Ένας ψευτόμαγκας τραμπούκος για πρωθυπουργός.

Τον Καραμανλή τον μικρό , είχα καταλάβει εδώ και καιρό γιατί τον αγάπησε η ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχης, καλοφαγάς, πληθωρικός στις χειρονομίες του, τεμπελάκος αλλά καταφερτζής, μετρίων δυνατοτήτων, αλλά καλή καρδιά... Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν σε μεγάλο βαθμό στο ιδιότυπο του μέσου Έλληνα, ο οποίος αναγνώρισε τον εαυτό του ή τον αγαπημένο του γείτονα στο πρόσωπο του πρωθυπουργού της χώρας. Για πρώτη φορά ίσως στην σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ένας σαν κι αυτόν θα κατοικούσε στο Μαξίμου.

Βέβαια, δυστυχώς οι εποχές αποδείχθησαν δύσκολες και τα καλαμπούρια γρήγορα μας τέλειωσαν. Ο πρωθυπουργός αποδείχθηκε άφιλος, απρόσιτος, απομονωμένος σαν τη βασιλοπούλα του παραμυθιού στον πύργο της. Το επικοινωνιακό του χάρισμα έγινε βαρίδι από τη στιγμή που καμία ουσία δεν είχαν τα λόγια του. Η οκνηρία του θα μείνει παροιμιώδης. Η δε ανικανότητα του να κυβερνήσει ήταν τέτοια ώστε το έβαλε στα πόδια χωρίς να μείνει να δώσει ούτε μια μάχη τιμής. Έτσι λοιπόν, με τον καιρό αντιλήφθηκε ο Έλληνας ότι ένας χειρότερος από αυτόν κατοικούσε στο Μαξίμου. Και αποφάσισε όπως ήταν φυσικό, από θέση ισχύος ο μέσος Έλληνας, να τον αποκαθηλώσει.

Τις εξελίξεις για τη Νέα Δημοκρατία και το τέλμα που θα τη βύθιζε ο τέως πρόεδρος της, τις έχω προδιαγράψει εδώ και καιρό. Και έχω επαληθευθεί. Δυστυχώς. Ωστόσο, τον προχθεσινό τραμπουκισμό, αυτό το βαρύ στυλ του ψευτόμαγκα, δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι θα το άφηνε τόσο ελεύθερα να φανεί ο απερχόμενος πρόεδρος του κόμματος. Σας παραθέτω μερικά τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας του στην Κεντρική Επιτροπή. «Ο,τι κουβέντα κι να γίνει, αν δεν έχεις αρχηγό δεν δουλεύει το πράγμα. Το καταλαβαίνουμε ή δεν το καταλαβαίνουμε αυτό», έκανε ότι ρωτάει μαινόμενος, για να καταλήξει: «Και τον πρόεδρο αυτό θα τον στηρίξουμε όλοι. Και όποιος δεν τον στηρίξει θα έχει να κάνει μαζί μου!» ή πάλι η αναφορά του για το πόσο συγκινημένος και «υπερήφανος» νιώθει για το βέτο στο Βουκουρέστι και η εμμονή του σε αυτήν την μοναδική του παρακαταθήκη.

Είναι πλέον σαφές ότι ο Καραμανλής μέσα στη Νέα Δημοκρατία δεν κουβαλάει κανέναν άλλον από τον εαυτό του. Η αυλή του, όμως, άνθρωποι που γλυκάθηκαν από την εξουσία που τους παρέδωσε, ψάχνουν να βρουν περάσματα στην επόμενη ημέρα. Εξ’ου και τα υπόγεια ρεύματα που κινούνται υπέρ της υποψηφιότητας Σαμαρά. Εξ’ ου και η μνεία που έκανε ο κ. Καραμανλής στα Σκόπια και την υποτιθέμενη αδιάλλακτη, πατριωτική του στάση, προκειμένου να αφήσει να διαφανεί η ιδεολογική τους συνάφεια με τον διατελέσαντα αρχηγό της Πολιτικής Άνοιξης. Εξ ‘ ου και η απελευθέρωση όλων εκείνων των δυνάμεων της συντήρησης, που στοιχίζονταν κάποτε πίσω από τον κ. Καραμανλή και τώρα πίσω από τον κ. Σαμαρά.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Προσωπικά έχω ζήσει τις εκλογικές αναμετρήσεις της παράταξης τα τελευταία 30 χρόνια. Και μάλιστα πολύ ενεργά. Για όσους στην ιστοσελίδα μου, με ρωτούν «μα, καλά Πέτρο, τίποτε δεν σου αρέσει σε αυτήν την παράταξη;», απαντώ ξεκάθαρα. Δεν μου αρέσουν δύο πράγματα αυτής της παράταξης, που αυτή την στιγμή την ηγεμονεύουν. Τα ανδρείκελα. Και οι χειροκροτητές. Και οι δύο τσαμπουκάδες, που όταν όμως βρεθούν μπροστά στην καρπαζιά της αλήθειας, αναφωνούν σαν δευτεραγωνιστές ελληνικής ταινίας «Μη βαράς καλέ κύριε…». Ήδη τους τις έβρεξε ο ελληνικός λαός. Έπονται όμως κι άλλες καρπαζιές.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"