Ήταν ένα μικρό καράβι…

Που ολοένα και βούλιαζε. Οπότε οι ναύτες άρχισαν να πετάνε τους πιο όμορφους στη θάλασσα και έμεινε στο κατάστρωμα η λεγόμενη σαβούρα. Μπορεί να μην λέει αυτό ακριβώς το παιδικό τραγουδάκι, αλλά ταιριάζει γάντι στην δική μας περίσταση. Με αυτά και με άλλα (μετεμφυλιακά σύνδρομα, αριστεριστική ψυχολογία, άκρατος λαϊκισμός και οξεία αναξιοκρατία), φθάσαμε εδώ και καιρό να κυβερνούν οι μέτριοι τους μετρίους. Η χθεσινή ανερυθρίαστη παραδοχή σχεδόν των πασών μετριοπαθών δυνάμεων του τόπου αυτού, ότι η χώρα χρεοκοπεί, ούτε καμία ιδιαίτερη απήχηση βρίσκει κατά την άποψή μου στον λαό, ούτε και συνοδεύεται από εκείνη την βαθιά περισυλλογή που θα περίμενε κανείς από έλλογα όντα που αναζητούν λύσεις για τα προβλήματα της επιβίωσής τους. Αντίθετα, ο τόπος κοιμάται.

Οι αριστεροί συνεχίζουν να λένε τα δικά τους. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων ζητάει το ΚΚΕ. Για το νέο άνθρωπο που υποφέρει από ημικρανίες και πονοκεφάλους ψευτο-ενδιαφερότανε προχθές σε τηλεοπτικό πάνελ ο κ. Αλαβάνος. Το γεγονός ότι δεν έγιναν έκτροπα κατά τη θλιβερή επέτειο ερμηνεύει ο κ. Τσίπρας ως κρυφή συνεργασία ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ. Και βέβαια, από κοντά έρχεται και η Νέα Δημοκρατία, η οποία ζητεί να ισχύσει η μοριοδότηση των συμβασιούχων της τελευταίας πενταετίας, ενώ το τελευταίο έχει κριθεί ως αντισυνταγματικό από τον ΑΣΕΠ. Από κοντά, τέλος, και το γνωστό «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, που συνεχίζει να απαιτεί φιλολαϊκή πολιτική και ζεστό χρήμα, διότι «αυτό αιτείται η βάση».

Και ο λαός συνεχίζει να κάνει τα δικά του. Όλοι καταγγέλλουν. Το σύστημα. Τους πολιτικούς. Τις Βρυξέλλες. Την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό. Τους επιχειρηματίες. Τις πολυεθνικές. Και πάει λέγοντας. Κανείς δεν καταγγέλλει πρώτα και κύρια τον βασικό υπεύθυνο. Ήτοι, τον εαυτό του. Για την αργομισθία του δημοσίου που μια ζωή επεδίωκε. Για την φοροδιαφυγή που επί πολλά έτη επιχειρεί. Για τις αγροτικές επιδοτήσεις που επέλεξε να κάνει «μερσεντέ». Για τις κοινοτικές επιχορηγήσεις που πήρε για να κάνει ξενώνα και τελικώς έφτιαξε το σπίτι των παιδιών του. Για το συνταξιοδοτικό δικαίωμα που δεν θεμελίωνε, και όμως έλαβε. Για τις αποζημιώσεις που δεν δικαιούτο, και όμως εισέπραξε. Για τα πρόστιμα που σβήνει στην τροχαία. Για τις αποδείξεις που ποτέ δεν ζήτησε. Και ασφαλώς, για την ψήφο του, που χωρίς καμία συνείδηση συλλογικού συμφέροντος, αλλά μόνο προς επιδίωξη των προσωπικών του μικροοφελειών κατά συρροή, στην κάλπη «έριξε».

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να κάνει σήμερα κιόλας την υπέρβαση. Να κλείσει τα αυτιά του στην παραπάνω οχλοβοή. Να πάρει σήμερα κιόλας τα μέτρα που απαιτούνται προκειμένου η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της. Όχι με μισόλογα. Όχι με ατολμία. Όχι με ωραιοποιημένες πραγματικότητες που δεν ισχύουν. Η ευθύνη του είναι διττή. Αφενός να μην αφήσει κανέναν να τον ρίξει από το καράβι και αφετέρου να πετάξει εκείνος στη θάλασσα τη συσσωρεμένη για δεκαετίες σαβούρα. Το μικρό καράβι δεν βαστά πλέον άλλους ξερόλες, λαμόγια, ανεύθυνους, ιδιοτελείς και ανίκανους. Είτε πολιτικούς. Είτε δημοσιογράφους. Είτε δικαστές. Είτε πολίτες.

*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"