Η μεγάλη ευθύνη του κ. Προβόπουλου

Στις προηγμένες δημοκρατίες υπάρχει πάντοτε η συλλογική ευθύνη και η ατομική ευθύνη. Ατομική και συλλογική ευθύνη συνυπάρχουν αρμονικά χωρίς η μία να αναιρεί την άλλη, ή όταν την αναιρεί αυτό γίνεται μετά από διεξοδική έρευνα της εκάστοτε περίπτωσης. Στην σύγχρονη νεοελληνική κατ` επίφαση δημοκρατία είθισται η διάχυση της ευθύνης να αποσιωπά τους ατομικά υπεύθυνους. Το αποτέλεσμα; Ακρωτηριασμένη δημοκρατία και ιδιοτελείς πολίτες που έχοντας απολέσει την ατομικότητα τους έχουν γίνει ιδιώτες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τους μεγάλους μύθους που έχουμε σαν έθνος δημιουργήσει (ποτέ δεν έχω καταλάβει γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμη και σήμερα μια νηφάλια καταγραφή του έργου ανδρών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής- που κατέστρεψε κάθε δυνατότητα υποδομής μιας υγιούς ανάπτυξης της χώρας- ή ο Ευάγγελος Αβέρωφ που διέκρινε τους ευπάτριδες από τους κομμουνιστές ή ο Ανδρέας Παπανδρέου που έκανε το λαϊκισμό και τον εύκολο πλουτισμό ίδιον της ελληνικής ψυχοσύνθεσης ) αποτελεί τη βάση της σημερινής δυσοίωνης προοπτικής που σαν χώρα βιώνουμε για το μέλλον μας.

Για την οικονομία έχω γράψει και πρόσφατα από αυτήν εδώ την στήλη και μάλιστα πρότεινα τα ζητήματα της χρεοκοπίας της χώρας να κληθεί να τα διαχειριστεί ενδεχομένως ο κ. Σημίτης. Την χρεοκοπία, συνεπεία της αδυναμίας δανεισμού ακόμη και στις διεθνείς αγορές, από ελεύθερους παίκτες και με δυσθεώρητα spreads, την έχω διαβλέψει εδώ και καιρό. Όχι βέβαια μόνον εγώ, αλλά και αρκετοί καλοί γνώστες των εθνικών δημοσιονομικών και των κανόνων των διεθνών αγορών. Για την προηγούμενη κυβέρνηση έχω εξίσου αναλώσει πολύ μελάνι και μάλιστα σε περιόδους που ακόμη είχε την εξουσία και θα μπορούσε να αλλάξει πράγματα. Ωστόσο, αποδείχτηκαν αμετανόητοι λαϊκιστές, ψεύτες και απατεώνες. Για την σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς ο κλοιός έχει αρχίσει να σφίγγει επικίνδυνα από τη μη δυνατότητα – όπως αποδεικνύεται- να ληφθεί μέχρι τέλους μια ορθή απόφαση, που να φανερώνει συγκεκριμένο σχέδιο πίσω από κάθε μέτρο που λαμβάνεται. Επίσης, κατώτερη των περιστάσεων αποδεικνύεται η εσφαλμένη της τακτική να επιμένει σε ψεύδη και ανακρίβειες με αποτέλεσμα να δίνει την εικόνα ακόμη μιας αναξιόπιστης διακυβέρνησης. Και αναφέρομαι ασφαλώς στην προχθεσινή δήλωση του κ. Προβόπουλου, ο οποίος επιβεβαίωσε την φήμη ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε και προεκλογικά το διψήφιο έλλειμμα.

Επανερχόμενος ωστόσο στην αρχική μου διαπίστωση, πιστεύω ακράδαντα ότι ο κ. Προβόπουλος, την ίδια στιγμή που προέβη σε αυτήν την αποκάλυψη θα έπρεπε να είχε υποβάλλει και την παραίτηση του. Με ποια υπευθυνότητα υπηρέτησε τον θεσμικό του ρόλο, πώς υπηρέτησε την κοινωνική ευθύνη που είναι συνυφασμένη με κάθε παρόμοιο υψηλό θώκο, με ποιον τρόπο υπήρξε συνεπής ως πολίτης πλέον απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, όταν έβλεπε να περνά μπροστά από τα μάτια του μια ολόκληρη προεκλογική περίοδος και μάλιστα τόσο κρίσιμη όσο η προηγούμενη, βουτηγμένη σε ψεύδη, και δεν έλεγε τίποτε; Γιατί δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό έγκαιρα και έγκυρα για τις ψεύτικες δεσμεύσεις που αναλάμβαναν και ο ένας και ο άλλος; Γιατί μας άφησε να πάμε με λάθος εντυπώσεις στις κάλπες;

Όσο ο καθένας μπορεί να διατυπώνει απόψεις δεξιά και αριστερά χωρίς να τεκμηριώνει πρώτα την δική του αξιοπιστία και φερεγγυότητα ως ομιλητή, και όσο κανείς δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να εξατομικεύσει τις ευθύνες, τότε αυτή η δημοκρατία θα συνεχίσει να είναι χωλή και η οικονομία θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Από μάντεις δεινών κατόπιν εορτής και Κασσάνδρες χωρίς την φερεγγυότητα του έγκαιρου και ως εκ τούτου έγκυρου χρησμού, χορτάσαμε. Ας εξατομικεύσουμε την ευθύνη και τότε θα βρεθούμε μπροστά σε πολλές εκπλήξεις. Πολλοί θα είναι εκείνοι που θα εκπαραθυρωθούν και από την σημερινή κεντρική πολιτική σκηνή και από την υψηλή θέση που τους έχει κρατήσει μέχρι τώρα η σύγχρονη νεοελληνική ιστορία.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"