Αγρότες Δημοσίου Δικαίου …

Οι αγρότες έχουν γίνει κάτι σαν κάστα δημοσίων υπαλλήλων. Το μισθολόγιο τους όμως έχει πλέον οριστικά αποθάνει…


Στην Ελλάδα βλέπουμε να συμβαίνει το εξής παράδοξο. Οι αγρότες έχουν γίνει κάτι σαν μια ιδιότυπη κάστα δημοσίων υπαλλήλων. Βέβαια, ζορίζονται λίγο παραπάνω για να πάρουν από το κράτος αυτά που αιτούνται. Στο τέλος, όμως οι απαιτήσεις τους ικανοποιούνται, είτε επειδή κάποιος μεγαλόσχημος πολιτικός κατάγεται – και ως εκ τούτου έλκει την πολιτική του ισχύ – από περιοχή με ισχυρή εργατιά, τύπου Θεσσαλία, είτε επειδή καμία κυβέρνηση στον κόσμο δεν μπορεί να παράγει το παραμικρό με το εθνικό δίκτυο συγκοινωνιών μπλοκαρισμένο επί μακρόν.

Για να είμαι ξεκάθαρος. Το να στήνουν μπλόκα οι αγρότες, ή όποιοι άλλοι, στους δρόμους είναι απαράδεκτο φαινόμενο. Πέρα από την παράλογη(sic) λογική της αριστεράς, που θέλει έναν συμβολισμό να κρύβεται πίσω από τον αποκλεισμό των εθνικών οδών από τους αγρότες, οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις δεν έχουν καμία απολύτως συνάφεια με τα αιτήματα της εν λόγω κοινωνικής ομάδας. Ποτέ δεν είχαν. Ούτε όταν οι εθνικές οδοί αποκλείονταν από φιλάθλους και από οργισμένους κατοίκους χωριών που θεωρούσαν ότι θίγονταν από τον «Καποδίστρια».

Στην περίπτωση αυτή, έχουμε κατάφωρη παραβίαση του νόμου. Είτε το δούμε στενά – ως παρακώλυση συγκοινωνιών- είτε ευρύτερα υπό το πρίσμα των ατομικών δικαιωμάτων. Σε κάθε περίπτωση το κράτος οφείλει να παρέμβει, προκειμένου να διορθώσει την παρανομία. Και αυτό δεν οφείλει να το κάνει με διάλογο. Διάλογο μπορεί και πρέπει να κάνει όταν πλέον η αδικία εις βάρος του κοινωνικού συνόλου θα έχει διορθωθεί και όχι όταν θα τελεί υπό το άγος του εκβιαστικού διλήμματος «Κάνε μας βιώσιμο το χωράφι, για να σου επιτρέψουμε να έχεις δρόμους ανοικτούς».

Πριν από έναν χρόνο ακριβώς η κυβέρνηση νεοκαραμανλή υπέκυψε στις ίδιες ακριβώς πιέσεις. Ήταν ωστόσο, μια κυβέρνηση στα όρια της, για την οποία η όποια περίοδος χάριτος ή ανοχής είχε οριστικά τελειώσει, με ένα υπουργικό συμβούλιο που τελούσε υπό την πίεση της διαχείρισης με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάνει κανέναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και τέλος, έναν πρωθυπουργό ελλειμματικό, που εξελίχθηκε σε βαρίδι για το κόμμα του και την χώρα. Ως εκ τούτου, τα 500 εκατομμύρια που ζήτησαν οι αγρότες τα πήραν (δεν τα έδωσε άλλωστε ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Χατζηγάκης από την τσέπη τους), άσχετα αν η αναγνώριση της παρανομίας μας από την Ευρώπη ήταν προεξοφλημένη. Όπως και η καταδίκη. Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει σήμερα ούτε ένα βήμα πίσω. Οι επιδοματικές πολιτικές σε κάθε επίπεδο πρέπει να τελειώσουν. Ούτε δίκαιες είναι, ούτε λογικές.

Το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας των ελλήνων παραγωγών παραμένει. Ο χορός των επιδοτήσεων πέθανε ή θα πεθάνει οριστικά στο προσεχές μέλλον. Οι Έλληνες αγρότες θα πρέπει να μάθουν να λειτουργούν ως επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν τα ρίσκα του επιχειρείν και όχι ως δημόσιοι υπάλληλοι που «βρέξει- χιονίσει» εξασφαλίζουν τα προς το ζην από τον κρατικό κορβανά. Ο προϋπολογισμός δεν είναι καμία Ιερή Αγελάδα που συνεχώς κατεβάζει γάλα. Κι αν κάποτε είχαμε τα περιθώρια να τον βλέπουμε έτσι, δυστυχώς σήμερα το γάλα έχει στερέψει.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"