκλογών ούτε τηλεοπτικοί ανασχηματισμοί του συρμού. Η κεντροδεξιά , δηλαδή με απλά λόγια όλοι οι φιλελεύθεροι Έλληνες οι ελεύθεροι πολίτες, οι αποδεσμευμένοι από παρωχυμένα κομματικά στεγανά, που νοιάζονται για την ευημερία των οικογενειών τους και το μέλλον του τόπου. Αυτή είναι η κεντροδεξιά που πρέπει να βρούμε τον τρόπο να την εκφράσουμε και πάλι. Αν όχι…. τότε το νερό βρίσκει πάντα τον τρόπο να διασχίσει τα διαβρωμένα χώματα…