Τα παραμυθάκια των συνδικαλιστών…

«Εμείς θα συνεχίσουμε μέχρι ο κάθε Τρισέ και Αλμούνια αντιληφθούν ότι εδώ είναι Ελλάδα και δεν περνούν αυτά». Τάδε έφη προχθές σε βραδινή υψηλότατης τηλεθέασης εκπομπή, συνδικαλιστής των αγροτών, για να συνεχίσει: «Εμείς παλεύουμε για όλον τον κόσμο. Πουλάμε φθηνά και θέλουμε και οι συμπολίτες μας να αγοράζουν φθηνά. Αγωνιζόμαστε για όλους». Είναι γνωστό πλέον και αποδεδειγμένο ότι ο ελληνικός συνδικαλισμός προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να κρατήσει την χώρα πίσω. Με ευθύνη των πολιτικών θα μου πείτε. Και έτσι είναι. Στην προσπάθεια της η πολιτική να ελέγξει τις πελατειακές σχέσεις που γεννούσαν επί έτη οι διορισμοί στο δημόσιο εις το διηνεκές, ποδηγέτησε και τις συνδικαλιστικές ενώσεις, προκειμένου να μην ξεφεύγει ούτε κουκί. Ωστόσο, τα πράγματα έχουν φθάσει εδώ και καιρό σε αδιέξοδο.

Ήταν αναμενόμενο ότι τα νέα μέτρα της κυβέρνησης θα προκαλούσαν αντιδράσεις. Μέσα σε λίγες μόλις ημέρες όλοι είχαν εξαγγείλει τις απεργίες τους και ασφαλώς απειλούσαν με πορείες, διαμαρτυρίες και άλλα συναφή. Τι κι αν οι περισσότερες κρίνονται καταχρηστικές εν ευθέτω χρόνω; Καμία σημασία δεν έχει για μια χώρα που «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή του φοιτητή ή του αγρότη ή του υπαλλήλου και πάει λέγοντας. Κανένα απολύτως νόημα δεν έχει για έναν τόπο, όπου έχει κριθεί ότι «δεν υπάρχει θεσμός, αλλά μόνον ο λαός».


Χωρίς νόμους και θεσμούς λοιπόν, φθάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα. Ούτε όμως και τώρα, στο σημείο μηδέν που η χώρα βρίσκεται, μοιάζουν ορισμένοι να θορυβούνται. Κανείς δεν είπε ότι τα μέτρα αυτά θα είναι ευχάριστα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις και δίκαια. Κι αυτό διότι , όταν καλείται κάποιος να πάρει αποφάσεις εν θερμώ και υπό πίεση, σίγουρα θα κάνει και σφάλματα. Θα κόψει επιδόματα που δεν θα έπρεπε κι αυτό διότι όταν θα έπρεπε να το κάνει λελογισμένα και μελετημένα, απλώς δεν το έκανε. Και τότε, πέρα από τον πολιτικό χρόνο, που ορισμένοι ανεύθυνοι θεωρούσαν ότι είχαν στη διάθεσή τους, με αποτέλεσμα να αναβάλουν ολοένα τα απαραίτητα μέτρα, πάλι κάποιοι θερμοκέφαλοι και τραμπούκοι έκλειναν τους δρόμους με το έτσι θέλω και …εδώ είμαστε.

Ωστόσο, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καλώς ή κακώς βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Πολλοί στρέφουν τα φώτα στη στάση που θα κρατήσει το «κράτος – απατεώνας» -έτσι μας αποκαλούν-, αφού από αυτήν θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και το μέλλον της ευρωζώνης. Δεν νομίζω ότι βοηθούμε τον εαυτό μας, όταν διατυμπανίζουμε σε κάθε κατεύθυνση ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Δεν λέω ότι οι τεχνοκράτες της ΕΕ είναι άγιοι, αλλά σε αυτούς προστρέχουμε στην ανάγκη. Από αυτούς ζούμε, έστω και με δανεικά. Τώρα. Όσον αφορά αυτά τα παραμυθάκια των συνδικαλιστών, ότι δήθεν παλεύουν για τα δίκια των Ελλήνων, ας τα αφήσουν στην άκρη. Διότι και τα 70 εκατομμύρια που πήραν πέρυσι με τσαμπουκά από τον κ. Χατζηγάκη, οι συμπολίτες τους τα πλήρωσαν. Όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"