Τέλος εποχής για την συναίνεση

Ήταν θέμα χρόνου να βγει η αλήθεια στην επιφάνεια. Όπως και να το κάνουμε, έτσι γίνεται πάντα, αφού η αλήθεια είναι πιο βαριά από το ψέμα, αργά ή γρήγορα έρχεται τελικώς στον αφρό. Την ίδια ώρα που οι ξένοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά με την «ελληνική τραγωδία», ή που μας καταγγέλλουν ως «κράτος – απατεώνα» ή που μας ζητούν επίμονα να πάει επιτέλους κάποιος στην φυλακή για τις λογιστικές αλχημείες και τις απάτες που στήσαμε για τόσα χρόνια εις βάρος τους, στη βουλή ξεκίνησε – θα μου επιτρέψετε την λέξη- το ξεκατίνιασμα.
«Θα απολογηθείτε για τις πράξεις και τις παραλείψεις σας. Θα πείτε τον Χριστό, Μανώλη» άνοιγε, νωρίς το πρωί στην αίθουσα της Ολομέλειας, τον κύκλο των φραστικών επιθέσεων ο κ. Μαν. Κεφαλογιάννης. «Αιδώς Αργείοι. Ντροπή φαρισαίοι υποκριτές της Ν. Δ. Ντροπή για την κατάντια στην οποία οδηγήσατε τη χώρα», αντέδρασε αμέσως ο κ. Χρ. Παπουτσής. Για πρακτικές εκ μέρους των κυβερνήσεων της Ν. Δ. που «αγγίζουν τα όρια της εθνικής μειοδοσίας» μίλησε ο κ. Ε. Κουτμερίδης.
Στην Ελλάδα, η έννοια της ευθύνης είναι σχετική. Σε πολλά επίπεδα. Κατ’ αρχήν, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε σαν λαός τον νόμο και την τάξη. Οι πολιτικοί και οι ισχυροί τους φίλοι (ή εργοδότες) έχουν διαχρονικά επιφυλάξει για τον εαυτό τους την περίφημη ατιμωρησία. Όχι απλώς σε ό,τι αφορά τον έλεγχο των πολιτικών τους πράξεων, αλλά και για αδικήματα που εμπίπτουν στον κοινό ποινικό νόμο. Η ροπή προς την παράβαση του νόμου είναι ωστόσο διάχυτη σε όλα τα μήκη και πλάτη του κοινωνικού ιστού. Από τον τρόπο με τον οποίο καθημερινά παραβιάζουμε τον ΚΟΚ, έως το κλείσιμο κάθε τόσο της εθνικής οδού από κοινωνικές ομάδες που θεωρούν δικαίωμά τους να παραβιάζουν τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων προκειμένου να μας πείσουν για την ορθότητα των διεκδικήσεών τους.
Η σχετικοποίηση της ευθύνης έρχεται να συμπληρωθεί από το περίφημο τρικ της διάχυσης των ευθυνών. Ποτέ δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένος στην Ελλάδα. Η ευθύνη είτε πέφτει στους ώμους του «γνωστού- άγνωστου» , από τους έξαλλους εκείνους παραβάτες που τα σπάνε στους δρόμους έως τους περίφημους φοροφυγάδες, είτε διαχέεται σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Το αποτέλεσμα; Η διάχυση των ευθυνών κρύβει τους πραγματικούς ενόχους. Πρόσφατο παράδειγμα, η στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι σε όλα εκείνα τα στελέχη της που συνήργησαν στα μεγάλα σκάνδαλα της εποχής Καραμανλή. Ο νέος επικοινωνισμός της Ρηγίλλης τους έβαλε όλους σε ένα σακί και απ’ έξω έγραψε «αυτοί που πρόδωσαν την παράταξη»! Ποιοι είναι αυτοί, πώς θα τιμωρηθούν, τι έκαναν ακριβώς βρε αδελφέ; Ουδείς είναι διατεθειμένος να πει.
Κάπως έτσι πάνε να παίξουν και σήμερα με την οικονομία. Το ΠΑΣΟΚ ζητεί εξεταστική επιτροπή για να δούμε επιτέλους ποιος παραποίησε τα στοιχεία. Από την πλευρά της η Νέα Δημοκρατία απαντά ότι για τη σημερινή κατάντια φταίνε οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Τα πράγματα είναι απλά. Αν αποδεχθεί κανείς ότι η λογιστική αριθμητική του κ Σημίτη ευσταθεί ως καταγγελία εις βάρος των κυβερνήσεών του, τότε με την ίδια βεβαιότητα θα πρέπει να δεχτεί ότι τότε οι Βρυξέλλες έκαναν τα στραβά μάτια προφανώς επειδή ο τέως πρωθυπουργός είχε αφήσει τη χώρα με πολύ καλύτερες από τις σημερινές προοπτικές. Αντίθετα, το κατάντημα που κληροδότησαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή προφανώς θεωρείται πλέον δυσβάσταχτο για το ευρωπαικό οικοδόμημα. Η ευθύνη έχει όνομα και βαραίνει συγκεκριμένα πρόσωπα. Κάποιοι έξ αυτών κάθονται στα πίσω έδρανα του κοινοβουλίου και χασκογελούν. Κάποιοι άλλοι κοιμούνται ήρεμα, αφού κανείς μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να ανοίξει τους λογαριασμούς που κρύβουν από πίσω τα μαύρα ταμεία τους. Ο κ. Σαμαράς όσο περισσότερο υπερασπίζει τις κυβερνήσεις Καραμανλή τόσο πιο κοντά φέρνει την εξόφληση της δικής του πολιτικής επιταγής.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 19 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"