Ας φανούν χρήσιμοι έστω και στον εαυτό τους…

Καταλαβαίνουμε την αγωνία της Αριστεράς να μην αφήσει ημέρα να περάσει χαμένη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Εκείνο όμως που ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να μάθει το πολιτικό του μάθημα. Ας θυμηθούμε μαζί. Τον περασμένο Δεκέμβρη το αστέρι του κ. Αλέξη Τσίπρα έμοιαζε να ανατέλλει ψηλά στους νεοελληνικούς ουρανούς και ορισμένοι πολλοί μιλούσαν για γροθιά στον δικομματισμό και ανάδειξη ενός νέου σημαντικού πόλου πίεσης από την λεγόμενη ανένταχτη Αριστερά. Σε όσους αρέσουν οι τούμπες και τα δύσκολα τρίβαμε τα χέρια μας, καθότι επιτέλους θα υπήρχε αναβρασμός και πίεση για αλλαγή. Την τούμπα, ωστόσο έμελε να φάει, που λέει κι ο λαός ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του που είδαν, μετά την αμφιλεγόμενη στάση ανοχής που έδειξαν στα έκτροπα των Δεκεμβριανών, τα ποσοστά τους να καταποντίζονται και στις περασμένες εκλογές ίσα που κατάφεραν να κόψουν το νήμα της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας.
Σήμερα, λοιπόν, και αφότου θα έπρεπε να έχουν σωρεύσει την πολύτιμη αυτή εμπειρία, εμμένουν στη στρατηγική που τους στέρησε ένα σημαντικό μερίδιο στη νομή της εξουσίας και τη χαρά να ανατρέψουν το «καθεστώς» συθέμελα. Διαβάζουμε από την ιστοσελίδα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο θερμός Δεκέμβρης της εξέγερσης όμως ήταν ένα συλλογικό και οργισμένο “ως εδώ” που ανέδειξε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλα τα αδιέξοδα της νεολαίας και του κόσμου της δουλειάς, που πρόβαλλε με τον πιο εκρηκτικό τρόπο την χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. O Δεκέμβρης έδειξε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους τους, ότι η απάντηση στο ερώτημα “ποιος θα πληρώσει την κρίση;” περνάει μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες». Για να εξηγηθούμε. Προσωπικά, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι υπήρξε πραγματικά εξέγερση. Και ότι οι νέοι άνθρωποι ασυνείδητα μάλλον σώρευσαν μέσα τους αδιέξοδα, τα οποία ξεχείλισαν. Αδυνατώ ωστόσο να αντιληφθώ πώς ερμηνεύουν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ το «ως εδώ» και επίσης «πώς ο Δεκέμβρης απέδειξε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε τους όρους τους»; Βέβαια, θα μου πείτε, η Αριστερά είχε πάντοτε τη δική της ερμηνεία για τα πράγματα. Έτσι ερμήνευσε κατά το δοκούν και συμφέρον το μήνυμα της κοινωνίας που στις τελευταίες εκλογές (έτσι αποφαίνεται καλώς ή κακώς η κοινωνία σε οργανωμένα δημοκρατικά πολιτεύματα) έκανε στροφή στον συντηρητισμό και άφησε τον δικομματισμό σε σημαντικό βαθμό ανέγγιχτο.
Δε θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω ορθολογικά για το ότι στην Ελλάδα του κρατισμού, ο νεοφιλελευθερισμός είναι άγνωστη λέξη. Ούτε βέβαια, θα επιχειρηματολογήσω κατά της λογικής εκείνης που θέλει το 10% των Ελλήνων να ομιλούν εξ ονόματος όλων των υπολοίπων. Ούτε ασφαλώς θα αναφερθώ στο δεκανίκι που δίνει παραδοσιακά η Αριστερά του τόπου στα σκληρότερα προσωπεία της Δεξιάς. Θέλω απλώς να καταλήξω στο εξής. Αν δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι για τον τόπο, ας έχουν τουλάχιστον την ευφυΐα να αποδειχτούν χρήσιμοι για τον εαυτό τους.


*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"