Στον πόλεμο του ΚΚΕ απαντάς με πόλεμο….

Ακριβώς το αντίθετο εκστόμισε χθες η κ. Παπαρήγα, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση ξεκινά έναν πόλεμο ενάντια στους εργαζομένους και σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει οι τελευταίοι να απαντήσουν τα όπλα. Δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να ασχοληθεί με το ΚΚΕ, αν αυτός ο συντηρητισμός που εκπροσωπεί δεν αποδεικνυόταν εξαιρετικά επικίνδυνος για τις εξελίξεις στην χώρα.

Ας ξεκινήσουμε από την μόνιμη επίκληση του κομουνιστικού κόμματος παραμονές εκλογών. Ζητά από τον ελληνικό λαό να το ψηφίσει, όχι για να κυβερνήσει το ίδιο, αλλά για να μην κυβερνήσει κανείς. «Ψηφίστε μας, για να μην είναι ισχυροί», λένε ανερυθρίαστα. Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα ότι ένα τέτοιο κόμμα στερείται ευθύς εξαρχής την οποιαδήποτε ρεαλιστική δυνατότητα. Δεύτερο το κρατούμενο. Πρόκειται για την μόνιμη συνωμοσιολογική θεωρία της κ. Παπαρήγα ότι κάποιοι (σκοτεινά και αόριστα) μηχανεύονται το κακό της παράταξής της και ασφαλώς επιβουλεύονται το δίκιο του εργάτη! Τα γνωστά παραμύθια κατά της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού, της αγοράς κτλ κτλ. Και τελευταία παρατήρηση. Ξεκάθαρη ανακύκλωση του ψεύδους που θέλει την ιστορία να ξαναγράφεται με τη γραφή που επιλέγει ο βαθμός του αριστερισμού. Ως εκ τούτου ο Στάλιν μπορεί να είναι από λίγο σφαγέας έως μέγας απελευθερωτής του λαών ανάλογα με το πόσο κομμουνιστής είναι εκείνος που διατυπώνει απόψεις.

Μετά από όλες αυτές τις παραδοχές είναι αρκετά εύλογες οι χθεσινές διατυπώσεις της κ. Παπαρήγα σε σχέση με το ασφαλιστικό ζήτημα. Όχι μόνο δεν προσέρχεται στον διάλογο, αλλά τον εμποδίζει, «πιστή» στα βαθιά δημοκρατικά της ιδεώδη. Όχι μόνο δεν καλλιεργεί την κοινωνική συνοχή που έχει τόσο ανάγκη η χώρα αυτήν την στιγμή, αλλά βάζει πυρίτιδα στην αποθήκη. Όχι μόνο δεν μας λέει τι πρέπει επιτέλους να κάνουμε, αλλά λέει και ψέματα ότι δήθεν το σύστημα δεν καταρρέει.

Υπάρχει ένα πρόβλημα με την ελληνική αριστερά. Μπορεί να συγκεντρώνει το ακραίο της κομμάτι περί το 10%, αλλά οι πεποιθήσεις του έχουν ποτίσει σε βάθος την συνείδηση του κοινωνικού ιστού. Έτσι λοιπόν, οι πολίτες αμύνονται με συντηρητισμό απέναντι στην προοπτική των απαραίτητων αλλαγών, ενώ οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων διαγκωνίζονται σε αριστερίστικο λαικισμό. Δείτε πόσο γκρινιάζουν οι πολίτες για το χάλι της Ελλάδας, λες και δεν ήταν αυτοί που έκαναν πολυτελή αυτοκίνητα τα λεφτά των αγροτικών επιδοτήσεων επί Ανδρέα Παπανδρέου ή δεν έδειξαν τεράστια ανοχή στις κυβερνήσεις Καραμανλή, ή δεν είναι εκείνοι που φοροδιαφεύγουν ή δεν είναι εκείνοι που βάζουν μέσον για την εφορία, την πολεοδομία, την αρχαιολογία και πάει λέγοντας. Δείτε επίσης τον αγώνα που καταβάλουν πολιτικοί στο ΠΑΣΟΚ να μην ληφθούν απαραίτητα μέτρα ή στη Νέα Δημοκρατία που ξάφνου ο κ. Σαμαράς και λοιποί άλλοι παίζουν στο γήπεδο της λαϊκής δεξιάς, άσχετα που η μέχρι τώρα πορεία τους αναδεικνύει ξεκάθαρα και τυχοδιωκτισμό και ανθελληνισμό τους.

Όλοι αυτοί έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με όλους τους άλλους. Ο αριστερισμός προβάλλει πάντοτε έναν ιδανικό κόσμο που όταν αντιπαραβάλλεται με τον πραγματικό (όσα καλά ή κακά κι αν γίνονται), είναι φυσικό να κερδίζει τις εντυπώσεις. Σε αυτή όμως την κυρίαρχη ιδεολογία, όσοι αγαπούμε αυτόν τον τόπο πρέπει να φέρουμε σκληρές αντιστάσεις.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"