Κοντή μνήμη, σύντομο μέλλον…

Στο πρωινό του «Mega Channel», με τίτλο «Mega Σαββατοκύριακο», την Κυριακή το πρωί, άκουσα κάποια στιγμή τον δημοσιογράφο κ. Μανώλη Αναγνωστάκη να λέει αγανακτισμένος ότι σύμφωνα με την δική του αντίληψη οι Έλληνες πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν την κατάσταση, αφού τόσα χρόνια δεν βρέθηκε ένας να πει την αλήθεια, να προειδοποιήσει τον τόπο για τον στραβό γιαλό που αρμένιζε. Και καταλήγοντας τόνισε ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας.

Πριν από δυόμισι χρόνια, λίγο μετά τη διαγραφή μου από τη Ν.Δ., καλεσμένος σε αυτήν την ίδια εκπομπή, μετάνιωσα ιδιαίτερα για την παρουσία μου εκεί. Ήταν λίγες ημέρες μετά τη διαγραφή μου από τη ΝΔ και ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος τη μόνη ερώτηση που επέμενε να μου θέτει ήταν γιατί τα όσα έλεγα εκείνη την περίοδο, δεν τα έλεγα και όσο ήμουν υπουργός. Τίποτε άλλο. Ούτε γιατί κατηγορείς τον Καραμανλή ως συνένοχο, ούτε γιατί λες ότι η χώρα οδηγείται σε οικονομική καταστροφή, ούτε τι εννοούσα λέγοντας για την κάθετη και οριζόντια διάχυση της διαφθοράς σε όλα τα μήκη και πλάτη της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ούτε τι μέτρα πρότεινα για την κάθαρση των μεγάλων σκανδάλων του τόπου…Με απλά λόγια, ο κ. Αναγνωστάκης επέμενε να με ρωτά γιατί όσα είπα χτες, δεν τα είπα προχτές! Δεν θα μπω στη διαδικασία αυτή εκ νέου, διότι τις απόψεις μου τις εκφράζω με ειλικρίνεια και τις στηρίζω απόλυτα και με τις ενέργειές μου, τα τελευταία τριάντα χρόνια του δημόσιου βίου μου. Αλλού είναι το ζήτημα.

Ο κ. Αναγνωστάκης και πολλοί άλλοι προβεβλημένοι συνάδελφοί του δεν νομιμοποιείται να εξανίσταται με την θνησιγενή πολιτική μας εκπροσώπηση. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό προσωπικό του τόπου είναι μέτριο. Κι αυτό στη συντριπτική του πλειοψηφία. Πλην όμως και οι εκπρόσωποι των μίντια είναι εξίσου μέτριοι. Κι αν δεν είναι μέτριοι, τότε βολεύονται με χίλια δυο οφέλη να συντηρούν την πολιτική μετριοκρατία. Δεν αρέσκονται στις ανεξάρτητες φωνές. Παντού ψάχνουν να αλιεύσουν την μικροπολιτική αντιπαράθεση προκειμένου να εξασφαλίσουν κι εκείνοι μερίδιο από την αχανή δεξαμενή ακροατών που αρέσκονται στο λαικισμό και στα διάφορα ερωτικά καβγαδάκια. Δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν απόψεις. Δεν θέλουν να προσφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Με δυο λόγια, προσφέρουν αδρά πληρωμένες υπηρεσίες σε όσους θέλουν να διαιωνίσουν το σύστημα. Όχι να το ανατρέψουν ή έστω να το βελτιώσουν.

Θυμάμαι πολλούς που στις ένδοξες ημέρες του νεοκαραμανλισμού κώφευαν για τα δεινά που ήταν ήδη καθ’ οδόν. Υπό το βάρος της τσέπης τους, γονυκλινείς κατέθεταν τα σέβη τους στην καταστροφική εξουσία, πανίσχυροι στα τηλεπαραθύρια. Οι ίδιοι αυτοί έρχονται σήμερα κατόπιν εορτής και προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουν θέση στο κάδρο των ευθυνών. Επικίνδυνη θρασυδειλία.

Λαοί με κοντή μνήμη, έχουν και σύντομο μέλλον. Για όσους δε, πιστεύουν στη γνωστή ρήση ότι οι χώρες δεν αυτοκτονούν (κατά το περίφημο «τα μεγάλα κόμματα δεν αυτοκτονούν»), η ιστορία έχει αποδείξει ότι ενίοτε κι αυτό συμβαίνει. Και σε αυτήν την περίπτωση, δεν φταίει η Κασσάνδρα, αλλά οι Τρώες που δεν την άκουσαν. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα η Κασσάνδρα δεν κατάλαβε έγκαιρα ότι οι Τρώες είχαν νωρίτερα ξεπουληθεί από μόνοι τους στους ίδιους τους εχθρούς τους…


*Η Χώρα, 2 Μαρτίου 2010