Συναίνεση για τα δελτία των 8…

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις η Ρηγίλλης κάνει καλά που συναινεί. Ένας στους δύο πολίτες κρίνει ώριμη την στάση του κ. Σαμαρά και των συν αυτώ και αυτό καταγράφηκε και σε όλα τα χθεσινά ρεπορτάζ. Την έντονη μου αμφισβήτηση για τις δημοσκοπήσεις την έχω εκφράσει πλειστάκις στο παρελθόν. Κυρίως δε στο κομμάτι που αφορά την ποιότητα των ερωτήσεων και ως εκ τούτου και το κύρος των απαντήσεων. Τι εννοώ; Μα, ότι η δημοσκόπηση αποτύπωσε μεν το αυτονόητο, αλλά όχι και την αλήθεια. Και εξηγούμαι. Κανένας πολίτης αυτή τη στιγμή, δεδομένης της χείριστης συγκυρίας, δεν θα έλεγε εύκολα ότι η αντιπολίτευση πρέπει να εμμένει σε μία μόνιμη άρνηση στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Το προφανές λοιπόν είναι ότι χρειαζόμαστε συναίνεση για έξοδο από την κρίση. Το έτερο προφανέστερο είναι ότι οι κακές αναμνήσεις των κυβερνήσεων Καραμανλή είναι τόσο νωπές και οι συνέπειες τους τόσο ενοχλητικές όσο περνούν οι ημέρες, ώστε θα ισοδυναμούσε με αυτοχειρία η επιλογή του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας να κοντραριστεί στα άκρα. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η δημοσκόπηση κατέγραψε το λογικό και προφανές.

Αυτό εντούτοις, που η δημοσκόπηση δεν κατέγραψε είναι το αληθές της ερώτησης. Εννοώ ότι θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε τι έχει να πει η κοινή γνώμη για το αν πείθεται ή όχι στην εκπεφρασμένη πρόθεση του κ. Σαμαρά για συναίνεση προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Διότι, κατά τη γνωστή ρήση, με τα λόγια χτίζονται ανώγια. Εκτιμώ ότι πρόκειται για μια τέτοια περίπτωση. Στην εξειδίκευση των μέτρων (και αυτών και άλλων επαχθέστερων που αναγκαστικά θα κληθούμε να αποφασίσουμε, αν θέλουμε πράγματι να εξέλθουμε από την χρόνια κρίση), ούτε ο κ. Σαμαράς θα συναινέσει, ούτε και η πλειοψηφία των πολιτών. Ο πρώτος το ξεκαθάρισε: «θα συμφωνούμε σε όσα τόσο καιρό δεν διαφωνήσαμε», διεμήνυσαν οι συνεργάτες του. Οι πολίτες από την πλευρά τους συμφωνούν σε όλα αρκεί να μην αφορούν τους ίδιους. Όταν τα μέτρα έρχονται να περικόψουν δικά τους κεκτημένα, τότε οι κινητοποιήσεις είναι η πρώτη αυθόρμητη απάντηση.

Η συναίνεση, άλλωστε, είναι μια ακόμη από εκείνες τις έννοιες που ξαφνικά θεοποιήσαμε. Για επικοινωνιακούς λόγους. Λες και ξάφνου, από την στιγμή που θα επιτευχθεί, θα επιλύσει από μόνη της όλα μας τα προβλήματα. Δυστυχώς, οι δημοκρατίες δεν λειτουργούν έτσι. Η κυβέρνηση αποφασίζει, η βουλή διαβουλεύεται και η αντιπολίτευση …αντιπολιτεύεται. Στις ώριμες κοινωνίες τώρα, ο λαός συναισθάνεται τις ευθύνες του και κάνει παραχωρήσεις. Σε άλλες πάλι ανώριμες κοινωνίες, τα βήματα προς την πρόοδο και την αλλαγή πρέπει να γίνονται δια πυρός και σιδήρου, με το Σύνταγμα καθημερινά κλειστό και τις εθνικές οδούς αποκλεισμένες. Αυτά όλα, σε ποια δημοσκόπηση καταγράφονται;

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"