Η ψυχή βγαίνει, το χούι δεν φεύγει…

Σε αυτήν την παράταξη, κάποιοι από όσους πέρασαν από θέσεις ευθύνης έχουν προφανώς ψυχολογικά προβλήματα. Παράλληλα εμμένουν να απευθύνονται σε όλους εμάς, λες και διαθέτουμε μνήμη κώνωπος. Δύο τινά συνέβησαν προχθές το βράδυ. Πρώτον. Παρακολουθώντας την εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου άκουσα με κατάπληξη τον κ. Δένδια, σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν ο πρώην υπουργός θα ψηφίσει για νέο αρχηγό με κριτήριο της εξεύρεση ενός «αντι- Παπανδρέου», το στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας να απαντά με ένα ύφος διόλου κολακευτικό για τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας. Λες και δεν είναι ο κ. Παπανδρέου αυτός που νίκησε κατά κράτος το δήθεν ισχυρό χαρτί της κεντροδεξιάς, τον κ. Καραμανλή. Την ίδια στιγμή, από τη δική του πλευρά, ο κ. Σαμαράς, ως πρωταγωνιστής των ημερών και διεκδικητής του νεοδημοκρατικού θρόνου, μας πληροφόρησε ότι οι ενέργειες του το 1993, οπότε έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δηλαδή, είχαν ως στόχο να αποτρέψουν την ευόδωση μιας εθνικής προδοσίας.

Για να θυμηθούμε ωστόσο λίγο καλύτερα. Ο τ. πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ενθυμούμαι καλά ότι ήταν Κωστάκης, πριν γίνει Κώστας, για να εκπέσει σήμερα και πάλι στο Κωστάκης και πολύ σύντομα να ξεπέσει στην ανωνυμία όσων η κοινή γνώμη προσπαθεί να λησμονήσει για το α-έργο και το δυς- έργο τους. Ο Γιωργάκης, όπως συνεχίζουν να αποκαλούν ορισμένοι κοντόφθαλμοι τον κ. Παπανδρέου, στη συνείδηση του Έλληνα έχει γίνει εδώ και καιρό Γιώργος, και λίγο έξυπνα να κινηθεί με γνώμονα την διεθνή εμπειρία και τους ειδικούς, πολύ φοβούμαι/ χαίρομαι ότι θα γίνει και Γεώργιος. Ας θυμηθούμε και λίγο παλαιότερα. Ο κ. Σαμαράς προφανώς αναφέρεται στο πακέτο Πινέιρο, που τότε ως υπουργός Εξωτερικών απέρριψε (επειδή ήταν τάχα πιο πατριώτης από εμάς τους λίγους που επισημαίναμε το θετικό αποτέλεσμα της εξεύρεσης λύσης μεταξύ των Σκοπίων και της χώρας μας). Σήμερα ωστόσο η ηγεσία της παράταξης στην οποία επανεντάχθηκε θα προσευχόταν στον Κύριο να ξαναεπιτύχει μια τέτοια διαπραγμάτευση.

Τα λέγω όλα αυτά με πολιτικά και καθόλου προσωπικά κριτήρια. Η πολιτική αντιπαράθεση έχει κι αυτή ονοματεπώνυμο. Διότι αλλιώς οι ευθύνες αμβλύνονται διαχεόμενες υπό το καινούριο δόγμα του νεοκαραμανλισμού και των υποψηφίων διαδόχων του. Ένα νεότευκτο ευφυολόγημα που απλώς παραδέχεται με υποτιθέμενη συντριβή ότι «υπήρξαν συμπεριφορές που πλήγωσαν»…Ποιες συμπεριφορές και ποια άτομα είναι δύο ερωτήματα που για εκείνους δεν χρειάζεται να απαντηθούν ποτέ… Η ψυχή βγαίνει, το χούι δεν φεύγει ποτέ…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"