Κατά διαόλου…

Προφανώς και κάποιοι εμμένουν να μην κατανοούν την κρισιμότητα της σημερινής στιγμής. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει δεν είναι αποκλειστικά η οικονομία. Είναι κατ’ αρχήν η αποτυχία της πολιτικής και τα παράγωγά της. Χρόνιες παθογένειες που κρατούν καλά δεκαετίες και που δυστυχώς έχουν καλλιεργήσει ανηθικότητα και τεράστια απουσία κοινωνικής συνείδησης. Αυτά τα χαρακτηριστικά πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν την ανατροπή της σημερινής δυσχερέστατης συγκυρίας.


Αυτά τα δύο στοιχεία – η ανηθικότητα και η απουσία κοινωνικής συνείδησης-, σε συνδυασμό με το έλλειμμα παιδείας και την ανορθολογική συνωμοσιολογία ως μέθοδο κατανόησης του κόσμου που αυτή γεννά, είναι που φέρνουν εμπόδια σε όποια νεωτερικότητα, σε όποια προοδευτικότητα ή διάθεση αλλαγής καταφέρει να γεννηθεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δημοσιογραφική κοινότητα. Σάββατο πρωί και σε εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, ο κ. Σαμαράς ξεδίπλωνε τη στρατηγική και τη στόχευσή του για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία. Ομολογώ πολύ πιο εύγλωττα από προηγούμενες περιόδους. Μπαίνοντας στην ουσία της συζήτησης, ουδεμία ερώτηση ωστόσο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί εύστοχη. Ενώ εξαιρετικά άστοχα θεωρώ και τα επιφωνήματα θαυμασμού των δημοσιογράφων που προφανώς έχουν λησμονήσει τον ρόλο τους ως «μαντρόσκυλα της εξουσίας». Τι εννοώ; Δεν θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μαθαίναμε για το ποια στάση θα κρατήσει ο κ. Σαμαράς στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων που τώρα ανοίγει εκ νέου; Να ερωτηθεί ίσως για το αν νιώθει δικαιωμένος για τη στάση που τήρησε τότε και αν ναι, γιατί επί κυβερνήσεως Καραμανλή δεν συνέχισε να την υποστηρίζει; Τι εννοούσε όταν είπε, δείχνοντας ουσιαστικά τον εαυτό του, ότι η παράταξη χρειάζεται κάποιον που στο επόμενο σχέδιο Ανάν να ξέρει να πει «όχι»; Να ερωτηθεί επίσης για ποιους λόγους δεν αξιοποίησε την θέση του ως υπουργός οικονομικών το 1990 (σημειωτέον περίοδος από την οποία ξεκίνησε η «συνδιαλλαγή» να αποτελεί κυρίαρχη πολιτική συμπεριφορά) προκειμένου να κάνει από τότε πράξη τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που πρεσβεύει; Και επιπλέον, να ερωτηθεί ευθέως πώς μεταφράζεται αυτή η οικονομική θεωρία συγκεκριμένα για την Ελλάδα στην σημερινή πολύ δεινή συγκυρία που διάγει. Ποια είναι δηλαδή τα μέτρα που εκείνος θα έπαιρνε αν αύριο ήταν πρωθυπουργός της χώρας…Παρά ταύτα τίποτε από όλα αυτά τα ενδιαφέροντα δεν πληροφορηθήκαμε.

Δεν ξέρω ειλικρινά αυτά τα λεγόμενα συμφέροντα της χώρας τι έχουν στο μυαλό τους. Κι όταν λέγω συμφέροντα εννοώ τους μιντιάρχες, τους μεγαλεργολάβους, τους εθνικούς προμηθευτές κτλ, κτλ. Πάει η κυβέρνηση να κάνει ένα βήμα της προκοπής – το μίνιμουμ των όσων σκληρών μέτρων πρέπει να πάρει- και μιλώ για το πάγωμα των μισθών των υψηλά αμειβομένων δημοσίων υπαλλήλων και κάποιοι εξανίστανται με τις ανισότητες. Πάει η αντιπολίτευση να εκλέξει αρχηγό σε μια περίοδο που προφανώς θα χρειαστεί ρεαλισμός, νηφαλιότητα, εντιμότητα και αποθέματα αξιοπιστίας και εκείνοι είτε χαϊδεύουν τους αναξιόπιστους και αφερέγγυους είτε κανακεύουν τους επικίνδυνους.

Αν οι πολίτες ακόμη νανουρίζονται από τα ανόητα χαμόγελα των ηλιθίων της tv ή από τις οιμωγές στοργής στον αναξιοπαθούντα κάποιων άλλων εκατομμυριούχων «πρωινατζήδων», τότε αυτή η χώρα μπορεί να πάει στον διάολο.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"