Καλωσήρθατε!

Εσείς καλωσήρθατε. Κι εμείς καλωσορίσαμε. Δε βρίσκω κάτι πολύ συγκεκριμένο να πω και συν τοις άλλοις αδημονώ ειλικρινά να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση (η προηγούμενη ήταν δοκιμαστική). Δυο λόγια μόνο για δυο πολύ συγκεκριμένα πράγματα, την πολιτική για τα comments και κάποιες σκέψεις μου για τον Δημόσιο Διάλογο (αυτόν που εγκαινιάζουμε σήμερα αναμεταξύ μας).

Εμμένω απαρασάλευτος στην αρχή της απόλυτης ελευθερίας. Θα αναρτώ όλα εκείνα τα σχόλια σας, ...ανεξάρτητα με την θετική ή αρνητική τους οπτική απέναντί σε εμένα ή τις ιδέες μου. Όλες τις απόψεις, ανεξάρτητα του προκλητικού τους λόγου, των αιχμών, των κατηγοριών ή των βολών τους. Εκείνο το οποίο δε θα δεχτώ προκειμένου να προστατεύσουμε από κοινού το δίαυλο διαλόγου που εγκαινιάζουμε σήμερα είναι οι άσκοπες βωμολοχίες και τα σχόλια για την προσωπική ζωή του καθενός. Ένα παράδειγμα. «Ο Τατούλης είναι δούρειος ίππος των Αμερικανών» ανεβαίνει και τυγχάνει απάντησης (με φωτογραφική τεκμηρίωση μάλιστα). Και άλλα πολλά ακόμη…

Αναγκάστηκα να ασπασθώ αυτή τη λογική του Moderation διότι έπαθα σοκ, όταν η πρόσφατη ιστορία με τα Blogs (καταγγελία κ. Χιώτη- προσπάθεια να λογοκριθεί η μπλογκόσφαιρα- δες την παρέμβαση μου σχετικά http://www.tatoulis.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=50&Itemid=139) ανέδειξε την απέραντη αμάθεια και τον καταπληκτικό ηθικισμό ορισμένων τηλεοπτικών περσόνων και guests (πολιτικοί, καλλιτέχνες, διάφοροι, αδιάφοροι). Δεν ήξεραν να διακρίνουν την ανάρτηση και το σχόλιο. Για να φυλάξουμε και λίγο τα νώτα μας, ας ξεκινήσουμε έτσι και βλέπουμε.

Και στα του δημοσίου διαλόγου τώρα. Καταθέτω κάποιες πρόχειρες σκέψεις, που τις έχω επαναλάβει άλλωστε και στα της πολιτικής. Αν διαφωνείτε, δεν έχετε παρά να καταγράψετε τις σκέψεις σας.

Πρώτο και κύριο, θεωρώ σωστό και τίμιο να επικεντρωνόμαστε σε αυτό που λέει κάποιος και όχι σε αυτόν που το λέει. Βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να σπεύδεις να χαρακτηρίσεις κάποιον «αντάρτη», «πικραμένο», «μειοδότη» ή ό,τι άλλο παρά να αντικρούσεις τις θέσεις του (δεν κάνεις λάθος, μιλώ προσωπικά). Εμείς εδώ όμως ας επιλέξουμε το δύσκολο δρόμο του ουσιαστικού διαλόγου και όχι της επιφάνειας και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Ας τα αφήσουμε για άλλους αυτά, που πληρώνονται κιόλας…
Δεύτερο, και ο τελευταίος του Θεού που λένε και στο χωριό μου μπορεί να έχει δίκιο.
Τρίτο, ο καθένας δικαιούται μια απάντηση, εκτός κι αν πρόκειται για ύβρη και προτιμήσει κανείς να σιωπήσει.
Τέταρτο, ο διάλογος θέλει αλήθεια. Τώρα, αν η ζωή του καθενός διαψεύσει στη συνέχεια τις προθέσεις του, μένει στην ιστορία να κρίνει. Μπορεί όμως να έχει ήδη κρίνει.
Πέμπτο και τελευταίο, ο διάλογος θέλει ευγένεια και πολιτισμό, έστω κι αν η υποκρισία στη χώρα αυτή ενίοτε περισσεύει. Προσοχή, δεν εννοώ ηθικισμό, που αποστρέφομαι.

Θα προσπαθήσω να τηρήσω αυτούς τους κανόνες. Αν δεν τα καταφέρω, γράψτε το. Αν δεν τους πιστεύετε, μην τους ακολουθήσετε.

Αυτά. Κλείνω με μια ευχή. Σκεπτόμουν να αναρτήσω μόνιμα μια πολύ αγαπημένη μου φράση του Μοχάτμα Γκάντι, που λέει τα εξής: «Δεν μπορώ να έχω κανένα σεβασμό ή συγκατάβαση για μια κυβέρνηση που πηγαίνει από λάθος σε λάθος, με σκοπό να διατηρείται στην αρχή», με στόχο να δηλώσω σε τι ακριβώς είμαι αντίθετος: στις εμμονές της εξουσίας και τις εμμονές για τις εξουσίες. Το μετάνιωσα: η εύκολη ταμπέλα του αντάρτη με ενοχλεί τόσο, όσο βολεύει κι εκείνους που μου τη φορούν και αποστρέφονται τον διάλογο. Ποια είναι η ευχή; Κάποτε να μην μετανιώνουμε για ό,τι σκεπτόμαστε και ό,τι εκφράζουμε...

Καλή μας αρχή!