Δυο σκυλιά τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα…

Βρισκόμουν προχθές σε μια ενδιαφέρουσα ομήγυρη. Στην κουβέντα πάνω, μια γηραιά κυρία, κλασική μορφωμένη αστή, μου έκανε την δική της εκτίμηση σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές στη Νέα Δημοκρατία. «Πέτρο, είναι σαν να τσακώνονται δύο σκυλιά για ένα κουρέλι».

Όσο κι αν μας αρέσει εδώ στην Ελλάδα να ζούμε τον μύθο μας, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση, και το παραμύθι έχει κάποιο τέλος. Η ανερυθρίαστη υποστήριξη στον ένα ή τον άλλο υποψήφιο εκ των δύο της Νέας Δημοκρατίας, από σύσσωμα τα μίντια της χώρας, υποδηλώνει για πολλοστή φορά, ότι σε αυτόν τον τόπο τα πάντα έχουν τιμή. Και μάλιστα, οι δοσοληψίες είναι και απροκάλυπτες και προκλητικές. Ο πόλεμος του Αντώνη ενάντια στους μηχανισμούς και η νηφαλιότητα της Ντόρας, σε διαφορετικούς βαθμούς, απέχουν από κάθε ρεαλιστική προσέγγιση.

Ο κ. Σαμαράς υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένο παιδί των μηχανισμών και σήμερα σε αυτούς βασίζεται για την εκλογή του. Η κ. Μπακογιάννη δε, σε θέσεις ευθύνης που της ανατέθησαν ουδέποτε κατάφερε να συνδυάσει το ρεαλισμό και την αποτελεσματικότητα. Ο πρώτος υπήρξε ανέκαθεν αποτυχημένος στους θώκους που κάποιοι πάτρωνες του εμπιστεύθηκαν. Η δεύτερη δεν κατάφερε να επιτύχει τα προσδοκώμενα και ελέγχεται σήμερα για την φερεγγυότητα των μελλοντικών της δεσμεύσεων. Ο Αντώνης υπήρξε ο μετρ του δημοσιογραφικού «pay roll» από τα χρόνια που θήτευσε υπουργός εξωτερικών, με αποτέλεσμα κάποιοι ευνοούμενοι του να του το ξεπληρώνουν με τυφλή υποταγή σήμερα. Η Ντόρα έχει κι αυτή στο πλευρό της στρατιά συμφερόντων.

Όποιος κι αν εκλεγεί θα κληθεί να διαχειριστεί το κουρέλι. Το οποίο μάλιστα θα είναι εξαρχής και απόλυτα εξαγορασμένο. Η συνδιαλλαγή και των δύο με τους βαρόνους των μίντια είναι εξόφθαλμη. Το γεγονός αυτό, σίγουρα δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την χώρα. Ο τόπος δεν αντέχει άλλα σκυλιά που τσακώνονται και μάλιστα…σε ξένον αχυρώνα. Τον αχυρώνα της Ελλάδας.