Η αριστερά, ο ψευδεπίγραφος διάλογος για το άσυλο και το στοίχημα της αποκέντρωσης.

Ο αριστερός ανορθολογισμός έχει εισδύσει σε όλα τα μήκη και πλάτη του δημόσιου διαλόγου. Η ιδεολογική του επικυριαρχία είναι τέτοια ώστε δύσκολα μπορεί κανείς να αρθρώσει έναν λόγο, που κάποιοι λίγοι αριστεροί θα βρουν είτε αντιλαϊκό είτε μειωμένης κοινωνικής ευαισθησίας. Ο αριστερισμός, μας έχει γίνει σαν χώρα εμμονή.

Το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου συζητείται για πολλά χρόνια, χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει κανένας λόγος να συζητείται. Είτε καταργηθεί είτε εφαρμοστεί το ισχύον νομικό πλαίσιο, το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το ίδιο. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών εξασφαλίζεται από το ελληνικό σύνταγμα για το σύνολο της επικράτειας της χώρας (οπότε γιατί να υπάρχει εξειδίκευση για τους πανεπιστημιακούς χώρους;), ενώ η ορθολογική ερμηνεία του ασύλου ως μέτρο προστασίας της διακίνησης των ιδεών εξασφαλίζεται και από επιμέρους νόμους του ελληνικού κράτους. Επίσης, υπάρχουν και άλλες συνταγματικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα η προστασία της δημόσιας ασφάλειας, που αν είχαν τεθεί σε συγκριτική ανάλυση, θα είχαν δώσει εδώ και πολλά χρόνια τις απαντήσεις, χωρίς να χρειάζεται επιπλέον κουβέντα.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι η συζήτηση που καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες είναι προφανώς ψευδεπίγραφη και εξυπηρετεί την ενοχική εμμονή των ελληνικών κυβερνήσεων να εφευρίσκουν παντού αόρατους εχθρούς, προκειμένου να μην πιάνουν ποτέ τους υπαρκτούς έκνομους. Εξίσου έωλο είναι και το επιχείρημα που θέλει αυτήν την εξειδικευμένη διάταξη να προστατεύει την διακίνηση ιδεών σε περίπτωση πολιτειακής εκτροπής. Και τούτο, διότι, αν καταλυθεί το πολίτευμα, θα ανασταλεί και η εφαρμογή του Συντάγματος. Γιατί να σεβαστεί κάποιος την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου;

Το άσυλο και άλλα παρεμφερή ζητήματα ελάσσονος σημασίας θα επιλυθούν πολύ εύκολα, μόνο όταν επιχειρηθούν οι τομές και οι ρήξεις που έχει ανάγκη και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας προκειμένου να επιβιώσει. Το υδροκέφαλο και ως εκ τούτου αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος πρέπει επιτέλους να αποκεντρωθεί, με την έννοια να επιμερίσει εξουσίες σε τρίτους. Για το χώρο των ΑΕΙ, η αποκέντρωση θα φέρει τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους. Η αυτονόμηση των πανεπιστημίων από το απαράτ του υπουργείου παιδείας θα επιβάλλει στις πρυτανικές αρχές, τους καθηγητές και τους φοιτητές (συνεπώς και στο κοινωνικό σύνολο) το χρέος να διαφυλάσσουν οι ίδιοι πλέον ως κόρη οφθαλμού το καλύτερο επίπεδο σπουδών, την απρόσκοπτη συνέχιση των μαθημάτων, την αισθητική των χώρων, κτλ. Η άμιλλα που θα αναπτυχθεί μεσοπρόθεσμα θα εξοβελίσει την όποια παθογένεια, είτε αυτό λέγεται καταλήψεις, είτε τσαμπουκάδες και καταστροφές, είτε διασπάθιση των πόρων από επιτηδείους και λαμόγια.

Το άσυλο είναι απλώς η παρωνυχίδα ενός συστήματος που γενικά νοσεί και μιας πολιτικής που αδυνατώντας επί δεκαετίες να δημιουργήσει την απαραίτητη συνεκτική πλατφόρμα δράσης, δεν μπορεί να πείσει τον πολίτη για την χρηστικότητα του ενός ή του άλλου μέτρου και το επιζήμιο κάποιου τρίτου. Όταν το κράτος αποφασίσει να επιστρέψει μέρος των εξουσιών πίσω στον πολίτη, προκειμένου όλοι να έλθουμε ενώπιον των ευθυνών μας, μόνο τότε η δημοκρατία θα αρχίσει να παράγει θετικά αποτελέσματα. Ειδάλλως πέφτουμε όλοι μας στην παγίδα του αριστερισμού. Βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε δημοκράτες, ενώ οικοδομούμε ένα σύστημα ολοκληρωτικού σταλινισμού.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"