Ο Καλός Σαμαρείτης έχει και λεφτά…

Σε τακτά χρονικά διαστήματα, στην Ελλάδα εμφανίζεται και από ένας λατρεμένος όρος. Οι μεταρρυθμίσεις, οι τομές, οι επανιδρύσεις, και πιο παλιά τα ρετιρέ, η κοινωνική συνοχή σήμερα. Με το βλέμμα στραμμένο στο φορολογικό νομοσχέδιο, τις λεπτομέρειες του οποίου θα μάθουμε την επόμενη εβδομάδα, μας έγινε κοινή συνείδηση πλέον αυτό που ακούμε να επαναλαμβάνεται δια στόματος του κ. πρωθυπουργού τις τελευταίες ημέρες ότι ο νόμος αυτό θα αποτελέσει άσκηση πολιτικής αναδιανομής υπέρ των ασθενεστέρων. Μας λέει δηλαδή με απλά λόγια ότι θα φορολογηθούν οι έχοντες και κατέχοντες και από τον πλούτο που θα προκύψει θα ωφεληθούν οι οικονομικά ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Έχω επαναλάβει πολλάκις ότι οι φοροεπιδρομές εκείνη την ώρα που επιβάλλονται αποδίδουν. Σε μέσο χρόνο ωστόσο, έχουν ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Δημιουργούν αντανακλαστικά μείωση στην κατανάλωση και ωθούν έτι περαιτέρω στην παρανομία. Αυτό πρακτικά σημαίνει μείωση εσόδων. Την ίδια στιγμή, πράξεις όπως η φορολόγηση των μερισμάτων ή των οφ σορ εταιρειών οδηγούν σε μείωση της ανταγωνιστικότητας και συνεπαγωγικά της ανάπτυξης. Οπότε, ναι μεν θα μειωθεί προφανώς βραχυπρόθεσμα το έλλειμμα, μαζί όμως θα μειωθεί και η καταναλωτική κίνηση και θα αυξηθεί και η ανεργία, ενώ οι επενδύσεις θα έχουν έναν ακόμη καλό λόγο να παγώσουν.

Υπάρχουν κάποια ερωτήματα στα οποία το φορολογικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν απαντά. Πρώτον, επιλέγει να τιμωρήσει αυτούς που δηλώνουν τα εισοδήματά τους, είτε επειδή αυτό θέλουν είτε επειδή δεν έχουν τρόπο να τα κρύψουν. Δεύτερον, χρίζονται «έχοντες» οι πολίτες που κερδίζουν δύο ή τρεις χιλιάδες ευρώ το μήνα, που – κατά την ταπεινή μου άποψη- δεν είναι, αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι στον ιδιωτικό τομέα συνήθως έχεις δουλέψει πάρα πολύ για να φθάσεις σε αυτό το σημείο μισθοδοσίας. Τρίτον, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ότι το ένα τρίτο των φορολογουμένων φοροδιαφεύγει. Τέταρτο, δεν εξετάζει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η αγορά κινείται καλώς ή κακώς με μαύρα λεφτά, για τα οποία θα πρέπει να υπάρξει ένα θελκτικό πακέτο προκειμένου να επαναπατριστούν και να κρατηθούν εδώ. Πέμπτο, τα λεγόμενα μαύρα, δεν αφορούν μόνο τις προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού, αλλά άπαντες τους Έλληνες, από τους γιατρούς έως τους υδραυλικούς και τους μεγαλοκαναλάρχες έως τους ψυκτικούς και τους ηλεκτρολόγους. Έκτο, ο φόρος χρήσης ακίνητης περιουσίας είναι κατά την άποψή μου άδικος, και θα μπορούσε να επιβληθεί ως φόρος στην υπεραξία από την μεταβίβαση ή την πώληση. Έβδομο, σε σχέση με τον ΦΠΑ έχω εκφράσει πολλές φορές την άποψή μου ότι είναι ο πιο άδικος φόρος που υπάρχει και θα έπρεπε να μειωθεί σε είδη πρώτης ανάγκης και να αυξηθεί αντίστοιχα σε είδη πολυτελείας.

Ο κ. Παπανδρέου είναι κατά βάθος ένας καλός σοσιαλιστής. Αλλά με φόρους κοινωνική πολιτική δεν γίνεται. Η ανάπτυξη είναι που φέρνει την ευημερία και διασφαλίζει – από κοινού με την ευνομία της πολιτείας- ένα ευχάριστο και δημιουργικό περιβάλλον για τον κάθε πολίτη. Διότι όπως είχε πει και η Θάτσερ, ο καλός Σαμαρείτης «δεν είχε μόνο καλές προθέσεις, είχε και λεφτά». Αν δεν περιοριστούν οι δαπάνες και δεν κοπεί από το κεφάλι η σπατάλη του δημοσίου τομέα, λεφτά δεν θα υπάρξουν. Ούτε για την σφυρηλάτηση της κοινωνικής συνοχής. Ούτε για καμιά αναδιανομή πλούτου. Οι μεγαλοστομίες είναι δυστυχώς όνειρα σοσιαλιστικής νυκτός…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα" στις 6 Φεβρουαρίου