Ο περίγελος

Με δυο λόγια. Η παντελής απουσία διαλόγου για τα αίτια που οδήγησαν όχι απλώς στην εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά στην ιδεολογική της συντριβή, έχει δημιουργήσει μία αίσθηση περίγελου στην κοινή γνώμη για τα τεκταινόμενα στην πρώην φιλελεύθερη, πρώην κεντροδεξιά, πρώην έντιμη παράταξη. Ακούω με ενδιαφέρον ότι οι τρεις υποψήφιοι κατέβασαν πλατφόρμες, ότι οι διαδικασίες εκλογής θα είναι ανοικτές, ότι δήθεν κάποιοι πιστεύουν ανέκαθεν στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και κάποιοι άλλοι σε κάτι άλλο. Τα μαθήματα του παρελθόντος δεν έγιναν σε κανέναν τους μαθήματα. Δεν έμαθαν για παράδειγμα κανείς τους ότι όταν κάτι δεν έχει από πίσω του ισχυρή ιδεολογική ατζέντα, ενιαία και συνεκτική, όποιος όρος κι αν ακουστεί για λίγο εύηχος σε πολύ λίγο καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Όπως ακριβώς έγινε με τον μεσαίο χώρο που εμπνεύσθηκε ο κ. Λούλης για λογαριασμό του κ. Καραμανλή. Παρατήρηση δεύτερη. Όλες αυτές τις ιδεολογίες, για ποιο λόγο κανείς τους δεν εφάρμοσε κατά τις κυβερνητικές θέσεις που υπηρέτησε; Γιατί δεν επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα ανοικτό κόμμα όπως αυτό για το σήμερα δεσμεύονται; Γιατί τόσα χρόνια πορεύτηκαν με μηχανισμούς και τώρα ξάφνου υποκρίνονται ότι δεν διαθέτουν; Η απάντηση ανήκει σε εσάς. Όπως επίσης και η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα. Δεν έμαθε κανείς από τα παθήματα Καραμανλή (case study προς αποφυγή) ότι το να περνιέσαι για μεσσίας έχει επώδυνη πτώση; Νομίζω ότι κανείς Έλληνας και κανείς Νεοδημοκράτης δεν αισθάνεται έξυπνος όταν ο κ. Σαμαράς του λέει ότι «μαζί θα σώσουμε την παράταξη»…Ε, όχι!