Ο επιμένων....επικοινωνιακά

Ουδέποτε σε περιόδους ευρύτερης ευμάρειας και πολιτικής κατίσχυσης μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, έχει ακουστεί στα ελληνικά πράγματα ο όρος «συναίνεση». Για να θυμηθούμε λίγο καλύτερα, συναίνεση πρότεινε ο άλλοτε αδύναμος κ. Παπανδρέου στον πανίσχυρο τότε κ. Καραμανλή. Στη συνέχεια αντιστράφηκαν οι όροι, και ο Καραμανλής λίγο πριν τις εκλογές και ενώ η χώρα βούλιαζε, επαιτούσε για συναίνεση στα της οικονομίας. Σήμερα, δε, η χώρα βρίσκεται σε ένα τόσο κομβικό σημείο, ώστε όλοι να γνωρίζουν καλά ότι αν συνεχιστεί η κατρακύλα θα συμπαρασύρει μαζί της όλο το πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Και έτσι υποτίθεται ότι...συμφωνούν.

Ας πάρουμε από την αρχή τα αυτονόητα. Στις δημοκρατίες, η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται. Η βουλή διαλέγεται και οι υπουργοί υλοποιούν το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Υπό τον Καραμανλή, καταγράφηκε ο εξής τραγέλαφος. Η κυβέρνηση δεν κυβερνούσε και ατερμόνως ψευτο-διαλεγόταν(νέος διάλογος για την παιδεία κοκ). Παράλληλα, σημειώθηκε και η απαίτηση από μερίδα των μίντια να μην αντιπολιτεύεται και η αντιπολίτευση με πρόσχημα την συναίνεση. Τέλος, στη Βουλή, οι κομματικές πειθαρχίες δεν αφήνουν εδώ και δεκαετίες κανένα ουσιαστικό περιθώριο για υγιή διάλογο και τα κοινοβουλευτικά «μαντριά» περιφρουρούν καλά την κατ’ επίφαση δημοκρατία που υπηρετούν πιστά.

Προκειμένου να εξέλθουμε από τη σύγχυση, πρέπει λοιπόν το υπάρχον πολιτικό σύστημα να αναλάβει δεσμεύσεις από σήμερα. Ειδάλλως ό,τι αναλαμβάνεται με υποσχετική για το μέλλον, δεν μπορεί να πείσει επαρκώς κανέναν. Μια τέτοια υποσχετική ήταν και το αποτέλεσμα της χθεσινής συνάντησης των αρχηγών των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ή την αναγκαιότητα για διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων. Αυτά τα χιλιοειπωμένα είναι που ξαναειπώθηκαν χθες. Κουβέντα για τα μεγάλα σκάνδαλα που έσπειραν στη ραχοκοκαλιά του ελληνισμού τον εθισμό στην ανομία. Άχνα για όλες τις μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς και τον τρόπο που αυτές πρέπει να διαλευκανθούν, προκειμένου να καταφέρουμε να αρχίσουμε να γράφουμε εκ νέου σε έναν άγραφο πίνακα νέες σελίδες ευνομίας και δικαιοσύνης. Ειδάλλως ο ατέρμονος κύκλος της διαφθοράς θα εξελίσσεται χωρίς σταματημό, αν δεν επέλθει κάθαρση στο πολιτικό σύστημα.

Η διαφθορά είναι ένα ζήτημα πολύ «επικοινωνιακό». Η συναίνεση για την αντιμετώπιση της διαφθοράς ακόμη περισσότερο. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή ωστόσο απέδειξαν ότι ο πύχης πρέπει να είναι εξαιρετικά μετρημένος. Η χθεσινή αποδοχή της παραίτησης του κ. Ρόβλια για τον λόγο ότι απέστειλε κάποια σημειώματα για ρουσφέτια ψηφοφόρων του ενέχει τρία βασικά προβλήματα. Πρώτον, δείχνει μια ψεύτικη ευαισθησία, διότι δεν μπορεί να μην γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου ότι τέτοια χαρτάκια πηγαινοέρχονται καθημερινά μεταξύ των πάντων. Είναι συνεπώς λαικισμός και στερείται της όποιας ουσίας. Δεύτερον, τι θα κάνει αύριο αν αποκαλυφθεί άλλο ένα τέτοιο σημείωμα άλλου υπουργού, θα τον αποκαθηλώσει και αυτόν; Τρίτον και κυριότερο, η διαφθορά για να χορέψει θέλει δύο παρτενέρ. Τι εννοώ με αυτό; Ότι δεν μπορείς να τιμωρείς μόνο τον υπουργό και όχι τον πολίτη που αιτήθηκε παράνομα ή παράτυπα ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε το ρουσφέτι. Αν αποφασίσει κάποιος να τιμωρήσει τις πελατειακές σχέσεις, οφείλει να τιμωρήσει και τον συνένοχο. Διότι καλώς ή κακώς, με ευθύνη και ημών των πολιτικών, οι πολίτες κρατούν στα χέρια τους τον άσσο της ψήφου, την οποία κραδαίνουν εκβιαστικά επί των κεφαλών των πολιτικών που εξαρτώνται από τον τάδε ή δείνα κομματάρχη ή στέλεχος.

Στον τόπο αυτό, συνηθίζουμε με τον χειρότερο τρόπο να εξευτελίζουμε τις λέξεις. Πώς μεταφράζεται λοιπόν η «συναίνεση» για το παρακμάζον πολιτικό μας σύστημα; Απλώς…ως το ευκαιριακό δεκανίκι του πολιτικά ανίσχυρου, που επιχειρεί να εξαγοράσει λίγο ακόμη χρόνο πολιτικής επιβίωσης. Και χθες οι πολιτικοί αρχηγοί απέδειξαν ότι δεν έμαθαν το μάθημά τους από την επικοινωνιστική φαυλοκρατία του κ. Καραμανλή. Η χώρα βουλιάζει και εκείνοι «επιμένουν επικοινωνιακά».