Όταν ζεις με δανεικά, περισσεύει η εθνική περηφάνια…

Είχαμε γράψει στο παρελθόν ότι το μόνο για την ώρα εκείνη ανησυχητικό για την ολίγων ημερών τότε κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ήταν η μαρξιστική οπτική που μοιράζεται η συντριπτική πλειονότητα του οικονομικού επιτελείου. Και εννοώ εκείνην την σφοδρή επιθυμία ορισμένων πολιτικών να εφαρμόσουν διάφορα σοσιαλιστικά συστήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, έστω κι αν οπουδήποτε αλλού απέτυχαν. Σήμερα δυστυχώς, η πορεία των πραγμάτων προοιωνίζεται ότι επαληθευόμαστε.

Αντί η ελληνική κοινωνία να αναζητά σήμερα τρόπους να επανακτήσει την φερεγγυότητα της στις διεθνείς αγορές και να πάρει όσα μέτρα κι αν κριθούν απαραίτητα, με τις όποιες τους συνέπειες, προκειμένου να αρχίσει να αντιμετωπίζει τα χρόνια προβλήματά της, η συζήτηση που κάνουμε σήμερα θυμίζει για πολλοστή φορά την κότα και το αβγό. «Ποιος κυβερνά την χώρα; Η κότα ή το αβγό;». Και εξηγούμαι. Πολλοί ξινίζουν τα μούτρα τους μπροστά στις νουθεσίες της ΕΕ και άλλων τεχνοκρατών διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Κλαίνε για την εθνική κυριαρχία, την οποία χάνουμε. Για το μέλλον της χώρας, που έβαλε «ξένους» στο τιμόνι. Για την ελληνική τιμή, που κάποιοι δήθεν κουτόφραγκοι συνεχίζουν να προσβάλουν.

Τρία πράγματα θέλω να ξεκαθαρίσω. Αφενός η ΕΕ δεν φιλοδοξεί να κυβερνήσει καμία απολύτως χώρα, και ιδίως ένα τέτοιο κοτέτσι, σαν την Ελλάδα. Αφετέρου μας έχουν φερθεί για την ώρα αρκετά γενναιόψυχα. Τέλος, οι διεθνείς αγορές δεν βάζουν στο μάτι τον τάδε ή τον δείνα χωρίς λόγο, αλλά έχουν κοινούς κανόνες σύμφωνα με τους οποίους οι παίκτες καλούνται κάθε φορά να παίξουν. Απλώς, όποιος παραβιάζει τους κανόνες, είτε τιμωρείται είτε κάποια στιγμή αποβάλλεται.

Στην χώρα μας συνέβη ωστόσο το εξής. Την ίδια στιγμή που πάντοτε αμφισβητούσε την ευρωπαική επιταγή, συνέχιζε να βλέπει την ευρωπαική οικογένεια κάτι σαν τον πλούσιο αδελφό που πάντα θα στέργει τον άπορο ανήλικο αδελφό του. Την ίδια ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεσήκωνε τα πλήθη με συνθήματα κατά της κοινότητας, έστελνε τους δικούς του επαίτες να της τα παίρνει χοντρά. Το ίδιο λεπτό που ο Κώστας Καραμανλής χαριεντιζόταν με τη Μόσχα, εκλιπαρούσε για καινούρια ευρωπαικά δάνεια.


Με τα πολλά και τα λίγα, φθάσαμε σήμερα αυτά που ως λαός «βγάζουμε» να μην αρκούν ούτε για να ξεπληρώσουμε τα δανεικά μας. Παράλληλα, τα κατά καιρούς ψεύδη μας και η ανυπαρξία πολιτικής βούλησης να συνετιστούμε με τους κανόνες των υπολοίπων μας έχουν φέρει σήμερα στο σημείο να είμαστε επαίτες για επιπλέον δανεικά. Αυτή είναι - με απλοικά λόγια- η έννοια του δημόσιου χρέους και του κινδύνου της χρεοκοπίας που εμφανίζεται συχνά πυκνά τελευταία στον ελληνικό ορίζοντα.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Δικό μας εθνικό ανάστημα θα αποκτήσουμε και πάλι όταν σταθούμε στα δικά μας ποδάρια. Όταν θα μπορούμε να τρώμε από αυτά που δουλεύουμε ή έστω και από αυτά και από τα δανεικά που θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε. Μέχρι εκείνην την ώρα θα πρέπει απλώς να κάνουμε τα όσα μας επιβάλλουν εκείνοι που σήμερα έχουμε ανάγκη προκειμένου να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Και όσοι λένε κάτι διαφορετικό, ας μας δείξουν έναν ορατό εναλλακτικό δρόμο. Έναν δρόμο που να έχει εφαρμοστεί όμως και αλλού και να μην έχει κραυγαλέα αποτύχει.