Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αυτοκτονίας

Η αυτοκτονία είναι μια λέξη πολύ της μόδας. Αυτή χρησιμοποίησε ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος για να περιγράψει γλαφυρά τη φημολογία περί αποχώρησης ορισμένων βουλευτών της ΝΔ από το κομματικό μαντρί. Αυτήν την ίδια λέξη έχει μετέλθει και ο πρόεδρος του κόμματος για να αντιδράσει θεαματικά στα μέτρα ανάταξης της ελληνικής οικονομίας που επιχειρεί η κυβέρνηση. Λίγο καιρό πριν τις εσωκομματικές εκλογές που ανέδειξαν τον κ. Σαμαρά πρόεδρο της κεντροδεξιάς παράταξης, κάποιος εξαιρετικά σημαίνων πολιτικός μου εκμυστηρεύτηκε ότι αφού «τα κόμματα δεν αυτοκτονούν» η κ. Μπακογιάννη θα κέρδιζε τελικώς την αναμέτρηση. Τότε, από σεβασμό και ευγένεια μάλλον, δεν είχα απαντήσει ότι ενίοτε και τα πολιτικά κόμματα, όπως και οι χώρες, αυτοκτονούν. Τι γίνεται όμως ειδικότερα στην Ελλάδα;

Το συνέδριο της ΝΔ συμπίπτει χρονικά με την 10η επέτειο της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Τι έχει απομείνει σήμερα από εκείνη την αισιοδοξία που πλημμύριζε πολίτες και χώρα, εξαιρουμένων των συνήθων υπόπτων του ΚΚΕ; Κατ’ αρχήν, συνεχίζουμε να είμαστε στην Ευρωζώνη και αυτό είναι κάτι θετικό. Ωστόσο, είναι και το μόνο. Και τούτο, διότι, δυστυχώς, το βήμα αυτό δεν συνοδεύτηκε από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που συν τω χρόνω θα έφερναν την πραγματική σύγκλιση. Συγκεκριμένα, η δεύτερη κυβέρνηση Σημίτη, με ενοχοποιημένο το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού και με ακρωτηριασμένη δυναμική ελέω της εκτεταμένης διαφθοράς του οικοδομήματος, έκανε πίσω σε σημαντικές αλλαγές, με κορυφαία οπισθοδρόμηση αυτή του ασφαλιστικού. Άλλωστε, εκεί εδράζεται χρονικά και η αρχή του τέλους για τον κ. Σημίτη. Ήταν εντούτοις, η ΝΔ, στη συνέχεια, που, αντί να προχωρήσει με τη λευκή επιταγή που είχε από τον ελληνικό λαό στις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε η χώρα ανάγκη, εγκατέλειψε τον τόπο στην τύχη του, ελέω πολιτικής αβουλίας, παροιμιώδους ανικανότητας και μεγίστης διαφθοράς στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Η πορεία αυτή, κατά την άποψή μου, ήταν προδιαγεγραμμένη. Μπήκαμε στην ΟΝΕ, χωρίς πρώτα να έχει εξηγηθεί με πειστικότητα ότι αυτή η ένταξη θα είχε νόημα, εάν και εφόσον η ελληνική οικονομία θεράπευε τις χρόνιες παθογένειές της. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ο διάχυτος αριστερισμός όρθωσε τα γνωστά του αναχώματα και όλα έμειναν ίδια. Η αλλαγή σκόνταψε στην εύκολη λύση των πολιτικών να κάνουν κοινωνική πολιτική με δανεικά και στην εύκολη επιλογή των πολιτών να μην θυσιάσουν την επίπλαστη ευημερία στο βωμό της πραγματικής ανάταξης της οικονομίας. Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή δύσκολη εποχή, που επιτείνεται από τη δυσχερή διεθνή συγκυρία.

Μπροστά στην αυτοχειρία της χώρας, που έχει αρχίσει να επιχειρείται εδώ και δεκαετίες, η πολιτική αυτοκτονία κάποιων πολιτικών είναι δευτερευούσης σημασίας. Στη ΝΔ, όπου παρεμπιπτόντως, κατά παράδοση, οι φυγάδες από το μαντρί δεν εξοντώνονται από τον λύκο, αλλά επιστρέφουν σε θέσεις ισχύος, εκείνο που θα έπρεπε να συζητηθεί με σοβαρότητα είναι οι λόγοι που οι μεγάλες προσδοκίες από την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ διαψεύσθηκαν οδυνηρά. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του βιώνει τέτοια απαξία, που μπροστά στο ενδεχόμενο αυτοκτονίας κομμάτων ή πολιτικών, το λαϊκό αίσθημα μένει παγερά ασυγκίνητο. Η αλήθεια είναι όμως, ότι πράγματι στην Ελλάδα, τα πολιτικά κόμματα δεν αυτοκτονούν. Το χαρακίρι θέλει θάρρος και προϋποθέτει έχοντες συνείδηση. Τέτοιες αξίες και πρόσωπα δεν διαθέτει το σύστημα. Αφού δεν αυτοκτονούν, μένει να δούμε αν φονεύονται.


*Η Χώρα, 27 Ιουνίου 2010