Η βαρυχειμωνιά ως κάρμα του κ. Σαμαρά

Δεν νομίζω ότι κάποιος είχε προσδοκίες από το πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Αντίθετα ήταν εμφανές από την πρώτη στιγμή ότι θα ήταν μια μάζωξη ανάδειξης εσωκομματικών ισορροπιών και διατύπωσης βερμπαλισμών. Όπως αναμενόταν, έλειψε κάθε συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση και ασφαλώς κάθε διάθεση αυτοκριτικής για την κατάντια της κεντροδεξιάς παράταξης και τη διάλυση που σήμανε για τον τόπο η προηγούμενη διακυβέρνηση.

Ο κ. Σαμαράς εξελέγη στην προεδρία του κόμματος όχι διότι είχε μια συγκεκριμένη πρόταση για τον τόπο. Ούτε επειδή τα περάσματα του στη βάση της Νέας Δημοκρατίας ήταν τέτοια ώστε να δημιουργούν προσδοκία εξουσίας. Αναδείχθηκε πρόεδρος του κόμματος, διότι είχε απέναντι του την κ. Μπακογιάννη και στηρίχθηκε από το νεοκαραμανλικό μπλοκ. Το γεγονός αυτό δεν ήταν δυνατόν παρά να σημάνει μια ιδιότυπη ομηρία της σημερινής προεδρίας απέναντι στην απελθούσα. Όσοι από την πρώτη στιγμή διατύπωσαν την βεβαιότητα ότι στην περίπτωση που ο κ. Σαμαράς δεν κόψει δεσμούς με τον νεοκαραμανλισμό δεν θα αποκτήσει κοινωνική αποδοχή, γνώριζαν εκ των προτέρων ότι αυτό δε θα συμβεί. Διότι απλώς, κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πολιτική ανδρεία και έλλειψη εξαρτήσεων.

Η πολιτεία του σημερινού προέδρου της Νέας Δημοκρατίας προεξοφλούσε τον τρόπο που θα επέλεγε να πορευτεί και σε αυτήν την θέση που οι συγκυρίες τον έφεραν. Γνωστός για τον βερμπαλισμό και την ανευθυνότητα που διέκριναν τη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών της περιόδου ’90 -’93, έχτισε την προσωπική του διαδρομή με τυχοδιωκτισμό και ιδιοτέλεια, ποντάροντας στον εγγενή εθνικό μεγαλοϊδεατισμό του νεοέλληνα και υποσχόμενος μια πολιτική άνοιξη που έφερε βαρυχειμωνιά στην τοποθέτηση της χώρας στη διεθνή σκακιέρα.

Την ίδια βαρυχειμωνιά φέρνει στην κεντροδεξιά παράταξη η θητεία του κ. Σαμαρά ως προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Το θερμό χειροκρότημα που επεφύλαξε αξιοσημείωτη μερίδα των συνέδρων στον κ. Καραμανλή τον έφεραν αντιμέτωπο με ακόμη ένα προσωπικό του αδιέξοδο. Οι δυνάμεις που τον ανέδειξαν τον αναγκάζουν σήμερα να αναδειχθεί σε υμνωδό της πενταετίας που στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας έχει σημαντικές ευθύνες για την διάλυση του κράτους και τις συνέπειες της, οι οποίες είναι αντιληπτές πλέον σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

*H Χώρα, 4 Ιουλίου 2010

Δυστυχώς για τον κ. Σαμαρά, οι μνήμες του παρελθόντος που κατάφερε να σκεπάσει με την αναγκαστική του αποχή από την πολιτική ζωή του τόπου την επαύριον της διάλυσης της «Πολιτικής Άνοιξης» και τη σιγή ιχθύος που κράτησε κατά την πρόσφατη κυβερνητική του θητεία σε πλειάδα σημαντικών ζητημάτων, έρχεται η ώρα να ξαναζωντανέψουν. Και όσες ευκαιρίες κι αν προσφέρονται σε αυτόν τον τόπο σε αποδεδειγμένα μειωμένων ικανοτήτων και αμφιλεγόμενων προθέσεων πολιτικούς, κάποια στιγμή κι αυτές τελειώνουν. Τα γνωστά παπαγαλάκια των μίντια που υμνούσαν τον νεοκαραμανλισμό μέχρι την τελευταία στιγμή και σήμερα εκφράζουν την πεποίθηση ότι ο κ. Σαμαράς εξήλθε «ενισχυμένος» από το Συνέδριο δεν έχουν κανένα πέρασμα στην ελληνική κοινωνία. Στο μέλλον, που η χώρα επιχειρεί να εξασφαλίσει για τον εαυτό της δεν έχουν ρόλο ούτε οι υμνωδοί, ούτε οι βερμπαλιστές, ούτε οι τυχοδιώκτες, ούτε οι πληρωμένοι γραφιάδες.