Μυστική ψηφοφορία για όποια πρόταση κατατεθεί στην κεντρική επιτροπή

Ακούω αρκετούς στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ να επαναλαμβάνουν τα λάθη της Νεοδημοκρατικής παράταξης το 2004. Τότε που ο Καραμανλής και οι αυλικοί του, έδιναν νέες ατέρμονες διορίες στους εαυτούς τους να απραγούν και να ασχημονούν, λέγοντας κουνώντας τους ώμους: «Έλα μωρέ, σιγά μην γίνει ποτέ πρωθυπουργός ο Γιωργάκης…». Τελικώς, ήλθαν έτσι οι καταστάσεις που ο Καραμανλής ηττήθηκε από τον Γιωργάκη, η Νέα Δημοκρατία υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της από το υποτίθεται σπαρασσόμενο από εμφύλιες διενέξεις ΠΑΣΟΚ και βέβαια, οι τελευταίες καραμανλικές κυβερνήσεις να δρέπουν την «δόξα» των λιγότερο ικανών και των πλέον αναποτελεσματικών, αλλά και διεφθαρμένων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν κυβερνητικών σχημάτων. Δυστυχώς, αντίθετα με την μεγάλη ανοχή που έχαιρε ο Καραμανλής το 2004, για το Γιώργο Παπανδρέου, δεν ενδιαφέρει κανέναν αν υπάρχει αυτή τη στιγμή αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει κι αυτός να συναγωνιστεί κανέναν, αλλά πρέπει το συντομότερο δυνατόν να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα, βουτηγμένη στα οποία την παρέλαβε.

Από την άλλη πλευρά, συμφωνώ ακράδαντα ότι όσο ισχυρότερη αντιπολίτευση υπάρχει απέναντι σε μία κυβέρνηση, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει η κυβέρνηση αυτή να αφήσει πίσω της αξιομνημόνευτο έργο. Τι σημαίνει ωστόσο καλύτερη αντιπολίτευση; Να εκλέξουμε αρχηγό; Να αρθρώσουμε κορώνες; Λαϊκισμούς; Μήπως το επικοινωνιακό χάρισμα των λαοπρόβλητων στελεχών της; Να έχουμε μίντια- προστάτες; Τίποτε από όλα αυτά. Και η πρόσφατη ιστορία το απέδειξε. Τίποτε από όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την τραγωδία Καραμανλή όταν η λαική οργή αντιλήφθηκε την πραγματικότητα στις κανονικές της διαστάσεις και όχι μέσα από τον τεθλασμένο-διαστροφικό φακό του ρουσοπουλικού επικοινωνισμού. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι η Νέα Δημοκρατία αξίζει να παραμείνει ενωμένη αν είναι να εξεύρη μια νέα συνθήκη εμπιστοσύνης, μια νέα συμφωνία κατ’ αρχήν με τον εαυτό της. Δεν αρκούν δόγματα, τύπου «μεσαίος χώρος» ή το εντελώς ρηχό, ισορροπιστικό και λαικίστικο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» ή «κοινωνικό κέντρο» ή οτιδήποτε άλλο θα σκαρφιστούν τα διάφορα επιτελεία να ρίξουν στη μάχη. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι σε αυτήν την πλατφόρμα να δοθεί ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι τίτλος.

Το έχω ξαναγράψει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Όσο η Νέα Δημοκρατία παραμένει χωνευτήρι ετερόκλητων ιδεών με στόχο να ξανακάνουν ορισμένοι «γιούργια» στην εξουσία και το «μέλι», καλύτερο θα είναι για τον τόπο να μην επανέλθει ποτέ στο πηδάλιο της διακυβέρνησης. Και ο ελληνικός λαός πολύ δύσκολα θα πεισθεί πλέον και στις προτάσεις της, αλλά και από τα πρόσωπα που διατυπώνονται αυτές οι απόψεις. Αυτά τα πρόσωπα που εζημίωσαν τόσο τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία με τη στάση τους, ας μην επαναλάβουν το ατόπημα τυχόν προτάσεις που θα τεθούν για ψηφοφορία στην προσεχή κεντρική επιτροπή του Σαββάτου, να τις θέσουν σε αξιολόγηση με ανάταση χειρός. Εννοώ τους κκ. Σιούφα και Ζαγορίτη. Κι αυτό διότι, ως γνωστόν , φοβούνται την μυστική ψήφο, μην τυχόν και υπάρξουν ανεξέλεγκτες διαρροές. Την προηγούμενη φορά, στην κεντρική επιτροπή που διενεργήθηκε πριν από ένα έτος, έθεσαν τη δική μου πρόταση σε τέτοια σταλινική ψηφοφορία. Έτσι απέρριψαν τότε να γίνει έκτακτο συνέδριο για να συζητήσουμε ανοικτά τα προβλήματα. Σήμερα, ένα τέτοιο συνέδριο – που τότε μπορεί και να αποδεικνυόταν σωτήριο- είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ιδίως με τον τρόπο που συνεχίζουν να σκέφτονται τη διαδικασία: αρχηγοί και χειροκροτητές…


*το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"