Πού είναι το μέλλον;

Υπάρχει μια κοινή συνισταμένη στις δηλώσεις εκείνων που προαλείφονται για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Κανείς τους δεν μιλά για το μέλλον με τη βεβαιότητα εκείνου που έχει να καταθέσει μια καινούρια πρόταση, μια νέα πολιτική συνθήκη με τον ελληνικό λαό, μια συγκεκριμένη πλατφόρμα αλλαγής. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να κάνουμε μια τίμια διευκρίνιση. Όταν ο σημερινός πρωθυπουργός αναλάμβανε τα ηνία του ΠΑΣΟΚ, πρόταση νέας διακυβέρνησης διέθετε. Απλώς τότε, το σύστημα από άγνοια και καλοπληρωμένη χειραγώγηση επέμενε να λοιδορεί τις νέες έννοιες που εισήγαγε ο Παπανδρέου στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας: πράσινη ανάπτυξη, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, συμμετοχική δημοκρατία. Συν τοις άλλοις, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέθετε στο χαρτοφυλάκιο του την εκσυγχρονιστική παρακαταθήκη που μπορεί να αμαυρώθηκε από μελανές συμπεριφορές, διέθετε ωστόσο από πίσω της μια ισχυρή ιδεολογική πλατφόρμα. Τίποτε από όλα αυτά τα θετικά δεν ισχύουν στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Κανείς αφενός από τους διαδόχους δεν διαθέτει ατζέντα και αφετέρου ο νεοκαραμανλισμός –το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς να πει- δεν ταυτίστηκε με τίποτε συγκεκριμένο πέραν του επικοινωνισμού. Στον αντίποδα, τόσο οι επίδοξοι πρόεδροι, όσο και αρκετά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας κάνουν έκκληση για ενότητα και προβάλουν έναν και μοναδικό στόχο: ενότητα, εκλογή αρχηγού, ταχεία επάνοδος στην εξουσία….Εκείνο που εμμένουν να μην αντιλαμβάνονται είναι ότι για το καλό του λαού και της χώρας, αν δεν έχουν σοβαρή πρόθεση να αλλάξουν, ας μην ξαναγυρίσουν ποτέ στην εξουσία…