Πάλι κάποιοι άλλοι μας φταίνε.

Ο κ. Σημίτης είχε ένα καλό κι ένα κακό. Δούλευε πολύ. Μιλούσε λίγο και όχι φωναχτά. Και τα δύο για την πολιτική είναι κακά στοιχεία. Ως εκ τούτου, ο μόνος πολιτικός της μεταπολίτευσης που προσπάθησε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας κατασυκοφαντήθηκε και σήμερα δεν μπορεί να προσφέρει τα όσα πολλά δύναται.

Ο κ. Παπανδρέου, από την πλευρά του, αναδείχθηκε από το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του. Έχοντας από πολύ νωρίς διαρρήξει δεσμούς με τον παλαιοπαπανδρεϊσμό και τον φιλολαϊκό λαϊκισμό του, έχτισε ένα προφίλ μετριοπαθούς, σύγχρονου και πολιτισμένου πολιτικού, το οποίο ήλθε να συμπληρώσει με τον καλύτερο τρόπο η ευφυΐα του να έχει μεριμνήσει εκ των προτέρων να συγκεντρώσει γύρω του ένα επιτελείο ανθρώπων της δουλειάς, των επιχειρήσεων και όχι χαραμοφάιδες των κομμάτων. Τώρα, αν αυτοί θα τα καταφέρουν ή όχι είναι άλλου Παπά ευαγγέλιο.

Ο κ. Καραμανλής υπήρξε μια δυστυχής παρένθεση. Για την παράταξη του και κυρίως για τον τόπο. Ανεπαρκής σε κάθε επίπεδο, ακόμη και η επικοινωνιακή του υπεροχή υπήρξε κατασκεύασμα του συστήματος που εξέθρεψε γύρω του και το οποίο βέβαια εξαργύρωσε αδρά την στήριξή του. Πέντε χρόνια αποδείχθηκαν αρκετά προκειμένου η χώρα να μην κάνει ούτε μισό βήμα εμπρός και αντίθετα να πισωγυρίζει ολοένα. Με τη συνταγή των πυροτεχνημάτων αποπροσανατόλιζε κάθε σοβαρή προσέγγιση, μέχρι τη στιγμή που βέβαια τα προβλήματα ξεχείλισαν σαν χείμαρρος από τα χαλί, κάτω από το οποίο για χρόνια τα έκρυβαν.

Σήμερα, ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς πρέπει να διαλέξουν παρακαταθήκη. Τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής δεν είναι δυστυχώς στην κατεύθυνση της μετριοπάθειας, του ρεαλισμού και της φιλαληθείας. Ο νεοεκλεγείς αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δέχτηκε τις προάλλες να υπερασπισθεί την ακεραιότητα του νεοκαραμανλή, λέγοντας μάλιστα ότι ουδείς αμφισβητεί την ακεραιότητα του και την προσφορά του στον τόπο και την παράταξη! Στη Βουλή προχθές ανέχτηκε τους βουλευτές του (μεταξύ των οποίων και ο ελεγχόμενος για τα χρέη που κληροδότησε στον ΕΟΤ η υπουργία του, κ Μαρκόπουλος) να σαρκάζουν τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος αναφερόταν στην κάκιστη κατάσταση της χώρας. Τέλος, έχει ήδη δώσει δείγματα βερμπαλιστή με την μεγαλοστομία που τον διακρίνει σχετικά με τα εθνικά ζητήματα, αλλά και την ολοένα διακηρυσσόμενη πίστη του στην αξιοκρατία και τη δημοκρατία, που βέβαια ουδόλως εφαρμόζει στα πλαίσια της προεδρίας του.

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Παπανδρέου, ρέπει κι αυτός στον εύκολο δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του πρωθυπουργός. Οι προχθεσινές αναφορές του στην οικονομία και συγκεκριμένα η αποστροφή του ««Η χώρα μας δέχεται επίθεση. Είναι χρέος μας να ακυρώσουμε στην πράξη όλες τις προσπάθειες που γίνονται να σπρώξουν την Ελλάδα στον γκρεμό» ήταν κατώτερη και του εαυτού του, αλλά και της κρισιμότητας των στιγμών. Η δραματουργία και η κινδυνολαγνεία μπορεί να είναι ευχάριστες για το δημόσιο αίσθημα, στην πράξη όμως δεν είναι καθόλου χρήσιμες. Η αλήθεια είναι μία και οδυνηρή. Ο μόνος που μας σπρώχνει στον γκρεμό είναι οι κακοί πολιτικοί που εκλέγονται από μία ασυνειδητοποίητη και ελεγχόμενη πελατειακά μάζα ψηφοφόρων. Είναι η εξαθλίωση των θεσμών και η μη εφαρμογή των νόμων. Δεν μας φταίει κανένας Αλμούνια και Τρισέ. Καμία αγορά δεν μηχανεύεται το κακό μας. Η αγορά είναι τυφλή. Στην οικονομία δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Και ο κ. Παπανδρέου πρέπει να καταλάβει σήμερα ότι έχει μεγάλο χρέος να πει κατ’ αρχήν την αλήθεια.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα" στις 3 Φεβρουαρίου