«Η Ελλάδα δεν αλλάζει;»

Λέγαμε μόλις χθες ότι η πορεία προς την δημοκρατία είναι στρωμένη με πολλούς ακάνθους και ότι τα βήματα προς τη νεωτερικότητα μπορούν κάθε φορά να είναι μικρά- μικρά, αποδεικνύονται ωστόσο αρκετά για μεγάλες τομές. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις κυβερνήσεις Σημίτη. Απομονώνοντας τα μεγάλα και σημαντικά, όπως η ΟΝΕ ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκείνο που μέτρησε τελικά ως παρακαταθήκη είναι οι ανεπαίσθητες εκείνες αλλαγές στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα και τις χρόνιες εγγενείς του εμμονές. Αλλαγές που συνέθλιψαν σε μεγάλο βαθμό τις γνωστές θεωρίες συνωμοσίας, που για χρόνια καθόριζαν την εξωτερική πολιτική της χώρας (πχ. τα γνωστά τόξα στα βόρεια σύνορα μας που απειλούσαν να μας πνίξουν), και έκαναν τον έλληνα να πάψει να ατενίζει με φοβίες το μέλλον. Όλα αυτά δεν συνέβησαν από την μια ημέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο και θάρρος για να τα βάλει κανείς με τις εγχώριες δυνάμεις της συντήρησης.

Επανέρχομαι στο ζήτημα αυτό, διότι θεωρώ ότι είναι πολύ κρίσιμο αυτήν την στιγμή, καμία από τις προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου να μην κάνει πίσω από τις δεσμεύσεις τους για αλλαγή. Η χθεσινή αποπομπή ενός από τους γραμματείς που η νέα κυβέρνηση όρισε, αφότου ήλθαν στο φως στοιχεία που τον έφεραν να υπονοεί ότι θα αποταμιεύσει χρήματα από την νέα του δραστηριότητα, ερμηνεύτηκε από διάφορους δημοσιογραφικούς κύκλους ως η δεύτερη κατά σειρά επικοινωνιακή αποτυχία του ΠΑΣΟΚ, μετά την ανάκληση του μέτρου που αφορούσε το πάγωμα των μισθών που υπερβαίνουν στο δημόσιο τις 2000 ευρώ.

Τα πράγματα ασφαλώς δεν είναι έτσι. Ούτε είπε κανείς ότι σύστημα της ηλεκτρονικής κατάθεσης βιογραφικών εκτός κομματικής πυραμίδας είναι αλάθητο, ούτε υποστήριξε κάποιος ότι από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του θα λειτουργούσε απρόσκοπτα. Η ουσία ωστόσο, παραμένει μία, ότι επιχειρήθηκε μια αλλαγή στο κατεστήμενο. Βέβαια, και οι καθυστερήσεις υπήρξαν πολλές και οι σκέψεις ότι το μέτρο προσέκρουσε πάνω στα σκληρά του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ως εκ τούτου και οι χρονοβόρες διαδικασίες, δικαίως πλέον πληθαίνουν.

Όπως και η κάθε αλλαγή θέλει μικρά μικρά βήματα για να εμπεδωθεί, έτσι και η διαφθορά ξεκινά από την ανοχή μας στο μικρό και σχετικά αμελητέο για να ανδρωθεί στη συνέχεια και να δημιουργήσει τα γνωστά σε όλους μας σκάνδαλα. Το ΠΑΣΟΚ με αυτήν την ιστορία ξεκίνησε καλά. Το θέμα ωστόσο παραμένει. Η διαλεύκανση των υποθέσεων που ακόμη βρίσκονται στο σκοτάδι, η θωράκιση των θεσμών και η αλλαγή της νομοθεσίας για το μαύρο πολιτικό χρήμα και τις υπουργικές ευθύνες, πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα. Διότι, σε λίγο δεν θα αρκεί η απόφαση της απομάκρυνσης του τάδε ή του δείνα. Το ζήτημα είναι αφενός ο πολιτικός κόσμος να επανακτήσει την αξιοπιστία του και αφετέρου το ελληνικό κράτος να σταματήσει να αιμορραγεί από τη διευρυμένη σε όλες τις βαθμίδες, κάθετα και οριζόντια, διαφθορά. Και για αυτό το στόχο φέρουν μεγάλες ευθύνες όλα τα πολιτικά κόμματα.

Στους δύο προέδρους των μεγάλων παρατάξεων πέφτει κατά κύριο λόγο το βάρος να επανορθωθεί η οπισθοδρόμηση στις λογικές και τις συμπεριφορές που οι τελευταίες κυβερνήσεις Καραμανλή έφεραν. Και εννοώ αυτό το ψευτοεπιχείρημα απαξίωσης , οπισθοδρόμησης και συντηρητισμού που όλοι φαντάζομαι έχουμε ακούσει σε συζητήσεις «Ωχ αδελφέ, δεν ξέρεις ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει;». Εκείνοι είναι που πρέπει να απαντήσουν, όχι με συνθήματα πια, αλλά με άμεσες ενέργειες.